მომ­ღე­რა­ლი და მო­ცეკ­ვა­ვე პა­ა­ტა თე­დი­აშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით ექი­მია და გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი, "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის" ბრი­გა­დის წევ­რიც გახ­ლდათ, მაგ­რამ ერთხე­ლაც, დი­რექ­ტო­რის­გან მი­ღე­ბუ­ლი არა­კო­რექ­ტუ­ლი შე­ნიშ­ვნის გამო, სამ­სა­ხუ­რი და­უ­ტო­ვე­ბია. "თუ მო­ვინ­დო­მებ, ისევ და­ვუბ­რუნ­დე­ბი მე­დი­ცი­ნას, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით, ამის სურ­ვი­ლი არ მაქვს. სიმ­ღე­რა ყვე­ლა სიძ­ნე­ლის გა­და­ლახ­ვა­ში მეხ­მა­რე­ბა. ამ ეტაპ­ზე, მუ­სი­კა და ქო­რე­ო­თე­რა­პი­აა ჩემი წა­მა­ლი", - ამ­ბობს მომ­ღე­რა­ლი, რომ­ლის ამ რუბ­რი­კა­ში მოწ­ვე­ვა გა­რე­მიქ­სე­ბუ­ლი ფოლკ­ლო­რის მოყ­ვა­რუ­ლებ­მა მთხო­ვეს.

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა შენ­თვის სი­ტყვა "თი­ნე­ი­ჯე­რი"? ამ ასაკ­ში შენ რო­გო­რი იყა­ვი?

- ვი­ნა­ი­დან პრო­ფე­სი­ით ექი­მი ვარ, ადა­მი­ა­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის ეტა­პე­ბი კარ­გად ვიცი. ეს პუ­ბერ­ტუ­ლი ანუ გარ­და­ტე­ხის ასა­კია, რო­მე­ლიც ჩემი აზ­რით, გა­ზა­ფხულს ჰგავს. ამ პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ა­ნის ორ­გა­ნიზ­მში ჰორ­მო­ნა­ლუ­რი ორომ­ტრი­ა­ლია და გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი რა­ღა­ცე­ბიც ხდე­ბა. ქი­მია მთლი­ა­ნად იმო­ნებს ორ­გა­ნიზმს. ჩემ­თვის სი­ტყვა "თი­ნე­ი­ჯე­რი" ასო­ცირ­დე­ბა ამ­ბოხ­თან, თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის მცდე­ლო­ბას­თან. ამ პე­რი­ოდ­ში პი­რა­დად მე, ყვე­ლა პი­რა­დი და ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სი "ჩავ­რთე" სა­ი­მი­სოდ, რომ არ დავ­კარ­გუ­ლი­ყა­ვი. ბევ­რს ვშრო­მობ­დი არა მხო­ლოდ გო­ნებ­რი­ვად, არა­მედ ფი­ზი­კუ­რა­დაც. კერ­ძო სტუ­დი­ებ­ში მოს­წავ­ლე­ებს ცეკ­ვას ვას­წავ­ლი­დი ანუ თან ვერ­თო­ბო­დი და თან, სარ­ჩოს მო­პო­ვე­ბა­ზე ვზრუ­ნავ­დი.

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში მო­ზარ­დებს სა­კუ­თა­რი თავი არ მოს­წონთ, ჩნდე­ბა პრობ­ლე­მე­ბი, ად­ვი­ლად ღი­ზი­ან­დე­ბი­ან, გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც თით­ქოს ისე­თე­ბი აღარ არი­ან, რო­გო­რე­ბიც იყ­ვნენ და ა.შ. შენ თუ გქონ­და რა­ი­მე მსგავ­სი პრობ­ლე­მა და ეს ხომ არ გა­კომ­პლექ­სებ­და?

- არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია, - ალენ დე­ლო­ნი ვარ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ამ ასაკ­შიც რა­ღა­ცით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. ცოტა სევ­დი­ა­ნი, მაგ­რამ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა მქონ­და. ძა­ლი­ან ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი გახ­ლდით და როცა ასა­კით უფ­რო­სი მე­სა­უბ­რე­ბო­და, ვწით­ლდე­ბო­დი, თავს ვხრი­დი ხოლ­მე. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა სარ­კე­ში სა­კუ­თა­რი თავი არ მომ­წო­ნე­ბია და ამის გამო, იმ დღეს გა­რეთ არ გავ­სულ­ვარ (მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა სტუ­დენ­ტო­ბის დრო­საც მქო­ნია). მიყ­ვარ­და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად ჩაც­მა. რაც შე­ე­ხე­ბა ვარ­ცხნი­ლო­ბას, ვა­ტა­რებ­დი "ნა­ნეტს". ხა­შურ­ში პირ­ვე­ლად მე ჩა­ვიც­ვი შორ­ტე­ბი და კომ­ბი­ნი­ზო­ნი. სკო­ლა­ში აირ­წი­ნა­ღის ჩა­სა­დებ ჩან­თას და­ვა­ტა­რებ­დი და ის ყო­ველ­თვის სავ­სე იყო წიგ­ნე­ბით. მე­გობ­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას ყო­ველ­თვის ხა­ლი­სი­ა­ნი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი და თა­მა­მი ვი­ყა­ვი. ხა­შურ­ში ჩემი იმი­ჯი ბევ­რს არ მოს­წონ­და, მაგ­რამ ეს დი­დად არ მა­წუ­ხებ­და, პი­რი­ქით - რაც უფრო მეტი იყო ზე­წო­ლა, მით უფრო რა­დი­კა­ლუ­რი პა­სუ­ხი უბ­რუნ­დე­ბო­დათ არამ­კი­თხე­ებს. ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ­დი: მხო­ლოდ დე­დას შე­უძ­ლია "ჩარ­ჩო­ში" მო­მაქ­ცი­ოს-მეთ­ქი.

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი? ხომ არ იყო სა­გა­ნი, რო­მე­ლიც გა­მორ­ჩე­უ­ლად გიყ­ვარ­და?

- კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­ბუ­ნე­ბის­მე­ტყვე­ლო და ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი საგ­ნე­ბი მიყ­ვარ­და. მა­თე­მა­ტი­კა კი ჩემ­თვის ამო­უც­ნო­ბი ფე­ნო­მე­ნია. ამი­ტომ, ბოლო კლა­სებ­ში "ხუ­თოს­ნო­ბის" კან­დი­დატს ალ­გებ­რა-გე­ო­მეტ­რი­ა­ში 3-ია­ნის მი­ღე­ბაც კი სა­ნატ­რე­ლი მქონ­და. თუმ­ცა, ატეს­ტა­ტი რომ არ გა­ე­ფუ­ჭე­ბი­ნათ, მა­ინც მა­ღალ ნი­შანს მი­წერ­დნენ. ჩემ­თვის სამ­ყა­რო მრგვა­ლი და რო­მან­ტი­კუ­ლია, ციფ­რე­ბი და ან­გა­რი­ში კი მას წახ­ნა­გო­ვან­სა და გერ­მე­ტულს ხდის.

- რო­გორ ფიქ­რობ, არის თუ არა პე­და­გოგ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მოს­წავ­ლე მის სა­განს ის­წავ­ლის თუ არა? შენ რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და მას­წავ­ლებ­ლებ­თან?

- მახ­სოვს, არ მიყ­ვარ­და ალ­გებ­რის მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რად­გან ის ბავ­შვებს სცემ­და და სჯი­და. ამი­ტომ ერთხე­ლაც, დი­რექ­ტო­რი ჩა­ვა­ყე­ნე საქ­მის კურ­სში და მას მერე ის პე­და­გო­გი ჩვენს კლას­ში არ შე­მო­სუ­ლა. სხვა­თა შო­რის, მა­შინ მეშ­ვი­დეკ­ლა­სე­ლი ვი­ყა­ვი. უზ­ნა­ძის თე­ო­რია გვას­წავ­ლის, რომ სწავ­ლა, ეს ეტა­პობ­რი­ვი პრო­ცე­სია და ყვე­ლა მოს­წავ­ლე ერ­თნა­ირ პი­როვ­ნე­ბად არ უნდა აღ­ვიქ­ვათ. ადა­მი­ა­ნი ინ­დი­ვი­დია და ისი­ნი ვერ იქ­ნე­ბი­ან ქარ­ხნუ­ლი თო­ჯი­ნე­ბი. ყვე­ლას ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი მიდ­გო­მა სჭირ­დე­ბა.

- "შა­ტა­ლო­ზე" ხში­რად მი­დი­ო­დით? ამის ინი­ცი­ა­ტო­რი თა­ვად თუ ყო­ფილ­ხარ?

- ჩემი ფო­ტო­სუ­რა­თი "ხუ­თოს­ნე­ბის" და­ფა­ზე იყო გაკ­რუ­ლი, მაგ­რამ ალ­ბათ თაღ­ლი­თიც ვი­ყა­ვი, რად­გან ერ­თფე­როვ­ნე­ბა, სკო­ლის რუ­ტი­ნა მწყინ­დე­ბო­და და "შა­ტა­ლოს" ინი­ცი­ა­ტო­რიც ბევ­რჯერ ვყო­ფილ­ვარ. სკო­ლი­დან გა­პა­რუ­ლე­ბი ფო­ტოგ­რაფ­თან მივ­დი­ო­დით, რომ ეს დღე სა­მუ­და­მოდ დაგ­ვე­მახ­სოვ­რე­ბი­ნა. შემ­დეგ, თუ შე­მოდ­გო­მა იყო, ყუ­რძნის მო­სა­პა­რად მივ­დი­ო­დით. აბა, მა­შინ ხა­შურ­ში გა­სარ­თო­ბი ად­გი­ლე­ბი სად იყო?.. ისე, ახ­ლაც ვერ­სად ერ­თო­ბი­ან ხა­შუ­რე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი.

- მშობ­ლებ­ზე, დედ­მა­მიშ­ვი­ლებ­ზე გვი­ამ­ბე რამე...

- დედა - ნელი იაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით ექი­მი-ლა­ბო­რან­ტია. ჯერ პე­და­გო­გი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა, მერე - ბი­ო­ლო­გი­უ­რი, შემ­დეგ მოს­კოვ­შიც აი­მაღ­ლა კვა­ლი­ფი­კა­ცია და თბი­ლის­შიც (რკი­ნიგ­ზის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში). დიდი ხანი მუ­შა­ობ­და ექიმ-ლა­ბო­რან­ტად კლი­ნი­კურ ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში. დედა ძა­ლი­ან თბი­ლი, გუ­ლის­ხმი­ე­რი, კე­თი­ლი და ამა­ვე დროს, მომ­თხოვ­ნი ადა­მი­ა­ნია. მახ­სოვს, მე და ჩემი და გაკ­ვე­თი­ლე­ბის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ მის სამ­სა­ხურ­ში უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვით - ეს ერ­თგვა­რი კონ­ტრო­ლი იყო. ახ­ლაც მე­ცი­ნე­ბა, როცა იმ ხელ­წე­რი­ლებს ვკი­თხუ­ლობ, რო­მელ­საც იმ შემ­თხვე­ვა­ში გვა­წე­რი­ნებ­და, თუ რა­ი­მეს და­ვა­შა­ვებ­დით... მამა პა­ტი­მა­რი იყო და ამი­ტომ ვერ გა­მა­კონ­ტრო­ლებ­და. დე­დას ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან ჰგავს "ოთა­რა­ანთ ქვრი­ვის" მიერ გან­ვლილ გზას და ის დღემ­დე მო­წო­დე­ბის სი­მაღ­ლე­ზეა. ჩვე­ნი ოჯა­ხი რომ არ­სე­ბობს, ეს მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს დას - ნონა თე­დი­აშ­ვი­ლი ბავ­შვო­ბი­დან ჩემ­თან ერ­თად ცეკ­ვავ­და, ერ­თად დავ­დი­ო­დით სკო­ლა­ში და ისიც სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე სწავ­ლობ­და. მან ხა­შურ­ში მო­ი­სურ­ვა ცხოვ­რე­ბა და ბავ­შვებს იქ ას­წავ­ლის ცეკ­ვას. დე­დამ სამ­სა­ხურს თავი და­ა­ნე­ბა და ჩვე­ნი­ვე სტუ­დი­ის - "ოქ­როს ფარი" დი­რექ­ტო­რი გახ­ლავთ, მე კი სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვარ. მოკ­ლედ, ეს ჩვე­ნი ოჯა­ხუ­რი ბიზ­ნე­სია.

- ალ­ბათ შენ­თვი­საც არ არის უცხო ე.წ. "ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუ­ტი". მო­მი­ყე­ვი, ოდეს­მე თუ "და­გი­ბირ­ჟა­ვე­ბია" და რა მოგ­ცა ქუ­ჩამ? სა­ერ­თო­დაც, რო­გორ ფიქ­რობ, კა­ცებს ამის სურ­ვი­ლი თუ მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა რა­ტომ უჩ­ნდე­ბათ?

- არა­სო­დეს მხიბ­ლავ­და "ქუ­ჩის ცხოვ­რე­ბა" და დე­დაც ცდი­ლობ­და, ამ ყვე­ლა­ფერს ავე­რი­დე­ბი­ნე. თუმ­ცა, ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, ის ყო­ველ­თვის დიდ პა­ტივს სცემ­და მა­მას და უგებ­და, რო­გორც მე­უღ­ლე. მან მო­ა­ხერ­ხა, რომ ჩემი აზ­რით უკუღ­მართ გზას ავე­რი­დე­ბი­ნე. ვფიქ­რობ, უამ­რა­ვი ახალ­გაზ­რდის ცხოვ­რე­ბა შე­ი­წი­რა "ქუ­ჩურ­მა გარ­ჩე­ვებ­მა" და დღემ­დე ხდე­ბა მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი. ვფიქ­რობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის კრი­ზი და მოჩ­ვე­ნე­ბი­თი მა­მა­კა­ცუ­რი სამ­ყა­როა. სუს­ტი ინ­დი­ვი­დი ეკედ­ლე­ბა სხვას, რომ სა­შიშ­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, მას­თან ერ­თად და­აღ­წი­ოს თავი პრობ­ლე­მას და ამი­ტო­მაც არის, რომ ყვე­ლას "ძმა­ოს" ეძა­ხი­ან. მე კი, ასე მგო­ნია, რომ თუ რა­ი­მე პრობ­ლე­მა შე­მექ­მნე­ბა, საქ­მის მო­საგ­ვა­რებ­ლად მარ­ტო წა­ვალ, მე­გო­ბარს საფრ­თხე­ში არ ჩა­ვაგ­დებ. კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია ბრძა­ნებ­და: ყვე­ლა ნას­რო­ლი ტა­ლა­ხით ჩემი კოლ­ხუ­რი კოშ­კი ავა­გეო.

- არც ია­რა­ღი გი­ტა­რე­ბია? "საქ­მის გარ­ჩე­ვებ­ში" არას­დროს ჩა­რე­ულ­ხარ?

- ია­რა­ღი მარ­თლა არას­დროს მი­ტა­რე­ბია, მე ეს არ მჭირ­დე­ბო­და. ვფიქ­რობ, ია­რაღს იყე­ნებს ის, ვინც დამ­ნა­შა­ვეა, ვინც სა­კუ­თარ გო­ნე­ბა­სა და ენას არ ენ­დო­ბა... ხში­რად მი­წევ­და ჩხუ­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით - სკო­ლის ასაკ­ში, მაგ­რამ სხვი­სი ხე­ლის მოქ­ნე­ვის არას­დროს შემ­ში­ნე­ბია.

- რო­გორც ვიცი, ხა­შუ­რი­დან ხარ. რო­გორ ფიქ­რობ, თბი­ლი­სე­ლი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან რით გა­მო­ირ­ჩე­ო­დი? ამ­ბო­ბენ, თბი­ლი­სე­ლე­ბი რა­ი­ო­ნელ თა­ნა­ტო­ლებს ზე­ვი­დან უყუ­რე­ბე­ნო. მსგავ­სი რამ გიგ­რძნია?

- არას­დროს მიგ­რძნია თავი და­ჩაგ­რულ ადა­მი­ა­ნად. როცა აქ ჩა­მო­ვე­დი, არც პრო­ვინ­ცი­უ­ლად ვაზ­როვ­ნებ­დი და არც რბი­ლი "ლ"-თი ვსა­უბ­რობ­დი. როცა უცხო ად­გი­ლას მი­დი­ხარ, ჯერ გა­რე­მო უნდა შე­ა­ფა­სო და მერე ამის მი­ხედ­ვით უნდა იმოქ­მე­დო და იცხოვ­რო. თბი­ლი­სუ­რი კო­ლო­რი­ტი სხვა რამ არის და აქ ადა­მი­ა­ნე­ბი ად­ვი­ლად არ მი­გი­ღე­ბენ. ჩემ­მა პრო­ფე­სი­ებ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა თბი­ლი­სე­ლებ­თან და­მე­გობ­რე­ბა და კე­თი­ლი სიმ­ბი­ო­ზი. მე ვიცი, რომ ხა­შუ­რე­ლი ვარ და თბი­ლი­სე­ლე­ბის კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში არა­სო­დეს შე­ვიჭ­რე­ბი. სა­დაც უნდა ვიყო, ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი, ჩემი აზ­რით, მა­ინც ზრდი­ლო­ბაა.

- რას და­არ­ქმევ­დი შენი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს?

- პირ­ველ რიგ­ში, გე­ტყვით იმას, რომ ყვე­ლა თა­ო­ბას თა­ვი­სე­ბუ­რი ხიბ­ლი აქვს. ახალ­გაზ­რდო­ბა დიდი ძა­ლაა. ჯერ კი­დევ პო­ე­ზი­ა­ში, ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში, მხატ­ვრო­ბა­ში იყო და­პი­რის­პი­რე­ბა თა­ო­ბებს შო­რის. ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ მისი თა­ო­ბა ყვე­ლა­ზე უკე­თე­სი იყო. ვფიქ­რობ, ჩემ­მა თა­ო­ბა­მაც ბევ­რი გმი­რი და წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი ხე­ლო­ვა­ნი გა­უ­ზარ­და სამ­ყა­როს. უინ­ტე­რე­სო, ზარ­მა­ცი და უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი კი ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობ­დნენ და მო­მა­ვალ­შიც იქ­ნე­ბი­ან. მინ­და, ჩემს თა­ო­ბას "წიგ­ნი­ე­რი თა­ო­ბა" ერ­ქვას. ძა­ლი­ან მინ­და, ახალ­გაზ­რდებ­მა ქუ­ჩა­ში სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი გა­უ­ნა­წი­ლონ ერ­თმა­ნეთს.

- პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი, პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი გა­იხ­სე­ნე...

- ჰო­როს­კო­პით მერ­წყუ­ლი ვარ და ამი­ტო­მაც, მზად ვარ, ჩემი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი გა­ვუ­ზი­ა­რო მას, ვი­საც ეს სჭირ­დე­ბა. სიყ­ვა­რუ­ლი ჩემ­თვის მზის ენერ­გი­აა, რომ­ლი­თაც ვი­ტე­ნე­ბი და შემ­დეგ უკე­თე­სად ვა­კე­თებ ყვე­ლა საქ­მეს... ბავ­შვო­ბა­ში ერ­თდრო­უ­ლად 2-3 შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­და და მათ ლექ­სებს ვუ­ძღვნი­დი ხოლ­მე. პა­ე­მან­ზე არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. როცა ვინ­მეს ვხვდე­ბი, ამას ოფი­ცი­ა­ლურ სა­ხეს არ ვაძ­ლევ. და­გეგ­მი­ლი არა­ფე­რი მიყ­ვარს. შე­იძ­ლე­ბა ქუ­ჩა­ში შემ­თხვე­ვით შემ­ხვდეს ის, ვინც მომ­წონს. ჰოდა, სად­მე ჩა­მოვ­სხდეთ, ვი­სა­უბ­როთ - ეს ჩემ­თვის სა­უ­კე­თე­სო "პა­ე­მა­ნია".

- ახლა რა ხდე­ბა შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში?

- პეპ­ლე­ბი მი­დი­ან და მო­დი­ან. საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი ჩემ­თვის მუ­ზაა. ის მა­წე­რი­ნებს ლექსს, სიმ­ღე­რას. თუ მუზა ჩემ­თან ცხოვ­რე­ბას ვერ შეძ­ლებს, ვა­ი­ძუ­ლებ, ჩემ­გან წა­ვი­დეს და უკან არ დაბ­რუნ­დეს.

- მა­შინ, რო­დე­საც შენი თა­ნა­ტო­ლე­ბის უმე­ტე­სო­ბა რეპს და როკს მღე­რის, როცა პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბით ცდი­ლობ­დნენ და ახ­ლაც ცდი­ლო­ბენ თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბას, შენ სულ სხვა გზა აირ­ჩიე: ფოლკ­ლო­რის გა­თა­ნა­მედ­რო­ვე­ბა გა­და­წყვი­ტე. რა­ტომ?

- სა­ერ­თოდ, სიმ­ღე­რის სურ­ვი­ლი 15 წლის ასაკ­ში გა­მიჩ­ნდა. ვმღე­რო­დი ხა­შუ­რის სცე­ნა­ზე და მა­შინ ფო­ნოგ­რა­მის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი ვი­ცო­დი. დე­დას მუ­სი­კა­ლუ­რიც აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და ერთ დროს, ოჯა­ხი რომ ერ­ჩი­ნა, ბავ­შვებს სიმ­ღე­რა­საც ას­წავ­ლი­და. მას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხმის ტემ­ბრი აქვს. ჩემი დაც მღე­რის, მაგ­რამ სა­ხალ­ხოდ - არა. ასე რომ, ოჯახ­ში ქარ­თუ­ლი სამ­ხმო­ვა­ნე­ბა ყო­ველ­თვის გვაქვს. თბი­ლის­ში ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ ჩემი პე­და­გო­გი ბა­ტო­ნი ოთარ ტა­ტიშ­ვი­ლი გახ­და. მან­ვე ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნა მე­ო­რე სა­ესტრა­დო სას­წავ­ლე­ბელ­ში. მან არა მარ­ტო მუ­სი­კა­ლურ სამ­ყა­როს მა­ზი­ა­რა, არა­მედ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერთOობაც მას­წავ­ლა. მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ სწო­რედ ბა­ტო­ნი ოთა­რი იყო ჩემი პე­და­გო­გი. სხვა­თა შო­რის, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში რეპ­საც ვმღე­როდი. რე­ჩი­ტა­ტი­ვი და მე­ლო­დი­უ­რი ნა­ხა­ზი მომ­წონ­და. მყავ­და ჩემი ჯგუ­ფი "მე და ღამე". ბი­ჭე­ბი მღე­როდ­ნენ და თან - ნო­მერს ქო­რე­ოგ­რა­ფი­უ­ლა­დაც ვა­ფორ­მებ­დით. სხვა­თა შო­რის, მა­შინ პო­პუ­ლა­რუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. მერე სოლო სიმ­ღე­რა და­ვი­წყე და პა­რა­ლე­ლუ­რად, "ერი­სი­ონ­ში" მი­ვე­დი ცეკ­ვის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად, ზაალ ჭუმ­ბუ­რი­ძის ჯგუფ­ში. იქ შევ­ხვდი თა­ნა­ტო­ლებს, რომ­ლე­ბიც ხალ­ხურ სიმ­ღე­რებს მღე­როდ­ნენ და მათ შე­ვუ­ერ­თდი. ჩვენ ვმღე­რო­დით ყველ­გან: ქუ­ჩა­ში, მეტ­რო­ში, სახ­ლში, სა­დარ­ბა­ზო­ში... მერე გა­დავ­წყვი­ტე, ჩა­მე­წე­რა სიმ­ღე­რა "ბინ­დის­ფე­რია სო­ფე­ლი", რო­მე­ლიც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მგო­ნი, მო­ე­წო­ნა (იღი­მის)... აქვე მინ­და, მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ჩემი კლი­პე­ბის რე­ჟი­სორს - დაჩი დარ­ჩი­ას, რად­გა­ნაც მან ჩემი თა­ო­ბის მომ­ღერ­ლე­ბის­გან კი­დევ უფრო გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გამ­ხა­და თა­ვი­სი ვი­დე­ო­ნა­მუ­შევ­რე­ბით.

- იმე­დია, არ გე­წყი­ნე­ბა, ახლა რა­საც გე­ტყვი: მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გან­სხვა­ვე­ბულ ჟანრ­ში მუ­შა­ობ და ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლიც გყავს, ისე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი მა­ინც ვერ ხარ, რო­გო­რე­ბიც შო­უ­ბიზ­ნე­სის ე.წ. ქარ­თვე­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბი არი­ან. რო­გორ ფიქ­რობ, ჩრდილ­ში რა­ტომ დგა­ხარ? გა­რე­მიქ­სე­ბუ­ლი ფოლკ­ლო­რის მი­ღე­ბა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას გა­უ­ჭირ­და თუ უბ­რა­ლოდ, სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას არ აღ­მოჩ­ნდი ანუ მა­შინ გა­მოჩ­ნდი, როცა ამ­ბობ­დნენ, შო­უ­ბიზ­ნეს­მა დიდი ხნით და­ი­ძი­ნაო?

- თბი­ლის­ში პო­პუ­ლა­რო­ბა ბევ­რს არა­ფერს ნიშ­ნავს. პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბევ­რი ისე­თი ადა­მი­ა­ნიც გამ­ხდა­რა, რომ­ლის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის გაც­ნო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ­ლე­ბიც მხო­ლოდ სიბ­რა­ლუ­ლის გრძნო­ბას იწ­ვევ­დნენ... მე ვა­კე­თებ იმას, რაც მინ­და და ვფიქ­რობ, მთა­ვა­რი ის კი არ არის, რო­გორ მღე­რი, არა­მედ ის, თუ რის­თვის მღე­რი და ამით რისი თქმა გინ­და. ის ადა­მი­ა­ნი, ვინც ქარ­თულ სიმ­ღე­რას, ფოლკ­ლორს დას­ცი­ნის და მი­აჩ­ნი­ათ, რომ მისი ად­გი­ლი უიტ­ნი ჰი­უს­ტო­ნის ან ჯას­ტინ ტიმ­ბერ­ლე­ი­კის გვერ­დით არის, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად მათი სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბით უნდა მი­აღ­წი­ოს წარ­მა­ტე­ბას, უბ­რა­ლოდ, მე­ცო­დე­ბა... და კი­დევ, მე იმ დროს შე­ვა­ბი­ჯე ე.წ. შო­უ­ბიზ­ნეს­ში, როცა ის ურ­ჯუ­ლო და მტრი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბით და­კომ­პლექტდა. ზო­გი­ერ­თმა მათ­გან­მა ბევ­რი იცი­ნა ჩემ­ზე, მაგ­რამ ახლა ჩემი დრო დად­გა და მე მე­ცი­ნე­ბა მათ ფსევ­დო­ა­მე­რი­კულ და ევ­რო­პულ შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე. როცა ხარ ქარ­თვე­ლი, ვფიქ­რობ, პირ­ველ რიგ­ში, ქარ­თუ­ლი პრო­დუქ­ცი­ის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია უნდა შე­გეძ­ლოს. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ვა­კე­თებ იმ საქ­მეს, რო­მე­ლიც სავ­სეა გო­ნი­ე­რე­ბით, ადა­მი­ა­ნო­ბით, სი­კე­თი­თა და რაც მთა­ვა­რია, ხა­ტო­ვა­ნე­ბით. მირ­ჩევ­ნია ვიყო სტა­ბი­ლუ­რი მომ­ღე­რა­ლი, ვიდ­რე ორ­კვი­რი­ა­ნი "ვარ­სკვლა­ვი".

- შენი აზ­რით, რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან შენი თა­ო­ბის თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი დღე­ვან­დე­ლი მო­ზარ­დე­ბის­გან?

- ჩემი თა­ო­ბის ახალ­გაზ­რდე­ბი ნაკ­ლებ ელექტრო­ნულ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ფლობ­დნენ, მაგ­რამ უფრო თბი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით - ომმა და გა­ჭირ­ვე­ბამ გაგ­ვა­ერ­თი­ა­ნა მა­შინ. შე­იძ­ლე­ბა, ბევ­რი რამ გვაკ­ლდა, მაგ­რამ არ ვკარ­გავ­დით იუ­მორს და სწავ­ლის სურ­ვილს.

- რას ნიშ­ნავს შენ­თვის სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი, ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი ბევრ ბო­რო­ტე­ბას­თან ერ­თად, ბევრ სი­კე­თე­საც "აკე­თებს". ის მა­ჭან­კა­ლის როლ­საც კის­რუ­ლობს, ადა­მი­ა­ნე­ბის და­მე­გობ­რე­ბა­საც უწყობს ხელს და კლავს ყო­ველ­გვარ ვა­კუ­უმს. ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­ღე­ბი­სა და გაც­ვლის წყა­როა. სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბის წყა­ლო­ბით ახლა რე­ვო­ლუ­ცი­ის მო­წყო­ბაც შე­იძ­ლე­ბა, ის ნამ­დვი­ლი ბომ­ბია და მკვლე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა და­არ­ქვა. რო­გორც შე­გქმნის, ისე გა­გა­უ­ბე­დუ­რებს.

- მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა თუ გი­ზი­დავს? გა­იხ­სე­ნე პირ­ვე­ლი წიგ­ნი, რო­მელ­მაც შენ­ზე წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა. ახლა თუ კი­თხუ­ლობ რა­ი­მეს?

- წიგ­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბამ ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა. კი­თხვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მახ­სოვს, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ჯეკ ლონ­დო­ნის "მარ­ტინ იდე­ნი" წა­ვი­კი­თხე და ამ ნა­წარ­მო­ებ­ზე დიდ­ხანს ვფიქ­რობ­დი. მეც ხომ სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში ვცდი­ლობ­დი, ცხოვ­რე­ბის ჭა­პანს შევ­ჭი­დე­ბო­დი და ამ წიგ­ნის გმირ­თან ბევ­რი მსგავ­სე­ბა ვი­პო­ვე... სა­ერ­თოდ, მიყ­ვარს ევ­რო­პუ­ლი კლა­სი­კუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რა. სიმ­ბო­ლის­ტე­ბის თა­ო­ბა და პა­ო­ლო იაშ­ვი­ლი კი ლა­მის, სა­მა­გი­დო წიგ­ნად მაქვს ქცე­უ­ლი. ბო­ლოს ორ­ჰან ფა­მუ­ქის "თოვ­ლი" წა­ვი­კი­თხე, ახლა კი პა­უ­ლო კო­ე­ლი­ოს "ზა­ჰირს" ვე­ჭი­დე­ბი.

- შენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში რა სიახ­ლე­ე­ბია?

- სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი. იქ­ნებ ცო­ტა­ო­დე­ნი თან­ხის შეგ­რო­ვე­ბა შევ­ძლო, რათა მერე ახალ სიმ­ღე­რა­ზე და კლიპ­ზეც ვიზ­რუ­ნო... სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე მომ­ღე­რალ­თან ერ­თად, სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან მიწ­ვე­ვა მი­ვი­ღე და შე­იძ­ლე­ბა, იან­ვარ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­დან გამ­გზავ­რე­ბაც მო­მიხ­დეს. თუ ყვე­ლა­ფე­რი ისე გა­მო­ვი­და, რო­გორც ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლია, მა­შინ ექ­სკლუ­ზივს გპირ­დე­ბით (იღი­მის).

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევ ახალ თა­ობას, შო­უ­ბიზ­ნეს­ში თა­ვის დამ­კვიდ­რე­ბის მო­სურ­ნე­ებს?

- მას, ვი­საც სიმ­ღე­რა სურს, უნდა იმ­ღე­როს, მაგ­რამ მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად სა­ჭი­როა შრო­მა, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ძი­ე­ბა და არა - ვინ­მეს მი­ბაძ­ვა. და რაც მთა­ვა­რია, ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რა არ უნდა და­ი­ვი­წყონ. ხში­რად მახ­სენ­დე­ბა დოს­ტო­ევ­სკის მა­ნი­ფეს­ტი: "უნდა ეწა­მო!" ლექ­სი თუ სიმ­ღე­რა გუ­ლი­დან ხორ­ცად უნდა გა­მო­ი­ტა­ნონ და გუ­ლახ­დი­ლე­ბი იყ­ვნენ. დაბ­რკო­ლე­ბე­ბი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ არა ისე­თი, ნი­ჭ­სა და სი­კე­თეს რომ დაძ­ლევს. და­ბო­ლოს, მინ­და მად­ლო­ბა გა­და­გი­ხა­დოთ იმის­თვის, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის თქმის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცით.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)