შალ­ვა შავ­გუ­ლი­ძე ბოლო წლე­ბის უამ­რა­ვი გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლი საქ­მის უშუ­ა­ლო მო­ნა­წი­ლე გახ­ლდათ, ბევ­რი მათ­გა­ნის უკან პო­ლი­ტი­კუ­რი ინ­ტე­რე­სე­ბიც იკ­ვე­თე­ბო­და, დღეს კი პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცე­სებ­ში თა­ვად ჩა­ერ­თო. ფიქ­რობს, რომ ერთი ად­ვო­კა­ტის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სა­მარ­თლი­ა­ნი ქვეყ­ნის მშე­ნებ­ლო­ბა­ში და­დე­ბუ­ლი აგუ­რია და იმე­დი აქვს, რომ თა­ვის წვლილს შე­ი­ტანს ამ საქ­მე­ში.

ყო­ფილ ად­ვო­კატს და ვა­კის მა­ჟო­რი­ტა­რო­ბის კან­დი­დატს თა­ვის ოფის­ში შევ­ხვდით, რო­მე­ლიც ფა­ლი­აშ­ვილ­ზე მდე­ბა­რე­ობს. თა­ვი­სი ბავ­შვო­ბა და ახალ­გაზ­რდო­ბის დიდი ნა­წი­ლი შალ­ვა შავ­გუ­ლი­ძემ სწო­რედ ამ ქუ­ჩა­ზე გა­ა­ტა­რა...

- ად­ვო­კა­ტო­ბა და პო­ლი­ტი­კო­სო­ბა - ორი­ვე უამ­რავ სირ­თუ­ლეს უკავ­შირ­დე­ბა. გიყ­ვართ სირ­თუ­ლე­ე­ბი?

- ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, სირ­თუ­ლეს არას­დროს გავ­ქცე­ვი­ვარ, პა­სი­უ­რი პო­ზი­ცია არას­დროს მქო­ნია. ალ­ბათ, ეს ჩემი ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე­ობს. მიყ­ვარ­და ჩე­მი პრო­ფე­სია და არ ვი­ყა­ვი პო­ლი­ტი­კა­ში, თუ­მცა სტუ­დენ­ტო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, თუკი რა­იმე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ხდე­ბო­და, აუ­ცი­ლებ­ლად ვერ­თვე­ბო­დი. 1978 წელს, როცა ქარ­თულ ენას დაც­ვა დას­ჭირ­და, აქ­ტი­უ­რად ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას პრო­ცე­სებ­ში, ვი­დე­ქი მო­ე­დან­ზე, ვიდ­რე ეს სა­კი­თხი არ გა­და­წყდა. 9 აპ­რი­ლის მოვ­ლე­ნებ­საც გა­ვიხ­სე­ნებ, და­ი­ძა­ბა სი­ტუ­ა­ცია და რე­ა­ლუ­რად იგ­რძნო­ბო­და ჰა­ერ­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი საფრ­თხე. მე­გობ­რებ­თან ერ­თად იქ გახ­ლდით, სა­მოყ­ვა­რუ­ლო კა­მე­რით ვი­ღებ­დით, რა ხდე­ბო­და, რო­დე­საც რუ­სის ჯარი შე­მო­ვი­და თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში, რამ­დე­ნი­მე­ჯერ შეგ­ვამ­ჩნი­ეს და გა­მოგ­ვე­კიდ­ნენ კი­დეც. თავ­და­პირ­ვე­ლი შე­ფა­სე­ბე­ბი გახ­სოვთ ალ­ბათ, თით­ქოს ხალ­ხი ჭყლე­ტა­ში და­ზი­ან­და. ამ ვერ­სი­ის უგუ­ლე­ბელ­სა­ყო­ფად მე და ჩემი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი მე­უღ­ლე ლუბა ელი­აშ­ვი­ლი, რო­მელ­თა­ნაც მა­შინ მხო­ლოდ ვმე­გობ­რობ­დი, ერ­თად ვაგ­რო­ვებ­დით ხელ­მო­წე­რებს იმის და­სა­დას­ტუ­რებ­ლად, რა მოხ­და რე­ა­ლუ­რად. ოთხი ათა­სამ­დე ხელ­მო­წე­რა შე­ვაგ­რო­ვეთ რა­დე­ნი­მე დღე­ში და სობ­ჩა­კის კო­მი­სი­ა­საც გა­და­ვე­ცით ორი­გი­ნა­ლე­ბი.

აფხა­ზე­თის ომის დროს შე­იქ­მნა მო­ხა­ლი­სე­თა ჯგუ­ფი, რო­მელ­შიც ბევ­რი ჩემი მე­გო­ბა­რი გა­ერ­თი­ან­და და მეც მათ­თან ერ­თად პირ­ვე­ლი­ვე მას­შტა­ბურ საბ­რძო­ლო ოპე­რა­ცი­ა­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ფო­თი­დან გა­ვე­დით, ლე­სე­ლი­ძეს­თან უნდა გა­დავ­მსხდა­რი­ყა­ვით, მაგ­რამ იქ არ შეგ­ვიშ­ვეს და დაბა გან­თი­ად­თან დავ­ბა­ნაკ­დით. მა­შინ პირ­ვე­ლი­ვე ბრძო­ლა­ში და­ი­ღუ­პა ჩემი ორი ახლო მე­გო­ბა­რი - კოკა კლდი­აშ­ვი­ლი და სან­დრო ვა­ჩე­იშ­ვი­ლი.

- ალ­ბათ ეს ძა­ლი­ან მძი­მე მო­გო­ნე­ბე­ბია. თუ გა­თა­ვი­სუფ­ლდით ამის­გან?

- ვე­რას­დროს გავ­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბი. ეს ჩემ­თან რჩე­ბა. წე­ლი­წად­ზე მეტ­ხანს ვი­ყა­ვი იქ და ამ ომში გა­ტა­რე­ბუ­ლი დრო ჩემი ცხოვ­რე­ბის ერთ-ერთი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეპი­ზო­დია. მარ­თა­ლია, უვ­ნე­ბე­ლი ჩა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ ის მო­გო­ნე­ბე­ბი დამ­რჩა. ომის და­ვი­წყე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია, იმ ემო­ცი­ი­თა და იმ და­ღით აგ­რძე­ლებ ცხოვ­რე­ბას... აფხა­ზე­თის ომის დროს მე და ლუ­ბას უკვე ოჯა­ხი გვქონ­და, გი­ორ­გი 4 წლის იყო. ომის დროს სულ ორ­ჯერ მო­ვა­ხერ­ხე მათი ნახ­ვა ორ-ორი დღით. არ იყო ად­ვი­ლი იქ ყოფ­ნა, მაგ­რამ ლუ­ბაც და ჩემი მშობ­ლე­ბიც გა­გე­ბით მო­ე­კიდ­ნენ ამ ამ­ბავს. ომში ჩემი ძმაც იყო. მშობ­ლე­ბი და ჩემი მე­უღ­ლე ის­ხდნენ ტე­ლე­ვი­ზორ­თან და ამ­ბებს იგებ­დნენ. რომ დავ­ბრუნ­დი, მერე გა­ვი­გე, გი­ორ­გის დე­დის­თვის უთ­ქვამს, ტე­ლე­ვი­ზი­ით გა­მო­ა­ცხა­დეს, ფი­ცხე­ლი ბრძო­ლე­ბი­აო და ალ­ბათ მა­მას მოკ­ლა­ვენ, ფი­ცხე­ლი ხომ დიდ ომს ნიშ­ნავ­სო...

- ომის შემ­დეგ რო­გორ გაგ­რძელ­და თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა?

- ად­ვო­კა­ტო­ბა 1996 წელს და­ვი­წყე. რო­დე­საც იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, გა­და­წყვე­ტი­ლი მქონ­და, მუ­შა­ო­ბა სა­მარ­თლის მეც­ნი­ე­რე­ბა­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. თბი­ლი­სის ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შემ­დეგ მოს­კო­ვის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სის­ხლის სა­მარ­თლის კა­თედ­რის ას­პი­რან­ტუ­რა­ში ჩა­ვი­რი­ცხე. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მეც­ნი­ე­რო თემა მქონ­და, რო­მე­ლიც და­ნა­შა­უ­ლის ცნე­ბას ეხე­ბო­და. თუმ­ცა ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ისე­თი პე­რი­ო­დი დად­გა, ვერ შევ­ძე­ლი სა­მეც­ნი­ე­რო საქ­მი­ა­ნო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბა. დი­სერ­ტა­ცი­ა­ზე ვე­ღარ ვი­მუ­შა­ვებ­დი, პრო­ფე­სო­რიც რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ამით ოჯახს ვერ ვარ­ჩენ­დი. მივ­ხვდი, რომ უკვე პრაქ­ტი­კუ­ლი სა­მუ­შაო მჭირ­დე­ბო­და. ჩემი მე­უღ­ლე ფსი­ქო­ლო­გი გახ­ლდათ და ფსი­ქი­ატ­რი­ულ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა. ჯერ კი­დევ აფხა­ზე­თის ომის დროს შე­მომ­თა­ვა­ზეს პრო­კუ­რო­რის თა­ნამ­დე­ბო­ბა, რა­საც დავ­თან­ხმდი. ერთი წელი ვი­მუ­შა­ვე პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში, ხელ­ფა­სიც ძა­ლი­ან და­ბა­ლი იყო, კუ­პო­ნებს გვიხ­დიდ­ნენ და არა­ფერ­ში ჰყოფ­ნი­და ოჯახს. სამ­სა­ხურ­ში ჩემი საქ­მე შე­მო­სულ სა­ჩივ­რებ­ზე დას­კვნე­ბის წერა იყო. მალე მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლა ჩემი დას­კვნა არა პრო­კუ­რო­რის, არა­მედ ად­ვო­კა­ტის ხე­ლით იყო და­წე­რი­ლი (იღი­მე­ბა). 1996 წელს დავ­წე­რე გან­ცხა­დე­ბა, წა­მო­ვე­დი პრო­კუ­რა­ტუ­რი­დან და გავ­ხდი მთაწ­მინ­დის რა­ი­ო­ნის ად­ვო­კა­ტი.

- იმ პე­რი­ოდ­ში ამ პრო­ფე­სი­ას რა­ი­მე ფასი ჰქონ­და? ბევ­რს ლა­პა­რა­კობ­დნენ იმის შე­სა­ხებ, რო­გორ იგებ­დნენ ად­ვო­კა­ტე­ბი საქ­მე­ებს.

- სი­მარ­თლე უნდა ით­ქვას, იმ პერი­ოდში უფრო შე­იძ­ლე­ბო­და სა­მარ­თლის მი­ღწე­ვა. სამ­წუ­ხა­როდ, 2004 წლის შემ­დეგ გა­ტა­რე­ბულ­მა სა­კა­ნონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბებ­მა მოს­პო სა­სა­მარ­თლო სა­ქარ­თვე­ლო­ში. სა­მარ­თალ­წარ­მო­ე­ბის ყვე­ლა სტან­დარ­ტი და­ირ­ღვა. გა­ტარ­და ისე­თი ცვლი­ლე­ბე­ბი, რომ რიგ შემ­თხვე­ვებ­ში ბრალ­დე­ბის მხა­რე დო­მი­ნი­რებს სა­სა­მარ­თლოს ნე­ბა­ზე. ამი­სი ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი გირ­გვლი­ა­ნის საქ­მე იყო, რო­მე­ლიც და­მამ­ძი­მე­ბელ გა­რე­მო­ე­ბა­ში ჩა­ი­დი­ნეს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­სას­ტი­კით. პრო­კუ­რორ­მა სა­კუ­თარ კა­ბი­ნეტ­ში ამ ქმე­დე­ბას მის­ცა გა­უფრ­თხი­ლებ­ლო­ბით ჩა­დე­ნი­ლი მკვლე­ლო­ბის კვა­ლი­ფი­კა­ცია, რაც ნაკ­ლებ სას­ჯელს ით­ვა­ლის­წი­ნებს. პრი­ვა­ტულ სა­უბ­რებ­ში მო­სა­მარ­თლე­ებს უთ­ქვამთ, რომ ეს არას­წო­რი კვა­ლი­ფი­კა­ცია იყო, მაგ­რამ რა ვქნათ, არ შეგ­ვიძ­ლია, საქ­მე უკან და­ვაბ­რუ­ნოთ, შენ კი სხვა კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის მო­თხოვ­ნის უფ­ლე­ბა არ გაქ­ვსო. მო­სა­მარ­თლე­ებ­მა სხვა რამ და­ა­შა­ვეს, ყო­ველ­მხრი­ვი გა­მო­ძი­ე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა მო­ვი­თხო­ვე, მაგ­რამ არც ამი­სი უფ­ლე­ბა მოგ­ვცეს. ახლა უა­რე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბაა, რად­გან და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი სა­ერ­თოდ მხა­რედ აღარ მი­იჩ­ნე­ვა. შუ­ამ­დგომ­ლო­ბის და­ყე­ნე­ბის უფ­ლე­ბაც ჩა­მო­ერ­თვა.

- გირ­გვლი­ა­ნის საქ­მე ყვე­ლა­ზე მძი­მე იყო თქვენს სა­ად­ვო­კა­ტო პრაქ­ტი­კა­ში?

- ემო­ცი­უ­რად ყვე­ლა­ზე მძი­მე. გა­მო­ძი­ე­ბაც და სა­სა­მარ­თლოც ყვე­ლა­ფერს არ­ღვევ­და, რისი დარ­ღვე­ვაც შე­იძ­ლე­ბო­და... ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო სიმ­შვი­დის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა. ში­ნა­არ­სით ეს საქ­მე არ იყო რთუ­ლი. მა­ნამ­დე გა­ცი­ლე­ბით მძი­მე საქ­მე­ე­ბი მქო­ნია. მა­გა­ლი­თად, "ვა­ლე­რი ასა­თი­ა­ნი "რუს­თა­ვი-2"-ის წი­ნა­აღ­მდეგ". ბა­ტო­ნი ვა­ლე­რი აკა­კი გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლის გა­და­ცე­მა "60 წუთს" უჩი­ო­და. მა­შინ ჟურ­ნა­ლის­ტთა ჯგუ­ფი და ტე­ლე­კომ­პა­ნია ძა­ლი­ან უღირ­სად მო­იქ­ცნენ, რო­დე­საც ვა­ლე­რი ასა­თი­ანს მკვლე­ლო­ბა და­აბ­რა­ლეს. მისი შვი­ლი ავად გახ­ლდათ, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გარ­და­იც­ვა­ლა. ბრალ­დე­ბულ კე­რე­სე­ლი­ძეს ორი ადა­მი­ა­ნის მკვლე­ლო­ბა ჰქონ­და ჩა­დე­ნი­ლი. გა­და­ცე­მამ კი სა­ზო­გა­დო­ე­ბას აჩ­ვე­ნა, თით­ქოს­და ეს მკვლე­ლო­ბე­ბი ვა­ლე­რი ასა­თი­ან­მა ჩა­ი­დი­ნა. თით­ქოს მას ურ­ჩი­ეს სა­ტა­ნის­ტუ­რი მკვლე­ლო­ბის ჩა­დე­ნა, რის შე­დე­გა­დაც მისი შვი­ლი შე­იძ­ლე­ბო­და გან­კურ­ნე­ბუ­ლი­ყო. ამ ბინ­ძურ­მა ცი­ლის­წა­მე­ბამ ძა­ლი­ან ცუ­დად იმოქ­მე­და ბა­ტო­ნი ვა­ლე­რის შვილ­ზე და და­აჩ­ქა­რა მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა.

ახალ­გაზ­რდა დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ფრთა, რო­გორც მათ უწო­დებ­დნენ, იუს­ტი­ცი­ის მი­ნის­ტრი და მისი მო­ად­გი­ლე ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვი­ლი ძა­ლი­ან ცუ­დად ჩა­ე­რივ­ნენ ამ საქ­მე­ში. სწო­რედ ირაკ­ლი ოქ­რუ­აშ­ვი­ლის ხელ­მო­წე­რა ჰქონ­და ყალბ საშვს, რო­მე­ლიც "60 წუ­თის" ჟურ­ნა­ლის­ტებს გა­მო­უ­წე­რა, თით­ქოს ისი­ნი კე­რე­სე­ლი­ძის ნა­თე­სა­ვე­ბი იყ­ვნენ. ამ ყალ­ბი საშ­ვე­ბით შე­ვიდ­ნენ ავ­ჭა­ლის კო­ლო­ნი­ა­ში და ჩა­წე­რეს ტე­ლე­ინ­ტერ­ვიუ პა­ტი­მარ­თან. მას რე­ა­ლუ­რად ჩა­დე­ნი­ლი ჰქონ­და და­ნა­შა­უ­ლი, რაც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი­დევ ერთხელ გა­და­მოწ­მდა და და­დას­ტურ­და. მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლის კა­ბი­ნეტ­ში და­ი­გეგ­მა ის ბინ­ძუ­რი ცი­ლის­წა­მე­ბა და მათ გაგ­ზავ­ნეს ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ავ­ჭა­ლის კო­ლო­ნი­ა­ში. ახალ­გაზ­რდა რე­ფორ­მა­ტორ სა­ა­კაშ­ვილს სა­სა­მარ­თლო რე­ფორ­მა ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი ჰქონ­და და გავ­ლე­ნა ამ სფე­რო­ზე უკვე მის ხელთ იყო. როცა გა­მოჩ­ნდა, რომ "რუს­თა­ვი 2" აგებ­და ამ საქ­მეს, აა­ცი­ლეს კო­ლე­გი­ას საქ­მე და გან­მე­ო­რე­ბი­თი გან­ხილ­ვა და­ნიშ­ნეს. მო­სა­მარ­თლე მაგ­და ჩანტლა­ძის სა­სა­ხე­ლოდ უნდა ით­ქვას, რომ მან უსა­მარ­თლო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა არ მი­ი­ღო. "60 წუთს" 50 ათა­სი ლა­რის გა­დახ­და და­ე­კის­რა, ასე­ვე ოფი­ცი­ა­ლუ­რი ბო­დი­შის მოხ­და მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბით. ტე­ლე­კო­პა­ნი­ამ გა­და­ცე­მა "60 წუთი" სწო­რედ იმი­ტომ გა­ა­უქ­მა, რომ ბო­დი­ში არ მო­ე­ხა­და. იმ პე­რი­ოდ­ში შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო ობი­ექ­ტუ­რი გა­ნა­ჩე­ნის მი­ღე­ბა.

- პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლის გა­დაწ­ყვ­ეტი­ლე­ბა ად­ვი­ლად მი­ი­ღეთ?

- ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ერთ დღე­ში არ მი­მი­ღია. გა­დი­ო­და წლე­ბი და ვხე­დავ­დი, რომ ეფექ­ტუ­რად ვე­ღარ ვი­ცავ­დი ჩემი კლი­ენ­ტე­ბის ინ­ტე­რე­სებს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ი­ის პრობ­ლე­მა არ მქონ­და. ერ­თა­დერ­თი ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი ევ­რო­პუ­ლი სა­სა­მარ­თლო იყო, სა­დაც, მა­გა­ლი­თად, გირ­გვლი­ა­ნის საქ­მე მო­ვი­გეთ, მაგ­რამ ვხე­დავ­დი, რომ ეს არ იყო საკ­მა­რი­სი. თუკი ქვე­ყა­ნა­ში არ იქნა სა­მარ­თა­ლი, ევ­რო­პუ­ლი სა­სა­მარ­თლო ამას ვერ უზ­რუნ­ველ­ყოფს. მივ­ხვდი, რომ სა­ჭი­რო იყო სხვა გზის მო­ძებ­ნა. მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­მოს­წო­რე­ბას ეს პო­ლი­ტი­კუ­რი ძალა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არ ინე­ბებ­და. მათ თა­ვი­ანთ თავ­ზე მო­ირ­გეს მარ­თლმსა­ჯუ­ლე­ბა. დღეს ადე­იშ­ვი­ლი ობო­ბა­სა­ვით აზის ამ სფე­როს და მას პრო­კუ­რო­რე­ბის მეშ­ვე­ო­ბით მარ­თავს.

რო­დე­საც ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ვი­ნა­ხე, გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემი მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი წვლი­ლი შე­მე­ტა­ნა ქვეყ­ნის პო­ლი­ტი­კუ­რი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბის შეც­ვლა­ში. ის უსა­მარ­თლო­ბა, რაც ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პე­რი­ოდ­ში დამ­კვიდ­რდა, მხო­ლოდ ერთი ოჯა­ხის პრობ­ლე­მა არ არის. რო­დე­საც ქვე­ყა­ნა­ში სა­მარ­თა­ლი არ არის, სა­ხელ­მწი­ფო­სა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას შო­რის კე­დე­ლი ჩნდე­ბა, უსა­მარ­თლო ქვე­ყა­ნა­ში სამ­შობ­ლოს გან­ცდაც იკარ­გე­ბა. სი­კე­თეს ამ ქვეყ­ნი­დან მა­შინ მი­ვი­ღებთ, რო­დე­საც სა­მარ­თა­ლი დაბ­რუნ­დე­ბა. პო­ლი­ტი­კა­ში ჩემი ყოფ­ნის აზრს სწო­რედ ამა­ში ვხე­დავ. მხო­ლოდ სა­მარ­თლის დაბ­რუ­ნე­ბაც არ არის საკ­მა­რი­სი. უნდა შე­იქ­მნას ახა­ლი კა­ნონ­მდებ­ლო­ბა, რო­მე­ლიც ბოლო 8 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­მა­ხინჯდა. გარ­და ამი­სა, სა­სა­მარ­თლო უნდა გა­თა­ვი­სუფ­ლდეს სა­ხელ­მწი­ფო და პო­ლი­ტი­კუ­რი წნე­ხის­გან, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­და­ი­სინ­ჯოს ის საქ­მე­ე­ბი, რო­მე­ლიც თა­ვი­სუფ­ლე­ბას მოკ­ლე­ბულ­მა სა­სა­მარ­თლომ მი­ი­ღო მა­ხინ­ჯი კა­ნო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით. ამას ძა­ლი­ან დიდი შრო­მა დას­ჭირ­დე­ბა და სა­მარ­თლის ბეწ­ვის ხიდ­ზე გავ­ლას და­ემ­სგავ­სე­ბა. ეს ყო­ვე­ლი­ვე ობი­ექ­ტუ­რად უნდა შე­ფას­დეს. უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის სრუ­ლი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია უნდა მოხ­დეს და გა­ი­ცეს კომ­პენ­სა­ცი­ე­ბი. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს ვერ გა­უ­ტოლ­დე­ბა წამ­ყვა­ნი ქვეყ­ნე­ბის მიერ გა­ცე­მულ კომ­პენ­სა­ცი­ას, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი თან­ხის გა­დახ­და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა. გარ­და ამი­სა, უნდა დად­გეს ნე­ბის­მი­ე­რი რან­გის სა­ხელ­მწი­ფო მო­ხე­ლის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის სა­კი­თხი, მათი, ვინც ამ წლებ­ში და­ნა­შა­უ­ლი ჩა­ი­დი­ნეს, არა მხო­ლოდ სის­ხლის სა­მარ­თლის, და აქ ვგუ­ლის­ხმობ გირ­გვლი­ა­ნის, ვა­ზა­გაშ­ვი­ლის, რო­ბა­ქი­ძის მკვლე­ლო­ბებს, ასე­ვე გა­მო­უ­ძი­ე­ბელ საქ­მე­ებს - ზურა ჟვა­ნი­ას, ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვი­ლის, გუ­რამ შა­რა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას, არა­მედ ეკო­ნო­მი­კურ და­ნა­შა­უ­ლებ­საც.

- ვა­კის მა­ჟო­რი­ტა­რი დე­პუ­ტა­ტი ხართ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბი­დან". აღ­ნიშ­ნეთ, რომ ვა­კე­ში გა­ი­ზარ­დეთ. რას ნიშ­ნავს ეს თქვენ­თვის?

- მე­სა­მე თა­ო­ბა ვარ, ვინც ვა­კე­ში გა­ი­ზარ­და. ბა­ბუა, ვისი სა­ხე­ლიც მქვია, ფა­ლი­აშ­ვილ­ზე ორ­სარ­თუ­ლი­ან სახ­ლში ცხოვ­რობ­და. 1937 წელს ის რეპ­რე­სი­ე­ბის მსხვერ­პლი გახ­და. ბე­ბია მარ­ტო დარ­ჩა მა­მა­ჩემ­თან და მა­მი­და­ჩემ­თან ერ­თად. ბე­ბია ექი­მი გახ­ლდათ, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­ით მუ­შა­ო­ბა აუკ­რძა­ლეს. სახ­ლი ჩა­მო­არ­თვეს და მხო­ლოდ ერთ ოთახ­ში ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბა მის­ცეს. ამ ერთ ოთახ­ში გა­ზარ­და შვი­ლე­ბი. შემ­დეგ მოხ­და რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია და სახ­ლი დაგ­ვიბ­რუნ­და. მა­მას და მე ერთი სკო­ლა გვაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, 55-ე. ჩემ­მა ძმა­მაც და ძმის­შვილ­მაც იგი­ვე სკო­ლა და­ამ­თავ­რეს. ჩემი ოჯა­ხის ის­ტო­რია, იმ ჭირ-ვა­რა­მით, რაც ქვე­ყა­ნამ გა­ი­ა­რა, ვა­კეს უკავ­შირ­დე­ბა. და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ მთაწ­მინ­და­ზე გა­და­ვე­დი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს უბა­ნიც, მაგ­რამ ვაკე ჩემი სახ­ლია, აქ ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი პი­როვ­ნე­ბად, აქ მყავს მე­გობ­რე­ბის უმე­ტე­სო­ბა. ახლა რომ გა­ე­როს შე­ნო­ბაა, იქ ბაღ­ში დავ­დი­ო­დი. მის ეზო­ში ვთა­მა­შობ­დი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად (იღი­მის).

- თქვე­ნი მე­უღ­ლე ახ­სე­ნეთ. ქალ­ბა­ტო­ნი ლუბა რო­გორ შეხ­ვდა თქვენს პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლას და რჩე­ვებს თუ გაძ­ლევთ?

- სწო­რად შე­ა­ფა­სა ჩემი ეს ნა­ბი­ჯი და გა­გე­ბით შეხ­ვდა. ის ხე­დავ­და, ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რო­გორ ად­ვო­კა­ტი, მაგ­რამ შე­დე­გის მიღ­წე­ვა თით­ქმის შე­უძ­ლე­ბე­ლი გახ­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას­თან გა­რი­გე­ბის გა­რე­შე, ჩემ­თვის კი ეს მი­უ­ღე­ბე­ლია. ლუბა მა­ნამ­დეც მომ­ხრე იყო, რომ ეს ნა­ბი­ჯი გა­და­მედ­გა. უბ­რა­ლოდ, კონ­სერ­ვა­ტო­რი ვარ ხა­სი­ა­თით და უფრო ადრე ვერ მი­ვი­ღე ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, სა­ნამ არ დავ­რწმუნ­დი, რომ უფრო მე­ტის გა­კე­თე­ბა პო­ლი­ტი­კურ ას­პა­რეზ­ზე შე­მიძ­ლია. გან­სა­კუთ­რე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ პო­ლი­ტი­კო­სი თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბის მხარ­და­ჭე­რას გრძნობ­დე და მარ­ტო არ იყო ამ ას­პა­რეზ­ზე. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის გუნ­დის წევ­რო­ბა ჩემ­თვის დიდი პა­ტი­ვია, ბედ­ნი­ე­რე­ბაა იბ­რძო­დე გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის იმ ადა­მი­ა­ნის მხარ­დამ­ხარ, რო­მელ­მაც თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბით, ქველ­მოქ­მე­დე­ბი­თა და სწო­რი ნა­ბი­ჯე­ბით უდი­დე­სი ავ­ტო­რი­ტე­ტი მო­ი­პო­ვა ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში.

პო­ლი­ტი­კა ჩემ­თვის მა­ინც ახა­ლი სფე­როა. მე­უღ­ლე, რო­გორც ფსი­ქო­ლო­გი და ჟურ­ნა­ლის­ტი, შე­ნიშ­ვნებს მაძ­ლევს, რა რო­გორ ჯო­ბია. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ხში­რად ამი­რი­დე­ბია თავი ინ­ტერ­ვი­უს­თვის. არ ვი­ყე­ნებ­დი მე­დი­ას ჩემს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. მახ­სოვს, ერთხელ პრი­ზად გად­მომ­ცეს ცო­ცხა­ლი ოქ­როს თევ­ზი აკ­ვა­რი­უმ­ში - ნო­მი­ნა­ცი­ა­ში გა­ვი­მარ­ჯვე, რო­გორც ად­ვო­კატ­მა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში წარ­მა­ტე­ბას გა­უხ­მა­უ­რებ­ლად აღ­წევს.

ლუბა ახლა კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ითხოვს, რომ მე­დი­ას­თან მეტი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­დეს.

- შვი­ლე­ბი გვერ­დით გიდ­გა­ნან?

- გი­ორ­გი იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტს ამ­თავ­რებს. ჩვენ­თან შტაბ­ში გახ­ლავთ და­საქ­მე­ბუ­ლი და სა­მარ­თლებ­რივ თუ პი­ა­რის სა­კი­თხებ­ში გვეხ­მა­რე­ბა. სხარ­ტი გო­ნე­ბა აქვს და რჩე­ვებ­საც მაძ­ლევს. ელე­ნე 12 წლი­საა და სულ აინ­ტე­რე­სებს, რა­ტომ ვე­ღარ იც­ლის მამა იმის­თვის, რომ ძაღ­ლე­ბი ერ­თად გა­ვა­სე­ირ­ნოთ. ლაბ­რა­დო­რი და პო­ინ­ტე­რი გვყავს. წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო პე­რი­ოდ­ში სა­ერ­თოდ ვერ ვიც­ლი მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­თვის. ამას წი­ნათ მკი­თხა, პო­ლი­ტი­კო­სი რომ იქ­ნე­ბი, ისევ ვე­რას­დროს ვერ მო­იც­ლი ჩემ­თვი­სო (იცი­ნის)? იმე­დია, არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ ავუხ­დენ ამ ოც­ნე­ბას და ერ­თად გა­ვი­სე­ირ­ნებთ.

მა­რი­ამ ლა­ღი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)