"არი­ან ახალ­გაზ­რდე­ბი, რომ­ლებ­საც უფა­ლი უზა­დო გა­რეგ­ნო­ბით და­ა­სა­ჩუქ­რებს, ისი­ნი კი სა­კუ­თა­რი საქ­ცი­ე­ლით, უაზ­რო ჭამა-სმით ამ სა­ჩუ­ქარს ასა­მა­რე­ბენ", - გვი­თხრა გივი სი­ხა­რუ­ლი­ძემ, რო­მე­ლიც გა­რეგ­ნო­ბის გამო უფალს და მშობ­ლებს ემად­ლი­ე­რე­ბა. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა აქ­ტი­უ­რად ვარ­ჯი­შობს და სპორ­ტის რამ­დე­ნი­მე სა­ხე­ო­ბა­ში ჩემ­პი­ო­ნიც გახ­ლავთ...

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- დი­ე­ტა არა­სო­დეს და­მი­ცავს. წყლის და მთის მო­თხი­ლა­მუ­რე ვარ. მოკ­რი­ვეც ვი­ყა­ვი. ტან­მო­ვარ­ჯი­შე არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვვარ­ჯი­შობ­დი. ჩოგ­ბურთში, წყვილ­თა შო­რის ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბის ჩემ­პი­ო­ნი ვარ. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, წყლის თხი­ლა­მუ­რე­ბით შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე მე­სა­მე ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე... დი­ლას ვარ­ჯი­შით, ცურ­ვით ვი­წყებ, შემ­დეგ - ვე­ლო­სი­პე­დი, ჩოგ­ბურ­თი...

- რო­გორ იკ­ვე­ბე­ბით?

- ჩემი კვე­ბის რა­ცი­ო­ნის 90% ხი­ლია. ის ჩემი სი­ცო­ცხლის ელექ­სი­რია.

- წო­ნა­ში თუ მო­გი­მა­ტი­ათ ან ძა­ლი­ან და­გიკ­ლი­ათ?

- კი, მო­მი­მა­ტია. რამ­დენ­ჯერ­მე წო­ნა­ში ძა­ლი­ან და­ვი­კე­ლი, რად­გან სა­სიკ­ვდი­ლოდ გან­წი­რუ­ლი ვი­ყა­ვი, ერთხელ ავა­რი­ა­ში მოვ­ყე­ვი. არა­ვის ეგო­ნა, რომ გა­დავ­რჩე­ბო­დი, მაგ­რამ 10 დღე­ში გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დი. მან­ქა­ნა გა­და­ვაგ­დე... მე­ო­რედ, ხერ­ხემ­ლის ოპე­რა­ცია გა­ვი­კე­თე (ვკვდე­ბო­დი, ისე­თი ტკი­ვი­ლე­ბი მქონ­და). უფ­ლის და უნი­ჭი­ე­რე­სი ქი­რურ­გე­ბის - მამა-შვი­ლი ჭი­ლაშ­ვი­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ოპე­რა­ცი­ი­დან მე­ო­რე დღეს ფეხ­ზე დავ­დე­ქი. მა­შინ ისე გავ­ხდი, რომ რენტგე­ნის ფო­ტოს ვგავ­დი. 3-4 თვე­ში წო­ნაც აღ­ვიდ­გი­ნე...

- სპორ­ტით სხე­ულ­ზე ზრუნ­ვის გამო და­ინ­ტე­რეს­დით?

- ლა­მა­ზი სხე­უ­ლის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის მხრივ, ჩემ­ზე ყვე­ლა­ზე დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ამი­რან დუმ­ბა­ძემ მო­ახ­დი­ნა. ის სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ველ დამ­რტყმე­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და. პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, ვფიქ­რობ­დი: ეს ლომ­კა­ცი ვინ არის-მეთ­ქი? მერე ცხოვ­რე­ბა ისე წა­რი­მარ­თა, რომ ჩვენ დიდი მე­გობ­რე­ბი გავ­ხდით. ჩემ­ზე 10 წლით უფ­რო­სი იყო. სულ ვარ­ჯი­შობ­და, სა­კუ­თარ სხე­ულ­ზე ძა­ლი­ან ზრუ­ნავ­და. მა­გა­რი მო­ჩხუ­ბა­რი, უში­შა­რი კაცი იყო. ლადო ქო­ქი­აშ­ვილ­საც (რო­მე­ლიც თვა­ლით არ მი­ნა­ხავს - ახალ­გაზ­რდა მოკ­ლეს) ულა­მა­ზე­სი ტანი ჰქონ­და, თენ­გიზ კე­კე­ლი­ძე­საც (მას "ლომს" ეძახ­დნენ; მის საფ­ლავ­ზე მე­რაბ ბერ­ძე­ნიშ­ვილ­მა ბრინ­ჯა­ოს დიდი ლომი დად­გა). ჩემ­თვის მი­სა­ბა­ძი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ ასე­ვე: მე­რაბ ბერ­ბე­რაშ­ვი­ლი, ჩი­ჩი­კა ვაჩ­ნა­ძე, ჯიმი ყი­ფი­ა­ნი...

ნამ­ზე­უ­რი

- ის კაცი არ ვარ, პლაჟ­ზე რომ დავ­წვე და გა­ვირუ­ჯო. ჩემ­თვის ეს სა­სა­ცი­ლოა. სო­ლა­რი­უმ­ში გა­რუ­ჯვის მოყ­ვა­რულ გო­გო­ნებს ჭკუა არ აქვთ: სო­ლა­რი­უ­მი კი­ბოს პირ­ვე­ლი გა­მომ­წვე­ვი მი­ზე­ზია... ცურ­ვა მიყ­ვარს. ცურ­ვი­სას მზე თუ მო­მე­კი­და, ჩემი ნამ­ზე­უ­რი სულ ესაა...

ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- კუ­ლუ­ლე­ბი­ა­ნი მა­მა­კა­ცე­ბი, ბო­დი­ში და, პი­და­რას­ტებს მა­გო­ნე­ბენ. მა­მა­კა­ცი თა­ვი­სი კა­ცუ­რი თვი­სე­ბე­ბით უნდა გა­მო­ირ­ჩე­ო­დეს და არა - ვარ­ცხნი­ლო­ბით.

- ორი­გი­ნა­ლუ­რი ვარ­ცხნი­ლო­ბის გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლი არა­სო­დეს გქო­ნი­ათ?

- მსგავ­სი რამ თუ აზ­რად მო­მი­ვა, მა­შინ გივი კი არა, ცი­ცი­ნო სი­ხა­რუ­ლი­ძე ვიქ­ნე­ბი!

- თქვენს მრა­ვალ­ფე­რო­ვან სა­ნაც­ნო­ბო წრე­ში ალ­ბათ მამ­რო­ბი­თი სქე­სის ისე­თი წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი არი­ან, ვი­საც თქვენ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა ან შე­ღე­ბი­ლი თმა აქვთ...

- კი, არი­ან. რომ ვთქვა, მე­ჯავ­რე­ბი­ან-მეთ­ქი, ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბა, - ჩემი თავი ენაც­ვა­ლოთ. მათ­თან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ ცოტა "ტვინ­ში და­ცუ­რე­ბუ­ლე­ბი" არი­ან. ეტყო­ბა, ქა­ლო­ბა უნ­დო­დათ, მა­მა­კა­ცე­ბად შემ­თხვე­ვით გაჩ­ნდნენ, ახლა კი წვა­ლო­ბენ...

სა­მო­სი

- მი­ლი­ო­ნე­რი ძმა­კა­ცე­ბი მყავ­და. მა­ნე­ბივ­რებ­დნენ - ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ბრენ­დე­ბის სა­მოსს მჩუქ­ნიდ­ნენ. თუკი რა­ი­მე კარ­გი ბრენ­დი არ­სე­ბობს, ყვე­ლას ტან­საც­მე­ლი მაქვს, მაგ­რამ ერთ რა­მეს გე­ტყვით: ეს ყვე­ლა­ფე­რი სულ "მსა­ხი­ო­ბო­ბა" და წყალ­ში გა­დაყ­რი­ლი ფუ­ლია. ის ფული ჩემ­თვის რომ მო­ე­ცათ, სხვა რა­მეს ვი­ყიდ­დი, რაც ძა­ლი­ან მომ­წონს.

- მა­გა­ლი­თად, რას?

- ნე­ბის­მი­ერ სა­მოსს, თუნ­დაც "ჭი­ჭი­კო ბენ­დე­ლი­ა­ნის" გა­მოშ­ვე­ბულს, მაგ­რამ - ჩემს მო­სა­წონს. ბრენ­დუ­ლი სა­მო­სი იდი­ო­ტიზ­მია! რა, სა­ყე­ლო­ა­მოტ­რი­ა­ლე­ბულ­მა უნდა იარო, რომ ბრენ­დის და­სა­ხე­ლე­ბა გა­მოჩ­ნდეს?!

- ტან­საც­მელ­ში დიდი თან­ხის გა­დახ­და ცუდ ტო­ნად მი­გაჩ­ნი­ათ?

- მა­გა­ლი­თად, თუ სა­მო­სი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა და ბევ­რი ფული მაქვს, დიდ თან­ხას გა­და­ვიხ­დი, მაგ­რამ ხში­რად, ძვი­რად ღი­რე­ბულ ტან­საც­მელს იმის­თვის ყი­დუ­ლო­ბენ, რომ თქვან: "ბრი­ონ­ში" ვი­ყი­დე­თო. კარ­გი, რა! გე­ყოთ პრან­ჭვა-გრე­ხა, გუ­შინ­დე­ლო შარ­ვალ­გა­მო­ხე­უ­ლო მი­ლი­ო­ნე­რე­ბო! ამ სი­ტყვებს იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­სა­მარ­თით ვამ­ბობ, ვინც ძვი­რად ღი­რე­ბულ "რა­ღა­ცებს" ყი­დუ­ლობს, მათ გვერ­დით კი ხალ­ხი შიმ­ში­ლით კვდე­ბა! კა­ცუ­რად გე­ტყვით: ისე­თი მდი­და­რი ხალ­ხიც არ­სე­ბობს, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან "დას­ტო­ი­ნე­ბი" არი­ან, მა­გა­ლი­თად: ავ­თან­დილ წე­რე­თე­ლი, ლადო კვა­რა­ცხე­ლია, ბად­რი წი­ლო­სა­ნი, ასე­ვე - აწ გარ­დაც­ვლი­ლი ზვი­ად ცე­ცხლა­ძე. ისი­ნი ბევ­რი ფუ­ლით არა­სო­დეს გა­თავ­ხე­დე­ბუ­ლან და გა­მე­ტიჩ­რე­ბუ­ლან. ავ­თან­დილ წე­რეთ­ლის ცოლი ამ ქვე­ყა­ნა­ზე ყვე­ლა­ზე უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნია, იმავდრო­უ­ლად - ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი. დიდი მუ­სი­კო­სი გახ­ლავთ - ფორ­ტე­პი­ა­ნოს დი­დოს­ტა­ტია. უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნებ­თან მე­გობ­რობს და ყვე­ლას ოჯახს ინა­ხავს. აი, როცა ასე­თი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბი, გინ­და, "ბრი­ო­ნი" ჩა­იც­ვი და გინ­და - "დი­ზე­ლი". სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბიც არ­სე­ბო­ბენ, რომ­ლე­ბიც ფულს "ებ­რა­ე­ლუ­რად" შო­უ­ლო­ბენ და "ქარ­თუ­ლად", ვაჟ­კა­ცუ­რად ხარ­ჯა­ვენ!

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- ბრი­ლი­ან­ტის რამ­დე­ნი­მეთ­ვლი­ა­ნი ბე­ჭე­დი მაქვს, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ერთხელ იტა­ლი­ი­დან მოვფრი­ნავ­დი და ჩემი მე­გობ­რის - რეზო სტუ­რუ­ას ცოლ-შვი­ლი შემ­ხვდა. ხელ­ზე დამ­ხე­დეს და მი­თხრეს: ბე­ჭედს თვა­ლი არ აქ­ვსო. რა­ღას ვი­ზამ­დი? და­მე­კარ­გა, თავს ხომ არ მო­ვიკ­ლავ­დი?! და­ი­ჟი­ნეს: გინ­და თუ არა, წადი, მო­ძებ­ნეო. ვუ­პა­სუ­ხე: - სა­ბა­ჟო­დან 500 მეტ­რი გა­მო­ვი­ა­რე, სად წა­ვი­დე-მეთ­ქი?! რომ არ მო­მეშ­ვნენ, წა­ვე­დი - საქ­მე მა­ინც არა­ფე­რი მქონ­და. მი­ვე­დი და ბეჭ­დის თვა­ლი მე­ბა­ჟის ფეხ­თან არ გდია?! სას­წა­უ­ლი მოხ­და!.. მე­ო­რედ იგი­ვე ბე­ჭე­დი ზღვა­ში და­მე­კარ­გა: ვი­ცუ­რა­ვე და ზღვი­დან ამოს­ვლი­სას წყალ­ში ჩა­მი­ვარ­და. ზღვა­ში იმას ვი­პო­ვი­დი? მო­ძებ­ნა აზ­რა­დაც არ მომ­სვლია. თან, ტალ­ღე­ბი იყო... ჩემი მე­გობ­რის შვილს უბ­რა­ლოდ ვუ­თხა­რი: მიდი, ერთი, ბაბუ, ნახე, რა იცი, იქ­ნებ შემ­თხვე­ვით იპო­ვო-მეთ­ქი. მი­ვი­და, ჩაყო ხელი და ბე­ჭე­დი ამო­ი­ღო! ეს ბე­ჭე­დი თი­ლის­მა­სა­ვი­თაა.

- ვინ­მემ გა­ჩუ­ქათ?

- კი, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, გვა­რად ალა­ვი­ძემ კარ­გი გუ­ლით მა­ჩუ­ქა. ჩემი შვი­ლის ბედ­ნი­ე­რე­ბა­ში ამ მე­გო­ბარს დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

საქ­მე

- ადრე მწე­რალ­თა კავ­ში­რის უცხო­ეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბის გამ­გე გახ­ლდით... ახლა მწე­რალ­თა კავ­ში­რის აკა­დე­მი­ის წევ­რი ვარ. მე­თექ­ვსმე­ტე წიგნ­ზე ვმუ­შა­ობ. ჩემი წიგ­ნე­ბი მრა­ვალ ენა­ზეა თარ­გმნი­ლი. აშშ-ის სა­დის­ტრი­ბუ­ტო­რო კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ, ჩემი წიგ­ნე­ბი აშშ-ში იყი­დე­ბა, ვა­შინგტონ­ში, კონ­გრე­სის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­შიც არის... ჩემი 33 მო­თხრო­ბა ფრან­გუ­ლად გა­და­თარ­გმნეს. მათ­გან 13 პა­რი­ზის ალ­მა­ნახ­ში შე­დის, 33 კი - წიგ­ნად გა­მო­ვა. ახლა რო­მან­ზე - "კუდა მე­ლია" ვმუ­შა­ობ. "კუდა" - ქა­ლის სა­ხე­ლია, "მე­ლია" - გვა­რი. მას­ში უამ­რა­ვი ქა­ლის და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი ხა­სი­ა­თი მო­ვაქ­ციე. რო­მა­ნი ნელ-ნელა ჟურ­ნა­ლებ­ში იბეჭ­დე­ბა. უკვე 26 თა­ვია გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი... ბა­ტონ­მა ლადო ათა­ნელ­მა და მის­მა მე­უღ­ლემ - ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნა ჩი­ქო­ვან­მა (რო­მე­ლიც ჩემი მკი­თხვე­ლი გახ­ლავთ) შინ მი­მიწ­ვი­ეს და შე­მომ­თა­ვა­ზეს, რომ ათა­ნე­ლის ბი­ოგ­რა­ფია ნო­ვე­ლე­ბად და­მე­წე­რა. ეს საქ­მე ჩემ­თვის უცხო იყო, მაგ­რამ დავ­თან­ხმდი - ვცა­დოთ-მეთ­ქი. მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყეთ: რა­ღა­ცას მო­მიყ­ვე­ბა და ნო­ვე­ლას იქვე ვწერ. უკვე 47 დავ­წე­რე. რომ ვწერ­დი, ათა­ნე­ლი ამ­ბობ­და: გე­ნი­ა­ლუ­რია, გე­ნი­ა­ლუ­რი­აო! ტრა­ბა­ხი გა­მომ­დის, მაგ­რამ ერთ-ერთ გა­და­ცე­მა­ში ეს თა­ვად ლადო ათა­ნელ­მა თქვა... ნო­ვე­ლე­ბი ინ­გლი­სუ­რა­დაც გა­და­ი­თარ­გმნა. ილუსტრა­ცი­ე­ბით, ქარ­თულ და ინ­გლი­სურ ენებ­ზე გა­მო­დის. მინ­დო­და, რუ­სუ­ლა­დაც გა­და­თარ­გმნი­ლი­ყო, რად­გან რუ­სეთს ბევ­რი მკი­თხვე­ლი ჰყავს, მაგ­რამ თა­ვად ლადო ათა­ნელ­მა არ მო­ი­სურ­ვა. ძა­ლი­ან პატ­რი­ო­ტი ადა­მი­ა­ნია. ამ­ბობს, - 2008 წლის აგ­ვის­ტოს ომის შემ­დეგ და­ფი­ცე­ბუ­ლი მაქვს, რომ რუ­სე­თის დიდ თე­ატ­რშიც არა­სო­დეს ვიმ­ღე­რე­ბო.

ოჯა­ხი

- მე­უღ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, ცოლი არ მო­მიყ­ვა­ნია და არც მო­ვიყ­ვან, ისე დავ­ბერ­დე­ბი. ჩემ­მა ცოლ­მა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა შე­მომ­წი­რა, ჩემ­თვის იცხოვ­რა, ამი­ტომ თავს უფ­ლე­ბას არ ვაძ­ლევ, რომ და­ვო­ჯახ­დე. ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი მოხ­დეს, მაგ­რამ ამ თე­მა­ზე არაფ­რის გა­გო­ნე­ბა არ მინ­და. ჩემი მე­უღ­ლე გახ­ლდათ ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც ჩემ­გან გივი სი­ხა­რუ­ლი­ძე "შექ­მნა": სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა გვერ­დზე გა­და­დო და ჩემს პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას შეს­წი­რა თავი. მის ხსოვ­ნას­თან დიდ ვალ­ში ვარ...

უფ­რო­სი ვაჟი ამე­რი­კა­ში გახ­ლავთ. მსა­ხი­ო­ბია. ფილმში "ყა­რა­გან­და" ქურ­დი მარ­ჩენ­კოს როლს ას­რუ­ლებს. თე­მურ ბაბ­ლუ­ან­მა "მემ­კვიდ­რე­ო­ბა­შიც" გა­და­ი­ღო... გარ­და ამი­სა, ჩოგ­ბურთში სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი იყო. თა­ვი­სი ავ­ტო­რი­ტე­ტით იმ­დენს მი­აღ­წია, რომ აკა­დე­მია გახ­სნა: ის ერ­თა­დერ­თი ქარ­თვე­ლი გახ­ლავთ, ვი­საც ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში ჩოგ­ბურ­თის აკა­დე­მია აქვს. უმ­ცრო­სი ვაჟი მო­ცეკ­ვა­ვე გახ­ლდათ. ფილმში - "უძი­ნარ­თა მზე" უნდა გა­და­ე­ღოთ, მაგ­რამ თა­ვად არ მო­ი­სურ­ვა. დღეს თა­ვი­სი საქ­მე აქვს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობს.

დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა

- მწე­რა­ლი ვარ. სა­დაც უნდა ვიყო, რო­მა­ნის გაგ­რძე­ლე­ბა­ზე ან ახალ ნო­ვე­ლა­ზე, ლექსზე ვფიქ­რობ. ჩემი ტვი­ნი სულ "მოძ­რა­ო­ბა­შია". სმა არ მიყ­ვარს, თუმ­ცა სუფ­რას­თან ყო­ველ­თვის თა­მა­და ვარ. ადა­მი­ა­ნი სმას არა­სო­დეს არ უნდა აჰ­ყვეს. ხან­და­ხან მე­სა­მე დიდი ჭიქა არ­ყის და­ლე­ვი­სას ტვინს "გავ­თი­შავ" ხოლ­მე. ეს წე­ლი­წად­ში ერთხელ ძა­ლი­ან კარ­გია: ალ­ბათ, ამ­დე­ნი ფიქ­რის­გან ტვი­ნის უჯრე­დე­ბი იღ­ლე­ბა და "გა­თიშ­ვა" მინ­და... ზა­ფხუ­ლო­ბით და­სას­ვე­ნებ­ლად მი­ვემ­გზავ­რე­ბი. მა­გა­ლი­თად, შარ­შან მონ­ტე-კარ­ლო­ში, ნი­ცა­ში, კან­ში ვი­ყა­ვი. ზამ­თარ­ში ავ­სტრი­ა­ში, ტი­რო­ლის მხა­რე­ში თხი­ლა­მუ­რე­ბით ვსრი­ა­ლებ.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)