ცნო­ბი­ლი პო­ე­ტი და ფოლკ­ლო­რის­ტი - ეთერ თა­თა­რა­ი­ძე თურ­მე კარ­გა ხანს არ ამ­ხელ­და, რომ ლექ­სებს წერ­და. ბუ­ნე­ბით მო­რი­დე­ბულს, ბევ­რჯერ და­უწ­ვავს კი­დეც სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი, რა­საც დღეს ნა­ნობს - მი­იჩ­ნევს, რომ შე­მოქ­მედ­მა ასე­თი რამ არა­სო­დეს არ უნდა ჩა­ი­დი­ნოს. და­ახ­ლო­ე­ბით 9 წლის იყო, როცა მიხ­ვდა, რომ მისი ფიქ­რი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი არ იყო - "სხვა­გან გა­უხ­ვია"... რო­გორც ქალ­ბა­ტონ­მა ეთერ­მა გვი­თხრა, მისი ლექ­სი ხალ­ხუ­რი სა­ზომ-სა­წო­ნით შექ­მნი­ლი კი არა, თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტით და­წე­რი­ლი კლა­სი­კუ­რი ლექ­სია... ცოტა არ იყოს, გულ­და­წყვე­ტი­ლია იმ ამ­ბი­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის გამო, ვინც პო­ე­ტო­ბას იბ­რა­ლებს და ვი­თომ თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტის სა­ბურ­ვლით უმ­სგავ­სო­ბის და­ფარ­ვას ცდი­ლობს.

- ალ­ბათ და­მე­თან­ხმე­ბით, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა კუ­თხე ლა­მა­ზია. მე ჩემ­თვის ულა­მა­ზეს "ქვე­ყა­ნა­ში" - თუ­შეთ­ში და­ვი­ბა­დე. მამა მა­გა­რი თუში მე­ცხვა­რე იყო, დედა - ტი­პუ­რი თუ­შის ქალი, ხელ­საქ­მი­სა და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის მცოდ­ნე. დედა უკვე 88 წლის გახ­ლავთ. ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი, კე­თილ­შო­ბი­ლი და ბევ­რი ამ­ბის მთხრო­ბე­ლია. ჯან­სა­ღი ჭკუა-გო­ნე­ბა და აბ­სო­ლუ­ტუ­რი მხედ­ვე­ლო­ბა დღემ­დე შე­მორ­ჩა. მხო­ლოდ მუხ­ლებ­მა უღა­ლა­ტა - გა­და­ად­გი­ლე­ბა უჭირს. ამ­ბობს, - ჯან­მრთე­ლი მუხ­ლე­ბი რომ მქონ­დეს, მთებს თა­ვი­სუფ­ლად მოვ­გლეჯ­დიო (იცი­ნის). 4 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი მყავს. მე ნა­ბო­ლა­რა გახ­ლა­ვართ. მო­ხუ­ცე­ბით მდი­დარ უბან­ში ვცხოვ­რობ­დი. ოჯახს ვერ ნა­ხავ­დით, რომ­ლის სახ­ლის წი­ნაც სკამ­ზე მო­ხუ­ცი ცოლ-ქმა­რი არ იჯდა. სამ­წუ­ხა­როდ, "ბერ დედ-პა­პას" (ბე­ბია-ბა­ბუ­ას) ვერ მო­ვეს­წა­რი. ჰოდა, გული მწყდე­ბო­და, როცა ვუ­ყუ­რებ­დი, ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბი "ბერ დედ-პა­პას" რომ ეხუ­ტე­ბოდ­ნენ. მო­ხუ­ცებ­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი - ყვე­ლას­თან ჩა­ხუ­ტე­ბა შე­მეძ­ლო და მა­თაც ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი. მათ მიერ თუ­შე­თის წარ­სულ­ზე მო­თხრო­ბი­ლი ამ­ბე­ბი შინ "მიმ­ქონ­და", რა­ღაც სი­ტყვა მა­მახ­სოვ­რდე­ბო­და და იმ სი­ტყვის გარ­შე­მო - ამ­ბე­ბი... მო­ხუ­ცე­ბი ერ­თმა­ნეთს "ხმით ნა­ტი­რალს" უამ­ბობ­დნენ, რაც ჩემ­ზე ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებ­და და ხში­რად დიდ­ხანს ვერ ვი­ძი­ნებ­დი. მა­გა­ლი­თად, მახ­სოვს, აბა­ლო­ი­ძე­ე­ბის მო­ხუც­მა ჩი­ღო­ელ­მა რძალ­მა თა­ნა­სოფ­ლე­ლი რძლე­ბის და­ხოც­ვის ამ­ბა­ვი გვი­ამ­ბო: რძლებს ზამ­თარ­ში შეშა გა­უ­თავ­დათ და ნგრე­ვის პი­რას მი­სულ ერთ-ერთ სახ­ლთან ხმე­ლი შე­შის გა­მო­საძ­რო­ბად მი­ვიდ­ნენ. შიგ­ნით რომ შე­ვიდ­ნენ, სახ­ლი "და­ჭი­ჭინ­და" (ანუ და­იჭ­რა­ჭუ­ნა) და ორი­ვე ქალი ჩა­ი­ტა­ნა: 1 ახალ­მოყ­ვა­ნი­ლი პა­ტარ­ძა­ლი გახ­ლდათ, მე­ო­რე კი - თოთო ბავ­შვის პატ­რო­ნი. მთხრო­ბელ­მა ბე­ბომ აღ­ნიშ­ნა, - ეს ამ­ბა­ვი ჩემს ბალ­ღო­ბა­ში მოხ­დაო, - და დას­ძი­ნა, თუ რო­გორ გაც­ვლა-გა­მოც­ვლით იტი­რეს და­ღუ­პუ­ლი ქა­ლე­ბი დე­დებ­მა. მიკ­ვირ­და - "გაც­ვლით ტი­რი­ლი" რას ნიშ­ნავს? სა­კუ­თა­რი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბი რა­ტომ არ და­ი­ტი­რეს-მეთ­ქი? მე­ო­რე დღეს ბე­ბომ ამიხ­სნა: სა­კუ­თა­რი შვი­ლი რომ და­გე­ტი­რა, ეს თუ­შეთ­ში სირ­ცხვი­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და. და­ღუ­პუ­ლი ქა­ლე­ბის ჭი­რი­სუფ­ლებ­მა ეს წესი ბო­ლომ­დე შე­ი­ნა­ხეს, და­მარ­ხვის დღეს კი ამ ყვე­ლა­ფერს ვე­ღარ გა­უძ­ლეს და სა­კუ­თა­რი ქა­ლე­ბი და­ი­ტი­რე­სო... შემ­დეგ, ჩემს სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შე­ვარ­ში - "თუ­შუ­რი ხმით ნა­ტი­რა­ლი", სხვა "ნა­ტი­რა­ლებ­თან" ერ­თად, ის 2 შე­დევ­რიც დავ­წე­რე, რო­მელ­მაც დრო, სივ­რცე, ადათ-წესი შე­მო­ი­ნა­ხა...

თით­ქოს უფალ­მა ნა­ნატრ კუ­თხე­ში ნა­ნატრ დროს მო­მახ­ვედ­რა, რად­გან მა­შინ ძა­ლი­ან მა­გა­რი თუ­შე­თი და თუ­შუ­რი ყოფა, ტრა­დი­ცი­ე­ბის მიმ­დე­ვა­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ჯერ კი­დევ ცო­ცხლობ­და. კავ­კა­სი­ო­ნი გა­და­მივ­ლია - ხურ­ჯი­ნის თვალ­ში ჩას­მი­დან და­წყე­ბუ­ლი, სირ­ბი­ლით ას­ვლით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ამ­ჟა­მად თუ­შე­თი ლა­მის ერ­თა­დერ­თი კუ­თხეა, სა­დაც ხალ­ხი დღე­საც "მთა­ბა­რობს": ზა­ფხულს თუ­შეთ­ში ატა­რებს, ზამ­თარს - ალ­ვან­ში... არც მახ­სოვს, ლექ­სე­ბის წერა რო­დის და­ვი­წყე. "თავს ხელი შე­იგ­დე", იოც­ნე­ბე და და­წე­რე - ასე არ ხდე­ბა. ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა, ის უფრო ლექ­სია, რა­საც ჩუ­მად იტი­რებ და ლექ­სად არ ამოს­თქვამ. თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტით წერა არა­ვის მო­სა­ხიბ­ლად, არა­ვის მო­სა­ტყუ­ებ­ლად, არაფ­რის გა­სა­ფე­რა­დებ­ლად არ და­მი­წყია. ეს ჩემი სუ­ლის ნამ­დვი­ლი სამ­ყა­რო, ბუ­ნებ­რი­ვი სა­ფიქ­რა­ლია. ბო­ლოდ­რო­ინ­დე­ლი სა­ში­ნე­ლი ტენ­დენ­ცი­ის გამო, გული მწყდე­ბა: თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტი უძ­ვე­ლე­სი და ღრმაა. ბევ­რმა არც თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტი იცის და არც - ლექ­სის წერა. ჰგო­ნი­ათ, რაკი აბ­და­უბ­დას სა­ბურ­ველს გა­და­ა­ფა­რე­ბენ, ლექ­სი იქ­ნე­ბა. ეს სა­სა­ცი­ლო იქ­ნე­ბო­და, ამაზ­რზე­ნი რომ არ იყოს.

ავ­ტო­რე­ბის ჩა­მოთ­ვლას არც ვი­კად­რებ. ვე­რა­ვის ავუკ­რძა­ლავ - ყვე­ლას შე­უძ­ლია, თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტით წერა და­ი­წყოს და თუკი მი­სა­ღე­ბი იქ­ნე­ბა, მათი პირ­ვე­ლი მე­ხოტ­ბე მე ვიქ­ნე­ბი. მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ზო­გი­ერ­თე­ბი ამ დი­ა­ლექტთან, აზ­როვ­ნე­ბა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რას­თან ახ­ლო­საც არ არი­ან. დღეს ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ქარ­თულ­შიც კი პრობ­ლე­მე­ბი გვაქვს... თუ­შურ­მა დი­ა­ლექ­ტმა სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა, ჩემი ლექ­სე­ბის­თვის ზუს­ტად ის გა­მომ­სახ­ვე­ლო­ბა მი­მე­ცა, რო­გო­რიც მსურ­და. სხვა კუ­თხის დი­ა­ლექ­ტე­ბიც ასე­თი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია - სა­ქარ­თვე­ლოს თი­თო­ე­უ­ლი კუ­თხე დიდი სიმ­დიდ­რის პატ­რო­ნია...

- თქვენ მიერ თუ­შუ­რი დი­ა­ლექ­ტით და­წე­რილ ლექ­სებს კრი­ტი­კო­სე­ბიც გა­მო­უჩ­ნდე­ბოდ­ნენ. თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის სა­წყი­სი ეტა­პის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ.

- ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ე­ბი გა­მო­მიჩ­ნდნენ. შე­უ­რა­ცხყო­ფას არა­ვის ვა­ყე­ნებ, მაგ­რამ სა­ჭი­როდ არ მი­მიჩ­ნე­ვია, რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნი­სათ­ვის მე­პა­სუ­ხა. ამ კრი­ტი­კო­სებს მა­გა­ლი­თად, თა­მაზ ჩხენ­კელ­მა უპა­სუ­ხა. მის­მა სულ­მა მო­მი­ტე­ვოს, რომ ამ გვარ-სა­ხელს ჩემს "სა­თა­მა­მოდ" ვი­ყე­ნებ. სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ უსა­ზღვროდ ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, როცა ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა ნამ­დვილ­მა ლი­ტე­რა­ტო­რებ­მა ნამ­დვილ ლი­ტე­რა­ტუ­რად მი­ი­ღეს...

- თუ­შე­თი­დან თბი­ლის­ში რა მიზ­ნით ჩა­მოხ­ვე­დით?

- სკო­ლა­ში სწავ­ლა ბე­ბოს (დე­დის დე­დის) სო­ფელ შე­ნა­ქო­ში და­ვი­წყე. შე­ნა­ქოს ეკ­ლე­სი­ა­ში პირ­ვე­ლი გაკ­ვე­თი­ლე­ბი მქონ­და. მერე "სა­ზამ­თრო-სამ­ყოფ­ლო" სკო­ლა­ში გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს: 1 ოთახ­ში 4 კლა­სი ვსწავ­ლობ­დით. სულ 9 ბავ­შვი ვი­ყა­ვით. ერ­თა­დერ­თი მას­წავ­ლე­ბე­ლი - ბათო ბორ­ძი­კი­ძე გვყავ­და. ღვთა­ებ­რი­ვი კაცი იყო, რო­მე­ლიც ოთხი­ვე კლასს გვას­წავ­ლი­და. 4 კლა­სის პროგ­რა­მა 1 წე­ლი­წად­ში გა­ვი­ა­რე. მე­ო­თხე კლა­სამ­დე ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი - გაკ­ვე­თი­ლე­ბის სწავ­ლა არ მი­წევ­და (იცი­ნის). შე­ნა­ქო­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი ერთი ზამ­თრით გა­ვი­გე, რო­გო­რია იქა­უ­რი ზამ­თა­რი... შემ­დეგ ალ­ვან­ში ჩა­ვე­დი და სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა იქ და­ვამ­თავ­რე. კლას­ში ბევ­რი ბავ­შვი რომ ვნა­ხე, გა­და­ვი­რიე. დის­კომ­ფორ­ტს ვგრძნობ­დი, თავ­და­პირ­ვე­ლად სულ ვტი­რო­დი... სკო­ლა 1972 წელს და­ვამ­თავ­რე და იმ დღი­დან თბი­ლის­ში ვცხოვ­რობ. თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ვა­ბა­რებ­დი, სა­დაც მეშ­ვი­დე წელს უგა­მოც­დოდ ჩა­ვი­რი­ცხე. მა­ნამ­დე, 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გა­მოც­და­ზე ნა­ხე­ვა­რი ქულა მაკ­ლდე­ბო­და, მე­ექ­ვსე წელს კი ქარ­თულ წე­რა­ში "2-იანი" მი­ვი­ღე, თე­მის­თვის - "ბუ­ნე­ბა ვაჟა-ფშა­ვე­ლას შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში".

- ეს რო­გორ და­გე­მარ­თათ?

- მე - არა... ვა­ჟას "არაგ­ვს" ვარ­ჩევ­დი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ლექ­სი ასე იწყე­ბა: "და­წუ­ხე­ბულ­მა, არაგ­ვო, რო გნა­ხე, გა­ვი­ხა­რეო". სი­ტყვას - "და­წუ­ხე­ბულ­მა" - წი­თე­ლი ხაზი გა­და­უს­ვეს და თავ­ზე და­ა­წე­რეს: "დამ­წუხ­რე­ბულ­მა". ვაჟა არ წერს, რომ დამ­წუხ­რე­ბუ­ლია. "და­წუ­ხე­ბუ­ლი" ფშა­ვუ­რად მო­ნატ­რე­ბულს ნიშ­ნავს. ვა­ჟას ლექ­სის მთე­ლი ცი­ტი­რე­ბა ბრიყვმა გა­მომ­ცდელ­მა "გა­მის­წო­რა" და "2-იანი" მი­ვი­ღე. და­ახ­ლო­ე­ბით ვიცი, ის ადა­მი­ა­ნი ვინც არის, მაგ­რამ არა უშავს - იხა­როს, იბედ­ნი­ე­როს, ქარ­თუ­ლი ის­წავ­ლოს... წლე­ბის შემ­დეგ, როცა ცო­ტა­თი გავ­თა­მამ­დი, წე­რი­ლი დავ­წე­რე: მე - არა, "2-იანი" ვა­ჟას და­უ­წე­რეს-მეთ­ქი. ვა­ჟას ერთ-ერთი "მე­ის­ტო­რი­ეც" გახ­ლა­ვართ. მის ქა­ლიშ­ვილს - გულ­ქან რა­ზი­კაშ­ვილს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, ინ­ტერ­ვი­უ­ებს ვი­ღებ­დი და წიგ­ნი შევ­ქმე­ნი, რო­მელ­მაც პა­რიზ­ში, ქარ­თულ-ევ­რო­პულ ინ­სტი­ტუ­ტში ილი­ას პრე­მია აიღო...

- ის 6 წე­ლი­წა­დი რო­გორ გა­ა­ტა­რეთ, როცა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას ამა­ოდ ცდი­ლობ­დით?

- აუ­ცი­ლებ­ლად 6-თვი­ა­ნი სტა­ჟი­რე­ბა უნდა "გა­გე­კე­თე­ბი­ნა". წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ბუ­თებს ვერ შე­ი­ტან­დი. ქა­ლაქ­ში ჩემი "და­ტყვე­ვე­ბის" მი­ზე­ზი ეს იყო. იმ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ბევ­რგან ვი­მუ­შა­ვე: სა­ტე­ლეგ­რა­ფო აპა­რა­ტე­ბის ქარ­ხა­ნა­ში, რა­დი­ო­ქარ­ხა­ნა­ში, ქა­ლა­ქის პირ­ველ სტამ­ბა­ში (სა­ამ­კინ­ძაო სა­ამ­ქრო­ში), პარ­ფი­უ­მე­რია-კოს­მე­ტი­კის ფაბ­რი­კა "ივე­რი­ა­ში", ბავ­შვთა მე­ცა­მე­ტე სტო­მა­ტო­ლო­გი­ურ პო­ლიკ­ლი­ნი­კა­ში... არც ერთი სამ­სა­ხუ­რი ჩემს სუ­ლი­ერ სივ­რცეს­თან არ იყო კავ­შირ­ში, მაგ­რამ ყვე­ლა მათ­გან­ში ერ­თმა­ნეთ­ზე უკე­თე­სი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მყავ­და... შემ­დეგ, სტუ­დენ­ტო­ბი­სას პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი, რად­გან "საბ­ჭო­ეთ­ში" ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, ვინც უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში უგა­მოც­დოდ ჩა­ი­რი­ცხა. ჩემს უგა­მოც­დოდ ჩა­რი­ცხვის სა­ბუთს ბა­ტონ­მა ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძემ მო­ა­წე­რა ხელი, როცა უამ­ბეს, რო­გო­რი აბი­ტუ­რი­ენ­ტი და პო­ე­ტი ვი­ყა­ვი, ნა­ხე­ვარ ქუ­ლას რო­გორ მაკ­ლებ­დნენ და ვაჟა-ფშა­ვე­ლას შე­მოქ­მე­დე­ბის გან­ხილ­ვა­ში "2-იანი" რო­გორ მი­ვი­ღე... თავ­გა­დაკ­ლუ­ლი ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი, როცა ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან ბიჭი მეს­ტუმ­რა და მი­თხრა, რომ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მე­ლოდ­ნენ. იქ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი - ნუგ­ზარ ფო­ფხა­ძე დამ­ხვდა, რო­მელ­მაც ამიხ­სნა, რომ თით­ქოს ჩემი და ვა­ხუშ­ტი კო­ტე­ტიშ­ვი­ლის ძვე­ლი ჩა­ნა­წე­რი წა­ი­შა­ლა და სურ­დათ, ხელ­მე­ო­რედ ჩა­ე­წე­რათ, რად­გან ხალ­ხი ითხოვ­და. ეს ის პე­რი­ო­დი იყო, როცა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში 3 დღე­ში მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი იწყე­ბო­და. ჩემი თა­ო­ბის ხალ­ხს ახ­ლაც ახ­სოვს, ეკ­რან­ზე რო­გო­რი სახე მქონ­და, როცა მი­თხრეს, - უკვე სტუ­დენ­ტი ხარო. ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი გან­ცდაა! განა სტუ­დენ­ტო­ბა რა­მეა? უამ­რა­ვი თვით­ნას­წავ­ლი, ჩემ­ზე ბრძე­ნი ადა­მი­ა­ნი არ­სე­ბობს, რომ­ლებ­მაც სა­ო­ცა­რი ლექ­სე­ბი ამოთ­ქვეს და შე­დევ­რე­ბი შექ­მნეს. მათ ვინ შე­ედ­რე­ბა?! უბ­რა­ლოდ, როცა რა­ღა­ცის­კენ მი­ზან­და­სა­ხუ­ლად მი­ის­წრაფ­ვი, შენს პრო­ფე­სი­ა­ში ჩაღ­რმა­ვე­ბა გინ­და და სურ­ვი­ლი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად აგიხ­დე­ბა, დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. მა­შინ სი­ხა­რუ­ლის დიდი სტრე­სი მი­ვი­ღე და პო­პუ­ლა­რუ­ლიც გავ­ხდი. ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დი. სახ­ლში შე­სას­ვლე­ლად გრძე­ლი დე­რე­ფა­ნი უნდა გა­მევ­ლო, რო­მე­ლიც ყო­ველ­დღე ყვა­ვი­ლე­ბით სავ­სე მხვდე­ბო­და. მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მი­ლო­ცავ­და. ხალ­ხი მო­დი­ო­და, რომ მათ­თვის ლექ­სე­ბი წა­მე­კი­თხა... მა­შინ რა­ღაც საკ­ვირ­ვე­ლი ხდე­ბო­და. სა­ქარ­თვე­ლო ქარ­თუ­ლი სი­ტყვით ცო­ცხლობ­და. ახლა ეს არა­ვის ახ­სოვს...

- რო­გორ და­ო­ჯახ­დით?

- აი, იმ ყვა­ვი­ლებ­სა და წე­რი­ლებს ამი­რა­ნიც მოჰ­ყვა (იცი­ნის). ერთხე­ლაც, ოთხი მე­გო­ბა­რი ბიჭი მეს­ტუმ­რა, რომ მათ­თვის ლექ­სე­ბი წა­მე­კი­თხა და მათ შო­რის, ამი­რა­ნიც იყო. მერე ის ბე­დის­წე­რამ გა­მო­არ­ჩია, რომ ჩემ­თან მარ­ტოც მო­სუ­ლი­ყო. ისე დავ­ბერ­დით, ერ­თმა­ნე­თის­თვის "მე შენ მიყ­ვარ­ხარ" არ გვით­ქვამს, რად­გან ზუს­ტად ვი­ცით, რაც გვჭირს. პირ­ვე­ლი კურ­სი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ მქონ­და, როცა დავ­ქორ­წინ­დით... ახლა ოჯახ­ში 1 თუში ვარ, და­ნარ­ჩე­ნი - ხევ­სუ­რე­ბი არი­ან (იცი­ნის). მო­მი­წია, რომ ხევ­სუ­რებს, რო­გორც უტყუ­არ და თა­ვის­თა­ვად ხალ­ხს, "შევ­გუვ­დე". 3 შვი­ლი - მინ­დია, ანა­ნო, მა­რი­ა­მი (თუ­თი­კო) და უკვე შვი­ლიშ­ვი­ლიც - პა­ტა­რა ანას­ტა­სია კურ­ტა­ნი­ძეც (თუ­თი­კოს შვი­ლი) გვყავს.

- ალ­ბათ თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის პირ­ვე­ლი შემ­ფა­სე­ბე­ლი მა­ინც მე­უღ­ლეა, არა?

- დიახ. მე არ ვიცი: სტამ­ბე­ბი, კო­რექ­ტუ­რა... ყვე­ლა­ფერს ამი­რა­ნი აგ­ვა­რებს. მას­თან სა­მად­ლო­ბე­ლი ბევ­რი მაქვს. ის რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, არ ვიცი, ჩემი ცხოვ­რე­ბა რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბო­და. ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს შემ­თხვე­ვით არ ხვდე­ბი­ან. თუ შემ­თხვე­ვით შეხ­ვდნენ, ალ­ბათ მათი ურ­თი­ერ­თო­ბა ვერ გრძელ­დე­ბა... მე და ამი­რა­ნი 33 წლის ცოლ-ქმა­რი ვართ. ის ჩემ­სა­ვით, ქარ­თულ ზე­პირ­სი­ტყვი­ე­რე­ბა­ზე, ფოლკ­ლორ­ზე გიჟ­დე­ბა, რომ­ლის შე­სა­ნა­ხა­დაც დღე და ღამე, მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მუხლჩა­უხ­რე­ლად დავ­დი­ვართ. ახლა ვა­პი­რებთ, სა­ზღვრებ­საც გავ­ცდეთ (იღი­მის).

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)