მომ­ღე­რალ­მა მა­რი­ამ რო­ი­ნიშ­ვილ­მა გა­და­წყვი­ტა, სა­ო­პე­რო მუ­სი­კას სე­რი­ო­ზუ­ლად გაჰ­ყვეს. სულ მალე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მა­გის­ტრა­ტუ­რის კურსს და­ას­რუ­ლებს. ახალ­გაზ­რდა სოპ­რა­ნოს მუ­სი­კის­მცოდ­ნე­ე­ბი სე­რი­ო­ზულ მო­მა­ვალს უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბენ... ცოტა ხნის წინ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში გა­მარ­თულ ორ სტუ­დენ­ტურ სპექ­ტაკლში ("რი­გო­ლე­ტო", "სიყ­ვა­რუ­ლის ნექ­ტა­რი") მთა­ვა­რი პარ­ტი­ე­ბი წარ­მა­ტე­ბით შე­ას­რუ­ლა... მა­რი­ამს სა­კუ­თარ კა­რი­ე­რა­ზე სა­სა­უბ­როდ შინ ვეწ­ვიე. ჩვენს დი­ა­ლოგ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა დე­და­მისს, მომ­ღე­რალ თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეს ვთხო­ვე.

მა­რი­ა­მი:

- ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, თუ ასე ღრმად ჩა­ვეფ­ლო­ბო­დი იმ სა­ო­ცარ სამ­ყა­რო­ში, რა­საც სე­რი­ო­ზუ­ლი მუ­სი­კა ჰქვია. არა­და, თა­ვი­დან კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბას არც ვა­პი­რებ­დი, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მინ­დო­და... კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე წელი ბა­ტონ ნო­დარ ან­დღუ­ლა­ძის მოს­წავ­ლე გახ­ლდით, ახლა კი ჩემი პე­და­გო­გი დოდო დი­ა­სა­მი­ძეა; ამ ქალ­ბა­ტონ­მა საქ­მე რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რად შე­მაყ­ვა­რა - სა­ო­პე­რო ვო­კალს ვგუ­ლის­ხმობ, თო­რემ ჩემი ოჯა­ხი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სიმ­ღე­რა ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და...

თამ­რი­კო:

- მა­რი­ამ­მა არ­ჩე­ვა­ნი სე­რი­ო­ზუ­ლი მუ­სი­კის სა­სარ­გებ­ლოდ რომ გა­ა­კე­თა, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, ეს ჩემი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რად­გან ჯერ კი­დევ ძა­ლი­ან პა­ტა­რას კარგ, გე­მოვ­ნე­ბი­ან მუ­სი­კას ვას­მე­ნი­ნებ­დი. თვე­ე­ბის იყო, როცა ბე­თჰო­ვე­ნის "ზა­ზუ­ნა­ზე" გული აუ­ჩუყ­და და ატირ­და. მერე ამიკ­რძა­ლეს, - აღარ მო­ას­მე­ნი­ნო, ბავ­შვს ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა არ და­უ­ზი­ან­დე­სო. მე ასე არ ვფიქ­რობ; მი­მაჩ­ნია, რომ ბავ­შვს რა­ღაც უნდა გა­უ­ხარ­დეს კი­დეც და გუ­ლიც აუ­ჩუყ­დეს... ასე რომ, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ეზი­ა­რა ხე­ლოვ­ნე­ბას და არ გამ­კვირ­ვე­ბია, არ­ჩე­ვა­ნი კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის სა­სარ­გებ­ლოდ რომ გა­ა­კე­თა... თუმ­ცა, ბავ­შვო­ბა­ში ექი­მო­ბა უნ­დო­და. ამ პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბის სურ­ვი­ლი თა­ვის დრო­ზე, მეც მქონ­და და რად­გა­ნაც არ გა­მო­მი­ვი­და, ამი­ტომ მა­რი­ამს ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვუ­წყობ­დი ხელს, რათა სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა.

- და რა­ტომ გა­და­ი­ფიქ­რა?

- ერთი წლით ადრე, ვიდ­რე მა­მა­ჩე­მი გარ­და­იც­ვლე­ბო­და, მა­რი­ამ­მა იხუმ­რა და კლა­სი­კუ­რი ვო­კა­ლით ცნო­ბი­ლი მომ­ღერ­ლე­ბის იმი­ტა­ცია გა­ა­კე­თა. მა­მამ რომ მო­უს­მი­ნა, მო­ე­წო­ნა და თქვა, ბავ­შვს ჩემს კო­ლე­გებს მო­ვას­მე­ნი­ნე­ბო; ამა­ზე მა­რი­ამს გა­ე­ცი­ნა... მა­მა­ჩე­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, რო­დე­საც მა­რი­ამს უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში უნდა ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა, ასე­თი რამ თქვა: ბა­ბუს მა­შინ­დე­ლი ნათ­ქვა­მი ჭკუ­ა­ში და­მიჯ­დაო. ეს ჩემ­თვის გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი რამ იყო, მაგ­რამ არ შე­ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე. ერთ წე­ლი­წად­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი მა­სა­ლა დას­ძლია, რაც ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. მოკ­ლედ, გა­ა­მარ­თლა. შრო­მის­მოყ­ვა­რეა, უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა აქვს და პრო­ფე­სი­უ­ლად იზ­რდე­ბა. მამა ამას რომ მოს­წრე­ბო­და, გა­უ­ხარ­დე­ბო­და. ია­მა­ყებ­და, რომ მა­რი­ა­მი მისი კო­ლე­გე­ბის­გან და­დე­ბით შე­ფა­სე­ბებს იღებს...

- მა­რი­ამ, რას გვე­ტყვი ცოტა ხნის წინ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში წარ­მოდ­გე­ნილ სტუ­დენ­ტურ სპექ­ტაკლზე - "სიყ­ვა­რუ­ლის ნექ­ტა­რი", რო­მელ­შიც მთა­ვა­რი პარ­ტია შე­ას­რუ­ლე?

- სპექ­ტაკლში ადი­ნას როლი მერ­გო წი­ლად. დო­ნი­ცე­ტის ეს ცნო­ბი­ლი ოპე­რა მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა სა­ო­პე­რო თე­ატ­რში იდ­გმე­ბა. აღ­ნიშ­ნულ­მა სპექ­ტაკლმა წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ი­ა­რა, რა­მაც შემ­დგო­მი მუ­შა­ო­ბის­თვის უფრო მეტი სტი­მუ­ლი მომ­ცა. მე და ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა კარ­გი შე­ფა­სე­ბე­ბი მი­ვი­ღეთ ისე­თი ხალ­ხის­გან, ვისი მო­საზ­რე­ბაც ჩვენ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მინ­და, გა­მოვ­ყო ორ­კესტრი­სა და გუნ­დის რო­ლიც - ისი­ნი სცე­ნა­ზე ყო­ველ­თვის გვამ­ხნე­ვე­ბენ და მხარ­ში გვიდ­გა­ნან; თუ სა­ჭი­როა, შე­ნიშ­ვნებ­საც გვაძ­ლე­ვენ და გვა­ქე­ბენ კი­დეც. დიდი მად­ლო­ბა მათ ამის­თვის. ასე­ვე, მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო რეზო ტა­კი­ძეს, რო­მელ­მაც ჩვენს სპექ­ტაკლზე იდი­რი­ჟო­რა, რე­ჟი­სორ ლელა გვა­რიშ­ვილს და, რა თქმა უნდა, კო­ლე­გებს, რომ­ლე­ბიც ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი არი­ან... მა­ნამ­დე კი იყო "რი­გო­ლე­ტო", აგ­რეთ­ვე, ცნო­ბი­ლი ოპე­რა, რო­მელ­მაც მა­ყუ­რე­ბელ­ზე ასე­ვე დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა.

- ზო­გა­დად, რას გაძ­ლევს კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც თავ­და­უ­ზო­გა­ვად იღ­ვწი და გარ­კვე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბე­ბიც გაქვს?

- ვიდ­რე სპექ­ტაკ­ლი და­ი­წყე­ბა, მინ­და, სა­დღაც გა­ვიქ­ცე, კუ­ლი­სე­ბი­დან გავ­ქრე, მაგ­რამ სცე­ნა­ზე გას­ვლის­თა­ნა­ვე ეს გან­ცდა ქრე­ბა, ჩემი რო­ლის გარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი მა­ვი­წყდე­ბა. ასე რომ, ეს სამ­ყა­რო უზარ­მა­ზარ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.

- მოკ­ლედ, პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნით კმა­ყო­ფი­ლი ხარ...

- კი, მაგ­რამ კი­თხვის ნი­შა­ნი ყო­ველ­თვის მაქვს და ალ­ბათ, მო­მა­ვალ­შიც მექ­ნე­ბა. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ამ ეტაპ­ზე სა­კუ­თარ თავს მუდ­მი­ვად ვუმ­ტკი­ცებ იმას, რომ რა­ღაც შე­მიძ­ლია. სულ სიძ­ნე­ლე­ე­ბის გა­და­ლახ­ვა მი­წევს და როცა მი­ზანს ვაღ­წევ, უდი­დეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვგრძნობ. იმე­დია, ბა­რი­ე­რე­ბის დაძ­ლე­ვას მო­მა­ვალ­შიც შევ­ძლებ.

- შენს უახ­ლო­ეს და გრძელ­ვა­დი­ან გეგ­მებ­ზე რას გვე­ტყვი?

- რა თქმა უნდა, სურ­ვი­ლი მაქვს, სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებს გავ­ცდე და ვიმ­ღე­რო სხვა­დას­ხვა სა­ო­პე­რო თე­ატ­რში. ეს რომ არ მინ­დო­დეს, ამ­დენს არც ვიშ­რო­მებ­დი და თავს ამ საქ­მის­თვის არ გა­დავ­დებ­დი. ძა­ლი­ან მინ­და, შრო­მა მეც და­მი­ფას­დეს და ჩემს პე­და­გოგ­საც.

- სა­მე­ბის გუნდში კვი­რა­ო­ბით წირ­ვა­ზე ისევ გა­ლობ?

- კი, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ბოლო დროს სპექ­ტაკ­ლე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბო­დი, სა­მე­ბის ტა­ძარ­ში სა­გა­ლობ­ლად მის­ვლას ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი... ახლა ამ საქ­მეს ისევ შე­ვუდ­გე­ბი.

- გა­ლო­ბა შემ­სრუ­ლებ­ლის­გან სრუ­ლი­ად სხვა ენერ­გი­ას მო­ი­თხოვს, სა­ო­პე­რო მუ­სი­კა - სხვას, სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რა­საც სულ სხვა ძა­ლის­ხმე­ვა სჭირ­დე­ბა. სხვა­დას­ხვა ჟან­რის სიმ­ღე­რის თა­ნა­ბა­რი წარ­მა­ტე­ბით შეს­რუ­ლე­ბას რო­გორ ახერ­ხებ?

- უნდა გი­თხრათ, რომ სა­ესტრა­დო მუ­სი­კას ჩა­მოვ­შორ­დი. სა­ერ­თოდ უარი ვთქვი ამ ჟანრ­ზე, რად­გა­ნაც ვფიქ­რობ, რომ ამ ეტაპ­ზე მხო­ლოდ ერთი საქ­მე უნდა ვა­კე­თო და ყვე­ლა­ფერს არ უნდა მი­ვედ-მო­ვე­დო; რო­გორც წესი, "მი­დებ-მო­დე­ბა" არ ამარ­თლებს ხოლ­მე. თუმ­ცა, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სა­ესტრა­დო მუ­სი­კაც. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მე ხომ ამ ჟან­რის მუ­სი­კა­ზე გა­ვი­ზარ­დე, ოჯახ­ში სულ ეს მეს­მო­და და დღემ­დე მეს­მის.

თამ­რი­კო:

- ქალ­ბა­ტო­ნი ალა სი­მო­ნიშ­ვი­ლი ოზი­მოს აკა­დე­მი­ა­ში ას­წავ­ლის და პე­რი­ო­დუ­ლად ჩა­მო­დის სა­ქარ­თვე­ლო­ში; ის მა­რი­ა­მის პე­და­გო­გი გახ­ლავთ, მას­ტერკლა­სებს უტა­რებს; ამ ქალ­ბა­ტონ­მა მა­რი­ამს უთხრა: მცდა­რია შე­ხე­დუ­ლე­ბა იმას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რომ სა­ო­პე­რო მომ­ღე­რალ­მა მხო­ლოდ კლა­სი­კუ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბი უნდა შე­ას­რუ­ლოს. ისე­თი მო­ნა­ცე­მე­ბი გაქვს, რომ სა­ესტრა­დო და ფოლკ­ლო­რულ ჟანრ­შიც უნდა იმ­ღე­როო. მეც ამის მომ­ხრე ვარ. თუმ­ცა, მა­რი­ამს ჯერ­ჯე­რო­ბით მხო­ლოდ სა­ო­პე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით უწევს მუ­შა­ო­ბა, რაც აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გა­სა­გე­ბია...

- რო­გორ ფიქ­რობ, მო­მა­ვალ­ში სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რას აღარ მი­უბ­რუნ­დე­ბი?

მა­რი­ა­მი:

- როცა სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა მო­მინ­დე­ბა სახ­ლში, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ვიმ­ღე­რებ. სა­ერ­თოდ, ვიდ­რე ასე სე­რი­ო­ზუ­ლად გა­და­ვიხ­რე­ბო­დი სა­ო­პე­რო მუ­სი­კის­კენ, მა­ნამ­დეც არ მქონ­და ესტრა­და­ზე ყოფ­ნის დიდი სურ­ვი­ლი.

- აღ­ნიშ­ნე, რომ მსოფ­ლი­ოს სა­ო­პე­რო სცე­ნებ­ზე სიმ­ღე­რის სურ­ვი­ლი გაქვს. რო­გორ ფიქ­რობ, ამის შან­სი და­ახ­ლო­ე­ბით, რამ­დენ ხან­ში მო­გე­ცე­მა?

- ამის­თვის იღ­ბა­ლია სა­ჭი­რო. ბევ­რი ისე­თი მომ­ღე­რა­ლი ვიცი, ვინც ფან­ტას­ტი­კუ­რად მღე­რის, მაგ­რამ არ­სად ჩანს...

- ამ­ბო­ბენ, - მა­რი­ამ რო­ი­ნიშ­ვილ­მა ლა სკა­ლის თე­ატ­რი­დან მიწ­ვე­ვა მი­ი­ღოო...

- ეს ნა­ად­რე­ვი და ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მია. თან, მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი ასე მარ­ტი­ვად არ ხდე­ბა და ასე­თი ინ­ფორ­მა­ცი­ის პრე­სა­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბაც ცოტა არ იყოს, სა­სა­ცი­ლოა... სა­ერ­თოდ, წი­ნას­წარ ვე­რა­ფერს გან­ჭვრეტ.

- რო­გორც ვიცი, და­სა­ხუ­ლი მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში ოჯა­ხი ყვე­ლა­ნა­ი­რად გი­წყობს ხელს და შვი­ლის აღ­ზრდა­შიც მაქ­სი­მა­ლუ­რად გეხ­მა­რე­ბი­ან...

- ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი მარ­თლაც, მხარ­ში მიდ­გას, მაგ­რამ დედა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მი­წყობს ხელს და ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს იმის­თვის, რომ ღამე მშვი­დად მე­ძი­ნოს. სხვა­თა შო­რის, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რა­დაც მეხ­მა­რე­ბა. მოკ­ლედ, თამ­რი­კო ჩემ­თვის ფსი­ქო­ლო­გიც არის, მრჩე­ვე­ლიც და კრი­ტი­კო­სიც. რო­დე­საც გა­საკ­რი­ტი­კე­ბე­ლი ვარ, უკან არ იხევს...

- მარ­თა­ლია, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი პა­ტა­რის აღ­ზრდა­ში გეხ­მა­რე­ბი­ან, მაგ­რამ რო­გორც დე­დას, არ გა­წუ­ხებს ის ფაქ­ტი, რომ შვილს მა­ინ­ცდა­მა­ინც ბევრ დროს ვერ უთ­მობ?

- ელე­ნე 2 წლის და 4 თვი­საა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბევ­რი დამ­ხმა­რე მყავს: დედა, ბე­ბია, ქალ­ბა­ტო­ნი ირა, რომ­ლე­ბიც აქ­ტი­უ­რად არი­ან ჩაბ­მუ­ლი ელე­ნეს აღ­ზრდა­ში, ვერ გა­ვექ­ცე­ვით იმ ამ­ბავს, რომ ბავ­შვს ყვე­ლა­ზე მე­ტად დედა სჭირ­დე­ბა. ამი­ტო­მაც, თა­ვი­სუ­ფალ დროს მხო­ლოდ შვილს ვუთ­მობ...

თამ­რი­კო:

- მა­რი­ა­მი, რო­გორც დედა, ოს­ტა­ტუ­რად ახერ­ხებს სწავ­ლის, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი­სა და სპექ­ტაკ­ლე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად დრო შვილს და­უთ­მოს. ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და თბი­ლი დედა გახ­ლავთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ბავ­შვი ისე ვერ გა­იზ­რდე­ბა, რომ არ ია­ვად­მყო­ფოს. ასეთ დროს პა­ტა­რას ყვე­ლა­ზე მე­ტად, დე­დის სით­ბო სჭირ­დე­ბა და მა­რი­ა­მიც ელე­ნეს არ სცილ­დე­ბა ხოლ­მე; თუ სა­ჭი­როა, ღა­მე­საც უთე­ნებს...

- მა­რი­ამ, მე­ო­რე შვი­ლის გა­ჩე­ნას არ აპი­რებ?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით - არა, რად­გა­ნაც შე­საძ­ლოა, ამან კა­რი­ე­რა­ში შე­მი­შა­ლოს ხელი, მაგ­რამ მო­მა­ვალ­ში, თუ ღმერ­თი ინე­ბებს, რა თქმა უნდა, გა­ვა­ჩენ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)