"სხვა ქვეყანაში რაგინდ კარგად იყო,  სამშობლოში ყოფნის განცდა მაინც ვერასდროს გექნება" - როგორ გაგრძელდა ინტერნეტჰიტად ქცეული ვიდეოს გმირი ბიჭუნას გზა

წლების წინ "ფეისბუკზე“ გავიცანი... სიმღერით - 12 წლის პუტკუნა, თვალციმციმა, ლამაზი ბიჭის პატარა გოგონასთან დუეტში შესანიშნავად, გულიანად ნამღერმა ფირუზ მახათელაშვილის სატრფიალომ - "ნუ გიყვარს, ქალავ“, იმხანად სოციალური ქსელი დაიპყრო. ახლახან ეს ნამღერი ფეისბუქ-მოგონებამ გამახსენა. გავიფიქრე, ნეტავ, სად არის ახლა-მეთქი? კომენტარებს ჩავყევი და მის სახელსა და გვარსაც გადავაწყდი, შემდეგ - პირად გვერდსაც ვეწვიე და...

უკვე დიდი ბიჭი ვიხილე, ლამაზი, წარმოსადეგი, შეცვლილი და მრავალფეროვანი რეპერტუარით, გიტარაზე შესრულებული კომპოზიციებით და ძალიან სასიამოვნო ვოკალით. მაშინვე მივწერე და მყისვე მიპასუხა. 18 წლის ლუკა წიკლაური დღეს თავის დიდ ოჯახთან ერთად საფრანგეთში ცხოვრობს. როგორ მოხვდა საზღვარგარეთ, სად სწავლობს, რაზე ოცნებობს და... კიდევ ბევრი რამის გაგება მინდოდა მასზე, ამიტომ, მოდი, ერთად მოვისმინოთ მისი ამბავი.

ლუკა წიკლაური:

- წარმოშობით გუდამაყრიდან ვარ, მაგრამ დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. 6 წლის ვიყავი, ლოტბარ და მომღერალ გიორგი უშიკიშვილის ფოლკლორის ეროვნულ სკოლაში რომ შემიყვანეს, მერე მომდევნო ეტაპიც იქვე გავიარე - ანსამბლ "ლაშარელაში“ და მთავარ ანსამბლ "ლაშარშიც“ უნდა გადავსულიყავი, მაგრამ მთელი ოჯახი, ერთად წამოვედით საფრანგეთში. მე ახლა ოჯახისგან შორს ვარ - ლიონში, ისინი კი სტრასბურგში არიან. წამოვედი, რადგან ლიონის კონსერვატორიაში დავიწყე სწავლა, საოპერო ვოკალის განხრით.

- მოკლედ, მუსიკას ვერ მოწყდი...

- მუსიკას ვერც მოვწყდები, რადგან ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც აქ ვარ, სწორედ მუსიკაა. ზოგადად, ძალიან მუსიკალური ოჯახი გვაქვს, თუმცა ყველას ისე არ უყვარს მუსიკა, როგორც - მე და მამას. ჩვენ მართლაც შეპყრობილები ვართ მუსიკით. მამას - უჩა წიკლაურს თბილისის კონსერვატორია აქვს დამთავრებული, კლასიკური გიტარის განხრით, ასევე, 20 წლის განმავლობაში ავჭალის წმ. ქეთევან წამებულის სახელობის ტაძრის რეგენტიც იყო. დედას პროფესიული მუსიკალური განათლება არ მიუღია, მაგრამ ძალიან კარგი სმენა აქვს, სიმღერით ჩემი და-ძმაც გამოირჩევა, ასე რომ, ხმებშიც ხშირად ვმღერით ერთად.

- ოჯახში მთელი ანსამბლი ყოფილხართ! რამდენი და-ძმა გყავს?

- ექვსნი ვართ - 4 ძმა და 2 და ანუ ყველაზე უფროსი მე ვარ - 18 წლის, შემდეგ მოდიან: მათე, იოანე, ქეთევანი, თეკლა და მარკოზი, რომელიც 8 წლის არის.

- მშობლებს ოთხივე ვაჟისთვის ქრისტეს მახარებლების სახელები დაურქმევიათ...

- ჩემს მშობლებს, უჩას და ნინოს ჩვენს დაბადებამდე ჰქონიათ ასე ჩაფიქრებული. რაც შეეხება საფრანგეთში წამოსვლას, ყველაფერი სპონტანურად გადაწყდა და, რაც მთავარია, ეს ყველას სურვილი იყო. რა თქმა უნდა, ამ გადაწყვეტილებას სამშობლოსთან და ახლობლებთან განშორების სევდაც ახლდა და, ასევე, ყველამ ვიცოდით, რომ წინ ბევრი სირთულე გველოდა, ფრანგული ენაც არ ვიცოდით, მაგრამ თითოეული ჩვენგანი მზად ვიყავით, უფლის თანადგომით, ყველა სირთულეს შევჭიდებოდით. ვიდრე თბილისის აეროპორტში მივიდოდით, ვერც კი ვაცნობიერებდით, რომ ნამდვილად მივფრინავდით, ამ სევდას მძაფრად ვერ აღვიქვამდით, აეროპორტში კი, სადაც ჩვენი აცრემლებული ახლობლები გვაცილებდნენ, ჩვენც ძალიან განვიცადეთ, ჩვენც ავცრემლდით და იმ დღიდან მოყოლებული, ის რაღაც განცდა, თითქოს პატარა შავი წერტილივით რომ მოგვყვება, არ განელებულა. ალბათ, ამას უსამშობლოდ ყოფნა ჰქვია.

ვფიქრობ, სხვა ქვეყანაში, რაგინდ კარგადაც უნდა იყო, სამშობლოში ყოფნის განცდა მაინც ვერასდროს გექნება. საფრანგეთში მალევე მოგვცეს ბინადრობის უფლება, ენაც მალე შევისწავლეთ, ადაპტაციაც გავიარეთ, უმცროსები სკოლაში დადიან, მშობლები მუშაობენ, მეც ნატვრა ავიხდინე და კონსერვატორიაში ვსწავლობ და უკვე მესამე წელია, აქ ვართ. დღეს შემიძლია ვთქვა, რომ უკვე დავიმკვიდრეთ თავი. ამისთვის მეც და ჩემი ოჯახიც მადლობას ვეუბნებით საფრანგეთს.

- და მაინც, ლუკა, გარდა უახლოეს ნათესავებთან და მეგობრებთან ფიზიკურად დაშორებისა, პირადად შენ რა დაგაკლდა?

- ჩემი მუსიკალური წრე! თავდაპირველად ეს წრე გიორგი უშიკიშვილითა და ფოლკლორის სკოლაში შეძენილი მეგობრებით დაიწყო. გიორგი უშიკიშვილმა ბავშვობის წლები გამილამაზა და მისგან უდიდესი საგანძური შევიძინე - ქართული პოლიფონია. ახლა ვხვდები, მე თუ სხვადასხვა მუსიკალური ჟანრის ათვისება შემიძლია, ეს სწორედ ქართული პოლიფონიის დამსახურებაა და ამისთვის მუდამ მადლობელი ვიქნები გიორგი უშიკიშვილის, რომელსაც დიდი სიყვარულით მოვიკითხავ ლიონიდან.

ჩემს ცხოვრებაში დიდი კვალი დატოვა გია ბაღაშვილმა და "იუმორინაში“ მონაწილეობამ. 14 წლის ვიყავი, "იუმორინაში“ რომ მოვხვდი, თუმცა მანამდე ჩემს ცხოვრებაში კიდევ ერთმა ადამიანმა შეასრულა დიდი როლი - 1 თუ 2 წლით ადრე მომღერალსა და კომპოზიტორს დავით არჩვაძეს ინტერნეტით ჩემი ვიდეოები უნახავს, მომძებნა და მითხრა, რომ გადაცემაში, რომელსაც ერქვა "სტუმრად იუმორინაში“, მისი სიმღერა - "ღიღილო“ უნდა მემღერა. როგორც ჩანს, ჩემი იქ გამოსვლა გია ბაღაშვილს დაამახსოვრდა. როდესაც, რამდენიმე წლის შემდეგ, საახალწლო "იუმორინის“ კონცერტების სცენარში "ქუჩის მუსიკოსების“ ბავშვობის წარმოდგენა დაამატა, ბავშვები თითოეული მუსიკოსის გარეგნობიდან გამომდინარე შეარჩია და მე შესანიშნავი მომღერლისა და ჩემი უსაყვარლესი ადამიანის - გია დავითიანის ბავშვობა მომანდო.

- პუტკუნა ბავშვი რადგან იყავი, იმიტომ?

- დიახ, ზუსტად ამიტომ. მაგრამ მაინც შეუთავსებელი ვიყავი, რადგან იმ პერიოდში გია წონაში საგრძნობლად დაკლებული იყო (იცინის). მოკლედ, მას შემდეგ ანუ 2016 წლიდან 2018 წლამდე მათთან ერთად გამოვდიოდი სცენაზე. თუ ნებას დამრთავთ, ამ სტატიიდან მოვიკითხავ დავით არჩვაძეს და "ქუჩის მუსიკოსების“ თითოეულ წევრს, ასევე, უღრმეს მადლობას გადავუხდი მუსიკოსებს იმ დღეებისთვის და უდიდეს სიყვარულს გავუგზავნი მათ და გია ბაღაშვილს.

- მოდი, ფრანგულ ცხოვრებაზეც გვიამბე, აქაც ხომ მოგიწია სკოლაში სწავლამ?

- დიახ. საფრანგეთში რომ ჩამოვედით, 16 წლის ვიყავი და ერთი წელი ვისწავლე საკმაოდ მაღალი დონის ფრანგულ ლიცეუმში, მაგრამ მუსიკალურ განათლებას ვერც იქ და ვერც იქვე, ახლომახლო, ვერსად მივიღებდი. რაღაც ხნის შემდეგ წამოვედი ლიონში, ჩემები კი საცხოვრებლად გადავიდნენ სტრასბურგში. ლიონის კონსერვატორიაში გიტარის კუთხით მინდოდა ჩაბარება, მაგრამ გიტარის გაკვეთილებზე მიღება შეზღუდული იყო. წელი რომ არ გამცდენოდა, ამიტომ საოპერო ვოკალის განხრით ჩავაბარე. სწავლის ხარისხი აქ ძალიან მაღალია, თუმცა ოპერა ნამდვილად არ არის ის ჟანრი, რასაც მთელი ცხოვრება გავყვები. პარალელურად, აქ, რუსულ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში ვგალობ რუსულ პოლიფონიურ საგალობლებს. სამწუხაროდ, ლიონში ქართული ეკლესია არ არის. გატაცებებიც მაქვს - მუსიკის კეთება სახლში ან, თუ ამინდი მიწყობს ხელს - ბუნებაში. მივდივარ გიტარით, განვმარტოვდები და ასე ვქმნი საკუთარ მუსიკას. ჩემთვის განტვირთვაც მხოლოდ მუსიკაა და... პოეზია. თვითონაც ვწერ ლექსებს და პოემებს. დაინტერესებული ვარ ჯაზით - ამ კუთხით ბევრს ვმუშაობ, ვუკრავ და ვმღერი, ასევე, თანამედროვე პოპით, ტექნოსაც ვუკრავ. ჩემთვის მუსიკა ნიშნავს არა რამე კონკრეტულ სტილს, არამედ - ყველა სტილს, ერთად. ისეთი მუსიკაც კი გამიკეთებია, სადაც ჯაზი და პოპი ან პოპი და ფლამენკო, ან ქართული ფოლკლორი და ფლამენკო არის შერწყმული. საერთოდ, ფლამენკო ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია და მის მეფედ პაკო დე ლუსიას მივიჩნევ. აქ ფლამენკოს დაკვრაც დავიწყე და ესპანურსაც ვსწავლობ, რადგან რაღაც ხნით ესპანეთშიც მინდა წავიდე. ასევე, ძალიან მაინტერესებს კლასიკური მუსიკა და უდიდეს კლასიკოსებს ვუსმენ. სამომავლოდ ამერიკაში ვაპირებ წასვლას და მუსიკალური კარიერის იქ გაგრძელებას.

რაც შეეხება ჩემს და-ძმას, ისინი სტრასბურგში სწავლობენ. ჩემი ძმა - იოანე არის ფეხბურთელი, დადის ფეხბურთზე და კარგ მომავალს უწინასწარმეტყველებენ.

- ოჯახიდან სულიერად რომელს უფრო გაგიჭირდათ საფრანგეთში ცხოვრება?

- პირველ რიგში - მშობლებს, ალბათ, უფრო მეტად დედას და შემდეგ - მამას. მაგრამ ამაზე არავინ ვამახვილებთ ყურადღებას, რადგან მთელი ოჯახი ერთად ვართ და ერთმანეთს ვაძლიერებთ, თორემ... საქართველოში დავტოვეთ ბებო-პაპა, ბევრი საყვარელი ადამიანი, ვისზეც ძალიან ვნერვიულობთ და ვინც ჩვენზე ნერვიულობს და... რა თქმა უნდა, ყველას გაგვიჭირდა.

- რას აკეთებთ იმისთვის, რომ უმცროსებმა ქართული ენა არ დაივიწყონ?

- ჩვენც რომ არ ვიყოთ, უფროსი და-ძმა და მხოლოდ პატარა მარკოზი იყოს, ჩემი გმირი მშობლები ყველაფერს გააკეთებდნენ და მას ენას არ დაავიწყებდნენ, მაგრამ ჩვენ ბევრნი ვართ და მასზე ყველა ვიღებთ პასუხისმგებლობას. რომ წამოვედით, მარკოზს პირველი კლასიც არ ჰქონდა დამთავრებული, ამიტომ ქართული ანბანი აქ ჩვენ ვასწავლეთ. უკვე კარგად კითხულობს. გარდა ამისა, შინ ერთმანეთთან სულ ვურთიერთობთ, ბევრნი ვართ და ბევრსაც ვლაპარაკობთ, რა თქმა უნდა, ქართულად. ჯერჯერობით სახლში ფრანგულად ლაპარაკი არ დაგვიწყია და ვფიქრობ, ეგ დრო არც დადგება. რაც წამოვედით, საქართველოში ჯერ არ ჩამოვსულვართ. იმედი მაქვს, ამის საშუალებაც მალე მოგვეცემა.

ავტორი: ირმა ხარშილაძე