ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბის მი­ხა­ილ კა­ზა­კო­ვის შვი­ლია, ყვე­ლა მის მსა­ხი­ო­ბო­ბას წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებ­და, ამი­ტომ პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ზე გა­და­წყვი­ტა ჩა­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ ერთ სა­ბე­დის­წე­რო ღა­მეს სტუმ­რად გოგი მარ­გვე­ლაშ­ვი­ლი ეს­ტუმ­რა და ჰკი­თხა, მაგ შენი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით სა­კუ­თარ თავს ატყუ­ებ თუ სამ­ყა­რო­სო?! ეს ის იყო, რისი მოს­მე­ნაც უნ­დო­და... შე­დე­გად კი მა­ნა­ნა კა­ზა­კო­ვა დღეს მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. შევ­ხვდით სწო­რედ ამ თე­ატ­რში, რომ­ლის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლიც მი­სი­ვე ქმა­რი ლე­ვან წუ­ლა­ძე, იგი­ვე ჭო­ლაა. სპექ­ტაკ­ლის და­წყე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თით ადრე საგ­რი­მი­ო­რო­ში მოვ­კა­ლათ­დით და წარ­სულ­ში გა­და­ვეშ­ვით..

- ცხოვ­რე­ბა პრობ­ლე­მე­ბით, ყო­ველ­დღი­უ­რი ყო­ფით იმ­დე­ნად შთან­თქავს ყვე­ლა­ფერს, რომ ბავ­შვო­ბას იშ­ვი­ა­თად ვიხ­სე­ნებ, არა­და, ის დაგ­რო­ვი­ლი კომ­პლექ­სე­ბი, შეც­დო­მე­ბი, რომ­ლებ­საც შენ მი­მართ, ნებ­სით თუ უნებ­ლი­ეთ სჩა­დი­ან, ბავ­შვო­ბი­დან მო­დის, ეს კი შემ­დგომ­ში ბევრ რა­მეს გა­ნა­პი­რო­ბებს. ბავ­შვო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ყვე­ლა­ზე დიდი ასო­ცი­ა­ცია ბე­ბი­ას­თან, მა­ნა­ნას­თან მიჩ­ნდე­ბა, რომ­ლის მო­სა­ხე­ლეც გახ­ლა­ვართ. ძა­ლი­ან მაკ­ლია ეს ადა­მი­ა­ნი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ტი­პუ­რი "ბუთ­ქუ­ნა" და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში მო­ფუს­ფუ­სე ბე­ბია არ იყო, პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, საქ­მი­ა­ნი და მკაც­რი ქალი გახ­ლდათ, მეან-გი­ნე­კო­ლო­გი იყო, მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ჰქონ­და, მე­ტიც, იმის დროც რჩე­ბო­და, რომ თე­ატ­რში ვე­ტა­რე­ბი­ნეთ. თუ დამ­პირ­დე­ბო­და, ხვალ თე­ატ­რში წა­გიყ­ვა­ნო, გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, არ შე­ეს­რუ­ლე­ბი­ნა, რა ღა­მეც უნდა ჰქო­ნო­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი და რამ­დე­ნი მშო­ბი­ა­რე ქა­ლიც უნდა მი­ე­ღო, სი­ტყვას აუ­ცი­ლებ­ლად ას­რუ­ლებ­და.

- ბე­ბი­ამ გაგ­ზარ­დათ?

- არა, დე­დაც იმა­ვე­ნა­ი­რად იყო ჩარ­თუ­ლი ჩემს აღ­ზრდა­ში, უბ­რა­ლოდ, ბე­ბია აღარ არის ამ­ქვეყ­ნად, ძა­ლი­ან მაკ­ლია და სწო­რედ ამი­ტომ გა­მახ­სენ­და, როცა ბავ­შვო­ბა­ზე და­ვი­წყეთ ლა­პა­რა­კი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, დედა გვერ­დით მყავს და ჩვენ კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სიმ­კაც­რით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, არ ვი­ყა­ვი გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ყველ­გან გაშ­ვე­ბით და სხვა სა­კი­თხებ­შიც საკ­მა­ოდ მკაც­რად მექ­ცე­ო­და, ყო­ველ­თვის, რო­გორც პი­როვ­ნე­ბას, ისე მომ­მარ­თავ­და, რო­გორც დიდ ადა­მი­ანს, ისე მიხ­სნი­და ყვე­ლა­ფერს, შე­იძ­ლე­ბა, ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ან აზრს, მაგ­რამ აა­ნა­ლი­ზებ­და, მიხ­სნი­და და ისე მე­უბ­ნე­ბო­და უარს, უბ­რა­ლოდ არას თქმით არ შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბო­და.

- რამ­ხე­ლა იყა­ვით, რო­დე­საც თქვე­ნი მშობ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს და­შორ­დნენ?

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა, ჩვე­ნი ერ­თობ­ლი­ვი ცხოვ­რე­ბა არც კი მახ­სოვს. არ შე­იძ­ლე­ბა, პა­ტა­რა ტრავ­მა მა­ინც არ ჰქონ­დეს გაყ­რი­ლი მშობ­ლე­ბის შვილს, მაგ­რამ დედა იმ­დე­ნად სწო­რად მიხ­სნი­და ყვე­ლა­ფერს, რომ მი­ნი­მა­ლუ­რი ტკი­ვი­ლი მი­ვი­ღე ამ ყვე­ლაფ­რით, მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ მამა ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლია და ხში­რად ამი­ტომ ვერ ჩა­მო­დი­სო. მე­ტიც, ზღაპ­რებს რომ მი­კი­თხავ­და, სა­დაც მამა იყო ნახ­სე­ნე­ბი, ბე­ბი­ით ცვლი­და, ამას იმი­ტომ აკე­თებ­და, რომ ჩემ­თვის ზედ­მე­ტად არ შე­ეხ­სე­ნე­ბი­ნა დედ-მა­მის და­შო­რე­ბა.

- ამ­ბობთ, დედ-მამა ისე და­შორ­და ერ­თმა­ნეთს, არც კი მახ­სოვს, იმ­დე­ნად პა­ტა­რა ვი­ყა­ვიო. რო­გორ შე­მო­ვი­და თქვენს ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში მამა?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მამა ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლდათ და ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო, ყვე­ლა შვი­ლის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი გახ­ლდათ. ცდი­ლობ­და, ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქო­ნო­და შვი­ლებ­თან და მისი ცხოვ­რე­ბის ახალ ეტაპ­ზე, ვთქვათ, ახა­ლი ცო­ლის მოყ­ვა­ნის შემ­დეგ, არ გვი­ვი­წყებ­და და ყო­ველ­თვის გვახ­სე­ნებ­და, რომ ჩვენ უნდა ვი­ყოთ ერ­თად. მა­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ჩემს და-ძმას­თან, რო­მე­ლიც მა­მას პირ­ველ ცოლ­თან ჰყავს, ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, საგ­რი­მი­ო­რო­ში მათი სუ­რა­თე­ბი სარ­კე­ზე მაქვს მიკ­რუ­ლი, ხში­რად ვურ­თი­ერ­თობთ და ერ­თმა­ნე­თის შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცით, რა გვი­ჭირს, რა გვი­ხა­რია, რით ვსულ­დგმუ­ლობთ და ა.შ. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი დაძ­მო­ბა გვაქვს, უბ­რა­ლოდ, სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში ვცხოვ­რობთ. გარ­და ამი­სა, დე­დის მხრი­დან მყავს და, დედა გა­თხოვ­და ტო­ლი­კა ჩი­ჩუ­ა­ზე, რო­მე­ლიც ჩემი მა­მო­ბი­ლია და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ჩემი შვი­ლი კი გიჟ­დე­ბა მას­ზე, მის­თვის ყვე­ლა­ნა­ი­რი გე­ნე­ტი­კუ­რი ზღვა­რი წაშ­ლი­ლია და ოფი­ცი­ა­ლუ­რად მისი ბა­ბუ­კაა (იღი­მე­ბა).

- რა ასაკ­ში გა­გიჩ­ნდათ ინ­ტე­რე­სი სა­პი­რის­პი­რო სქე­სის მი­მართ?

- ამ მხრივ ბა­ღი­დან დიდ ვნე­ბა­თა­ღელ­ვა­ში ვი­ყა­ვი. გრძნო­ბა ჩემ­ში ყო­ველ­თვის იყო, მაგ­რამ ამას არ ვამ­ჟღავ­ნებ­დი, ის სა­სიყ­ვა­რუ­ლო შეგ­რძნე­ბე­ბი უფრო მომ­წონ­და, ვიდ­რე კონ­კრე­ტუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა. სხვა­თა შო­რის, პო­ე­ზია სწო­რედ ყმაწ­ვი­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში შე­მიყ­ვარ­და, რად­გან ბევრ ანა­ლოგს ვპო­უ­ლობ­დი მას­ში. სა­ერ­თოდ, ეს ძა­ლი­ან რთუ­ლი პე­რი­ო­დია და ყვე­ლა გოგო მე­ცო­დე­ბა ამ დროს. მო­ზარ­დო­ბის ასაკ­ში ივ­სე­ბი კომ­პლექ­სე­ბით, სა­შინ­ლად არ მოგ­წონს შენი თავი და ხარ დათ­რგუნ­ვი­ლი. ამას წი­ნათ ჩემს ძველ დღი­ურს წა­ვა­წყდი, სა­დაც ვწერ, რა სა­შინ­ლე­ბაა, როცა ასე­თი უშნო ხარ, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ხომ გა­რეგ­ნო­ბა არ არის, მთა­ვა­რია, ში­ნა­გან სი­ლა­მა­ზეს მია­ღწიო და გა­მოწ­ვრთნა შენი სული, უნდა შეძ­ლო, არ მი­აქ­ციო ყუ­რა­დღე­ბა შენს გა­რეგ­ნო­ბას და ა.შ. მთე­ლი რიგი თე­ო­რი­ე­ბი­სა იყო ჩა­მოთ­ვლი­ლი ამ თე­მა­ზე. ალ­ბათ სწო­რედ ამი­ტომ არი­ან მო­ზარ­დე­ბი ჩა­კე­ტი­ლე­ბი და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლიზ­მის შიში აქვთ, იმ გრძნო­ბე­ბის გა­მო­ხატ­ვა, შიგ­ნით რომ გიტ­რი­ა­ლებს, გი­ჭირს. ჩემს დროს იშ­ვი­ა­თი იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის ერ­თად სი­ა­რუ­ლი, ამას ერ­თე­უ­ლე­ბი ბე­დავ­დნენ და ყვე­ლა მათ შევ­ნატ­რო­დით, რო­გორ მო­ა­ხერ­ხა და გა­ბე­და, ასე აშ­კა­რად გა­მო­ე­ფი­ნა გრძნო­ბე­ბი.

- სტუ­დენ­ტო­ბა რო­გორ გახ­სენ­დე­ბათ?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენს სტუ­დენ­ტო­ბას და­ემ­თხვა ომი, შიმ­ში­ლი, 9 აპ­რი­ლი, სო­ხუ­მის და­ცე­მა და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვს, რომ ყვე­ლა­ფერ­მა ცუდ­მა ჩვენ­თვის მო­ი­ცა­ლა. ამ მოვ­ლე­ნებ­მა ისე­თი კვა­ლი და­ტო­ვა ჩვენ­ზე, რომ მე და ჩემ­მა ჯგუ­ფელ­მა მაია ჟორ­ჟო­ლი­ან­მა დავ­დეთ პი­რო­ბა, რომ ამ ამ­ბავს შვი­ლებს არას­დროს მო­ვუყ­ვე­ბო­დით. თი­ნა­თი­ნი 6 წლის იყო, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში აჩ­ვე­ნებ­დნენ გა­ცამ­ტვე­რე­ბუ­ლი რუს­თა­ვე­ლის ქუ­ჩის კად­რებს და მა­შინ მკი­თხა, ეს ხომ რუს­თა­ვე­ლია, რა­ტო­მაა ასე­თი დან­გრე­უ­ლი, მი­წისძვრა იყოო? კი-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე, და­დე­ბულ პი­რო­ბას იქამ­დე ვას­რუ­ლებ­დი, სა­ნამ თვი­თონ არ გა­ერ­კვა სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. მი­უ­ხე­და­ვად ასე­თი მძი­მე პე­რი­ო­დი­სა, მა­ინც კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა სტუ­დენ­ტო­ბა, ადა­მი­ა­ნი გა­ჭირ­ვე­ბის დროს სა­ო­ცარ ძა­ლას ავ­ლენს, აი, მა­გა­ლი­თად, ჩემი და-ძმის დე­დას ბლო­კა­და ჰქონ­და გა­მოვ­ლი­ლი და ჰყვე­ბო­და, რო­გორ იგო­ნებ­და დე­და­მი­სი ახალ-ახალ თა­მა­შებს იმის­თვის, რომ შვი­ლე­ბი გა­და­ერ­ჩი­ნა, ემოძ­რა­ვათ და არ გა­ყი­ნუ­ლიყ­ვნენ და რო­გორ აჭ­მევ­დნენ ვირ­თხებს. სტუ­დენ­ტო­ბი­დან ყვე­ლა­ზე კარ­გად ის მახ­სენ­დე­ბა, რომ ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, თო­რემ ისეთ სტუ­დენ­ტო­ბას, მე რომ მქონ­და, მტერ­საც არ ვუ­სურ­ვებ.

- თუმ­ცა, სწო­რედ ამ პე­რი­ოდს ემ­თხვე­ვა თქვე­ნი და ბა­ტო­ნი ლე­ვა­ნის სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა...

- ლე­ვა­ნის ჯგუ­ფი ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი და მო­დუ­რი იყო, კარგ სპექ­ტაკ­ლებს დგამ­დნენ და ხში­რად დავ­დი­ო­დი სა­ნა­ხა­ვად, სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად ლე­ვა­ნი სცე­ნა­ზე რომ ვნა­ხე, მაგ­რამ ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ახ­ლოს გა­ვი­ცა­ნი. სა­ერ­თოდ, ჭოლა ძა­ლი­ან ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი და სალ­მი­ა­ნია, შე­იძ­ლე­ბა მე მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, რომ თბი­ლად მე­სალ­მე­ბო­და, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვგრძნობ­დი, რომ ერთი ოპე­რის ხალ­ხი ვი­ყა­ვით, ეს მა­მის სი­ტყვე­ბია, იმ ადა­მი­ა­ნებ­ზე ამ­ბობ­და, რომ­ლებ­საც სუ­ლი­ე­რი კავ­ში­რი ჰქონ­დათ, აქ მარ­ტო პრო­ფე­სი­ას არ გუ­ლის­ხმობ­და, ში­ნა­გან სი­ახ­ლო­ვე­ზე მი­ა­ნიშ­ნებ­და. სხვა­თა შო­რის, ერთხელ ჭოლა ქუ­ჩა­ში შემ­ხვდა და ჩემ­თვის გა­ვი­ფიქ­რე, ასე­თი კარ­გი ბიჭი რო­გორ და­დის ეუ­ლად, რომ ჰკი­თხო გო­გო­ნებს, იტყვი­ან, სა­დღა არი­ან კარ­გი ბი­ჭე­ბიო და ეს ადა­მი­ა­ნი კი მარ­ტოა-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, მას შემ­დეგ, რაც ერ­თმა­ნეთს და­ვუ­ახ­ლოვ­დით, ერთ კვი­რა­ში ცო­ლად გავ­ყე­ვი კი­დეც. იმ პე­რი­ოდ­ში ვერ­სად წახ­ვი­დო­დი, კა­ფე­ებ­სა და ბა­რებ­ზე სა­უ­ბა­რი ხომ ზედ­მე­ტია, ამი­ტომ მეტ­რო­ში ვსე­ირ­ნობ­დით, მარ­თლა ყვე­ლა­ზე უსაფრ­თხო მეტ­რო იყო, რად­გან ყველ­გან ის­როდ­ნენ.

- ხში­რად ამ­ბო­ბენ, წლე­ბის შემ­დეგ გრძნო­ბა ნელ­დე­ბა, ვნე­ბაც ქრე­ბა და ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში გა­და­დის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბაო. 20 წლის ოჯა­ხი გაქვთ, თქვენ რას იტყვით ამა­ზე?

- ამ მო­საზ­რე­ბას არა­ნა­ი­რად არ ვე­თან­ხმე­ბი. რო­დე­საც ურ­თი­ერ­თო­ბას აქვს გან­ვი­თა­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვა, მა­შინ არა­ფე­რიც არ ნელ­დე­ბა, პი­რი­ქით, წლებ­თან ერ­თად გრძნო­ბე­ბი უფრო ღრმავ­დე­ბა და უფრო მე­ტად აფა­სებთ ერ­თმა­ნეთს. დათ­მო­ბა არის ის მთა­ვა­რი კრი­ტე­რი­უ­მი, რაც ხელს უწყობს ოჯა­ხის სიმ­ყა­რეს, ოღონდ უნდა გა­მიჯ­ნო შენი ძი­რე­უ­ლი პრინ­ცი­პე­ბი, რო­მელ­თაც ვერ დათ­მობ და ის, რისი დათ­მო­ბაც შენ­თვის შე­საძ­ლე­ბე­ლია და შენს პი­როვ­ნე­ბას ზი­ანს არ აყე­ნებს.

- რა როლი ითა­მა­შა თქვენს კა­რი­ე­რულ წინსვლა­ში ბა­ტონ­მა ლე­ვან­მა?

- ძა­ლი­ან დიდი. იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა სცე­ნა­ზე ფეხს ვი­კი­დებ­დი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვთა­მა­შობ­დი, შენ­დე­ბო­და და იქ­მნე­ბო­და თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი, რო­მე­ლიც ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი იყო მსა­ხი­ო­ბე­ბი­სათ­ვის. ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან მდო­რედ მი­ე­დი­ნე­ბო­და და სპექ­ტაკ­ლე­ბიც იშ­ვი­ა­თად იდ­გმე­ბო­და, აქ კი წე­ლი­წად­ში ორ-სამ ნა­მუ­შე­ვარს მა­ინც ვაჩ­ვე­ნებ­დით მა­ყუ­რე­ბელს, რი­თაც ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი გახ­ლდით. რე­ჟი­სო­რი და სპექ­ტაკ­ლი ზრდის მსა­ხი­ობს, ჭო­ლამ კი დიდი შან­სი მოგ­ვცა მეც და და­ნარ­ჩე­ნებ­საც, რომ გავზრდი­ლი­ყა­ვით. ამ თე­ატ­რშიც და იქაც ყვე­ლამ იცო­და, რომ სხვებ­თან შე­და­რე­ბით ჭოლა მე ძა­ლი­ან ბევ­რს მთხოვ­და, ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ სხვის მა­გივ­რა­დაც მი­მი­ღია შე­ნიშ­ვნა, მაგ­რამ ამას სის­ტე­მა­ტუ­რი ხა­სი­ა­თი არ აქვს, რო­დე­საც თვი­თონ აქვს დის­კომ­ფორ­ტი, ახ­ლო­ბელ­ზე ტყდე­ბა ჯოხი და ეს ბუ­ნებ­რი­ვია.

- რო­დე­საც სხვა რე­ჟი­სორ­თან მუ­შა­ობთ, თუ ერე­ვა ან თუ გეხ­მა­რებთ თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში?

- არა, არა­ნა­ი­რად. ყვე­ლა რე­ჟი­სორს აქვს თა­ვი­სი ხედ­ვა და სხვის კომ­პე­ტენ­ცი­ა­ში ჩა­რე­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა. იცით, რომ სე­რი­ალ "შუა ქა­ლაქ­ში" და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, ისე მი­ვი­ღე ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, სპე­ცი­ა­ლუ­რად არ შე­ვუ­თან­ხმე, არის რა­ღა­ცე­ბი, რაც მის გა­რე­შეც უნდა გა­ვა­კე­თო. ნახა სე­რი­ა­ლი, მაგ­რამ არა­ფე­რი უთ­ქვამს, ახლა მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ო­დია, ამი­ტომ პა­ტა­რა, უმ­ტკივ­ნე­უ­ლო შე­ნიშ­ვნა­მაც კი შე­იძ­ლე­ბა, სა­ვა­ლა­ლო შე­დე­გამ­დე მი­მიყ­ვა­ნოს, ეს მან კარ­გად იცის და სი­ჩუ­მეს ამ­ჯო­ბი­ნებს.

- გა­სა­გე­ბია. ახლა შვილ­ზე მინ­და გკი­თხოთ, ერთი გოგო გყავთ, არ გი­ფიქ­რი­ათ მე­ო­რე ბავ­შვის გა­ჩე­ნა­ზე?

- სამ­წუ­ხა­როდ, არ გაგ­ვიჩ­ნდა. რო­დე­საც თი­ნა­თი­ნი გა­ვა­ჩი­ნე, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად და სხვა მხრი­ვაც ძა­ლი­ან მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო, მერე კი, რო­დე­საც და­ლაგ­და მდგო­მა­რე­ო­ბა, ღმერ­თმა არ მოგ­ვცა, არა­და, ყო­ველ­თვის ვამ­ბობ­დი, ბევ­რი შვი­ლი მინ­და-მეთ­ქი. ალ­ბათ, ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი შეც­დო­მაც ესაა, რომ თა­ვის დრო­ზე არ გა­ვა­ჩი­ნე შვი­ლი, არ უნდა შევ­ში­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი და რა­ღაც იქ­ნე­ბო­და, გა­მოჩ­ნდე­ბო­და. ვი­ღა­ცე­ბი არ შე­შინ­დნენ, მა­გა­ლი­თად, ეკა ნი­ჟა­რა­ძე, მარ­ტოც იყო იმ რთულ პე­რი­ოდ­ში, მაგ­რამ მა­ინც სამი შვი­ლი ჰყავს და ბედ­ნი­ე­რია ამით, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ შევ­ნატ­რი მის მდგო­მა­რე­ო­ბას.

- თქვენც და ბა­ტო­ნი ლე­ვა­ნიც ყო­ველ­თვის და­კა­ვე­ბუ­ლი იყა­ვით, ბავ­შვი არ გა­ნიც­დი­და თქვენს ნაკ­ლე­ბო­ბას, არ ღე­ლავ­და ამის გამო?

- კი, რო­გორ არა, არ მა­ვი­წყდე­ბა ის გა­მო­ხედ­ვა და თვა­ლე­ბი, სახ­ლი­დან გას­ვლის წინ რომ მი­ყუ­რებ­და ხოლ­მე, სა­შინ­ლად გან­ვიც­დი­დი ამას, მაგ­რამ რას ვი­ზამ­დი?! სწო­რედ ამ სი­ტუ­ა­ცი­ის გამო, ხში­რად დამ­ყავ­და თე­ატ­რში, კუ­ლი­სებ­ში იჯდა ხოლ­მე ამო­გან­გლუ­ლი და ჭუ­ჭყი­ა­ნი, ისე იყო ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას მიჩ­ვე­უ­ლი, რომ სკა­მებს შე­ა­ტყუ­პებ­და, ჩან­თას და­ი­დებ­და და თა­ვი­სით იძი­ნებ­და, ოღონდ ჩვენ­თან ყო­ფი­ლი­ყო და ამის­თვის ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და.

- დღეს თი­ნა­თინს რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს მა­მას­თან?

- სა­ერ­თოდ, ლე­ვან­მა არ იცის პა­ტა­რა ბავ­შვებ­თან თა­მა­ში, მაგ­რამ მას შემ­დეგ, რაც თი­ნა­თი­ნი წა­მო­ი­ზარ­და, მათ აქვთ თა­ვი­ან­თი სამ­ყა­რო, მსჯე­ლო­ბენ სხვა­დას­ხვა სა­კი­თხზე, მუ­სი­კა­ზე. მერე ორი­ვე ერ­თად მე დამ­ცი­ნის გე­მოვ­ნე­ბა­ზე, მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ რა­ღაც გან­სა­კუთ­რე­ბულს უს­მე­ნენ. მე რომ ჩა­მო­მაქვს სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან მის­თვის სა­ჩუ­ქა­რი, არ მოს­წონს, მა­შინ­ვე იკი­თხავს ხოლ­მე, ეს ვინ აარ­ჩია, მა­მამ თუ შენ? ამის გამო მე ვიხ­სნი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას და ლე­ვანს ვაძ­ლევ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ამ სა­კი­თხში. ისე, ლე­ვანს უყ­ვარს მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი, ოღონდ ძვი­რი­ან მა­ღა­ზი­ებ­ში, შე­დის, ათ­ვა­ლი­ე­რებს და მო­მა­ვალ კოს­ტი­უ­მებს ხე­დავს, მე უფრო მალე ვიღ­ლე­ბი, ვიდ­რე ის.

- ახა­ლი წელი ახ­ლოვ­დე­ბა, არ შე­იძ­ლე­ბა, ამ თე­მა­ზე ერთი-ორი სი­ტყვა არ ვთქვათ... ქა­ლებს უფრო გვიყ­ვარს ამ დღე­სას­წა­უ­ლის­თვის სამ­ზა­დი­სის ად­რი­ა­ნად და­წყე­ბა, კა­ცე­ბი კი შე­და­რე­ბით გვი­ან ერ­თვე­ბი­ან ხოლ­მე...

- ლე­ვან­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარს ახა­ლი წელი, მეც და ჩვენს შვილ­საც, სა­ჩუქ­რე­ბის მომ­ზა­დე­ბა უც­ვლე­ლი ტრა­დი­ცი­აა, თან არ არ­სე­ბობს, 12 სა­ა­თამ­დე რო­მე­ლი­მემ გა­მო­ა­ჩი­ნოს სა­ჩუ­ქა­რი, ახა­ლი წლის დად­გო­მის შემ­დეგ ყვე­ლას თა­ვი­სი სა­მა­ლა­ვი­დან მო­აქვს სი­ურპრი­ზი და იწყე­ბა დიდი ამ­ბა­ვი. რაც შე­ე­ხე­ბა კერ­ძებს, ლე­ვანს ძა­ლი­ან უყ­ვარს სა­ცი­ვი, ამი­ტომ ორ დიდი ქვაბ­ში ვა­კე­თებთ ორი ინ­და­უ­რის სა­ცივს.

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში თუ შეხ­ვედ­რი­ხართ ამ დღე­სას­წა­ულს?

- კი, გას­ტრო­ლებ­ზე ვი­ყა­ვით ინ­გლის­ში და ახალ წელს იქ შევ­ხვდით. სა­ო­ცა­რი სა­ნა­ხა­ო­ბა იყო. ინ­გლი­სე­ლებს ახა­ლი წლის შეხ­ვედ­რა ქუ­ჩა­ში უყ­ვართ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან ცი­ო­და, ხალ­ხი მა­ინც თხე­ლი სა­მო­სი­თა და სასმლით ხელ­ში იყო გა­რეთ გა­მო­სუ­ლი. სა­ნამ ახა­ლი წელი დად­გე­ბო­და, ჩვენ შე­ნო­ბა­ში ვი­ყა­ვით და წა­მი­ე­რად ჩა­მე­ძი­ნა, შეს­რულ­და თუ არა 12 სა­ა­თი, ხმა­ურ­მა გა­მაღ­ვი­ძა, გა­ვა­ხი­ლე თვა­ლი და რას ვხე­დავ, ირ­გვლივ ყვე­ლა კოც­ნა­ობს, გვერ­დით ქეთი ცხა­კა­ი­ას ქმა­რი, ზუ­რი­კო გაგ­ლოშ­ვი­ლი მეჯ­და, მი­ვუბ­რუნ­დი და ვუ­თხა­რი, ზუ­რი­კო თუ რამე, შენ მა­კო­ცე, არ მინ­და ამ უცხო ხალ­ხთან კოც­ნა­ო­ბის გა­მარ­თვა-მეთ­ქი (იცი­ნის). მარ­თლა კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა ის ახა­ლი წელი.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)