ნუკ­რი გა­ბუ­ნია ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი და გა­მორ­ჩე­უ­ლი მსა­ხი­ო­ბის, ქარ­თუ­ლი კი­ნოს კო­მი­კო­სის - იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ას ნა­ბო­ლა­რა შვი­ლიშ­ვი­ლია. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, იპო­ლი­ტემ და მის­მა მე­უღ­ლემ - ლუბა ქარ­ქა­შა­ძემ ერ­თმა­ნე­თი ქუ­თა­ი­სის თე­ატ­რში გა­იც­ნეს, იმ დრო­ი­სათ­ვის ლუ­ბას ჰყავ­და მე­უღ­ლე და ერ­თა­დერ­თი ქა­ლიშ­ვი­ლი, ნუნუ, თუმ­ცა დიდ სიყ­ვა­რულს ამან ხელი ვერ შე­უ­შა­ლა და წყვილ­მა ბედ­ნი­ე­რი ოჯა­ხი შექ­მნა, ნუ­ნუს კი ხუთი შვი­ლი შე­ე­ძი­ნა და ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი სწო­რედ მისი მო­სა­ხე­ლეა. ნუკ­რი გა­ბუ­ნია უსაყ­ვარ­ლეს ბა­ბუს იხ­სე­ნებს, თუ რო­გო­რი მზრუნ­ვე­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, მე­ო­ჯა­ხე და კე­თი­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო, რო­გორ გა­მო­ხა­ტავ­და ხალ­ხი მის­და­მი სიყ­ვა­რულს და რამ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სო იყო იმ თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბე­ბის ლა­მა­ზი და დიდი ოჯა­ხის წევ­რო­ბა და მათი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი:

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი ფუ­ფუ­ნე­ბა მხვდა წი­ლად - ბაბუ ასე ახ­ლოს მყო­ლო­და და ყო­ველ­დღი­უ­რად, ყო­ველ­წუ­თი­ე­რად გვქო­ნო­და ძა­ლი­ან თბი­ლი და უშუ­ა­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა. ის ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე და სი­ცო­ცხლის­მოყ­ვა­რე, აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი იყო - ისე­თი ჩქა­რი ნა­ბი­ჯით და­დი­ო­და, ვერ ვე­წე­ო­დით, გარ­ბო­და და ჩვენ უკან მივ­დევ­დით. ამის გამო მას ბა­კუ­ნას ვე­ძახ­დით. ბაბუ რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, 19 წლის ვი­ყა­ვი, შე­სა­ბა­მი­სად, ის სა­ო­ცა­რი ბავ­შვო­ბა კარ­გად მახ­სოვს. ბა­ბუს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი, ყველ­გან თან დავ­ყავ­დი და სულ კალ­თა­ში ვე­ჯე­ქი ხოლ­მე. ფილ­მის გა­და­ღე­ბებ­ზე მთე­ლი ოჯა­ხი მივ­დი­ო­დით - ბებო, დედა და ხუ­თი­ვე ბავ­შვი... დიდი მხი­ა­რუ­ლე­ბა იყო ხოლ­მე.

ბევ­რი კო­მი­კო­სია, რომ­ლებ­ზეც ამ­ბო­ბენ, ოჯახ­ში მძი­მე ხა­სი­ა­თი აქ­ვთო, ბაბუ კი სა­ოც­რად კომ­ფორ­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. ხუ­თი­ვე შვი­ლიშ­ვილს გვქონ­და გან­ცდა, რომ მის­თვის ნო­მე­რი პირ­ვე­ლი და გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვი­ყა­ვით - სულ მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად მე ვუყ­ვარ­დი, სხვებ­საც ანა­ლო­გი­უ­რად. ოჯახ­ში სი­ტყვე­ბი "სიძე", "რძა­ლი" არ არ­სე­ბობ­და, ყვე­ლა მისი შვი­ლი იყო. დე­და­ჩემს უამ­რა­ვი შვი­ლო­ბი­ლი ჰყავ­და, ბე­ბოს კი სა­ა­თე­ბი ჰქონ­და გან­სა­ზღვრუ­ლი, ვი­საც რა უჭირ­და, შე­ეძ­ლო მო­სუ­ლი­ყო და ყვე­ლას ეხ­მა­რე­ბო­და. ბა­ბუც ყვე­ლას უსი­ტყვოდ ეხ­მა­რე­ბო­და და მერე ეტყო­და ხოლ­მე, იცო­დე, არ შე­მარ­ცხვი­ნოო.

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ლუბა ბე­ბი­აც მსა­ხი­ო­ბი იყო, მაგ­რამ დე­და­ჩემს ტყუ­პი რომ შე­ე­ძი­ნა, მა­ნა­ნა და ავთო, სცე­ნას თავი და­ა­ნე­ბა და მას ეხ­მა­რე­ბო­და. მერე მხო­ლოდ ეპი­ზო­დურ რო­ლებ­ში იყო ფილ­მებ­ში, ისიც იმი­ტომ, რომ ბა­ბუს უნ­დო­და, თო­რემ თვი­თონ მთლი­ა­ნად ოჯახ­ზე იყო გა­დარ­თუ­ლი. "პირ­ველ მერ­ცხალ­ში" ქალი რომ მი­დის ძაღ­ლით, სწო­რედ ლუბა ბე­ბი­აა, ბა­ბუა რომ ეუბ­ნე­ბა, აბ­რძან­დით, ქალ­ბა­ტო­ნო, ტრო­ტუ­არ­ზე თქვენს ძაღ­ლთან ერ­თა­დო. სხვა­თა შო­რის, ბაბუ გიჟ­დე­ბო­და ცხო­ვე­ლებ­ზე, ფრინ­ვე­ლებ­ზე, ბუ­ნე­ბა­ზე, შინ ყო­ველ­თვის გვყავ­და ძაღ­ლი და კატა. ჭი­ან­ჭვე­ლას არ და­ად­გამ­და ფეხს - რა ვიცი, ბაბუ, მერე იქ­ნე­ბა მე ვიყო ჭი­ან­ჭვე­ლაო, ხუმ­რობ­და.

- რო­გო­რი იყო ლუ­ბა­სა და იპო­ლი­ტეს ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- ბო­ლოს ორი­ვეს ერთი და იგი­ვე და­ა­ვა­დე­ბა ჰქონ­და - ინ­სულ­ტი, ერთს მარ­ჯვე­ნა მხა­რეს, მე­ო­რეს - მარ­ცხე­ნა. ბაბუ ეხუმ­რე­ბო­და, სულ ვი­ცო­დი, რომ ძა­ლი­ან გიყ­ვარ­დი, მაგ­რამ ასე თუ გიყ­ვარ­დი, არ მე­გო­ნაო. მა­შინ ხომ მო­ბი­ლუ­რე­ბი არ იყო და იპო­ლი­ტე სად­მე ქა­ლაქ­გა­რეთ თუ იყო წა­სუ­ლი, ყო­ველ­დღე რე­კავ­და, ბებო კი სახ­ლში იჯდა ზუს­ტად იმ სა­ათ­ზე, როცა მის ზარს ელო­დე­ბო­და. ყვე­ლა­ფერს გა­მოჰ­კი­თხავ­და, რო­გორ ხარ, ბა­კუ­ნა, მანდ ძა­ლი­ან ცივა? ფეხ­ზე თბი­ლად ჩაც­მა არ და­გა­ვი­წყდეს, ის თუ შე­ჭა­მე, ეს თუ გა­ა­კე­თეო...

ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ, დიდ პა­ტივს სცემ­დნენ. სხვა­თა შო­რის, კა­მა­თობ­დნენ კი­დეც, როცა რა­ი­მე სა­კი­თხზე არ ეთან­ხმე­ბოდ­ნენ - საჭ­მელ­ზე, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში რა­მეს რომ და­ი­ნა­ხავ­დნენ, მაგ­რამ მათი აწე­უ­ლი ხმა არ გა­მი­გო­ნია. რა­მის გარ­ჩე­ვა რომ მი­დი­ო­და, აბა, რო­მე­ლი­მეს ბე­ბოს მხა­რე დაგ­ვე­ჭი­რა, ბაბუ მა­შინ­ვე გა­ი­ბუ­ტე­ბო­და, ხელ­ჯოხს სა­ხეს ჩა­მო­ა­დებ­და და დიდი მწვა­ნე თვა­ლე­ბი და­უ­ნაღ­ვლი­ან­დე­ბო­და. ისე, სულ უციმ­ცი­მებ­და და ყვე­ლას უღი­მო­და. რამე თუ აწუ­ხებ­და, მხო­ლოდ თვა­ლებ­ზე შე­ამ­ჩნევ­დი, მაგ­რამ არა­ფერს იტყო­და, არ იმ­ჩნევ­და.

სა­ბურ­თა­ლო­ზე მე­ექ­ვსე სარ­თულ­ზე ვცხოვ­რობ­დით და სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი ბაბუ პირ­ველ სარ­თულ­ზე რომ ჩა­ახ­ვე­ლებ­და (მას ხომ ას­თმა ჰქონ­და), ბე­ბია უკვე ხვდე­ბო­და, რომ ის იყო, გა­ვარ­დე­ბო­და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში, საჭ­მელს უცებ შე­მოდ­გამ­და ქუ­რა­ზე გა­სა­ცხე­ლებ­ლად და სა­ნამ ამო­ვი­დო­და, თით­ქმის მზად ჰქონ­და. ლუ­ბას ხა­ჭა­პუ­რე­ბი ცნო­ბი­ლი იყო, მაგ­რამ სხვებს უფრო მოს­წონ­დათ, ვიდ­რე ბა­ბუს, მას ლო­ბიო და კი­ე­ვუ­რი კატ­ლე­ტი უფრო უყ­ვარ­და. სად­მე რომ მი­დი­ო­და, ბე­ბია ლო­ბი­ოს ჩუ­მად უხარ­შავ­და ხოლ­მე სას­ტუმ­რო­ში, განა სხვა­გან ვერ შე­უკ­ვეთ­და, მაგ­რამ მა­ინ­ცდა­მა­ინც ლუ­ბას გა­კე­თე­ბუ­ლი უნ­დო­და. სა­დაც დავ­დი­ო­დით, ის პა­ტა­რა ქო­თა­ნიც თან დაგ­ვქონ­და, ერთხელ ნომ­რის აი­ვან­ზე ქურა დად­გა ლო­ბი­ოს მო­სა­ხარ­შად...

ბა­ბუს რომ და­ე­ნა­ხა, ქუ­ჩა­ში ვი­ღაც ჩხუ­ბობ­და, შუ­ა­ში ჩახ­ტე­ბო­და და გა­აშ­ვე­ლებ­და; ცურ­ვა არ იცო­და და წყალ­ში გა­დახ­ტე­ბო­და ვი­ღა­ცის გა­და­სარ­ჩე­ნად, მაგ­რამ რაც შე­ე­ხე­ბა მი­წისძვრას, პა­ნი­კუ­რი შიში ჰქონ­და. ერთხელ მა­ჰა­ჩყა­ლა­ში იყ­ვნენ, იქ თურ­მე ხში­რად იყო მი­წისძვრა და ნო­მერ­ში მას­თან ყო­ველ­თვის ვი­ღაც რჩე­ბო­და, რომ მარ­ტო არ ყო­ფი­ლი­ყო. ფოს­ტა იქვე ახ­ლოს ყო­ფი­ლა და დი­ლის 5 სა­ა­თიც რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ჩა­ირ­ბენ­და თურ­მე, ლუბა, კი­დევ შეგ­ვა­ქა­ნა და ასე მე ვე­რა­ფერს გა­და­ვი­ღებ, მე­უბ­ნე­ბი­ან, ზო­გი­ერ­თი კად­რი არ მოგ­ვწონ­სო, და რო­გორ უნდა მო­ე­წო­ნოთ, რო­გორც კი მი­წისძვრა­ზე გა­ვი­ფიქ­რებ, მა­შინ­ვე სახ­ლში მინ­და გა­მოქ­ცე­ვაო. ეს აქე­დან ამ­შვი­დებ­და, ბა­კუ­ნა, არა­ფე­რი მო­გი­ვაო.

- რას გიყ­ვე­ბო­დათ იპო­ლი­ტე მის ბავ­შვო­ბა­ზე, ოჯახ­ზე?

- იპო სას­წა­უ­ლად ცელ­ქი ბავ­შვი ყო­ფი­ლა. ერთ სა­ხა­ლი­სო ამ­ბავს გი­ამ­ბობთ მის დე­და­ზე. როცა პის­ტი "პირ­ვე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა", მა­შინ ბალ­ზა­მი სად იყო, პირ­და­პირ ეს­ვე­ნა და რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ, რო­გორც "იმე­რულ ეს­კი­ზებ­შია" ნანა მჭედ­ლი­ძეს­თან, პის­ტიმ შე­იფ­შვნი­ტა თვა­ლე­ბი, წა­მოჯ­და, მი­ი­ხედ-მო­ი­ხე­და და ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, იქ რა ამ­ბა­ვი ატყდე­ბო­და. ამის მერე კბი­ლიც კი ამო­უ­ვი­და და ბა­ბუა ეხუმ­რე­ბო­და, დედა, ახლა შენ კი­ჭე­ბი ამოგ­დის და მე­ო­რე ცხოვ­რე­ბა და­გე­წყოო. რამ­დე­ნი­მე თვის შემ­დეგ გარ­და­იც­ვა­ლა პის­ტი ბე­ბია. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა, ჩია ქალი იყო, ღო­ბე­ზე თხა ჰყავ­და დაბ­მუ­ლი, მისი მოხ­სნა უნ­დო­და და გა­ექ­ცა, მან კი თოკს ხელი არ გა­უშ­ვა, წა­იქ­ცა და თხამ ათ­რია... მერე ერთი თვე ჰყავ­დათ სახ­ლში დას­ვე­ნე­ბუ­ლი, ელო­დე­ბოდ­ნენ, კი­დევ რო­დის წა­მოდ­გე­ბო­და. ბო­ლოს, ექიმ­მა რომ და­ა­დას­ტუ­რა, ნამ­დვი­ლად გარ­დაც­ვლი­ლი­აო, დაკ­რძა­ლეს.

იპო­ლი­ტეს დედა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, მას რომ წა­მა­ლი დას­ჭირ­დე­ბო­და, ბა­ბუ­ა­ჩემს თვა­ლე­ბი უწყლი­ან­დე­ბო­და - დე­დას რომ რამე და­ე­მარ­თოს, ვერ გა­და­ვი­ტა­ნო... ბა­ბუს ძმის­შვი­ლე­ბი, ნა­ნუ­კა და ბელა მახ­სოვს. პის­ტის სულ ჰქონ­და ჯი­ბე­ებ­ში სა­სუსნა­ვე­ბი და გვაჭ­მევ­და ხოლ­მე.

• ერთ ამ­ბავ­საც გა­ვიხ­სე­ნებ... ჩვენ­თან კარი სულ ღია იყო და ერთხელ უცხო ბი­ჭებ­მა შე­მო­ა­ღეს. ერთი ტი­რის. რა მოხ­დაო, ბა­ბუმ ჰკი­თხა. ბა­ტო­ნო იპო­ლი­ტე, ახლა ტაქ­სის­ტმა გვი­თხრა, სა­წყა­ლი იპო­ლი­ტე მომ­კვდა­რა, აქ ცხოვ­რობ­დაო, და გა­და­ვი­რი­ეთ, სამ­ძი­მარ­ზე ამო­ვე­დი­თო. არა უშავს, დიდ­ხანს ვი­ცო­ცხლებ, კვი­რა­ში ორ­ჯერ მკლა­ვენ, არ ინერ­ვი­უ­ლო­თო, და ბა­ბუმ სუფ­რას­თან მო­ი­პა­ტი­ჟა, დას­ხდნენ და დი­ლამ­დე ქე­ი­ფობ­დნენ...

ბა­ბუს გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე. ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა და­ე­მარ­თა ზამ­თარ­ში. მე­ზო­ბელ­მა სა­დღაც გა­ყო­ლა სთხო­ვა. ბაბუ ფეხ­საც­მელს ვერ იც­ვამ­და, მო­ჭი­და­ვე­ებს მოჰ­ქონ­დათ მის­თვის სპე­ცი­ა­ლუ­რი ფეხ­საც­მე­ლი - "ბარ­ცოვ­კე­ბი", ისი­ნი ეცვა და ფეხი გა­უ­ცივ­და. სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბულს მა­ღა­ლი სი­ცხე ჰქონ­და, ქო­ში­ნი, ხვე­ლა და­ე­წყო. ჩვენ გვე­გო­ნა, ას­თმის შე­ტე­ვა ჰქონ­და. 31 იან­ვა­რი იყო. სას­წრა­ფოს ექი­მებ­მა ფილ­ტვებ­ზე მო­უს­მი­ნეს, რა­ღაც გა­უ­კე­თეს ვე­ნა­ში, თით­ქოს ჩა­წყნარ­და, მაგ­რამ ან­თე­ბა რომ იყო, ვერ მიხ­ვდნენ, არც უთ­ქვამთ გა­და­ვიყ­ვა­ნო­თო. მთე­ლი ოჯა­ხი იქ ვი­ყა­ვით, ბე­სოს გარ­და, მა­შინ სა­ბერ­ძნეთ­ში იყო. ბაბუ ორი ჯო­ხით და­დი­ო­და ხოლ­მე და რომ და­ი­წყობ­და გვერ­დზე, ერ­თზე ერთი შვილ­თაშ­ვი­ლი იჯდა - ლაშა, მე­ო­რე­ზე - ბაჩი. ასე ის­ხდნენ იმ მო­მენ­ტშიც - ბაბუ, თქვენ რომ აქ სხედ­ხართ, ნემ­სის აღარ მე­ში­ნი­აო. ექი­მე­ბი კარ­გა ხანს იყ­ვნენ, ვსა­უბ­რობ­დით, ვი­ცი­ნო­დით, სპაზ­მი მო­ეხ­სნა და წა­ვიდ­ნენ. გა­ვიდ­ნენ თუ არა, 15 წუთ­ში ისევ ცუ­დად გახ­და, დავ­რე­კეთ და იგი­ვე ბრი­გა­და მო­ვი­და. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­გიყ­ვან­თო, უთხრეს. უკვე ისე ცუ­დად იყო, ვე­ღარ ლა­პა­რა­კობ­და. მა­კამ მი­თხრა, ბავ­შვე­ბი გა­მო­იყ­ვა­ნე ოთა­ხი­და­ნო, მაგ­რამ ბა­ბუმ არ გა­მო­მა­ტა­ნა, აქ იყ­ვნე­ნო, და ანეკ­დო­ტის მო­ყო­ლა და­ი­წყო, შუ­ამ­დე მი­ვი­და, მაგ­რამ გაგ­რძე­ლე­ბა ვე­ღარ შეძ­ლო და მა­კას გა­ხე­და, ბაბუ, შენ და­ამ­თავ­რეო. მა­კას თან ცრემ­ლი მოს­დი­ო­და, თან ჰყვე­ბო­და... ექი­მე­ბი ნემსს უკე­თებ­დნენ და უკვე წა­მა­ლიც აღარ წა­ვი­და ვე­ნა­ში. ერ­თმა­ნეთს რომ გა­და­ხე­დეს, ბავ­შვე­ბი გა­მო­ვიყ­ვა­ნე... მა­ი­სუ­რი რომ გავ­ხა­დეთ, ზურ­გი მთლი­ა­ნად გა­ლურ­ჯე­ბუ­ლი ჰქონ­და, ფილ­ტვე­ბი შე­ე­კუმ­შა და ფაქ­ტობ­რი­ვად, და­იხ­რჩო. სა­ში­ნე­ლი მო­მენ­ტი იყო. მახ­სოვს, ცრემ­ლი ჩა­მო­უ­გორ­და... ის დღე­ე­ბი კოშ­მა­რუ­ლად მახ­სოვს, უდი­დე­სი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლი იყო. არ ვიცი, რო­გორ გა­და­ვი­ტა­ნეთ. იმ ხალ­ხმა გა­დაგ­ვა­ტა­ნი­ნა, რო­მე­ლიც გვერ­დში გვედ­გა და მო­დი­ოდ­ნენ.

მახ­სოვს, ბა­ბუს პა­ნაშ­ვი­დია და, შე­მორ­ბის 3-4 ზორ­ბა კაცი. ბე­ბი­ა­ჩემს გა­უკ­ვირ­და, ნე­ტავ ამ კა­ცებ­თან იპოს რა საქ­მე ჰქონ­დაო? თურ­მე შე­ვარ­დნა­ძის დაც­ვა იყო. მა­შინ უკვე "სე­მი­ო­ნოვ­კა­ზე", სე­ვას­ტო­პო­ლის ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დით, ვე­რის სა­საფ­ლა­ოს­თან. და­ი­ა­რეს სახ­ლი, მი­ი­ხედ-მო­ი­ხე­დეს, ჭერ­ში იყუ­რე­ბი­ან - უი, ჭერი რა დღე­შია, წყა­ლი რო­გო­რაა ჩა­მო­სუ­ლიო, ბა­ტო­ნი ედუ­არ­დი უნდა მო­ვი­დეს და უცებ ან შე­ვა­თეთ­როთ, ან რამე ვქნა­თო. ბე­ბომ უთხრა, რო­გო­რიც მი­ვი­ღეთ, ისეთ სახ­ლში გარ­და­იც­ვა­ლა, რე­მონ­ტიც ვერ გა­ვა­კე­თეთ, თქვენ გგო­ნი­ათ, ფული სად­მე გვქონ­და ჩა­კუ­ჭუ­ლიო? რა გა­თეთ­რე­ბა, რის გა­თეთ­რე­ბა? იპო მა­გას ვე­ღარ და­ი­ნა­ხავს, გა­ა­თეთ­რებთ თუ რას იზამთ და ბა­ტო­ნი ედუ­არ­დი თუ უნდა შე­წუხ­დეს, სა­ერ­თოდ ნუ მოვა, არ შე­წუხ­დე­სო. არ მო­ვი­და. შე­იძ­ლე­ბა ასე­ვე გა­დას­ცეს და ეწყი­ნა კი­დეც, არ ვიცი. არა­და, დედა, მისი მე­უღ­ლე ნა­ნუ­ლი და მე­დი­კო მეზვრიშ­ვი­ლი მე­გობ­რობ­დნენ, კურ­სე­ლე­ბი იყ­ვნენ. იმ­ხე­ლა თავ­ზა­რი დაგ­ვე­ცა ბა­ბუს გარ­დაც­ვა­ლე­ბით, ვის ჰქონ­და ამის გან­წყო­ბა?...წა­ი­კი­თხეთ ინ­ტერ­ვიუ სრუ­ლად