"მა­ღა­ლო, სი­ტყვე­ბი ზედ­მე­ტია, უბ­რა­ლოდ, ჩვენ უნდა დავ­შორ­დეთ, რად­გან ასე სურს ხალ­ხის უმ­რავ­ლე­სო­ბას... არა­და, ერთი თვის წინ და­ვით აღ­მა­შე­ნე­ბე­ლი იყა­ვი და უცებ ხალ­ხმა ზურ­გი შე­გაქ­ცია. გულს ნუ გა­ი­ტეხ, მარ­თა­ლია, პრე­ზი­დენ­ტი ვე­ღარ იქ­ნე­ბი, მაგ­რამ "ზატო" შენ შვი­დი ენა იცი... ვერ დაგ­ტო­ვებ ასე მარ­ტოს, შენ­თან ერ­თად მეც ოპო­ზი­ცი­ა­ში მოვ­დი­ვარ", - ასე მი­მარ­თა ორი ოქ­ტომ­ბრის "აბე­ბის" ეთერ­ში ვა­სი­კო ოდიშ­ვილ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს პრე­ზი­დენტს. ამა­ვე გა­და­ცე­მა­ში არც ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილს დარ­ჩა ვალ­ში და თა­ვი­სი ბას­რი კბი­ლი მა­საც გაჰ­კრა. "თუ არ აღ­მო­ფხვრი მე­დი­ა­ზე ზე­წო­ლას, უსა­მარ­თლო სა­სა­მარ­თლოს, თავ­გა­სულ ძა­ლოვ­ნებს, პარ­ტი­ის ერ­თგუ­ლე­ბით გა­კე­თე­ბულ კა­რი­ე­რას, შენც თუ ნა­გა­ზე­ბი­ვით და­გე­შავ კო­ორ­დი­ნა­ტო­რებს და შენს გე­მო­ზე გა­და­ღე­ბავ და გად­მო­ღე­ბავ ქვე­ყა­ნას, წყნა­რად და მშვი­დად, არ­ცთუ ისე დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი არ­ჩევ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­გი­ყე­ნებთ კუ­დი­გო­რის გზას. ნარ­ჩევ-ნარ­ჩე­ვი კმა­რე­ლე­ბი მო­ვი­ნე­ლეთ და შე­ვარ­დნა­ძის სა­ხე­ებს რა­ღას ვუ­ზამთ, ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ. ძრწო­დე და ცახ­ცა­ხებ­დე, ბიძო, მოვ­დი­ვარ!"

- ვა­სი­კო, ალ­ბათ რთუ­ლი იყო იმ გა­და­ცე­მის მომ­ზა­დე­ბა, რო­მე­ლიც ცი­ხის კად­რებს ეხე­ბო­და...

- მო­რა­ლუ­რად ძა­ლი­ან მძი­მედ რომ ვი­ყა­ვით ყვე­ლა­ნი, ამას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მტკი­ცე­ბა არ სჭირ­დე­ბა. მგო­ნი, ამ შე­კი­თხვას ყვე­ლა­ზე უკეთ იმ დღის გა­და­ცე­მამ უპა­სუ­ხა. მე პი­რა­დად სუფ­თა ადა­მი­ა­ნუ­რად რამ­დე­ნი­მე დღე დეპ­რე­სია მქონ­და. რო­გორც ყვე­ლამ, მეც ეს ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ვი­ზუ­ა­ლურ­მა ეფექ­ტმა გა­და­ავ­სო ის ფი­ა­ლა, რო­მელ­საც მოთ­მი­ნე­ბის ფი­ა­ლა ჰქვია, და რო­მე­ლიც, რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ყვე­ლა ადა­მი­ანს პი­რამ­დე ჰქონ­და სავ­სე. ნორ­მა­ლურ ადა­მი­ანს სხვა რე­აქ­ცია არც უნდა ჰქო­ნო­და.

- რად­გან იუ­მო­რის­ტუ­ლი გა­და­ცე­მა გაქვს, იფიქ­რეთ, რა კუ­თხით გა­გე­კე­თე­ბი­ნათ გა­და­ცე­მა, რომ კი­დევ არ გა­გე­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ნათ მა­ყუ­რე­ბე­ლი?

- გა­და­ცე­მის მი­ზა­ნი ვინ­მეს გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა სუ­ლაც არ არის. გა­და­ცე­მას ჰქვია "აბე­ბი". ეს წამ­ლად უფრო უნდა აღიქ­ვას მა­ყუ­რე­ბელ­მა, ვიდ­რე ვი­ღა­ცის წი­ნა­აღ­მდეგ მი­მარ­თულ გა­და­ცე­მად. რო­დე­საც თემა რთუ­ლი ან ფა­ქი­ზია, ტექ­სტი მაქ­სი­მა­ლუ­რი ყუ­რა­დღე­ბი­თა და სიფრ­თხი­ლით იქ­მნე­ბა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მის სა­კი­თხია, რომ პი­რა­დად შენ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლი თე­მე­ბი ტენ­დენ­ცი­უ­რად არ გაჟ­ღერ­დეს გა­და­ცე­მა­ში. კონ­კრე­ტუ­ლად ამ გა­და­ცე­მის მომ­ზა­დე­ბის დროს ვე­ცა­დეთ, არ გა­დაგ­ვემ­ლა­შე­ბი­ნა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ახლა ის გა­და­ცე­მა, ცი­ხის კად­რე­ბის გავ­რცე­ლე­ბის ღა­მეს რომ მო­ვამ­ზა­დეთ, კარ­გად არც მახ­სოვს, იმ­დე­ნად მძი­მედ ვი­ყა­ვი. ასე­თი­ვე რთუ­ლი იყო ჩვენ­თვის გა­და­ცე­მის მომ­ზა­დე­ბა 26 მა­ისს და მის შემ­დგომ დღე­ებ­შიც. ამ ორ­წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რაც ჩვე­ნი გა­და­ცე­მა არ­სე­ბობს, ბევ­რი ისე­თი რამ მოხ­და ქვე­ყა­ნა­ში, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე, მათ შო­რის "აბე­ბის" შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­ზე, მოქ­მე­დებ­და, მაგ­რამ მა­ყუ­რე­ბელს ნაკ­ლე­ბად აინ­ტე­რე­სებს შენი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი თუ მო­რა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ან სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­ფა­სე­ბა, მას აინ­ტე­რე­სებს ყვე­ლა ეს მძი­მე თემა "აბე­ბის" სტილ­ში, ელო­დე­ბა, აბა, რას და რო­გორ იტყვი­ან ახლა "აბებ­ში". ის ელო­დე­ბა კონ­კრე­ტულ პრო­დუქტს და შენ ის უნდა მო­ამ­ზა­დო.

- ხში­რად ბილ­წსი­ტყვა­ობ გა­და­ცე­მა­ში, რა­საც შემ­დეგ ეთერ­ში ხმა ახ­შობს. იმა­თი დე­დე­ბიც მო­იხ­სე­ნიე, რბი­ლად რომ ვთქვათ, არა­სა­ხარ­ბი­ე­ლო კონ­ტექ­სტში, ვი­საც ეგო­ნა, რომ შემ­დეგ გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი აუ­დი­ო­ჩა­ნა­წე­რე­ბი ცი­ხის ვი­დე­ო­ჩა­ნა­წე­რებს გა­და­ფა­რავ­და.

- მო­ვიხ­სე­ნიე, კი. სცე­ნარ­ში ეწე­რა ეს ტექ­სტი და მთლი­ა­ნად ვე­თან­ხმე­ბი. "აბე­ბის" ფორ­მა­ტი არ გა­მო­რი­ცხავს წამ­ყვა­ნის ასეთ ზოგ­ჯერ უცენ­ზუ­რო, ზოგ­ჯერ ეპა­ტა­ჟურ გა­მოხ­დო­მებს, ოღონდ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი ად­გი­ლი და, რაც მთა­ვა­რია, დოზა აქვს.

- საკ­მა­ოდ რა­დი­კა­ლუ­რი იყა­ვი ბოლო დროს. ხომ არ ყო­ფი­ლა რა­ი­მე სა­ხის მუ­ქა­რა, გაფრ­თხი­ლე­ბის დო­ნე­ზე მა­ინც?

- გარ­კვე­უ­ლი ინ­ფორ­მა­ცია მქონ­და, მაგ­რამ ჩე­მამ­დე ნამ­დვი­ლად არა­ვინ მო­სუ­ლა.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- რომ მა­ვან­სა და მა­ვანს არ მოს­წონ­და ჩემი გა­და­ცე­მა. სხვას არა­ფერს გე­ტყვი, ტყუ­ი­ლად ნუ ჩა­მა­ცივ­დე­ბი.

- ვა­სი­კო, შენ "რუს­თა­ვი 2"-შიც მუ­შა­ობ­დი, დი­ლის ეთერ­ში კუ­ლი­ნა­რი­ის ბლოკს უძღვე­ბო­დი. დღეს კო­ლე­გე­ბის გაკ­რი­ტი­კე­ბაც გი­წევს. რთუ­ლი არ არის ეს შენ­თვის?

- რთუ­ლია, რა თქმა უნდა. მარ­ტო კო­ლე­გე­ბის კი არა, მე­გობ­რე­ბის კრი­ტი­კაც მი­წევს.

- მა­გა­ლი­თად?

- დუტა სხირტლა­ძე გა­მიკ­რი­ტი­კე­ბია არა­ერ­თხელ. რთუ­ლია, მაგ­რამ სხვაგ­ვა­რად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია გა­და­ცე­მის კე­თე­ბა. "იცი, ეს ჩემი მე­გო­ბა­რია და მოდი ამა­ზე არ ვთქვათ", ჩვენ­თან ასე­თი რამ არ ხდე­ბა.

- მერე, არ და­უ­რე­კავს თუნ­დაც დუ­ტას და არ გა­მო­უ­ხა­ტავს უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა?

- სულ ორ­ჯერ და­მი­რე­კეს, ოღონდ არა იმ მე­გობ­რებ­მა, რომ­ლე­ბიც მოხ­ვდნენ "აბე­ბის" ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში და მკი­თხეს, რა­ტო­მო. მე გან­ვუ­მარ­ტე რა­ტო­მაც. ჩემი მე­გობ­რე­ბი არც და­მი­რე­კავ­დნენ ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, იმი­ტომ, რომ მათ კარ­გად იცი­ან ჩემი ხა­სი­ა­თი და რაც სათ­ქმე­ლია, იმას ყო­ველ­თვის ვი­ტყვი, რაც უნდა მწა­რე იყოს. თუ ადა­მი­ა­ნი "ჯან­სა­ღია", ეს ჯან­სა­ღად უნდა მი­ი­ღოს.

- ვა­სი­კო, მა­ყუ­რე­ბელ­მა უკვე კარ­გად და­ი­მახ­სოვ­რა თქვენ მიერ შერ­ქმე­უ­ლი მეტ­სა­ხე­ლე­ბი მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნებ­ზე. მა­გა­ლი­თად, მა­ღა­ლი - სა­ა­კაშ­ვი­ლი, ტა­ნა­დი - უგუ­ლა­ვა და კო­რექ­ტუ­ლი ბაქ­რა­ძე. ხომ არ ფიქ­რობთ უკვე ახალ მეტ­სა­ხე­ლებ­ზე ახა­ლი მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნე­ბის­თვის?

- სპე­ცი­ა­ლუ­რად მეტ­სა­ხე­ლი არა­ვის­თვის მოგ­ვი­გო­ნე­ბია. ეს სა­ხე­ლე­ბი თა­ვის­თა­ვად იბა­დე­ბო­და სა­უ­ბარ­ში. მა­გა­ლი­თად, სოსო გი­ჭერთ თო­ფუ­რი­ძე, ვანო გის­მენთ მე­რა­ბიშ­ვი­ლი და ა.შ.

- სა­ა­კაშ­ვი­ლი მა­ღა­ლი რომ არის, ამა­ში ვერ შე­გე­და­ვე­ბი, მაგ­რამ უგუ­ლა­ვას ტა­ნა­დი რა პრინ­ცი­პით შე­არ­ქვით?

- უგუ­ლა­ვას დი­ე­ტა აბა რა არის? დი­ე­ტა ტა­ნა­დო­ბას უზ­რუნ­ველ­ყოფს. ახა­ლი სა­ხე­ლე­ბიც გაჩ­ნდე­ბა ალ­ბათ. თუმ­ცა არის უკვე რამ­დე­ნი­მე, მა­გა­ლი­თად, ბი­ძი­ნა­ჩე­მი.

- რა­ტომ არის ბი­ძი­ნა შენი?

- მასე არ არის. ამ სა­ხელს სხვა­დას­ხვაგ­ვა­რად ვხმა­რობ: ბი­ძი­ნა­ჩე­მი, ბი­ძი­ნა­შე­ნი, ბი­ძი­ნაჩ­ვე­ნი, ბი­ძი­ნათ­ქვე­ნი, როცა რო­გორ მო­ი­თხოვს ტექ­სტი - ისე.

- ყვე­ლა­ზე "უდაჩ­ნი" რეკ­ლა­მი­ცი­ნი რა გახ­სენ­დე­ბა ახლა?

- (ფიქ­რობს) ბევ­რია ასე­თი. მა­გა­ლი­თად, "ბი­ძი­ნა, აჩ­ვე­ნე მი­შას პას­პორ­ტი".

- ზოგ­ჯერ მღე­რი გა­და­ცე­მა­ში. ბო­ლოს ივა­ნიშ­ვი­ლი­სად­მი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბის მი­ნი­ჭე­ბამ აგამ­ღე­რა...

- ივა­ნიშ­ვილს მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა ად­რე­ვე რომ ეკუთ­ვნო­და, ამას ჩემი მტკი­ცე­ბა არ სჭირ­დე­ბა. და თუ ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო აქამ­დე, რა­ტომ დას­ჭირ­და ამ­დე­ნი დრო, არ ვიცი. სიმ­ღე­რა არ გა­მო­ვი­და მგო­ნი ური­გო.

- ქალ­ბა­ტონ ჩი­ო­რას ახ­სე­ნებ­დი ხში­რად გა­და­ცე­მა­ში.

- ვახ­სე­ნებ­დი და არ გა­მოვ­რი­ცხავ, რომ კი­დევ ბევ­რჯერ ვახ­სე­ნებ. ვინც გა­მოჩ­ნდე­ბა პო­ლი­ტი­კუ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის ეპი­ცენ­ტრში, ჩი­ო­რა იქ­ნე­ბა ეს, აკა­კი, ლა­მა­რა თუ ნო­და­რი, ყვე­ლას ვახ­სე­ნებ ისე, რო­გორც ეს სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბა.

- ქალ­ბა­ტო­ნი ჩი­ო­რა აე­რო­პორ­ტში გა­ა­ჩე­რეს და ჰკი­თხეს, საით მიფ­რი­ნავთ, ქალ­ბა­ტო­ნო ჩი­ო­რაო. თბილ ქვეყ­ნებ­შიო, პა­სუ­ხობს ჩი­ო­რა... რომ არ გა­ა­მარ­თლა ამ თქვენ­მა ანეკ­დოტ­მა?

- ძა­ლი­ან კარ­გი, თუ არ გა­მარ­თლდა ჩვე­ნი პროგ­ნო­ზი. სა­ერ­თოდ, მინ­და, არა­ვინ გარ­ბო­დეს ქვეყ­ნი­დან და ცხოვ­რობ­დნენ ისე, რომ და­ედ­გო­მე­ბო­დეთ აქ.

- ვა­სი­კო, მა­ღალს დაჰ­პირ­დი, გან­საც­დელ­ში ვერ მი­გა­ტო­ვებ და მოგ­ყვე­ბი ოპო­ზი­ცი­ა­შიო. რა­ტომ მიჰ­ყვე­ბი ოპო­ზი­ცი­ა­ში მა­ღალს?

- მაგ ლო­გი­კით ჩი­ო­რაც თბილ ქვეყ­ნებ­ში გაფ­რინ­და (იცი­ნის).

- ახლა რას აპი­რებთ, ახალ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­საც მი­უ­თი­თებთ შეც­დო­მებ­ზე?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. თუკი აქამ­დე ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ზე მეტი კრი­ტი­კა ის­მო­და ჩვე­ნი გა­და­ცე­მი­დან, იმ ობი­ექ­ტუ­რი მი­ზე­ზე­ბის გამო, რომ მათ მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ეკის­რე­ბო­დათ ქვე­ყა­ნა­ში შექ­მნილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე, ახლა ისი­ნი უმ­ცი­რე­სო­ბა­ში არი­ან. ასე რომ, ახლა ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა უნდა მიფრ­თხილ­დეს, რო­გორც კი სა­ჭი­რო გახ­დე­ბა ჩემი აბე­ბის მი­წო­დე­ბა მათი მი­სა­მარ­თით, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ვაწ­ვდი.

- ერთი უკვე მი­ა­წო­დე, როცა "მა­ესტრო" არ და­უშ­ვეს "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი­სა" და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" წარ­მო­მად­გე­ნელ­თა პირ­ველ შეხ­ვედ­რა­ზე.

- კი, იყო ასე­თი. მე მი­ვიჩ­ნევ, რომ როცა მე­დი­ის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე ლა­პა­რა­კობ, გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბი არც ერთ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ზე არ უნდა კეთ­დე­ბო­დეს. ან შე­დის ყვე­ლა, ან - არა­ვინ.

- 2 წე­ლი­წად­ზე მე­ტია ამ გა­და­ცე­მას უძღვე­ბი, ყო­ველ­დღე, უწყვეტ რე­ჟიმ­ში. ოჯა­ხის­თვის, გარ­თო­ბის­თვის თუ გრჩე­ბა დრო?

- შა­ბათ-კვი­რა მაქვს ოჯა­ხი­სა და გარ­თო­ბის­თვის. მაგ­რამ ვალ­დე­ბუ­ლი ვარ, ვა­კონ­ტრო­ლო გარ­თო­ბის ხა­რის­ხი, ორ­შა­ბათს ჩა­წე­რა­ზე ნა­ბა­ხუ­სე­ვი რომ არ მი­ვი­დე (ეღი­მე­ბა).

- ნიცა არის შენი გა­და­ცე­მის მა­ყუ­რე­ბე­ლი?

- იშ­ვი­ა­თად უყუ­რებს. ათი წლის გახ­დე­ბა მალე. ხატ­ვა და თა­მა­ში უფრო აინ­ტე­რე­სებს. ადრე უფრო უხა­რო­და მამა ტე­ლე­ვი­ზორ­ში. ახლა მი­ეჩ­ვია უკვე და ნაკ­ლე­ბად ინ­ტე­რეს­დე­ბა.

- პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი ხარ. თუ ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი ახლა რო­მე­ლი­მე თე­ატ­რში?

- ვთა­მა­შობ ილი­ას სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის თე­ატ­რში, ყო­ფილ "ვა­კის სარ­დაფ­ში". თუმ­ცა ზოგ­ჯერ, როცა ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ, ცალ­კე­ულ სპექ­ტაკ­ლებ­ზე ჩემს როლს დუბ­ლი­ო­რი ას­რუ­ლებს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი პრო­ფე­სია და მინ­და, მთლი­ა­ნად ჩემი პრო­ფე­სი­ით დავ­კავ­დე. ფილმშიც თუ გა­და­მი­ღე­ბენ, ძა­ლი­ან კარ­გი იქ­ნე­ბა.

- შენი მე­უღ­ლე ეკა "მა­ესტროს" მთა­ვა­რი პრო­დი­უ­სე­რია, ხომ არ გჩაგ­რავს? ვიცი, რომ კერ­ძე­ბის მო­სამ­ზა­დებ­ლად დრო არ რჩე­ბა.

- და­ჩაგ­რულს ვგა­ვარ (იცი­ნის). ამ­ბო­ბენ, ერთ სამ­სა­ხურ­ში რომ მუ­შა­ობს ცოლ-ქმა­რი, კარ­გი არა­აო, მაგ­რამ ჩვენ თით­ქმის ვერ ვნა­ხუ­ლობთ ერ­თმა­ნეთს. ნო­მი­ნა­ლუ­რად ეკა ჩემ­ზე მა­ღალ თა­ნამ­დე­ბო­ბას იკა­ვებს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და შე­სა­ბა­მი­სად, მეტი საქ­მე აქვს. კერ­ძე­ბის მო­სამ­ზა­დებ­ლად მარ­თლაც არ რჩე­ბა დრო, მაგ­რამ ამის­თვის სი­დედ­რი მყავს, 10 წე­ლია უკვე, ჩვენს გას­ტრო­ნო­მი­ულ მო­თხოვ­ნებ­ზე ზრუ­ნავს.

- რა სი­დედ­რი გყო­ლია! მად­ლი­ე­რე­ბას რო­გორ გა­მო­ხა­ტავ ამის­თვის?

- "რუს­თა­ვი 2"-ში რომ ვმუ­შა­ობ­დი, კუ­ლი­ნა­რი­ის ბლოკ­ში, ყო­ველ ორ­შა­ბათს "რე­ი­ტინ­გი" მიმ­ქონ­და სა­ჩუქ­რად, ახა­ლი კერ­ძი რომ მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნა. იქ ხომ ჩვე­ნი კერ­ძე­ბის რე­ცეპ­ტებს წერ­დით.

- დღეს რა მი­გაქვს სახ­ლში სი­დედ­რის­თვის?

- კარ­გი გან­წყო­ბა მი­მაქვს.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)