თე­ბერ­ვალ­ში ბერ­ლინ­ში "ბერ­ლი­ნა­ლეს" 64-ე კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი გა­ი­მარ­თა, სა­დაც ორი ქარ­თუ­ლი ფილ­მი: ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლის "შემ­თხვე­ვი­თი შეხ­ვედ­რე­ბი" და თი­ნა­თინ ყა­ჯრიშ­ვი­ლის "პა­ტარ­ძლე­ბი" წა­რად­გი­ნეს. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში მსა­ხი­ობ­მა ია სუ­ხი­ტაშ­ვილ­მა და­წე­რა, რომ "ბერ­ლი­ნა­ლეს" კი­ნოკ­რი­ტი­კო­სებ­მა მათი ფილ­მი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად მი­ი­ღეს და კარ­გი შე­ფა­სე­ბე­ბიც მის­ცეს, რა­მაც ცხა­დია, გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი ძა­ლი­ან გა­ა­ხა­რა. იას რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში ვეწ­ვი­ეთ და ამ თე­მა­ზე დაწ­ვრი­ლე­ბით ვე­სა­უბ­რეთ.

- "შემ­თხვე­ვით შეხ­ვედ­რებ­ში" ერთ-ერთ მთა­ვარ როლს ვას­რუ­ლებ. ბერ­ლი­ნის ფეს­ტი­ვა­ლი 6 თე­ბერ­ვალს გა­იხ­სნა, მაგ­რამ ჩვე­ნი ფილ­მის ჩვე­ნე­ბა 7 თე­ბერ­ვლის სა­ღა­მოს იყო. მა­ნამ­დე ფილ­მი ნა­ნა­ხი არ მქონ­და. სა­ერ­თოდ, ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვილს არ უყ­ვარს მსა­ხი­ო­ბე­ბის შეკ­რე­ბა და მათ­თვის ფილ­მის ჩვე­ნე­ბა მა­ნამ, ვიდ­რე ის კი­ნო­თე­ატ­რებ­ში არ გავა. უც­ნა­უ­რი რამ მჭირს: როცა მა­სა­ლა ნა­ნა­ხი არ მაქვს, პრე­მი­ე­რას ყო­ველ­თვის და­ძა­ბუ­ლი ვუ­ყუ­რებ. რთუ­ლია სა­კუ­თა­რი თა­ვის ეკ­რან­ზე ყუ­რე­ბა 400 ადა­მი­ან­თან, მათ შო­რის - კი­ნოკ­რი­ტი­კო­სებ­თან ერ­თად. ისი­ნი მაქ­სი­მუმ, 20 წუთი მო­იც­დი­ან და თუ ფილ­მი არ და­ა­ინ­ტე­რე­სებთ, დარ­ბაზს და­ტო­ვე­ბენ. "სხვა­ნა­ი­რი" თვა­ლი აქვთ და ეს დრო საკ­მა­რი­სია იმის­თვის, რომ მიხ­ვდნენ, ფილ­მი ხა­რის­ხი­ა­ნია თუ არა. ჩვე­ნი ფილ­მის ყუ­რე­ბი­სას სა­ო­ცა­რი რე­აქ­ცი­ე­ბი ჰქონ­დათ. მათ­თან ერ­თად, ამ ფილმში მეც ბევ­რი რამ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე. მივ­ხვდი, რომ გა­უ­აზ­რებ­ლად ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი გა­მი­კე­თე­ბია, რა­ზეც გა­და­ღე­ბის დროს არ მი­ფიქ­რია. ეპი­ზო­დუ­რად ტაშ­საც გვიკ­რავ­დნენ, ჩვე­ნე­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ კი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი სცე­ნა­ზე მიგ­ვიწ­ვი­ეს. იქ ლე­ვან­მა ჩუ­მად მი­თხრა: მე­გო­ნა, მა­გა­რი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი დრა­მა გა­და­ვი­ღე, თურ­მე, კო­მე­დი­ა­ზე მი­მუ­შა­ვი­აო. ეს იმი­ტომ თქვა, რომ ფილ­მის მსვლე­ლო­ბი­სას, გარ­კვე­ულ ეპი­ზო­დებ­ზე კრი­ტი­კო­სებ­მა იცი­ნეს კი­დეც... პირ­ვე­ლი დღის ჩვე­ნე­ბა მე­ო­რე დღეს გან­სა­ზღვრავს, ჩვენს ფილმზე კი მე­ო­რე დღე­საც სრუ­ლი ანშლა­გი იყო. რაც შე­ე­ხე­ბა ფილ­მს: მას­ში ბევ­რი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი ამ­ბა­ვია თავ­მოყ­რი­ლი. კრი­ტი­კო­სებ­მა ჩემს გმირ­ზე თქვეს, - ქა­ლის ძლი­ე­რი მხა­რეა წარ­მო­ჩე­ნი­ლიო. ამან გაგ­ვაკ­ვირ­ვა, რად­გან გა­და­ღე­ბის პრო­ცეს­ში ამა­ზე არც მე და არც რე­ჟი­სორს არ გვი­ფიქ­რია. თუმ­ცა, მათ არ­გუ­მენ­ტე­ბით დაგ­ვიმ­ტკი­ცეს, რომ ფილმში "პა­რა­დი" ქალს მიჰ­ყავს. ეს გა­საკ­ვი­რი არც არის, რად­გან XXI სა­უ­კუ­ნე­ში ნამ­დვი­ლად, ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. თუნ­დაც კინო ავი­ღოთ: ბოლო დროს 3 ისე­თი მა­გა­რი ფილ­მი გა­და­ი­ღო სამ­მა მა­გარ­მა ქალ­მა რე­ჟი­სორ­მა, რომ გა­გიჟ­დე­ბი.

- იქ­ნებ დაგ­ვი­კონ­კრე­ტო, ვის გუ­ლის­ხმობ?

- რუ­სი­კო ჭყო­ნი­ამ გა­და­ი­ღო - "გა­ი­ღი­მეთ", თაკო ყა­ჯრიშ­ვილ­მა - "პა­ტარ­ძლე­ბი", ნანა ექ­ვთი­მიშ­ვილ­მა - "გრძე­ლი ნა­თე­ლი დღე­ე­ბი". მაგ­რამ ამით იმას არ ვამ­ბობ, რომ ძლი­ე­რი ქა­ლის ფე­ნო­მე­ნი მხიბ­ლავს და კა­ცებს ვაკ­ნი­ნებ, პი­რი­ქით - ძა­ლი­ან მომ­წონს ძლი­ე­რი მა­მა­კა­ცე­ბი... ამ ფეს­ტი­ვალ­ზე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ერთხელ და სა­მუ­და­მოდ უნდა და­ვან­გრი­ოთ ის სტე­რე­ო­ტი­პი, თით­ქოს ჩვე­ნი იუ­მო­რი მხო­ლოდ მე­ზო­ბე­ლი ქვეყ­ნის მო­სახ­ლე­ო­ბას ეს­მის. თუ იუ­მო­რი ხა­რის­ხი­ა­ნად და გე­მოვ­ნე­ბით არის გა­კე­თე­ბუ­ლი, ზიმ­ბაბ­ვე­შიც რომ ჩა­ი­ტა­ნო, იქაც გა­გი­გე­ბენ. ბერ­ლინ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ ყვე­ლა რე­ცენ­ზი­ა­ში აღ­ნიშ­ნუ­ლია, რომ ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ძა­ლი­ან კარ­გად თა­მა­შო­ბენ და როცა ამ რე­ცენ­ზი­ებ­ში ჩემ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, აუ­ცი­ლებ­ლად ახ­სე­ნე­ბენ ფილ­მს "გა­ი­ღი­მეთ". ეს ფილ­მი მარ­თა­ლია, "ბერ­ლი­ნა­ლე­ზე" არ გვქო­ნია, მაგ­რამ ვე­ნე­ცი­ის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე იყო წარ­დგე­ნი­ლი და ალ­ბათ, გერ­მა­ნე­ლებს იქი­დან ვახ­სო­ვარ.

- სხვა ფილ­მე­ბის ჩვე­ნე­ბებ­საც და­ეს­წა­რი?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ და­ვეს­წა­რი, რად­გან ბერ­ლინ­ში პირ­ვე­ლად გახლ­დით და ქა­ლა­ქის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა, გარ­თობა მო­მინ­და. იქ ჩა­სუ­ლი მხო­ლოდ ბერ­ლი­ნის კე­დელს ხომ არ ვნა­ხავ­დი? მათი კლუ­ბუ­რი ცხოვ­რე­ბი­თაც და­ვინ­ტე­რეს­დი. ჰოდა, ახლა ყვე­ლას, ვინც ბერ­ლინ­ში პირ­ვე­ლად ჩავა, ვურ­ჩევ, რომ და­ძი­ნე­ბის ნაც­ვლად ღამე კლუ­ბებ­ში გა­ა­ტა­როს.

- მიკ­ვირს, ამას რომ ამ­ბობ. რო­გორც ვიცი, კლუ­ბუ­რი ცხოვ­რე­ბის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით არ გა­მო­ირ­ჩე­ვი.

- მარ­თა­ლი ხარ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ისე იხ­სნე­ბა და იკე­ტე­ბა კლუ­ბე­ბი, რომ იქ ერთხე­ლაც არ მივ­დი­ვარ: ჯერ ერთი, სპექ­ტაკ­ლიც და გა­და­ღე­ბე­ბიც ისე გვი­ან მთავ­რდე­ბა და სა­მუ­შა­ო­თი ისე ვიღ­ლე­ბი, რომ კლუ­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლის სურ­ვი­ლი აღარ მაქვს; გარ­და ამი­სა, რამ­დენ­ჯე­რაც წა­ვე­დი, იმ­დენ­ჯერ არა­ვინ შე­მარ­გო იქ ყოფ­ნა და გარ­თო­ბა. ვი­ღაც აუ­ცი­ლებ­ლად ჩხუ­ბობს, ლე­წა­ვენ ყვე­ლა­ფერს... მოკ­ლედ, "გო­ი­მო­ბა" ხდე­ბა.

- ცეკ­ვა გიყ­ვარს?

- ცეკ­ვაც მიყ­ვარს და კარ­გად მო­ცეკ­ვა­ვე ადა­მი­ა­ნის ყუ­რე­ბაც. მა­გა­ლი­თად, ჩემი მე­უღ­ლე - მიშა ფან­ტას­ტი­კუ­რად ცეკ­ვავს. ასეთ დროს მირ­ჩევ­ნია, ვიჯ­დე და მისი ცეკ­ვით დავ­ტკბე... ბერ­ლი­ნი­დან გა­მომ­გზავ­რე­ბის წი­ნა­ღა­მეს, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, კვლავ კლუბ­ში წა­ვე­დი. იქ ვი­ღაც ტიპი მო­მაშ­ტერ­და. მერე მო­ვი­და და მკი­თხა, - შენ ხომ მსა­ხი­ო­ბი ხარ, "კიპ სმა­ი­ლინ­გი­და­ნო"? - კი-მეთ­ქი. - მერე თვი­თო­ნაც გა­მეც­ნო. იტა­ლი­ე­ლი პრო­დი­უ­სე­რი აღ­მოჩ­ნდა, რო­მელ­მაც სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი გა­მო­მარ­თვა და თა­ვი­სიც და­მი­ტო­ვა. ამ შეხ­ვედ­რამ ძა­ლი­ან გა­მა­ხა­რა.

- გარ­და ცნო­ბი­ლი პრო­დი­უ­სე­რე­ბი­სა, ფეს­ტი­ვალ­ზე ალ­ბათ არა­ერ­თი "ვარ­სკვლა­ვიც" იყო.

- მარ­თა­ლია. იქ ჯორჯ კლუ­ნი, ჯეფ­რი რაში და სხვა მსა­ხი­ო­ბე­ბიც იყ­ვნენ, მაგ­რამ ვერც ერთი ვერ ვნა­ხე. ერთი რამ არ მეს­მის: ფეს­ტი­ვა­ლის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი იმა­თაც იწ­ვევს და მეც მი­მიწ­ვი­ეს; ისი­ნიც მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან და მეც ამ პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნი ვარ. ჰოდა, რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, რომ ფეს­ტი­ვა­ლის გახ­სნის დღეს მა­ინც გვქონ­დეს სა­შუ­ა­ლე­ბა, ამ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად დავ­დგეთ?

- "ბერ­ლი­ნა­ლემ­დე" ვე­ნე­ცი­ის ფეს­ტი­ვალ­ზეც იყა­ვი, რო­მე­ლიც რა­ტომ­ღაც, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ გა­შუქ­და.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვენს გუნდში ტე­ლე­ვი­ზი­ის ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბიც იყ­ვნენ, რა­ტომ­ღაც იზარ­მა­ცეს და ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ გა­ა­შუ­ქეს. გა­სა­გე­ბია, რომ იქ ჩვენ მიერ ჩა­ტა­ნი­ლი ფილ­მი არა­სა­კონ­კურ­სო იყო, მაგ­რამ ეს რე­ჟი­სო­რის დე­ბი­უ­ტი გახ­ლდათ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, დიდი დარ­ბა­ზი გა­ივ­სო ხალ­ხით, ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი კი პრე­მი­ე­რა­საც არ და­ეს­წრნენ და რო­მე­ლი­ღაც ჰო­ლი­ვუ­დის მსა­ხი­ობ­თან ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­სა­წე­რად გა­იქ­ცნენ. მერე მათ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს­გან საყ­ვე­დუ­რიც მი­ი­ღეს... უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ იქ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა მცნობ­და. მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, - შენ გვან­ცა (ასე ჰქვია ჩემს გმირს ფილმში "გა­ი­ღი­მეთ") ხარო?

- რო­გორც ვიცი, ფეს­ტი­ვა­ლი­დან დრო­ზე ადრე ჩა­მოხ­ვე­დი. რა­ტომ?

- გა­და­ღე­ბე­ბი მე­წყე­ბა და წი­ნა­მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი პე­რი­ო­დი უნდა გა­ვი­ა­რო. სამ­წუ­ხა­როდ, იქ ფეს­ტი­ვა­ლის ბო­ლომ­დე ვერ დავ­რჩე­ბო­დი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ირა­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რი - მოჰ­სენ მაკ­მალ­ბა­ფია ჩა­მო­სუ­ლი, რო­მე­ლიც კა­ნი­სა თუ ვე­ნე­ცი­ის არა­ერ­თი ფეს­ტი­ვა­ლის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია და ფილ­მის გა­და­ღე­ბას აპი­რებს, რო­მელ­შიც მიშა გო­მი­აშ­ვილ­თან ერ­თად ვთა­მა­შობ. ძა­ლი­ან მა­გა­რი რე­ჟი­სო­რი გვყავს. ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად გვიხ­სნის, თუ რა უნდა. სხვა­თა შო­რის, ამ ფილ­მის "შავი მა­სა­ლა" კა­ნის ფეს­ტი­ვა­ლი­დან უკვე მო­ი­თხო­ვეს.

- რო­გორც ვიცი, ამ ფილ­მის გარ­და, სხვა გა­და­ღე­ბებ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ.

- მარ­თა­ლია. რუ­სი­კო გლურ­ჯი­ძე იღებს ფილ­მს - "სხვი­სი სახ­ლი". გა­და­ღე­ბე­ბი ქო­ბუ­ლეთ­ში, ბერ­ძნე­ბის მიერ მი­ტო­ვე­ბულ ერთ-ერთ სო­ფელ­ში გვექ­ნე­ბა. სხვა­თა შო­რის, ამ ფილმში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­სა­ღე­ბად მსა­ხი­ო­ბე­ბი სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან ჩა­მო­დი­ან. ჩემი პარტნი­ო­რი მე­რაბ ნი­ნი­ძე იქ­ნე­ბა.

- ყვე­ლა მსა­ხი­ობს აქვს სა­სურ­ვე­ლი პარტნი­ო­რე­ბის სია...

- ჰოდა, გა­მო­ნაკ­ლი­სი არც მე ვარ. სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­მუ­შა­ვებ­დი მიშა მესხთან ერ­თად. ოღონდ, იმი­ტომ არა, რომ ის ჩემი ქმა­რია. უბ­რა­ლოდ, ის გახ­ლავთ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე კა­მე­რის არ­სე­ბო­ბას სა­ერ­თოდ ვერ გრძნობს. მისი ყვე­ლა­ზე დიდი პლუ­სი ის არის, რომ ძალ­ზე ალა­ლია, ეს, რო­გორც ჩანს, კა­მე­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა. მი­შას გარ­და, ძა­ლი­ან კარგ მსა­ხი­ო­ბად მი­მაჩ­ნია ბა­ხა­ლა, იგი­ვე - გი­ორ­გი გი­ორ­გა­ნაშ­ვი­ლი; ვახო ჩა­ჩა­ნი­ძეც უმაგ­რე­სი მსა­ხი­ო­ბია. ბევ­რჯერ მოგ­ვიხ­და ერ­თად თა­მა­ში და მას­თან მარ­თლა კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ­დი თავს. ვახო ოქ­როს ბი­ჭია. კი­დევ, სა­სურ­ველ პარტნი­ო­რე­ბად და­ვა­სა­ხე­ლებ: თა­მა­რა ბზი­ა­ვას, ნუცა კუ­ხი­ა­ნი­ძეს, კატო კა­ლა­ტო­ზიშ­ვილს, ასე­ვე, ჯანო იზო­რი­ას, რო­მელ­საც კო­ღუ­აშ­ვი­ლის ფილმში ერთი პა­ტა­რა სცე­ნა ჰქონ­და, მაგ­რამ თა­ვი­სი როლი ისე შე­ას­რუ­ლა, რომ მა­ყუ­რებ­ლის დიდი ოვა­ცია და აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბი და­იმ­სა­ხუ­რა. არა­და, ზოგ­ჯერ ხალ­ხს მთა­ვა­რი გმი­რი ვერ ამახ­სოვ­რებს თავს და ეპი­ზო­დუ­რი რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბელ­მა რომ და­გა­მახ­სოვ­როს, ეს ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- ამ­ჟა­მად ახალ სპექ­ტაკლზე თუ მუ­შა­ობ?

- არა, თე­ატ­რში და­კა­ვე­ბუ­ლი არ ვარ. ჯერ­ჯე­რო­ბით ისევ ძველ სპექ­ტაკ­ლებს ვთა­მა­შობ. იმე­დია, გა­მოჩ­ნდე­ბა რა­ი­მე ახა­ლიც, მაგ­რამ მა­ნამ­დე სა­კუ­თარ თავს მო­ბი­ლი­ზა­ცია უნდა გა­ვუ­წიო, რომ ახალ რო­ლებ­ზე მშვი­დად ვი­მუ­შაო. ვფიქ­რობ, სცე­ნა­ზე დგო­მა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. ჩემი აზ­რით, მსა­ხი­ობ­მა მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­მოს­ვლის­თა­ნა­ვე უნდა მო­ნუს­ხოს, თუ ამას ვერ შეძ­ლებს, სპექ­ტაკ­ლი ჩა­უ­ვარ­დე­ბა.

- ძნე­ლი არ არის, ორ და მეტ გან­სხვა­ვე­ბულ როლ­ზე ერ­თდრო­უ­ლად რომ მუ­შა­ობ?

- არა. ამ შემ­თხვე­ვა­ში უკვე ტვი­ნია ჩარ­თუ­ლი და გა­ცი­ლე­ბით მეტს ვფან­ტა­ზი­ო­რობ. როცა ბევრ როლ­ზე ერ­თდრო­უ­ლად არ მუ­შა­ობ, მხო­ლოდ ტვი­ნი კი არა, სხე­უ­ლის კუნ­თე­ბიც ზარ­მაც­დე­ბა. ამი­ტომ ჯო­ბია, მსა­ხი­ო­ბი ყო­ველ­თვის "მო­ქო­ქი­ლი" იყოს.

ნა­თია ჟი­ვი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)