14 წლის წინ ამე­რი­კა­ში ემიგ­რან­ტე­ბის დიდ ლაშ­ქარს ცუცა კა­პა­ნა­ძეც შე­უ­ერ­თდა. იქ გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბით უკ­მა­ყო­ფი­ლო არ არის, რად­გან დრო უქ­მად არ გა­მიფ­ლან­გავს, სა­სარ­გებ­ლო საქ­მეს ვა­კე­თებ­დიო... ბოლო დროს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ნიუ-იორ­კის ქუ­ჩე­ბი­დან ამა თუ იმ ვი­დე­ოს გვაწ­ვდის, სა­დაც ძი­რი­თა­დად ლექ­სებს ჩვენ­თვის კი­თხუ­ლობს. ცოტა ხნის წინ შე­ვეხ­მი­ა­ნეთ, ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და და გუ­ლი­ა­ნა­დაც გვე­სა­უბ­რა. „სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხში­რად ვერ ჩა­მოვ­დი­ვარ, ჩა­ვარ­დნე­ბი მაქვს - ასე ორი-სამი წელი, რა­ზეც ვწუხ­ვარ. ბო­ლოს, 2 წლის წინ, ლე­ვან კო­ღუ­აშ­ვი­ლის ფილ­მის („ბრა­ი­ტო­ნი 4“) გამო ჩა­მო­ვე­დი, მე გა­და­მი­ღო. გა­და­ღე­ბა ნიუ-იორკშიც იყო და სა­ქარ­თვე­ლო­შიც... სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად დაბ­რუ­ნე­ბას ასე 5-6 წე­ლი­წად­ში ვგეგ­მავ. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ასე მინ­და... აქ ნოს­ტალ­გია ყვე­ლა ქარ­თველს აქვს, სხვა­ნა­ი­რად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია - როცა შორს ხარ შენი ოჯა­ხის­გან, ქვეყ­ნის­გან, მშობ­ლი­უ­რი ყვე­ლა­ფე­რი გე­ნატ­რე­ბა, მაგ­რამ თავს არ ვაძ­ლევ იმის უფ­ლე­ბას, რომ ეს გრძნო­ბა მო­მე­ძა­ლოს. მას რაც უფრო ჩა­უღ­რმავ­დე­ბი, უფრო გტკი­ვა. კი, ემიგ­რა­ცი­ა­ში შენი ქვე­ყა­ნა სხვა ტკი­ვი­ლით გტკი­ვა, შო­რი­დან სხვა თვა­ლით უყუ­რებ. ყვე­ლა­ფე­რი იც­ვლე­ბა - ბევ­რი რა­მის გა­და­ფა­სე­ბა ხდე­ბა. ბოლო დროს ამ მო­ნატ­რე­ბის გრძნო­ბას კი ასე ვშვე­ლი - ლექ­სე­ბის კი­თხვა და­ვი­წყე და ამის ამ­სახ­ველ ვი­დე­ო­ებს ვწერ. თა­ვი­დან შექ­სპი­რის სო­ნე­ტებს ვკი­თხუ­ლობ­დი, ახლა - ქარ­თველ პო­ე­ტებს, მინ­და, პრო­ზაც წა­ვი­კი­თხო. თე­ატ­რი გა­ჩე­რე­ბუ­ლი რომ არის, სცე­ნაც ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა. მხატ­ვრულ კი­თხვას ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან მარ­თლაც გა­მოვ­ყა­ვარ. მერე ვი­დე­ო­ებს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რომ ვა­თავ­სებ, კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა აქვს, მოს­წონთ. გვი­ლა­მა­ზებ ცხოვ­რე­ბა­სო - მე­უბ­ნე­ბი­ან, მეც მი­ხა­რია და უფრო ვთა­მამ­დე­ბი. თუ ვინ­მეს ტკი­ვილს შე­ვუმ­სუ­ბუ­ქებ, შვე­ბას იგ­რძნობს, გამ­ხნევ­დე­ბა, მა­გას რა სჯო­ბია?!. წუ­წუ­ნი არ მიყ­ვარს, პი­რი­ქით, ჩემ­გან გამ­ხნე­ვე­ბას ელი­ან"...

- ისე, 14 წელი არ არის ცოტა...

- წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი რამ არის, ვერც ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ 14 წელი ასე მალე გაფ­რინ­დე­ბო­და. სწრა­ფად გა­დის დრო. მი­მაჩ­ნია, რომ ეს წლე­ბი არ არის და­კარ­გუ­ლი, რად­გან ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქარ­თვე­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თე. დრო ტყუ­ი­ლად არ გა­მიფ­ლან­გავს.

- რო­გო­რი იყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბა შენ­თვის და რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა ამე­რი­კა?

- ძა­ლი­ან კარ­გი იყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბა, მაგ­რამ ალ­ბათ მკი­თხავ, - მა­შინ რა­ტომ წახ­ვე­დიო? სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­მოს­ვლამ იმი­ტომ მო­მი­წია, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში „პა­სე­ან­სი“ უკვე და­ხუ­რუ­ლი იყო, სე­რი­ა­ლე­ბი - „კექ­სი დიდ ქა­ლაქ­ში“ და „ყავა და ლუდი,“ სა­დაც გა­და­მი­ღეს, ასე­ვე და­ი­ხუ­რა. „პა­სი­ან­სე­ლე­ბი“ ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის თე­ატრ-სტუ­დია „მოდი-ნა­ხეს“ მსა­ხი­ო­ბე­ბი ვი­ყა­ვით და ბო­ლოს იქაც 80 ლარი მქონ­და ხელ­ფა­სი, თუმ­ცა დღემ­დე ვაგ­რძე­ლებ ამ თე­ატრთან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას. ოღონდ, პან­დე­მია ამა­შიც მიშ­ლის ხელს, 2 წე­ლი­წა­დია, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვე­ღარ ჩა­მო­ვე­დი - სა­ქარ­თვე­ლო და ჩემი თე­ატ­რიც ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა. ...ამე­რი­კა­ში ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ გვერ­დში და­მიდ­გნენ - ბა­ტო­ნი ვიქ­ტორ სი­რელ­სო­ნი და ქალ­ბა­ტო­ნი ლიკა ბახ­ტუ­რი­ძე-სი­რელ­სო­ნი, რომ­ლებ­მაც სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცეს, ძა­ლი­ან ად­ვი­ლად გა­მე­კე­თე­ბი­ნა სა­ბუ­თი „ექ­სტრა ორ­დი­ნა­რი“.

- ეს რას ნიშ­ნავს?

- შენს ქვე­ყა­ნა­ში რომ ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი ხარ და უცხო ქვეყ­ნის­თვის სა­ჭი­რო ადა­მი­ა­ნი... აქ არის ნიუ-იორ­კის ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ცენ­ტრი Dancing Crane, რო­მე­ლიც უკვე არ­სე­ბო­ბის 26 წელს ით­ვლის. მოკ­ლედ, მე, ქალ­ბა­ტონ­მა ლი­კამ, მსა­ხი­ობ­მა ხა­თუ­ნა იო­სე­ლი­ან­მა (ჩვენ ერ­თად წა­მო­ვე­დით ემიგ­რა­ცი­ა­ში) გა­დავ­წყვი­ტეთ, ნიუ-იორ­კის ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა. ეს იმის­თვის, რომ არ მოვ­წყვე­ტი­ლი­ყა­ვით ჩვენს საქ­მი­ა­ნო­ბას და სუ­ლი­ე­რად არ გავ­ტე­ხი­ლი­ყა­ვით. ძა­ლი­ან კარ­გი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა იყო. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მეც და ქალ­ბა­ტო­ნი ხა­თუ­ნაც თე­ატრმა გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა. რომ არა თე­ატ­რი და კულ­ტუ­რის ცენ­ტრი, ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­დე­ბო­და. დიდი მად­ლო­ბა ამე­რი­კას, რომ გა­და­მარ­ჩი­ნა და სა­ერ­თოდ, ბევ­რი ემიგ­რან­ტი გა­და­არ­ჩი­ნა. ამ ქვეყ­ნის უდი­დე­სი მად­ლი­ე­რი ვარ და ვიქ­ნე­ბი! ჩვე­ნი მხრი­დან კი გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხე­ბი, და­ვეხ­მა­რეთ მე­გობ­რებს, ახ­ლობ­ლებს... ...2008 წლის 15 სექ­ტემ­ბერს ან­ტერ­კო­ლე­ჯის 600-კა­ცი­ა­ნი დარ­ბა­ზი გა­და­ჭე­დი­ლი იყო მა­ყუ­რებ­ლით, რო­დე­საც ვი­თა­მა­შეთ სპექ­ტაკ­ლი ოტია იო­სე­ლი­ა­ნის „6 ში­ნა­ბე­რა და ერთი მა­მა­კა­ცი“. სპექ­ტაკ­ლი რომ დამ­თავ­რდა, მე და ხა­თუ­ნა იო­სე­ლი­ან­მა ერ­თად ვიყ­ვი­რეთ - „ჰოპ­ლა, ჩვენ ვცო­ცხლობთ!“ ჩა­ვე­ხუ­ტეთ ერ­თმა­ნეთს და ბევ­რი ვი­ტი­რეთ. ასე რომ, ნიუ-იორ­კის ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ცენ­ტრმა მარ­თლაც გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა.

- ცენ­ტრი რას მო­ი­ცავს?

- ცენ­ტრს ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ყვე­ლა დარ­გი აქვს, სა­დაც ჭეშ­მა­რი­ტი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ქარ­თვე­ლი ბავ­შვე­ბი იზ­რდე­ბი­ან. თა­ვი­ან­თი ქვე­ყა­ნა რომ უყ­ვართ, არას­დროს რომ მო­წყდე­ბი­ან ფეს­ვებს და სა­ქარ­თვე­ლოც ია­მა­ყებს ამ შვი­ლე­ბით. მათ­გან ბევ­რს აქვს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლის სურ­ვი­ლი.

- პან­დე­მი­ამ ალ­ბათ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ხელი თქვენც შე­გი­შა­ლათ...

- პან­დე­მი­ის გამო 7 თვე და­ხუ­რუ­ლი ვი­ყა­ვით, რის გა­მოც დიდი გა­და­სა­ხა­დი დაგ­ვიგ­როვ­და, რო­მელ­საც ალ­ბათ ნელ-ნელა გა­და­ვიხ­დით... ახლა, რო­გორც იქნა, გა­იხ­სნა ჩვე­ნი კულ­ტუ­რის ცენ­ტრი. უკვე აქ­ტი­უ­რად არის ყვე­ლა კლა­სი საქ­მე­ში ჩარ­თუ­ლი, თუმ­ცა აქამ­დეც ვმუ­შა­ობ­დით, ოღონდ, ონ­ლა­ინ სწავ­ლე­ბა გვქონ­და. ცხა­დია, ცეკ­ვი­სა და ბა­ლე­ტის გარ­და. ცეკ­ვა და ბა­ლე­ტი ონ­ლა­ინ არ გა­მო­დის... ახლა სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დღეს პო­ე­ზი­ის სა­ღა­მო „სა­ქარ­თვე­ლოო, ლა­მა­ზო“ მი­ვუ­ძღვე­ნით, 22 მა­ისს გვქონ­და ღო­ნის­ძი­ე­ბა. სა­ბავ­შვო თე­ატ­რში პა­ტა­რა ჯგუ­ფი მყავს და ეს სა­ღა­მო მათ­თან მო­ვამ­ზა­დე. 11 ივ­ნისს კი მი­უ­ზიკ­ლი - „რწყი­ლი და ჭი­ან­ჭვე­ლა“ გვექ­ნე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა მოზ­რდილ­თა თე­ატრს, მე და ქალ­ბა­ტონ­მა ხა­თუ­ნა იო­სე­ლი­ან­მა „ძველ ვო­დე­ვი­ლებ­ზე“ და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა. ჩემ­თან ერ­თად, იმე­და არა­ბულ­მა უნდა ითა­მა­შოს. პან­დე­მი­ამ, რო­გორც გი­თხა­რით, კი შეგ­ვა­ფერ­ხა, მაგ­რამ იმედს ვი­ტო­ვებთ, რომ გა­ვაგ­რძე­ლებთ. შე­იძ­ლე­ბა, ეს სპექ­ტაკ­ლი ლიკა სი­რელ­სონ­მა და ნუგ­ზარ ბუ­ცხრი­კი­ძემ დად­გან, ვნა­ხოთ...

ისე, არი­ან ბავ­შვე­ბი, რო­მელ­თა მშობ­ლებს დღემ­დე ეში­ნი­ათ შვი­ლე­ბის ცენ­ტრში გა­მოშ­ვე­ბა, არა­და, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, ბავ­შვი სახ­ლში რომ არის ჩა­კე­ტი­ლი და ნე­ბის­მი­ერ გაკ­ვე­თილს ონ­ლა­ინ იღებს?! მე­ო­რეა, მშობ­ლებს ეში­ნი­ათ და ვე­რა­ვის და­ა­ძა­ლებ, რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად მო­იყ­ვა­ნოს... ახლა ამ­დენხნი­ა­ნი პა­უ­ზის შემ­დეგ რომ შე­ვიკ­რი­ბეთ, ისე­თი ხმა­უ­რი და აჟი­ო­ტა­ჟი იყო, ვინ გის­მენ­და? - მივ­ხვდი, რომ ვერ და­ვა­წყნა­რებ­დი, რად­გა­ნაც მო­ნატ­რე­ბუ­ლი ჰყავ­დათ ერ­თმა­ნე­თი, ეხუ­ტე­ბოდ­ნენ, ტი­როდ­ნენ, იცი­ნოდ­ნენ. მათი შემ­ყუ­რე კი­დევ ერთხელ მივ­ხვდი, - რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა სი­ცო­ცხლე! პან­დე­მი­ამ გა­მო­ავ­ლი­ნა, კი­დევ ერთხელ რომ მთა­ვა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბია, რომ ამას ძა­ლი­ან უნდა გა­ვუფრ­თხილ­დეთ. ეს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი თა­ო­ბებ­მა დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით მო­ი­ტა­ნეს აქამ­დე... ამა­ყი ვარ, რომ ამ კარგ ბავ­შვებ­თან მი­წევს მუ­შა­ო­ბა, თა­ო­ბას­თან რო­მე­ლიც მე­ა­მა­ყე­ბა. მათ გა­რე­შე მო­მა­ვალ­ზე ვერ იფიქ­რებ - მინ­და, ჩემი ქვე­ყა­ნა თა­ვი­სუ­ფა­ლი და გაბრ­წყი­ნე­ბუ­ლი იყოს.

- რო­გორ არის ქალ­ბა­ტო­ნი ხა­თუ­ნა იო­სე­ლი­ა­ნი. ცოტა ხნის წინ მისი ცოტა სევ­დი­ა­ნი ვი­დეო ვნა­ხე ოკე­ა­ნის ნა­პირ­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი...

- ქალ­ბა­ტო­ნი ხა­თუ­ნა პან­დე­მი­ის გამო ონ­ლა­ინ არის ყვე­ლა­ფერ­ში ჩარ­თუ­ლი და აქ­ტი­უ­რი. კვი­რა­ში ერთხელ მას­თან მივ­დი­ვარ, სულ ვმუ­შა­ობთ, პი­ე­სებს ვარ­ჩევთ, ვლა­პა­რა­კობთ დად­გმულ სპექ­ტაკ­ლებ­ზე. მა­საც ენატ­რე­ბა თა­მა­ში. სა­ერ­თოდ, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ხე­ლო­ვა­ნი ხარ თუ არა, როცა შენი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მის კე­თე­ბა გე­ნატ­რე­ბა, ძა­ლი­ან ძნე­ლია. სევ­დი­ა­ნი ალ­ბათ ვი­დე­ო­ში ამის გამო ჩან­და. რა თქმა უნდა, ქალ­ბა­ტონ ხა­თუ­ნას ძა­ლი­ან ენატ­რე­ბა ჩვე­ნი საყ­ვა­რე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო, მაგ­რამ ხომ გი­თხა­რით, ორი­ვე­ნი მალე დავ­ბრუნ­დე­ბით, ამა­ზე ხში­რად ვლა­პა­რა­კობთ... ახლა ძა­ლი­ან უნდა, რომ დად­გას ორ­კა­ცი­ა­ნი სპექ­ტაკ­ლი, სა­დაც ორი­ვე ვი­თა­მა­შებთ, თუმ­ცა ახლა ამ პან­დე­მი­ის გა­დამ­კი­დე, ვე­რა­ფერს ვგეგ­მავთ. მაგ­რამ ჩვენ მა­ინც გა­უ­ტე­ხე­ლი ოპ­ტი­მის­ტე­ბი ვართ, ძვე­ლი გვარ­დია, სტამ­ბო­ლის კა­ჟე­ბი, ყვე­ლა­ფერს და­ვა­მარ­ცხებთ, მა­ინც ვი­თა­მა­შებთ და ორი­ვე ისევ და­ვი­ძა­ხებთ - „ჰოპ­ლა, ჩვენ ვცო­ცხლობთ!“

- ამე­რი­კამ ძა­ლი­ან და­გა­ახ­ლო­ვათ და და­გა­მე­გობ­რათ, ხომ?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში თავ­გა­დაკ­ლუ­ლი მე­გობ­რე­ბი არ ვყო­ფილ­ვართ. უბ­რა­ლოდ, ერ­თმა­ნეთს კარ­გად ვიც­ნობ­დით და ეს იყო. ჩვენ ნიუ-იორკმა დაგ­ვა­მე­გობ­რა. აქ ისე შევ­სის­ხლხორ­ცდით, რომ სულ მე­უბ­ნე­ბა, - ჩემი მა­კას­გან ვერ გარ­ჩევ. ასე მგო­ნია, მე გა­გა­ჩი­ნეო, - 14 წელი არ არის ცოტა. მე­გო­ბარს გა­მოც­და სჭირ­დე­ბა, ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი ემიგ­რა­ცი­ა­ში გა­მოვ­ცა­დეთ. ნათ­ქვა­მი კია - „ასი ფუთი მა­რი­ლი რომ შე­ჭა­მო, ადა­მი­ანს მა­ინც ვერ ამო­იც­ნო­ბო“, მაგ­რამ ჩვენ­მა სიყ­ვა­რულ­მა და მე­გობ­რო­ბამ ყვე­ლა­ფერს გა­უძ­ლო და ეს მე­გობ­რო­ბა გაგ­რძელ­დე­ბა სულ! მად­ლო­ბა უფალს, რომ აქ მყავს ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი და ყვე­ლას მად­ლი­ე­რი ვარ, ყვე­ლა მიყ­ვარს... თქვენც ჩემი მე­გობ­რე­ბი ხართ და მიყ­ვარ­ხართ! მად­ლო­ბა, რომ გახ­სო­ვართ და ჩემი ამ­ბე­ბით ინ­ტე­რეს­დე­ბით!