ჩო­ხა­ტა­უ­რის სო­ფელ ბუკ­ნა­რის პე­და­გოგ მა­რი­ამ ხე­ლა­ძის და მისი ყო­ფი­ლი მოს­წავ­ლის, თე­მურ ირე­მა­ძის ჩა­ხუ­ტე­ბულ­მა კადრმა გუ­შინ მთე­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი მო­ი­ა­რა. ამ კადრს დღის კად­რი უწო­დეს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ამ სო­ფელ­ში და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აც გა­ნი­მუხტდა და ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რულ­და. რო­გორც ჩანს, ამა­ში თა­ვი­სი წვრი­ლი პე­და­გოგ­მაც შე­ი­ტა­ნა. თურ­მე ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და სო­ფელ­ში არ­სე­ბულ ვი­თა­რე­ბას და ახალ­გაზ­რდებ­თან შე­სახ­ვედ­რად ქუ­ჩა­ში გა­ვი­და.

მა­რი­ამ ხე­ლა­ძე, სო­ფელ ბუკ­ნა­რის სა­ჯა­როს სკო­ლის ქარ­თუ­ლი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის პე­და­გო­გი:

- ამ სო­ფელ­ში ასე­თი რამ არა­სო­დეს მომ­ხდა­რა, ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ზე ტკბი­ლი და თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი იყო. ეს ბი­ჭე­ბი ბაღ­ში, სკო­ლა­ში ერ­თად იზ­რდე­ბოდ­ნენ. ყვე­ლა­ნი ჩვენს ხელ­ში გაზ­რდი­ლე­ბი არი­ან. დღე­საც ერ­თნა­ი­რი დი­ა­ლექ­ტით სა­უბ­რო­ბენ. იმ­დე­ნად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო, მიკ­ვირს რაც მოხ­და. ღვთის წი­ნა­შე შე­მიძ­ლია და­ვი­ფი­ცო, ამ­დენ­წლი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის დროს სო­ფელ­ში ვე­რა­ვინ იტყვის, რომ რე­ლი­გი­ურ ნი­ა­დაგ­ზე რამე მოხ­და. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი გავ­რცე­ლე­ბულ­მა ჭო­რებ­მა გა­მო­იწ­ვია, რა­საც მოყ­ვა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში სტა­ტუ­სე­ბი, აგ­რე­სია. სულ ტყუ­ი­ლად და­ი­ძა­ბა სი­ტუ­ა­ცია.

- თქვე­ნი ემო­ცი­უ­რი კად­რი დღის ფო­ტოდ და­სა­ხელ­და, გვი­ამ­ბეთ იმ ბიჭ­ზე...

ასევე დაგაინტერესებთ

14:53 / 15-01-2021

"ღიმილით თუ კითხავდნენ გურიაში მუსლიმს: როის უნდა მოინათლოო..." - როგორ ცხოვრობენ მუსლიმები და მართლმადიდებლები გვერდიგვერდ და რა იწვევს მათ შორის კონფლიქტებს?

16:36 / 15-01-2021

"ქრისტიანი მასწავლებელი და მუსლიმი მოსწავლე..." - დღის ფოტო ბუკნარიდან, სადაც მოდავე მხარეებს შორის შეთანხმება შედგა

- თე­მურ ირე­მა­ძეა, ჩემი ყო­ფი­ლი მოს­წავ­ლე, ჩემი ბი­ჭის თა­ნაკ­ლა­სე­ლი და მე­გო­ბა­რი. სტუ­დენ­ტო­ბის დროს ბა­თუმ­ში სწავ­ლობ­და, ბა­თუ­მი­დან რომ ჩა­მო­დი­ო­და, ჯერ ჩვენს სახ­ლში მო­დი­ო­და, ამის მერე მი­დი­ო­და თა­ვის მშობ­ლებ­თან. ისე­თი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და. ამ სო­ფელ­ში არა­სო­დეს მომ­ხდა­რა გარ­ჩე­ვა, ეს ქრის­ტი­ა­ნია და ის მუს­ლი­მი. ჩვენს სკო­ლა­ში ქრის­ტი­ან ბავ­შვებ­ზე მეტ­ნი მუს­ლი­მი ბავ­შვე­ბი არი­ან. სულ 216 კომ­ლი ცხოვ­რობს, მაგ­რამ ოჯა­ხის წევრთა რა­ო­დე­ნო­ბით გუ­რუ­ლებ­ზე მეტ­ნი არი­ან. ძა­ლი­ან საყ­ვარ­ლე­ბი, წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი, ბევ­რი უკვე თა­ვის გზა­ზე დამ­დგა­რია, ამ სოფ­ლის სა­სა­ხე­ლო შვი­ლე­ბი, ჩვე­ნი სოფ­ლის მო­მა­ვალ­ნი.

ყო­ველ­თვის მქონ­და მათ­თან შეხ­ვედ­რე­ბი და ამ გამ­წვა­ვე­ბულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შიც ურ­თი­ერ­თო­ბის პრობ­ლე­მა არა­ვის­თან შემ­ქმნია. შე­იძ­ლე­ბა გული გამ­ხეთ­ქვო­და სხვა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა რომ და­მე­ნა­ხა რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნის მხრი­დან. ალ­ბათ მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ და­ი­ნა­ხა, რაც ხდე­ბო­და დღეს ბუკ­ნარ­ში, გული მტკი­ვა ძა­ლი­ან. მო­დი­ო­და ეს აღ­ტკი­ნე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი, რომ­ლე­ბიც ვფიქ­რობ ჩა­მო­სუ­ლებ­მა უფრო და­მუხ­ტეს ასე ძა­ლი­ან. პო­ლი­ცი­ის თა­ნად­გო­მით იქა­უ­რო­ბას ქრის­ტი­ა­ნი ახალ­გაზ­რდე­ბი გა­ე­რიდ­ნენ, თო­რემ წარ­მოდ­გე­ნაც არ მინ­და იმის, რომ იქ შე­იძ­ლე­ბა რამე ცუდი მომ­ხდა­რი­ყო. სხვა სოფ­ლე­ბი­და­ნაც მო­დი­ოდ­ნენ ახალ­გაზ­რდე­ბი, მაგ­რამ პო­ლი­ცი­ამ შე­ა­ჩე­რა ისი­ნი. მე ქუ­ჩა­ში, ეკ­ლე­სი­ის წინ ვი­დე­ქი, როცა ამ ახალ­გაზ­რდებ­მა გა­არ­ღვი­ეს კორ­დო­ნი და წა­მო­ვიდ­ნენ. მათ შო­რის თე­მურ ირე­მა­ძე და­ვი­ნა­ხე. თქვენ ვერ წარ­მო­იდ­გენთ რო­გორ გან­ვი­ცა­დე ამ ჯგუფ­ში ჩემი ყო­ფი­ლი და ახ­ლან­დე­ლი მოს­წავ­ლე­ე­ბის და­ნახ­ვა. ეკ­ლე­სი­ას­თან ვი­დე­ქი, ვუ­ყუ­რებ­დი მათ და ვტი­რო­დი, სი­ახ­ლო­ვეს რომ მო­ვიდ­ნენ, მი­ვუ­ახ­ლოვ­დი და მათ მივ­მარ­თე, ნუთუ თქვენ მოგ­წონთ ეს ყვე­ლა­ფე­რი-მეთ­ქი?

- რო­გო­რი იყო თქვე­ნი შეხ­ვედ­რა?

- ჩვე­ნი დი­ა­ლო­გი შე­იძ­ლე­ბა რო­მე­ლი­მე ტე­ლე­ვი­ზი­ამ გა­და­ი­ღო კი­დეც. თე­მუ­რის­თან ერ­თად ჩემი მე­ო­რე მოს­წავ­ლე, ნუგ­ზარ ძირ­კვა­ძეც იყო. არა­ნაკ­ლებ ემო­ცი­უ­რი იყო ნუგ­ზარ­თან ჩემი შეხ­ვედ­რა, ორი­ვეს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი. არც მე­გო­ნა თუ ასე გავ­რცელ­დე­ბო­და მერე ეს ამ­ბა­ვი და ეს ჩვე­ნი ფოტო, რო­მე­ლიც გა­და­უ­ღი­ათ. ქუ­ჩა­ში ჩემი გას­ვლის მი­ზა­ნი იყო რო­გორ­მე სი­ტუ­ა­ცია მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო. მარ­თლა უეც­რად შე­მო­იჭ­რა ეს ამ­ბე­ბი ჩვენს სო­ფელ­ში, მა­ნამ­დე არ იყო და­ძა­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია, რომ გვე­ფიქ­რა რამე ცუდი შე­იძ­ლე­ბა მომ­ხდა­რი­ყო. ვფიქ­რობ ყვე­ლა­ფე­რი შე­მოგ­დე­ბულ ჭო­რებს მოყ­ვა.

ახ­სე­ნეს არ­ჩევ­ნე­ბი, მე­ჩე­თი, რა­ტომ­ღაც და­ვეჭ­ვდი სხვა პრო­ვო­კა­ცი­ას­თან ხომ არ გვქონ­და საქ­მე. პირ­ვე­ლი­ვე დღეს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­თაც მივ­მარ­თე ჩემს მოს­წავ­ლე­ებს გაფრ­თხი­ლე­ბოდ­ნენ ამ ურ­თი­ერ­თო­ბებს, გაფრ­თხი­ლე­ბოდ­ნენ თა­ვი­ანთ სო­ფელს, მო­მა­ვალს. მთე­ლი სული და გუ­ლით მივ­მარ­თე, მაგ­რამ ამ მი­მარ­თვით ეს ამ­ბე­ბი ვერ ავი­ცი­ლეთ. ერთი მი­მარ­თვა არ ეყო, ეტყო­ბა მთე­ლი მან­ქა­ნა მუ­შა­ობ­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მომ­ხდა­რი­ყო.

რომ და­ვი­ნა­ხე ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი, ცრემ­ლე­ბი წა­მო­მი­ვი­და და ვკი­თხე, მოგ­წონთ თქვენ აქ რაც ხდე­ბა-მეთ­ქი?. მერე იყო მათი ჩა­ხუ­ტე­ბა, ჩვენ გა­და­ვუხ­სე­ნით გული ერ­თმა­ნეთს..

ვუ­თხა­რით რაც გვტკი­ო­და, რაც არ უნდა მომ­ხდა­რი­ყო გო­ნი­ე­რე­ბა რომ უნდა გა­მოგ­ვე­ჩი­ნა. ძა­ლი­ან დიდ­ხანს გუ­ლახ­დი­ლად ვი­სა­უბ­რეთ. ეს კად­რი რომ გავ­რცელ­და არც კი ვი­ცო­დი, მერე ჩემ­მა შვი­ლებ­მა მაჩ­ვე­ნეს და მი­თხრეს დღის კად­რად გა­მო­ა­ცხა­დე­სო. ბედ­ნი­ე­რი ვარ იმით, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რულ­და.

- ამ­ბობთ, თე­მუ­რი თქვე­ნი შვი­ლის მე­გო­ბა­რია, ბი­ჭე­ბის მცდე­ლო­ბა თუ იყო სო­ფელ­ში, რომ ერ­თმა­ნეთ­ში გა­ერ­კვი­ათ ეს ამ­ბე­ბი?

- რამ­დე­ნი მცდე­ლო­ბაც წა­მო­ვი­და, იმ­დე­ნი გამ­წვა­ვე­ბა მოყ­ვა, ამი­ტო­მაც მგო­ნია რომ პრო­ვო­ცი­რე­ბუ­ლი იყო ყვე­ლა­ფე­რი. ოღონდ ეს არ იყო ასე სა­ხალ­ხოდ და ასე მა­სობ­რი­ვად. რამ­დე­ნი­მე კაცი ელა­პა­რა­კე­ბო­და ერ­თმა­ნეთს, უფ­რო­სე­ბიც იყ­ვნენ ჩარ­თუ­ლე­ბი, მაგ­რამ მა­ინც საქ­მე აქამ­დე მი­ვი­და. ცენ­ტრში პო­ლი­ცი­ის კორ­დო­ნი რომ გა­არ­ღვი­ეს, არ მე­გო­ნა ზე­მოთ რომ წა­მო­ვი­დოდ­ნენ სოფ­ლის ბავ­შვე­ბი, ამას ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. იმ ახალ­გაზ­რდებს შო­რის უხუ­ცე­სე­ბიც იყ­ვნენ. იმათ­მა გად­მო­რე­კეს ტე­ლე­ფონ­ზე, ვერ ვა­ჩე­რებთ, მო­დი­ან და ძა­ლი­ან გთხოვთ აა­რი­დეთ ბი­ჭე­ბიო, ჩვენ აქ ესე­ნი ვე­ღარ გა­ვა­ჩე­რე­თო.

ჩა­მო­სუ­ლებ­ზე იყო უფრო სა­უ­ბა­რი, თო­რემ უხუ­ცე­სე­ბი ად­გი­ლობ­რივ ბი­ჭებს უფრო და­ი­მორ­ჩი­ლებ­დნენ. უცებ შე­მო­ვარ­და ისე­თი მუხ­ტი, ვხე­დავ­დით ყვე­ლა­ნი აქეთ წა­მო­იყ­ვა­ნეს. რათ­ქმა­უნ­და ვინც აქ ცხოვ­რობს ყვე­ლას სიმ­შვი­დე უნდა, იმ­დენხნი­ა­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი გვა­კავ­ში­რებს ერ­თმა­ნეთ­თან, არამ­გო­ნია რა­მემ გა­ტე­ხოს ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. იმ­დე­ნად ემო­ცი­ებ­ში ვი­ყა­ვი არც კი მახ­სოვს რა სი­ტყვე­ბით მივ­მარ­თე ჩემს მოს­წავ­ლე­ებს. ჩა­ნა­წე­რი შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს ჰქონ­დეს კი­დეც, იმ­დე­ნი ტე­ლე­ვი­ზია იყო. ის მახ­სოვს, რომ კი­დევ ერთხელ გა­მო­ვუ­ცხა­დე მათ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და ვუ­თხა­რი, მე თავ­გან­წირ­ვა შე­მეძ­ლო მათ­თვის და რომ ჩემ­თვის ერთი სიკ­ვდი­ლი იყო ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი მათ რი­გებ­ში რომ და­ვი­ნა­ხე. ამას მოყ­ვა მათი მხრი­დან ჩა­ხუ­ტე­ბა.

- სო­ფელ­ში მათ ლოც­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ აძ­ლევ­დნენ?

- ეს სა­ლო­ცა­ვი ჩვენს სო­ფელ­შია. იმი­ტომ ვამ­ბობ რომ ეს პრო­ვო­კა­ცი­აა, რომ ამის სა­ფუძ­ვე­ლი არ არ­სე­ბობ­და. 10 თვეა ეს სახ­ლი შე­ი­ძი­ნეს და მთელ­მა სო­ფელ­მა იცო­და, რომ იქ ლოც­ვა იყო. სრუ­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვამ­ბობ, არა­ვის მათ­თვის არ და­უშ­ლია და ვერც და­უშ­ლი­და. არ შე­უშ­ლია ხელი ვინ­მეს ლოც­ვა­ში. ადა­მი­ანს ლოც­ვა უნდა და ლო­ცუ­ლობს. არა­ვინ არა­ვის შე­ა­ვიწ­რო­ვებს აქ, ეს ამ­დე­ნი წელი არ მომ­ხდა­რა. ჩა­მო­ვარ­და სა­უ­ბა­რი რომ აპი­რე­ბენ მე­ჩე­თად გა­და­კე­თე­ბას სო­ფელ­თან შე­უ­თან­ხმებ­ლად, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა თურ­ქუ­ლი ფუ­ლი­თო. ვი­ღაც პრო­ვო­კა­ტო­რებ­მა კი მუს­ლი­მებს უთხრეს და­გინ­გრე­ვენ ამ სამ­ლოც­ვე­ლოს და არ მოგ­ცე­მენ ლოც­ვის უფ­ლე­ბა­სო. ასეთ ჭო­რებს აყვა ეს ყვე­ლა­ფე­რი. წე­სით არც ერთ მხა­რეს ეს არ უნდა და­ე­ჯე­რე­ბი­ა­ნა.

ჩვენ ვიც­ნობთ კარ­გად ერ­თმა­ნეთს და ისიც ვი­ცით, სო­ფელ­თან, სოფ­ლის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ას­თან შე­უ­თან­ხმებ­ლად იქ არა­ვინ არა­ფერს გა­ა­კე­თებ­და. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ ამა­ში და სხვებ­საც უნდა და­ე­ჯე­რე­ბი­ნათ. ამ­დე­ნი ხანი ლო­ცუ­ლობ­დნენ, არა­ვინ მი­ვარ­დნი­ლა და ვინ იკად­რებ­და იმას რომ იქ მი­ვარ­დნი­ლი­ყო და მათ­თვის ლოც­ვა­ში ხელი შე­ე­შა­ლა, მაგ­რამ მოხ­და ის, რომ ეს სიც­რუე და­ი­ჯე­რეს, ამას მოყ­ვა მით­ქმა-მოთ­ქმა, ვი­საც არ ეზა­რე­ბო­და ყვე­ლა ყვე­ლა­ფერს წერ­და და წა­მო­ვი­და აგ­რე­სია. აგ­რე­სი­ის გაღ­ვი­ვე­ბა­ში სხვე­ბიც ჩა­ერ­თვნენ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლიც და­ე­მა­ტა, ზო­გი­ერ­თი ტე­ლე­ვი­ზი­აც და სამ­წუ­ხა­როდ საქ­მე აქამ­დე მო­ვი­და.

- ადრე წლებ­ში სად ლო­ცუ­ლობ­დნენ?

- სხვა წლებ­ში და­დი­ოდ­ნენ ძი­რი­თა­დად ნა­სა­კი­რალ­ში, იქ არის მე­ჩე­თი. პა­რას­კე­ვო­ბით მი­დი­ოდ­ნენ მან­ქა­ნე­ბით და ლო­ცუ­ლობ­დნენ. სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დო­ბი­ა­ნად დას­რულ­და, სხვა­ნა­ი­რად ვერც წარ­მო­მედ­გი­ნა. ღმერ­თმა ნუ ქნას, ისევ იყოს აქ რამე პრობ­ლე­მა. ვი­ღა­ცის­თვის სა­სი­ხა­რუ­ლო იყო ეს, ვი­ღა­ცე­ებ­მა ტა­შიც კი და­უკ­რეს, მაგ­რამ ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მძი­მეა ეს მოვ­ლე­ნე­ბი. ჩვენს სო­ფელს ეს არ ეკად­რე­ბო­და. ეს გა­ი­გო მთელ­მა ქვე­ყა­ნამ და მარ­თლა მძი­მეა ჩემ­თვის. შე­სა­რი­გე­ბე­ლი რა გვჭირ­და, ბევ­რი იყო ჩემს პო­ზი­ცი­ა­ში.

ერ­თმა­ნე­თის პი­რის­პირ რომ ვი­დე­ქით ეს უმ­ძი­მე­სი იყო ჩემ­თვის, გუ­ლახ­დი­ლად ვამ­ბობ. მად­ლო­ბე­ლი ვარ იმ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის, რომ­ლებ­მაც პი­რი­ქით ხელი შე­უ­წყვეს სი­ტუ­ა­ცი­ის დას­ტა­ბი­ლუ­რე­ბას და სიმ­შვი­დეს. იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც რომ­ლებ­მაც ცუ­დად გა­ა­შუ­ქეს და თქვეს მუს­ლი­მი დე­დე­ბი არი­ან ქუ­ჩა­ში გა­მო­სუ­ლე­ბი, რომ თა­ვი­ათ შვი­ლებს გა­და­ე­ფა­რო­ნო. მშობ­ლე­ბი გა­მო­ვიდ­ნენ იმი­ტომ რომ თა­ვი­ან­თი შვი­ლე­ბი რომ მო­დი­ოდ­ნენ, რამე არ მომ­ხდა­რი­ყო, ამი­ტომ ვი­დე­ქით ყვე­ლა­ნი იქ. სა­ტე­ლე­ფო­ნო სა­უბ­რე­ბი სულ იყო სო­ფელ­ში მუს­ლიმ და ქრის­ტი­ან დე­დებს შო­რის. სა­ბედ­ნი­ე­როდ გუ­რულ­მა ბი­ჭებ­მაც შე­იგ­ნეს, იქ რომ გა­არ­ღვი­ეს პო­ლი­ცი­ის კორ­დო­ნი, ესე­ნიც რომ არ შე­ჩე­რე­ბუ­ლიყ­ვნენ, შე­იძ­ლე­ბა ცუდი ვი­ტა­რე­ბა შექ­მნი­ლი­ყო, მაგ­რამ გა­ჩერ­დნენ. ჩემ­და სა­უ­ბე­დუ­როდ ამ ყვე­ლაფ­რის უკან პო­ლი­ტი­კურ ნიშ­ნებს ვხე­დავ, თა­ვი­დან­ვე ახ­სე­ნეს არ­ჩევ­ნე­ბი და თა­ვი­დან­ვე ვფიქ­რობ­დი ამა­ზე. დრო გა­მო­ა­ჩენს რა იყო რე­ა­ლუ­რად და გა­მო­ძი­ე­ბაც და­ად­გენს. გან­ვი­თა­რე­ბულ­მა მოვ­ლე­ნებ­მა კი­დევ ერთხელ გა­მიმ­ტკი­ცა ეს ეჭვი.

ჩვენ ასე­ვე გა­ვე­სა­უბ­რეთ თე­მუ­რი ირე­მა­ძეს, რო­მე­ლიც ამ ფო­ტო­შია ასა­ხუ­ლი.

თე­მუ­რი ირე­მა­ძე:

- ცუდი ფაქ­ტი მოხ­და, მაგ­რამ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გა­ი­მარ­ჯვა საღ­მა აზ­რმა, სწორ­მა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ. ორი­ვე მხა­რემ ასე­თი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღეთ და ეს გა­სა­ხა­რია. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს პე­და­გოგ მა­რი­ამ ხე­ლა­ძეს­თან გა­და­ღე­ბულ ჩემს ფო­ტოს, გა­და­მე­ტე­ბუ­ლად არ გე­ტყვით, მაგ­რამ ის ჩემი მე­ო­რე დე­დაა, ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი პე­და­გო­გი. წინა დღე­ებ­შიც პირ­ვე­ლი მას­თან გავ­დი­ო­დი კავ­შირ­ზე და ვცდი­ლობ­დი საქ­მე აქამ­დე არ მი­სუ­ლი­ყო. უკვე მრცხვე­ნია ასე­თი რამე რომ მოხ­და, სა­ბო­ლოო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ გა­მა­ხა­რა. ჩვენ­მა თა­ნა­ცხოვ­რე­ბამ სა­ბო­ლოო წერ­ტი­ლი და­უს­ვა ამ პრობ­ლე­მას და ისევ მშვი­დად და წყნა­რად უნდა გა­ვაგ­რძე­ლოდ ურ­თი­ერ­თო­ბა და თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა ერ­თმა­ნეთ­თან, რო­გორც ეს წლე­ბი ვცხოვ­რობ­დით.

ლოც­ვის აღ­სრუ­ლე­ბის­თვის ძა­ლა­დო­ბა არ უნდა დაგ­ვჭირ­დეს. რაც შე­ე­ხე­ბა ფო­ტოს, მო­ლა­პა­რა­კე­ბის პრო­ცეს­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი. პე­და­გო­გი წა­მო­ვი­და ჩემ­სკენ, ხელს იშ­ვერ­და და მი­უ­თი­თებ­და სხვებს, ეს ჩემი გაზ­რდი­ლი­აო. მარ­თლაც ასეა, სტუ­დენ­ტო­ბის დროს ბა­თუ­მი­დან სო­ფელ­ში რომ ავ­დი­ო­დი, მა­რი­ამ მას­წავ­ლე­ბე­ლი გზის პი­რას ცხოვ­რობს და ჩემს სახ­ლში არა­სო­დეს ისე არ მივ­სულ­ვარ მის სახ­ლთან რომ არ გა­მე­ჩე­რე­ბი­ნა მან­ქა­ნა და არ მოვ­სიყ­ვა­რუ­ლე­ბო­დი. მან თქვა კი­დეც, ჩემს შვი­ლებ­ში არ ვარ­ჩე­ვო და მის­გან სულ დიდ სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ­დი. ყვე­ლა მე­გო­ბა­რი ვინც კი მიც­ნობს, ყვე­ლა ამ ფო­ტოს მიგ­ზავ­ნის.

თბი­ლი ფო­ტოა. ეს ფო­ტოც ამ­ბობს, რომ უნდა ვი­ცხოვ­როთ სიყ­ვა­რუ­ლით, რწმე­ნით და არ არ­სე­ბობს ორ ადა­მი­ანს შო­რის რე­ლი­გია და­ძა­ბუ­ლო­ბის მი­ზე­ზი გახ­დეს. ეს პრო­ვო­ცი­რე­ბის შე­დე­გია. იმ გა­უ­ნათ­ლე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის პრო­ვი­ცი­რე­ბას მოყ­ვა ყვე­ლა­ფე­რი, ვი­საც ეკ­ლე­სი­ის კარი არ შე­უ­ღია და ბიბ­ლია არა­სო­დეს გა­და­უშ­ლია, სწო­რედ იმათ­მა წა­მო­ი­წყეს სამ­ლოც­ვე­ლო აქ რო­გორ იქ­ნე­ბაო. მი­თუ­მე­ტეს, არა­ნა­ირ პომ­პე­ზურ მე­ჩეთ­ზე არ არის სა­უ­ბა­რი, სა­უ­ბა­რია სახლ-სამ­ლოც­ვე­ლო­ზე და ყვე­ლა ჟურ­ნა­ლის­ტმა ნახა ეს ად­გი­ლი, არა­ვის აწუ­ხებ­და. ეს ფოტო მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­მახ­სოვ­რე­ბა. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ გა­ჩე­ნილ ბზარს დრო გა­მო­ას­წო­რებს და ისევ ისე და­ლაგ­დე­ბა სი­ტუ­ა­ცია სო­ფელ­ში, რო­გორც იყო. ამ სო­ფელ­ში ბევ­რი შეგ­ნე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობს და ერთ-ორი ადა­მი­ა­ნი ჩვენს ამ­დენ­წლი­ან ურ­თი­ერ­თო­ბას ვერ გა­ა­ფუ­ჭებს.

- ქალ­ბა­ტო­ნი მა­რი­ა­მი ამ­ბობს ვტი­რო­დი, რომ და­ვი­ნა­ხე ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი, თქვენ რომ ნა­ხეთ თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი მას­წავ­ლე­ბე­ლი რა რე­აქ­ცია გქონ­დათ?

- სა­თუ­თი თე­მაა, ეს ცრემ­ლი მო­დი­ო­და გუ­ლი­დან, ეს არ იყო ფარ­სი. ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი პე­და­გო­გი თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი რომ და­ვი­ნა­ხე, მეც ამი­ჩუ­ყა ამან გული, შემ­დეგ რომ გა­და­ვეხ­ვი­ეთ ერ­თმა­ნეთს ეს ზე­ე­მო­ცია იყო, იმ­დე­ნად თბი­ლი, ეს სით­ბო, ეს პო­ზი­ტი­ვი, ყვე­ლაფ­რით და­დე­ბი­თი და კარ­გი ემო­ცია დიდ­ხანს გამ­ყვე­ბა.

ეს კად­რია მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი იმის, რომ ასე სიყ­ვა­რულ­ში უნდა ვი­ყოთ.

- ადრე სო­ფელ­ში იყო კონ­ფლიქ­ტე­ბი?

- ოჯა­ხი არ არ­სე­ბობს, სა­დაც მცი­რე პო­ლე­მი­კა და დის­კუ­სია არ იყოს, მაგ­რამ არ­სე­ბობს ამ ყვე­ლაფ­რი­დან გა­მო­სა­ვა­ლი, რომ შე­თან­ხმე­ბამ­დე მი­ვიდ­ნენ. რე­ლი­გი­უ­რი სა­კი­თხი სა­თუ­თია, ბოლო დროს იყო უმ­ნიშ­ვნე­ლო, ნას­ვამ­ზე რომ ვი­ღაც რა­მეს იტყო­და ასე­თი რამ. არ ყო­ფი­ლა არა­სო­დეს შე­უ­რა­ცხყო­ფე­ბი ჩემ ბუკ­ნა­რელ თა­ნა­მოძ­მე­ებს, ჩემს მარ­თლმა­დი­დე­ბელ ძმებს იმ 2-3 ადა­მი­ა­ნის ქმე­დე­ბით არ გან­ვსჯი. 14 წლის ბავ­შვს რომ ქვებს ეს­ვრი, ეს არა­ა­და­მი­ა­ნუ­რო­ბაა, მერე აქე­თა მხრი­და­ნაც წა­ვი­და აგ­რე­სია და შეც­დო­მე­ბი იყო ორი­ვე მხა­რეს. სამ­ლოც­ვე­ლოს რომ ვა­კე­თებ, ამა­ში ხელი არ უნდა შე­მი­შა­ლონ, გვყავს უხუ­ცე­სე­ბი, ჩვენ­გან 30 კი­ლო­მეტრშია მე­ჩე­თი და მათ იქ რომ არ ევ­ლოთ, ჩვე­ნი სახ­სრე­ბით შე­ვი­ძი­ნეთ ეს სახ­ლი და იქ ვლო­ცუ­ლობთ. სამ­წუ­ხა­როდ რამ­დე­ნი­მეს ნათ­ქვამ­მა აი­ყო­ლია სხვე­ბი და საქ­მე აქამ­დე მი­ვი­და, ცუდი ფაქ­ტი მოხ­და, თუმ­ცა და­ი­ნა­ხეთ რო­გორ დას­რულ­და. ამის მა­გა­ლი­თია ეს ფოტო.

ნუგ­ზარ ძირ­კვა­ძე ად­გი­ლობ­რი­ვი:

- ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი იყო ყვე­ლა­ფე­რი. ჩემი პე­და­გო­გი მა­რი­ა­მი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნია ჩვენ­თვის. გუ­შინ ჩემს წინ იდგა ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც ახლა ჩემს შვი­ლებს ას­წავ­ლის და ჩვენს შო­რის პო­ლი­ცი­ე­ლი იდგა, ეს ემო­ცი­უ­რად ძა­ლი­ან მძი­მე იყო ჩემ­თვი­საც. მარ­თლა სტრე­სუ­ლი. ღმერ­თს მად­ლო­ბა, რომ მოკ­ლე დრო­ში, ორ დღე­ში დას­რულ­და ყვე­ლა­ფე­რი ისე, რო­გორც სა­ჭი­რო იყო. ეს სა­ჭი­რო იყო სოფ­ლის­თვის და ჩვე­ნი მო­მავ­ლის­თვის. ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. მად­ლო­ბა იმათ, ვინც გად­მოდ­გა ეს ნა­ბი­ჯი. ორი­ვე მხა­რის მხრი­დან გა­და­იდ­გა სწო­რი ნა­ბი­ჯი. ზოგი მო­ე­გო გონს და მიხ­ვდა, ყვე­ლას­თვის გა­სა­ხა­რი ნა­ბი­ჯი გა­და­იდ­გა.

- ნუგ­ზარ, ხომ არ ფიქ­რობთ, რომ ეს იყო სპე­ცი­ა­ლუ­რად აგო­რე­ბუ­ლი კონ­ფლიქ­ტი?

- ნამ­დვი­ლად. მშვი­დი ურ­თი­ერ­თო­ბა იყო ყო­ველ­თვის ამ სო­ფელ­ში. აქ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე და არა­სო­დეს მქო­ნია პრობ­ლე­მა. ვი­ღაც პრო­ვო­კა­ტო­რის გამო მი­ვი­და საქ­მე აქამ­დე. ვფიქ­რობ ვი­ღა­ცამ ილაყ­ბა, რო­მე­ლიც თა­ვის ენას ვერ აკონ­ტრო­ლებს და უნ­დო­და ის­ტო­რი­ის ერთი ფურ­ცე­ლი გა­და­ე­შა­ლა ასე­თი სა­მარ­ცხვი­ნო, რომ ქარ­თულ სო­ფელ­ში ეს მოხ­და. თა­ვი­დან იმით და­ი­წყო ეს არის ქარ­თუ­ლი მიწა და აქ არ უნდა იყოს მე­ჩე­თიო. რე­ა­ლუ­რად ორი ადა­მი­ა­ნის გა­მო­ნახ­ტომს მოყ­ვა ეს ხმა­უ­რი. მერე მე­დია ჩა­ერ­თო, ვი­ღა­ცამ რა­ღაც მი­ა­მა­ტა, ვი­ღა­ცამ რა­ღაც მო­აკ­ლო, ამას და­ე­მა­ტა პო­ლი­ტი­კა, რა­მაც ყვე­ლა­ფე­რი სა­ბო­ლო­ოდ და­ა­მა­ხინ­ჯა და საქ­მე აქამ­დე მი­ვი­და. პრო­ვო­კა­ცი­ა­ზე წა­მოგ­ვა­გეს, ყვე­ლა­ფე­რი დამ­შვიდ­და, ახლა მო­ვე­დი სოფ­ლი­დან და სრუ­ლი სიმ­შვი­დეა, პო­ლი­ცია პატ­რუ­ლი­რებს და არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ იყო. სი­წყნა­რე და სიმ­შვი­დეა გა­რეთ. ვი­სა­უბ­რეთ ად­გი­ლობ­რი­ვებ­თან ისე, რო­გორც ადრე ვსა­უბ­რობ­დით. ეს იყო უაზ­რო­ბა, იმა­ზე შევ­თან­ხმდით, რომ ეს არა­სო­დეს არ უნდა გან­მე­ორ­დეს.

- სხვა რე­გი­ო­ნე­ბი­დან ახალ­გაზ­რდე­ბის ჩა­მოს­ვლამ ხომ არ და­ძა­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- არა, მე ასე არ ვფიქ­რობ. ეს დღე­ე­ბი ერთ წრე­ზე დავ­დი­ო­დით, სა­ხელ­მწი­ფო, ად­გი­ლობ­რი­ვი მმარ­თვე­ლო­ბა ჩა­ერ­თო მო­ლა­პა­რა­კე­ბებ­ში, სა­პატ­რი­არ­ქოც, ჩვენ­გან უხუ­ცე­სე­ბიც, მაგ­რამ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა არ მი­უ­ღი­ათ. მე პი­რი­ქით ვფიქ­რობ, გა­რე­დან შე­მო­სულ­მა ხალ­ხმა და დიდ­მა ხმა­ურ­მა და­აჩ­ქა­რა შე­რი­გე­ბის პრო­ცე­სი, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა უფრო უა­რე­სის­კე­ნაც წა­სუ­ლი­ყო ვი­თა­რე­ბა. ან შე­იძ­ლე­ბა შიგ­ნი­თაც მოგ­ვა­რე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ ამას უფრო დიდი დრო დას­ჭირ­ვე­ბო­და. 10 თვეა ეს სამ­ლოც­ვე­ლო გვაქვს, არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ხე­ლის შეშ­ლა ლოც­ვის­თვის. თუ რამე იყო სოფ­ლის ცენ­ტში თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბის დო­ნე­ზე იყო სა­უ­ბა­რი.

- რო­გორც ქალ­ბა­ტო­ნი მა­რი­ა­მი ამ­ბობს, თქვენც მოგ­მარ­თათ მან თხოვ­ნით

- დიახ, იმ მო­მენ­ტში ცრემ­ლი მეც გად­მო­მი­ვარ­და, როცა და­ვი­ნა­ხე მა­რი­ამ მას­წავ­ლე­ბე­ლი ტი­რო­და. ის ჩემ­თვის მარ­ტო ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი არა არის. ჩვენ გა­მორ­ჩე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და სულ. მე რომ ადა­მი­ა­ნად ვარ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი, ეს მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. ამი­ტომ ძა­ლი­ან დიდი მად­ლო­ბა მინ­და ვუ­თხრა მას. არ შე­მეძ­ლო ხვალ და ზეგ შევ­ხვედ­რო­დი მა­რი­ამ მას­წავ­ლე­ბელს ქუ­ჩა­ში და მის­თვის გვერ­დით ჩა­მე­ა­რა იმის გამო რომ მე ვი­ღა­ცამ ხელი შე­მი­შა­ლა ლოც­ვა­ში. ლოც­ვა­ში ხე­ლის შეშ­ლა არ არის სწო­რი. მე ვლო­ცუ­ლობ, თო­რემ ხომ არ ვი­გი­ნე­ბი. იმ ლოც­ვით ჩვენ არც მი­წას წავ­ბილ­წავთ, არც ხალ­ხს ვა­ყე­ნებთ შე­უ­რა­ცხყო­ფას, არც მო­რა­ლუ­რად ვა­შა­ვებთ რა­მეს. ამ­დე­ნი წელი ერ­თად ვცხოვ­რობთ და ასე უნდა გა­ვაგ­რძე­ლოთ ურ­თი­ერ­თო­ბა. მი­ხა­რია, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დას­რულ­და.