ხში­რად, ქუ­ჩა­ში მი­მა­ვალ ადა­მი­ანს წინ ურ­ნა­მო­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდა შეხ­ვდე­ბა და ლე­ი­კე­მი­ით ან სხვა სე­ნით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის დახ­მა­რე­ბას სთხოვს. ზოგს სჯე­რა მათი, ზოგი - უხ­მოდ ერი­დე­ბა, ზო­გი­ერ­თი კი ემო­ცი­ებს ვერ მა­ლავს და ასეთ ადა­მი­ა­ნებს აფე­რის­ტებს ეძა­ხის. თურ­მე, არ­ცთუ უსა­ფუძ­ვლოდ. სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის მეშ­ვე­ო­ბით, ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი გა­ვი­ცა­ნი, რო­მე­ლიც და­უ­ჯე­რე­ბელ ამ­ბავს მო­მიყ­ვა.

მა­რი­ნა გაბ­რი­ჩი­ძე:

- ინ­ვა­ლი­დი შვი­ლი მყავს. ცე­რებ­რა­ლუ­რი დამ­ბლა აქვს. ერთი წლის წინ ოპე­რა­ცი­აც გა­ვუ­კე­თეთ. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად არ გვი­ჭირს, მაგ­რამ ასე­თი ოპე­რა­ცია და ოპე­რა­ცი­ის შემ­დგო­მი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია საკ­მა­ოდ ძვი­რი ღირს, ამი­ტომ ერთ-ერთი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია დაგ­ვეხ­მა­რა. მას შემ­დეგ დახ­მა­რე­ბა არა­ვის­თვის მი­თხო­ვია. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, თა­მარ მე­ფის გამ­ზირ­ზე მივ­დი­ო­დი. ბა­ზარ­ში გახ­ლდით, შვი­ლის­თვის ხილი ვი­ყი­დე. წინ ორი პა­ტა­რა გო­გო­ნა გა­და­მიდ­გა, რომ­ლებ­საც ხელ­ში ურნა ეჭი­რათ და მთხო­ვეს, და­ა­ვა­დე­ბულ პა­ტა­რა ბიჭს და­ეხ­მა­რე­თო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ ჩემი რე­აქ­ცია, რო­დე­საც ურ­ნა­ზე მიკ­რუ­ლი ბი­ჭის ფო­ტოს შევ­ხე­დე და მას­ში ჩემი შვი­ლი შე­ვი­ცა­ნი. ლა­მის გავ­გიჟ­დი. მა­შინ­ვე მოვ­თხო­ვე, ეთ­ქვათ, სა­ი­დან ჰქონ­დათ ეს ფოტო. გაქ­ცე­ვა და­ა­პი­რეს. უკან გა­მო­ვე­კი­დე და ვუყ­ვი­რო­დი, ამ საქ­მეს ასე არ დავ­ტო­ვებ-მეთ­ქი, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ და­ვე­წიე. იმ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას და­ვუ­კავ­შირ­დი, რო­მე­ლიც ოპე­რა­ცი­ი­სას და­მეხ­მა­რა და ვკი­თხე, - ჩემი შვი­ლის­თვის თქვენ ხომ არ ითხოვთ დახ­მა­რე­ბას, ფოტო ხომ არა­ვის­თვის მი­გი­ცათ-მეთ­ქი? - თქვე­ნი ნე­ბარ­თვის გა­რე­შე ამას რო­გორ გა­ვა­კე­თებ­დი­თო?! - მი­პა­სუ­ხეს. რო­გორც ჩანს, ის ფოტო სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­დან გა­და­ი­წე­რეს და და­ბეჭ­დეს. ეს ხომ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი თაღ­ლი­თო­ბაა, რო­მე­ლიც კა­ნო­ნით ის­ჯე­ბა! ჩემ გარ­შე­მო უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ამ­ბობ­და, ქუ­ჩა­ში ქველ­მოქ­მე­დე­ბის არ გვჯე­რაო, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­დი, რად­გან თვი­თონ და­მეხ­მა­რა არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რო­მე­ლიც სწო­რედ ასე­თი ხერ­ხით ითხოვ­და ფულს ჩემი შვი­ლის­თვის. რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ სხვა ამ ხერ­ხს სა­კუ­თა­რი ჯი­ბის შე­სავ­სე­ბად გა­მო­ი­ყე­ნებ­და?! ამი­ტომ, ჩემი აზ­რით, არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ებ­მა ქველ­მოქ­მე­დე­ბის ეს ფორ­მა უნდა შეც­ვა­ლონ, რომ გა­ურ­კვევ­ლო­ბა არ მოჰ­ყვეს...

გა­დავ­წყვი­ტე, ქუ­ჩა­ში გა­მევ­ლო და თაღ­ლი­თი თუ ნამ­დვი­ლი ქველ­მოქ­მე­დე­ბი მო­მე­ძებ­ნა. მათ ნახ­ვამ­დე კი რი­გით გამ­ვლელს გა­ვე­სა­უბ­რე. და­ვინ­ტე­რეს­დი, რას ფიქ­რობს ამ ფორ­მის ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ზე და თუ არის ქველ­მოქ­მე­დი...

მა­რი­ნა ნა­დი­რაშ­ვი­ლი:

- ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, რომ ქველ­მოქ­მე­დი ვიყო, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რად არ მაქვს. ქუ­ჩის ქველ­მოქ­მე­დე­ბის კი ნამ­დვი­ლად არ მჯე­რა. ჯერ ერთი, ვერ ვი­გებ, ვის ვეხ­მა­რე­ბი, რად­გან ურ­ნებ­ზე ჯვრე­ბი აქვთ მიკ­რუ­ლი და მე­უბ­ნე­ბი­ან, ავად­მყოფ ბავ­შვებს ვეხ­მა­რე­ბი­თო. რო­გორ უნდა გა­ვი­გო, კონ­კრე­ტუ­ლად რო­მელ ბავ­შვს ეხ­მა­რე­ბი­ან ან სა­ერ­თოდ, ეს დახ­მა­რე­ბა ვინ­მეს ხმარ­დე­ბა თუ - პი­რა­დად იმ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ურ­ნით და­დის? ქარ­თვე­ლე­ბი ყვე­ლა­ფერ­ში ნი­ჭი­ე­რე­ბი ვართ, მათ შო­რის - თაღ­ლი­თო­ბა­შიც. შე­სა­ბა­მი­სად, ასეთ ადა­მი­ა­ნებს ვერ ვეხ­მა­რე­ბი. მირ­ჩევ­ნია, მათ ნაც­ვლად ფული ქუ­ჩა­ში მდგარ მო­ბუ­ზულ მო­ხუცს მივ­ცე. თუმ­ცა კონ­კრე­ტუ­ლი მა­გა­ლი­თით ვიცი, რომ არც ისი­ნი არი­ან სან­დო­ნი. ერთ-ერთი ეკ­ლე­სი­ის წინ ასე­თი მო­ხუ­ცი ზის, საკ­მა­ოდ სა­ცო­და­ვი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბით. რე­ა­ლუ­რად კი, თურ­მე მისი შვი­ლი და რძა­ლი თბი­ლის­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი ღა­მის კლუ­ბის მფლო­ბე­ლე­ბი არი­ან. რა­ტომ უნდა და­ვეხ­მა­რო ისეთ ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც ჩემ­ზე მეტი შე­მო­სა­ვა­ლი აქვს?!

გამ­სა­ხურ­დი­ას გამ­ზირ­ზე წვერ­მოშ­ვე­ბუ­ლი, წი­თელ მა­ი­სურ­სა და კეპ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი ბიჭი შევ­ნიშ­ნე. ის პარ­ფი­უ­მე­რი­ის მა­ღა­ზი­ის წინ იდგა, ყვე­ლა გამ­ვლელ-გა­მომ­ვლელს ურ­ნა­ზე მი­უ­თი­თებ­და და ეუბ­ნე­ბო­და, ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებს და­ეხ­მა­რე­თო. თან თით­ქმის ყვე­ლა მათ­განს ხელ­ში რა­ღაც ბუკ­ლეტს აჩე­ჩებ­და. მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი და ვიდ­რე რა­მეს ვე­ტყო­დი, ბუკ­ლე­ტი მეც მო­მა­წო­და. წი­თელ ფურ­ცელს ერთ მხა­რეს კა­ლენ­და­რი აქვს, მე­ო­რე მხა­რეს არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია - "სა­ქარ­თვე­ლოს მად­ლი" - სა­ზო­გა­დო­ე­ბას გა­წე­უ­ლი დახ­მა­რე­ბის­თვის მად­ლო­ბას უხ­დის, შემ­დეგ კი იმ ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა და ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის სა­ხელ­წო­დე­ბე­ბია ჩა­მოთ­ვლი­ლი, რომ­ლებ­საც ხალ­ხის თა­ნად­გო­მით, ეს არა­სამ­თავ­რო­ბო და­ეხ­მა­რა; ფურ­ცლის ბო­ლოს კი ან­გა­რი­ში­სა და ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბი აქვს მი­თი­თე­ბუ­ლი. აქ­ტი­ურ ბიჭს შე­ვე­კი­თხე, - რა­ტომ უნდა და­გი­ჯე­როთ, რომ ნამ­დვი­ლად ეხ­მა­რე­ბით გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს და ამ ფულს პი­რა­დი ინ­ტე­რე­სე­ბის­თვის არ იყე­ნებთ-მეთ­ქი? - წა­მობ­რძან­დით, ქალ­ბა­ტო­ნო, და ახ­ლა­ვე ყვე­ლა­ფერს და­გიმ­ტკი­ცებ­თო, მი­თხრა. ჩემს პა­სუხს არც და­ლო­დე­ბია, ურნა იქვე, მი­წა­ზე დად­გა და თვი­თონ სწრა­ფი ნა­ბი­ჯე­ბით ერთ-ერთი ტექ­ნი­კის მა­ღა­ზი­ას მი­ა­შუ­რა. მეც უკან გავ­ყე­ვი. მა­ღა­ზი­ა­ში ერთ-ერთ ჩარ­თულ კომ­პი­უ­ტერს და­უ­კი­თხა­ვად მი­უ­ახ­ლოვ­და და Facenook-ის გვერ­დზე შე­ვი­და, რო­მე­ლიც იმა­ვე არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის სა­ხელ­ზე იყო რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი, რო­მელ­საც ეს ბიჭი წარ­მო­ად­გენ­და. იმ გვერ­დზე უამ­რა­ვი ვი­დეო და ფოტო მიჩ­ვე­ნა, რომ­ლე­ბიც სხვა­დას­ხვა რე­გი­ონ­ში, ბავ­შვე­ბის დახ­მა­რე­ბი­სას იყო გა­და­ღე­ბუ­ლი. - ახლა ხომ დარ­წმუნ­დი, რომ ნამ­დვი­ლად გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს ვეხ­მა­რე­ბი და ეს ფული ჩემ­თვის არ მინ­და? - ნიშ­ნის მო­გე­ბით შე­მე­კი­თხა. - იცი, მე ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ და უფრო კარ­გად რომ დავ­რწმუნ­დე, ამის­თვის ინ­ტერ­ვიუ უნდა ჩა­მო­გარ­თვა-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი. უარი არ უთ­ქვამს. გულ­ზე და­კი­დე­ბუ­ლი ბაჯი (გულ­სა­კი­დი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი) მაჩ­ვე­ნა, რო­მელ­ზეც მისი სა­ხე­ლი და გვა­რი ამო­ვი­კი­თხე: სერ­გი მა­მუ­ლაშ­ვი­ლი.

- სერ­გი, ხალ­ხი გეხ­მა­რე­ბა, თუ არ სჯე­რათ შენი?

- ამ­ჟა­მად, ლე­ი­კე­მი­ით და­ა­ვა­დე­ბულ ბავ­შვებს ეხ­მა­რე­ბი­ან. ზოგს სჯე­რა ჩვე­ნი და ფულს იმე­ტებს, ზო­გიც გვლან­ძღავს, გვე­ჩხუ­ბე­ბა...

- ასეთ ხალ­ხს რას პა­სუ­ხობ ხოლ­მე?

- თუ წყნა­რად გა­მოთ­ქვა­მენ უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას, თქვენ­სა­ვით, ტექ­ნი­კის მა­ღა­ზი­ა­ში შემ­ყავს და სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის მეშ­ვე­ო­ბით ვუმ­ტკი­ცებ, რომ ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცია ნამ­დვი­ლად გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს ეხ­მა­რე­ბა და ფულს ჯი­ბე­ში არ იდებს. თუ აგ­რე­სი­უ­ლე­ბი არი­ან, პა­სუხს არ ვცემ. თა­ვი­ან­თი ნე­ბაა, და­მი­ჯე­რე­ბენ თუ - არა. თვი­თონ გა­და­წყვი­ტონ.

- მე­ეჭ­ვე­ბა, რო­მე­ლი­მე თქვენ­გა­ნი აქ უსას­ყიდ­ლოდ მუ­შა­ობ­დეს. მთე­ლი დღე ქუ­ჩა­ში ტყუ­ი­ლად ხომ არ დგა­ხარ, ალ­ბათ, ხელ­ფასს გიხ­დი­ან.

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი თან­ხის 10%-ს მიხ­დი­ან.

- ეს სა­შუ­ა­ლოდ, რამ­დე­ნი გა­მო­დის?

- გა­აჩ­ნია იმ დღის შე­მო­სა­ვალს: ხან 10 ლარი გა­მომ­დის, ხა­ნაც, 15-20 ლა­რიც ამი­ღია. ჩვე­ნი არა­სამ­თავ­რო­ბო თან ქველ­მოქ­მე­დე­ბას ეწე­ვა, თან ხალ­ხს ასაქ­მებს. ქუ­ჩა­ში უაზ­როდ სი­ა­რულს, ბირ­ჟა­ზე უსაქ­მუ­რად დგო­მას, ხომ ჯო­ბია, აქ ვიდ­გე და კე­თი­ლი საქ­მე ვა­კე­თო? თან, ჯი­ბის ფულ­საც გა­მო­ვი­მუ­შა­ვებ, რომ­ლის მეშ­ვე­ო­ბი­თაც, მში­ე­რი არ ვარ.

- რო­გორ ფიქ­რობ, თაღ­ლი­თებს რა­ტომ გე­ძა­ხი­ან? ხალ­ხს რა­ტომ არ სჯე­რა ასე­თი ტი­პის ქველ­მოქ­მე­დე­ბის?

- იმი­ტომ, რომ ბევ­რია თაღ­ლი­თი. ამა­ვე ქუ­ჩა­ზე ერთი "ციგ­ნის ქალი" მა­თხოვ­რობ­და. რომ და­ი­ნა­ხა, ხალ­ხი ჩვენ უფრო გვეხ­მა­რე­ბო­და ვიდ­რე - მას, იყი­და ასე­თი ურნა, ზედ ვი­ღა­ცის ფო­ტო­ე­ბი მი­აკ­რა და ახლა ვი­თომ იმ ვი­ღა­ცის­თვის ითხოვს დახ­მა­რე­ბას. თან ისე­თი გულ­მოდ­გი­ნე­ბით ითხოვს ფულს, საკ­მაო თან­ხა­საც აგ­რო­ვებს.

ვე­ცა­დე, ის "ციგ­ნის ქალი" მო­მე­ძებ­ნა. რამ­დე­ნი­მე დღე იმ ქუ­ჩა­ზე დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ ვნა­ხე. ან "სა­მუ­შაო ად­გი­ლი" შე­იც­ვა­ლა, ან "გა­მო­სას­ვლე­ლი" დღე­ე­ბი ჰქონ­და. სა­მა­გი­ე­როდ, ორ პა­ტა­რა ბი­ჭუ­ნას წა­ვა­წყდი, რომ­ლე­ბიც ურ­ნას მო­რი­გე­ო­ბით და­ა­ტა­რებ­დნენ და სიმ­სივ­ნით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვის­თვის დახ­მა­რე­ბას ითხოვ­დნენ ხალ­ხის­გან. მათ­თან მი­ვე­დი, ყუთ­ში 50 თეთ­რი ჩა­ვუგ­დე და შე­ვე­კი­თხე, - ეს და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვი თქვე­ნი ახ­ლო­ბე­ლია-მეთ­ქი? ჩემი შე­კი­თხვა არ მო­ე­წო­ნათ. ერ­თმა­ნეთს გა­და­ხე­დეს, - რა თქმა უნ­დაო, რო­მე­ლი­ღა­ცამ ჩა­ი­ბურ­ტყუ­ნა. - ამ ბავ­შვს ალ­ბათ ოპე­რა­ცია სჭირ­დე­ბა. იქ­ნებ ან­გა­რი­შის ნო­მე­რი მი­თხრათ, რომ ჩემს მე­გობ­რებ­საც შე­ვა­ტყო­ბი­ნო და ერ­თობ­ლი­ვად რა­ღაც თან­ხას გა­და­ვუ­რი­ცხავთ-მეთ­ქი. - არა­ნა­ი­რი ან­გა­რი­შის ნო­მე­რი არ გვაქვს, თუ დახ­მა­რე­ბა გინ­და, აქ ჩა­აგ­დე ბევ­რი ფული, მხო­ლოდ 50 თეთ­რით რომ დაგ­ვეხ­მა­რეო, - და­მა­ნა­მუ­სა ერთ-ერ­თმა და გა­მომ­ცდე­ლი მზე­რა შე­მავ­ლო. სხვა გზა არ მქონ­და, გა­მო­ვუ­ტყდი, - ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ, ამ ბავ­შვზე ჩვენს ჟურ­ნალ­ში სტა­ტი­ას დავ­წერ და უფრო მეტი ხალ­ხი და­ეხ­მა­რე­ბა, თა­ნაც, ხალ­ხს თქვე­ნი არ სჯე­რა, რად­გან ბევ­რი იტყუ­ე­ბა-მეთ­ქი, - დავ­ძი­ნე. ერთ-ერთი ბი­ჭუ­ნა მო­მიბ­რუნ­და და მი­თხრა: - რა გგო­ნია, ის დიდი ბი­ჭე­ბი, რად­გან არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ებ­ში მუ­შა­ო­ბენ, თაღ­ლი­თე­ბი არ არი­ან? რამ­დენ­ჯერ და­მი­ნა­ხავს, რომ ყუ­თი­დან ფული ამო­უ­ღი­ათ და ჯი­ბე­ში ჩა­უდ­ვი­ა­თო. ბავ­შვებ­მა ჩემს და­ნარ­ჩენ შე­კი­თხვებს აღარც მო­უს­მი­ნეს, ორი­ვემ უკან­მო­უ­ხე­და­ვად მო­კურ­ცხლა. აღარ გავ­კი­დე­ბი­ვარ. ისე­დაც გა­სა­გე­ბი იყო, რომ ეს ბავ­შვე­ბი არა­ვის ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი ინ­ტე­რე­სე­ბის გამო იდ­გნენ ქუ­ჩა­ში. არ შე­გიმ­ჩნე­ვი­ათ? ამ ბოლო დროს საგ­რძნობ­ლად იკლო მა­თხო­ვა­რი ბავ­შვე­ბის რი­ცხვმა. რო­გორც ჩანს, ხალ­ხს და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ბავ­შვე­ბის დახ­მა­რე­ბა უფრო მი­ზან­შე­წო­ნი­ლად მი­აჩ­ნია, ვიდ­რე - მა­თხოვ­რე­ბის. ამი­ტომ, "ყო­ფილ­მა მა­თხოვ­რებ­მა" ახა­ლი "სამ­სა­ხუ­რი" მო­ძებ­ნეს და ახლა "სხვის­თვის" მა­თხოვ­რო­ბენ...

გი­ორ­გი ჯიშ­კა­რი­ა­ნი:

- ასე­თი ქველ­მოქ­მე­დე­ბის არ მჯე­რა. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მათი უმ­რავ­ლე­სო­ბა თაღ­ლი­თია. არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი კი არი­ან, მაგ­რამ ისე­თი ტო­ნით და ისე თავ­ხე­დუ­რად გვთხო­ვენ დახ­მა­რე­ბას, ფუ­ლის მი­ცე­მა კი არა, ცემა მო­გინ­დე­ბა ადა­მი­ანს. თა­ნაც გა­ვი­გე, რომ თურ­მე ხალ­ხის მი­ცე­მუ­ლი ფუ­ლის 10%-ს ისი­ნი ხელ­ფა­სად იღე­ბენ. ვინ მის­ცა უფ­ლე­ბა, რომ ჩემი ფუ­ლი­დან ჩემ­გან და­უ­კი­თხა­ვად, სა­კუ­თარ თავს ხელ­ფასს უხ­დის?!

- ამას იმ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ავა­ლებს, რო­მე­ლიც ქუ­ჩა­ში სა­მუ­შა­ოდ უშ­ვებს.

- თუ სა­მუ­შა­ოდ თვი­თონ უშ­ვებს, კე­თი­ლი ინე­ბოს და ხელ­ფა­სიც თვი­თონ გა­და­უ­ხა­დოს. რო­მე­ლი ადა­მი­ა­ნია ვალ­დე­ბუ­ლი, რომ ვინ­მეს ხელ­ფას­ზე იზ­რუ­ნოს?! ქველ­მოქ­მე­დე­ბას იმის­თვის ვე­წე­ვით, რომ გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლებს და­ვეხ­მა­როთ. ამ ყვე­ლაფ­რის გამო, მხო­ლოდ "იავ­ნა­ნას", "დი­მიტ­რი ცინ­ცა­ძის სა­ხე­ლო­ბის" და სხვა ცნო­ბილ ფონ­დებ­ში ვრი­ცხავ თან­ხას, მი­ნი­მა­ლურს, მაგ­რამ - მა­ინც. ის მა­ინც ზუს­ტად ვიცი, რომ ფული რე­ა­ლუ­რად, ავად­მყოფ და გა­ჭირ­ვე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს ხმარ­დე­ბა...

რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, გამ­სა­ხურ­დი­ას გამ­ზირ­ზე ერთი ბიჭი მა­ღა­ზი­ე­ბის წინ ზის, გვერ­დით ურნა უდ­გას, რო­მელ­ზეც პა­ტა­რა ბი­ჭის ფო­ტოა მიკ­რუ­ლი და მსხვი­ლი წარ­წე­რაც ამ­შვე­ნებს: "ბე­სიკ ჯან­ყა­რაშ­ვი­ლის დახ­მა­რე­ბის ფონ­დი. გთხოვთ, და­ეხ­მა­როთ უსახ­ლკა­როდ დარ­ჩე­ნილ პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლიდს". აქამ­დე ამ ბი­ჭთან გა­სა­უბ­რე­ბა არა­სო­დეს მიც­დია. ახლა მი­ვე­დი და ვკი­თხე, - ვის ვეხ­მა­რე­ბით-მეთ­ქი? - სა­კუ­თარ თავს ვეხ­მა­რე­ბი, პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დი სწო­რედ მე ვარო, - მი­პა­სუ­ხა.

ნა­თია ჟი­ვი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)