წლე­ბის წინ "ფე­ის­ბუკ­ზე“ გა­ვი­ცა­ნი... სიმ­ღე­რით - 12 წლის პუტ­კუ­ნა, თვალ­ციმ­ცი­მა, ლა­მა­ზი ბი­ჭის პა­ტა­რა გო­გო­ნას­თან დუ­ეტ­ში შე­სა­ნიშ­ნა­ვად, გუ­ლი­ა­ნად ნამ­ღერ­მა ფი­რუზ მა­ხა­თე­ლაშ­ვი­ლის სატ­რფი­ა­ლომ - "ნუ გიყ­ვარს, ქა­ლავ“, იმ­ხა­ნად სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი და­ი­პყრო. ახ­ლა­ხან ეს ნამ­ღე­რი ფე­ის­ბუქ-მო­გო­ნე­ბამ გა­მახ­სე­ნა. გა­ვი­ფიქ­რე, ნე­ტავ, სად არის ახლა-მეთ­ქი? კო­მენ­ტა­რებს ჩავ­ყე­ვი და მის სა­ხელ­სა და გვარ­საც გა­და­ვა­წყდი, შემ­დეგ - პი­რად გვერ­დსაც ვეწ­ვიე და...

უკვე დიდი ბიჭი ვი­ხი­ლე, ლა­მა­ზი, წარ­მო­სა­დე­გი, შეც­ვლი­ლი და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი რე­პერ­ტუ­ა­რით, გი­ტა­რა­ზე შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბით და ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო ვო­კა­ლით. მა­შინ­ვე მივ­წე­რე და მყის­ვე მი­პა­სუ­ხა. 18 წლის ლუკა წიკ­ლა­უ­რი დღეს თა­ვის დიდ ოჯახ­თან ერ­თად საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს. რო­გორ მოხ­ვდა სა­ზღვარ­გა­რეთ, სად სწავ­ლობს, რაზე ოც­ნე­ბობს და... კი­დევ ბევ­რი რა­მის გა­გე­ბა მინ­დო­და მას­ზე, ამი­ტომ, მოდი, ერ­თად მო­ვის­მი­ნოთ მისი ამ­ბა­ვი.

ლუკა წიკ­ლა­უ­რი:

- წარ­მო­შო­ბით გუ­და­მაყ­რი­დან ვარ, მაგ­რამ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე თბი­ლის­ში. 6 წლის ვი­ყა­ვი, ლოტ­ბარ და მომ­ღე­რალ გი­ორ­გი უში­კიშ­ვი­ლის ფოლკ­ლო­რის ეროვ­ნულ სკო­ლა­ში რომ შე­მიყ­ვა­ნეს, მერე მომ­დევ­ნო ეტა­პიც იქვე გა­ვი­ა­რე - ან­სამ­ბლ "ლა­შა­რე­ლა­ში“ და მთა­ვარ ან­სამ­ბლ "ლა­შარ­შიც“ უნდა გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ მთე­ლი ოჯა­ხი, ერ­თად წა­მო­ვე­დით საფ­რან­გეთ­ში. მე ახლა ოჯა­ხის­გან შორს ვარ - ლი­ონ­ში, ისი­ნი კი სტრას­ბურ­გში არი­ან. წა­მო­ვე­დი, რად­გან ლი­ო­ნის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და­ვი­წყე სწავ­ლა, სა­ო­პე­რო ვო­კა­ლის გან­ხრით.

- მოკ­ლედ, მუ­სი­კას ვერ მო­წყდი...

- მუ­სი­კას ვერც მოვ­წყდე­ბი, რად­გან ერ­თა­დერ­თი მი­ზე­ზი, რის გა­მოც აქ ვარ, სწო­რედ მუ­სი­კაა. ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან მუ­სი­კა­ლუ­რი ოჯა­ხი გვაქვს, თუმ­ცა ყვე­ლას ისე არ უყ­ვარს მუ­სი­კა, რო­გორც - მე და მა­მას. ჩვენ მარ­თლაც შე­პყრო­ბი­ლე­ბი ვართ მუ­სი­კით. მა­მას - უჩა წიკ­ლა­ურს თბი­ლი­სის კონ­სერ­ვა­ტო­რია აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, კლა­სი­კუ­რი გი­ტა­რის გან­ხრით, ასე­ვე, 20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ავ­ჭა­ლის წმ. ქე­თე­ვან წა­მე­ბუ­ლის სა­ხე­ლო­ბის ტაძ­რის რე­გენ­ტიც იყო. დე­დას პრო­ფე­სი­უ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა არ მი­უ­ღია, მაგ­რამ ძა­ლი­ან კარ­გი სმე­ნა აქვს, სიმ­ღე­რით ჩემი და-ძმაც გა­მო­ირ­ჩე­ვა, ასე რომ, ხმებ­შიც ხში­რად ვმღე­რით ერ­თად.

- ოჯახ­ში მთე­ლი ან­სამ­ბლი ყო­ფილ­ხართ! რამ­დე­ნი და-ძმა გყავს?

- ექ­ვსნი ვართ - 4 ძმა და 2 და ანუ ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი მე ვარ - 18 წლის, შემ­დეგ მო­დი­ან: მათე, იო­ა­ნე, ქე­თე­ვა­ნი, თეკ­ლა და მარ­კო­ზი, რო­მე­ლიც 8 წლის არის.

- მშობ­ლებს ოთხი­ვე ვა­ჟის­თვის ქრის­ტეს მა­ხა­რებ­ლე­ბის სა­ხე­ლე­ბი და­ურ­ქმე­ვი­ათ...

- ჩემს მშობ­ლებს, უჩას და ნი­ნოს ჩვენს და­ბა­დე­ბამ­დე ჰქო­ნი­ათ ასე ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა საფ­რან­გეთ­ში წა­მოს­ვლას, ყვე­ლა­ფე­რი სპონ­ტა­ნუ­რად გა­და­წყდა და, რაც მთა­ვა­რია, ეს ყვე­ლას სურ­ვი­ლი იყო. რა თქმა უნდა, ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას სამ­შობ­ლოს­თან და ახ­ლობ­ლებ­თან გან­შო­რე­ბის სევ­დაც ახ­ლდა და, ასე­ვე, ყვე­ლამ ვი­ცო­დით, რომ წინ ბევ­რი სირ­თუ­ლე გვე­ლო­და, ფრან­გუ­ლი ენაც არ ვი­ცო­დით, მაგ­რამ თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნი მზად ვი­ყა­ვით, უფ­ლის თა­ნად­გო­მით, ყვე­ლა სირ­თუ­ლეს შევ­ჭი­დე­ბო­დით. ვიდ­რე თბი­ლი­სის აე­რო­პორ­ტში მი­ვი­დო­დით, ვერც კი ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დით, რომ ნამ­დვი­ლად მივფრი­ნავ­დით, ამ სევ­დას მძაფ­რად ვერ აღ­ვიქ­ვამ­დით, აე­რო­პორ­ტში კი, სა­დაც ჩვე­ნი აც­რემ­ლე­ბუ­ლი ახ­ლობ­ლე­ბი გვა­ცი­ლებ­დნენ, ჩვენც ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დეთ, ჩვენც ავცრემ­ლდით და იმ დღი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ის რა­ღაც გან­ცდა, თით­ქოს პა­ტა­რა შავი წერ­ტი­ლი­ვით რომ მოგ­ვყვე­ბა, არ გა­ნე­ლე­ბუ­ლა. ალ­ბათ, ამას უსამ­შობ­ლოდ ყოფ­ნა ჰქვია.

ვფიქ­რობ, სხვა ქვე­ყა­ნა­ში, რა­გინდ კარ­გა­დაც უნდა იყო, სამ­შობ­ლო­ში ყოფ­ნის გან­ცდა მა­ინც ვე­რას­დროს გექ­ნე­ბა. საფ­რან­გეთ­ში მა­ლე­ვე მოგ­ვცეს ბი­ნად­რო­ბის უფ­ლე­ბა, ენაც მალე შე­ვის­წავ­ლეთ, ადაპ­ტა­ცი­აც გა­ვი­ა­რეთ, უმ­ცრო­სე­ბი სკო­ლა­ში და­დი­ან, მშობ­ლე­ბი მუ­შა­ო­ბენ, მეც ნატ­ვრა ავიხ­დი­ნე და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვსწავ­ლობ და უკვე მე­სა­მე წე­ლია, აქ ვართ. დღეს შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ უკვე და­ვიმ­კვიდ­რეთ თავი. ამის­თვის მეც და ჩემი ოჯა­ხიც მად­ლო­ბას ვე­უბ­ნე­ბით საფ­რან­გეთს.

- და მა­ინც, ლუკა, გარ­და უახ­ლო­ეს ნა­თე­სა­ვებ­თან და მე­გობ­რებ­თან ფი­ზი­კუ­რად და­შო­რე­ბი­სა, პი­რა­დად შენ რა და­გაკ­ლდა?

- ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი წრე! თავ­და­პირ­ვე­ლად ეს წრე გი­ორ­გი უში­კიშ­ვი­ლი­თა და ფოლკ­ლო­რის სკო­ლა­ში შე­ძე­ნი­ლი მე­გობ­რე­ბით და­ი­წყო. გი­ორ­გი უში­კიშ­ვილ­მა ბავ­შვო­ბის წლე­ბი გა­მი­ლა­მა­ზა და მის­გან უდი­დე­სი სა­გან­ძუ­რი შე­ვი­ძი­ნე - ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ფო­ნია. ახლა ვხვდე­ბი, მე თუ სხვა­დას­ხვა მუ­სი­კა­ლუ­რი ჟან­რის ათ­ვი­სე­ბა შე­მიძ­ლია, ეს სწო­რედ ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ფო­ნი­ის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა და ამის­თვის მუ­დამ მად­ლო­ბე­ლი ვიქ­ნე­ბი გი­ორ­გი უში­კიშ­ვი­ლის, რო­მელ­საც დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით მო­ვი­კი­თხავ ლი­ო­ნი­დან.

ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი კვა­ლი და­ტო­ვა გია ბა­ღაშ­ვილ­მა და "იუ­მო­რი­ნა­ში“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბამ. 14 წლის ვი­ყა­ვი, "იუ­მო­რი­ნა­ში“ რომ მოვ­ხვდი, თუმ­ცა მა­ნამ­დე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში კი­დევ ერ­თმა ადა­მი­ან­მა შე­ას­რუ­ლა დიდი როლი - 1 თუ 2 წლით ადრე მომ­ღე­რალ­სა და კომ­პო­ზი­ტორს და­ვით არჩვა­ძეს ინ­ტერ­ნე­ტით ჩემი ვი­დე­ო­ე­ბი უნა­ხავს, მომ­ძებ­ნა და მი­თხრა, რომ გა­და­ცე­მა­ში, რო­მელ­საც ერ­ქვა "სტუმ­რად იუ­მო­რი­ნა­ში“, მისი სიმ­ღე­რა - "ღი­ღი­ლო“ უნდა მემ­ღე­რა. რო­გორც ჩანს, ჩემი იქ გა­მოს­ვლა გია ბა­ღაშ­ვილს და­ა­მახ­სოვ­რდა. რო­დე­საც, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ, სა­ა­ხალ­წლო "იუ­მო­რი­ნის“ კონ­ცერ­ტე­ბის სცე­ნარ­ში "ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სე­ბის“ ბავ­შვო­ბის წარ­მოდ­გე­ნა და­ა­მა­ტა, ბავ­შვე­ბი თი­თო­ე­უ­ლი მუ­სი­კო­სის გა­რეგ­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე შე­არ­ჩია და მე შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მომ­ღერ­ლი­სა და ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნის - გია და­ვი­თი­ა­ნის ბავ­შვო­ბა მო­მან­დო.

- პუტ­კუ­ნა ბავ­შვი რად­გან იყა­ვი, იმი­ტომ?

- დიახ, ზუს­ტად ამი­ტომ. მაგ­რამ მა­ინც შე­უ­თავ­სე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი, რად­გან იმ პე­რი­ოდ­ში გია წო­ნა­ში საგ­რძნობ­ლად დაკ­ლე­ბუ­ლი იყო (იცი­ნის). მოკ­ლედ, მას შემ­დეგ ანუ 2016 წლი­დან 2018 წლამ­დე მათ­თან ერ­თად გა­მოვ­დი­ო­დი სცე­ნა­ზე. თუ ნე­ბას დამ­რთავთ, ამ სტა­ტი­ი­დან მო­ვი­კი­თხავ და­ვით არჩვა­ძეს და "ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სე­ბის“ თი­თო­ე­ულ წევ­რს, ასე­ვე, უღ­რმეს მად­ლო­ბას გა­და­ვუხ­დი მუ­სი­კო­სებს იმ დღე­ე­ბის­თვის და უდი­დეს სიყ­ვა­რულს გა­ვუგ­ზავ­ნი მათ და გია ბა­ღაშ­ვილს.

- მოდი, ფრან­გულ ცხოვ­რე­ბა­ზეც გვი­ამ­ბე, აქაც ხომ მო­გი­წია სკო­ლა­ში სწავ­ლამ?

- დიახ. საფ­რან­გეთ­ში რომ ჩა­მო­ვე­დით, 16 წლის ვი­ყა­ვი და ერთი წელი ვის­წავ­ლე საკ­მა­ოდ მა­ღა­ლი დო­ნის ფრან­გულ ლი­ცე­უმ­ში, მაგ­რამ მუ­სი­კა­ლურ გა­ნათ­ლე­ბას ვერც იქ და ვერც იქვე, ახ­ლო­მახ­ლო, ვერ­სად მი­ვი­ღებ­დი. რა­ღაც ხნის შემ­დეგ წა­მო­ვე­დი ლი­ონ­ში, ჩე­მე­ბი კი სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­და­ვიდ­ნენ სტრას­ბურ­გში. ლი­ო­ნის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში გი­ტა­რის კუ­თხით მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ გი­ტა­რის გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე მი­ღე­ბა შე­ზღუ­დუ­ლი იყო. წელი რომ არ გამ­ცდე­ნო­და, ამი­ტომ სა­ო­პე­რო ვო­კა­ლის გან­ხრით ჩა­ვა­ბა­რე. სწავ­ლის ხა­რის­ხი აქ ძა­ლი­ან მა­ღა­ლია, თუმ­ცა ოპე­რა ნამ­დვი­ლად არ არის ის ჟან­რი, რა­საც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გავ­ყვე­ბი. პა­რა­ლე­ლუ­რად, აქ, რუ­სულ მარ­თლმა­დი­დებ­ლურ ეკ­ლე­სი­ა­ში ვგა­ლობ რუ­სულ პო­ლი­ფო­ნი­ურ სა­გა­ლობ­ლებს. სამ­წუ­ხა­როდ, ლი­ონ­ში ქარ­თუ­ლი ეკ­ლე­სია არ არის. გა­ტა­ცე­ბე­ბიც მაქვს - მუ­სი­კის კე­თე­ბა სახ­ლში ან, თუ ამინ­დი მი­წყობს ხელს - ბუ­ნე­ბა­ში. მივ­დი­ვარ გი­ტა­რით, გან­ვმარ­ტოვ­დე­ბი და ასე ვქმნი სა­კუ­თარ მუ­სი­კას. ჩემ­თვის გან­ტვირ­თვაც მხო­ლოდ მუ­სი­კაა და... პო­ე­ზია. თვი­თო­ნაც ვწერ ლექ­სებს და პო­ე­მებს. და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ვარ ჯა­ზით - ამ კუ­თხით ბევ­რს ვმუ­შა­ობ, ვუკ­რავ და ვმღე­რი, ასე­ვე, თა­ნა­მედ­რო­ვე პო­პით, ტექ­ნო­საც ვუკ­რავ. ჩემ­თვის მუ­სი­კა ნიშ­ნავს არა რამე კონ­კრე­ტულ სტილს, არა­მედ - ყვე­ლა სტილს, ერ­თად. ისე­თი მუ­სი­კაც კი გა­მი­კე­თე­ბია, სა­დაც ჯაზი და პოპი ან პოპი და ფლა­მენ­კო, ან ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რი და ფლა­მენ­კო არის შერ­წყმუ­ლი. სა­ერ­თოდ, ფლა­მენ­კო ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და მის მე­ფედ პაკო დე ლუ­სი­ას მი­ვიჩ­ნევ. აქ ფლა­მენ­კოს დაკ­ვრაც და­ვი­წყე და ეს­პა­ნურ­საც ვსწავ­ლობ, რად­გან რა­ღაც ხნით ეს­პა­ნეთ­შიც მინ­და წა­ვი­დე. ასე­ვე, ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კა და უდი­დეს კლა­სი­კო­სებს ვუს­მენ. სა­მო­მავ­ლოდ ამე­რი­კა­ში ვა­პი­რებ წას­ვლას და მუ­სი­კა­ლუ­რი კა­რი­ე­რის იქ გაგ­რძე­ლე­ბას.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს და-ძმას, ისი­ნი სტრას­ბურ­გში სწავ­ლო­ბენ. ჩემი ძმა - იო­ა­ნე არის ფეხ­ბურ­თე­ლი, და­დის ფეხ­ბურთზე და კარგ მო­მა­ვალს უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბენ.

- ოჯა­ხი­დან სუ­ლი­ე­რად რო­მელს უფრო გა­გი­ჭირ­დათ საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რე­ბა?

- პირ­ველ რიგ­ში - მშობ­ლებს, ალ­ბათ, უფრო მე­ტად დე­დას და შემ­დეგ - მა­მას. მაგ­რამ ამა­ზე არა­ვინ ვა­მახ­ვი­ლებთ ყუ­რა­დღე­ბას, რად­გან მთე­ლი ოჯა­ხი ერ­თად ვართ და ერ­თმა­ნეთს ვაძ­ლი­ე­რებთ, თო­რემ... სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ტო­ვეთ ბებო-პაპა, ბევ­რი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი, ვის­ზეც ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობთ და ვინც ჩვენ­ზე ნერ­ვი­უ­ლობს და... რა თქმა უნდა, ყვე­ლას გაგ­ვი­ჭირ­და.

- რას აკე­თებთ იმის­თვის, რომ უმ­ცრო­სებ­მა ქარ­თუ­ლი ენა არ და­ი­ვი­წყონ?

- ჩვენც რომ არ ვი­ყოთ, უფ­რო­სი და-ძმა და მხო­ლოდ პა­ტა­რა მარ­კო­ზი იყოს, ჩემი გმი­რი მშობ­ლე­ბი ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებ­დნენ და მას ენას არ და­ა­ვი­წყებ­დნენ, მაგ­რამ ჩვენ ბევ­რნი ვართ და მას­ზე ყვე­ლა ვი­ღებთ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას. რომ წა­მო­ვე­დით, მარ­კოზს პირ­ვე­ლი კლა­სიც არ ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ამი­ტომ ქარ­თუ­ლი ან­ბა­ნი აქ ჩვენ ვას­წავ­ლეთ. უკვე კარ­გად კი­თხუ­ლობს. გარ­და ამი­სა, შინ ერ­თმა­ნეთ­თან სულ ვურ­თი­ერ­თობთ, ბევ­რნი ვართ და ბევ­რსაც ვლა­პა­რა­კობთ, რა თქმა უნდა, ქარ­თუ­ლად. ჯერ­ჯე­რო­ბით სახ­ლში ფრან­გუ­ლად ლა­პა­რა­კი არ დაგ­ვი­წყია და ვფიქ­რობ, ეგ დრო არც დად­გე­ბა. რაც წა­მო­ვე­დით, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჯერ არ ჩა­მოვ­სულ­ვართ. იმე­დი მაქვს, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბაც მალე მოგ­ვე­ცე­მა.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე