სა­ქარ­თვე­ლოს სა­პატ­რი­არ­ქოს ვებგ­ვერ­დზე ილია მე­ო­რის სა­აღ­დგო­მო ეპის­ტო­ლე გა­მოქ­ვეყ­ნდა, რო­მელ­საც უც­ვლე­ლად გთა­ვა­ზობთ:

ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ხე­ლი­სუ­ფალ­ნო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის ყო­ველ­ნო წევ­რნო, მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო, ქრის­ტე აღ­დგა!

"მო­დით და ნა­ხეთ გოლ­გო­თა, სა­დაც ეშ­მა­კი სა­სიკ­ვდი­ლოდ და­იჭ­რა და სიკ­ვდი­ლი გან­ქარ­და, მო­დით და ნა­ხეთ აკ­ლდა­მა, სა­დაც დად­გინ­და ჩვე­ნი აღ­დგო­მის წესი; ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც უხრწნე­ლე­ბის და­სა­ბა­მად იქცა და სი­ხა­რუ­ლით აღ­მოთ­ქვით: "სადა არს, სიკ­ვდი­ლო, სა­წერ­ტე­ლი შენი; სადა არს, ჯო­ჯო­ხე­თო, ძლე­ვაი შენი?!“.

ქრის­ტე აღ­დგა!

ასევე დაგაინტერესებთ

00:20 / 28-04-2019

უფროსებს ჰგონიათ, უკეთესად იციან, რა უნდა აკეთონ შვილებმა, შვილებს კი მიაჩნიათ, რომ თავად უნდა განსაზღვრონ თავისი ყოფა - პატრიარქი

"დას­ჯი­ლი ევა განღმრთო­ბი­ლია, გა­ძე­ვე­ბუ­ლი ადა­მი, _ მო­წო­დე­ბუ­ლი, წყევ­ლა გა­უქ­მე­ბუ­ლი, სიკ­ვდი­ლი, _ დაძ­ლე­უ­ლი, ეშ­მა­კი _ გან­გმი­რუ­ლი, მისი მსა­ხურ­ნი კი,- სირ­ცხვი­ლე­ულ­ნი და ძლე­ულ­ნი“ (წმ.იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი).

იესო ქრის­ტემ მკვდრე­თით აღ­დგო­მით ყვე­ლა ადა­მი­ან­ში დაძ­ლია სიკ­ვდი­ლი, რაც ორ ეტა­პად გან­ხორ­ცი­ელ­და: გან­კა­ცე­ბი­სას მან ცოდ­ვის არმ­ქო­ნე სრუ­ლი ადა­მი­ა­ნუ­რი ბუ­ნე­ბა მი­ი­ღო, გა­ამ­დიდ­რა იგი საღ­მრთო ღირ­სე­ბე­ბით (კა­ცობ­რი­ვი ბუ­ნე­ბის თვი­სე­ბე­ბის სრუ­ლი და­ცუ­ლო­ბით) და ამ გზით განღმრთო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მის­ცა ყვე­ლა ადა­მი­ანს.

მე­ო­რე სა­ფე­ხურ­ზე კი აღ­დგო­მილ­მა მა­ცხო­ვარ­მა მოკ­ვდა­ვი სხე­უ­ლის ნაც­ვლად ახა­ლი, უხრწნე­ლი, არ­სობ­რი­ვად შეც­ვლი­ლი, და­ცე­მამ­დე­ლი ადა­მის მსგავ­სი, სუ­ლი­ე­რი სხე­უ­ლი შე­ი­მო­სა; მის­მა ადა­მი­ა­ნურ­მა ბუ­ნე­ბამ სხვა თვი­სე­ბე­ბი შე­ი­ძი­ნა და გახ­და და­სა­ბა­მი კა­ცობ­რი­ო­ბის მკვდრე­თით აღ­დგო­მი­სა; იგია პირ­მ­შო შეს­ვე­ნე­ბულ­თა, რად­გან მი­ი­ღო ის სახე, რო­მე­ლიც ექ­ნე­ბათ მარ­თალთ მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ, როცა სიკ­ვდი­ლი უკვე აღარ იარ­სე­ბებს და იქ­ნე­ბა ახა­ლი ცა და ახა­ლი ქვე­ყა­ნა.

_ რა ვი­ცით ცათა შინა მყოფ მარ­თალ­თა შე­სა­ხებ, რო­გო­რი სა­ხით არი­ან ისი­ნი ზე­ცად?

_ მარ­თალ­ნი არი­ან უკ­ვდავ­ნი, უხრწნელ­ნი, უვ­ნე­ბელ­ნი და ჩვენ­თვის მი­უწ­ვდო­მელ სხვა მრა­ვალ სი­კე­თე­თა მქო­ნე­ნი, ოღონდ ნე­ტა­რე­ბის ხა­რის­ხით გან­სხვა­ვე­ბულ­ნი; თუმ­ცა შევ­ნიშ­ნავთ იმა­საც, რომ დიდი წმინ­და­ნე­ბიც ჯერ არ არი­ან სრულ ნე­ტა­რე­ბა­ში, რად­გან მათ სუ­ლებს, მა­ცხოვ­რის აღ­დგო­მი­ლი სხე­უ­ლის მსგავ­სი, თა­ვი­სი უკ­ვდა­ვი და უხრწნე­ლი სხე­უ­ლი არ შე­უ­მო­სავთ. "ღმერ­თმა ჩვენ­თვის უმ­ჯო­ბე­სი წი­ნას­წარ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა, რათა ისი­ნი (მარ­თალ­ნი) უჩ­ვე­ნოდ არ გამ­ხდა­რიყ­ვნენ სრულ­ქმნილ­ნი (ებრ. 11, 40)”,_ წერს პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი.

_ რა­ტომ არის სუ­ლით და ხორ­ცით განღმრთო­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი?

_ ასე­თად შე­ვიქ­მე­ნით! მა­გა­ლი­თად, ან­გე­ლო­ზე­ბი მხო­ლოდ სულ­ნი არი­ან. ადა­მი­ა­ნი კი თა­ვის თავ­ში აერ­თი­ა­ნებს სულ­სა და ხორცს, ანუ ხი­ლულ და უხი­ლავ სამ­ყა­როს. სხე­უ­ლით იგი მა­ტე­რი­ას (ნივ­თი­ერ, მცე­ნა­რე­ულ და ცხო­ვე­ლურ სამ­ყა­როს) მო­ი­ცავს, სუ­ლით კი, – ან­გე­ლოზ­თა თა­ნა­ზი­ა­რია. ბუ­ნე­ბი­თად ყოვ­ლის­შე­მომ­კრე­ბი, ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი მხო­ლოდ უფა­ლია. მან ინე­ბა, რომ ჩვენც მსგავ­სი პა­ტი­ვი გვქო­ნო­და და ამი­ტო­მა­ცაა ადა­მი­ა­ნის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი.

_ რო­გორ აღ­დგე­ბა, მა­გა­ლი­თად, ათა­სი წლის წინ გარ­დაც­ვლი­ლის სხე­უ­ლი, რო­დე­საც მისი ძვლე­ბიც კი შე­იძ­ლე­ბა აღარ არ­სე­ბობ­დეს?

_ მი­წა­ში დაფ­ლუ­ლი ხრწნა­დი სხე­უ­ლი სტი­ქი­ო­ნე­ბად იშ­ლე­ბა, მაგ­რამ ღმერ­თი მას კვლავ შე­მოკ­რებს და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სა­ხით აღად­გენს; რო­გორც მაგ­ნი­ტი ქვი­შის გო­რა­ში გაბ­ნე­ულ რკი­ნის ნამ­ცე­ცებს ად­ვი­ლად გა­მო­არ­ჩევს, ასე­ვე ჩვე­ნი სუ­ლიც, უფ­ლის ყოვ­ლის­შემ­ძლე­ო­ბით, თა­ვის უხრწნელ სხე­ულს შე­ი­მო­სავს, როცა ეს ჟამი დად­გე­ბა.

_ რო­დის მოხ­დე­ბა ეს?

წმინ­და ეკ­ლე­სი­ის სწავ­ლე­ბით, ეს მოხ­დე­ბა მა­შინ, რო­დე­საც ადა­მი­ან­თა შო­რის უკი­დუ­რე­სი სიმ­ძაფ­რით გა­მოვ­ლინ­დე­ბა ცოდ­ვა და მათი უდი­დე­სი ნა­წი­ლი­სათ­ვის არა­ვი­თა­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აღარ ექ­ნე­ბა სიწ­მინ­დეს, ჭეშ­მა­რიტ სარ­წმუ­ნო­ე­ბას, ღვთის სათ­ნო წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებს.., რო­დე­საც ღვთი­სა და მოყ­ვა­სის წმინ­და სიყ­ვა­რულს შე­ე­ნაც­ვლე­ბა ვნე­ბე­ბი­სად­მი თა­ვაშ­ვე­ბუ­ლი ლტოლ­ვა და ადა­მი­ა­ნე­ბი იქ­ნე­ბი­ან გა­მორ­ჩე­უ­ლად ამ­პარ­ტა­ვან­ნი, თა­ვის­მოყ­ვა­რე­ნი, ამას­თან მგმო­ბელ­ნი, მშობ­ლე­ბის ურჩნი, ერ­თმა­ნე­თის მო­ძუ­ლე­ნი, ცი­ლისმწა­მე­ბელ­ნი, შე­უ­რი­გე­ბელ­ნი, სას­ტიკ­ნი, თავ­ხედ­ნი, კე­თი­ლის მო­ძუ­ლე­ნი… (2 ტიმ. 3, 2-4).

თუმ­ცა ქრის­ტეს წმინ­და ეკ­ლე­სი­ას ჯო­ჯო­ხე­თის ბჭე­ნი ვერ მო­ე­რე­ვი­ან. დიდი გან­საც­დე­ლე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, იგი ბო­ლომ­დე უბი­წოდ და შე­ურყვნე­ლად და­ი­ცავს მა­ცხოვ­რის მცნე­ბებს, წმინ­და გარ­და­მო­ცე­მას, წმინ­და მა­მე­ბის სწავ­ლე­ბას, შვი­დი მსოფ­ლიო კრე­ბი­სა და ათი ად­გი­ლობ­რი­ვი კრე­ბის გან­ჩი­ნე­ბებს, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ ადა­მი­ანს კვლა­ვაც ექ­ნე­ბა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა გან­წმენ­დი­სა და გა­დარ­ჩე­ნი­სა; ანუ იმე­დი არა­სო­დეს ჩაქ­რე­ბა, რა­საც თა­ვი­სი უდი­დე­სი ბრწყინ­ვა­ლე­ბით აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­უ­ლი გვი­ცხა­დებს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის აღ­სას­რუ­ლის ზუსტ დროს, იგი და­ფა­რუ­ლია თვით ან­გე­ლოზ­თათ­ვი­საც, თუმ­ცა ცალ­კე­უ­ლი წი­ნას­წა­რი ნიშ­ნე­ბი ამ დღის დად­გო­მი­სა გან­კა­ცე­ბულ­მა უფალ­მა გვა­უ­წყა.

ბოლო ჟა­მის შე­სა­ხებ სა­გუ­ლის­ხმოა აგ­რეთ­ვე წმინ­და წე­რილ­ში გად­მო­ცე­მუ­ლი ის­ტო­რი­აც სო­დო­მი­სა და გო­მო­რის შე­სა­ხებ, სა­დაც გა­ბა­ტო­ნე­ბულ­მა უკი­დუ­რეს­მა გარ­ყვნი­ლე­ბამ და ზნე­და­ცე­მუ­ლო­ბამ ღმერ­თი იმ­დე­ნად გა­ნა­რის­ხა, რომ მათი გა­ნად­გუ­რე­ბა გა­და­წყვი­ტა. აბ­რა­ამ მა­მათმთა­ვა­რი უფალს ევედ­რე­ბო­და, რომ ამ ქა­ლა­ქებ­ში თუ ორ­მოც­და­ა­თი, ან თუნ­დაც უფრო მცი­რე რა­ო­დე­ნო­ბით იქ­ნე­ბოდ­ნენ მარ­თალ­ნი, არ აღე­გა­ვა ისი­ნი პი­რი­სა­გან მი­წი­სა. უფალ­მა და­უთ­მო და ბო­ლოს ათზე და­თან­ხმდა, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ ლო­თის ოჯა­ხის გარ­და, მარ­თა­ლი არა­ვინ იყო. ასე რომ, ყვე­ლა­ფე­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლია იმა­ზე, რო­გორ ვცხოვ­რობთ, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა ჩვე­ნი რწმე­ნა და სიყ­ვა­რუ­ლი; ეს გან­სა­ზღვრავს არა მარ­ტო პი­რა­დად ჩვენს მო­მა­ვალს, არა­მედ, _ ქვეყ­ნის და მსოფ­ლი­ოს ხვედ­რსაც.

_ რა მოხ­დე­ბა მე­ო­რედ მოს­ვლის შემ­დეგ?

_ მე­ო­რედ მოს­ვლი­სას სა­ბო­ლო­ოდ გა­ნის­ჯე­ბი­ან ყო­ველ­ნი, _ ცოდ­ვილ­ნიც და მარ­თალ­ნიც, რათა არ­ცერთ ადა­მი­ანს თა­ვი­სი სი­კე­თის ამ­ქვეყ­ნად გა­მოვ­ლე­ნი­ლი მის­ხა­ლიც არ და­ე­კარ­გოს, მის სა­ხელ­ზე ახ­ლო­ბელ­თა და სხვა­თა­გან აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი ქვე­ლი საქ­მე­ნი მი­ეთ­ვა­ლოს და უკა­ნას­კნე­ლი მსჯავ­რი უკე­თე­სი მი­ე­გოს. ნე­ტა­რე­ბის ღირ­სნი ხდე­ბი­ან რო­გორც მარ­თალ­ნი, ასე­ვე ის ქრის­ტი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სი­ნა­ნუ­ლით აღეს­რულ­ნენ, მაგ­რამ სი­ცო­ცხლე­ში ვერ მო­ას­წრეს ეჩ­ვე­ნე­ბი­ნათ ამის სა­თა­ნა­დო ნა­ყო­ფი. ისი­ნი, ღვთის გულ­მო­წყა­ლე­ბი­თა და ეკ­ლე­სი­ის შუ­ამ­დგომ­ლო­ბით, მი­ი­ღე­ბენ ცოდ­ვა­თა შენ­დო­ბას.ხოლო შემ­დეგ, უხრწნე­ლი სხე­უ­ლით შე­მო­სილ­ნი, ხატ­ნი და მსგავ­სნი უფ­ლი­სა, კვლავ გა­აგ­რძე­ლე­ბენ ღვთის­კენ და­უს­რუ­ლე­ბელ სწრაფ­ვას, რა თქმა უნდა, სხვა სა­ხით და სხვა მდგო­მა­რე­ო­ბით, და­ნარ­ჩენ­ნი კი მა­რა­დი­ულ სა­ტან­ჯველს და­იმ­კვიდ­რე­ბენ.სწავ­ლე­ბის მი­ხედ­ვით, თა­ვის გარ­დაქ­მნილ, უკ­ვდავ და უხრწნე­ლი თვი­სე­ბე­ბის მქო­ნე სხე­უ­ლებს, მარ­თალ­თა მსგავ­სად, ღვთი­სა­გან გან­დგო­მი­ლი ცოდ­ვილ­ნიც შე­ი­მო­სა­ვენ, მაგ­რამ მო­უ­ნა­ნი­ე­ბელ და­ნა­შა­ულ­თა და ვნე­ბა­თა სიმ­ძი­მე მათ და­უს­რუ­ლე­ბელ ტან­ჯვას გა­ნა­პი­რო­ბებს, რო­გორც მათი ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბი­თი არას­წო­რი არ­ჩე­ვა­ნი­სა და მოქ­მე­დე­ბის შე­დეგს.ეკ­ლე­სი­ა­ში მა­ცხოვ­რი­სა და მისი მო­წა­ფე­ე­ბი­სა­გან დად­გე­ნი­ლი ნათ­ლო­ბის წე­სის აღ­სრუ­ლე­ბით ადა­მი­ანს ყვე­ლა ცოდ­ვა მი­ე­ტე­ვე­ბა და სუ­ლიწ­მინ­დის ნი­ჭის თა­ნა­ზი­ა­რი ამ ქვეყ­ნად ყვე­ლა მარ­თლმორ­წმუ­ნე ხდე­ბა; ამას­თან ადამ­ზე აღ­მა­ტე­ბუ­ლის, რად­გან ეს მად­ლი ჩვენს პირ­ველმშობ­ლებს სა­ჩუქ­რად, დამ­სა­ხუ­რე­ბის გა­რე­შე, ჰქონ­დათ დე­და­მი­წა­ზე, ედემ­ში; ქრის­ტი­ა­ნებს კი იგი ეძ­ლე­ვათ მა­ცხოვ­რის უდი­დე­სი გა­მომსყიდ­ვე­ლი მსხვერ­პლი­სა და პი­რა­დი სუ­ლი­ე­რი ღვაწ­ლის შე­დე­გად და ამას­თან, მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბის და­სამ­კვიდ­რებ­ლად; მაგ­რამ მის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბას ბო­რო­ტის მიერ და­გე­ბუ­ლი ათას­გვა­რი გან­საც­დე­ლის გამო, მცი­რედ­ნი თუ აღ­წე­ვენ. ამი­ტო­მაც ნათ­ლო­ბა არ არის საკ­მა­რი­სი ჩვენს გა­და­სარ­ჩე­ნად და შე­მოქ­მედ­თან აღ­დგე­ნი­ლი კავ­ში­რის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად. მი­თუ­მე­ტეს დღეს, რო­დე­საც გან­სა­კუთ­რე­ბით დამ­ძიმ­და დრო და ჩვე­ნი ცოდ­ვე­ბიც, მხო­ლოდ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია მა­ცხოვ­რის მიერ ბო­ძე­ბუ­ლი ასე­ვე უდი­დე­სი სა­ი­დუმ­ლოც სი­ნა­ნუ­ლი­სა, რომ­ლის მად­ლი­თაც უფა­ლი შე­ი­წი­რავს რა ჩვენს გულ­წრფელ აღ­სა­რე­ბას, ღირსგვყოფს და­უს­ჯე­ლად მი­ვი­ღოთ წმინ­და ზი­ა­რე­ბა და ცოდ­ვე­ბიც აღგ­ვე­ხო­ცოს. სამ­წუ­ხა­როდ, ყო­ველ­თვის იყ­ვნენ და ახლა, მი­თუ­მე­ტეს, მრავ­ლად არი­ან კად­ნი­ერ­ნი, რო­მელ­ნიც უარ­ყო­ფენ ღვთის არ­სე­ბო­ბას, ან შე­მოქ­მედს სა­მარ­თალს უწუ­ნე­ბენ და მი­აჩ­ნი­ათ, რომ თვი­თონ უნდა შექ­მნან ახა­ლი რე­ა­ლო­ბა, ახა­ლი სამ­ყა­რო. ათე­ის­ტუ­რი სუ­ლის­კვე­თე­ბის მქო­ნე­ნი ეყ­რდნო­ბი­ან თა­ვის გო­ნე­ბას და იმ მო­ნა­ცე­მებს, რისი შეც­ნო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა­საც ჩვე­ნი გრძნო­ბის ხუთი ორ­გა­ნო იძ­ლე­ვა; მათ არ იცი­ან და არც სურთ იცოდ­ნენ რა­ი­მე ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბის სა­უ­კე­თე­სო და ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან ნა­წილ­ზე, _ სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბა­ზე. მათ­თვის სი­ტყვა "ცოდ­ვა“",გან­წმენ­და-კა­თარ­ზი­სი“, ისე­თი­ვე გა­უ­გე­ბა­რია, რო­გორც "თავ­მდაბ­ლო­ბა“ ან "სი­ნა­ნუ­ლის გან­ცდა“. ასეთ­თა შო­რის, რო­გორც წესი, სხე­უ­ლი და მიწა ბა­ტო­ნობს და არა ზეცა და სული.

ჯერ კი­დევ ბრძე­ნი სოკ­რა­ტე ამ­გვარ კი­თხვას სვამ­და ურ­წმუ­ნო­თა მი­მართ: "თუ გო­ნე­ბა და გრძნო­ბა ტვი­ნის თვი­სე­ბად მი­გაჩ­ნი­ათ, მაშ რა­ტომ აღარ მოქ­მე­დებს ეს უნა­რი სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ, ტვი­ნი ხომ ისევ ად­გილ­ზე აქვს გარ­დაც­ვლილს”? და დას­ძენ­და: "რო­გორც სულს ვერ ვხე­დავთ და არ­სე­ბობს, ასე­ვე ღმერ­თს ვერ ვხე­დავთ და არ­სე­ბობს. რო­გორც უსუ­ლოდ არ არ­სე­ბობს სხე­უ­ლის სი­ცო­ცხლე, ასე­ვე უღ­მერ­თოდ, _ სა­ერ­თოდ ცხოვ­რე­ბა.” რა თქმა უნდა, შე­იძ­ლე­ბა იცხოვ­რო ქრის­ტეს გა­რე­შე, მისი სწავ­ლე­ბის გა­რე­შე, აქ­ციო შენი თავი ვნე­ბე­ბის სა­თა­რე­შოდ, მაგ­რამ სიკ­ვდილს ვერ და­ე­მა­ლე­ბი და ვერც სა­ში­ნელ სამ­სჯავ­როს გა­დურ­ჩე­ბი.

გარ­დაც­ვა­ლე­ბა წერ­ტილს უს­ვამს ჩვენს ყვე­ლა მი­წი­ერ ოც­ნე­ბა­სა და წარ­მა­ვალ სურ­ვილს; სიკ­ვდი­ლით აზრს კარ­გავს ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ასე გვიყ­ვარ­და და შევ­ნატ­რო­დით, ან რაც გვძულ­და და სა­სიკ­ვდი­ლო­დაც გვე­მე­ტე­ბო­და. სა­მა­რეს­თან ამ­სოფ­ლურ საც­დურ­თა ნიღ­ბე­ბი ცვი­ვა და მწა­რე რე­ა­ლო­ბა დგე­ბა.

დღეს, რო­დე­საც მსოფ­ლი­ო­ში ათე­ის­ტუ­რი ტალ­ღა გაძ­ლი­ერ­და და მისი გავ­ლე­ნა ჩვენს ქვე­ყა­ნა­შიც იგ­რძნო­ბა, თვალ­ნა­თე­ლი გახ­და, რო­გორ დეგ­რა­დირ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნი უფ­ლის გა­რე­შე, რო­გორ ად­ვი­ლად გა­დაგ­ვა­რე­ბა­დია იგი, რო­გო­რი უგუ­ნუ­რი და თვით­გა­ნად­გუ­რე­ბი­სა­კენ მიდ­რე­კი­ლი ხდე­ბა ის. ბო­რო­ტი ძალა, შე­ფარ­ვით თუ აშ­კა­რად, ყო­ველ­თვის ებ­რძო­და ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, მაგ­რამ XX სა­უ­კუ­ნი­დან ამან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სახე მი­ი­ღო: ჯერ მსოფ­ლი­ოს არა­ერთ ქვე­ყა­ნა­ში კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის სა­ხით გა­ბა­ტონ­და ათე­იზ­მი, რო­მე­ლიც კა­ტე­გო­რი­უ­ლად და ძალ­მომ­რე­ო­ბი­თად უარ­ყოფ­და ღმერ­თს და, ამას­თან, სიც­რუ­ე­ზე დაყ­რდნო­ბით, ქმნი­და თა­ვის­თვის სა­სურ­ვე­ლი "სა­ნი­მუ­შო, ზნე­ობ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის” სა­ხე­ებს; მათი სა­შუ­ა­ლე­ბით კი გარ­კვე­ულ ორი­ენ­ტირს უსა­ხავ­და ცალ­კე­ულ პი­როვ­ნე­ბებ­საც და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც.ახლა კი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლია სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა რო­გორც მორ­წმუ­ნე­თა, ისე ურ­წმუ­ნო­თა მი­მართ, მაგ­რამ ამ სივ­რცე­ში მკვეთ­რად იგ­რძნო­ბა ღვთის უარ­მყო­ფელ­თა სი­თა­მა­მე; ისი­ნი სრუ­ლი თა­ვაშ­ვე­ბუ­ლე­ბის პრო­პა­გან­დას აქ­ტი­უ­რად ეწე­ვი­ან ყვე­ლა სა­შუ­ა­ლე­ბით და ცდი­ლო­ბენ, ეს ქმე­დე­ბა სი­მარ­თლი­სა და სი­კე­თის სა­ხელს და­უ­კავ­ში­რონ, რათა თა­ვი­სი გა­უ­კუღ­მარ­თე­ბუ­ლი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ნი ხალ­ხის­თვის მი­სა­ღე­ბი გა­ხა­დონ.სა­ერ­თოდ, ცოდ­ვა რო­გორც მად­ლი, გა­დამ­დე­ბია და ამის ნა­ყოფს უკვე ვიმ­კით სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყვე­ლა ფე­ნა­ში.თუმ­ცა სი­მარ­თლეს სიც­რუ­ის მან­ქა­ნა რე­ა­ლუ­რად ვე­რას­დროს გა­უს­წო­რებს თვალს, მო­ტყუ­ე­ბით კი, _ მრა­ვალთ აც­დუ­ნებს. ამი­ტო­მაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია საღვთო ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის ცოდ­ნა, თა­ნაც ღრმა ცოდ­ნა, რად­გან ბო­რო­ტი ძალა ამ მხრი­ვაც ფრი­ად მა­ნი­პუ­ლი­რებს.დღეს მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ანს დიდი მოთ­მი­ნე­ბა მარ­თებს, რომ ამ­დენ ტყუ­ილს, ცი­ლის­წა­მე­ბა­სა და ღვარ­ძლს გა­უძ­ლოს და თვი­თო­ნაც არ გა­დაგ­ვარ­დეს. ჩვე­ნი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბით ეს მი­უღ­წე­ვე­ლია, ღვთის დახ­მა­რე­ბით კი, _ შე­საძ­ლე­ბე­ლი. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, უფალ­თან სუ­ლი­ე­რი, ლოც­ვი­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა, ბიბ­ლი­ი­სა და წმინ­და მა­მე­ბის და­რი­გე­ბე­ბის კი­თხვა, რომ გან­ვმტკიც­დეთ და შე­წევ­ნაც ღვთი­სა მი­ვი­ღოთ.აღ­დგო­მა გა­მა­ერ­თი­ა­ნე­ბე­ლია კა­ცობ­რი­ო­ბის წარ­სუ­ლის, აწ­მყო­სი და მო­მავ­ლი­სა. ჩვენს წი­ნა­შე ძვე­ლი აღ­თქმა წარ­მო­ჩინ­დე­ბა, რო­გორც და­ფა­რუ­ლი ახა­ლი აღ­თქმა, ახა­ლი აღ­თქმა კი, _ რო­გორც გან­ცხა­დე­ბუ­ლი, აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი ძვე­ლი აღ­თქმა.ბიბ­ლია იწე­რე­ბო­და და­ახ­ლო­ე­ბით 1400 წლის მან­ძილ­ზე სხვა­დას­ხვა ავ­ტო­რი­სა­გან: ნას­წავლთა და უს­წავ­ლელ­თა, მე­ფე­თა და მი­წათ­მოქ­მედ­თა, სა­ხელ­მწი­ფო მო­ხე­ლე­თა, მწყემსთა და მე­თევ­ზე­თა მიერ. იგი შედ­გე­ბა ის­ტო­რი­ის, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბე­ბის, ეპის­ტო­ლე­ე­ბის, კა­ნო­ნე­ბი­სა და რე­ლი­გი­ურ-ზნე­ობ­რი­ვი და­რი­გე­ბე­ბი­სა­გან. მაგ­რამ თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე ამ შე­უ­და­რე­ბელ წიგნს გას­დევს ერთი და იგი­ვე ღვთივ­განბ­რძნო­ბი­ლი სუ­ლი­ე­რი სწავ­ლე­ბა, ერთი და იგი­ვე აზრი და და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა. ნათ­ქვა­მის ნა­თელ­სა­ყო­ფად მხო­ლოდ ორი­ოდ მა­გა­ლითს მო­ვი­ტანთ:წმინ­და ილია, ისა­ია და და­ნი­ე­ლი, იონა, და­ვით მეფ­სალ­მუ­ნე და სხვა წი­ნას­წარ­მე­ტყველ­ნი პირ­და­პირ წერ­დნენ მა­ცხო­ვარ­ზე, ახალ სჯულ­ზე და მის მე­უ­ფე­ბა­ზე.ჯერ კი­დევ ძვე­ლი აღ­თქმის და­სა­წყის­ში ნა­უ­წყე­ბია ერ­თარ­სე­ბა სამ­პი­რო­ვა­ნი ღმერ­თის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც ახალ აღ­თქმა­შია გან­ცხა­დე­ბუ­ლი.იესო ქრის­ტე იწო­დე­ბა ძედ და­ვი­თი­სა და აბ­რა­ა­მი­სა, რი­თაც საღვთო საკ­ვრე­ლით იკვრე­ბა ეს წმინ­და წიგ­ნი.

ამას­თან, რო­გორც ძველ, ისე ახალ აღ­თქმა­ში ერთი და იგი­ვე მცნე­ბე­ბია უმ­თავ­რე­სად მიჩ­ნე­უ­ლი: "შე­იყ­ვა­რე უფა­ლი ღმერ­თი შენი ყოვ­ლი­თა გუ­ლი­თა შე­ნი­თა, ყოვ­ლი­თა სუ­ლი­თა შე­ნი­თა, ყოვ­ლი­თა გო­ნე­ბი­თა შე­ნი­თა და ყოვ­ლი­თა ძა­ლი­თა შე­ნი­თა. ეს არის პირ­ვე­ლი მცნე­ბა. მე­ო­რეა: შე­იყ­ვა­რე მოყ­ვა­სი შენი, ვი­თარ­ცა თავი შენი.“ (მარკ. 12, 30-31; შდრ. II სჯ. 6,5. ლე­ვიტ. 19,18). შევ­ნიშ­ნავთ, რომ ქრის­ტი­ა­ნის­თვის მოყ­ვა­სი არის ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი, მათ შო­რის პი­რა­დი მტე­რიც.

სიყ­ვა­რუ­ლი ეს არის ყვე­ლა­ზე ამაღ­ლე­ბუ­ლი გრძნო­ბა, სხვი­სად­მი ერ­თგუ­ლად მსა­ხუ­რე­ბის თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ­ჩე­ვა­ნი. თუ ჩვენს ქმე­დე­ბა­ში ად­გი­ლი აქვს შიშს, ან სხვა რა­ი­მე ზე­წო­ლას, ან­გა­რე­ბას, პირ­ფე­რო­ბას ან ეგო­ის­ტურ გა­მოვ­ლი­ნე­ბებს, ეს სიყ­ვა­რუ­ლი აღარ იქ­ნე­ბა ღვთის­სათ­ნო, გულ­წრფე­ლი, მარ­თა­ლი და თა­ვი­სუ­ფა­ლი. მა­გა­ლი­თად: ვე­რა­სო­დეს ვერ ვუ­წო­დებთ სიყ­ვა­რულს იმ ურ­თი­ერ­თო­ბას, სა­დაც ად­გი­ლი აქვს ამ­პარ­ტავ­ნე­ბას, შურს, ავ­ხორ­ცო­ბას, ხელმრუ­დო­ბას, ლო­თო­ბას, ნარ­კო­მა­ნი­ას, ამ და სხვა მავ­ნე მიდ­რე­კი­ლე­ბით გა­ერ­თი­ა­ნე­ბულ ადა­მი­ან­თა კავ­შირს, რად­გან სი­ნამ­დვი­ლე­ში ეს ყო­ვე­ლი­ვე არის ვნე­ბე­ბის მო­ნო­ბა და ჭა­ო­ბი­ვით ჩამ­თრე­ვი მან­კი­ე­რე­ბე­ბის ტყვე­ო­ბა.

სიყ­ვა­რუ­ლი და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბაა შენ­ში ღმერ­თის სი­სავ­სის გა­მოვ­ლე­ნის­თვის.

გვიყ­ვარ­დეს ღმერ­თი ნიშ­ნავს, მთე­ლი არ­სე­ბით, გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლად და გულ­წრფე­ლად გვიყ­ვარ­დეს ყვე­ლა­ფე­რი მის მიერ ქმნი­ლიც; ეს კი აუ­ცი­ლე­ბელ პი­რო­ბად, ასე­ვე, გუ­ლის­ხმობს ჩვე­ნი "მეს“ ბა­ტო­ნო­ბი­სა­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას, სა­კუ­თარ თავ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლო­ბის რა­დი­კა­ლუ­რად შეც­ვლას და ამა­ში სი­ხა­რუ­ლი­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბის პოვ­ნას. ეგო­იზ­მი­სა­გან თა­ვის დაღ­წე­ვა ად­ვი­ლი არ არის. ბრძე­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი გვირ­ჩე­ვენ, რომ ჯერ უნდა შე­ვიყ­ვა­როთ ზო­გა­დი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი და ვიღ­ვა­წოთ ცხოვ­რე­ბა­ში მათი დამ­კვიდ­რე­ბის­თვის; მა­გა­ლი­თად, რო­გო­რი­ცაა: სი­მარ­თლე, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, მშვი­დო­ბა, სო­ცი­ა­ლუ­რი სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის­თვის ზრუნ­ვა, სამ­შობ­ლოს კე­თილ­დღე­ო­ბა… და ა.შ. ავი­ღოთ თუნ­დაც თა­ო­ბა­თა შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბა; იგი ყო­ველ­თვის გარ­კვე­ულ სირ­თუ­ლე­ებს შე­ი­ცავ­და, რად­გან უფ­რო­სებს ჰგო­ნი­ათ, რომ მათ აქვთ ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა და უკე­თე­სად იცი­ან, რა უნდა აკე­თონ შვი­ლებ­მა. შვი­ლებს მი­აჩ­ნი­ათ, რომ მათ თვი­თონ უნდა გან­სა­ზღვრონ თა­ვი­სი ყოფა და პი­რი­ქით, ბევრ რა­მეს უწუ­ნე­ბენ მშობ­ლებს.თა­ო­ბა­თა ურ­თი­ერ­თო­ბა მა­ნამ­დე იქ­ნე­ბა პრობ­ლე­მუ­რი, ვიდ­რე ორი­ვე მხა­რე ერ­თმა­ნეთ­ში არ და­ი­ნა­ხავს იმ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნესს, რაც პი­რა­დად მათ აკ­ლი­ათ და რაც შე­იძ­ლე­ბა და აუ­ცი­ლე­ბე­ლი­ცაა, ის­წავ­ლონ ერ­თმა­ნე­თი­სა­გან. ის, რომ მშობ­ლებს და ასა­კო­ვან ადა­მი­ა­ნებს ბევ­რი რამ უნა­ხავთ და ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მხრივ მეტი ცოდ­ნა აქვთ, ბუ­ნებრვია, მაგ­რამ ახალ­გაზ­რდე­ბი, რომ უფრო გა­ბე­დულ­ნი, ზოგ­ჯერ რა­დი­კა­ლურ­ნიც არი­ან, ამას­თან, აქვთ ახა­ლი იდე­ე­ბი, ახა­ლი ხედ­ვა, ახა­ლი მის­წრა­ფე­ბე­ბი, – ესეც ფაქ­ტია. უფ­რო­სე­ბის ვა­ლია, მათი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი­დან სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თონ, და­ი­ნა­ხონ მათ­ში რე­ა­ლუ­რი სა­სი­კე­თო შე­დე­გე­ბი და მო­მა­ვალ თა­ო­ბას და­ეხ­მა­რონ გზის გა­კაფ­ვა­ში. თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა და ურ­თი­ერ­თშევ­სე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბა უნდა იგ­რძნოს ორი­ვე მხა­რემ. ეს ნე­ბის­მი­ე­რი ქვეყ­ნის ნორ­მა­ლუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბაა.შემ­დეგ ეტაპ­ზე კი უფრო ად­ვი­ლია შე­ვიყ­ვა­როთ სხვა პი­როვ­ნე­ბა; ეს კი ნიშ­ნავს და­ვი­ნა­ხოთ მას­ში გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი და ეს და­ვა­ფა­სოთ. ად­ვი­ლი არ არის შური, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბა, სხვი­სი დამ­ცი­რე­ბით თა­ვის უპი­რა­ტე­სად წარ­მო­ჩე­ნის სურ­ვი­ლი, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა, და სხვა ამ­გვა­რი თვი­სე­ბა­ნი და­მაბ­რკო­ლე­ბელ გა­რე­მო­ე­ბად არ გვექ­ცეს; ამი­ტო­მაც სი­კე­თის ქმნას­თან ერ­თად, აუ­ცი­ლებ­ლად, უნდა ვი­მუ­შა­ოთ ჩვენს თავ­ზეც.

ეგო­იზ­მის დაძ­ლე­ვის და სწო­რი სუ­ლი­ე­რი გან­ვი­თა­რე­ბის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლია ისიც, თუ რო­გო­რია სამ­შობ­ლო­სად­მი ჩვე­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. დღე­ვან­დე­ლი რე­ა­ლო­ბა გვიჩ­ვე­ნებს, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით რამ­დე­ნი­მე სა­ხის შე­ტე­ვა ხორ­ცი­ელ­დე­ბა: ერ­თნი, გა­რე­შე ძა­ლე­ბი­სა­გან ხელ­შე­წყო­ბილ­ნი, აღ­ვი­ვე­ბენ სე­პა­რა­ტის­ტულ სულს და ქვეყ­ნის და­ნა­წი­ლე­ბის თე­ო­რი­ებს ქმნი­ან; მე­ო­რე­ნი პატ­რი­ო­ტიზ­მის სა­ხე­ლით არას­წორ მი­მარ­თუ­ლე­ბებს ან­ვი­თა­რე­ბენ და ამ გრძნო­ბას და­მა­ხინ­ჯე­ბულ სა­ხეს აძ­ლე­ვენ; სხვა­ნი კი ზო­გა­და­და­მი­ა­ნუ­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით გვე­სა­უბ­რე­ბი­ან და პატ­რი­ო­ტიზმს ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლო­ბად თვლი­ან. არ არ­სე­ბობს აწ­მყო წარ­სუ­ლის გა­რე­შე. ნე­ბის­მი­ე­რი ღირ­სე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბის­თვის სამ­შობ­ლოს ის­ტო­რი­ის ცოდ­ნა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბაა; სა­ხელ­მწი­ფოს­თვის კი, _ სიძ­ლი­ე­რის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი გა­რან­ტი, რად­გან ეს ცოდ­ნა, სწორ აზ­როვ­ნე­ბას­თან შე­ერ­თე­ბუ­ლი, აღ­ძრავს ისეთ გრძნო­ბებს, რო­გო­რი­ცაა იდე­ის­თვის უან­გა­რო მსა­ხუ­რე­ბა, ერ­თგუ­ლე­ბა, ვაჟ­კა­ცო­ბა, გო­ნი­ე­რე­ბა, თავ­და­დე­ბა.., რაც ბო­რო­ტის მცდე­ლო­ბას, თა­ვის­თა­ვად, წა­რუ­მა­ტე­ბელს ხდის; ამას­თან, სა­ზო­გა­დოდ აღი­ა­რე­ბუ­ლი ჭეშ­მა­რი­ტე­ბაა, რომ "ვი­საც თა­ვი­სი ქვე­ყა­ნა არ უყ­ვარს, მას არა­ვი­სი სიყ­ვა­რუ­ლი არ ძა­ლუძს“ (ჯ. ბა­ი­რო­ნი)",სამ­შობ­ლოს ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე კი კა­ცობ­რი­ო­ბის ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი არ არ­სე­ბობს“ (ა. ფრან­სი).ცხო­ნე­ბის გზა ვიწ­როა და ძნე­ლად სა­ვა­ლი, მაგ­რამ მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სო და მიმ­ზიდ­ვე­ლი. ეს არის მუდ­მი­ვი გა­მოც­და და ბრძო­ლა ბო­რო­ტი ძა­ლის სხვა­დას­ხვა გა­მოვ­ლი­ნე­ბას­თან: იგი შენს შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს სულ სხვა კუ­თხით და­გა­ნა­ხებს და, სწო­რად მოქ­მე­დე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ღვთის მად­ლი იმ­დე­ნად აღ­გავ­სებს, რომ მას ვე­ღარ გა­ნე­შო­რე­ბი. ამას­თან ისე შე­იც­ვლე­ბი, რომ ყო­ველ­გვა­რი გა­ჭირ­ვე­ბა ში­შით კი არა, სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დი­თა და სიძ­ლი­ე­რით გან­გმსჭვა­ლავს და ვე­ღა­რა­ფე­რი და­გა­მარ­ცხებს. მა­შინ შენი ღვაწ­ლი, მა­ცხოვ­რის მა­ცხოვ­ნე­ბელ მადლს შე­ერ­თე­ბუ­ლი, ღვთის ნე­ტა­რე­ბას დე­და­მი­წა­ზე­ვე გაგ­რძნო­ბი­ნებს და შენს უდი­დეს მი­ზან­საც აღ­გას­რუ­ლე­ბი­ნებს.

_ და რაში მდოგ­მა­რე­ობს იგი?

_ განმღრთო­ბა­ში, ძა­ლი­სა­მებრ ჩვე­ნი­სა, ღვთის მი­ბაძ­ვა­ში!ეს არის ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის მთა­ვა­რი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა, ეს არის მო­წო­დე­ბა, რომ­ლის წი­ნა­შე ყვე­ლა სხვა მი­წი­ე­რი ზრუნ­ვა, სურ­ვი­ლი და გან­საც­დე­ლი უნდა გა­უ­ფე­რულ­დეს.

ღმერ­თი სრულ­ყო­ფი­ლია, ჩვენც გვმარ­თებს, მუ­დამ ვის­წრაფ­ვო­დეთ სრულ­ყო­ფი­ლე­ბი­სა­კენ და ვცდი­ლობ­დეთ იმ ნი­ჭის სრუ­ლად გა­მოვ­ლე­ნას, რაც უფ­ლი­სა­გან მოგ­ვე­ცა; იქ­ნე­ბა ეს: მი­წათ­მოქ­მე­დე­ბა, სხვა ფი­ზი­კუ­რი შრო­მის უნა­რი, სწავ­ლა, მეც­ნი­ე­რუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბა, ხე­ლოვ­ნე­ბის სხვა­დას­ხვა სფე­რო­ში მუ­შა­კო­ბა, პე­და­გო­გო­ბა, ექი­მო­ბა, მშე­ნებ­ლო­ბა, ქვეყ­ნის მსა­ხუ­რე­ბა, ღვთის მსა­ხუ­რე­ბა… მო­ცი­ქუ­ლი ამი­ტო­მაც გვა­რი­გებს: ყვე­ლა­ფე­რი რა­საც გა­ა­კე­თებთ, გა­ა­კე­თეთ რო­გორც ღვთის­თვის, მთე­ლი სუ­ლი­თა და გუ­ლით (კოლ.3,23).რა­ო­დენ მად­ლი­ერ­ნი უნდა ვი­ყოთ უფ­ლი­სა, რო­მელ­მაც სა­ო­ცა­რი, ჩვე­ნი გო­ნე­ბი­სათ­ვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი, წყა­ლო­ბა მოგ­ვცა, _ თა­ვი­სი უნა­პი­რო სიყ­ვა­რუ­ლის გამო ჩვენ­თვის და­ით­მი­ნა ტან­ჯვა, წა­მე­ბა, შე­უ­რა­ცხყო­ფა, დამ­ცი­რე­ბა, ჯვარ­ცმით სიკ­ვდი­ლი და აღ­დგო­მი­თა და ამაღ­ლე­ბით მოგ­ვა­ნი­ჭა სრულ­ქმნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. და რა­ო­დენ უგუ­ნურ­ნი და უმა­დურ­ნი ვიქ­ნე­ბით, თუ ეს ვერ გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რეთ და ამა­ო­ე­ბა­ში და­ვინ­თქით?!პა­ს­ე­ქამ­დე, სვი­მონ კეთ­როვ­ნის სახ­ლში ყოფ­ნი­სას, იესო ქრის­ტეს ერთი ცოდ­ვი­ლი ქალი მო­რი­დე­ბით მი­უ­ახ­ლოვ­და, ცრემ­ლით და­ალ­ტო მისი ფერხნი, და­ას­ხა ძვირ­ფა­სი ნელ­სა­ცხე­ბე­ლი და თა­ვი­სი თმით და­უ­წყო შემშრა­ლე­ბა.ამის მხილ­ველ­მა მო­ცი­ქუ­ლებ­მა გუ­ლის­წყრო­მა გა­მო­ხა­ტეს, რად­გან ფიქ­რობ­დნენ, უმ­ჯო­ბე­სი იყო ეს სურ­ნე­ლო­ვა­ნი ზეთი გა­ე­ყი­დათ და სა­ფა­სუ­რი გლა­ხაკ­თათ­ვის და­ე­რი­გე­ბი­ნათ.ქა­ლის გულ­წრფე­ლი ქმე­დე­ბა კი მა­ცხო­ვარ­მა ასე შე­ა­ფა­სა: "მთელ ქვე­ყა­ნა­ზე, სა­დაც იქა­და­გე­ბა ეს სა­ხა­რე­ბა, ყველ­გან ით­ქვას.., რაც მან გა­ა­კე­თა, მის მო­სახ­სე­ნი­ებ­ლად“ (მათე 26,13).

ინე­ბოს ღმერ­თმა, ცოდ­ვა­ში მყოფ­მა ყვე­ლა ადა­მი­ან­მაც, ამ ქა­ლის მსგავ­სად, ადრე თუ გვი­ან, შე­იც­ნოს ღმერ­თი, თა­ვი­სი ნელ­სა­ცხე­ბე­ლი მი­არ­თვას მას და, მა­მას­თან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი უძღე­ბი შვი­ლი­ვით, შე­ი­მო­სოს სა­მო­სე­ლი პირ­ვე­ლი.

ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, რუს­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, უდინ­ნო, იე­ზიდ­ნო, ქურთნო, ინ­გუშ­ნო, ქისტნო, ჩერ­ქეზ­ნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო, _ ყო­ველ­ნო მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვენს სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლენ­ნო, ადი­დეთ და "უგა­ლო­ბეთ ღმერ­თს თქვენს გუ­ლებ­ში მად­ლი­ე­რე­ბით.“ (კო­ლას. 3,16); და სა­სო­ე­ბით "ჰმად­ლობ­დეთ მა­მას, რო­მელ­მაც გვიხ­სნა ბნე­ლის ხელ­მწი­ფე­ბის­გან და შეგ­ვიყ­ვა­ნა თა­ვი­სი სიყ­ვა­რუ­ლის სა­მე­ფო­ში, რო­მელ­შიც გვაქვს გა­მოს­ყიდ­ვა და ცოდ­ვე­ბის მი­ტე­ვე­ბა“ (კო­ლას. 1, 12-14).

მაშ",შე­ვი­მო­სოთ რწმე­ნი­სა და სიყ­ვა­რუ­ლის აბ­ჯა­რი და ხსნის იმე­დის მუ­ზა­რა­დი.“ (თე­სალ. 1,58), რად­გან ქრის­ტე აღ­დგა!

გი­ხა­რო­დეთ!

სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი

ილია II

სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქი

თბი­ლი­სი

2019