2008 წელი, 13 აგვისტო.
საქართველო - რუსეთის ომი...
ძიუდოს ორთაბრძოლებში 90 კგ კატეგორიის სპორტსმენები ერთვებიან. სულ 31 მონაწილეა. ქართველი ათლეტი ირაკლი ცირეკიძე I წრეში ისვენებს; II წრეში ქულებით უგებს ჰეშამ მესბახს (ეგვიპტე); III წრეში კი იპონით აზერბაიჯანელ ელხან მამადოვს ამარცხებს;
და დგება ნახევარფინალის დრო, სადაც რუსეთის წარმომადგენელს, რუსეთის იმჟამინდელი პრემიერის ვლადიმირ პუტინის ფავორიტად ცნობილ ივან პერშინს ხვდება... ტატამზე მსოფლიოს მოქმედი ქართველი ჩემპიონი და მსოფლიოს ბრინჯაოს რუსი პრიზიორი დგანან...
ირაკლის სამშობლოში ომია. ირაკლის სამშობლო განსაცდელშია და მის წინაშე სწორედ აგრესორის მებრძოლი დგას.
სპორტში თითქოს არ უნდა გაერიოს პოლიტიკა, მით უფრო, ოლიმპიური თამაშები მშვიდობის და მხოლოდ სპორტული გამარჯვება-დამარცხების სიმბოლოა, მაგრამ ირაკლიმ იცის, შეუძლებელია არ იცოდეს, რომ ახლა, ამ წუთას, როგორც არასდროს, როგორც არაცერთი სხვა ორთაბრძოლისას, ისე დგას მის უკან მთელი მისი ქვეყანა და ის ამ ორთაბრძოლაში, როგორც ომში, შედის...
თუ ამ შეხვედრის ვიდეოს ვნახავთ, ის ტატამზე ბრძოლის დაწყებამდე მშვიდად დგას, ოდნავ ირწევა, თითქოს იცის, რომ მთელი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან "სამკვდრო-სასიცოცხლო" ბრძოლას მართავს... იცის, რომ ამ დროს მის სამშობლოში ყველა - დიდ-პატარა მის გამარჯვებას ელის, სადაც მიუხედავად იმისა, რომ ცეცხლის შეწყვეტის შეთანხმება შედგა, თითქმის მთელი ქვეყნის მასშტაბით არსებობს ავიაიერიშების მიტანის საფრთხე და არავინ იცის ზუსტად, საქართველოს საჰაერო სივრცეში რამდენი რუსული სამხედრო თვითმფრინავი დაფრინავს...
რუსს დასაწყისშივე ეტყობა ნერვიულობა, თუმცა ბრძოლას აქტიურად იწყებს, ირაკლი მარტივად იგერიებს მეტოქის შეტევას და იქით უტევს და პირველი წუთის მიწურულს პირველ ილეთს ატარებს, რითაც კოკას იმსახურებს, ცოტა ხანში კიდევ ერთ კოკას იღებს. შეხვედრის დასასრულამდე 2 წუთზე მეტი რჩება, როცა პერშინი ილეთის ჩატარებას იწყებს, ირაკლი ახერხებს გაითავისუფლოს ფეხი და იწყებს მეტოქის შებოჭვას... "ირაკლი ცირეკიძე ბოჭავს რუს ივან პერშინს", - ამბობს ქართველი კომენტატორი... რუსი ტატამზეა გაკრული, სულ რაღაც 30 წამია საჭირო წმინდა გამარჯვებამდე. პერშინი ხვდება, რომ მარცხდება, თავში ხელს ირტყამს და ისმის კომენტატორის ფრაზა: "რუსი გაკრულია ბეჭებზე"...
ირაკლი გამარჯვებასაც მშვიდად ხვდება და ჟესტი, რომელიც ალბათ არასდროს დაავიწყდება იმას, ვინც ამ ორთაბრძოლას პირდაპირ ეთერში ადევნებდა თვალს და სიხარულისგან ტიროდა, როცა ცირეკიძე კიმანოზე წაწერილ სამშობლოს სახელზე ორივე ხელით მიუთითებს...
ირაკლი ფინალში ალჟირელ ამარ ბენიხლეფთან იბრძვის და ქულებით იმარჯვებს...
ქართველი მებრძოლი ოლიმპიური ჩემპიონია...
საქართველოდან პეკინის ოლიმპიადაში სულ 35-მა სპორტსმენმა მიიღო მონაწილეობა.
მოვიპოვეთ 3 ოქროს, 2 ვერცხლის და 2 ბრინჯაოს მედალი.
ჩემპიონები, ირაკლი ცირეკიძესთან ერთად, გახდნენ: მანუჩარ კვირკველია (ბერძნულ-რომაული ჭიდაობა) და რევაზ მინდორაშვილი (თავისუფალი ჭიდაობა);
ვერცხლის მედლები მოიპოვეს: გიორგი გოგშელიძემ (თავისუფალი ჭიდაობა) და არსენ კასაბიევმა (ძალოსნობა);
ბრინჯაოს მფლობელები კი გახდნენ: ნინო სალუქვაძე (ტყვიის სროლა) და ოთარ თუშიშვილი (თავისუფალი ჭიდაობა).
21 წლის ქართველი ფალავანი ლაშა ბექაური ძიუდოს ქართულ ტრადიციას, რომელიც 90 წონით კატეგორიაში მოასპარეზე ძიუდოისტებმა დაამკვიდრეს, არ არღვევს და ზურაბ ზვიადაურის (ათენის ოლიმპიადა, 2004 წელი) და ირაკლი ცირეკიძის (პეკინის ოლიმპიადა 2008 წელი) ტოკიოს ოლიმპიადის ჩემპიონი ხდება. საინტერესოა, რომ ლაშამ ნახევარფინალში, ცირეკიძის მსგავსად, რუსი სპორტსმენი დაამარცხა. საქართველოს იტორიაში ლაშას გამარჯვებაც ოქროს ასოებით ჩაიწერა უკვე, თუმცა არის მომენტები, როდესაც გამარჯვება თუ დამარცხება იმაზე მეტს ნიშნავს, ვიდრე ამ სიტყვების მნიშვნელობაში შეიძლება ჩაეტიოს.
ამიტომაც გადავწყვიტეთ, ახალი გამარჯვების სიხარულისას, იმ ორთაბრძოლის გახსენება, რომელმაც 2008 წელს სიმწრის ცრემლი სიხარულის ცრემლად გვიქცია...
ირაკლი ცირეკიძე ამ გამარჯვებაზე ყოველთვის მოკრძალებულად საუბრობს, ცდილობს დიდი მნიშვნელობა არ მიანიჭოს, თუმცა გულშემატკივარმა კარგად იცის მისი გამარჯვებების ფასი.
ირაკლი ცირეკიძე:
- ივან პერშინი ნაცნობი მეტოქე იყო, კარგად ვიცნობდით ერთმანეთს და კარგად ვიცოდი, რომ განსაკუთრებული მობილიზება იქნებოდა საჭირო. თუ ამას შევძლებდი, გავიმარჯვებდი კიდეც. მთავარი იყო, რომ ნერვებს არ ავყოლოდი. როდესაც შევატყვე მეტოქეს, რომ ჩემზე გაცილებით მეტად ნერვიულობდა, მივხვდი, რომ იმ შეხვედრას არავითარ შემთხვევაში არ დავთმობდი.
- ამ დროს საქართველოს რუსეთთან ჰქონდა ომი, ივან პერშინი კი ვლადიმირ პუტინის ფავორიტ ძიუდოისტად იყო ცნობილი...
- ვეცადე არ მიმეცა ამ შეხვედრისთვის სპორტულის გარდა, სხვა დატვირთვა. დელეგაციის წევრებისაგან და გარემო ფაქტორებიდან ვგრძნობდი საერთო ვითარებას, დაძაბულობას, თუმცა მაინც მინდოდა, რომ ბოლომდე სპორტულ ჩარჩოში დავრჩენილიყავი, რათა ემოციებს არ ავყოლოდი... ასეთ შემთხვევაში ბრძოლაში შემეშლებოდა ხელი, რაც შედეგზეც აისახებოდა. გამარჯვების შემდეგ უფრო კარგად მივხვდი და გავაცნობიერე, რას ნიშნავდა ეს საქართველოსთვის. საქართველოში როცა დავბრუნდი, გულშემატკივრებმა მითხრეს კიდეც - შებოჭილი პერშინის დანახვისას, გვეგონა, რომ იმ დღეს საქართველომ რუსეთს ომი მოუგოო.
- აუცილებლად უნდა მოგილოცოთ ლაშა ბექაურის ჩემპიონობა...
- რა თქმა უნდა, მეც გილოცავთ და ვულოცავ მთელ საქართველოს. ლაშას ყველაზე ძლიერი იარაღია მისი ხასიათი. საოცრად მტკიცე და მებრძოლი ხასიათის ბიჭია, ამას დამატებული, ჭიადობის ქართული სტილი, რომელიც მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერია. სწორედ ამ ყველაფერმა მოიტანა ის, რასაც დღეს ყველა ვზეიმობთ.
ჩვენი ოლიმპიური ნაკრებიდან თუ ვინმეს შეეძლო ოქროს მედლის აღება, ერთ-ერთი ლაშა იყო. ერთადერთი რაც ყველას გვაშინებდა, გახლდათ ტრავმა, რომელიც რამდენიმე თვის წინ, მსოფლიო ჩემპიონატზე მიიღო. მე ყოველდღიურ კავშირზე ვარ ბიჭებთან და სულ ამ ტრავმის ამბავს ვკითხულობდი და ყველა მეუბნებოდა, რომ ყველაფერი უკვე რიგზე იყო, თუმცა მაინც ვნერვიულობდი.
ჩვენი გუნდი ძალიან ძლიერი ძიუდოისტებით არის დაკომპლექტებული და ძიუდოს ნაკრების ისტორიაში, ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი ნაკრებია თავისი ტიტულებიდან გამომდინარეც და ვფიქრობ, ლოგიკურია ის შედეგი, რაც გვაქვს და დიდი იმედი მაქვს, რომ ორი მედალი კიდევ დაგვემატება.
ავტორები: ლადო გოგოლაძე, ნათია დოლიძე