უფ­რო­სი თა­ო­ბის თბი­ლი­სე­ლი კო­ლო­რი­ტე­ბი ამ­ბო­ბენ, თუ თბი­ლი­სე­ლო­ბა და აქ ცხოვ­რე­ბა გინ­და, მა­შინ ამ ქა­ლა­ქის წე­სე­ბი უნდა და­იც­ვა, პა­ტი­ვი სცე და­უ­წე­რელ კა­ნო­ნებს და გა­მო­ი­მუ­შა­ვო ის ქცე­ვე­ბი, რაც ნაღდ თბი­ლი­სელს ეკად­რე­ბაო. ვინც ამ ქა­ლაქ­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და, უამ­რავ ძველ თბი­ლი­სელ­თან უწევ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. დღე­ვან­დე­ლი ჩვე­ნი სტუ­მა­რიც, ნაღ­დი, კო­ლო­რი­ტი თბი­ლი­სე­ლი ბა­ტო­ნი ნეს­ტორ ჭი­ლა­ძე გახ­ლავთ. მან წლე­ბი გა­ა­ტა­რა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, იმ ოქ­როს თა­ო­ბას­თან ერ­თად, რო­მელ­მაც ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი უმაღ­ლეს მწვერ­ვა­ლამ­დე აიყ­ვა­ნა. ბა­ტო­ნი ნეს­ტო­რი "პლე­ხა­ნოვ­ზე" ცხოვ­რობს და ძა­ლი­ან ამა­ყობს ამით.

- ბა­ტო­ნო ნეს­ტორ, თქვენ ის ადა­მი­ა­ნი ხართ, ვინც ოქ­როს წლე­ბი გა­ა­ტა­რა, ოქ­როს ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად.. იქ­ნებ გა­იხ­სე­ნოთ ის წლე­ბი, როცა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მიხ­ვე­დით დი­რექ­ტო­რად..

- მე, ალ­ბათ, მე­ო­რე ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყე, რო­დე­საც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მი­ვე­დი სა­მუ­შა­ოდ. სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი­დან ჩხარ­ტიშ­ვი­ლი გად­მო­იყ­ვა­ნეს და მე და ჩხარ­ტიშ­ვი­ლი ერ­თად ვმარ­თავ­დით თე­ატრს. ჩემი მოღ­ვა­წე­ო­ბა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში და­ი­წყო სა­დად­გმო ნა­წი­ლის გამ­გე­ო­ბით და ძა­ლი­ან მალე მთა­ვარ ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რად გა­და­მიყ­ვა­ნეს. ამ თე­ატ­რში იყო მსა­ხი­ობ­თა რა­ღაც­ნა­ი­რი შერ­წყმა. ერ­თმა­ნეთ­ზე უფრო ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხი მო­ვი­და იმ პე­რი­ოდ­ში.

ტაბ­ლი­აშ­ვილ­მა დად­გა "ან­ტო­ნი­უ­სი და კლე­ო­პატ­რა“. ეს იყო არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სპექ­ტაკ­ლი, რო­მე­ლიც ცნო­ბი­ლი იყო მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში და მთელ იმ­ჟა­მინ­დელ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში. ამის შემ­დეგ და­იდ­გა "მე­დეა“... შემ­დეგ შე­მო­ვი­და დუმ­ბა­ძე, რო­გორც ავ­ტო­რი და მისი რამ­დე­ნი­მე ნა­წარ­მო­ე­ბი და­იდ­გა. ეს იყო ისე­თი დო­ნის სპექ­ტაკ­ლე­ბი, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­მუდ­მე­ბით, ორი - სამი თვით ადრე ყი­დუ­ლობ­და ბი­ლე­თებს, რომ მოხ­ვედ­რი­ლი­ყო თე­ატ­რში.

ჩემს კა­ბი­ნეტ­ში ბევ­რი იუ­მო­რის­ტუ­ლი ამ­ბა­ვი გა­დამ­ხდა თავს, რომ­ლის უშუ­ა­ლო მო­ნა­წი­ლე გახ­ლდით. ჩემს მე­გობ­რებს, მარ­თლაც რომ უნი­კა­ლურ მსა­ხი­ო­ბებს, შე­ვარ­ქვი "შე­მოდ­გო­მის აზ­ნა­უ­რე­ბი“. ესე­ნი გახ­ლდნენ: ია­კობ ტრი­პოლ­სკი, ედი­შერ მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი, გოგი გე­ლო­ვა­ნი, გუ­გუ­ლა ლა­ფე­რა­ძე, გოგი ტა­ტიშ­ვი­ლი, ტა­რი­ელ საყ­ვა­რე­ლი­ძე და ჩვე­ნი და­სის გამ­გე ნო­დარ მა­ხა­თე­ლი და გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი ვახ­ტანგ ნი­ნუა.

- დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, არა­ერ­თი სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­გო­ნე­ბა გა­კავ­ში­რებთ მათ­თან...

- ნამ­დვი­ლად. ერთ დღე­საც გა­ვი­გეთ, რომ ჩვე­ნი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ნუნუ ხე­თე­რე­ლი გა­თხოვ­და, რო­მე­ლიც, რუს­თა­ვის თე­ატ­რის მსა­ხი­ობს თაზო ქვა­რი­ანს გაჰ­ყვა. ნუ­ნუმ დაგვპა­ტი­ჟა, წა­ვე­დით, თუმ­ცა ნი­ნუა ჩვენ­თან ერ­თად არ იყო. კარ­გი დრო გა­ვა­ტა­რეთ და დი­ლით კაი მთვრა­ლე­ბი წა­მო­ვე­დით. მო­ვე­დით თე­ატ­რში, წა­ვი­და მო­გო­ნე­ბე­ბი, - რა კარ­გი ქორ­წი­ლი იყო და ასე შემ­დეგ. თან სპექ­ტაკ­ლია და­ნიშ­ნუ­ლი, რო­მელ­შიც ზოგი თა­მა­შობს, ზოგი - არა. სა­ღა­მოს ჩვე­უ­ლებ­რივ გა­ი­ღო კარი და - ეს ჩემი "შე­მოდ­გო­მის აზ­ნა­უ­რე­ბი“, უცებ მო­მი­ვი­და თავ­ში ასე­თი რამ და ვუ­თხა­რი, - და­ი­წყეთ "მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რის" სიმ­ღე­რა-მეთ­ქი - ცა­რი­ელ სუფ­რა­ზე რო­გო­რო... მოკ­ლედ, ხათ­რი ვერ გა­მი­ტე­ხეს და ამა­თი "მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რის“ ფონ­ზე, და­ვუ­რე­კე ვახ­ტანგ ნი­ნუ­ას და ვუ­თხა­რი, - რუს­თავ­ში ვართ, თაზო ქვა­რი­ა­ნის ოჯახ­ში, გვაკ­ლი­ხარ და სას­წრა­ფოდ ჩა­მო­დი-მეთ­ქი! - ბიჭო, ღა­მის 12 სა­ათ­ზე სად უნდა წა­მო­ვი­დეო - მი­პა­სუ­ხა, თუ ფული არ გაქვს, მე მოგ­ცემ, რომ ჩა­მოხ­ვალ-მეთ­ქი...- ვის უნდა მკვდა­რო, შენი ფუ­ლიო... მოკ­ლედ, შევ­თან­ხმდით და მა­შინ­ვე გავ­თი­შე ტე­ლე­ფო­ნი. ამათ­მა ატე­ხეს ყა­ყა­ნი, მკი­თხა­ობ­დნენ, - წავა, არ წა­ვაო... სა­ბო­ლო­ოდ და­ვი­შა­ლეთ. ღა­მის ოთხის ნა­ხე­ვა­რია და სახ­ლში ზა­რია, მე­უღ­ლემ ვი­ღაც ქალი გკი­თხუ­ლობ­სო. ვახ­ტანგ ნი­ნუ­ას მე­უღ­ლე მი­რე­კავს, - ნეს­ტორ, ვახ­ტან­გი წა­ვი­და რუს­თავ­ში, არ ჩანს და ხომ არ იცი, სად არი­სო? თით­ქოს მე არ გა­მეგ­ზავ­ნოს, ისე ვუ­თხა­რი - რა უნდა ღა­მის 3 სა­ათ­ზე რუს­თავ­ში, ვერ და­ე­ტე­ვა სახ­ლში - მეთ­ქი...თურ­მე, მე­ო­რე ხა­ზით მის­მენს ვახ­ტან­გი, რო­მე­ლიც უცებ აფეთ­ქდა, - ჩათ­ვა­ლე, ხვალ მკვდა­რი ხარ, მოხ­ვალ თე­ატ­რში, სა­ი­და­ნაც გა­გას­ვე­ნე­ბე­ნო! მთე­ლი ერთი თვე ამ ამ­ბავ­ზე იცი­ნო­და მთე­ლი თე­ატ­რი...

კი­დევ ერთ ამ­ბავს მოვ­ყვე­ბი: სამ­სა­ხურ­ში მი­ვი­ღეთ გო­გო­ნა, რო­მელ­საც სკო­ლა ახალ­დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­და, მისი მო­ვა­ლე­ო­ბა თე­ატ­რში შე­მო­სუ­ლი სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რე­ბის პა­სუ­ხი იყო. სა­ო­ცა­რად ლა­მა­ზი ხმა ჰქონ­და. ერთ დღე­საც, მი­რე­კავს, - ბა­ტო­ნო ნეს­ტორ, არა­ვინ რე­კავს თე­ატ­რში და წა­ვალ თუ შე­იძ­ლე­ბა შინო. - კი, შვი­ლო, მაგ­რამ მა­ნამ­დე რა­ღაც მინ­და გთხო­ვო-მეთ­ქი. ვუ­თხა­რი, და­ე­რე­კა სამ მსა­ხი­ობ­თან და ეთ­ქვა ერთი და იგი­ვე ტექ­სტი: რომ მო­ხიბ­ლუ­ლი იყო მი­სით, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბით, უყ­ვარ­და და და­ე­ნიშ­ნა პა­ე­მა­ნი... გა­და­ი­რია, რას მე­უბ­ნე­ბით, ბა­ტო­ნო ნეს­ტო­რო... სა­ბო­ლო­ოდ და­ვი­თან­ხმე, პირ­ვე­ლად დავ­რე­კეთ გოგი გე­ლო­ვან­თან, გო­გი­ამ რომ გა­ი­გო­ნა ასე­თი რამ, კი, გე­ნაც­ვა­ლეო, შეგ­ხვდე­ბიო... და მარ­ჯა­ნიშ­ვილ­ზე, ყო­ფი­ლი უნი­ვერ­მა­ღის წინ და­ვა­ნიშ­ნი­ნე შეხ­ვედ­რა. ამის შემ­დეგ ვახ­ტანგ ნი­ნუ­ას­თან და­ვა­რე­კი­ნე და მას უნი­ვერ­სი­ტე­ტის წინ და­ვუთ­ქვით შეხ­ვედ­რა და ბო­ლოს კუ­კუ­რი ლა­ფე­რა­ძეს­თან დავ­რე­კეთ და მას ამ­ჟა­მინ­დელ მე-9 სა­ა­ვად­მყო­ფოს წინ ვთხო­ვეთ მო­სუ­ლი­ყო. მე­ო­რე დღეს სამ­სა­ხურ­ში რომ მო­ვე­დი, მა­შინ­ვე ჩემი კა­ბი­ნე­ტი­დან გა­დავ­წიე ფარ­და და რას ვხე­დავ, უნი­ვერ­მაღ­თან გო­გია გე­ლო­ვა­ნი და­დის წინ და უკან. ვუ­ყუ­რე, ვუ­ყუ­რე და ბო­ლოს გა­ვე­დი, - რა­შია საქ­მე - მეთ­ქი, - არა­ფე­რიო. ვთხო­ვე უნი­ვერ­სი­ტეტ­თან გა­მომ­ყე­ვი, რა­ღაც საქ­მე მაქვს-მეთ­ქი და წა­ვე­დით, ნი­ნუა, ეს ორ­მეტ­რი­ა­ნი კაცი დგას უნი­ვერ­სი­ტეტ­თან, ისე­დაც ნერ­ვებ­ზე იყო მოშ­ლი­ლი და აშ­კა­რად არ ესი­ა­მოვ­ნა ჩვე­ნი და­ნახ­ვა, ვთხო­ვეთ, გაგ­ვყო­ლო­და მე-9 სა­ა­ვად­მყო­ფოს­თან. ლა­ფე­რა­ძეც თა­ვის მან­ქა­ნით დგას და ელო­დე­ბა ამ ბავ­შვს. რომ არა­ვინ მო­ვი­და, რა ექნა, წა­მო­ვე­დით უკან. იმ დღეს არა­ვის არა­ფე­რი დას­ცდე­ნია ჩემ­თან. გა­ვი­და რამ­დე­ნი­მე დღე და კუ­კუ­რა ლა­ფე­რა­ძე შე­მო­ვი­და და მე­უბ­ნე­ბა, - ბიჭო, ამას წი­ნათ ერ­თმა ბავ­შვმა და­მი­რე­კა, რა­ღაც სა­ო­ცა­რი ხმა ჰქონ­და, პა­ე­მა­ნი და­მი­ნიშ­ნა და არ მო­სუ­ლაო. აი, იმ დღეს, თქვენ რომ გნა­ხეთ, ერთი სა­ა­თი ვი­დე­ქი და ვე­ლო­დე და შენ ხომ არ გა­მი­კე­თეო?! - მე რა, ქა­ლი­ვით და­ვი­წყე ლა­პა­რა­კი - მეთ­ქი? - შე­ვი­ცხა­დე... და­მი­ჯე­რა... გა­ვი­და დრო, ერთ დღე­საც გა­ვი­ხე­დე და ჩემ­თან მო­ვი­და ძა­ლი­ან კარ­გი კაცი, ბონ­დო მეს­ხი, ძა­ლი­ან ინ­ტე­ლი­გენ­ტი და კულ­ტუ­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც ჩემს ბი­ჭებ­თან ერ­თად თა­ვის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე დამ­პა­ტი­ჟა. სა­ღა­მოს 11 სა­ათ­ზე ყვე­ლა ერ­თად მი­ვე­დით რეს­ტო­რან­ში. შუა ქე­ი­ფი­სას გა­მახ­სენ­და ეს ჩემი ოინი და მი­ვუტ­რი­ალ­დი იუ­ბი­ლარს და ხმა­მაღ­ლა ვე­უბ­ნე­ბი, - ბა­ტო­ნო ბონ­დო, მე მაქვს თქვენ­თან შე­კი­თხვა, აი, შენ რო­გორც მა­მა­კაცს, 16 წლის გო­გო­ნამ პა­ე­მა­ნი რომ და­გი­ნიშ­ნოს, წახ­ვალ-მეთ­ქი? - "რო­გორ გე­კად­რე­ბათ, მა­გას რო­გორ ვი­კად­რებ, მაგ ასა­კის ქა­ლიშ­ვი­ლი მყავ­სო... აქ არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც 16 წლის ბავ­შვს "სვი­და­ნი­ას“ უნიშ­ნა­ვენ - მეთ­ქი. წა­უხ­და სა­მი­ვეს ხა­სი­ა­თი, ბო­ლოს კუ­კუ­რამ თქვა, - მარ­თა­ლია მაგ ამ­ბა­ვი და ახლა ნეს­ტორს გავ­ყვე­ბი შინ და მოვ­კლა­ვო... ნი­ნუ­ას და გე­ლო­ვან­საც ძლივს აკა­ვებ­დნენ... მე­ო­რე დღეს უნდა გე­ნა­ხათ რა ხდე­ბო­და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, ვასო გო­ძი­აშ­ვილ­მა მთლი­ან კო­ლექ­ტივს მოს­დო ეს ამ­ბა­ვი და და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იცი­ნო­და ყვე­ლა.

- რო­გორც ვიცი, ახლო მე­გობ­რო­ბა გა­კავ­ში­რებ­დათ ია­კობ ტრი­პოლ­სკის­თან...

- ია­შამ, ძა­ლი­ან კარ­გი მოლ­ხე­ნა და სიმ­ღე­რა იცო­და. ბევ­რს ვერ სვამ­და. სუფ­რას­თან ცო­ტას და­ლევ­და და მერე იპა­რე­ბო­და. სა­დაც უნდა წა­ეყ­ვა­ნათ, დი­ღომ­სა თუ მან­გლის­ში, გა­პარ­ვას მა­ინც ახერ­ხებ­და. მერე ჭკუა იხ­მა­რეს, ზამ­თარ­ში ხან ქურ­თუკს ჩა­უ­კე­ტავ­დნენ კა­რა­და­ში, ხან ფეხ­საც­მელს გახ­დიდ­ნენ და მა­ლავ­დნენ. ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­დნენ, რომ ქე­ი­ფის ბო­ლომ­დე დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. ის კი მო­მენტს ნა­ხავ­და და მა­ინც იპა­რე­ბო­და. გა­ი­ხე­დავ­დნენ, ქურ­თუ­კი ად­გილ­ზე ეკი­და, ფეხ­საც­მე­ლიც იქ იყო, მაგ­რამ კაცი აღარ­სად ჩან­და. მის სახ­ლშიც ხში­რად ვიკ­რი­ბე­ბო­დით.

ერთ დღეს, იაშა სახ­ლში გულ­შე­ღო­ნე­ბუ­ლი მი­ვი­და, მე­უღ­ლეს უთხრა, - ცუ­დად ვარ, წნე­ვა გა­მი­სინ­ჯე, ფე­ხე­ბი და­მი­სივ­დაო. არა­და, აი, რაში იყო საქ­მე: იმ დღეს, სცე­ნა­ზე რომ გა­ვი­და, საგ­რი­მი­ო­რო­ში შე­ვე­დი და თა­ვი­სის ნაც­ვლად, ჩემი ორი ზო­მით პა­ტა­რა ფეხ­საც­მე­ლი და­ვუ­ტო­ვე, თან ბამ­ბე­ბი ჩა­ვუ­ტე­ნე... და წა­ვე­დი შინ. (ერ­თნა­ი­რი ფეხ­საც­მე­ლი გვქონ­და). ია­შას ფეხი რომ არ ჩა­ე­ტია, თქვა, - ნეს­ტო­რი იხუმ­რებ­დაო. ჩაყო ხელი და ბამ­ბე­ბი ამო­ი­ღო. მის­თვის ამით "დას­რულ­და” ჩემი ხუმ­რო­ბა. რო­გორ­ღაც ჩა­ტე­ნა ფეხი ორი ზო­მით პა­ტა­რა ფეხ­საც­მელ­ში, შე­დე­გად კი ცუ­დად გახ­და. გვი­ან, შინ და­ვუ­რე­კე, საყ­ვე­დუ­რით ვუ­თხა­რი, ჩემი ფეხ­საც­მე­ლე­ბი რა­ტომ წა­ი­ღე, უკან და­მიბ­რუ­ნე - მეთ­ქი, გა­და­ი­რია, მე­გო­ნა, - შენ გა­მი­კე­თე... ამ ამ­ბი­დან, დიდი დრო გა­ვი­და. ერთხე­ლაც წლე­ბის მერე, მე­ხუმ­რა და მა­გის მერე გა­ვუმ­ჟღავ­ნე, რომ წლე­ბის წინ მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად ვა­ტა­რე ორი ზო­მით პა­ტა­რა ფეხ­საც­მლით...

სა­ო­ცა­რი ხალ­ხი იყო, სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რა და­სა­ნა­ნია, რომ დღეს არ­ცერ­თი მათ­გა­ნი ცო­ცხა­ლი აღარ არის... თი­თო­ე­უ­ლი მე­ნატ­რე­ბა და ალ­ბათ მალე შევ­ხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს და იქ გა­ვაგ­რძე­ლებ ჩემს ოი­ნებს.

თე­ატ­რი სა­ო­ცა­რი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­აა. აი, სცე­ნა ხომ არის და იქ ფარ­და კი­დია, როცა ეს ფარ­და იხ­სნე­ბა, სას­წა­უ­ლი ხდე­ბა. არ­სე­ბობს სცე­ნის მტვე­რი და ფარ­დის მტვე­რი, მათი შე­ზა­ვე­ბა არის სუ­ნა­მო და ამ სუ­ნა­მოს რომ იყ­ნო­სებ, დამ­თავ­რე­ბუ­ლია, ამის იქით ვე­ღარ­სად წახ­ვალ...

• ავ­ტო­რი: რუ­სუ­დან შა­იშ­მე­ლაშ­ვი­ლი