პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლი "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ხან­გრძლი­ვი პა­უ­ზის შემ­დეგ, რაც პან­დე­მი­ით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი, ტე­ლე­ეკ­რანს და­უბ­რუნ­და და სე­რი­ა­ლის სხვა მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად, ნინო ნო­დი­აც ჩა­ერ­თო გა­და­ღე­ბებ­ში... მის პერ­სო­ნაჟს პუს­კუ­ნა ჰქვია, ის ჩი­კას მე­გო­ბა­რია, ცოტა უტ­რი­რე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟია. თა­ვად ნინო მას მატ­რაკ­ვე­ცა, მატ­რა­ბაზ, რე­ა­ლო­ბას მო­წყვე­ტილ ადა­მი­ანს უწო­დებს.

"პუს­კუ­ნას, თა­ვის წრეს­თან ერ­თად, ჰგო­ნია, რომ დე­და­მი­წა მათ გარ­შე­მო ტრი­ა­ლებს, რომ ისი­ნი არი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პერ­სო­ნე­ბი და უნდა იყ­ვნენ პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლე­ბი, რა თქმა უნდა, ეს არ არის მო­სა­წო­ნი" - აღ­ნიშ­ნავს AMBEBI.GE-სთან ინ­ტერ­ვი­უ­ში ნინო ნო­დია, იგი­ვე ზუზუ, რო­მე­ლიც სუ­ლაც არ არის პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი. ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნეა, ამას­თან, წლე­ბია, ერთ-ერთი ცნო­ბი­ლი პარ­ფი­უ­მე­რუ­ლი კომ­პა­ნი­ის პი­არ­სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სია, აქვს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის და ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის, დიდი კონ­ცერ­ტე­ბის წაყ­ვა­ნის გა­მოც­დი­ლე­ბაც.

- ყო­ველ­თვის, როცა სე­ზო­ნი მთავ­რდე­ბა, არის მო­ლო­დი­ნი, რად­გან არ იცი, შემ­დე­გი სე­ზო­ნი და­ი­წყე­ბა თუ არა. გარ­და ამი­სა, უც­ნო­ბია, შენი პერ­სო­ნა­ჟი იქ­ნე­ბა თუ არა სე­რი­ალ­ში და გაგ­რძელ­დე­ბა თუ მისი ის­ტო­რია. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყო­ველ­თვის არის ში­ნა­გა­ნი ღელ­ვა და გუ­ლის წყვე­ტაც, თუ ახალ სე­ზონ­ზე შენი გმი­რი სე­რი­ალ­ში აღარ იქ­ნე­ბა. არა­ვინ იფიქ­როს, რომ მარ­ტი­ვად სა­თა­მა­შოა თი­თო­ე­უ­ლი სცე­ნა თუ სე­რია. ყვე­ლა­ფე­რი ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის დიდ შრო­მას­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი... მოკ­ლედ, დიდი ემო­ცი­ით ვე­ლო­დი პუს­კუ­ნას­თან შეხ­ვედ­რას.

ამას­თან, ეს ხომ ის სე­რი­ა­ლია, სა­დაც ბევ­რი სი­ცი­ლი, იუ­მო­რია, რთუ­ლი მო­მენ­ტე­ბიც არის, მაგ­რამ პო­ზი­ტი­ვი ბევ­რია. ადა­მი­ა­ნე­ბი (ყვე­ლა ასა­კის) მას გარ­თო­ბი­სა და გან­ტვირ­თვის მიზ­ნით უყუ­რე­ბენ... ამ პა­უ­ზის მან­ძილ­ზე, პან­დე­მი­ის დრო­საც, არ არ­სე­ბობ­და ად­გი­ლი, შევ­სუ­ლი­ყა­ვი და არ არ ეკი­თხათ, - რო­დის გაგ­რძელ­დე­ბა სე­რი­ა­ლი, რო­დის გი­ხი­ლავთ და ა.შ.

ასევე დაგაინტერესებთ

18:54 / 07-10-2020

"ჩემს თავს ტელევიზორში ვერ ვუყურებდი, მრცხვენოდა" - ჩცდ-ის ტასო ეკრანს მიღმა: როგორ ცხოვრობს გოგონა, რომელიც გადასაღებ მოედანზე გაიზარდა

09:11 / 23-01-2021

"თეატრალურზე" ჩაბარების სურვილი არ მქონდა, სულ მსახიობი ხომ არ ვიქნებოდი?!" - როგორ ცხოვრობს ეკრანს მიღმა "ჯეკო", სტუდენტის სტატუსითა და შეცვლილი იმიჯით

- მოკ­ლედ, გა­გი­ხარ­და, რომ მა­ყუ­რე­ბელს შენი პერ­სო­ნა­ჟი და­უბ­რუნ­და...

- წინა სე­ზო­ნი ისე დას­რულ­და, რომ თით­ქოს გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი და­ვემ­შვი­დო­ბეთ კი­დეც ერ­თმა­ნეთს და რა­ღაც ეტაპ­ზე, გა­დავ­ხარ­შეთ კი­დეც, რომ შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო, სე­რი­ა­ლი აღარ გაგ­ძე­ლე­ბუ­ლი­ყო. მაგ­რამ ჩემი საყ­ვა­რე­ლი მე­ნე­ჯე­რის, ნან­კას ზარი რომ გა­ის­მა, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. მან შე­მა­ტყო­ბი­ნა, რომ მუ­შა­ო­ბას ვი­წყებ­დით. დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­დან ვი­წყებ­დი და გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი. მერე როლ­ში რომ შე­ვე­დი, უკვე ყვე­ლა­ფე­რი გა­ად­ვილ­და.

- პირ­ვე­ლი სცე­ნა ჩი­კას­თან ერ­თად, სარ­დაფ­ში გქონ­და, სა­დაც შავ­ლე­გოს გა­სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბულ და­ბა­დე­ბის დღეს გეგ­მავ­დით... ჩი­კას პერ­სო­ნაჟ­ზე რა გვე­ტყვი...

- სე­რი­ალს აქვს ერთი თვი­სე­ბა, ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ხაზი უნდა გა­ეს­ვას, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა ყუ­რა­დღე­ბა გა­ა­მახ­ვი­ლონ, იმის უტ­რი­რე­ბა ხდე­ბა. ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რად­გან სათ­ქმე­ლი მა­ყუ­რებ­ლამ­დე უნდა მი­ვი­დეს. ამი­ტომ, ზოგ­ჯერ რე­ა­ლო­ბას მო­წყვე­ტი­ლი სი­ტუ­ა­ცია თა­მაშ­დე­ბა, მატ­რა­ბა­ზო­ბა, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც კოს­მო­სურ ხა­რისხშია აყ­ვა­ნი­ლი... მაგ პე­რი­ოდ­ში ჩიკა ისეთ ფარ­ზებს ამ­ბობს, ყვე­ლას აო­ცებს... მისი ნე­ბის­მი­ე­რი ფრა­ზა, ჩემი აზ­რით, კარ­გად არის გა­სა­ა­ნა­ლი­ზე­ბე­ლი. თუ და­აკ­ვირ­დე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა, ჩი­კას ტექ­სტე­ბით სქელ­ტა­ნი­ა­ნი წიგ­ნიც გა­მო­უშ­ვა, რო­მე­ლიც ერთი მხრივ, ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო იქ­ნე­ბა და მე­ო­რე მხრივ - და­სა­ფიქ­რე­ბე­ლიც.

- აქვე მახ­სენ­დე­ბა სე­რი­ალ­ში ჩი­კა­სე­უ­ლი დის­ტან­ცი­უ­რი კოც­ნა, ჯერ კი­დევ პან­დე­მი­ამ­დე კარ­გა ხნით ადრე...

- კი, ეგ ჩვენს ან­გა­რიშ­ზეა, რო­მე­ლიც შემ­დეგ პან­დე­მი­ურ სი­ტუ­ა­ცი­ას და­აკ­ვდა...

- ჩიკა, ანუ მსა­ხი­ო­ბი ანი ჩი­რა­ძე რო­გო­რი პარტნი­ო­რია?

- მას ბევ­რი წე­ლია, ვიც­ნობ დ ამ კი­თხვა­ზე ჩემ­გან რთუ­ლი იქ­ნე­ბა პა­სუ­ხი, რად­გან მისი სას­ცე­ნო შე­ფა­სე­ბი­სას სუ­ბი­ექ­ტუ­რი ვიქ­ნე­ბი. ჩემს მე­გობ­რებ­ზე და ახ­ლობ­ლებ­ზე სა­უბ­რი­სას ვერ ვარ ობი­ექ­ტუ­რი, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ ანიმ ამ სე­რი­ალ­ში ისე­თი ტე­ლე­სა­ხე შექ­მნა, რომ­ლის დარი ნამ­დვ­ლად იშ­ვი­ა­თია. ძა­ლი­ან სა­ხა­სი­ა­თოა. თუმ­ცა ეს არ არის მარ­ტო ერთი და ორი ადა­მი­ა­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბა. ეს არის, ანის, სცე­ნა­რის­ტის - ქეთი დევ­და­რი­ა­ნის და რე­ჟი­სო­რის - გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას ერ­თობ­ლი­ვი შრო­მის შე­დე­გია. სა­ერ­თოდ, ჩვენ რაც უნდა გა­ვა­კე­თოთ, არის კი­დევ ერთი ადა­მი­ა­ნი, გა­და­სა­რე­ვი კას­ტინ­გმე­ნე­ჯე­რი, ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე, რო­მე­ლიც მარ­თლა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის შემ­სრუ­ლებ­ლებს პო­უ­ლობს. სა­ერ­თოდ კი, ამ ჯგუფს ჩა­მო­უ­ყა­ლიბ­და რა­ღაც სა­ო­ცა­რი ხედ­ვა, უნა­რი, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი პერ­სო­ნა­ჟის­გან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტი­პა­ჟი შექ­მნას, რო­მე­ლიც მერე რე­ი­ტინ­გუ­ლი, და­უ­ვი­წყა­რი ხდე­ბა, რო­მელ­საც შე­იყ­ვა­რებს მა­ყუ­რე­ბე­ლი. დიახ, სე­რი­ალს აქვს უნა­რი, და­დე­ბი­თი თუ უარ­ყო­ფით პერ­სო­ნა­ჟი მა­ყუ­რე­ბელს თა­ნაბ­რად შე­აყ­ვა­როს... ჩემ­თვის საყ­ვა­რე­ლი პერ­სო­ნა­ჟი ამ სე­რი­ალ­ში ცოტ­ნე ცო­ტაშ­ვი­ლია.

- პი­რა­დად შენ რა მო­გი­ტა­ნა სე­რი­ალ­მა?

- ჩემი სხა­ვას­ხვა საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სე­რი­ა­ლამ­დეც მიც­ნობ­და, მაგ­რამ ამ სე­რი­ა­ლის ცნო­ბა­დო­ბა სხვა რამ არის. მას უყუ­რებს, რო­გორც ვთქვი, ყვე­ლა ასა­კობ­რი­ვი კა­ტე­გო­რია. შე­სა­ბა­მი­სად, ყვე­ლას­გან იგ­რძნო­ბა პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა. ბავ­შვე­ბის­გან გან­სა­კუთ­რე­ბით დიდი სით­ბო მო­დის. ხან­და­ხან პირ­ბა­დე­შიც კი მცნო­ბენ, მეხ­ვე­წე­ბი­ან, სუ­რა­თი გა­და­ვი­ღოთ. თბი­ლად მე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან, ეს კი მო­ტი­ვა­ცი­ას მიზ­რდის... სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ ამ­დენ ადა­მი­ანს უყ­ვარ­ხარ, მოს­წონ­ხარ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი, პუს­კუ­ნა არ არის გა­სა­გი­ჟე­ბე­ლი და მო­სა­წო­ნი... ცოტა ხნის წინ ერთ-ერთ სა­ლონ­ში შე­ვე­დი, სტი­ლის­ტი თმას მვარ­ცხნი­და და შე­ვა­ტყე, შე­ში­ნე­ბუ­ლი­ვით მი­ყუ­რებ­და, თით­ქოს ცდი­ლობ­და, ზედ­მე­ტი არა­ფე­რი ეთ­ქვა. ეს რომ შევ­ნიშ­ნე, ვუ­თხა­რი, - არ გე­გო­ნოს სე­რი­ალ­ში ვი­საც ვთა­მა­შობ, ცხოვ­რე­ბა­შიც ისე­თი ვარ-მეთ­ქი...

- რას ეტყო­დი პუს­კუ­ნას?

- მო­იხ­სნას "სა­თავ­ლე", რომ­ლიც უკე­თია და რომ­ლი­თაც ჰგო­ნია, რომ ერთ-ერთი ძა­ლი­ან პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია და რა­ღა­ცას წარ­მო­ად­გენს. ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, არ­ცთუ ისე პა­ტივ­სა­ცე­მი პერ­სო­ნაა, რი­გი­თი მო­ქა­ლა­ქე, რო­მელ­საც ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს სა­კუ­თა­რი და ადა­მი­ა­ნე­ბის წი­ნა­შე, რომ იყოს კე­თი­ლი, ლაღი. ჩემი აზ­რით, წარ­მო­სახ­ვა­ში ცხოვ­რობს, მინ­და, მი­წა­ზე და­ეშ­ვას. თუმ­ცა პუს­კუ­ნას თა­ვი­სი შტე­რი მე­გობ­რე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, აქვს უნა­რი, არ იყოს ისე­თი, რო­გო­რიც არის... მოკ­ლედ, შე­ვუ­ძა­ხებ­დი, რომ გონს მო­ე­გოს, მიხ­ვდეს რა, რო­გორ და რა­ნა­ი­რად არის და უფრო ადა­მი­ა­ნუ­რი გახ­დეს!

- სე­რი­ა­ლამ­დე შენ­თვის სცე­ნა უცხო არ იყო, გრან­დი­ო­ზუ­ლი კონ­ცერ­ტე­ბის წაყ­ვა­ნის გა­მოც­დი­ლე­ბა გაქვს, მაგ­რამ პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი არ ხარ, კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბა არ გა­გი­ჭირ­და?

- აქ სცე­ნის გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე მე­ტად, თა­ვის დრო­ზე, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ეთერ­ში მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა და­მეხ­მა­რა. კა­მე­რა არ მე­უ­ცხო­ვა. ერ­თა­დერ­თი სირ­თუ­ლე იყო სცე­ნის გა­თა­მა­შე­ბა რამ­დე­ნი­მე პერ­სო­ნაჟთნ ერ­თად... კას­ტინ­გის დღეს­ვე, ეკა მჟა­ვა­ნა­ძეს­თან რომ მი­ვე­დი, ეს პერ­სო­ნა­ჟი უც­ბად გა­ვი­აზ­რე და წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, რა­ნა­ი­რი იყო და მისი იმი­ტა­ცია მა­შინ­ვე გა­ვა­კე­თე. ვფიქ­რობ, რომ ამ რო­ლის თა­მა­შით ჩემ­ში კი­დევ ერთი ნიჭი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე.

- ხომ არ ნა­ნობ, რომ თა­ვის დრო­ზე, მსა­ხი­ო­ბის კა­რი­ე­რა­ზე არ იფიქ­რე?

- 12 წელი ნი­ჭი­ერ­თა ათწლედ­ში ვსწავ­ლობ­დი, მერე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე, იქი­დან უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის ის­ტო­რი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე წა­ვე­დი... ისე, ჯობ­და, სხვა რამ მე­კე­თე­ბი­ნა, შე­საძ­ლოა, უკე­თე­სი მსა­ხი­ო­ბი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სულ ვფიქ­რობ, ამ­დე­ნი წელი სხვა რა­მის­თვის რომ და­მეთ­მო, რა შე­იძ­ლე­ბო­და გა­მოვ­სულ­ყა­ვი-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ ვნა­ნობ.

- შვი­ლე­ბი რას გე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ­ლებ­საც დედა ცნო­ბი­ლი სე­რი­ა­ლის მსა­ხი­ო­ბი გა­უხ­დათ...

- აჟი­ტი­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, რო­დე­საც გა­ი­გეს, რომ სე­რი­ალ­ში უნდა მე­თა­მა­შა. არა­ერ­თი სე­ზო­ნის გან­მავ­ლო­ბა­ში "და­ქა­ლე­ბის" მა­ყუ­რებ­ლე­ბი იყ­ვნენ. რომ გა­ი­გეს, მეც უნდა მე­თა­მა­შა, გა­და­ი­რივ­ნენ. ასე რომ, ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან. რო­დე­საც სად­მე ერ­თად მივ­დი­ვართ, კესო მე­უბ­ნე­ბა, რომ ვი­ღა­ცამ მიც­ნო, თვა­ლი გა­მო­მა­ყო­ლა. მო­ნი­ტო­რინგს აწარ­მო­ე­ბენ, ვის მოვ­წონ­ვარ და ვის - არა. თუმ­ცა მე­უღ­ლე ამ ამ­ბით არც თა­ვი­დან იყო აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი და არც - ახლა. ზო­გა­დად კრი­ტი­კუ­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლია, იმ სცე­ნა­ში ცუ­დად გა­მო­ი­ხე­დე, ამ სცე­ნა­ში ასე და­ი­ლა­პა­რა­კე... ასე­თი დე­ტა­ლე­ბი ჩემ­თვის არ არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. მთა­ვა­რია, თუ ერთ ადა­მი­ანს მა­ინც მო­ე­წო­ნა ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რი, იცი­ნა, იხა­ლი­სა, ან მა­გა­ლი­თი აიღო, რომ ისე­თი არ იყოს, ეს ჩემ­თვის ბედ­ნი­ე­რე­ბა იქ­ნე­ბა. ეს კი იმას ნიშ­ნავს, რომ ნაკ­ლო­ვან მხა­რეს ზუს­ტად ისე წარ­მო­ვად­გენ, რო­გორც არის.

- რას ეტყო­დი მა­ყუ­რე­ბელს?

- გა­გე­ბით შე­ხე­დონ სე­რი­ალს. მა­ყუ­რე­ბელ­თა ნა­წილს, ჩემი აზ­რით, აკ­ლია ერთი რამ - ისე უყუ­რე­ბენ და აფა­სე­ბენ პერ­სო­ნა­ჟებს და იქა­ურ ამ­ბებს, თით­ქოს რე­ა­ლო­ბა იყოს. სე­რი­ა­ლის გმი­რებს ნამ­დვილ ადა­მი­ა­ნე­ბად გა­ნი­ხი­ლა­ვენ. ეს სე­რი­ა­ლია, მისი ყუ­რე­ბი­სას უნდა გა­ერ­თო, მაქ­სი­მა­ლუ­რად პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა მი­ი­ღო. თუ ვინ­მეს რა­ი­მე აღი­ზი­ა­ნებს, ხან­და­ხან და­ფიქ­რდეს იმა­ზე, რომ ამ ადა­მი­ა­ნებს ანუ მას­ში მო­ნა­წი­ლე მსა­ხი­ო­ბებს ჰყავთ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, მე­გობ­რე­ბი, ამი­ტომ სა­ნამ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რა­მეს და­წე­რენ, კარ­გად გა­ი­აზ­რონ. ხან­და­ხან ძა­ლი­ან აღ­მა­ტე­ბით ხა­რისხში იწე­რე­ბა შე­ფა­სე­ბე­ბი და ხან­და­ხან - მი­უ­ღე­ბე­ლით. ამი­ტომ, სა­ნამ და­წე­რენ, სა­კუ­თა­რი თავი ჩა­ა­ყე­ნონ ნე­ბის­მი­ე­რი ჩვენ­გა­ნის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. ვი­მე­ო­რებ, ამ სე­რი­ალ­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის დიდი შრო­მა იდე­ბა, რომ კვი­რის ბო­ლოს მა­ყუ­რე­ბელ­მა ტე­ლე­ვი­ზორ­თან ისი­ა­მოვ­ნოს. მსა­ხი­ო­ბე­ბი ზოგ­ჯერ იმ სა­ო­ცარ შე­ფა­სე­ბებს არ იმ­სა­ხუ­რე­ბენ, ისი­ნი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის გუ­ლით თა­მა­შო­ბენ...