არ­ჩილ კბი­ლაშ­ვილ­მა ტრა­დი­ცი­ას არ უღა­ლა­ტა და ახალ, 2013 წელს სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი­სა და მე­ზობ­ლის მეკვლე თა­ვად იყო. გან­სა­კუთ­რე­ბით წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მის­თვის გა­სუ­ლი წელი აღ­მოჩ­ნდა: პო­პუ­ლა­რულ­მა ად­ვო­კატ­მა თა­ვი­სი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე დრო­ე­ბით გვერ­დზე გა­და­დო და ბედი პო­ლი­ტი­კა­ში სცა­და. შე­დეგ­მა არ და­ა­ყოვ­ნა - ის ბაღ­და­თის მა­ჟო­რი­ტა­რი დე­პუ­ტა­ტი გახ­და, მაგ­რამ მერე ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა რთუ­ლი მი­სია და­ა­კის­რა: ორ თვე­ზე მე­ტია, ბა­ტო­ნი არ­ჩი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მთა­ვა­რი პრო­კუ­რო­რია. და­ნიშ­ვნის დღი­დან ის და მისი უწყე­ბა ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია მოქ­ცე­უ­ლი, რად­გან აქ­ტი­უ­რად მიმ­დი­ნა­რე­ობს გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბის გა­მო­ძი­ე­ბა და არა­ერ­თი ცნო­ბი­ლი პირი მი­ე­ცა პა­სუ­ხის­გე­ბა­ში.

მთა­ვა­რი პრო­კუ­რო­რის დღის რე­ჟი­მი ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლია, ამი­ტომ სახ­ლში მი­სუ­ლებს, მისი მშვე­ნი­ე­რი მე­უღ­ლე - სოფო ცის­კა­ძე და შვი­ლე­ბი დაგ­ვხვდნენ. მი­სა­ღებ ოთახ­ში, ბუხ­რის გვერ­დით დიდი ნაძ­ვის ხე დგას, რო­მე­ლიც ბავ­შვებ­მა მორ­თეს. სიმ­ბო­ლუ­რად, ნაძ­ვის ხეზე ერთი სა­თა­მა­შო მთა­ვარ­მა პრო­კუ­რორ­მა და­კი­და.

კბი­ლაშ­ვი­ლე­ბის ოჯახ­ში სამი პა­ტა­რა იზ­რდე­ბა: 9 წლის სან­დრო, 4 წლის სა­ლო­მე და 2 წლის ვაკო. პა­ტა­რე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, სან­დროს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის უკვე აღარ სჯე­რა, ახა­ლი წლის დად­გო­მამ­დე დე­დის­გან სა­ა­ხალ­წლო სა­ჩუ­ქა­რი - მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი მი­ი­ღო და ამით ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლია.

სან­დრო:

- ადრე თოვ­ლის ბა­ბუ­ას წი­ნას­წარ წე­რილს ვწერ­დი, მერე ამ წე­რილს დე­დას ვა­ტან­დი. ბოლო წლებ­ში სახ­ლში თოვ­ლის ბა­ბუა მო­დი­ო­და. მას ლექ­სებს ვე­უბ­ნე­ბო­დი ან ვმღე­რო­დი და სა­ჩუ­ქარს ვი­ღებ­დი. მერე მე­ტყო­და, - შემ­დეგ 31 დე­კემ­ბერს ისევ მო­ვალ, კარ­გად მო­ი­ქე­ცი და ბევ­რი ლექ­სი ის­წავ­ლეო. თუ თოვ­ლის ბა­ბუა არ მო­ვი­დო­და სახ­ლში, მა­შინ დი­ლით რომ ვიღ­ვი­ძებ­დი, სა­ჩუ­ქა­რი ნაძ­ვის ხეს­თან მხვდე­ბო­და. ასე მე­გო­ნა, რომ თოვ­ლის ბა­ბუ­ას მოჰ­ქონ­და სა­ჩუ­ქა­რი და ის ტო­ვებ­და. ახლა უკვე ვიცი, რაც ხდე­ბა. ამა­ში ჩემი მშობ­ლე­ბის ხელი ურე­ვია: დე­და­ჩემ­მა ახალ წლამ­დე მი­ყი­და მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი.

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ რა გა­ჩუ­ქა?

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ას მოს­ვლას ჩემი პა­ტა­რა ძმა და და ელო­დე­ბოდ­ნენ. მე ახლა ვიცი, რომ არ არ­სე­ბობს თოვ­ლის ბა­ბუა, ის არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი, გა­დაც­მუ­ლი ტან­საც­მელ­ში - ანუ მას ფორ­მა აც­ვია. სახ­ლში რომ შე­მო­დის, თვა­ლე­ბი სა­ღე­ბა­ვით შე­ღე­ბი­ლი აქვს და წვე­რი უკე­თია.

- ლა­მა­ზი ნაძ­ვის ხე ვინ მორ­თო?

- ნაძ­ვის ხეს უკვე მე ვრთავ. ზე­ვით მე და დე­დი­კო ვკი­დებთ სა­თა­მა­შო­ებს, იქ პა­ტა­რე­ბი ვერ სწვდე­ბი­ან და რომ სცა­დონ, შე­იძ­ლე­ბა, სა­თა­მა­შო­ე­ბი და­ამ­ტვრი­ონ. ჯერ ჩვენ ჩა­მოვ­კი­დებთ და ცო­ტას ქვე­ვით, ისი­ნი ამა­ტე­ბენ. რაც ნაძ­ვის ხე მქო­ნია, ყვე­ლა ხე­ლოვ­ნუ­რი იყო. ახლა გა­ვი­გე, რა­ტომ არ მოჰ­ქონ­დათ ბუ­ნებ­რი­ვი ნაძ­ვის ხე: ჩვენს სახ­ლში ძა­ლი­ან თბი­ლა, ამი­ტომ ბუ­ნებ­რივს წიწ­ვე­ბი მალე სცვი­ვა. ეს რომ არ მოხ­დეს, ხე­ლოვ­ნუ­რი ნაძ­ვის ხე გვაქვს. ძა­ლი­ან მოგ­ვწონს ჩვე­ნი ნაძ­ვის ხე. შარ­შან მე და სა­ლო­მემ მა­შინ მოვ­რთეთ, როცა ჩემს ძმას ეძი­ნა. პა­ტა­რა იყო და ყვე­ლა სა­თა­მა­შოს დაგ­ვიმ­ტვრევ­და. წელს ვა­კოც გვეხ­მა­რე­ბო­და.

- სან­დრო, მამა პრო­კუ­რო­რი გახ­და. რას გე­უბ­ნე­ბი­ან სკო­ლა­ში შენი მე­გობ­რე­ბი?

- არა­ფერს. მამა რაც პრო­კუ­რო­რი გახ­და, ჩემ­თან ერ­თად სა­სე­ირ­ნოდ ვე­ღარ იც­ლის, არა­და, ადრე სულ დავ­დი­ო­დით. ბოლო დროს, ერთხელ, კვი­რა დღეს შავ­ნა­ბა­და­ზე წა­მიყ­ვა­ნა. ძი­რი­თა­დად, კუს ტბა­ზე ავ­დი­ვართ ხოლ­მე. იქ ად­გილს ვი­ნიშ­ნავთ; მე­ო­რე ას­ვლა­ზე უფრო შორს მივ­დი­ვართ. ხან­და­ხან დავ­რბი­ვართ და ვვარ­ჯი­შობთ. ბო­ლოს უფრო ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვხე­დავ მა­მი­კოს. რამ­დენ­ჯე­რაც ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვხე­დავ, იმ­დენ­ჯერ სახ­ლში რომ ვხე­დავ­დე, ძა­ლი­ან კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ დრო არა აქვს, პრო­კუ­რო­რია და მუ­შა­ობს. ახლა ვიცი, რომ შა­ბათ დღეს შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ვნა­ხო. კვი­რას, დი­ლა­ო­ბით ყო­ველ­თვის ვნა­ხუ­ლობ და ძა­ლი­ან მი­ხა­რია.

სოფო ცის­კა­ძე, არ­ჩილ კბი­ლაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე:

- სან­დროს აქვს იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, თქვას, რომ მა­მას ყვე­ლა­ზე მეტი ურ­თი­ერ­თო­ბა მას­თან ჰქონ­და. ად­ვო­კა­ტი რომ იყო, 8 სა­ათ­ზე სახ­ლში მო­დი­ო­და და დი­ლი­თაც ყო­ველ­თვის ცდი­ლობ­და, გვი­ან წა­სუ­ლი­ყო, შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­თვის დრო რომ ჰქო­ნო­და. კვი­რა­დღე ყო­ველ­თვის თა­ვი­სუ­ფა­ლი ჰქონ­და. მამა და შვი­ლი კუს ტბა­ზე ერ­თად დარ­ბოდ­ნენ, ვე­ლო­სი­პე­დით და­დი­ოდ­ნენ, კი­ნო­ში მი­დი­ოდ­ნენ. კვი­რას მე ძი­რი­თა­დად, გა­ვე­რი­დე­ბო­დი მათ და "მა­მა­კა­ცებს" მარ­ტო დარ­ჩე­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დი. ბოლო დრომ­დე ბავ­შვე­ბის ზე­იმს ყო­ველ­თვის ეს­წრე­ბო­და; პირ­ვე­ლი წელი იყო, ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე დას­წრე­ბა რომ ვერ მო­ა­ხერ­ხა. სან­დრო ძა­ლი­ან დარ­დობ­და, მა­მას ხში­რად რომ ვერ ხე­დავ­და. ამ ზა­ფხულს აჩი­კო ძი­რი­თა­დად ბაღ­დათ­ში იყო, თა­ვის მშობ­ლებ­თან; სულ შეხ­ვედ­რე­ბი ჰქონ­და. სან­დრო ცოტა ხნით სო­ფელ­ში გა­ვუშ­ვი, მაგ­რამ მი­თხრა, - რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, აქაც ვერ ვხე­დავ, სახ­ლში ძა­ლი­ან გვი­ან მო­დის, უამ­რა­ვი საქ­მე აქ­ვსო. მა­მას ყო­ველ­თვის გულ­შე­მატ­კივ­რობს. ისე, მონ­დო­მე­ბა და სურ­ვი­ლია მთა­ვა­რი, მო­უც­ლე­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, შე­იძ­ლე­ბა, შვი­ლე­ბის­თვის დრო მა­ინც გა­მო­ნა­ხო. მთა­ვა­რია, ხა­რის­ხი­ა­ნი იყოს ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა. თუ იმას აძ­ლევ, რა­საც ის ითხოვს, შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა დრო გა­ა­ტა­რო მას­თან, მაგ­რამ ის დრო მთე­ლი კვი­რა ეყოს. ასეა დიდი ადა­მი­ა­ნიც და ბავ­შვიც. ჩემს შვი­ლებს დი­დე­ბი­ვით ვუ­ყუ­რებ, ვით­ვა­ლის­წი­ნებ მათ აზ­რებს, ზოგ­ჯერ რჩე­ვა­საც ვე­კი­თხე­ბი. როცა გა­ჯი­უტ­დე­ბი­ან და ვე­ღარ ვხვდე­ბი, რა გა­ვა­კე­თო, ასეთ დროს სა­ლო­მეს ვე­უბ­ნე­ბი, - მოდი, ახლა ჩემს ად­გი­ლას წარ­მო­იდ­გი­ნე თავი და მი­თხა­რი, შენ რო­გორ მო­იქ­ცე­ო­დი-მეთ­ქი. რო­გორც კი თა­ნა­ტო­ლად და­ა­ყე­ნებ, აზრს ჰკი­თხავ, თით­ქოს პრობ­ლე­მა არც ყო­ფი­ლა. სა­ლო­მე­სა და მა­მა­მი­სის ურ­თი­ერ­თო­ბა კი ცალ­კე თე­მაა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს ქა­ლიშ­ვილ­თან?

- არ­ჩი­ლი ეკ­რან­ზე რო­გო­რი აუ­ღელ­ვე­ბე­ლი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი­ცაა, ასე­თი­ვეა ცხოვ­რე­ბა­ში და ბავ­შვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც. შე­იძ­ლე­ბა, ბავ­შვი ტი­რო­დეს და გი­თხრას, - არა უშავს, ნახე, რა კარ­გად ტი­რი­სო... არც უფ­რო­სის და­ბა­დე­ბის დროს და არც სა­ლო­მეს დროს, ბავ­შვის სქე­სი წი­ნას­წარ არ ვი­ცო­დით: სხვა ემო­ცი­აა, როცა არ იცი. ყვე­ლას გვე­გო­ნა, რომ ბიჭი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ჩვე­ნი გო­გო­ნა გაჩ­ნდა. თუკი აჩი­კოს სა­ხე­ზე ემო­ცია ეტყო­ბა, ეს სა­ლო­მეს და­ნახ­ვი­სას ხდე­ბა - დაღ­ლა ავი­წყდე­ბა... სა­ლო­მეს რომ და­ი­ნა­ხავს, ეტყვის, - მოდი, სა­ლო­მე, ახლა მო­მი­ყე­ვი ამ­ბე­ბიო. ისიც იწყებს ტი­კტიკს და კარ­გი სა­ყუ­რე­ბე­ლია. ბი­ჭე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ძა­ლი­ან სხვა­ნა­ი­რია სა­ლო­მეს­თან. ერ­თად დარ­ბი­ან, ბევ­რს ეთა­მა­შე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, პა­ტა­რა ისე იზ­რდე­ბა, რომ დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მის გამო, მის ქცე­ვებს ვერ უყუ­რებს და ამის გამო, აჩი­კო ბევ­რჯერ შემ­ცო­დე­ბია. მე ცო­ცხა­ლი მე­მა­ტი­ა­ნე ვარ - რომ მო­დის, სულ ვუყ­ვე­ბი, - ამან ეს ქნა, ამან ეს თქვა, ასე მო­იქ­ცა, - მაგ­რამ რო­გო­რი მი­მი­კით თქვა, რა სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მო­იქ­ცა ასე, ამას როცა უყუ­რებ, სულ სხვაა. ცდი­ლობს, ერთი-ორი სა­ა­თი შვი­ლებ­თან დაჰ­ყოს. ბურ­თი ითა­მა­შოს თუნ­დაც სახ­ლში, პა­ტა­რას­თან ერ­თად.

- ვი­დე­ო­ზე არ აღ­ბეჭ­დავთ ამ ფაქ­ტებს?

- ძა­ლი­ან "გავ­ზარ­მაც­დი", დრო­ის უქონ­ლო­ბის გამო. სან­დროს ბევ­რი ვი­დეო მაქვს, სა­ლო­მე­სი შე­და­რე­ბით ნაკ­ლე­ბი, ვა­კოს კი იშ­ვი­ა­თად ვი­ღებ.

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ რა მო­უ­ტა­ნა ახალ წელს პა­ტა­რებს?

- ყო­ველ წელს, 31 დე­კემ­ბერს მო­დის თოვ­ლის ბა­ბუა. ძა­ლი­ან არ იგ­ვი­ა­ნებს, ბავ­შვებს რომ არ და­ე­ძი­ნოთ. ესე­ნი ლექსს ეუბ­ნე­ბი­ან და რად­გან კარ­გად იქ­ცე­ვი­ან მთე­ლი წლის მან­ძილ­ზე, ისიც ასა­ჩუქ­რებს. სურ­ვი­ლე­ბი წი­ნას­წარ არის შერ­ჩე­უ­ლი: სან­დროს წელს მო­ბი­ლუ­რი უნ­დო­და და ვუ­ყი­დე, რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ლო­მეს - მას ორი სა­ჩუ­ქა­რი ერგო: ერთი თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ ბაღ­ში აჩუ­ქა, სა­ე­ქი­მო ნივ­თე­ბი, რომ ყვე­ლა­ნი გაგ­ვსინ­ჯოს; სა­ლა­რო-აპა­რა­ტი უნ­დო­და ძა­ლი­ან, მოს­წონს გამ­ყიდ­ვე­ლო­ბა­ნას თა­მა­ში, და­ა­ლა­გებს ნივ­თებს, დახ­ლთან დად­გე­ბა და ჩე­კის ამორ­ტყმის პრო­ცე­დუ­რა მოს­წონს. ეს სა­ლა­რო-აპა­რა­ტი ინ­ტერ­ნეტ­ში ნახა და ის თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ მო­უ­ტა­ნა. პა­ტა­რას სურ­ვი­ლი კი დიდი ყვი­თე­ლი მან­ქა­ნა იყო და მა­საც მო­უ­ტა­ნეს. თოვ­ლის ბა­ბუა ჩვენს ქვე­და სარ­თულ­ზე ცხოვ­რობს და ყო­ველ წელს მო­დის ბავ­შვებ­თან. მათ სახ­ლშიც არი­ან პა­ტა­რე­ბი და გაჩ­ნდა ამის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა. ძა­ლი­ან კარ­გი მსა­ხი­ო­ბუ­რი ნიჭი აღ­მო­აჩ­ნდა. სა­ლო­მეს და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ და­ი­წყო ჩვენ­თან სი­ა­რუ­ლი, მა­ნამ­დე სან­დროს სა­ჩუ­ქა­რი ნაძ­ვის ხეს­თან ხვდე­ბო­და.

- თქვე­ნი მეკვლე შარ­შან ვინ იყო და წელს ვინ გყავ­დათ?

- ჩვენს ოჯახ­ში მეკვლე ყო­ველ­თვის აჩი­კოა. შარ­შა­ნაც ასე იყო. რო­გორც წესი, ახალ წელს ერ­თად, ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში ვხვდე­ბით, ამის შემ­დეგ ის მი­დის მე­ზო­ბელ­თან; რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, ამ ოჯა­ხის მეკვლეა. შემ­დეგ ჩვენ­თან ამო­დის და ჩვე­ნი მეკვლეც აჩი­კოა.

- კარ­გი ფეხი ჰქო­ნია, ეტყო­ბა, შარ­შან ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა სურ­ვი­ლი აუხ­და. მეკვლედ წელს უფრო მეტ­მა ადა­მი­ან­მა ხომ არ და­პა­ტი­ჟა?

- როცა ადა­მი­ანს ბო­რო­ტე­ბა არა აქვს გულ­ში, კე­თი­ლი ზრახ­ვე­ბით მო­დის შენ­თან და კარ­გი გან­წყო­ბით, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ყო­ველ­თვის კარ­გი მეკვლეა. მან ტრა­დი­ცი­ას წელ­საც არ უღა­ლა­ტა. ამ­დე­ნი წე­ლია, მის გვერ­დით ვარ და აღელ­ვე­ბუ­ლი არ­ჩი­ლი არა­სო­დეს მი­ნა­ხავს. ძა­ლი­ან მშვი­დი ადა­მი­ა­ნია. ამ­ხე­ლა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა რომ და­ე­კის­რა, მე ვნერ­ვი­უ­ლობ და იმას გან­ვიც­დი, თვი­თონ ხომ არ ნერ­ვი­უ­ლობს, მაგ­რამ მისი ერთი სი­ტყვა, - ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არი­სო, - საკ­მა­რი­სია ჩემ­თვის და და­ძა­ბუ­ლო­ბა მეხ­სნე­ბა.

- თქვენს მე­უღ­ლეს სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი თუ ეხერ­ხე­ბა?

- არა, ერ­თა­დერ­თი, რა­საც აკე­თებს, რო­გორც წესი, ახალ წელს ყო­ველ­თვის ვან­თებთ ბუ­ხარს და აჩი­კო მწვადს წვავს. და­ნარ­ჩე­ნი, ყვე­ლა­ფე­რი ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია. სა­ა­ხალ­წლო მზა­დე­ბა ჩვენ­თან 29 დე­კემ­ბერს იწყე­ბა. ერთი ცე­რე­მო­ნი­აა ნაძ­ვის ხის მორ­თვა. ერთხელ სან­დრომ მი­თხრა, მარ­ტო მე უნდა მოვ­რთოო და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ყვე­ლა სა­თა­მა­შო ერთ ტოტ­ზე ეკი­და. მერე ვუ­თხა­რი, - ხომ არ ჯო­ბია, ერ­თად მოვ­რთოთ-მეთ­ქი? - და ახლა ასე ვიქ­ცე­ვით. ძი­რი­თა­დად, ყვე­ლა­ფერს მე ვამ­ზა­დებ, ბა­ზარ­ში სი­ა­რუ­ლიც მე მი­წევს, გო­ზი­ნა­ყი და ტკბი­ლე­უ­ლო­ბა ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში დედა მეხ­მა­რე­ბა. ტრა­დი­ა­ცი­ად გვექ­ცა - 1-ელ იან­ვარს მა­მი­და­ჩემ­თან ნა­თე­სა­ვე­ბი ვიკ­რი­ბე­ბით. 2 იან­ვარს უკვე მე­გობ­რე­ბი ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს.

- სოფო, რო­გორ გა­ი­ცა­ნით თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- შე­მოდ­გო­მა იყო. მა­მი­დამ და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ ერთ ოჯახ­ში გვე­პა­ტი­ჟე­ბოდ­ნენ. ვი­ცო­დი, იქ ვნა­ხავ­დი ჩემს ერთ მე­გო­ბარს, რო­მელ­თა­ნაც იმ ზა­ფხულს ზღვა­ზე ვი­ყა­ვი და სი­ხა­რუ­ლით წა­ვე­დი. აჩი­კოს მა­მი­დაშ­ვი­ლის ოჯახ­ში აღ­მოვ­ჩნდით. თა­მა­და აჩი­კო იყო და მა­ვიწ­რო­ებ­და. მე და სოფო ზა­ფხუ­ლის ამ­ბებს ვიხ­სე­ნებ­დით და ის შე­ნიშ­ვნებს გვაძ­ლევ­და, - ეს გოგო ვერ გა­ვა­ჩე­რეო, - ჩემ­ზე ამ­ბობ­და. მა­შინ 22 წლის ვი­ყა­ვი. მერე მის­მა ბი­ძაშ­ვილ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა, - ანა­ნურ­ში მივ­დი­ვართ მო­სა­ლო­ცად და ხომ არ წა­მოხ­ვა­ლო? იქაც იყო აჩი­კო. რო­გორც მივ­ხვდი, ეს უკვე და­გეგ­მი­ლი შეხ­ვედ­რა იყო... პირ­ვე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მქონ­და. მა­შინ ყურ­მოკ­რუ­ლი მქონ­და, რომ იყო ასე­თი ად­ვო­კა­ტი. ახა­ლი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი და მეც ად­ვო­კა­ტად ვმუ­შა­ობ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში არ­ჩი­ლი ლონ­დონ­ში იყო სას­წავ­ლებ­ლად წა­სუ­ლი. მერე და­ი­წყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რე­ბი და რო­გორც კი მოგ­ვე­ცა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, მარ­ტო შევ­ხვედ­რო­დით ერ­თმა­ნეთს და გვე­სა­უბ­რა, მა­შინ და­ვი­ჭი­რე რა­ღა­ცე­ბი, რაც ჩემ­თვის ღი­რე­ბუ­ლია ადა­მი­ან­ში.

- და რა იყო ეს?

- მისი ჰუ­მა­ნუ­რი, ადა­მი­ა­ნუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ერთი და იგი­ვე მწე­რა­ლი, ნა­წარ­მო­ე­ბი მოგ­ვწონ­და. მას ძა­ლი­ან უყ­ვარს გუ­რამ დო­ჩა­ნაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია. სა­ინ­ტე­რე­სო გახ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა და იმის სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, რომ კი­დევ ერთხელ შევ­ხვედ­რო­დი. ვი­ცო­დი, მას­თან არ მო­ვი­წყენ­დი. მერე გაღ­რმავ­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა და სამ­სა­ხუ­რის შემ­დეგ ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს. ეს ურ­თი­ერ­თო­ბა სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და. ერთი წლის შემ­დეგ ვი­ქორ­წი­ნეთ. ყვე­ლა ქა­ლის­თვის სა­ოც­ნე­ბოა ეს დღე. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ქორ­წი­ლი გვქონ­და... სა­მოგ­ზა­უ­როდ ორი კვი­რით რომ­ში წა­ვე­დით. ფლო­რენ­ცი­ა­ში ვი­ყა­ვით, ვე­ნე­ცი­ა­ში ვერ წა­ვე­დით და ვთქვით, რომ სხვა დროს ჩა­ვი­დო­დით, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით ეს დრო არ დამ­დგა­რა; იმე­დია, მოვა. ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ პა­რი­ზი სჯობ­და, მაგ­რამ იტა­ლია ავი­ჩე­მე. მერე, პა­რი­ზი რომ ვნა­ხე, მივ­ხვდი - პა­რი­ზი მარ­თლა სა­ოც­რე­ბაა.

- თქვენ სად მუ­შა­ობ­დით მა­შინ?

- უზე­ნა­ე­სი სა­სა­მარ­თლოს ერთ-ერთ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში კონ­სულ­ტან­ტი ვი­ყა­ვი. ერთი წლის შემ­დეგ დეკ­რეტ­ში გა­ვე­დი და გაჩ­ნდა სან­დრო. უზე­ნა­ეს­ში წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის შემ­დეგ დავ­ბრუნ­დი. მერე გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­რო­სის ვა­კან­სია იყო და იქ და­ვი­ნიშ­ნე. იქ ვი­მუ­შა­ვე, ვიდ­რე მე­ო­რე შვილ­ზე დეკ­რეტ­ში გა­ვი­დო­დი, მო­სა­მარ­თლის გა­მოც­დე­ბიც ჩა­ვა­ბა­რე, მაგ­რამ არას­დროს მი­მუ­შა­ვია. სან­დროს რომ ვზრდი­დი, მე­გო­ნა, უჩე­მოდ ბევ­რმა რა­მემ ჩა­ი­ა­რა. ძიძა არ მყავ­და და მარ­ტო გავ­ზარ­დე ჩემი შვი­ლე­ბი. დედა მეხ­მა­რე­ბო­და. სა­მი­ვე ბუ­ნებ­რივ კვე­ბა­ზე მყავ­და და ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად სახ­ლში ვი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, ქა­ლის­თვის ამა­ზე დიდი ჯილ­დო არა­ფე­რია, როცა შენი შრო­მის შე­დეგს ხე­დავ, როცა შენს შვი­ლებს უყუ­რებ.

- რა­ტომ თქვით უარი მო­სა­მარ­თლე­ო­ბა­ზე?

- ვი­ცო­დი, რამ­დე­ნი დრო სჭირ­დე­ბო­და მო­სა­მარ­თლე­ო­ბას. ზე­და­პი­რუ­ლად არაფ­რის კე­თე­ბა არ შე­მიძ­ლია. არც ის შე­მიძ­ლია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მო­ვას­წრო. არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან კა­რი­ე­რა­შიც და ოჯახ­შიც, ასე­თე­ბი ჩემ­გან აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას იმ­სა­ხუ­რე­ბენ. მე როცა ვა­კე­თებ ერთს, ის უნდა ვა­კე­თო ხა­რის­ხი­ა­ნად. ეტყო­ბა, სურ­ვი­ლიც არ მქონ­და, თო­რემ გა­მოც­დე­ბი ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი მქონ­და და კონ­კურ­სშიც მი­ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. სა­ლო­მეს გა­ჩე­ნის შემ­დეგ სა­ერ­თოდ წა­მო­ვე­დი უზე­ნა­ე­სი სა­სა­მარ­თლო­დან. მერე პა­ტა­რა ვა­კოც გაჩ­ნდა და ვზრდი ჩემს შვი­ლებს. ჩემ­თვის დილა ძა­ლი­ან ადრე იწყე­ბა - 6-7 სა­ათ­ზე ყო­ველ­თვის ფეხ­ზე ვარ. დილა ყო­ველ­თვის მძი­მეა, რად­გან სა­მი­ვეს მო­წეს­რი­გე­ბა სჭირ­დე­ბა. ჯერ სან­დრო მიმ­ყავს სკო­ლა­ში, მერე სა­ლო­მე - ბაღ­ში მე და ვა­კოს; ვაკო ჯერ პა­ტა­რაა და არ და­დის ბაღ­ში. შემ­დეგ იწყე­ბა ოჯა­ხის საქ­მე­ე­ბი. ყვე­ლას სხვა­დას­ხვა გე­მოვ­ნე­ბა აქვს და სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბა მი­წევს.

- მე­უღ­ლეც პრე­ტენ­ზი­უ­ლია ამ კუ­თხით?

- არ­ჩი­ლის­თვის ვახ­შმის მომ­ზა­დე­ბა ცალ­კე თემა იყო. რაც მა­ჟო­რი­ტა­რი გახ­და და ბაღ­დათ­ში მო­უ­წია ყოფ­ნამ, ეს სა­კი­თხი მო­იხ­სნა. ტრა­დი­ცი­ულ კერ­ძებს ჭამს, მაგ­რამ ურ­ჩევ­ნია რა­ი­მე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი და სა­დი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა მომ­წონს. ძა­ლი­ან ვერ­თო­ბი ასეთ დროს და ვამ­ზა­დებ სხვა­დას­ხვა­ნა­ირ საჭ­მე­ლებს. ჩემს შვი­ლებ­საც და აჩი­კო­საც უყ­ვართ "პე­ტუ­ჩი­ნი". არ ვიცი რე­ცეპ­ტი, მაგ­რამ მივ­ხვდი, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა კეთ­დე­ბო­დეს; ცოტა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია, მაგ­რამ ჩე­მებს მოს­წონთ.

- ალ­ბათ მე­უღ­ლე სი­ურპრიზს ხში­რად გი­წყობთ, არა?

- ყვე­ლა­ზე დიდი სი­ურპრი­ზი იქ­ნე­ბა, აჩი­კო ადრე მო­ვი­დეს სახ­ლში. ეს ჩვე­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის პე­რი­ოდ­ში მთა­ვა­რი იყო. სა­ლო­მეს ლა­პა­რა­კი ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი ჰქონ­და. გა­ზა­ფხუ­ლი იყო, კვირ­ტე­ბის სა­ო­ცა­რი სუნი ტრი­ა­ლებ­და ყველ­გან. რო­გორც ჩანს, აჩი­კო გა­რეთ რომ გა­მო­ვი­და და ეს ნახა, გა­და­წყვი­ტა, საქ­მე გან­ზე გა­და­ე­დო და ბავ­შვე­ბი სა­სე­ირ­ნოდ წა­ეყ­ვა­ნა. მი­რე­კავს და მე­უბ­ნე­ბა: ჩა­აც­ვი ბავ­შვებს და მთაწ­მინ­დის პარკში ავიყ­ვა­ნო­თო. აბა, ჩქა­რა, მა­მი­კო მო­დის და გა­ემ­ზა­დეთ-მეთ­ქი, - ვე­უბ­ნე­ბი ბავ­შვებს. გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი პა­ტა­რა სა­ლო­მე ოთახ­ში და­დის, მა­მა­მისს ელო­დე­ბა და ამ­ბობს: "ძვირ­ფა­სი ბი­ჭია ეს აჩი­კო, ძვირ­ფა­სი ბიჭი". ყვე­ლა­ზე დიდი ფუ­ფუ­ნე­ბაა, აჩი­კოს რომ სცა­ლია... რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ჩუქ­რებს, მე­უბ­ნე­ბა, - რაც უნ­დათ ბავ­შვებს, ის უყი­დე, მე და­მახ­ვედ­რე, რომ მო­ვალ, ვა­ჩუ­ქოო, - ანუ ამ საქ­მე­შიც ჩარ­თუ­ლი ვარ. მეც მი­კე­თებს ხში­რად სა­ჩუქ­რებს, მაგ­რამ უფრო ხში­რად მე­ტყვის ხოლ­მე, - მინ­და, რა­ღაც გა­ჩუ­ქო და რა გინ­დაო? მე ყო­ველ­თვის მაქვს კონ­კრე­ტუ­ლი სურ­ვი­ლი და ამას მის­რუ­ლებს.

- როცა შე­ი­ტყვეთ, თქვე­ნი მე­უღ­ლე მთა­ვა­რი პრო­კუ­რო­რი გახ­დე­ბო­და, რა რე­აქ­ცია გქონ­დათ?

- ეს ტე­ლე­ვი­ზი­ით შე­ვი­ტყვე. ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე გრძნო­ბა იყო. სა­სი­ხა­რუ­ლოა, ასეთ სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე რომ გნიშ­ნა­ვენ და ამის ღირ­სად გთვლი­ან. ვფიქ­რობ­დი იმა­ზეც, რომ ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა მო­უ­წევ­და და რა­ღა­ცებ­ზე უარი უნდა ეთ­ქვა. უფრო მე­ტიც - მეც გა­მიჩ­ნდა დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა.

- რა შე­იც­ვა­ლა ამ ორი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში, გარ­და იმი­სა, რომ თქვენს სახ­ლს ახლა დაც­ვა ახ­ლავს?

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი. სახ­ლთან დაც­ვა და­ა­ყე­ნეს, უფრო მე­ტად ხარ ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში. ჩვენც გვყავს დაც­ვა. ეს უხერ­ხუ­ლო­ბას არა­ფერ­ში მიქ­მნის, უბ­რა­ლოდ ვწუხ­დი, რა ძნე­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლოა დაც­ვის პრო­ფე­სია. რამ­ხე­ლა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა.

- რა არის მისი გა­ტა­ცე­ბა?

- არ­ჩილს ძა­ლი­ან უყ­ვარს მოგ­ზა­უ­რო­ბა. მე­გობ­რებ­თან ერ­თად მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო აქვს შე­მოვ­ლი­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, მე ვერ ავუ­წყვე ფეხი, ბავ­შვე­ბის გამო. ვფიქ­რობ, ქა­ლის­თვის ამა­ზე დიდი ჯილ­დო არა­ფე­რია, როცა უყუ­რებ შენი შრო­მის შე­დეგს. შე­ვუ­ერ­თდე­ბი, როცა ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა მექ­ნე­ბა. ძა­ლი­ან უყ­ვარს ბუ­ნე­ბას­თან კონ­ტაქ­ტი, ყვე­ლა­ზე კარ­გად ასე ის­ვე­ნებს. ნა­დი­რო­ბა და თევ­ზა­ო­ბა არ უყ­ვარს. უყ­ვარს კი­თხვა, ძა­ლი­ან კარ­გად კი­თხუ­ლობს ლექ­სებს, უყ­ვარს პო­ე­ზია. 3 წლის ასაკ­ში "სტუ­მარ-მას­პინ­ძე­ლი" თურ­მე ზე­პი­რად იცო­და. დღემ­დე უყ­ვარს ვაჟა-ფშა­ვე­ლა... ბო­ლოს მინ­და, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით, მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს შობა-ახა­ლი წელი მი­ვუ­ლო­ცო! ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

- გმად­ლობთ. ჩვენც კი­დევ ერთხელ გი­ლო­ცავთ შობა-ახალ წელს და წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ!

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)