ცი­ხე­ებ­ში პა­ტი­მარ­თა წა­მე­ბა­ზე წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ოპო­ზი­ცი­ურ არ­ხებ­ზე ბევ­რს ლა­პა­რა­კობ­დნენ ად­ვო­კა­ტე­ბი, სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლი, უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი. თუმ­ცა ნა­ნახ­მა ყო­ველ­გვარ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა. კად­რებ­მა, რო­მე­ლიც ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან ვი­ხი­ლეთ, შოკ­ში ჩა­აგ­დო მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. რა იყო ახა­ლი ად­ვო­კა­ტე­ბის­თვის, რომ­ლებ­საც უშუ­ა­ლო შე­ხე­ბა აქვთ ცი­ხეს­თან, პა­ტიმ­რებ­თან, მათ მშობ­ლებ­თან? რა ვი­თა­რე­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს პა­ტიმ­რის შეხ­ვედ­რა ად­ვო­კატ­თან, რა­ტომ ვერ ამ­ხე­ლენ გან­სას­ჯე­ლე­ბი ცე­მის ფაქ­ტებს და რო­გორ კლა­ვენ ცი­ხე­ში პა­ტიმ­რებს? ამ შე­კი­თხვე­ბით არა­სა­ბი­უ­ჯე­ტო ად­ვო­კა­ტებს მაია დო­ნა­ძე­სა და დი­ა­ნა გვი­ში­ანს მივ­მარ­თეთ.

დი­ა­ნა:

- დიდი ხა­ნია სის­ტე­მა­ში ვმუ­შა­ობ და სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩემ­თვის ამ კად­რებ­ში დიდი სი­ახ­ლე არ ყო­ფი­ლა. ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი, რომ კა­რან­ტი­ნის დაშ­ლის დროს პა­ტიმ­რებს სცემ­დნენ. ამი­ტომ ყო­ველ­თვის ვაფრ­თხი­ლებ­დი მათ, არ შე­ე­პა­სუ­ხოთ, არ გა­უ­ძა­ლი­ან­დეთ, რაც უნდა მოხ­დეს, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა ცე­მით მოგ­კლან-მეთ­ქი. ბევ­რი ასე­თი შემ­თხვე­ვა მქო­ნია პრაქ­ტი­კა­ში.

- კა­რან­ტი­ნის დაშ­ლა რას ნიშ­ნავს?

მაია:

- კა­რან­ტი­ნი არის პირ­ვე­ლა­დი მო­თავ­სე­ბის საკ­ნე­ბი, სა­ი­და­ნაც უნდა და­ა­ნა­წი­ლონ სხვა საკ­ნებ­ში. აი, სწო­რედ ამ პრო­ცესს ჰქვია კა­რან­ტი­ნის დაშ­ლა. ამ დროს ყვე­ლა­ზე აქ­ტი­უ­რია ად­ვო­კა­ტი, მან ხში­რად უნდა მო­ი­ნა­ხუ­ლოს პა­ტი­მა­რი, რომ ის არ იყოს ნა­ცე­მი. ასეთ დროს გა­ურ­კვე­ვე­ლი მი­ზე­ზით სცე­მენ პა­ტი­მარს. თქვენ ნა­ხეთ კად­რე­ბი, როცა რამ­დე­ნი­მე ბად­რა­გი ურტყამ­და თითო-თითო პა­ტი­მარს. ეს იყო ზუს­ტად კა­რან­ტი­ნის დაშ­ლა. მი­ზა­ნი მათი დაჩ­მო­რე­ბა, და­მორ­ჩი­ლე­ბაა. ღირ­სე­ბას ულა­ხა­ვენ, რომ ად­ვი­ლი სა­მარ­თა­ვე­ბი იყ­ვნენ. ცი­ხე­შიც ხდე­ბა ზე­წო­ლა, ღირ­სე­ბის შე­ლახ­ვა. მა­გა­ლი­თად, შე­დის ბად­რა­გი და ეუბ­ნე­ბა, შეძ­ვე­რი სა­წო­ლის ქვეშ და სა­ნამ არ მო­ვალ, არ გა­მოხ­ვი­დეო, აბა, ნუ გა­ა­კე­თებს!

- ამ ყვე­ლა­ფერს პა­ტიმ­რე­ბი თა­ვად გიყ­ვე­ბი­ან?

დი­ა­ნა:

- იშ­ვი­ა­თად თუ ჰყვე­ბი­ან, თან გთხო­ვენ, რომ არ გა­ახ­მა­უ­რო. ეში­ნი­ათ იმ ჯა­ლა­თე­ბის! ვეხ­ვე­წე­ბით პა­ტიმ­რებს, და­ვი­წყოთ გა­მო­ძი­ე­ბა, გვი­თხა­რით, რო­მელ­მა ბად­რაგ­მა გცე­მა, მაგ­რამ უარს ამ­ბო­ბენ. ისი­ნი მათ ხელ­ში არი­ან, ამის გამო მარ­თლა მოკ­ლა­ვენ. გა­და­იყ­ვა­ნენ სამ­კურ­ნა­ლო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში, იქ სხვა დი­აგ­ნოზს და­წე­რენ და ვერ­სად იჩივ­ლებს. შეკ­რუ­ლი წრეა, გა­მო­სა­ვა­ლი არ არ­სე­ბობს. სწო­რედ ასე მო­ექ­ცნენ ერთ-ერთ ჩემი დაც­ვის ქვეშ მყოფ პა­ტი­მარ თა­მაზ დად­ვანს. 22 წლის და­ა­კა­ვეს, ყა­ჩა­ღო­ბის მუხ­ლით გა­ა­სა­მარ­თლეს, 8 წე­ლი მი­უ­სა­ჯეს და­ნა­შა­უ­ლის­თვის, რო­მე­ლიც არ ჩა­უ­დე­ნია და რამ­დე­ნი­მე თვე­ში სი­ცო­ცხლე მო­უს­წრა­ფეს. ჯან­მრთე­ლი ბიჭი იყო, არ ეპუ­ე­ბო­და მათ წე­სებს, ეტყო­ბა, სი­ტყვა­საც უბ­რუ­ნებ­და, როცა უმი­ზე­ზოდ ურტყამ­დნენ. მო­მიყ­ვა, რო­გორ შეს­დგა 20 თა­ნამ­შრო­მე­ლი და რო­გორ ჩა­უნ­გრი­ეს ორ­გა­ნო­ე­ბი. ერთ დღე­საც ოჯა­ხის წევ­რებ­მა დაგ­ვი­რე­კეს, ძა­ლი­ან მძი­მედ არის და რამე გვიშ­ვე­ლეო. ვუ­თხა­რი, შე­ვალ და ვნა­ხავ-მეთ­ქი. შე­ვე­დით მე და მაია ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, მა­შინ ჯერ კი­დევ და­დი­ო­და, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი იყო. მახ­სოვს, მთხო­ვა, ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის სუ­რა­თი და სხვა ფო­ტო­ე­ბი დამ­რჩა სა­პყრო­ბი­ლე­ში და (ცრემ­ლი მო­იწ­მინ­და - ავტ.) გეხ­ვე­წე­ბი, იმ კედ­ლებ­ში ნუ და­მი­ტო­ვე­ბო. მა­პა­ტი­ეთ, ცრემ­ლე­ბის გა­რე­შე ვერ ვიხ­სე­ნებ ამ ამ­ბავს. მე­ო­რედ რომ მი­ვე­დით, ცი­ხის ექი­მებ­მა გვი­თხრეს, მფრი­ნა­ვი ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზი აქვს და პირ­ბა­დე­ე­ბის გა­რე­შე ნუ შეხ­ვალ­თო. პირ­ბა­დე­ე­ბი თვი­თონ არ ჰქონ­დათ და ამი­ტომ ისე შე­ვე­დით.

მაია:

- მოგ­ვიყ­ვა, რო­გორ სცე­მა რამ­დე­ნი­მე ბად­რაგ­მა ერ­თად. მანდ მთა­ვა­რია არ წა­იქ­ცე, თუ წა­ი­ქე­ცი, ზედ შეგდ­გე­ბი­ან. ძლი­ე­რი ბიჭი იყო, თა­ვი­დან ვუძ­ლებ­დიო, თქვა, მერე დიდი ტა­ნის ბად­რა­გი მო­ვი­და, იმან და­მარ­ტყა, და­მაგ­დო და შემ­დგნე­ნო. სვა­ნი იყო და ღირ­სე­ბის შე­ლახ­ვას ვერ აი­ტან­და. ალ­ბათ ამი­ტო­მაც სცე­მეს. რომ ეტყოდ­ნენ, ოთხზე ია­რეო, არ და­დი­ო­და, ალ­ბათ არც სა­წო­ლის ქვეშ ძვრე­ბო­და, რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნე­ბი...

დი­ა­ნა:

- რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში­აო, გვი­თხრეს. ის ოთა­ხი რე­ა­ნი­მა­ცი­ას კი არა, მორგს უფრო ჰგავ­და. სა­წოლ­ზე ეგდო, არა­ფე­რი ეფა­რა, მოძ­რა­ო­ბის უნა­რიც არ ჰქონ­და, ხელ­ზე ხელი მოვ­კი­დე და ისე მო­ვა­წე­რი­ნე ხელი ექ­სპერ­ტი­ზის და­ნიშ­ვნის თხოვ­ნა­ზე.

მაია:

- გვერ­დით ცე­ლოფ­ნის პარკში ოჯა­ხი­დან გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი თეთ­რე­უ­ლი და ტან­საც­მე­ლი ხე­ლუხ­ლე­ბე­ლი ედო. არც კი გა­და­უკ­რეს თეთ­რე­უ­ლი. ზამ­თა­რი იყო, ერ­თა­დერ­თი ამო­ი­ლუღ­ლუ­ღა - ფან­ჯა­რა და­ხუ­რე­თო. იქვე კი­დევ ორი პა­ტი­მა­რი იწვა მო­კუნ­ტუ­ლი სა­წოლ­ზე, არა­ნა­ი­რი სა­მე­დი­ცი­ნო აპა­რა­ტუ­რა და ნივ­თი იქ არ მო­ი­პო­ვე­ბო­და. მორგს ჰგავ­და ის ოთა­ხი, არც წა­მა­ლი და არც სხვა სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა, იწ­ვნენ და ელოდ­ნენ სიკ­ვდილს. გა­ვამ­ხნე­ვეთ, ნუ გე­ში­ნი­ათ, ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებთ, ხვალ უკვე გა­მოხ­ვალ-მეთ­ქი.

დი­ა­ნა:

- ექ­სპერ­ტი­ზის დას­კვნა რომ იქ­ნე­ბა, მერე მა­ინც ხომ და­ი­ჯე­რე­ბენ, რა მიქ­ნე­სო, თქვა. იმე­დი მი­ე­ცა. რომ გა­მო­ვე­დით, ექი­მი ვნა­ხე, ვუ­თხა­რი, მი­ხე­დეთ ბიჭს, რომ გდია იქ, გა­დას­ხმა მა­ინც გა­უ­კე­თეთ-მეთ­ქი. ყუ­რიც არ გვა­თხო­ვეს. მე­ო­რე დი­ლას ცი­ხეს­თან ვი­დე­ქით და ყვე­ლა ერ­თად ვბღა­ო­დით.

მაია:

- მე და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, შენი პა­ტი­მა­რი მოკ­ვდა და ოჯახს გა­ა­გე­ბი­ნეო. შე­იყ­ვა­ნეს ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ხელი მო­ა­წე­რი­ნეს იმა­ზე, რომ პრე­ტენ­ზი­ე­ბი არ ექ­ნე­ბო­დათ და მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ გა­მო­ა­ტა­ნეს გვა­მი. აი, ეს არის მათი პე­ნი­ტენ­ცი­ა­ლუ­რი სის­ტე­მა. ექ­სპერ­ტი­ზამ, რო­მე­ლიც უკვე გვამს ჩა­უ­ტარ­და, დადო დას­კვნა, რომ დად­ვა­ნი მფრი­ნა­ვი ტუ­ბერ­კუ­ლო­ზით გარ­და­იც­ვა­ლა. ოჯახ­მა არ ისურ­ვა ამ დას­კვნის გა­სა­ჩივ­რე­ბა და ჩვენც ხელ-ფეხი შეგ­ვეკ­რა.

დი­ა­ნა:

- მე მყავ­და პა­ტი­მა­რი, რო­მე­ლიც გლ­და­ნის ცი­ხი­დან რუს­თა­ვის გა­ნახ­ლე­ბულ კო­ლო­ნი­ა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. მის სა­ნა­ხა­ვად რომ მი­ვე­დი, მივ­ხვდი, ად­ვო­კა­ტი კი არა, ბუზი ვერ შეფ­რინ­დე­ბო­და. არც არა­სამ­თავ­რო­ბო­ებს და სა­ხალ­ხო დამ­ცველს უშ­ვებ­დნენ. ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, ახა­ლი გახ­სნი­ლია და რე­მონ­ტი გვაქ­ვსო. 3 კვი­რის მერე შეგ­ვიშ­ვეს და სა­ში­ნე­ლე­ბა მო­ვის­მი­ნე ჩემი პა­ტიმ­რის­გან. მი­თხრა, რომ შიშ­ვე­ლი გა­ა­ტა­რეს დუ­ბინ­კე­ბი­ა­ნი ბად­რა­გე­ბის კო­რი­დორ­ში, დუ­ბინ­კებს ურტყამ­დნენ. თუ და­ე­ცე­მო­და, წიხ­ლით შეს­დგე­ბოდ­ნენ. კად­რებ­შიც ხომ ნა­ხეთ, რომ და­ვარ­დე­ბოდ­ნენ, მა­შინ­ვე ფეხ­ზე დგე­ბოდ­ნენ. ეში­ნო­დათ, თუ ვერ ად­გე­ბოდ­ნენ, უა­რესს უზამ­დნენ.

მაია:

- ასე ექ­ცე­ოდ­ნენ და­ნარ­ჩე­ნებ­საც და სა­ნამ მათი ჭრი­ლო­ბე­ბი არ მო­შუშ­დე­ბო­და, მა­ნამ­დე არა­ვის უშ­ვებ­დნენ ცი­ხე­ში. ე.წ. "პე­რე­დაჩ­საც" კი არ იღებ­დნენ.

დი­ა­ნა:

- კა­სა­ცია მქონ­და და­სა­მოწ­მე­ბე­ლი, ფურ­ცე­ლი გა­მო­მარ­თვეს და შე­ი­ტა­ნეს. მე არ შე­მიშ­ვეს. ამ დროს გა­მო­დი­ან ტე­ლე­ეკ­რა­ნით და ზღაპ­რებს გიყ­ვე­ბი­ან, რა კარ­გი ციხე გახ­სნეს.

მაია:

- აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ კარ­ცერ­ზე, სა­ი­და­ნაც პა­ტიმ­რე­ბი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, შეშ­ლი­ლე­ბი ამო­დი­ან. სა­უბ­რის უნა­რი აქვთ წარ­თმე­უ­ლი, გაშ­ტე­რე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბით გი­ყუ­რე­ბენ და კი­თხვა­ზე ვერ გპა­სუ­ხო­ბენ. კარ­ცე­რი­დან ამოყ­ვა­ნილ პა­ტი­მარს ჩვე­უ­ლებ­რივ სა­გა­მომ­ძი­ებ­ლო ოთახ­ში ვერ შეხ­ვდე­ბი. მათ ვხვდე­ბით ოთახ­ში, რო­მე­ლიც მო­სას­მე­ნი აპა­რა­ტე­ბით არის აღ­ჭურ­ვი­ლი, რომ არ ილა­პა­რა­კოს იქ მომ­ხდარ­ზე. ჩვენ მა­ინც ვე­კი­თხე­ბით, ხომ არ გცე­მეს, მაგ­რამ ეში­ნი­ათ, არა­ფერს ამ­ბო­ბენ.

- არ­სე­ბო­ბენ ისე­თი პა­ტიმ­რე­ბი, რო­მელ­თაც არ სცე­მენ, არ აწა­მე­ბენ?

დი­ა­ნა:

- არ­სე­ბო­ბენ, ისი­ნი, ვინც თა­ნამ­შრომ­ლო­ბენ ბად­რაგ­თან. მე ერთი პა­ტიმ­რის ოჯა­ხი მთხოვ­და, გა­მო­მე­ძებ­ნა ცი­ხის უფ­რო­სის ახ­ლო­ბე­ლი, რო­მელ­საც სთხოვ­და, არ ეცე­მათ მათი ოჯა­ხის წევ­რი იმის გამო, რომ უარს იტყო­და თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა­ზე. იცოდ­ნენ, რომ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას არ და­თან­ხმდე­ბო­და.

- რას ით­ვა­ლის­წი­ნებს ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა?

- ადა­მი­ა­ნო­ბა­ზე უნდა აიღო ხელი, ღირ­სე­ბა და­კარ­გო. ვი­თომ რო­მე­ლი­ღაც პა­ტი­მარს აქვს ინ­ფორ­მა­ცია, რომ გა­რეთ ესა და ეს პი­როვ­ნე­ბა უკა­ნო­ნოდ ატა­რებს ია­რაღს ან არის ნარ­კო­ტი­კე­ბის გამ­სა­ღე­ბე­ლი. ამ­გვა­რი "თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის" სა­ფუძ­ველ­ზე მათ შე­უძ­ლი­ათ ნე­ბის­მი­ე­რი უდა­ნა­შა­უ­ლო პირი და­ა­კა­ვონ, წლე­ბი და­უ­მა­ტონ უკვე და­კა­ვე­ბულს. ჩემს პა­ტი­მარს და­უ­მა­ტეს ქურ­დუ­ლი სამ­ყა­როს წევ­რო­ბის­თვის წლე­ბი, მე­ო­რე პა­ტიმ­რის ჩვე­ნე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე, რო­მე­ლიც ორ კვი­რა­ში გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს სა­პყრო­ბი­ლი­დან.

- თქვენ ად­ვო­კა­ტე­ბი იყა­ვით შე­ვარ­დნა­ძის მმარ­თვე­ლო­ბის პი­რო­ბებ­შიც, რა გან­სხვა­ვე­ბა და მსგავ­სე­ბაა იმ პე­რი­ო­დი­სა და დღე­ვან­დელ ცი­ხეს შო­რის?

დი­ა­ნა:

- წა­მე­ბა მა­ში­ნაც იყო. გან­სხვა­ვე­ბას მხო­ლოდ წეს­რიგ­ში ვხე­დავ. ნორ­მა­ლუ­რი პი­რო­ბე­ბია ად­ვო­კა­ტე­ბის­თვის, მაგ­რამ ჩვენ ამ კომ­ფორტზე გავ­ყი­დეთ სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა. ის, რომ კონ­დი­ცი­ო­ნე­რია ჩარ­თუ­ლი სა­პა­ტიმ­რო­ში, არ მცხე­ლა და რიგ­ში დგო­მა არ მი­წევს პა­ტიმ­რის სა­ნა­ხა­ვად, არ არის მთა­ვა­რი. რად მინ­და წეს­რი­გი, როცა ვე­რა­ფერს ვცვლი, როცა ვერ ვშვე­ლი პა­ტი­მარს. არა­ვინ წერს სა­ჩი­ვარს კონ­კრე­ტუ­ლად რო­მე­ლი­მე ბად­რა­გის წი­ნა­აღ­მდეგ, ვინც და­წე­რა, არ და­ად­გა კარ­გი დღე, ცე­მით მოკ­ლეს ამის გამო. მა­გა­ლი­თად, გა­და­ვიყ­ვა­ნე ნა­ცე­მი, ფე­ხებ­მომტვრე­უ­ლი პა­ტი­მა­რი ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. თუ პა­ტი­მარ­მა არ და­მი­დას­ტუ­რა, რომ ეს ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ გა­ა­კე­თა, მე რო­გორ და­ვამ­ტკი­ცო, ვინ და­მი­ჯე­რებს?!

მაია:

- მახ­სოვს, ერთხელ ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ერთ-ერთ პა­ტი­მარ­თან მო­მიხ­და გა­სა­უბ­რე­ბა. ახალ­გაზ­რდა ბიჭი იყო, თე­ატ­რა­ლუ­რის სტუ­დენ­ტი. ცე­მა­სა და ზე­წო­ლას ვერ გა­უძ­ლო და ფსი­ქი­კუ­რი აშ­ლი­ლო­ბა და­ე­მარ­თა. ეს არის მწე­რალ ლერი ალი­მო­ნა­კის შვი­ლი, გი­ორ­გი ალი­მო­ნა­კი. თა­ვის ად­ვო­კატს ჰყავ­და შე­მოყ­ვა­ნი­ლი ინ­ვა­ლი­დის ეტ­ლით. გა­გიჟ­და სა­წყა­ლი, ეჩ­ვე­ნე­ბო­და, რომ მას­თან მუდ­მი­ვად იყო 6-7 ბიჭი, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი ბავ­შვო­ბა ეგო­ნა. მას­თან ერ­თად ეძი­ნა, ესა­უბ­რე­ბო­და. ისეთ საბ­რა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო, სა­წყა­ლი, სახ­ლში წა­მიყ­ვა­ნეთ, დე­დას­თა­ნო, გვთხოვ­და. არც კი ახ­სოვ­და, რომ პა­ტი­მა­რი იყო. ბო­ლოს, როცა ბად­რა­გი მო­ვი­და და გაჰ­ყავ­დათ, გულ­ზე ხელი და­ი­დო და ისე დაგ­ვემ­შვი­დო­ბა. სას­წა­უ­ლი სცე­ნა იყო, ცრემ­ლე­ბამ­დე მი­ვე­დით. მა­შინ პირ­ვე­ლად ვი­ტი­რე, მა­ნამ­დე გვპირ­დე­ბო­და, როცა აქე­დან გა­ვალ და სწავ­ლას და­ვამ­თავ­რებ, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­და­ვი­ღებ ფილ­მს, ყვე­ლა­ფერს მოვ­ყვე­ბი, რაც აქ ვნა­ხე და პერ­სო­ნა­ჟე­ბი თქვენ იქ­ნე­ბი­თო.

დი­ა­ნა:

- ასე რომ, ცი­ხე­ში ყვე­ლა პა­ტი­მარს სჭირ­დე­ბა დაც­ვა. ეს მისი უსაფრ­თხო­ე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. თუ შენ პა­ტიმ­რის ნე­ბარ­თვის გა­რე­შე გა­ახ­მა­უ­რებ იმ ფაქტს, რომ ის ნა­ცე­მია, პა­ტი­მარს აი­ძუ­ლე­ბენ, შეგ­ხვდნენ და გვა­ი­ძუ­ლონ გავ­ჩუმ­დეთ.

მაია:

- მქონ­და ერთი საქ­მე, როცა პა­ტიმ­რის წა­მე­ბის­თვის სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლო­ში პრო­ცე­სი მო­ვი­გე. ბიჭი უნდა გა­ე­თა­ვი­სუფ­ლე­ბი­ნათ და სა­ხელ­მწი­ფოს თან­ხა გა­და­ე­ხა­და მო­რა­ლუ­რი ზი­ა­ნის­თვის. ეს რომ შე­ი­ტყო ცი­ხის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ, პა­ტი­მარს მოს­თხო­ვა, უარი ეთ­ქვა ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე და უკან გა­ე­თხო­ვა სა­ჩი­ვა­რი. სა­მა­გი­ე­როდ ცი­ხი­დან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას დაჰ­პირ­დნენ. იყო ზე­წო­ლა და პა­ტი­მარ­მა მარ­თლაც უარი თქვა სა­ჩი­ვარ­ზე. სა­ნაც­ვლოდ ოთხი თვის შემ­დეგ ად­ვო­კა­ტე­ბის ბრძო­ლის შე­დე­გად გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს.

- დღეს ალ­ბათ გა­ცი­ლე­ბით აქ­ტი­უ­რო­ბენ პა­ტიმ­რე­ბის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ნერ­ვი­უ­ლო­ბენ მათ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე...

- რა თქმა უნდა. რო­გორც კი ეს ამ­ბე­ბი გახ­მა­ურ­და, ჩემი ტე­ლე­ფო­ნი არ გა­ჩე­რე­ბუ­ლა. მი­რე­კავ­დნენ და პა­ტიმ­რე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბას მთხოვ­დნენ. გუ­შინ ვი­ყა­ვი ცი­ხე­ში. არა­ნა­ი­რი ინ­ფორ­მა­ცია არ ჰქონ­დათ ამ ამ­ბის შე­სა­ხებ. რა­დიო გა­თი­შუ­ლი აქვთ.

- მაგ­რამ გლ­და­ნის ცი­ხის წინ აქ­ცია მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და მთე­ლი ღამე, იყო შე­ძა­ხი­ლე­ბი...

- მეც ზუს­ტად ეს გა­მიკ­ვირ­და და მი­თხრეს, რომ მთე­ლი ღამე ტრაქ­ტორს ამუ­შა­ვებ­დნენ. ნა­ცე­მე­ბი არ არი­ან. ამ­ბო­ბენ, 2-3 დღეა ზედ გვყვე­ბი­ან, რა ხდე­ბა არ ვი­ცით, არა­ნა­ი­რი შე­უ­რა­ცხყო­ფა და ზე­წო­ლა არ ყო­ფი­ლაო.

- გა­მო­სა­ვალს რაში ხე­დავთ?

დი­ა­ნა:

- ერთი და ორი კა­ცის და­პა­ტიმ­რე­ბა ამას არ უშ­ვე­ლის. ცი­ხე­ში სა­პატ­რუ­ლო პო­ლი­ცი­ის შეს­ვლაც არ უშ­ვე­ლის საქ­მეს. პა­ტი­მა­რი ბად­რა­გის ხელ­შია, ის მისი სა­კუთ­რე­ბაა. ად­ვო­კა­ტი ვე­რა­ფერს გახ­დე­ბა.

მაია:

- გა­მო­დის, რომ წეს­რი­გის დამ­ცვე­ლე­ბი უფრო დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბი ყო­ფი­ლან, ვიდ­რე პა­ტიმ­რე­ბი. განა ამა­ზე მეტი და­ნა­შა­უ­ლი ჩა­ი­დი­ნეს პა­ტიმ­რებ­მა გა­რეთ, ვიდ­რე მათ და­უ­შა­ვეს ჩვენ­მა "წეს­რი­გის დამ­ცვე­ლებ­მა"?! სის­ტე­მა­შია პრობ­ლე­მა. მთლი­ა­ნად უნდა შე­იც­ვა­ლოს ამ ჯაჭ­ვის ყვე­ლა რგო­ლი. პატ­რუ­ლის ცი­ხე­ში შეს­ვლა, კალ­მა­ხე­ლი­ძი­სა და ახა­ლა­ი­ას გა­დად­გო­მა საქ­მეს არ უშ­ვე­ლის.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)