რუ­სუ­ლი "კო­მე­დი კლა­ბის" რე­ზი­დენ­ტი, იუ­მო­რის­ტი, შო­უ­მე­ნი და მომ­ღე­რა­ლი ზურა მა­ტუა, სო­ხუ­მე­ლი გახ­ლავთ. აფხა­ზე­თის ომის შემ­დეგ ოჯახ­თან ერ­თად ორი წელი თბი­ლის­ში ცხოვ­რობ­და, შემ­დეგ სან­ქტ-პე­ტერ­ბურ­გში გა­და­ი­ნაც­ვლა და ბოლო შვი­დი წე­ლია, რუ­სუ­ლი რე­ი­ტინ­გუ­ლი იუ­მო­რის­ტუ­ლი გა­და­ცე­მის ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბია. თუკი "კო­მე­დი­ში" ქარ­თუ­ლი მო­ტი­ვე­ბი ჟღერს, იქ აუ­ცი­ლებ­ლად ჩანს ზურა მა­ტუა. ბოლო დროს "გრუ­ზან­ტი­პის" სკეტჩმა ქარ­თუ­ლი ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე მო­ი­ა­რა.

რუ­სუ­ლი "კო­მე­დი კლა­ბის" წევ­რებ­მა "კა­ზან­ტი­პის" ქარ­თულ ვერ­სი­ა­ზე იხუმ­რეს. ზურა მცი­რე ხნით თბი­ლის­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და და მას­თან შეხ­ვედ­რა მო­ვა­ხერ­ხეთ.

- ზურა, რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით რუ­სულ "კო­მე­დი კლაბ­ში"?

- ჩემს მე­გო­ბარ "კა­ვე­ენ­ში­კებ­თან" ერ­თად გვქონ­და პრო­ექ­ტი, ქა­ლაქ სან­ქტ-პე­ტერ­ბურ­გში ვმოღ­ვა­წე­ობ­დით. წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვმარ­თავ­დით საკ­ლუ­ბო სა­ღა­მო­ებს, სა­დაც ხალ­ხი ჩვე­ნი ნომ­რე­ბის მო­სას­მე­ნად მო­დი­ო­და. შევ­ქმე­ნით მუ­სი­კა­ლუ­რი ტრიო. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში პე­ტერ­ბურ­გში გა­ვით­ქვით სა­ხე­ლი. ხმე­ბი მი­ვი­და მოს­კო­ვის "კო­მე­დი კლა­ბამ­დე". ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გვეს­ტუმ­რა "კო­მე­დი კლა­ბის" გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი, რო­მელ­მაც მოს­კო­ვის "კო­მე­დი­ში" გას­ვლა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა. მოკ­ლედ, მარ­ტი­ვი ის­ტო­რი­აა (იღი­მის). ეტყო­ბა, მო­ე­წო­ნა და რა­ღაც და­ი­ნა­ხა ჩვენ­ში. ალ­ბათ, ამი­ტო­მაც არის ასე­თი კარ­გი ბიზ­ნეს­მე­ნი, რომ უფრო მეტს ხე­დავს, ვიდ­რე სხვე­ბი. ახლა გა­მოვ­დი­ვართ შემ­დე­გი შე­მად­გენ­ლო­ბით, მე, ან­დრე ავე­რი­ნი და დი­მიტ­რი სა­რო­კი­ნი. ზოგ­ჯერ ჩვენ­თან ერ­თად ასე­ვე გა­მო­დის მა­რი­ნა კრა­ვე­ცი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ზუს­ტად არ მახ­სოვს თა­რი­ღი, მგო­ნი, რუ­სულ "კო­მე­დი­ში" 2006 თუ 2007 წელს მი­ვე­დი.

- ვიცი, რომ პე­ტერ­ბურ­გში ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­დით, სა­დაც სა­ქარ­თვე­ლო­დან გა­ემ­გზავ­რეთ.

- მე­ხუ­თე კლა­სამ­დე სო­ხუმ­ში ვსწავ­ლობ­დი. მერე, ყვე­ლამ იცის, რა უბე­დუ­რე­ბაც გა­დახ­და თავს ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს, ვინც აფხა­ზეთ­ში ცხოვ­რობ­და. გად­მო­ვე­დით თბი­ლის­ში, სა­დაც ორი წელი ვი­ცხოვ­რეთ და ომის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემი მშობ­ლე­ბი და ჩვე­ნი ოჯა­ხი ლე­ნინ­გრად­ში გა­და­ვი­და. იქ ბევ­რი ნა­თე­სა­ვი გვყავ­და და დაგ­ვეხ­მარ­ნენ.

- თქვე­ნი თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი აფხა­ზე­თის ომი რო­გო­რი იყო?

- ალ­ბათ, არ გახ­სოვთ, პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ან­სამ­ბლში ვმღე­რო­დი აჩი ფურ­ცე­ლა­ძეს­თან ერ­თად, ვმუ­შა­ობ­დით რა­დიო "აბ­ლა­ბუ­და­ში", ხში­რად დავ­დი­ო­დით გას­ტრო­ლებ­ზე, გა­მოვ­დი­ო­დით ტე­ლე­ვი­ზი­ით მა­რა­თო­ნებ­ზე. ომს ვუ­ყუ­რებ­დი რო­გორც შვი­ლი, რომ­ლის მა­მაც ომის და­წყე­ბი­დან ბო­ლომ­დე აფხა­ზეთ­ში იყო, მამა მე­ნატ­რე­ბო­და და ვმღე­რო­დი სიმ­ღე­რას "ბი­ჭე­ბი". ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა მე­რა­ბიშ­ვი­ლის სიმ­ღე­რას ასე­თი ტექ­სტი ჰქონ­და: "ბი­ჭე­ბი იბ­რძვი­ან, მი­დი­ან ტყვი­ებ­თან, მი­დი­ან, იმ­ღე­რონ შვი­ლებ­მა ის­მი­ნონ გმი­რებ­მა, გმი­რებ­მა..." ალ­ბათ, მეც ასე ვხე­დავ­დი ომს.

- ვიცი, რომ აჩის­თან მას მერე მე­გობ­რობთ...

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. აჩი ჩემი მეჯ­ვა­რე და ჩემი შვი­ლის ლუ­კას ნათ­ლი­აა.

- თქვე­ნი კა­რი­ე­რის მოს­კო­ვურ ნა­წილს შე­ვე­ხოთ. რამ­დე­ნად რთუ­ლი იყო დამ­კვიდ­რე­ბა კლუ­ბის უკვე არ­სე­ბულ წევ­რებს შო­რის.

- არა­ნა­ი­რი კონ­კუ­რენ­ცია არ ყო­ფი­ლა, არ­მია ხომ არ არის? დღეს უკვე შე­მიძ­ლია, ყვე­ლა მათ­განს მე­გო­ბა­რი და­ვარ­ქვა. ზოგს ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვიც­ნობ­დი, ზოგს "კა­ვე­ე­ნი­დან". მოს­კოვ­ში რომ ჩა­ვე­დით, ნა­ხე­ვარ წე­ლი­წად­ში თავს ისე ვგრძნობ­დი, თით­ქოს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მოს­კოვ­ში გა­ვა­ტა­რე. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ მიყ­ვარს მუ­შა­ო­ბა, და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და არ მიტ­რი­ა­ლებ­და ფიქ­რე­ბი, რომ იქ მარ­ტო ვი­ყა­ვი. თუმ­ცა ასეც არ იყო, რად­გან ამ ქა­ლაქ­ში ჩემი ნა­თე­სა­ვე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, ბი­ძე­ბი, ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი. "კო­მე­დის" ბი­ჭებ­მა ძა­ლი­ან კარ­გად მი­მი­ღეს, 7-8 წე­ლი­წა­დი გა­ვი­და და ერ­თად მოვ­დი­ვართ.

- ვარ­სკვლა­ვო­ბა რო­დის იგ­რძე­ნით?

- (იღი­მის) მთე­ლი ცხოვ­რე­ბაა, სცე­ნა­ზე ვარ. ვმღე­რო­დი, ცეკ­ვა­ზეც დავ­დი­ო­დი, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი გაკ­ვე­თი­ლი იყო, რო­დე­საც ბა­ტონ­მა გი­ორ­გი რა­ტი­ან­მა სო­ხუ­მის თე­ატ­რში მი­მი­ღო, პირ­ვე­ლი­დან მე­ო­თხე კლა­სამ­დე ორი სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შე, მათ შო­რის, ერთ-ერ­თში მთა­ვა­რი როლი მქონ­და, შე­მო­ვი­ა­რეთ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. ასე რომ, სცე­ნას ბავ­შვო­ბი­დან ვიც­ნობ, პუბ­ლი­კას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ბავ­შვე­ბი გვცნობ­დნენ და ალ­ბათ, იქი­დან შე­ვიგ­რძე­ნი პირ­ვე­ლი პო­პუ­ლა­რო­ბაც. ეს იყო ალ­ბათ პირ­ვე­ლი ვარ­სკვლა­ვო­ბაც. გა­სა­გე­ბია, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ძა­ბუ­ლი ვი­თა­რე­ბა იყო, მაგ­რამ სკო­ლა­ში რომ გვცნობ­დნენ ჩვენ­თვის უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. თუმ­ცა მე ვარ­სკვლა­ვო­ბა­ზე ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბა მაქვს, ვფიქ­რობ, რომ ვარ­სკვლა­ვე­ბი ცა­შია და ჩვენ დე­და­მი­წა­ზე ვსაქ­მი­ა­ნობთ და ჩვენს საქ­მეს ვა­კე­თებთ (იღი­მის). ჩემ­თვის ვარ­სკვლა­ვი არის სტი­ვი უან­დე­რი. არა მგო­ნია, მე ვიყო სტი­ვი უან­დე­რი. მე უბ­რა­ლოდ ზურა მა­ტუა ვარ. შე­საძ­ლოა, ვი­ღა­ცის­თვის მეც ვარ ვარ­სკვლა­ვი და კერ­პი, დიდი მად­ლო­ბა ასეთ ადა­მი­ა­ნებს (იღი­მის).

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი რო­გორ გე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან?

- ძი­რი­თა­დად, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში. სხვა­თა შო­რის, უმე­ტეს­წი­ლად, და­დე­ბით კო­მენ­ტა­რებს მწე­რენ. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რო­დე­საც ხალ­ხი აფა­სებს შენს საქ­მეს. ეს, ალ­ბათ, იმას უკავ­შირ­დე­ბა, რომ ჩვენ ვა­ცი­ნებთ ადა­მი­ა­ნებს. ალ­ბათ, ადა­მი­ა­ნი და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი უნდა იყოს, რომ სი­ცი­ლი არ უყ­ვარ­დეს და იუ­მორს აკ­რი­ტი­კებ­დეს, თუკი პროგ­რა­მა არ მოგ­წონს, უნდა გა­დარ­თო. ვინც უყუ­რებს "კო­მე­დი კლაბს", ალ­ბათ, უმ­რავ­ლე­სო­ბას ვუყ­ვარ­ვართ. არი­ან გა­და­რე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ცუდ კო­მენ­ტა­რებს მწე­რენ, მაგ­რამ ესე­ნი, თუ რუ­სებ­ზეა სა­უ­ბა­რი, "სკი­ნ­ჰე­დე­ბი" არი­ან, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, რა გინ­დათ რუ­სეთ­ში და იგი­ნე­ბი­ან, ილან­ძღე­ბი­ან. მაგ­რამ მე მათ­თვის არას­დროს მი­პა­სუ­ხია.

- ქარ­თულ იუ­მო­რის­ტულ გა­და­ცე­მებს, მა­გა­ლი­თად, ხში­რად აკ­რი­ტი­კე­ბენ. თქვენ რას ფიქ­რობთ მათ­ზე?

- ვმე­გობ­რობ ბი­ჭებ­თან, ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვი­ლი ახ­ლა­ხან იყო ჩა­მო­სუ­ლი იურ­მა­ლა­ში, "კო­მე­დის" ფეს­ტი­ვალ­ზე. დაგ­ვი­ჭი­რა მხა­რი, ვი­ნა­ი­დან ჩვენ მე­გობ­რო­ბა გვა­კავ­ში­რებს. მე, რო­გორც ქარ­თვე­ლი, ყო­ველ­თვის ვა­ფა­სებ­დი ქარ­თულ "კა­ვე­ენს", იუ­მორს. ისი­ნი ჩვე­ნი კო­ლე­გე­ბი არი­ან. ვერ გე­ტყვი, რომ ყვე­ლა სკეტ­ჩი ნა­ნა­ხი მაქვს, რად­გან დრო არ მყოფ­ნის. ვიცი, რომ ბი­ჭებ­მა ახა­ლი მულ­ტფილ­მი და­ი­წყეს. მე მიყ­ვარს "ვა­ნოს შოუ", რად­გან ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო და მწვა­ვე გა­და­ცე­მე­ბი აქვს. მა­მა­ჩე­მი, სა­ერ­თოდ, ვა­ნოს ფა­ნია (იღი­მის).

ქარ­თუ­ლი და რუ­სუ­ლი იუ­მო­რი ყო­ველ­თვის გან­სხვავ­დე­ბო­და ერ­თმა­ნე­თის­გან, ამი­ტო­მაც რო­დე­საც ცდი­ლობ, ქარ­თუ­ლი იუ­მო­რი თარ­გმნო და უხე­შად რომ ვთქვა, "აჭა­მო" რუ­სულ პუბ­ლი­კას, ეს ცოტა რთუ­ლია. აქ უნდა ცხოვ­რობ­დე, რომ იცო­დე აქა­უ­რი მენ­ტა­ლი­ტე­ტი. მე ქარ­თვე­ლი ვარ და მე­ცი­ნე­ბა, შე­საძ­ლოა, სხვა ეროვ­ნე­ბის ადა­მი­ანს არ გა­ე­ცი­ნოს.

- თქვე­ნი აზ­რით, რო­მე­ლია სა­უ­კე­თე­სო თქვე­ნი ნომ­რე­ბი­დან.

- არ იქ­ნე­ბა ბა­ნა­ლუ­რი, თუ ვი­ტყვი, რომ ერ­თმა­ნე­თის­გან არ ვარ­ჩევ. თუმ­ცა არის ნომ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ნაკ­ლე­ბად მომ­წონს, ეს, ძი­რი­თა­დად, პირ­ვე­ლი წლე­ბის სკეტ­ჩებს ეხე­ბა. სა­სა­ცი­ლო ნომ­რე­ბი იყო, მაგ­რამ დიდი აზრი და ში­ნა­არ­სი არ ჰქონ­და. ახლა ვცდი­ლობთ, უფრო ში­ნა­არ­სი­ა­ნი ნომ­რე­ბი შევ­თა­ვა­ზოთ მა­ყუ­რე­ბელს, არის მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბი, უბ­რა­ლოდ, სიმ­ღე­რე­ბი და იუ­მო­რის­ტუ­ლი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც დი­ჯეი სმეშ­თან ერ­თად ჩავ­წე­რეთ. შეგ­ვაქვს ქარ­თუ­ლი მო­ტი­ვე­ბიც, მა­გა­ლი­თად, ბო­ლოდ­რო­ინ­დელ "გრუ­ზან­ტიპს" და­ვა­სა­ხე­ლებ.

- ეს ნო­მე­რი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და ჩვენ­თან ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში. რო­გორ გაჩ­ნდა "გრუ­ზან­ტი­პის" იდეა?

- რო­გორც კი გა­ვი­გეთ, რომ "კა­ზან­ტი­პი" სა­ქარ­თვე­ლო­ში უნდა გა­მარ­თუ­ლი­ყო, ნომ­რის მო­ფიქ­რე­ბა პრობ­ლე­მა აღარ იყო (იღი­მის). და­ვარ­ქვით "გრუ­ზან­ტი­პი". ქარ­თველ ბი­ჭებ­თან ერ­თად ვა­პი­რებ­დით ჩა­წე­რას, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც ვერ მო­ხერ­ხდა. შემ­დეგ გაგ­ვახ­სენ­და ჯგუ­ფი "ჯუ­კბოქ­სი" და ისი­ნი მო­ვიწ­ვი­ეთ, ქარ­თუ­ლი ჰან­გე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა კი მე და ავე­რინ­საც შეგ­ვეძ­ლო.

იხი­ლეთ სრუ­ლად

რუ­სუ­ლი "კო­მე­დი კლა­ბის" წევ­რებ­მა "კა­ზან­ტი­პის" ქარ­თულ ვერ­სი­ა­ზე იხუმ­რეს. ზურა მცი­რე ხნით თბი­ლის­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და და მას­თან შეხ­ვედ­რა მო­ვა­ხერ­ხეთ.

- ზურა, რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით რუ­სულ "კო­მე­დი კლაბ­ში"?

- ჩემს მე­გო­ბარ "კა­ვე­ენ­ში­კებ­თან" ერ­თად გვქონ­და პრო­ექ­ტი, ქა­ლაქ სან­ქტ-პე­ტერ­ბურ­გში ვმოღ­ვა­წე­ობ­დით. წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვმარ­თავ­დით საკ­ლუ­ბო სა­ღა­მო­ებს, სა­დაც ხალ­ხი ჩვე­ნი ნომ­რე­ბის მო­სას­მე­ნად მო­დი­ო­და. შევ­ქმე­ნით მუ­სი­კა­ლუ­რი ტრიო. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში პე­ტერ­ბურ­გში გა­ვით­ქვით სა­ხე­ლი. ხმე­ბი მი­ვი­და მოს­კო­ვის "კო­მე­დი კლა­ბამ­დე". ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გვეს­ტუმ­რა "კო­მე­დი კლა­ბის" გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი, რო­მელ­მაც მოს­კო­ვის "კო­მე­დი­ში" გას­ვლა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა. მოკ­ლედ, მარ­ტი­ვი ის­ტო­რი­აა (იღი­მის). ეტყო­ბა, მო­ე­წო­ნა და რა­ღაც და­ი­ნა­ხა ჩვენ­ში. ალ­ბათ, ამი­ტო­მაც არის ასე­თი კარ­გი ბიზ­ნეს­მე­ნი, რომ უფრო მეტს ხე­დავს, ვიდ­რე სხვე­ბი. ახლა გა­მოვ­დი­ვართ შემ­დე­გი შე­მად­გენ­ლო­ბით, მე, ან­დრე ავე­რი­ნი და დი­მიტ­რი სა­რო­კი­ნი. ზოგ­ჯერ ჩვენ­თან ერ­თად ასე­ვე გა­მო­დის მა­რი­ნა კრა­ვე­ცი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ზუს­ტად არ მახ­სოვს თა­რი­ღი, მგო­ნი, რუ­სულ "კო­მე­დი­ში" 2006 თუ 2007 წელს მი­ვე­დი.

- ვიცი, რომ პე­ტერ­ბურ­გში ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­დით, სა­დაც სა­ქარ­თვე­ლო­დან გა­ემ­გზავ­რეთ.

- მე­ხუ­თე კლა­სამ­დე სო­ხუმ­ში ვსწავ­ლობ­დი. მერე, ყვე­ლამ იცის, რა უბე­დუ­რე­ბაც გა­დახ­და თავს ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს, ვინც აფხა­ზეთ­ში ცხოვ­რობ­და. გად­მო­ვე­დით თბი­ლის­ში, სა­დაც ორი წელი ვი­ცხოვ­რეთ და ომის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ჩემი მშობ­ლე­ბი და ჩვე­ნი ოჯა­ხი ლე­ნინ­გრად­ში გა­და­ვი­და. იქ ბევ­რი ნა­თე­სა­ვი გვყავ­და და დაგ­ვეხ­მარ­ნენ.

- თქვე­ნი თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი აფხა­ზე­თის ომი რო­გო­რი იყო?

- ალ­ბათ, არ გახ­სოვთ, პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ან­სამ­ბლში ვმღე­რო­დი აჩი ფურ­ცე­ლა­ძეს­თან ერ­თად, ვმუ­შა­ობ­დით რა­დიო "აბ­ლა­ბუ­და­ში", ხში­რად დავ­დი­ო­დით გას­ტრო­ლებ­ზე, გა­მოვ­დი­ო­დით ტე­ლე­ვი­ზი­ით მა­რა­თო­ნებ­ზე. ომს ვუ­ყუ­რებ­დი რო­გორც შვი­ლი, რომ­ლის მა­მაც ომის და­წყე­ბი­დან ბო­ლომ­დე აფხა­ზეთ­ში იყო, მამა მე­ნატ­რე­ბო­და და ვმღე­რო­დი სიმ­ღე­რას "ბი­ჭე­ბი". ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა მე­რა­ბიშ­ვი­ლის სიმ­ღე­რას ასე­თი ტექ­სტი ჰქონ­და: "ბი­ჭე­ბი იბ­რძვი­ან, მი­დი­ან ტყვი­ებ­თან, მი­დი­ან, იმ­ღე­რონ შვი­ლებ­მა ის­მი­ნონ გმი­რებ­მა, გმი­რებ­მა..." ალ­ბათ, მეც ასე ვხე­დავ­დი ომს.

- ვიცი, რომ აჩის­თან მას მერე მე­გობ­რობთ...

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. აჩი ჩემი მეჯ­ვა­რე და ჩემი შვი­ლის ლუ­კას ნათ­ლი­აა.

- თქვე­ნი კა­რი­ე­რის მოს­კო­ვურ ნა­წილს შე­ვე­ხოთ. რამ­დე­ნად რთუ­ლი იყო დამ­კვიდ­რე­ბა კლუ­ბის უკვე არ­სე­ბულ წევ­რებს შო­რის.

- არა­ნა­ი­რი კონ­კუ­რენ­ცია არ ყო­ფი­ლა, არ­მია ხომ არ არის? დღეს უკვე შე­მიძ­ლია, ყვე­ლა მათ­განს მე­გო­ბა­რი და­ვარ­ქვა. ზოგს ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვიც­ნობ­დი, ზოგს "კა­ვე­ე­ნი­დან". მოს­კოვ­ში რომ ჩა­ვე­დით, ნა­ხე­ვარ წე­ლი­წად­ში თავს ისე ვგრძნობ­დი, თით­ქოს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მოს­კოვ­ში გა­ვა­ტა­რე. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ მიყ­ვარს მუ­შა­ო­ბა, და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და არ მიტ­რი­ა­ლებ­და ფიქ­რე­ბი, რომ იქ მარ­ტო ვი­ყა­ვი. თუმ­ცა ასეც არ იყო, რად­გან ამ ქა­ლაქ­ში ჩემი ნა­თე­სა­ვე­ბი ცხოვ­რო­ბენ, ბი­ძე­ბი, ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი. "კო­მე­დის" ბი­ჭებ­მა ძა­ლი­ან კარ­გად მი­მი­ღეს, 7-8 წე­ლი­წა­დი გა­ვი­და და ერ­თად მოვ­დი­ვართ.

- ვარ­სკვლა­ვო­ბა რო­დის იგ­რძე­ნით?

- (იღი­მის) მთე­ლი ცხოვ­რე­ბაა, სცე­ნა­ზე ვარ. ვმღე­რო­დი, ცეკ­ვა­ზეც დავ­დი­ო­დი, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი გაკ­ვე­თი­ლი იყო, რო­დე­საც ბა­ტონ­მა გი­ორ­გი რა­ტი­ან­მა სო­ხუ­მის თე­ატ­რში მი­მი­ღო, პირ­ვე­ლი­დან მე­ო­თხე კლა­სამ­დე ორი სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შე, მათ შო­რის, ერთ-ერ­თში მთა­ვა­რი როლი მქონ­და, შე­მო­ვი­ა­რეთ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო. ასე რომ, სცე­ნას ბავ­შვო­ბი­დან ვიც­ნობ, პუბ­ლი­კას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ბავ­შვე­ბი გვცნობ­დნენ და ალ­ბათ, იქი­დან შე­ვიგ­რძე­ნი პირ­ვე­ლი პო­პუ­ლა­რო­ბაც. ეს იყო ალ­ბათ პირ­ვე­ლი ვარ­სკვლა­ვო­ბაც. გა­სა­გე­ბია, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ძა­ბუ­ლი ვი­თა­რე­ბა იყო, მაგ­რამ სკო­ლა­ში რომ გვცნობ­დნენ ჩვენ­თვის უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო. თუმ­ცა მე ვარ­სკვლა­ვო­ბა­ზე ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბა მაქვს, ვფიქ­რობ, რომ ვარ­სკვლა­ვე­ბი ცა­შია და ჩვენ დე­და­მი­წა­ზე ვსაქ­მი­ა­ნობთ და ჩვენს საქ­მეს ვა­კე­თებთ (იღი­მის). ჩემ­თვის ვარ­სკვლა­ვი არის სტი­ვი უან­დე­რი. არა მგო­ნია, მე ვიყო სტი­ვი უან­დე­რი. მე უბ­რა­ლოდ ზურა მა­ტუა ვარ. შე­საძ­ლოა, ვი­ღა­ცის­თვის მეც ვარ ვარ­სკვლა­ვი და კერ­პი, დიდი მად­ლო­ბა ასეთ ადა­მი­ა­ნებს (იღი­მის).

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი რო­გორ გე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან?

- ძი­რი­თა­დად, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში. სხვა­თა შო­რის, უმე­ტეს­წი­ლად, და­დე­ბით კო­მენ­ტა­რებს მწე­რენ. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რო­დე­საც ხალ­ხი აფა­სებს შენს საქ­მეს. ეს, ალ­ბათ, იმას უკავ­შირ­დე­ბა, რომ ჩვენ ვა­ცი­ნებთ ადა­მი­ა­ნებს. ალ­ბათ, ადა­მი­ა­ნი და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი უნდა იყოს, რომ სი­ცი­ლი არ უყ­ვარ­დეს და იუ­მორს აკ­რი­ტი­კებ­დეს, თუკი პროგ­რა­მა არ მოგ­წონს, უნდა გა­დარ­თო. ვინც უყუ­რებს "კო­მე­დი კლაბს", ალ­ბათ, უმ­რავ­ლე­სო­ბას ვუყ­ვარ­ვართ. არი­ან გა­და­რე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ცუდ კო­მენ­ტა­რებს მწე­რენ, მაგ­რამ ესე­ნი, თუ რუ­სებ­ზეა სა­უ­ბა­რი, "სკი­ნ­ჰე­დე­ბი" არი­ან, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, რა გინ­დათ რუ­სეთ­ში და იგი­ნე­ბი­ან, ილან­ძღე­ბი­ან. მაგ­რამ მე მათ­თვის არას­დროს მი­პა­სუ­ხია.

- ქარ­თულ იუ­მო­რის­ტულ გა­და­ცე­მებს, მა­გა­ლი­თად, ხში­რად აკ­რი­ტი­კე­ბენ. თქვენ რას ფიქ­რობთ მათ­ზე?

- ვმე­გობ­რობ ბი­ჭებ­თან, ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვი­ლი ახ­ლა­ხან იყო ჩა­მო­სუ­ლი იურ­მა­ლა­ში, "კო­მე­დის" ფეს­ტი­ვალ­ზე. დაგ­ვი­ჭი­რა მხა­რი, ვი­ნა­ი­დან ჩვენ მე­გობ­რო­ბა გვა­კავ­ში­რებს. მე, რო­გორც ქარ­თვე­ლი, ყო­ველ­თვის ვა­ფა­სებ­დი ქარ­თულ "კა­ვე­ენს", იუ­მორს. ისი­ნი ჩვე­ნი კო­ლე­გე­ბი არი­ან. ვერ გე­ტყვი, რომ ყვე­ლა სკეტ­ჩი ნა­ნა­ხი მაქვს, რად­გან დრო არ მყოფ­ნის. ვიცი, რომ ბი­ჭებ­მა ახა­ლი მულ­ტფილ­მი და­ი­წყეს. მე მიყ­ვარს "ვა­ნოს შოუ", რად­გან ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო და მწვა­ვე გა­და­ცე­მე­ბი აქვს. მა­მა­ჩე­მი, სა­ერ­თოდ, ვა­ნოს ფა­ნია (იღი­მის).

ქარ­თუ­ლი და რუ­სუ­ლი იუ­მო­რი ყო­ველ­თვის გან­სხვავ­დე­ბო­და ერ­თმა­ნე­თის­გან, ამი­ტო­მაც რო­დე­საც ცდი­ლობ, ქარ­თუ­ლი იუ­მო­რი თარ­გმნო და უხე­შად რომ ვთქვა, "აჭა­მო" რუ­სულ პუბ­ლი­კას, ეს ცოტა რთუ­ლია. აქ უნდა ცხოვ­რობ­დე, რომ იცო­დე აქა­უ­რი მენ­ტა­ლი­ტე­ტი. მე ქარ­თვე­ლი ვარ და მე­ცი­ნე­ბა, შე­საძ­ლოა, სხვა ეროვ­ნე­ბის ადა­მი­ანს არ გა­ე­ცი­ნოს.

- თქვე­ნი აზ­რით, რო­მე­ლია სა­უ­კე­თე­სო თქვე­ნი ნომ­რე­ბი­დან.

- არ იქ­ნე­ბა ბა­ნა­ლუ­რი, თუ ვი­ტყვი, რომ ერ­თმა­ნე­თის­გან არ ვარ­ჩევ. თუმ­ცა არის ნომ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ნაკ­ლე­ბად მომ­წონს, ეს, ძი­რი­თა­დად, პირ­ვე­ლი წლე­ბის სკეტ­ჩებს ეხე­ბა. სა­სა­ცი­ლო ნომ­რე­ბი იყო, მაგ­რამ დიდი აზრი და ში­ნა­არ­სი არ ჰქონ­და. ახლა ვცდი­ლობთ, უფრო ში­ნა­არ­სი­ა­ნი ნომ­რე­ბი შევ­თა­ვა­ზოთ მა­ყუ­რე­ბელს, არის მი­ნი­ა­ტი­უ­რე­ბი, უბ­რა­ლოდ, სიმ­ღე­რე­ბი და იუ­მო­რის­ტუ­ლი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც დი­ჯეი სმეშ­თან ერ­თად ჩავ­წე­რეთ. შეგ­ვაქვს ქარ­თუ­ლი მო­ტი­ვე­ბიც, მა­გა­ლი­თად, ბო­ლოდ­რო­ინ­დელ "გრუ­ზან­ტიპს" და­ვა­სა­ხე­ლებ.

- ეს ნო­მე­რი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და ჩვენ­თან ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში. რო­გორ გაჩ­ნდა "გრუ­ზან­ტი­პის" იდეა?

- რო­გორც კი გა­ვი­გეთ, რომ "კა­ზან­ტი­პი" სა­ქარ­თვე­ლო­ში უნდა გა­მარ­თუ­ლი­ყო, ნომ­რის მო­ფიქ­რე­ბა პრობ­ლე­მა აღარ იყო (იღი­მის). და­ვარ­ქვით "გრუ­ზან­ტი­პი". ქარ­თველ ბი­ჭებ­თან ერ­თად ვა­პი­რებ­დით ჩა­წე­რას, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც ვერ მო­ხერ­ხდა. შემ­დეგ გაგ­ვახ­სენ­და ჯგუ­ფი "ჯუ­კბოქ­სი" და ისი­ნი მო­ვიწ­ვი­ეთ, ქარ­თუ­ლი ჰან­გე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა კი მე და ავე­რინ­საც შეგ­ვეძ­ლო.