რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მსა­ხი­ობ­მა რო­ლანდ ოქ­რო­პი­რი­ძემ თა­ვი­სი უფ­რო­სი ვაჟი, გი­ორ­გი ბაქ­რა­ძე გა­აც­ნო. მა­ყუ­რებ­ლე­ბის დიდ­მა ნა­წილ­მა არ იცო­და, რომ ცნო­ბილ მსა­ხი­ობს კი­დევ ერთი შვი­ლი ჰყავ­და, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ჰგავს მა­მას.

• გი­ორ­გი ხა­შურ­ში გა­ი­ზარ­და, მისი დედა კი ცნო­ბი­ლი მწე­რა­ლი ეკა ბაქ­რა­ძეა. ეკას პო­პუ­ლა­რო­ბა 80-იან წლებ­ში და­ი­წყო, რო­დე­საც 11 წლის გო­გო­ნას, პირ­ვე­ლი პო­ე­ტუ­რი კრე­ბუ­ლი გა­მო­ვი­და, რო­მელ­საც ირაკ­ლი აბა­ში­ძის ფაქ­სი­მი­ლე ამ­შვე­ნებ­და.

დღეს, ის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მწე­რა­ლი და სა­ბავ­შვო თე­ატ­რის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლია. ეკა ლექ­სებს ახ­ლაც წერს, თარ­გმნის ანა ახ­მა­ტო­ვას ლექ­სებს, რომ­ლის და­ბეჭდ­ვა­საც აპი­რებს. ის ასე­ვე წერს სცე­ნა­რებს.

მის ცხოვ­რე­ბა­ში იყო რო­გორც აღ­მავ­ლო­ბა, ასე­ვე რთუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი, რომ­ლებ­მაც მისი ხა­სი­ა­თი და შე­მოქ­მე­დე­ბა ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა. AMBEBI.GE-სთან ექ­სკლუ­ზი­ურ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ეკა გულ­წრფე­ლად სა­უბ­რობს თა­ვის ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე, სიყ­ვა­რულ­ზე, დე­დო­ბა­ზე და შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე

- ეკა, წლე­ბის წინ, პა­ტა­რა პო­ე­ტი გო­გო­ნა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ გა­გიც­ნოთ, რო­გორ და­ი­წყო თქვე­ნი პო­პუ­ლა­რო­ბა?

- ბავ­შვო­ბი­დან ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ლექ­სე­ბი და ზღაპ­რე­ბი, თუმ­ცა, ერთ დღეს რო­დე­საც გა­რით­მუ­ლად სა­უ­ბა­რი და­ვი­წყე, ოჯა­ხის წევ­რებს ეგო­ნათ, რომ სხვი­სი ლექ­სე­ბი მქონ­და დას­წავ­ლი­ლი. შემ­დეგ ყუ­რა­დღე­ბა დე­ი­დამ მო­მაქ­ცია, პრო­ფე­სი­ით ჟურ­ნა­ლის­ტია, ახლა უცხო­ეთ­ში ცხოვ­რობს. სწო­რედ მან მი­ი­ტა­ნა ჩემი ლექ­სე­ბი მა­შინ­დე­ლი "ახალ­გაზ­რდა კო­მუ­ნის­ტის" რე­დაქ­ცი­ა­ში, რომ­ლის რე­დაქ­ტო­რიც პა­ა­ტა ნაც­ვლიშ­ვი­ლი იყო. აქე­დან და­ი­წყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის ლა­მა­ზი დღე­ე­ბი. პა­ა­ტა იყო ჩემი ბევ­რი ლექ­სის ინ­სპი­რა­ცია და ჩემი მე­ზღაპ­რე. 11 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩემი პირ­ვე­ლი პო­ე­ტუ­რი კრე­ბუ­ლი და­ი­ბეჭ­და. იცით, ყო­ველ კვი­რას სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა რე­გი­ო­ნი­დან რამ­დე­ნი წე­რი­ლი მომ­დი­ო­და. სახ­ლში მო­დი­ოდ­ნენ უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ჩემს გა­საც­ნო­ბად. სხვა­თა შო­რის, ეს წე­რი­ლე­ბი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს.

ბუმ­ბე­რაზ ლექ­სის ოს­ტა­ტებ­თან ერ­თად, ჩემს სა­გან­ძურ­ში გია ფე­რა­ძის ცი­ხი­დან გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი წე­რი­ლიც ინა­ხე­ბა გიას დე­დის, ქალ­ბა­ტო­ნი თი­ნას ხე­ლით გა­და­წე­რი­ლია, სა­დაც მიყ­ვე­ბა, რე­ა­ლუ­რად რა მოხ­და იმ სა­ბე­დის­წე­რო ღა­მეს. ეს წე­რი­ლი რომ მი­ვი­ღე, 10-11 წლის ვიქ­ნე­ბო­დი. ლექ­სიც მო­მი­ძღვნა, შვი­ლი­ვით მი­მი­ღო. ცი­ხი­დან ხში­რად მომ­დი­ო­და წე­რი­ლე­ბი, გვაქვს ეჭვი, რომ ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ა­მაც მომ­წე­რა ცი­ხი­დან, მაგ­რამ ჩე­მამ­დე არ მო­სუ­ლა. უფ­რო­სე­ბი გა­აფრ­თხი­ლეს, რომ ბავ­შვი ამ ყვე­ლაფ­რის­გან მო­ე­რი­დე­ბი­ნათ.

- გა­ი­ზარ­და 10 წლის ეკა და ჩა­მო­ვი­და დე­და­ქა­ლაქ­ში, შემ­დეგ რო­გორ წა­რი­მარ­თა თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა?

- 16 წლის ვი­ყა­ვი თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი. 5 წლის ასაკ­ში შე­მიყ­ვა­ნეს სკო­ლა­ში და ადრე და­ვამ­თავ­რე. მე თე­ატ­რა­ლურ­ზე მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა, მთე­ლი ბავ­შვო­ბა სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დი, ძმებ­თან ერ­თად. გავ­ჭი­მავ­დით ფარ­დას, ზა­ფხულ­ში ორ­ღო­ბე­ში, ზამ­თარ­ში სახ­ლში და სპექ­ტაკ­ლებს ვმარ­თავ­დი. თუმ­ცა, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის არ­ჩე­ვა­ნით, სხვა­გან ჩა­ვი­რი­ცხე. 90-იანი წლე­ბის სტუ­დენ­ტო­ბა ად­ვი­ლი არ იყო. გა­ყი­ნუ­ლი კედ­ლე­ბი, არა სი­ნათ­ლე, გაზი...

- თბი­ლის­ში ვის­თან ცხოვ­რობ­დით?

- ჩემს სახ­ლში, თუმ­ცა, რო­გორ მი­ვი­ღე ეს ბინა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ის­ტო­რი­აა. ჩემი პირ­ვე­ლი წიგ­ნის გა­მოს­ვლის შემ­დეგ, სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა ქა­ლა­ქებ­ში ვმოგ­ზა­უ­რობ­დი, მკი­თხვე­ლებს ვხვდე­ბო­დი, პა­ტა­რა გო­გო­ნა, სცე­ნა­ზე ყვა­ვი­ლებ­ში არ ვჩან­დი ხოლ­მე. ერთ დღე­საც, თბი­ლი­სი­დან ხა­შურ­ში რომ დავ­ბრუნ­დით, პა­პამ გვი­თხრა, იცით, აქ ირაკ­ლი აბა­ში­ძე იყო ორ­ჯერ მო­სუ­ლი, ეკას გაც­ნო­ბა უნ­დო­დაო. აღ­მოჩ­ნდა, რომ პო­ე­ტი-აკა­დე­მი­კო­სი ირაკ­ლი აბა­ში­ძე ბორ­ჯომ­ში ის­ვე­ნებ­და და გზად ჩემს გა­საც­ნო­ბად შე­მო­ი­ა­რა. მა­შინ­ვე მან­ქა­ნით ბორ­ჯომ­ში გა­ვე­შუ­რეთ და სას­ტუმ­რო­ში ავა­კი­თხეთ. იქ ბა­ტო­ნი ირაკ­ლის მე­უღ­ლე და ქა­ლიშ­ვი­ლი დაგ­ვხვდნენ, თა­ვად ფიჭვნარ­ში სე­ირ­ნობ­და. მის­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა ხელი ჩამ­კი­და და მა­მის გა­საც­ნო­ბად მი­მიყ­ვა­ნა, რო­მელ­საც სიბ­ნე­ლე­ში მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი ვე­გო­ნე. შემ­დეგ ნო­მერ­ში ავე­დით, ვსა­უბ­რობ­დით. უცებ მო­მიტ­რი­ალ­და და მე­კი­თხე­ბა, ბაბუ, შენ თბი­ლის­ში ბინა გაქვს? - რო­დე­საც გა­ი­გო რომ არ გვქონ­და, დაგ­ვი­ბა­რა, და­მა­წე­რი­ნა გან­ცხა­დე­ბა და ასე მი­ვი­ღე სა­კუ­თა­რი ბინა თბი­ლის­ში. თა­ვი­დან ერ­თო­თა­ხი­ან­ზე იყო სა­უ­ბა­რი, შემ­დეგ ჯუმ­ბერ პა­ტი­აშ­ვილ­მა თქვა, რომ ბავ­შვს სტუ­მა­რიც ხომ უნ­დაო და დღე­ვან­დელ კოს­ტა­ვას ქუ­ჩა­ზე, ორო­თა­ხი­ა­ნი ბინა მა­ჩუ­ქეს. წლე­ბის შემ­დეგ იქ გა­ვა­ტა­რე ჩემი სტუ­დენ­ტო­ბა.

- დღეს გაქვთ ეს ბინა?

- არა, ოჯა­ხუ­რი პრობ­ლე­მის გამო დავ­კარ­გე... ეს ბინა უამ­რა­ვი სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წის სტუმ­რო­ბის ად­გი­ლი იყო.

- რამ­დე­ნი ხანი იცხოვ­რეთ თბი­ლის­ში, სა­ნამ ისევ ხა­შურ­ში დაბ­რუნ­დე­ბო­დით?

- სტუ­დენ­ტო­ბის შემ­დეგ ვმუ­შა­ობ­დი სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ში. მყავ­და უცხო­ე­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბი, რომ­ლებ­საც ქარ­თულს ვას­წავ­ლი­დი. შემ­დეგ შევ­ქმე­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რულ-თე­ატ­რა­ლუ­რი წრე, მსა­ხი­ო­ბე­ბი და რე­ჟი­სო­რი შე­მო­ვიკ­რი­ბე და იქ და­ვი­წყეთ ჩემს ბი­ნა­ში პო­ე­ზი­ის სპექ­ტაკ­ლე­ბი, რო­მე­ლიც შემ­დეგ ძა­ლი­ან მო­დუ­რი გახ­და. ჩემი სუ­ლის საზ­რდო ამა­ში ვპო­ვე და ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე მათ­გან ამ კუ­თხით. გი­ორ­გის მა­მაც მა­შინ ჩემს სა­ლო­ნურ სა­ღა­მო­ებ­ში ერთ-ერთი მსა­ხი­ო­ბი იყო, იმ წლებ­ში გა­ვი­ცა­ნი.

ხა­შურ­ში 2008 წელს დავ­ბრუნ­დი, ორი წლის ბავ­შვით, რო­დე­საც ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სი და­ი­წყო, ასე­ვე და­ემ­თხვა აგ­ვის­ტოს ომი. თა­ვი­დან მე­გო­ნა, მალე უკან დავ­ბრუნ­დე­ბო­დი, მაგ­რამ ასე ვე­ღარ მოხ­და, სხვა­დას­ხვა ფაქ­ტო­რე­ბის გამო. მშობ­ლი­ურ სახ­ლში გა­მოვ­ზარ­დე ჩემი შვი­ლი, სკო­ლა აქ და­ამ­თავ­რა. ასე­თი ჭკვი­ა­ნუ­რი რამ, გი­ორ­გის გა­ჩე­ნის გარ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ გა­მი­კე­თე­ბია.

- რო­გორ მი­გი­ღოთ მშობ­ლი­ურ­მა ქა­ლაქ­მა, 2 წლის ბავ­შვით, მარ­ტო­ხე­ლა დედა...

- შეგ­ხვდე­ბი­ან ისე, რო­გორც შენ და­ა­ნა­ხებ ამას და მის­ცემ ამის უფ­ლე­ბას. სახ­ლი და­ცა­რი­ე­ლე­ბუ­ლი იყო. ხან­ში შე­სუ­ლი პაპა ცხოვ­რობ­და. მე და დედა დავ­ბრუნ­დით, პა­ტა­რა გი­ორ­გის­თან ერ­თად. საკ­მა­ოდ გა­ვე­რა­ნე­ბუ­ლი კერა დამ­ხვდა. უმუ­შე­ვა­რი, მარ­ტო­ხე­ლა ვი­ყა­ვი. თუმ­ცა, არას­დროს არ­ცერ­თი ხელ­მწი­ფის ნავ­ში არ ჩავ­მჯდარ­ვარ სარ­გებ­ლის გამო! ჩა­მო­ვე­დი მშობ­ლი­ურ ქა­ლაქ­ში და ცო­ცხით ხელ­ში აღ­მოვ­ჩნდი ორ­ღო­ბე­ში უფუნ­ქციო, და­უ­ხარ­ჯა­ვი. მძი­მე იყო ვი­თომ გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის­გან მოს­მე­ნა, რომ ბინა დავ­კარ­გე და ასე დავ­რჩი. ჩემი შეც­დო­მა ის იყო, რომ ყვე­ლას ყვე­ლა­ფერს ვუხ­სნი­დი და შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი გულ­ზე მხვდე­ბო­და. შე­მერ­ყა ჯან­მრთე­ლო­ბაც. მივ­ხვდი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი შე­მი­წი­რავ­და, ბო­ლოს ვის­წავ­ლე, რომ არა­ვის­თვის ან­გა­რი­ში არ უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა და ჩემი საქ­მე მე­კე­თე­ბი­ნა. უნდა მე­ფიქ­რა მო­მა­ვალ­ზე და ჩემს შვილ­ზე.

ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­დან და­ვი­წყე და დღეს მაქვს ჩემი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე, ვუ­ძღვე­ბი სა­ბავ­შვო თე­ატ­რა­ლურ დასს, ვარ გა­ზე­თის რე­დაქ­ტო­რი. მაქვს ჩემი ნიშა და შრო­მით მი­ვე­დი ამ სი­მაღ­ლემ­დე.

- თქვე­ნი თე­ატ­რის „აკ­ვა­რი­უ­მის“ შე­სა­ხებ მოგ­ვი­ყე­ვით.

- ბავ­შვებ­ში რომ სწო­რად მე­ტყვე­ლე­ბის პრობ­ლე­მაა, ეს ნაც­ნო­ბი და სა­ვა­ლა­ლო სა­კი­თხია. ერთ-ერთ სკო­ლა­ში შევ­ქმე­ნი პა­ტა­რა წრე და მხატ­ვრულ კი­თხვას ვას­წავ­ლი­დი. კვი­რა­ში ორი დღე ვამ­ზა­დებ­დი, ლექ­სე­ბით და­ვი­წყე. შემ­დეგ ფეს­ტი­ვალ­ზე გას­ვლის მო­მენ­ტი რომ დად­გა, ბავ­შვებს პირ­ვე­ლი პი­ე­სა და­ვუ­წე­რე. ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი ჩემი შვი­ლი იყო, რო­მე­ლიც თა­ვი­დან­ვე ცეკ­ვავ­და და მღე­რო­და. მეც ამ ბავ­შვებ­თან ერ­თად გა­ვი­ზარ­დე პრო­ფე­სი­უ­ლად.

შემ­დეგ, პან­დე­მი­ის გამო, როცა სახ­ლებ­ში გა­მოგ­ვკე­ტეს, მეც გავ­ჩერ­დი. შემ­დგომ­ში გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტრომ მსგავს წრე­ებ­ზე უარი თქვა, სკო­ლა­ში ვე­ღარ გა­ვაგ­რძე­ლებ­დი მუ­შა­ო­ბას. ის სამ­სა­ხუ­რიც და­ი­ხუ­რა, სა­დაც სტა­ბი­ლუ­რი ხელ­ფა­სი მქონ­და. მე­ო­რე მძი­მე პე­რი­ო­დი მა­შინ დად­გა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

ერთ დღეს, სა­ბავ­შვო ფეს­ტი­ვალ "მზი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს" დი­რექ­ტორ­მა თეა და­ვი­თა­ი­ამ და­მი­რე­კა, ბავ­შვე­ბი და­ფან­ტუ­ლი მყავ­და. მი­თხრა, მე ასეთ ეკას არ ვიც­ნობ, ზა­ფხულ­ში ფეს­ტი­ვალ­ზე გე­ლო­დე­ბიო. ბავ­შვე­ბი ისევ შევ­კრი­ბე და სა­კუ­თარ სახ­ლში გა­ვაგ­რძე­ლე მუ­შა­ო­ბა. ექ­ვსი ბავ­შვით გა­ვა­კე­თე სპექ­ტაკ­ლი და წა­ვე­დით ფეს­ტი­ვალ­ზე. ამის შემ­დეგ გა­ვა­დი­დე სახ­ლში ოთა­ხე­ბი და შევ­ქმე­ნი გა­რე­მო, სა­დაც უფრო მეტ ბავ­შვს მო­ვუყ­რი­დი თავს. ახლა ორი დღე კი არა, 23 ბავ­შვი კვი­რა­ში ხუთი დღე ჩემ­თან ცხოვ­რობს. შარ­შან, სა­გა­რე­ჯო­სა და ქო­ბუ­ლე­თის ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე სპექ­ტაკ­ლით „და­რა­ბებს მიღ­მა გა­ზა­ფხუ­ლია“ გრანპ­რი ავი­ღეთ. მე­ტყვე­ლე­ბის გარ­და, უამ­რავ რა­მეს სწავ­ლო­ბენ ბავ­შვე­ბი, მე­გობ­რო­ბას და ერ­თმა­ნე­თის გა­ტა­ნას უპირ­ვე­ლე­სად, ამ 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში.

- ახლა თქვენს შვილ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით...

- ერთ დღე­ში მოხ­და სა­ოც­რე­ბა მის ცხოვ­რე­ბა­ში და გი­ორ­გი ყვე­ლამ გა­იც­ნო. გი­ორ­გის აქვს იმის გო­ნი­ე­რე­ბა, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დად მი­ი­ღოს. მე მგო­ნი კარ­გი ბი­ჭია, მე რაც შე­მეძ­ლო ჩემი ყვე­ლა რე­სურ­სი მის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში ჩავ­დე. ორ წე­ლი­წად ნა­ხე­ვა­რი ხა­შუ­რი­დან თბი­ლის­ში დავ­დი­ო­დით კვი­რა­ში ორ­ჯერ "თე­ლას" სტუ­დი­ა­ში, სა­დაც რატი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე და კა­რი­ნა ლი­სენ­კო ას­წავ­ლი­და სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს. ჩემი სპექ­ტაკ­ლე­ბის ქო­რე­ოგ­რა­ფია გი­ორ­გის ეკუთ­ვნის.

- თქვენს გვარ­ზეა ბავ­შვი, ამა­ზე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი სვამ­და კი­თხვას...

- რა უკ­ვირთ, ზურა ყიფ­ში­ძე, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დე­დის გვარ­ზე იყო. ასე მოხ­და და უკვე მა­მის და შვი­ლის გა­და­სა­წყვე­ტია. რა­ტომ­ღაც ეგო­ნათ, რომ მე ვი­ყა­ვი წი­ნა­აღ­მდე­გი. ახლა თუ რამე შე­იც­ვლე­ბა, მე მხო­ლოდ მი­ვე­სალ­მე­ბი.

- გვი­ან გა­იც­ნო გი­ორ­გიმ მამა...

- ჩვე­ნი გზე­ბი იმ­თა­ვით­ვე გან­სა­ზღვრუ­ლი იყო და ამა­ში არა­ვის არა­ნა­ი­რი ბრა­ლი არ მი­უ­ძღვის. მას თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­და და აქვს. რა­ღაც ისე არ ხდე­ბა, რო­გორც ჩვენ გვინ­და. მოხ­და, ყვე­ლა­ზე დიდი რამ, და­ი­ბა­და გი­ორ­გი, ჩემი ცხოვ­რე­ბის აზრი და არა მგო­ნია, შემ­თხვე­ვი­თი იყოს ის, რომ ასე ძა­ლი­ან ჰგავს მა­მას. პა­ტა­რაც ნახა მა­მამ, მაგ­რამ შემ­დეგ წლე­ბი გა­ვი­და. ადა­მი­ა­ნებს ყვე­ლას ჩვე­ნი სი­მარ­თლე გვაქვს, ჩვე­ნი შეც­დო­მე­ბი. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, ასე­თი კარ­გი გე­ნე­ტი­კის შვი­ლი მყავს. ჩემ­მა შვილ­მა შემ­თხვე­ვით არ თქვა მა­მა­მის­ზე, რომ მისი სი­ა­ლა­ლე მიყ­ვარ­სო. გი­ორ­გის მამა ში­ნა­გა­ნად ძა­ლი­ან სუფ­თა ადა­მი­ა­ნია. ასე­თი იყო ბი­ჭიც და ასე­თად დარ­ჩა. გი­ორ­გის­გან ვიცი, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი მე­უღ­ლე ჰყავს და თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს მას­თან. რამ­დენ­ჯერ მო­მის­მე­ნია, პა­ტა­რა დები რომ ურე­კა­ვენ და ეუბ­ნე­ბი­ან, გიო, მიყ­ვარ­ხარ.

ერთი მინ­და მკი­თხველ­მა იცო­დეს, რომ რაც გი­ორ­გის დე­და­მი­წუ­რი ცნო­ბი­ე­რე­ბა გა­უჩ­ნდა, იქი­დან იცო­და, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი მამა ჰყავ­და, ნი­ჭი­ე­რი და ერთ დღე­საც აუ­ცი­ლებ­ლად მა­მას შეხ­ვდე­ბო­და, ეს ბავ­შვო­ბი­დან იცო­და. თხოვ­ნა მაქვს მკი­თხვე­ლებ­თან, მა­ყუ­რე­ბელ­თან, სა­ა­გენ­ტო­ებ­თან, ზედ­მე­ტი ცნო­ბის­წა­დი­ლით და შე­ფა­სე­ბე­ბით ნუ გა­ა­უ­ფე­რუ­ლე­ბენ იმას, რაც მამა-შვილ­მა ასე გულ­წრფე­ლად და ლა­მა­ზად მო­ი­ტა­ნა.

- ბავ­შვთან ცუ­დად არა­სო­დეს მო­გიხ­სე­ნე­ბი­ათ მამა?

- არას­დროს, არც ჩემს ოჯახს. ეს იყო ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი. ჩემი პაპა გი­ორ­გი­ზე ამ­ბობ­და, სი­ცო­ცხლე შე­მო­იყ­ვა­ნე ოჯახ­შიო. დიახ, გი­ორ­გის სა­ხით მზე შე­მო­ვი­და. ჩემი ოჯა­ხის­გან ყო­ველ­თვის მქონ­და დიდი თა­ნად­გო­მა და ბავ­შვი სიყ­ვა­რუ­ლით გა­ი­ზარ­და. ამი­ტომ არის ლაღი, გულ­წრფე­ლი, უკომ­პლექ­სო.

- ამის შემ­დეგ ოჯა­ხი აღარ შე­გიქ­მნი­ათ?

- რო­მელ ქალს არ უნდა ოჯა­ხი... ჩემი კუნ­ძუ­ლი მქონ­და, ჩემი სამ­ყა­რო. ალ­ბათ, ვერ მო­მაგ­ნეს ამ კუნ­ძულ­ზე... სულ მგო­ნია, რომ ჩემი ბიჭი, ჩემი პირ­ვე­ლი ნა­ხე­ვა­რი აფხა­ზე­თის ომში და­ი­ღუ­პა... ალ­ბათ ოდეს­მე იქ შევ­ხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს... ზე­მოთ... ქალი დედა უნდა გახ­დეს!