დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტე­ბის ოჯახ­ში არ გაზ­რდი­ლა, მაგ­რამ გულ­მა მა­ინც ამ სფე­როს­კენ გა­უ­წია. მის ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი სიძ­ნე­ლე იყო, უმა­მო­ბა, მარ­ტო ცხოვ­რე­ბა თბი­ლის­ში, იყო პე­რი­ო­დი, როცა მო­ნას­ტერ­საც მი­ა­კი­თხა, სტი­ქა­რო­სა­ნიც გახ­ლდათ. ყო­ველ­თვის ოც­ნე­ბობ­და, 27 წლის ასაკ­ში მი­ლი­ო­ნე­რი გამ­ხდა­რი­ყო. მიზ­ნის მიღ­წე­ვამ­დე სულ რა­ღაც სამი წელი დარ­ჩა, თუმ­ცა ამ­ბობს, რომ ამ მხრივ წინ საკ­მა­ოდ სწრა­ფად მი­დის. დღეს მსა­ხი­ობ ლე­ვან ჯი­ბღაშ­ვილს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- რუს­თავ­ში და­ვი­ბა­დე და დე­დოფ­ლის­წყა­რო­ში გა­ვი­ზარ­დე. დე­დას პე­და­გო­გი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბა აქვს. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში მუ­შა­ობ­და მოს­წავ­ლე-ახალ­გაზ­რდო­ბის სა­სახ­ლე­ში, თე­ატ­რა­ლუ­რი გან­ხრით. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა კულ­ტუ­რის სფე­რო­ში ტრი­ა­ლებ­და, დღე­საც კულ­ტუ­რის სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლეა კა­ხეთ­ში. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თე­ატ­რა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა უცხო არ ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის. მამა იუ­რის­ტია, მაგ­რამ მას­თან არ მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. მას სხვა ოჯა­ხი ჰყავ­და, მა­ნამ­დეც, სა­ნამ დე­დას გა­იც­ნობ­და.

- რო­დის და­ინ­ტე­რეს­დი, სად იყო მამა?

- ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, სად იყო მამა. და­მა­ლუ­ლი არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის. ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, ვინ იყო და რა­ტომ არ იყო ჩემ გვერ­დით. მამა სა­ზღვარ­გა­რეთ არის და კამ­ფე­ტებს ჩა­მო­გი­ტან­სო, არას­დროს მო­უ­ტყუ­ე­ბია დე­და­ჩემს.

- ის ფაქ­ტი, რომ შენს მე­გობ­რებს ორი­ვე მშო­ბე­ლი ჰყავ­და და შენ უმა­მოდ იზ­რდე­ბო­დი, დის­კომ­ფორ­ტს არ გიქ­მნი­და?

- იმის გან­ცდა ყო­ველ­თვის მქონ­და, რომ ორი­ვე მშო­ბე­ლი მყავ­და. უბ­რა­ლოდ, ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მქონ­და მა­მას­თან. დის­კომ­ფორ­ტს არა, ამის გამო ტკი­ვილს ვგრძნობ­დი შიგ­ნით, გულ­თან ახ­ლოს.

- მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის აწყო­ბა თუ გიც­დია?

- ბავ­შვო­ბა­ში ვერ ვცდი­დი, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. ამის მცდე­ლო­ბა დღეს უფრო მაქვს. დღეს გარ­კვე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, თუმ­ცა მთლად მა­მაშ­ვი­ლურს არ ჰგავს ეს. ბევ­რი წელი გა­ვი­და. მე უფრო მე­გობ­რულს და­ვარ­ქმევ­დი ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა რა გახ­სენ­დე­ბა დე­დის­გან?

- და­რი­გე­ბა ძი­რი­თა­დად დე­და­ჩე­მის მშობ­ლე­ბის­გან მახ­სოვს. ში­გა­და­შიგ დედა ერ­თვე­ბო­და ხოლ­მე. დედა უფრო მე­გო­ბა­რი, ძმა­კა­ცია ჩემი (იღი­მე­ბა). სულ ცდი­ლობს კომ­ფორ­ტი შე­მიქ­მნას და ამ კუ­თხით მაგ­რძნო­ბი­ნოს, რა არის კარ­გი და რა - ცუდი. და­რი­გე­ბას იშ­ვი­ა­თად მი­მარ­თავს. პა­პა­ჩე­მიც ძმა­კა­ცუ­რია, მაგ­რამ მისი სი­ტყვა კა­ნო­ნია ოჯახ­ში.

- რას გიკ­რძა­ლავ­და, რისი გა­კე­თე­ბა გინ­დო­და ყვე­ლა­ზე მე­ტად და ვერ ახერ­ხებ­დი?

- არა­ფერს არ მიკ­რძა­ლავ­და. პი­რი­ქით, სულ ჩემს მხა­რეს იყო. უბ­რა­ლოდ, რა­საც პაპა იტყო­და, ის უნდა გა­გე­კე­თე­ბი­ნა. ის, რომ დრო­ზე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი სახ­ლში ან სი­გა­რე­ტი არ უნდა მო­მე­წია, არა­ვის უთ­ქვამს ჩემ­თვის. ეს თა­ვის­თა­ვად მო­ვი­და. ოჯახ­ში არა­ვინ ეწე­ო­და. დღე­ვან­დელ ახალ­გაზ­რდებს რომ ვუ­ყუ­რებ, მათ ოჯა­ხებ­ში ყვე­ლა ეწე­ვა, ეს თა­ვის­თა­ვად მოქ­მე­დებს 13-15 წლის ბავ­შვზე. ცოტა და­ლი­ეო, მე­უბ­ნე­ბო­და პაპა, მეც გვი­ან, 22 წლი­სამ და­ვი­წყე და­ლე­ვა და ახლა უფრო ბევ­რს ვი­ტან. მა­ნამ­დე პა­პას­თან სუფ­რა­ზე გა­სინ­ჯუ­ლი კი მქონ­და ღვი­ნო. მის გვერ­დზე ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ­დი. ზო­გა­დად, მგო­ნია, რომ მშო­ბელ­მა მა­გა­ლი­თი უნდა მის­ცეს შვილს. თუ შენ არ იქ­ცე­ვი ისე, რო­გორც გინ­და შენი შვი­ლი იქ­ცე­ო­დეს, "შვი­ლო, მე ცუდი ვარ და შენ კარ­გი უნდა იყო", არ ჭრის. ასე რომ, ჩემს ოჯახს ზედ­მე­ტი ტვი­ნის ბურ­ღვა და ჭი­და­ო­ბა არ დას­ჭირ­ვე­ბია ჩემ­თან. ძალ­და­ტა­ნე­ბა ბავ­შვის აღ­ზრდა­ში არ ჭრის. მთა­ვა­რია, კარ­გი მა­გა­ლი­თი მის­ცე შვილს. თბი­ლის­ში პირ­ვე­ლად რომ ჩა­მო­ვე­დი, 14 წლის ვი­ყა­ვი. მა­შინ დედა თბი­ლი­სი­დან კა­ხეთ­ში გა­და­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მარ­ტო ვი­ყა­ვი ამ­ხე­ლა ქა­ლაქ­ში. პატ­რო­ნი არ მყავ­და, რომ ვინ­მეს ვე­კონ­ტრო­ლე­ბი­ნე.

- 14 წლის ასაკ­ში თბი­ლის­ში რას აკე­თებ­დი?

- ცხრა კლა­სი და­ვამ­თავ­რე და წა­მო­ვე­დი დე­ი­დას­თან. პრინ­ციპ­ში, უნებ­ლი­ეთ ვიც­რუე, როცა ვთქვი, პატ­რო­ნი არ მყავ­და-მეთ­ქი. აქ ბი­ძა­ჩე­მი, დე­ი­დის ქმა­რი მა­კონ­ტრო­ლებ­და, მა­გა­რი მკაც­რი ტი­პია. სულ მა­კონ­ტრო­ლებ­და, არ და­მეგ­ვი­ა­ნა, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აიღო თა­ვის თავ­ზე. სხვა­თა შო­რის, ვუ­ჯე­რებ­დი. ზო­გა­დად ჯი­უ­ტი არ ვარ. როცა ვხვდე­ბი, რომ ამას ჩემ­თვის მე­უბ­ნე­ბი­ან, რა თქმა უნდა, ვი­ზი­ა­რებ და ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.

- ყვე­ლა მა­მა­კა­ცის ცხოვ­რე­ბა­ში დგე­ბა მო­მენ­ტი, როცა ის ქუ­ჩა­ში გა­დის თა­ვის და­სამ­კვიდ­რებ­ლად. შენ რა მოგ­ცა ქუ­ჩამ გა­მოც­დი­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით?

- ძველ­ბი­ჭო­ბის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა არას­დროს მქო­ნია. მსგავ­სი ტი­პის ადა­მი­ა­ნებ­თა­ნაც ვე­რი­დე­ბო­დი ურ­თი­ერ­თო­ბას. თუმ­ცა გარ­კვე­უ­ლი დო­ზით მა­ინც მი­წევ­და. კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ ნიშ­ნავს იმას, რომ შენც მას ჰგავ­ხარ. ის მისი გზაა, მან აირ­ჩია და მიჰ­ყვე­ბა. შენ შენი გზით უნდა იარო, იმ გზით, რო­მე­ლიც მოგ­წონს.

- თუ მდგარ­ხარ ცდუ­ნე­ბის წი­ნა­შე, არას­წო­რი გზით გევ­ლო?

- ის გზა, რო­მელ­საც მოძ­ველ­ბი­ჭო ტი­პე­ბი ირ­ჩე­ვენ, მათ­თვის კომ­ფორ­ტია. ვი­ღა­ცის­თვის ეს ცუ­დია, მაგ­რამ მის­თვის ნორ­მა­ლუ­რია. შე­იძ­ლე­ბა ამ ტი­პე­ბის­თვის კოს­ტი­უ­მი­ა­ნი და ჰალ­სტუ­ხი­ა­ნი ტი­პე­ბი არი­ან სა­სა­ცი­ლო. ასე რომ, არას­დროს არა­ვის გან­ვსჯი. მე ჩემი გზა ავირ­ჩიე. თუმ­ცა, გა­მოც­დი­ლე­ბა ქუ­ჩა­მაც შემ­ძი­ნა. ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში არ ვიზ­რდე­ბო­დი. მეც მი­წევ­და უბან­ში დგო­მა, ფეხ­ბურ­თის თა­მა­შიც და ჩა­ცუცქვაც (იცი­ნის). კა­ცო­ბა, ვაჟ­კა­ცო­ბა ვის­წავ­ლე, გა­ჭირ­ვე­ბა­ში მე­გობ­რის გვერ­დით დგო­მა, უფ­როს-უმ­ცრო­სო­ბა, ქა­ლის პა­ტი­ვის­ცე­მა ვის­წავ­ლე.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტე­ბის ოჯახ­ში ნამ­დვი­ლად არ გავზრდილ­ვარ. უბ­რა­ლოდ, ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი დე­დის­გან მქონ­და. ბავ­შვო­ბა­ში ეკ­ლე­სი­ა­ში სი­ა­რუ­ლი და­ვი­წყე. 3-4 წელი სტი­ქა­რო­სა­ნი ვი­ყა­ვი. ერთი წელი მო­ნას­ტერ­ში ვცხოვ­რობ­დი. მა­შინ გა­დავ­წყვი­ტე, სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, ბო­ლოს თე­ატ­რი­სად­მი სიყ­ვა­რულ­მა მძლია და თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­ვა­ბა­რე ისე, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არც მოვმზა­დე­ბულ­ვარ. ღვთის წყა­ლო­ბით, პირ­ვე­ლი­ვე წელს გავ­ხდი სტუ­დენ­ტი.

- მო­ნას­ტერ­ში ასე უბ­რა­ლოდ არ მი­დი­ან, წი­ნა­პი­რო­ბა არის ხოლ­მე...

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი. მთა­ვა­რია, ამის­თვის დრო და სურ­ვი­ლი გქონ­დეს. აქ ში­ნა­გა­ნად იც­ლე­ბი, გი­წევს მუდ­მი­ვი ბრძო­ლა სა­კუ­თარ თავ­თან, გა­რე­მო პი­რო­ბებ­თან. მო­ნას­ტერ­ში სუ­ლი­ე­რად ივ­სე­ბი. სხვა სამ­ყა­რო, სხვა გა­რე­მო, სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბაა. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი უკა­ნა პლან­ზე ინაც­ვლებს და სუ­ლი­ე­რად ივ­სე­ბი. სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვი­დო­დი დღე­საც, დრო რომ მქონ­დეს.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- ეს იყო ჩემი სტი­პენ­დია 20 ლა­რის ოდე­ნო­ბით. არ იყო ცოტა ფული. ვი­ზო­გავ­დი და კა­ფე­ში ვსხდე­ბო­დით ხოლ­მე მე­გობ­რე­ბი. ლო­ბი­ანს მა­ინც რომ იყი­დი შენი ფუ­ლით, სხვა გან­ცდაა. პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი მა­შინ ავი­ღე, როცა მოს­კოვ­მა და­მამ­ტკი­ცა სტა­ლი­ნის როლ­ზე. მა­შინ სხვა პრო­ექ­ტე­ბიც იყო, მაგ­რამ თით­ქმის ყველ­გან უფა­სოდ ვთა­მა­შობ­დი, რო­გორც ახალ­ბე­და მსა­ხი­ო­ბი, ოღონდ სად­მე გა­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. აი, სტა­ლი­ნის როლ­მა ას­დო­ლა­რი­ა­ნი კუ­პი­უ­რე­ბი მო­მი­ტა­ნა. ეგ­რე­ვე პა­პა­ჩემს და­ვუ­რე­კე, რა გინ­და გი­ყი­დო-მეთ­ქი. მა­შინ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო "თეფ­შე­ბი" ახა­ლი შე­მო­სუ­ლი იყო და და­ვუ­ყე­ნე პა­პას. ჭკუ­ა­ზე არ იყო, იჯდა და 500 არხს უყუ­რებ­და. დე­და­ჩე­მი მე­უბ­ნე­ბო­და, ფული რომ გა­მო­უგ­ზავ­ნე, ერთი კვი­რა ჯი­ბით დაჰ­ქონ­და, არა­ფერს ყი­დუ­ლობ­და, უხა­რო­და, შენი გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი ფული რომ ედო ჯი­ბე­შიო. მა­შინ 18 წლის ვი­ყა­ვი.

- ფი­ზი­კუ­რად თუ გი­მუ­შა­ვია, რომ ოჯახს დახ­მა­რე­ბო­დი?

- რამ­დე­ნი­მე ძმა­კა­ცი შე­ვიკ­რი­ბეთ და პრო­მო­უ­ტე­რუ­ლი კომ­პა­ნია გა­ვა­კე­თეთ. ვა­კე­თებ­დით ივენ­თებს, კლუ­ბებ­ში დი­ჯე­ებს ვაკ­ვრე­ვი­ნებ­დით. იმის გამო, რომ დამ­წყე­ბე­ბი ვი­ყა­ვით, ორ კა­პიკ­ზე ვმუ­შა­ობ­დით, ღა­მე­ებს ვა­თე­ნებ­დით, ქუ­ჩა­ში ჩვე­ნი ხე­ლით ვაკ­რავ­დით პლა­კა­ტებს, მან­ქა­ნის ე.წ. "დვორ­ნი­კებ­ში" ვდებ­დით ფლა­ე­რებს. მე­ო­რე თუ მე­ო­თხე დღეს, როცა "ივენ­თი" იყო, კი ვი­ყა­ვით მა­გა­რი ტი­პე­ბი, იმი­ტომ, რომ ჩვე­ნი სა­ღა­მო იყო, მაგ­რამ არა­ვინ იცო­და, რომ ჩვენ 3-4 ღა­მის უძი­ლო­ე­ბი გახ­ლდით.

- ლე­ვან, უმა­მო­ბა მძი­მე სო­ცი­ა­ლურ ფონს ქმნი­და ოჯახ­ში?

- დიდი პრობ­ლე­მე­ბი, ღმერ­თის წყა­ლო­ბით, არ მიგ­რძნია, თუმ­ცა ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში არას­დროს მი­ცხოვ­რია. მა­გა­ლი­თად, მთე­ლი ბავ­შვო­ბა მინ­დო­და მყო­ლო­და ვე­ლო­სი­პე­დი და არ მყავ­და. თუმ­ცა საჭ­მე­ლი არას­დროს გვაკ­ლდა, ღვთის წყა­ლო­ბით... ერთხელ ვთქვი და გა­ვი­მე­ო­რებ, ჩემი ოც­ნე­ბაა, 27 წლის ასაკ­ში მი­ლი­ო­ნე­რი გავ­ხდე.

- ახლა რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- 24 წლის ვარ, სამი წელი წინ მაქვს ჯერ. თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ იმას, რომ წინ ჩე­მით, და­მო­უ­კი­დებ­ლად მივ­დი­ვარ, ამ ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნაც არ არის შორს.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ამ მხრივ გა­მოც­დი­ლე­ბა მარ­თლაც მაქვს. იყო ერთი ადა­მი­ა­ნი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­მე­ლიც სამი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიყ­ვარ­და. შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი რომ ვი­ყა­ვი, ყვე­ლამ იცო­და, მაგ­რამ ჩემი რჩე­უ­ლის ვი­ნა­ო­ბა მხო­ლოდ ახლო მე­გობ­რებ­მა იცოდ­ნენ.

- ე.ი. გა­ით­ვა­ლის­წი­ნე, რომ სიყ­ვა­რულს მალ­ვა უნდა?

- არა, გვქონ­და მი­ზე­ზი, რის გა­მოც ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას ვმა­ლავ­დით.

- არ მი­თხრა, რომ გა­თხო­ვი­ლი ქალი შე­გიყ­ვარ­და...

- არა, პა­ტა­რა იყო და ოჯა­ხიც არ იყო თა­ნახ­მა. არც მე მინ­დო­და ამ ამ­ბის გახ­მა­უ­რე­ბა. ერთი სი­ტყვით, სამ­წლი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა წარ­სულს ჩაჰ­ბარ­და. ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი იყო ის სამი წელი ჩემ­თვის, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ იც­ვლე­ბაო, ამ­ბო­ბენ და ვნა­ხოთ.

- ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამო­ი­ცა­ნი ქა­ლის ფე­ნო­მე­ნი?

- რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ერთ-ერთ გა­მოც­დილ ადა­მი­ა­ნად ვით­ვლე­ბი მაგ სა­კი­თხში. ტე­ლე­სივ­რცეს თუ და­ვუ­ჯე­რებთ, სა­დაც ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეა სა­უ­ბა­რი, ყველ­გან მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან. მე­ქალ­თა­ნეს მე­ძა­ხი­ან, მაგ­რამ ვე­რა­ვინ იტყვის, რომ ქალ­თან ერ­თად მნა­ხეს სად­მე. ამი­ტომ ლო­გი­კუ­რი კი­თხვა მაქვს, რა­ტომ ვარ მე­ქალ­თა­ნე (იცი­ნის)? თუმ­ცა ზო­გა­დად ქა­ლის ძა­ლი­ან კარ­გად მეს­მის.

- მა­შინ გვი­თხა­რი, რა სჭირ­დე­ბა ქალს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის?

- ქალს გა­აჩ­ნია. შვე­ი­ცა­რი­ე­ლი სიძე მყავს. ერთხელ მი­თხრა, ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი კაცი ის არის, ვინც იმ­დენ ფულს იშო­ვის, რომ ცოლი ვერ და­უ­ხარ­ჯავ­სო და ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ქალი ის არის, ვინც ეგეთ ქმარს იშო­ვი­სო (იცი­ნის). მე მა­ინც მგო­ნია, რომ ბედ­ნი­ე­რე­ბა მა­ტე­რი­ა­ლურ­ში არ არის. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მხა­რე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ არა მთა­ვა­რი. მთა­ვა­რი მა­ინც გრძნო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი მგო­ნია ქა­ლის­თვი­საც და მა­მა­კა­ცის­თვი­საც.

- დღეს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია ლე­ვა­ნი?

- არა.

- რას აკე­თებს დღეს ლე­ვან ჯი­ბღაშ­ვი­ლი?

- სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად ბიზ­ნე­სი მაქვს. ბავ­შვთა გა­სარ­თო­ბი კომ­პლექ­სე­ბი მაქვს, ჩარ­თუ­ლი ვარ სამ­შე­ნებ­ლო ბიზ­ნეს­შიც.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავ, ჩვენ ყვე­ლას ჩვე­ნი წილი შეც­დო­მა გვაქვს დაშ­ვე­ბუ­ლი ამ ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ერთი ისე­თი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე ხში­რად გახ­სენ­დე­ბა, ხში­რად დარ­დობ, გაქვს ასე­თი?

- ერ­თა­დერ­თი, რა­საც ყო­ველ­დღე ვნა­ნობ, არის ის, რომ არ ვიქ­ცე­ვი ღმერ­თთან მი­მარ­თე­ბით ისე, რო­გორც სა­ჭი­როა. მინ­და უფრო მეტი სი­კე­თე, კარ­გი საქ­მე ვა­კე­თო.

- "ყო­ველ დღე­სა შენს თავს ჰკი­თხე, აბა დღეს მე ვის რა ვარ­გე?.."

- და­ახ­ლო­ე­ბით ეგ მო­მენ­ტი მაქვს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, უპა­ტი­ე­ბე­ლი შეც­დო­მე­ბი არ და­მიშ­ვია.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)