"ქიფ სმა­ი­ლინ­გი, ანუ გა­ი­ღი­მეთ" ქარ­თულ კი­ნო­ეკ­რა­ნებ­ზე ახ­ლა­ხან გა­მოჩ­ნდა. ეს არის ამ­ბა­ვი რამ­დე­ნი­მე ქალ­ბა­ტონ­ზე, რომ­ლე­ბიც სი­ლა­მა­ზის საკ­მა­ოდ უც­ნა­ურ კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ. მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლე­ებს ია სუ­ხი­ტაშ­ვი­ლი, თა­მუ­ნა ბუხ­ნი­კაშ­ვი­ლი, ოლგა ბაბ­ლუ­ა­ნი, ნანა შო­ნია, შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლი და სხვა მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­ნა­სა­ხი­ე­რე­ბენ. კონ­კურ­სის პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­დაც კონ­კუ­რენ­ცია ვე­ლურ პი­რო­ბებ­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს, თი­თო­ე­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟის ცხოვ­რე­ბის ფრაგ­მენ­ტებს ვხე­დავთ. გია რო­ი­ნიშ­ვი­ლი თა­მა­შობს კონ­კურ­სის ორ­გა­ნი­ზა­ტორს, რომ­ლის­თვი­საც მთა­ვა­რია, ნე­ბის­მი­ერ ფა­სად შედ­გეს ეს კონ­კურ­სი, ფასი კი ძა­ლი­ან მა­ღა­ლია...

34 წლის რუ­სუ­დან ჭყო­ნი­ას პირ­ველ­მა მხატ­ვრულ­მა ფილმმა სა­ზღვრებს გა­რეთ ბევ­რად დიდი და­ინ­ტე­რე­სე­ბა გა­მო­იწ­ვია, ვიდ­რე ქვეყ­ნის შიგ­ნით. რე­ჟი­სორს გული სწყდე­ბა, რომ ქარ­თვე­ლი მა­ყუ­რებ­ლის ნა­წილ­მა მის ფილ­მს გა­ნა­ჩე­ნი უნა­ხა­ვად გა­მო­უ­ტა­ნა... არა­და, მხო­ლოდ მარ­ტში ფილ­მი 6 ფეს­ტი­ვალ­ზეა მიწ­ვე­უ­ლი.

- ასე­თი კონ­კურ­სი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ნამ­დვი­ლად ჩა­ტარ­და... ვიც­ნობ­დი მის მო­ნა­წი­ლეს, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ვი­თა­რე­ბა­ში შევ­ხვდი. ბე­დი­ა­ნის ბავ­შვთა თავ­შე­სა­ფარ­ზე ვი­ღებ­დი დო­კუ­მენ­ტურ ფილ­მს და იქ გა­ვი­ცა­ნი ქალი, რო­მელ­საც 7 შვი­ლი ჰყავ­და. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი და ჭკვი­ა­ნი ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლდათ. მო­მიყ­ვა, რისი კე­თე­ბა უხ­დე­ბო­და თბი­ლის­ში შვი­ლე­ბის შე­სა­ნა­ხად და მი­თხრა, რომ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღო მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი დე­დე­ბის სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სში. წა­ა­გო, ბო­ლომ­დე ვერ გა­ვი­და, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მძი­მე და უხერ­ხუ­ლი მო­სა­გო­ნა­რი იყო მის­თვის და ამის გამო საკ­მა­ოდ დამ­ცი­რე­ბუ­ლად გრძნობ­და თავს. ეს კონ­კურ­სი 90-იან წლებ­ში ჩა­ტარ­და, მე კი ამ ქალ­ბა­ტონს 7 წლის წინ შევ­ხვდი. მა­შინ ვი­ფიქ­რე, რომ ასე­თი სა­ხის კონ­კურ­სზე ფილ­მის გა­და­ღე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და, თუმ­ცა ფილ­მის არც ერთი გმი­რი არ ჰგავს ნამ­დვილს. ეს ქა­ლე­ბი კრე­ბი­თი სა­ხე­ე­ბი არი­ან იმ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი­სა, რო­მელ­თაც ყვე­ლა­ნი კარ­გად ვიც­ნობთ. ამ კონ­კურ­სის იდეა, ანუ დე­დო­ბის პრო­მო­უ­ტი­რე­ბა, ჩემ­თვის მა­რაზმს უკავ­შირ­დე­ბა. ქარ­თულ კულ­ტუ­რა­ში დე­დის სახე ადა­მი­ა­ნურ ფორ­მას მოკ­ლე­ბუ­ლია, დედა თით­ქოს კვარ­ცხლბეკ­ზეა შეს­მუ­ლი, არა­და, პირ­ველ რიგ­ში, ადა­მი­ა­ნია, ქა­ლია და ეს ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი მას ქარ­თულ მენ­ტა­ლი­ტეტ­ში მო­ცი­ლე­ბუ­ლი აქვს. ეს მენ­ტა­ლო­ბა და სი­ლა­მა­ზის კონ­კურ­სი ერ­თად სი­უ­რრე­ა­ლის­ტურ სუ­რათს ქმნი­და, ამი­ტო­მაც მო­მა­ფიქ­რდა ამ უც­ნა­ურ, და­მაბ­ნე­ველ გა­რე­მო­ში რამ­დე­ნი­მე ქალი პერ­სო­ნა­ჟის ჩას­მა. მგო­ნია, რომ ჩემი ფილ­მი ქარ­თუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სა­ტი­რუ­ლი პორ­ტრე­ტია.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ მსა­ხი­ო­ბე­ბი.

- შერ­ჩე­ვამ 8 თვე წა­ი­ღო, კას­ტინ­გმე­ნე­ჯერ­მა, ნელი მი­მი­ნოშ­ვილ­მა, ყვე­ლა მო­მიყ­ვა­ნა, მსა­ხი­ო­ბიც და არამ­სა­ხი­ო­ბიც. ვფიქ­რობ, შერ­ჩე­ულ­მა მსა­ხი­ო­ბებ­მა ძა­ლი­ან კარ­გად გა­არ­თვეს თავი რო­ლებს. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე იყო სირ­თუ­ლე­ე­ბი, ვი­ნა­ი­დან მწი­რი და­ფი­ნან­სე­ბის გამო ჯო­ჯო­ხე­თურ პი­რო­ბებ­ში ვი­ღებ­დით... დაგ­ვეხ­მარ­ნენ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო, ეროვ­ნუ­ლი კი­ნო­ცენ­ტრი და ფრან­გუ­ლი კომ­პა­ნია - "აგათ ფილ­მსი", რომ­ლის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი გახ­ლავთ "ქიფ სმა­ი­ლინ­გის" კო-პრო­დი­უ­სე­რი ნი­კო­ლა ბლან­კი. ფილ­მის 90-% თე­ატ­რშია გა­და­ღე­ბუ­ლი, სა­დაც მუ­შა­ო­ბა მხო­ლოდ სპექ­ტაკ­ლე­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ შეგ­ვეძ­ლო, 54 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მხო­ლოდ ღა­მით ვმუ­შა­ობ­დით. დი­ლის 7 სა­ა­თის­თვის ვას­რუ­ლებ­დით გა­და­ღე­ბას. რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ობს რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი ჰქონ­და, მთე­ლი ღა­მის მუ­შა­ო­ბის შემ­დეგ ისევ თე­ატ­რებ­ში მი­დი­ოდ­ნენ, ამას მათი ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა ვერ უძ­ლებ­და. იყო სიძ­ნე­ლე­ე­ბი, ძა­ლი­ან უჭირ­დათ... ნანა შო­ნი­ას ისე გა­უ­ჭირ­და ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბა, რომ მე­გო­ნა, სას­წრა­ფოს გა­მო­ძა­ხე­ბა გახ­დე­ბო­და სა­ჭი­რო. დუბ­ლებს შო­რის იწვა და და­მამ­შვი­დე­ბელ წვე­თებს ვაძ­ლევ­დით. მე გა­და­ღე­ბე­ბი მახ­სენ­დე­ბა, რო­გორც ტან­ჯვა. სა­ინ­ტე­რე­სო კი ისაა, რომ მსა­ხი­ო­ბებს ახ­სენ­დე­ბათ, რო­გორც სა­უ­კე­თე­სო პე­რი­ო­დი თა­ვი­ანთ ცხოვ­რე­ბა­ში. მათ შო­რის, ნანა შო­ნი­ა­საც. ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კა რო­გორ ივი­წყებს ყვე­ლა­ფერს (იღი­მე­ბა)...

- ვიცი, რომ და­ფი­ნან­სე­ბის მო­პო­ვე­ბა საკ­მა­ოდ გა­გი­ჭირ­დათ, თუმ­ცა ფილმში არ არის არც ერთი კომ­პა­ნი­ის რეკ­ლა­მა.

- სა­ერ­თოდ, ამის სას­ტი­კი წი­ნა­აღ­მდე­გი ვარ, რად­გან ეს დაბ­ლა სწევს ფილ­მის ხა­რისხს. და­ფი­ნან­სე­ბის მო­სა­ძი­ებ­ლად 7 წელი დამ­ჭირ­და. სცე­ნა­რი სწო­რედ ამ­დე­ნი წლის წინ დავ­წე­რე, რო­მე­ლიც, სხვა­თა შო­რის, რამ­დე­ნი­მე ჯილ­დოს მფლო­ბე­ლი გახ­და. კა­ნის კი­ნო­ფეს­ტი­ვალს აქვს ექ­ვსთვი­ა­ნი პროგ­რა­მა სცე­ნა­რის­ტე­ბის­თვის, სა­დაც მოხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან რთუ­ლია, მაგ­რამ მე ვი­ყა­ვი ერ­თა­დერ­თი ქარ­თვე­ლი, რო­მე­ლიც იქ მოხ­ვდა. აბუ-და­ბი­ში ვსწავ­ლობ­დი ნიუ-იორ­კის კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის სკო­ლის ფი­ლი­ალ­ში. იქაც სა­ინ­ტე­რე­სოდ აღ­მოვ­ჩნდი. აბუ-და­ბის ფეს­ტი­ვალ­ზე აიღო ჩემ­მა სცე­ნარ­მა მთა­ვა­რი პრი­ზი. მა­შინ ხსნიდ­ნენ ახალ კი­ნოს­კო­ლას, ნიუ-იორ­კის კი­ნოს­კო­ლის ფი­ლი­ალს, სა­დაც რამ­დე­ნი­მე თვით სას­წავ­ლებ­ლად მი­მიწ­ვი­ეს. იქ გა­ტა­რე­ბულ­მა რამ­დე­ნი­მე თვემ და­უ­ვი­წყა­რი კულ­ტუ­რუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­მა­ღე­ბი­ნა. სხვა­თა შო­რის, სა­ინ­ტე­რე­სო რამ შე­მემ­თხვა, აქ­ლე­მე­ბის სი­ლა­მა­ზის კონ­კურსს და­ვეს­წა­რი (იცი­ნის). იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს მე­გო­ნა, რომ ჩემი ფილ­მის გა­და­ღე­ბა მალე და­ი­წყე­ბო­და, მაგ­რამ კი­დევ 2 წელი გა­ვი­და, სა­ნამ და­ფი­ნან­სე­ბა მო­ვი­პო­ვე. კი­ნო­ცენ­ტრში სა­სი­კე­თო ცვლი­ლე­ბე­ბი მოხ­და, ჟი­უ­რიმ 2010 წელს მომ­ცა ძა­ლი­ან მცი­რე თან­ხა. ამ დროს ჩა­მო­ვი­და ჩემი ფრან­გი კოპ­რო­დი­უ­სე­რი. მისი გაც­ნო­ბის ამ­ბა­ვიც ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რია. მას ჩემი სცე­ნა­რი გა­უგ­ზავ­ნეს და ზუს­ტად 3 დღე­ში გა­და­წყვი­ტა, რომ ამ ფილ­მის გა­და­ღე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა უნ­დო­და. შემ­დეგ ჩემი გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი გა­მოთ­ქვა და თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვი­და. რამ­დე­ნი­მე დღე ვი­ლა­პა­რა­კეთ სცე­ნარ­ზე, ვაჩ­ვე­ნე ის ად­გი­ლე­ბი, სა­დაც გა­და­ღე­ბას ვა­პი­რებ­დი, სა­კუ­თა­რი შე­ნიშ­ვნე­ბი გა­მაც­ნო. მის­მა კომ­პა­ნი­ამ, ყვე­ლას გა­საკ­ვი­რად, სა­კუ­თა­რი ფუ­ლის ჩა­დე­ბა გა­და­წყვი­ტა, რად­გან დრო აღარ რჩე­ბო­და, რომ ფონ­დე­ბის­თვის მი­ე­მარ­თა. მა­ინც მცი­რე თან­ხა შეგ­ვიგ­როვ­და, "პირ­ვე­ლი არხი" დაგ­ვთან­ხმდა 100 000 ევ­როს მო­ცე­მა­ზე, მაგ­რამ გა­და­ღე­ბე­ბის და­წყე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ადრე გვაც­ნო­ბეს, რომ და­ფი­ნან­სე­ბა აღარ იქ­ნე­ბო­და. რო­დე­საც უკვე იმე­დი გა­და­მე­წუ­რა, ფრანგ პრო­დი­უ­სერს და­ვუ­რე­კე და ამის შე­სა­ხებ ვუ­თხა­რი, მან მე­ო­რე დღეს­ვე და­მი­რე­კა და მი­თხრა, რომ მისი კომ­პა­ნია კი­დევ და­ა­მა­ტებ­და თან­ხას, შემ­დეგ კი კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროც დაგ­ვეხ­მა­რა და გა­და­ღე­ბე­ბი და­ი­წყო. დიდი გა­ჭირ­ვე­ბით, ნა­ხე­ვარ ხელ­ფას­ზე ვი­მუ­შა­ვეთ, მსა­ხი­ო­ბე­ბის გარ­და, რა თქმა უნდა.

- თქვენს პერ­სო­ნა­ჟებს სი­შიშ­ვლის საკ­მა­ოდ ბევ­რი სცე­ნა აქვთ, არის სექ­სის სცე­ნაც. ად­ვი­ლად დაგ­თან­ხმდნენ ამა­ზე?

- არა. უბ­რა­ლოდ, მენ­დნენ, მიხ­ვდნენ, რომ ეს ვულ­გა­რუ­ლი არ იქ­ნე­ბო­და. სა­ბო­ლო­ოდ, ასეც გა­მო­ვი­და, ეს არ იყო გა­შიშ­ვლე­ბა სი­შიშ­ვლის­თვის და ამას მხატ­ვრუ­ლი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა ჰქონ­და. მაკა ჩი­ჩუა, რო­მე­ლიც თა­მუ­ნას ასა­ხი­ე­რებს და სექ­სის სცე­ნა აქვს, მსა­ხი­ო­ბი არ არის და მის­თვის მით უმე­ტეს რთუ­ლი იყო, ამი­ტო­მაც თა­ვი­დან უხერ­ხუ­ლო­ბა შე­იქ­მნა. რომ ნახა კად­რე­ბი, მიხ­ვდა, რომ არა­ნა­ი­რად უხამ­სი სცე­ნა არ ყო­ფი­ლა და სირ­ცხვი­ლის გრძნო­ბა არ ჰქო­ნია. იყო პრობ­ლე­მა სა­ცუ­რაო კოს­ტი­უ­მებ­ში გა­და­ღე­ბა­ზე. ჩემი მკაც­რი მო­თხოვ­ნა ის იყო, რომ არ გამ­ხდა­რიყ­ვნენ. მინ­დო­და, ყო­ფი­ლიყ­ვნენ ნამ­დვი­ლი ქა­ლე­ბი, ცე­ლუ­ლი­ტი თუ არ გექ­ნე­ბათ, და­გა­ხა­ტავთ-მეთ­ქი, ვე­უბ­ნე­ბო­დი. რო­გო­რია ამის მოს­მე­ნა ქა­ლის­თვის? მინ­დო­და, რომ ყო­ფი­ლიყ­ვნენ არა გლა­მუ­რუ­ლი, არა­მედ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ქა­ლე­ბი. სი­შიშ­ვლე­ზე მე­ტად ამის გა­და­ხარ­შვა უჭირ­დათ. უნ­დო­დათ, იდე­ა­ლურ ფორ­მა­ში გა­მო­ჩე­ნი­ლიყ­ვნენ. რო­გორც ფილმში არი­ან და უხერ­ხუ­ლო­ბას გა­ნიც­დი­ან სა­კუ­თა­რი სი­შიშ­ვლის გამო, რამ­დე­ნი­მე მსა­ხი­ობს ეს უხერ­ხუ­ლო­ბა რე­ა­ლუ­რა­დაც ჰქონ­და. შო­რე­ნა ბე­გაშ­ვი­ლი უფრო მიჩ­ვე­უ­ლია და კომ­ფორ­ტუ­ლად გრძნობ­და თავს, სხვე­ბი მეტ-ნაკ­ლე­ბად კარ­გად.

- ვიცი, რომ ფილ­მს დიდი წარ­მა­ტე­ბა აქვს სა­ფეს­ტი­ვა­ლო კუ­თხით.

- აქამ­დე სა­დაც წარ­ვად­გი­ნეთ, ყველ­გან ანშლა­გით მი­დი­ო­და ფილ­მი, გარ­და სა­ქარ­თვე­ლო­სი. მა­ყუ­რე­ბელ­მა მას უნა­ხა­ვად გა­მო­უ­ტა­ნა გა­ნა­ჩე­ნი. მა­ყუ­რე­ბელს იმ­დე­ნად აღარ უნდა ქარ­თუ­ლი ფილ­მის ნახ­ვა, რომ წი­ნას­წარ აკ­რი­ტი­კებს. "ფე­ის­ბუქ­ზე" წერ­დნენ, მო­რი­გი ქარ­თუ­ლი იდი­ო­ტო­ბა იქ­ნე­ბაო. ვინც ნახა, ბევ­რი პო­ზი­ტი­უ­რი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მი­ვი­ღეთ. ძა­ლი­ან მინ­და, რომ ქარ­თველ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მა ამ ფილმზე ია­როს. როცა ასეთ გულ­გრი­ლო­ბას გრძნობ, ეს არის სრუ­ლი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა...

- ვის შე­ფა­სე­ბას ელო­დით ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

- ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, რო­დე­საც ქარ­თველ­მა კი­ნოკ­რი­ტი­კო­სებ­მა კარ­გი შე­ფა­სე­ბე­ბი და­წე­რეს ჩემი ფილ­მის შე­სა­ხებ. ფილ­მს საფ­რან­გეთ­ში ვა­მონ­ტა­ჟებ­დი. იქ ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნის კულ­ტია, მის სა­ხელ­სა და გვარს ჩურ­ჩუ­ლით წარ­მოთ­ქვამ­დნენ. ჩემი მე­მონ­ტა­ჟე ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნის დიდი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გახ­ლდათ. გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ნამ ხმა­ზე მუ­შა­ო­ბას და­ვი­წყებ­დით, ფილ­მი ბა­ტო­ნი ოთა­რის­თვის მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა. მე­მონ­ტა­ჟეს ეს იდეა არ მო­ე­წო­ნა, ოთა­რი და­უნ­დო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნია და შე­იძ­ლე­ბა გი­თხრას, წადი, გა­თხოვ­დი, ბავ­შვი გა­ა­ჩი­ნე და სხვა საქ­მეს მი­ხე­დეო. მზად ხარ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად იმის­თვის, რომ ფილ­მი არ მო­ე­წო­ნო­სო? მე კი ჩემს თავ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ჩემი ფილ­მის და­სა­ცა­ვად მზად გახ­ლდით. ბა­ტო­ნი ოთა­რი ცოტა მკაც­რი ადა­მი­ა­ნია. ფილ­მის ნახ­ვას და­თან­ხმდა, წარ­ბშეკ­რუ­ლი მო­ვი­და, მოგ­ვე­სალ­მა. ჩემს მე­მონ­ტა­ჟეს სა­ხე­ზე ფერი არ ედო, ბა­ტონ ოთარს ფო­ტო­ებს უღებ­და. როცა ამ ყვე­ლა­ფერს ვუ­ყუ­რებ­დი, მივ­ხვდი, რომ ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო კინო ჩემი მე­მონ­ტა­ჟის რე­აქ­ცი­ე­ბი იყო (იცი­ნის). ოთა­რის წარ­ბის აწე­ვას ან მი­მი­კას ჟან-პი­ე­რის ცო­ცხა­ლი რე­აქ­ცია მოჰ­ყვე­ბო­და ხოლ­მე... ფილ­მი ტრა­გი­კო­მე­დი­აა, ალაგ-ალაგ სა­სა­ცი­ლოა, ბა­ტონ ოთარს არ­სად გა­უ­ცი­ნია. ბო­ლოს, როცა დამ­თავ­რდა, მოდი აქო, მი­თხრა, მე და შენ ერ­თად უნდა დავ­ლი­ო­თო, ხელი გა­დამ­ხვია. ერ­თად დავ­ლი­ეთ. შემ­დეგ მან თბი­ლის­ში და­რე­კა, იმ­დრო­ინ­დელ კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრთან და უთხრა, რომ ფილ­მით ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა. მო­ე­წო­ნა ფილ­მი, კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი იყო...

- შე­ნიშ­ვნა არ მო­უ­ცია?

- სა­თა­ურ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ჰქონ­და შე­ნიშ­ვნა. ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ ქარ­თუ­ლი ვერ­სია, გა­ი­ღი­მეთ, მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მო­ე­წო­ნა. იქ­ნებ, ქარ­თუ­ლად რა­ი­მე სხვა სა­თა­უ­რი მო­ი­ფიქ­როო, მაგ­რამ იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ამ ის­ტო­რი­ა­ში ხე­ლოვ­ნუ­რი ღი­მი­ლი, რო­მე­ლიც შოუს ნა­წი­ლია, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, მა­ინც დავ­ტო­ვეთ - გა­ი­ღი­მეთ!..

- ამ ფილმში თქვე­ნი დიდი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა ჩანს, არა­და, ახალ­გაზ­რდა ხართ.

- რო­დე­საც კი­ნო­ში დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მე­ბი­დან მო­დი­ხარ, გა­მოც­დი­ლე­ბა თა­ვის­თა­ვად გაქვს. ერთ-ერთი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი თურ­ქეთ­ში ტრე­ფი­კინგზე გა­და­ვი­ღე, ფა­რუ­ლი კა­მე­რით, არა­ლე­გა­ლურ ბორ­დე­ლებ­ში... მე­ო­რე ქუ­ჩის ბავ­შვე­ბის შე­სა­ხებ.

- თქვე­ნი ოჯა­ხი არ გაქვთ. მშობ­ლე­ბი არი­ან თქვე­ნი კრი­ტი­კო­სე­ბი?

- გა­თხო­ვი­ლი მარ­თლაც არ ვარ. ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი კრი­ტი­კო­სი კი ჩემი დაა, ის ექი­მია, მაგ­რამ ცოტა ხნის წინ ერ­თად დავ­წე­რეთ სცე­ნა­რი. ახლა უკვე ვმუ­შა­ობ ახალ იდე­ებ­ზე, ორი ფილ­მის იდეა უკვე მაქვს და ვფიქ­რობ, რო­მელს მოვ­კი­დო ხელი. ჩემს დას კი ჩემი საქ­მის­კენ ვერ ვე­ქა­ჩე­ბი, რად­გან ეს ეგო­იზ­მი იქ­ნე­ბო­და (იღი­მის).

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)