"კადრში შევნიშნე კედლის ნანგრევებზე დაკიდებული სარკე, ეს ერთადერთია, რაც იქიდან გადარჩა" - რას ჰყვება ბათუმის ტრაგედიისას დაღუპული ქალის დისშვილი

მაშინ, როდესაც ბათუმის საშინელი ტრაგედია მოხდა, სოციალურ ქსელში უამრავი შეწუხებული და დამწუხრებული ადამიანის პოსტს ვკითხულობდი, მათ შორის იყო ერთი ადამიანი, რომელიც იმაზე ლოცულობდა, რომ მისი საყვარელი დეიდა მაშველებს ნანგრევებიდან უვნებელი და ცოცხალი ამოეყვანათ. იმედი ბოლომდე ჰქონდა, მაგრამ იმ ტრაგიკულმა დღემ ლელა ხოტივარის დეიდა გულნარა აბჟანდაძე სამწუხაროდ, შეიწირა. ქალბატონი ლელა დედასთან ერთად, ამჟამად ემიგრაციაში ცხოვრობს, იმ დღის უმძიმეს ამბებს იტალიიდან ადევნებდა თვალს.

"რამდენი სიტკბო მახსოვს შენგან, ხომ ვერ დავითვლი... ყოველ ჯერზე შენგან ასე წვეთ-წვეთად ვსწავლობდი ბევრ რამეს და ნელ-ნელა ვიძერწებოდი. ახლა ვარ ის, რაც თქვენ, თითოეულმა თქვენგანმა შემაკოწიწეთ - შენ, დედამ, ლამარამ, მედიკომ, თამილამ, ნუნუმ... თითოეული თქვენგანი ხართ ამ სხეულში, ტვინში, სისხლში, გონებაში... და ასე იქნება სულ... სულ... სანამ ვიქნები... მშვიდობით, ჩემო ტკბილო ადამიანო. აქ მეყოლები სულ, გულში და ყოველთვის, როცა დავშაქრავ ჩაის, ან არ დავშაქრავ... გპირდები, ისევ ისე, თავგამოდებით ავაწკარუნებ კოვზს...სულერთია, სადაც ვიქნები, მოგძებნი ყველგან და მაგ თვალებში ეშმაკურად მოგაჩერდები... მიყვარხარ, არაფერზე დაგწყდეს გული. გულდასაწყვეტიც არაფერია, ჩემო მაყვლის მურაბავ, მშვიდობით“" - წერდა ხოტივარი სოციალურ ქსელში.

AMBEBI.GE ლელა ხოტივარს ესაუბრა:

- მეოთხე წელია, ემიგრანტი ვარ, დედა - მეორე, აქ მე წამოვიყვანე. დედა კლარა აბჟანდაძე პროფესიით პედაგოგია. მთელი ცხოვრება სკოლას და ბავშვებს ემსახურა. მეც პედაგოგი ვარ. ამასთან, მუსიკოსი და ხელოვნებათმცოდნე, მაგრამ ამჟამად ასე გვიწევს ცხოვრება... ახლა კი სრულ შოკში ვართ იმ საზარელი ამბით, რაც თავს დაგვატყდა, დავკარგეთ საყვარელი ადამიანი და თან, ასე საშინლად...

- გასაგებია, თქვენი ემოციები, ამასთან ისიც ძალიან მძიმეა, რადგანაც მიცვალებულის ახლოს დატირების საშუალებაც არ მოგეცათ, რადგან უცხოეთში იმყოფებით... როდის და როგორ გაიგეთ ამ ამბის შესახებ?

- მაშინვე გავიგე, რადგან ჩემი დეიდაშვილი, რომელიც დეიდასთან იმყოფებოდა, იმ სადარბაზოდან 5 წუთის გამოსული იყო. იქვე მუსიკალურ სკოლაში ასწავლის. დეიდას უთქვამს, არ დაგაგვიანდეს, ამდენ ხანს რომ გაჩერდიო? ბიბლიოთეკასთან იყო მისული, რომ შენობა ჩამოინგრა. საოცარ სტრესში იყო. ბეწვზეა გადარჩენილი...

უმძიმესი ტრაგედიაა. ხომ ვამბობ, ახლაც შოკში ვართ. დედას მაშინვე ვერ ვუთხარი. მხოლოდ დასაფლავების დღეს გაიგო. გამუდმებით ტირის. დები ტყუპებივით იყვნენ... ხშირად საუბრობდნენ მესენჯერით.

- დეიდა იმ კორპუსში როდის დასახლდა?

- დღიდან იმ კორპუსის აშენებისა, მეოთხე სართულზე ცხოვრობდა. ის სახლი ჩემთვის უსაყვარლესი ადგილი იყო... თავად დეიდა, რომელიც ახლა უკვე 81 წლის იყო, უტკბილესი, უთბილესი ადამიანი, პროფესიით ეკონომისტი გახლდათ. წითელ დიპლომზე ჰქონდა სახელმწიფო უნივერსიტეტი დამთავრებული. წლების წინ აჭარის მთავარი საქონელმცოდნე იყო. თავის დროზე ბევრჯერ შესთავაზეს სახელმწიფო სტრუქტურებში სხვადასხვა თანამდებობაზე მუშაობა, რაზეც ყოველთვის კატეგორიულ უარს აცხადებდა. ნამდვილ პროფესიონალს თავის საქმე უზომოდ უყვარდა. უკეთილშობილესი პიროვნება იყო, უაღრესად მოკრძალებული და ჩუმი. დეიდამ ძმისშვილი გაზარდა, მისთვის დედასავით იყო და ამით ხარობდა.

- ე.ი. თქვენი ნათესავები ძირითადად ბათუმში ცხოვრობენ...

- თითქმის ყველა ნათესავი ბათუმში მყავს. 4 დეიდა ერთმანეთის მიყოლებით ცხოვრობდა. ბიძები, დეიდების ქმრები - ოთარ მახარაძე - ქალაქის პროკურორი გახლდათ, ნოდარ გუბელიძე - სასწაული პიროვნება, ქალაქის კოლორიტი დღესაც ახსოვს ყველას. ამათ ფონზე ცოტა ძნელი იყო ალბათ, გულნარა დეიდას ვინმე მოსწონებოდა. ვფიქრობ, ამიტომაც არ გათხოვდა... ამ სახლში თავიდანვე უმცროს დასთან, თამილასთან ერთად ცხოვრობდა. თამილაც ჩვენი მოუშუშებელი ტკივილია. სულ ახალგაზრდა წავიდა. მისი აღზრდილი მოსწავლეები დღეს ბათუმის საუკეთესო საზოგადოებაა...

- სახლს რომ დავუბრუნდეთ...

- ავარიულის არაფერი ეტყობოდა. ამ დღეებში ერთ-ერთი სპეციალისტის კომენტარი მოვისმინე, ისეთი მყარად ნაშენი კორპუსი იყო, წარმოიდგინეთ, 48 საათის განმავლობაში საყრდენი კედლების გარეშე გაძლოო. როგორც ამბობენ, როცა ჩამოინგრა, თურმე უკვე არც ერთი საყრდენი კედელი აღარ ჰქონია...

- ე.ი. დეიდასთან ბოლო დროს ინტერნეტით გქონდათ კავშირი. რომ ელაპარაკებოდით, სახლთან დაკავშირებით რაიმეზე ხომ არ წუხდა?

- როცა ვურეკავდით, ამბობდა, რომ: რაღაცას აგუგუნებენ და თხრიანო, მაგრამ ამას ვინ წარმოიდგენდა, სახლს საძირკველს თუ გამოაცლიდნენ?!

- სამეზობლოზე, იმ ერთი სადარბაზოს მაცხოვრებლებზე რას გვეტყვით, რომელიც ასევე იმ დღემ შეიწირა...

- დეიდას მეზობლები და ყველა გარშემომყოფნიც განურჩევლად უყვარდა... ბოლოს ცოტა მოტყდა, ჯანმრთელობას უჩიოდა. სანამ აქ წამოვიდოდი, ოპერაციაც დასჭირდა. თბილისში მყავდა ჩემთან (ეს ფოტოც მაშინდელია, რომელსაც გაწვდით გამოსაქვეყნებლად, დეიდა ჩემთან ერთად არის გადაღებული).

ეშინოდა, მაგრამ მშვენივრად გადაიტანა. მერე ჩვენ აქეთ წამოვედით. მე და დედას გვეხუმრებოდა - რა გინდათ იტალიაშიო? პანდემია რომ დაიწყო, სულ გადაირია, რადგან თავიდან მოგეხსენებათ, აქ კოვიდმა როგორ იფეთქა - ჩქარა ჩაალაგეთ და წამოდითო. დედაჩემი ეუბნებოდა - ჩვენ კი არა, შენ ჩაალაგე და წამოდიო... ვუსმენდი ამათ დიალოგებს და დების ასეთი ურთიერთობა მიხაროდა... დეიდა ინტერნეტით „პოეზიის 5 წუთს“ მიტარებდა - ჩემს ლექსებს ზეპირად მიკითხავდა.

მოგვიანებით ალბომებს, ფოტოებს გადმოიღებდა და ამბებს ყვებოდა. ყველაფერს ლაივში იხსენებდა. მისგან ბავშვობიდან სულ რაღაცას ვსწავლობდი. მიყვარდა თვითონ და იქაურობა, სახლი, სიმყუდროვე, სითბო, რომელიც მის გარშემო მუდმივად იყო. ასე როგორ გაქრა ყველაფერი. ასეთ სიკვდილს ვერასოდეს წარმოიდგენდა. ვერასოდეს...

- ლელა, თქვენი ერთ-ერთი სტატუსიდან შევიტყვე, რომ ტრაგედიის შემდგომ, ტელევიზიით გასულ კადრებში, აღმოაჩინეთ დეიდათქვენის სარკე, რომელიც ჩამონგრეული კედლების მიუხედავად, უვნებელი ისევ იქ კიდია, სადაც წლების განმავლობაში ეკიდა...

- რაც ეს ამბავი მოხდა, უამრავი კადრი, ფოტო, ვიდეო ვნახე, ყველგან ვათვალიერებდი ყველაფერს და ერთ-ერთ კადრში შევნიშნე დეიდას სახლის კედლის ნარჩენებზე დაკიდებული სარკე, რომელშიც ვინ იცის, მეც რამდენჯერ ჩამიხედავს. ეს არის ერთადერთი რამ, რაც იქიდან გადარჩა. ესეც ძალიან უცნაური ეპიზოდია...

დღეს ჩემმა შვილმა თბილისში მის ფოტოარქივში აღმოაჩინა მისივე ხელით ალბათ, 10-12 წლის წინ გადაღებული ფოტოები. ჩანს სახლის კედლები, ოთახი, ჩემი დეიდის ხელები, ჩემი ძველისძველი თინეიჯერობისდროინდელი ნახატი და საწოლი, ასიათასჯერ რომ მინახავს, მისი გასწორების პროცესი... მადლობა ჩემს შვილს, მაშინ ალბათ 14 წლის იქნებოდა, რამ გადააღებინა მაშინ, არ ვიცი... ამ ფოტოებს სამუდამოდ შევინახავ... მოკლედ, საოცრად დათრგუნულები ვართ. ახლა სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობთ და ვალაპარაკობთ, გარდა ამ ამბისა...

მადლობა მინდა, გადავუხადო მაშველებს, რომლებმაც დღე-ღამის განმავლობაში თავდაუზოგავად იმუშავეს და ყველაფერი გააკეთეს, რაც შესაძლებელი იყო...