”ბრენდული სამოსი იდიოტიზმია! რა, საყელო ამოტრიალებულმა უნდა იარო?!”

"არიან ახალგაზრდები, რომლებსაც უფალი უზადო გარეგნობით დაასაჩუქრებს, ისინი კი საკუთარი საქციელით, უაზრო ჭამა-სმით ამ საჩუქარს ასამარებენ", - გვითხრა გივი სიხარულიძემ, რომელიც გარეგნობის გამო უფალს და მშობლებს ემადლიერება. მთელი ცხოვრება აქტიურად ვარჯიშობს და სპორტის რამდენიმე სახეობაში ჩემპიონიც გახლავთ...

ვარჯიში და დიეტა

- დიეტა არასოდეს დამიცავს. წყლის და მთის მოთხილამურე ვარ. მოკრივეც ვიყავი. ტანმოვარჯიშე არ ვყოფილვარ, მაგრამ ყოველთვის ვვარჯიშობდი. ჩოგბურთში, წყვილთა შორის ჩემპიონატების ჩემპიონი ვარ. რამდენიმე წლის წინ, წყლის თხილამურებით შეჯიბრებაზე მესამე ადგილი დავიკავე... დილას ვარჯიშით, ცურვით ვიწყებ, შემდეგ - ველოსიპედი, ჩოგბურთი...

- როგორ იკვებებით?

- ჩემი კვების რაციონის 90% ხილია. ის ჩემი სიცოცხლის ელექსირია.

- წონაში თუ მოგიმატიათ ან ძალიან დაგიკლიათ?

- კი, მომიმატია. რამდენჯერმე წონაში ძალიან დავიკელი, რადგან სასიკვდილოდ განწირული ვიყავი, ერთხელ ავარიაში მოვყევი. არავის ეგონა, რომ გადავრჩებოდი, მაგრამ 10 დღეში გამოვჯანმრთელდი. მანქანა გადავაგდე... მეორედ, ხერხემლის ოპერაცია გავიკეთე (ვკვდებოდი, ისეთი ტკივილები მქონდა). უფლის და უნიჭიერესი ქირურგების - მამა-შვილი ჭილაშვილების დახმარებით, ოპერაციიდან მეორე დღეს ფეხზე დავდექი. მაშინ ისე გავხდი, რომ რენტგენის ფოტოს ვგავდი. 3-4 თვეში წონაც აღვიდგინე...

- სპორტით სხეულზე ზრუნვის გამო დაინტერესდით?

- ლამაზი სხეულის ჩამოყალიბების მხრივ, ჩემზე ყველაზე დიდი შთაბეჭდილება ამირან დუმბაძემ მოახდინა. ის საქართველოში პირველ დამრტყმელად მიიჩნეოდა. პატარა რომ ვიყავი, ვფიქრობდი: ეს ლომკაცი ვინ არის-მეთქი? მერე ცხოვრება ისე წარიმართა, რომ ჩვენ დიდი მეგობრები გავხდით. ჩემზე 10 წლით უფროსი იყო. სულ ვარჯიშობდა, საკუთარ სხეულზე ძალიან ზრუნავდა. მაგარი მოჩხუბარი, უშიშარი კაცი იყო. ლადო ქოქიაშვილსაც (რომელიც თვალით არ მინახავს - ახალგაზრდა მოკლეს) ულამაზესი ტანი ჰქონდა, თენგიზ კეკელიძესაც (მას "ლომს" ეძახდნენ; მის საფლავზე მერაბ ბერძენიშვილმა ბრინჯაოს დიდი ლომი დადგა). ჩემთვის მისაბაძი ადამიანები იყვნენ ასევე: მერაბ ბერბერაშვილი, ჩიჩიკა ვაჩნაძე, ჯიმი ყიფიანი...

ნამზეური

- ის კაცი არ ვარ, პლაჟზე რომ დავწვე და გავირუჯო. ჩემთვის ეს სასაცილოა. სოლარიუმში გარუჯვის მოყვარულ გოგონებს ჭკუა არ აქვთ: სოლარიუმი კიბოს პირველი გამომწვევი მიზეზია... ცურვა მიყვარს. ცურვისას მზე თუ მომეკიდა, ჩემი ნამზეური სულ ესაა...

ვარცხნილობა

- კულულებიანი მამაკაცები, ბოდიში და, პიდარასტებს მაგონებენ. მამაკაცი თავისი კაცური თვისებებით უნდა გამოირჩეოდეს და არა - ვარცხნილობით.

- ორიგინალური ვარცხნილობის გაკეთების სურვილი არასოდეს გქონიათ?

- მსგავსი რამ თუ აზრად მომივა, მაშინ გივი კი არა, ციცინო სიხარულიძე ვიქნები!

- თქვენს მრავალფეროვან სანაცნობო წრეში ალბათ მამრობითი სქესის ისეთი წარმომადგენლები არიან, ვისაც თქვენთვის მიუღებელი ვარცხნილობა ან შეღებილი თმა აქვთ...

- კი, არიან. რომ ვთქვა, მეჯავრებიან-მეთქი, ტყუილი იქნება, - ჩემი თავი ენაცვალოთ. მათთან ჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს, ძალიან მიყვარს, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ცოტა "ტვინში დაცურებულები" არიან. ეტყობა, ქალობა უნდოდათ, მამაკაცებად შემთხვევით გაჩნდნენ, ახლა კი წვალობენ...

სამოსი

- მილიონერი ძმაკაცები მყავდა. მანებივრებდნენ - ძვირად ღირებული ბრენდების სამოსს მჩუქნიდნენ. თუკი რაიმე კარგი ბრენდი არსებობს, ყველას ტანსაცმელი მაქვს, მაგრამ ერთ რამეს გეტყვით: ეს ყველაფერი სულ "მსახიობობა" და წყალში გადაყრილი ფულია. ის ფული ჩემთვის რომ მოეცათ, სხვა რამეს ვიყიდდი, რაც ძალიან მომწონს.

- მაგალითად, რას?

- ნებისმიერ სამოსს, თუნდაც "ჭიჭიკო ბენდელიანის" გამოშვებულს, მაგრამ - ჩემს მოსაწონს. ბრენდული სამოსი იდიოტიზმია! რა, საყელოამოტრიალებულმა უნდა იარო, რომ ბრენდის დასახელება გამოჩნდეს?!

- ტანსაცმელში დიდი თანხის გადახდა ცუდ ტონად მიგაჩნიათ?

- მაგალითად, თუ სამოსი ძალიან მომეწონა და ბევრი ფული მაქვს, დიდ თანხას გადავიხდი, მაგრამ ხშირად, ძვირად ღირებულ ტანსაცმელს იმისთვის ყიდულობენ, რომ თქვან: "ბრიონში" ვიყიდეთო. კარგი, რა! გეყოთ პრანჭვა-გრეხა, გუშინდელო შარვალგამოხეულო მილიონერებო! ამ სიტყვებს იმ ადამიანების მისამართით ვამბობ, ვინც ძვირად ღირებულ "რაღაცებს" ყიდულობს, მათ გვერდით კი ხალხი შიმშილით კვდება! კაცურად გეტყვით: ისეთი მდიდარი ხალხიც არსებობს, რომლებიც ძალიან "დასტოინები" არიან, მაგალითად: ავთანდილ წერეთელი, ლადო კვარაცხელია, ბადრი წილოსანი, ასევე - აწ გარდაცვლილი ზვიად ცეცხლაძე. ისინი ბევრი ფულით არასოდეს გათავხედებულან და გამეტიჩრებულან. ავთანდილ წერეთლის ცოლი ამ ქვეყანაზე ყველაზე უბრალო ადამიანია, იმავდროულად - ძალიან ნიჭიერი. დიდი მუსიკოსი გახლავთ - ფორტეპიანოს დიდოსტატია. უბრალო ადამიანებთან მეგობრობს და ყველას ოჯახს ინახავს. აი, როცა ასეთი ადამიანი იქნები, გინდა, "ბრიონი" ჩაიცვი და გინდა - "დიზელი". საბედნიეროდ, ისეთი ადამიანებიც არსებობენ, რომლებიც ფულს "ებრაელურად" შოულობენ და "ქართულად", ვაჟკაცურად ხარჯავენ!

სამკაული და  აქსესუარები

- ბრილიანტის რამდენიმეთვლიანი ბეჭედი მაქვს, რომელიც ძალიან მიყვარს. ერთხელ იტალიიდან მოვფრინავდი და ჩემი მეგობრის - რეზო სტურუას ცოლ-შვილი შემხვდა. ხელზე დამხედეს და მითხრეს: ბეჭედს თვალი არ აქვსო. რაღას ვიზამდი? დამეკარგა, თავს ხომ არ მოვიკლავდი?! დაიჟინეს: გინდა თუ არა, წადი, მოძებნეო. ვუპასუხე: - საბაჟოდან 500 მეტრი გამოვიარე, სად წავიდე-მეთქი?! რომ არ მომეშვნენ, წავედი - საქმე მაინც არაფერი მქონდა. მივედი და ბეჭდის თვალი მებაჟის ფეხთან არ გდია?! სასწაული მოხდა!.. მეორედ იგივე ბეჭედი ზღვაში დამეკარგა: ვიცურავე და ზღვიდან ამოსვლისას წყალში ჩამივარდა. ზღვაში იმას ვიპოვიდი? მოძებნა აზრადაც არ მომსვლია. თან, ტალღები იყო... ჩემი მეგობრის შვილს უბრალოდ ვუთხარი: მიდი, ერთი, ბაბუ, ნახე, რა იცი, იქნებ შემთხვევით იპოვო-მეთქი. მივიდა, ჩაყო ხელი და ბეჭედი ამოიღო! ეს ბეჭედი თილისმასავითაა.

- ვინმემ გაჩუქათ?

- კი, ჩემმა მეგობარმა, გვარად ალავიძემ კარგი გულით მაჩუქა. ჩემი შვილის ბედნიერებაში ამ მეგობარს დიდი წვლილი მიუძღვის...

საქმე

- ადრე მწერალთა კავშირის უცხოეთთან ურთიერთობის განყოფილების გამგე გახლდით... ახლა მწერალთა კავშირის აკადემიის წევრი ვარ. მეთექვსმეტე წიგნზე ვმუშაობ. ჩემი წიგნები მრავალ ენაზეა თარგმნილი. აშშ-ის სადისტრიბუტორო კონკურსში გამარჯვების შემდეგ, ჩემი წიგნები აშშ-ში იყიდება, ვაშინგტონში, კონგრესის ბიბლიოთეკაშიც არის... ჩემი 33 მოთხრობა ფრანგულად გადათარგმნეს. მათგან 13 პარიზის ალმანახში შედის, 33 კი - წიგნად გამოვა. ახლა რომანზე - "კუდა მელია" ვმუშაობ. "კუდა" - ქალის სახელია, "მელია" - გვარი. მასში უამრავი ქალის დადებითი და უარყოფითი ხასიათი მოვაქციე. რომანი ნელ-ნელა ჟურნალებში იბეჭდება. უკვე 26 თავია გამოქვეყნებული... ბატონმა ლადო ათანელმა და მისმა მეუღლემ - ქალბატონმა მანანა ჩიქოვანმა (რომელიც ჩემი მკითხველი გახლავთ) შინ მიმიწვიეს და შემომთავაზეს, რომ ათანელის ბიოგრაფია ნოველებად დამეწერა. ეს საქმე ჩემთვის უცხო იყო, მაგრამ დავთანხმდი - ვცადოთ-მეთქი. მუშაობა დავიწყეთ: რაღაცას მომიყვება და ნოველას იქვე ვწერ. უკვე 47 დავწერე. რომ ვწერდი, ათანელი ამბობდა: გენიალურია, გენიალურიაო! ტრაბახი გამომდის, მაგრამ ერთ-ერთ გადაცემაში ეს თავად ლადო ათანელმა თქვა... ნოველები ინგლისურადაც გადაითარგმნა. ილუსტრაციებით, ქართულ და ინგლისურ ენებზე გამოდის. მინდოდა, რუსულადაც გადათარგმნილიყო, რადგან რუსეთს ბევრი მკითხველი ჰყავს, მაგრამ თავად ლადო ათანელმა არ მოისურვა. ძალიან პატრიოტი ადამიანია. ამბობს, - 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგ დაფიცებული მაქვს, რომ რუსეთის დიდ თეატრშიც არასოდეს ვიმღერებო.

ოჯახი

- მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ, ცოლი არ მომიყვანია და არც მოვიყვან, ისე დავბერდები. ჩემმა ცოლმა მთელი ცხოვრება შემომწირა, ჩემთვის იცხოვრა, ამიტომ თავს უფლებას არ ვაძლევ, რომ დავოჯახდე. ცხოვრებაში შეიძლება, ყველაფერი მოხდეს, მაგრამ ამ თემაზე არაფრის გაგონება არ მინდა. ჩემი მეუღლე გახლდათ ადამიანი, რომელმაც ჩემგან გივი სიხარულიძე "შექმნა": საკუთარი ცხოვრება გვერდზე გადადო და ჩემს პიროვნებად ჩამოყალიბებას შესწირა თავი. მის ხსოვნასთან დიდ ვალში ვარ...

უფროსი ვაჟი ამერიკაში გახლავთ. მსახიობია. ფილმში "ყარაგანდა" ქურდი მარჩენკოს როლს ასრულებს. თემურ ბაბლუანმა "მემკვიდრეობაშიც" გადაიღო... გარდა ამისა, ჩოგბურთში საქართველოს ჩემპიონი იყო. თავისი ავტორიტეტით იმდენს მიაღწია, რომ აკადემია გახსნა: ის ერთადერთი ქართველი გახლავთ, ვისაც ლოს-ანჯელესში ჩოგბურთის აკადემია აქვს. უმცროსი ვაჟი მოცეკვავე გახლდათ. ფილმში - "უძინართა მზე" უნდა გადაეღოთ, მაგრამ თავად არ მოისურვა. დღეს თავისი საქმე აქვს. საქართველოში ცხოვრობს.

დასვენება და გართობა

- მწერალი ვარ. სადაც უნდა ვიყო, რომანის გაგრძელებაზე ან ახალ ნოველაზე, ლექსზე ვფიქრობ. ჩემი ტვინი სულ "მოძრაობაშია". სმა არ მიყვარს, თუმცა სუფრასთან ყოველთვის თამადა ვარ. ადამიანი სმას არასოდეს არ უნდა აჰყვეს. ხანდახან მესამე დიდი ჭიქა არყის დალევისას ტვინს "გავთიშავ" ხოლმე. ეს წელიწადში ერთხელ ძალიან კარგია: ალბათ, ამდენი ფიქრისგან ტვინის უჯრედები იღლება და "გათიშვა" მინდა... ზაფხულობით დასასვენებლად მივემგზავრები. მაგალითად, შარშან მონტე-კარლოში, ნიცაში, კანში ვიყავი. ზამთარში ავსტრიაში, ტიროლის მხარეში თხილამურებით ვსრიალებ.

ეთო ყორღანაშვილი

ჟურნალი "გზა"

(გამოდის ხუთშაბათობით)