ში­ნა­გან საქ­მე­თა ყო­ფი­ლი მი­ნის­ტრი ვანო მე­რა­ბიშ­ვი­ლი გან­ცხა­დე­ბას ავ­რცე­ლებს, რომ­ლი­თაც ბოლო ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სებს ეხ­მა­უ­რე­ბა. გან­ცხა­დე­ბას უც­ვლე­ლად გთა­ვა­ზობთ:

"ბოლო ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მე არ გა­მი­კე­თე­ბია არც ერთი გან­ცხა­დე­ბა და არ და­მი­ფიქ­სი­რე­ბია ჩემი პო­ზი­ცია თუ შე­ხე­დუ­ლე­ბა მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით.

ჩემი დუ­მი­ლი მხო­ლოდ ერთი მი­ზე­ზით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი, მე ვე­ლო­დე­ბო­დი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას - ევ­რო­პის ად­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა სა­სა­მარ­თლოს გა­ნა­ჩენს. 14 ივ­ნისს გა­მოქ­ვეყ­ნდა სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლოს გა­ნა­ჩე­ნი, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში, და მეშ­ვი­დედ სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლოს ის­ტო­რი­ა­ში, დად­გინ­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მხრი­დან ევ­რო­პის ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა კონ­ვენ­ცი­ის 18-ე მუხ­ლის დარ­ღვე­ვა.

სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლოს გა­ნა­ჩე­ნის შე­სა­ხებ

მინ­და დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო ჩემს ად­ვო­კა­ტებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ოთო კა­ხი­ძეს და პრო­ფე­სორ ფი­ლიპ ლიჩს, რო­მელ­თა მა­ღალ­მა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მმა გა­ნა­პი­რო­ბა ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­მარ­ჯვე­ბა.

ოთო კა­ხი­ძე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი არის, რო­გორც მა­ღა­ლი კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის იუ­რის­ტი. მას მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მარ­თლებ­რი­ვი რე­ფორ­მე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ში და დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს სა­ად­ვო­კა­ტო საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში. ნე­ბის­მი­ერ­მა იუ­რის­ტმა იცის, რომ სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლო­ში გა­მარ­ჯვე­ბა დიდი წარ­მა­ტე­ბაა. ამას­თან კონ­ვენ­ცი­ის 18-ე მუხ­ლის მო­გე­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბულ წარ­მა­ტე­ბად ით­ვლე­ბა, ვი­ნა­ი­დან აქამ­დე სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლოს ის­ტო­რი­ა­ში მხო­ლოდ ექ­ვსი მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა არ­სე­ბობ­და.

მე ვა­მა­ყობ, რომ მო­მი­წია ოთო კა­ხი­ძეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და მი­მაჩ­ნია, რომ იგი სა­ქარ­თვე­ლოს დიდი პატ­რი­ო­ტია. მისი კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის იუ­რისტს, გან­სა­კუთ­რე­ბით სტრას­ბურ­გის სა­სა­მარ­თლო­ში 18-ე მუხ­ლის მო­გე­ბის შემ­დეგ, ნე­ბის­მი­ერ ევ­რო­პულ ქვე­ყა­ნა­ში გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი აქვს ძა­ლი­ან მა­ღა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი თა­ნამ­დე­ბო­ბის და­კა­ვე­ბა. თუმ­ცა, მან მა­ინც გა­და­წყვი­ტა სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნას ემ­სა­ხუ­როს. მე დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ის წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევს ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნებ­ში, გახ­დე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს პარლ­მენ­ტის წევ­რი და გა­ნაგ­რძობს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბას ჩვე­ნი ქვეყ­ნის რე­ფორ­მი­რე­ბის და გან­ვი­თა­რე­ბის პრო­ცეს­ში.

ასე­ვე მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო პრო­ფე­სორ ფი­ლიპ ლიჩს, რო­მელ­მაც ჩემი დაც­ვა ოთო კა­ხი­ძის შე­თა­ვა­ზე­ბით გა­და­წყვი­ტა. გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ მას ჩემ­გან არც ერთი ფუნ­ტის ანა­ზღა­უ­რე­ბა არ მო­უ­თხო­ვია და სრუ­ლი­ად უან­გა­როდ გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლა ჩემი დაც­ვა.

ორი წლის წინ, რო­დე­საც სტრას­ბურ­გის სარ­ჩელს ვამ­ზა­დებ­დით, მშვე­ნივ­რად მეს­მო­და, რომ 18-ე მუხ­ლის დარ­ღვე­ვის გა­სა­ჩივ­რე­ბა ძა­ლი­ან სა­რის­კო იყო. ვი­ცო­დი, რომ ამ მუხ­ლის მო­გე­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მე არ მი­ყოყ­მა­ნია, რად­გან ჩემ­თვის მხო­ლოდ ასე­თი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო მი­სა­ღე­ბი. მე ან გა­ვი­მარ­ჯვებ­დი და ამით ყვე­ლა შე­კი­თხვა­ზე მექ­ნე­ბო­და პა­სუ­ხი გა­ცე­მუ­ლი, ან წა­ვა­გებ­დი და მარ­ცხს შე­ვე­გუ­ე­ბო­დი.

მი­უ­ხე­და­ვად ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბი­სა, და­ე­მორ­ჩი­ლოს ევ­რო­პის ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა სა­სა­მარ­თლოს და მო­იქ­ცეს ისე, რო­გორც სხვა ქვეყ­ნე­ბი მო­იქ­ცნენ 18-ე მუხ­ლის წა­გე­ბის შემ­დეგ, ანუ და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლოს სტრას­ბურ­გის მიერ აღი­ა­რე­ბუ­ლი პო­ლიტ­პა­ტი­მა­რი, მე ცოტა ხან­ში მა­ინც დავ­ტო­ვებ სა­პყრო­ბი­ლეს. სამ­წუ­ხა­როა ის, რომ რაც უფრო გვი­ან მოხ­დე­ბა ეს, მით მეტი ზი­ა­ნი მი­ად­გე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის იმიჯს ცი­ვი­ლი­ზე­ბულ სამ­ყა­რო­ში.

სწო­რედ ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი წარ­მა­ტე­ბა მაძ­ლევს სა­შუ­ა­ლე­ბას თა­მა­მად გა­ვაგ­რძე­ლო ჩემი ბრძო­ლა და შრო­მა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­კე­თილ­დღე­ოდ.

სა­ქარ­თვე­ლოს დღე­ვან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ

დღეს სა­ერ­თა­შო­რი­სო მოვ­ლე­ნე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის ძა­ლი­ან მომ­გე­ბი­ა­ნად ვი­თარ­დე­ბა. რუ­სე­თის მხრი­დან უკ­რა­ი­ნის წი­ნა­აღ­მდეგ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ­მა აგ­რე­სი­ამ კი­დევ უფრო აქ­ტი­უ­რი გა­ხა­და და­სავ­ლე­თი რუ­სე­თის აგ­რე­სი­ის შე­კა­ვე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. პა­რა­ლე­ლუ­რად ამ პრო­ცეს­მა და­აჩ­ქა­რა სა­ქარ­თვე­ლოს ევ­რო­პას­თან ასო­ცი­რე­ბის ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბის გა­ფორ­მე­ბა და იმე­დია უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში ევ­რო­პას­თან თა­ვი­სუ­ფა­ლი მი­მოს­ვლის სა­შუ­ა­ლე­ბა­ზეც იქ­ნე­ბა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი. ასე­ვე სა­ხე­ზეა ნატო-ს კი­დევ უფრო გა­აქ­ტი­უ­რე­ბა.

დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სა­ქარ­თვე­ლოს დღე­ვან­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის უნი­ა­თო­ბა და ხში­რად ანტი-და­სავ­ლუ­რი ქმე­დე­ბე­ბი, ამ პრო­ცესს სე­რი­ო­ზულ საფრ­თხეს ვერ შე­უქ­მნის და ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა გა­ნაგ­რძობს ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით გან­ვი­თა­რე­ბას.

ზოგი ექ­სპერ­ტი თვლის, რომ ამ არ­ჩევ­ნე­ბის შე­დე­გად, ვერ­ცერ­თი პარ­ტია შეძ­ლებს უმ­რავ­ლე­სო­ბის მო­პო­ვე­ბას და მხო­ლოდ კო­ა­ლი­ცი­უ­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა იქ­ნე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი. ვფიქ­რობ, რომ ეს შე­ხე­დუ­ლე­ბა უფრო სურ­ვი­ლე­ბია, ვიდ­რე რე­ა­ლო­ბის აღ­ქმა.

დღეს პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ე­ბის ლან­დშაფ­ტი სამ თა­ნა­ბარ ჯგუ­ფა­დაა და­ყო­ფი­ლი. ყვე­ლა და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი და ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი კვლე­ვა აჩ­ვე­ნებს, რომ "ერ­თი­ან ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას" და "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" თა­ნა­ბა­რი პო­ზი­ცი­ე­ბი აქვს, ხოლო სხვა და­ნარ­ჩე­ნი პარ­ტი­ე­ბის რე­ი­ტინ­გე­ბის ჯამი, ორი ლი­დე­რის მაჩ­ვე­ნებ­ლე­ბის ტო­ლია. მოქ­მე­დი სა­არ­ჩევ­ნო სის­ტე­მა პარ­ლა­მენ­ტის წევრთა ნა­ხევ­რის მა­ჟო­რი­ტა­რუ­ლი სის­ტე­მით არ­ჩე­ვას ით­ვა­ლის­წი­ნებს და თა­ნაც 50%-იან ბა­რი­ერს აწე­სებს. არ­სე­ბუ­ლი რე­ი­ტინ­გე­ბი და წარ­სუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბას მაძ­ლევს თა­მა­მად გან­ვა­ცხა­დო, რომ მე­ო­რე ტურ­ში თით­ქმის ყველ­გან "ერ­თი­ა­ნი ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" ან "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" კან­დი­და­ტე­ბი იქ­ნე­ბი­ან. ამი­ტომ, ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხვე­ვა­ში ერთი პარ­ტია შეძ­ლებს უმ­რავ­ლე­სო­ბის მო­პო­ვე­ბას და მიმ­ჩნია, რომ ეს პარ­ტია გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლად "ერ­თი­ა­ნი ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" იქ­ნე­ბა.

"ერ­თი­ა­ნი ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" შე­სა­ხებ

"ერ­თი­ა­ნი ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბა" უნი­კა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნაა თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თულ ის­ტო­რი­ა­ში. ამ მოვ­ლე­ნის მთა­ვა­რი შე­მოქ­მე­დი, რა თქმა უნდა, მისი ლი­დე­რი მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლია. მე მისი მე­გო­ბა­რი ვი­ყა­ვი, ვარ და ყო­ველ­თვის ვიქ­ნე­ბი და კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რომ მას­თან ერ­თად ბევ­რი შრო­მა და გა­მარ­ჯვე­ბა მო­მი­წია. ღრმად ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი კი­დევ ბევრ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევს, რო­გორც ქარ­თულ, ასე­ვე ევ­რო­პულ პო­ლი­ტი­კა­ში.

ენმ არ არის მხო­ლოდ ლი­დე­რე­ბის პარ­ტია. ეს არის რე­ა­ლუ­რი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი მოძ­რა­ო­ბა, რო­მელ­საც პატ­რი­ო­ტიზ­მი, თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცია, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი შრო­მა, წი­ნა­ღო­ბე­ბის გა­და­ლახ­ვა, მარ­ცხის ღირ­სე­უ­ლად გა­და­ტა­ნა, მო­მავ­ლის რწმე­ნა და სხვა მრა­ვა­ლი ფა­სე­უ­ლო­ბა აერ­თი­ა­ნებს.

"ერ­თი­ან ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას" აქვს რო­გორც გა­მარ­ჯვე­ბის, ასე­ვე მარ­ცხის დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა. 2003-2012 წლე­ბის უნი­კა­ლურ­მა რე­ფორ­მებ­მა სა­ქარ­თვე­ლო "არ­შემ­დგა­რი სა­ხელ­მწი­ფო­დან" მო­წი­ნა­ვე რე­ფორ­მა­ტორ ქვე­ყა­ნად აქ­ცია. 2012 წლის შემ­დეგ, პარ­ტი­ის ძი­რი­თა­დი ჯგუ­ფი პი­რა­დი შუ­რის­ძი­ე­ბი­სა და დევ­ნის ობი­ექ­ტი გახ­და. ყვე­ლა ეს გა­მოწ­ვე­ვა "ერ­თი­ან­მა ნა­ცი­ო­ნა­ლურ­მა მოძ­რა­ო­ბამ" ღირ­სე­უ­ლად გა­და­ი­ტა­ნა.

მე მი­ხა­რია, რომ ჩემი მე­გობ­რე­ბი ყვე­ლა ფრონტზე ინარ­ჩუ­ნე­ბენ ღირ­სე­ბას, კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ას და შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბას - იქ­ნე­ბა ეს პარ­ლა­მენ­ტში, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში, სა­ერ­თა­შო­რი­სო არე­ნა­სა და ცი­ხე­შიც კი.

დღეს ენმ კი­დევ უფრო გაძ­ლი­ე­რე­ბუ­ლია. პარ­ტი­ა­ში გან­ხორ­ცი­ელ­და უპ­რე­ცე­დენ­ტო გა­ნახ­ლე­ბა. მო­ვიდ­ნენ ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და ენერ­გი­უ­ლი ახა­ლი ლი­დე­რე­ბი. მათი პრინ­ცი­პუ­ლო­ბა და გან­ვლი­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა პარ­ტი­ის ახალ, უფრო მა­ღალ დო­ნე­ზე გა­დას­ვლის გა­რან­ტი­ას იძ­ლე­ვა. ეს მხო­ლოდ ჩვე­ნი პარ­ტი­ის გაძ­ლი­ე­რე­ბა არ არის. უპირ­ვე­ლე­სად ეს ჩვე­ნი ქვეყ­ნის წინსვლის გა­რან­ტი­აა, რად­გან ამ ახალ ლი­დე­რებს მო­უ­წევთ ქვეყ­ნის მარ­თვა.

ან­გა­რიშს­წო­რე­ბის საფრ­თხის შე­სა­ხებ

"ერ­თი­ან­მა ნა­ცი­ო­ნა­ლურ­მა მოძ­რა­ო­ბამ" არა­ერ­თხელ გა­ნა­ცხა­და, რომ ოქ­ტომ­ბრის სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში გა­მარ­ჯვე­ბი­სა და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, ან­გა­რიშს­წო­რე­ბას და შუ­რის­ძი­ე­ბას არა­ვის მი­მართ არ ექ­ნე­ბა ად­გი­ლი. მათ შო­რის არც მათ მი­მართ, ვინც კა­ნო­ნის დარ­ღვე­ვით გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლა უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის დევ­ნა, რო­გორც ლი­დე­რე­ბის, ასე­ვე პარ­ტი­ის რი­გი­თი აქ­ტი­ვის­ტე­ბის და სა­ერ­თოდ ქვეყ­ნის ინ­ტე­რე­სე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ.

მე პი­რა­დად სრუ­ლე­ბით ვუ­ერ­თდე­ბი ამ პო­ზი­ცი­ას. პი­რა­დად არც ერთი ადა­მი­ა­ნის მი­მართ არ გა­მაჩ­ნია მტრო­ბის და მით უმე­ტეს შუ­რის­ძი­ე­ბის გან­ცდა. უფრო მე­ტიც, ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც პი­რა­დად მი­ი­ღეს ჩემი მე­გობ­რე­ბის, პარ­ტი­ის აქ­ტი­ვის­ტე­ბის, პატ­რი­ო­ტი და თავ­და­დე­ბუ­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბის და სხვა­თა წი­ნა­აღ­მდეგ გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ მოქ­მე­დე­ბებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, ჩემ­ში მხო­ლოდ შე­ცო­დე­ბის გრძნო­ბას იწ­ვე­ვენ. თუნ­დაც იმით, რომ ასეთ უღირს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში მო­უ­წი­ათ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა, ისი­ნი უკვე საკ­მა­რის­ზე მე­ტად არი­ან მო­რა­ლუ­რად "დას­ჯი­ლე­ბი". მინ­და ვუ­სურ­ვო მათ, რომ სა­კუ­თარ თავ­ში იპო­ვონ ძალა და ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში ღირ­სე­უ­ლი როლი იტ­ვირ­თონ.

პო­ლი­ცი­ის რე­ფორ­მის შე­სა­ხებ

ჩემი ცხოვ­რე­ბის წე­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, პო­ლი­ცი­ის შე­ნო­ბა­ში პირ­ვე­ლად მის­ვლა მხო­ლოდ მი­ნის­ტრის რან­გში მო­მი­წია. სა­წყის ეტაპ­ზე, არც თუ მთლად ოპ­ტი­მის­ტუ­რად ვი­ყა­ვი გან­წყო­ბი­ლი პო­ლი­ცი­ის რე­ფორ­მის წარ­მა­ტე­ბის მი­მართ. ვთვლი­დი, რომ გრძელ­ვა­დი­ა­ნი ტრა­დი­ცი­ე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში და ჩვე­ნი რე­გი­ო­ნის ქვეყ­ნებ­ში თით­ქმის შე­უძ­ლე­ბელს ხდი­და პო­ლი­ცი­ა­ში მოკ­ლე ვა­და­ში კო­რუფ­ცი­ის აღ­მო­ფხვრას. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მიერ პო­ლი­ცი­ი­სად­მი ნდო­ბის მკვეთრ ზრდას კი სა­ერ­თოდ გა­მოვ­რი­ცხავ­დი.

ჩვე­ნი გუნ­დი არ იც­ნობ­და არც ერთ მსგავს პრე­ცე­დენტს. ევ­რო­პულ ქვეყ­ნებ­ში ყვე­ლა მსგავ­სი რე­ფორ­მა სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხორ­ცი­ელ­დე­ბო­და და სა­ხელ­მწი­ფო ინ­სტი­ტუ­ტე­ბი მხო­ლოდ უამ­რა­ვი კა­ტაკ­ლიზ­მე­ბის, რე­ვო­ლუ­ცი­ე­ბის და მრა­ვალ­წლი­ა­ნი პროგ­რე­სის შე­დე­გად შენ­დე­ბო­და. უფრო მე­ტიც, პო­ლი­ცია მა­ღა­ლი სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ნდო­ბით ევ­რო­პა­შიც კი მხო­ლოდ ერ­თე­ულ ქვეყ­ნებ­ში სარ­გებ­ლობ­და.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­დან­ვე ძი­რე­უ­ლი რე­ფორ­მე­ბი დავ­გეგ­მეთ, ვთვლი­დი, რომ მე­ზო­ბელ ქვეყ­ნებ­თან შე­და­რე­ბით ნორ­მა­ლუ­რი პო­ლი­ცი­ის შექ­მნა უკვე წარ­მა­ტე­ბა იქ­ნე­ბო­და.

მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ იმ­დე­ნად დიდი იყო სრუ­ლი­ად სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სურ­ვი­ლი მი­ე­ღოთ კარ­გი პო­ლი­ცია და იმ­დე­ნად დიდი იყო ძვე­ლი და ახა­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბის მო­ტი­ვა­ცია მოს­წო­ნე­ბო­და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, რომ რე­ფორ­მა ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ძა­ლი­ან სწრა­ფად და წარ­მა­ტე­ბუ­ლად გან­ხორ­ცი­ელ­და. გა­მოჩ­ნდა უამ­რა­ვი იდე­ა­ლის­ტი, ღირ­სე­უ­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლი, რო­მელ­მაც მო­ინ­დო­მა და რაც მთა­ვა­რია და­ი­ჯე­რა, რომ თვი­თონ არის ამ პრო­ცე­სის ნა­წი­ლი და შე­მოქ­მე­დი. შე­დე­გად მი­ვი­ღეთ ის, რომ ყვე­ლა­ზე არა­პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო ინ­სტი­ტუ­ტი­დან, პო­ლი­ცია იქცა ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი ნდო­ბის მქო­ნე ორ­გა­ნოდ. ამ პრო­ცეს­ში მე ერთი რი­გი­თი ენ­თუ­ზი­ას­ტი ვი­ყა­ვი და ლო­მის წილი დამ­სა­ხუ­რე­ბა რამ­დე­ნი­მე ასე­ულ პო­ლი­ცი­ელს ეკუთ­ვნის, რომ­ლე­ბიც თავ­თა­ვი­ანთ ფრონტზე ქმნიდ­ნენ ახალ პრე­ცე­დენ­ტებს. მათ თავი ამ პრო­ცე­სის მთა­ვარ მო­ნა­წი­ლე­ე­ბად ჩათ­ვა­ლეს და ამ პრო­ცეს­ში თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცია მო­ახ­დი­ნეს.

ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ცი­ის რე­ფორ­მა უნი­კა­ლურ და სა­მა­გა­ლი­თოდ იქცა. დღეს უკვე ბევ­რი სხვა ქვე­ყა­ნა სა­კუ­თარ რე­ფორ­მებ­ში ჩვენს გა­მოც­დი­ლე­ბას იყე­ნებს.

დღე­ვან­დელ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ პო­ლი­ტი­კუ­რი ოპო­ნენ­ტე­ბის დის­კრე­დი­ტა­ცი­ის­თვის მთა­ვა­რი დარ­ტყმა სწო­რედ არ­სე­ბულ წარ­მა­ტე­ბულ სა­ხელ­მწი­ფო ინ­სტი­ტუ­ტებ­ზე მი­ი­ტა­ნა. ამ პრო­ცეს­მა სე­რი­ო­ზუ­ლად და­ა­ზა­რა­ლა და და­აკ­ნი­ნა პო­ლი­ცი­ის რე­ფორ­მის შე­დე­გე­ბი. ბევ­რი ღირ­სე­უ­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლი ჩა­მო­ა­ცი­ლა რე­ფორ­მე­ბის პრო­ცესს.

ყვე­ლა­ზე და­სა­ნა­ნია, რომ დღე­ვან­დელ პო­ლი­ცი­ე­ლებს არ აქვთ გან­ცდა, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­თვის რე­ფორ­მა პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლია. ვერ გრძნო­ბენ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან თა­ნად­გო­მას, ვერც მო­რა­ლუ­რი და ვერც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი სა­ხით. პო­ლი­ცი­ე­ლებს აქვთ გან­ცდა, რომ დღე­ვან­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა პო­ლი­ცი­ას გა­ნი­ხი­ლავს რო­გორც ბრძო­ლა­ში მო­გე­ბულ ნა­დავლს. პო­ლი­ცი­ის რე­ფორ­მე­ბის შე­მოქ­მე­დებ­სა და მო­ნა­წი­ლე­ებს, მათ მი­მართ და­უ­ფა­სებ­ლო­ბის გან­ცდა აქვთ. მინ­და მათ მხნე­ო­ბის­კენ მო­ვუ­წო­დო. მათი შრო­მის მი­ზა­ნი ქვეყ­ნის წინსვლა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცია იყო და ამ მხრივ მათ უკვე დიდ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წი­ეს.

რამ­დე­ნი­მე თვე­ში რეგ­რე­სი დას­რულ­დე­ბა. მათ უმ­რავ­ლე­სო­ბას სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცე­მათ და­უბ­რუნ­დნენ საყ­ვა­რელ საქ­მი­ა­ნო­ბას და დღეს მოქ­მედ უამ­რავ პა­ტი­ო­სან და პატ­რი­ოტ პო­ლი­ცი­ელ­თან ერ­თად გა­ნაგ­რძონ ამ ინ­სტი­ტუ­ტის გან­ვი­თა­რე­ბა და სრულ­ყო­ფა.

დაშ­ვე­ბუ­ლი შეც­დო­მე­ბის შე­სა­ხებ

დაშ­ვე­ბუ­ლი შეც­დო­მე­ბის ჩა­მოთ­ვლას და მათ შე­ფა­სე­ბას რამ­დე­ნი­მე გვერ­დი დას­ჭირ­დე­ბა. უფრო მე­ტიც, ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბის უფრო მეტი ნა­წი­ლი სწო­რედ შეც­დო­მე­ბი იყო, რად­გან რა­საც მე ვა­კე­თებ­დი ეს ყვე­ლა­ფე­რი სი­ახ­ლე იყო და არ არ­სე­ბობ­და მსგავ­სი პრე­ცე­დენ­ტე­ბი, მა­გა­ლი­თე­ბი და გა­მოც­დი­ლე­ბა, რომ­ლებ­ზე დაყ­რდნო­ბი­თაც უნდა მი­მე­ღო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბი. ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა უფრო კონ­სტრუქ­ტო­რის საქ­მი­ა­ნო­ბას ჰგავ­და, ვიდ­რე ხე­ლოს­ნის, რო­მელ­საც მზა ნა­ხა­ზე­ბი და თვალ­სა­ჩი­ნო მა­კე­ტი აქვს. როცა ახალს აკე­თებ, წი­ნას­წარ ყვე­ლაფ­რის გათ­ვლა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ვი­ღა­ცა ყო­ველ­თვის პირ­ვე­ლად იწყებს, რათა შემ­დეგ მისი გა­მოც­დი­ლე­ბა სხვის­თვის მა­გა­ლი­თი იყოს. მე ვი­ცო­დი, რომ ყვე­ლა სი­ახ­ლე კრი­ტი­კის ობი­ექ­ტი ხდე­ბა. ეს არ­ჩე­ვა­ნი შეგ­ნე­ბუ­ლად გა­ვა­კე­თე და ერთი წუ­თი­თაც არ ვთვლი, რომ სხვა გზა უნდა ამერ­ჩია. არ­სე­ბობს გა­მოთ­ქმა, რომ ბრძე­ნი სხვის შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლობს. მე არ მქო­ნია ამ ფუ­ფუ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ სხვის შეც­დო­მებ­ზე მეს­წავ­ლა, რად­გან არ მქონ­და მსგავ­სი გა­მოც­დი­ლე­ბის მგა­ლი­თი და სწო­რედ სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე სწავ­ლა მი­წევ­და.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, არ მქონ­და უფ­ლე­ბა ჩემი შეც­დო­მე­ბით საფრ­თხის წი­ნა­შე და­მე­ყე­ნე­ბი­ნა ჩვე­ნი წინსვლა და ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბა. ვთვლი, რომ უფრო მეტი მო­მე­თხო­ვე­ბო­და და მე­ტის გა­კე­თე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქონ­და. მეტი ყუ­რა­დღე­ბა უნდა მი­მექ­ცია სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან ობი­ექ­ტუ­რი კრი­ტი­კის­თვის. ბევ­რი ჩვე­ნი კრი­ტი­კო­სი არ იყო რუ­სუ­ლი პრო­პა­გან­დის ან კრი­მი­ნა­ლუ­რი სამ­ყა­როს ინ­ტე­რე­სე­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი. მათი დიდი ნა­წი­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს პატ­რი­ო­ტი იყო და მა­თაც ჩვენ­სა­ვით უნ­დო­დათ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს შე­ნე­ბა. მათი კრი­ტი­კის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბა, მათ­თან აქ­ტი­უ­რი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა, ჩვე­ნი სა­ერ­თო საქ­მის და ქვეყ­ნის შემ­დგომ გან­ვი­თა­რე­ბას შე­უ­წყობ­და ხელს.

დღე­ვან­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის რამ­დე­ნი­მე­წ­ლი­ან­მა საქ­მი­ა­ნო­ბამ დიდი გაკ­ვე­თი­ლი მომ­ცა. ზუს­ტად ვიცი, რომ რა­საც ისი­ნი აკე­თე­ბენ, მსგავ­სი არა­ვინ არა­სო­დეს უნდა გა­ა­კე­თოს და შე­სა­ბა­მი­სად არც მე ვა­პი­რებ ჩემი და მათი შეც­დო­მე­ბის გა­მე­ო­რე­ბას.

დღეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას აქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა, რო­გორც ნე­გა­ტი­უ­რი, ასე­ვე პო­ზი­ტი­უ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­ფა­სე­ბის. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სწორ არ­ჩე­ვანს გა­ა­კე­თებს",- ნათ­ქვა­მია გან­ცხა­დე­ბა­ში.