პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი, რო­მელ­მაც ქვევრში ქარ­თუ­ლი ვის­კი გა­მო­ხა­და ალექ­სან­დრე კვერ­ნა­ძე გახ­ლავთ. სა­კუ­თა­რი გა­მო­გო­ნე­ბის წყა­ლო­ბით, მან ქვევ­რი გა­მო­ი­ყე­ნა, რო­გორც დის­ტი­ლა­ცი­ის აპა­რა­ტი.

არა­ერთ სფე­რო­ში დიდი დამ­სა­ხუ­რე­ბის მქო­ნე ალექ­სან­დრე კვერ­ნა­ძე, სამ­წუ­ხა­როდ, 10 თვის წინ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა... ამ სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მეს - ქარ­თუ­ლი ვის­კის წარ­მო­ე­ბას კი, ამ­ჟა­მად, მისი მე­უღ­ლე, ნია ნაც­ვლიშ­ვი­ლი უდ­გას სა­თა­ვე­ში.

"ამ ყვე­ლა­ფერ­ში რა­ღაც დო­ზით ეგო­იზ­მი, თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნაც დევს... ალე­კომ ყვე­ლა­ზე კარ­გად იცო­და ჩემი ძლი­ე­რი და სუს­ტი მხა­რე­ე­ბი. სა­ოც­რად ვზო­გავ­დით ერ­თმა­ნეთს... "შე­მა­ტო­ვა" ურ­თუ­ლეს პრობ­ლე­მებს და არ და­მი­ტო­ვა არ­ჩე­ვა­ნი... არა­და, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, რომ ერ­თად დავ­ბერ­დე­ბო­დით. ასე რომ, არ "და­ვი­კა­ვო" თავი, შე­იძ­ლე­ბა გავ­გიჟ­დე... თუმ­ცა ამ რე­ჟიმ­ში რო­დემ­დე გავძლებ, არ ვიცი.

ალე­კოს არა­სო­დეს უღა­ლა­ტია სი­ტყვის­თვის. დაგვპირ­და ჩა­მო­ვა­ლო, ძა­ლი­ან უნ­დო­და, მაგ­რამ ასე ვერ მოხ­და... ბო­ლოს აე­რო­პორ­ტში ვნა­ხე, გა­ღი­მე­ბულ­მა რომ გა­მა­ცი­ლა და ხელი და­მიქ­ნია... ბავ­შვებ­თან გერ­მა­ნი­ა­ში დღე-ნა­ხევ­რის წა­სუ­ლი ვი­ყა­ვი და "გა­მე­პა­რა", პირ­ვე­ლად ვერ შე­მის­რუ­ლა და­ნა­პი­რე­ბი... 10 დღე­ში უნდა ჩა­მო­სუ­ლი­ყო, იქი­დან ერ­თად დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლებს უამ­რა­ვი ჩა­ნა­ფიქ­რი გვქონ­და,“ - გვიყ­ვე­ბა ქალ­ბა­ტო­ნი ნია.

საყ­ვა­რე­ლი მე­უღ­ლის საყ­ვა­რელ საქ­მეს ნია ნაც­ვლიშ­ვი­ლი დიდი გულ­მოდ­გი­ნე­ბით და თავ­და­დე­ბით აგ­რძე­ლებს. ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში იხ­სე­ნებს, რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და ქმარს მის მი­მართ:

"ერთხელ ჩვენ­თან მო­სულ­მა სტუ­მარ­მა ჩემ­ზე ჰკი­თხა - ვინ არის? რო­გორც ჩანს, ჩემი აურა მძაფ­რად შე­იგ­რძნო... ალე­კომ უპა­სუ­ხა: ნია? ნია მოვ­ლე­ნაა... იცით, რა არის? ჭექა-ქუ­ხი­ლი, ელვა, სე­ტყვა, ცი­სარ­ტყე­ლა! არა­სო­დეს არ იცი, რას იზამს... კარ­გი გო­გოა, და­ნარ­ჩენს თვი­თონ მიხ­ვდიო" - იხ­სე­ნებს ნია ნაც­ვლიშ­ვი­ლი.

მი­სი­ვე ნა­ამ­ბო­ბი­დან ვი­გებთ, რომ ალექ­სან­დრე კვერ­ნა­ძის ძი­რი­თა­დი საქ­მი­ა­ნო­ბა იყო - პა­ტენ­ტრწმუ­ნე­ბუ­ლი, მუ­შა­ობ­და უცხო­ურ გა­მო­გო­ნე­ბებ­ზე და სა­სა­ქონ­ლო ნიშ­ნებ­ზე. ვის­კის იდეა თბი­ლის­ში გა­უჩ­ნდა და პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი სო­ფელ ალექ­სე­ევ­კა­ში, აგა­რაკ­ზე გა­და­იდ­გა...

"ნელ-ნელა თბი­ლის­ში გა­სა­კე­თე­ბელ საქ­მე­ებს იქ 4 დღე­ში ვას­წრებ­დით... ხან­და­ხან ყო­ფი­ლა, აუ­ცი­ლებ­ლად წა­მო­სას­ვლე­ლი იყო თბი­ლის­ში და ერთ დღე­ში წა­სუ­ლა და წა­მო­სუ­ლა. ვის­კის შექ­მნის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის მი­ზე­ზი, ექ­სპე­რი­მენ­ტის შე­მოწ­მე­ბა იყო დიდ ქვევ­რზე, მა­ნამ­დე მცი­რე ზო­მი­სა­ში კეთ­დე­ბო­და. მას უხა­რო­და და აინ­ტე­რე­სებ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი. მი­ხა­რო­და მისი სი­ხა­რუ­ლი და ხელს ვუ­წყობ­დი.

ერ­თა­დერ­თი, ვი­საც სჯე­რო­და, რომ ეს საქ­მე გა­მო­ვი­დო­და, მე ვი­ყა­ვი. ზოგს ახი­რე­ბა ეგო­ნა, როცა დარ­წმუნ­დნენ, რომ ამას სა­ფუძ­ვლად ნამ­დვი­ლი კვლე­ვა ედო (პა­რა­მეტ­რე­ბი, დი­აგ­რა­მე­ბი, მრუ­დე­ბი) და­ი­ჯე­რეს, ოღონდ, ყვე­ლა­ფერს დრო დას­ჭირ­და... ვი­მე­ო­რებ, ეს იყო ფიქ­რი, დაკ­ვირ­ვე­ბა და შე­დე­გის მო­ლო­დი­ნი. ყვე­ლა­ფე­რი დი­ნა­მი­კუ­რად ვი­თარ­დე­ბო­და. თან, სა­ჭი­რო გახ­და ლა­ბო­რა­ტო­რი­ის მო­წყო­ბა, გარ­კვე­უ­ლი პი­რო­ბე­ბის შექ­მნა, აშე­ნე­ბა, დახ­ვე­წა, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ნელ- ნელა "ჩაგ­ვით­რია"... ერ­თად ბევრ რა­მეს ვა­კე­თებ­დით.

პა­რა­ლე­ლუ­რად მე ეზოს მო­წყო­ბა­ზე ვზრუ­ნავ­დი. გაჩ­ნდა ახა­ლი ინ­ტე­რე­სე­ბი. იყო სა­ერ­თო სა­ფიქ­რა­ლი. ვქმნი­დით ახალს, რაც ძა­ლი­ან გვა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მერე კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბიზ­ნეს­ში გა­და­ი­ზარ­და.

- მე­უღ­ლის და­წყე­ბუ­ლი საქ­მის გაგ­რძე­ლე­ბა თქვენ შე­ძე­ლით. რა გაძ­ლევთ ამ ენერ­გი­ას, რწმე­ნას, იმედს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი უკვე მარ­ტომ აკე­თოთ?

- ალე­კოს ეს ისე უყ­ვარ­და, ისე ზრუ­ნავ­და, იმ­დენ დროს და ფიქ­რს უძღვნი­და, ვერ ვუ­ღა­ლა­ტებ­დი... ეს ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ჩემ­გან მისი ღა­ლა­ტი იქ­ნე­ბო­და, რა­საც ვერ და­ვუშ­ვებ­დი... ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, მაგ­რამ ორ­მო­ციც არ იყო გა­სუ­ლი, რომ გავ­ხსე­ნი კომ­პი­უ­ტე­რი და და­ვი­წყე დე­ტა­ლუ­რად გარ­ჩე­ვა, შეს­წავ­ლა ფი­ზი­კა-ქი­მი­ის დო­ნე­ზე, ტერ­მი­ნო­ლო­გი­ის, ჩვე­ნი და კლა­ის­კუ­რი მე­თო­დის გან­სხვა­ვე­ბე­ბი, ზო­გა­დად, ვის­კი­ზე უამ­რა­ვი მა­სა­ლა წა­ვი­კი­თხე, დე­ტა­ლუ­რად გა­ვერ­კვიე...

ამ ყვე­ლა­ფერს უკვე ჩემი ხა­სი­ა­თი და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და­ე­მა­ტა... თავს ვერ ვა­კად­რებ­დი, რომ მე­სა­უბ­რა იმა­ზე, რა­შიც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი. ამას ვერც ალე­კოს ვა­კად­რებ­დი...

პრო­ფე­სი­ით ნე­ირო­ფი­ზი­ო­ლო­გი ვარ, ბი­ო­ლო­გი­ურ მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა დოქ­ტო­რი. სა­მეც­ნი­ე­რო ნაშ­რო­მე­ბი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი და და­ცუ­ლი მაქვს მოს­კო­ვის ლო­მო­ნო­სო­ვის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. ვარ სამი გა­მო­გო­ნე­ბის და პა­ტენ­ტის მფლო­ბე­ლი (რუ­სე­თის), ორი თე­ო­რი­ულ მე­დი­ცი­ნა­ში და ერთი პრაქ­ტი­კულ მე­დი­ცი­ნა­ში... 18 წლის ლექ­ტო­რო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს მოს­კოვ­სა და თბი­ლის­ში.

- დღეს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ვინ­მე თუ გეხ­მა­რე­ბათ?

- უშუ­ა­ლოდ ვის­კის გა­მოხ­დას ანუ ტექ­ნი­კურ მხა­რეს, ალე­კოს ნა­თე­სა­ვი ას­რუ­ლებს, რო­მელ­საც მან­ვე ას­წავ­ლა ეს ტექ­ნო­ლო­გია... და­ნარ­ჩე­ნი გო­ნებ­რი­ვი, ტექ­ნი­კუ­რი, ფი­ნან­სუ­რი სა­კი­თხე­ბი, შეხ­ვედ­რე­ბი, მი­ღე­ბა, გა­მას­პინ­ძლე­ბა, და­გეგ­მვა - ყვე­ლა­ფერს მე ვას­რუ­ლებ... ახლა ვებგ­ვერ­დის­თვის ვწერ ტექ­სტებს და კი­დევ და­სას­რუ­ლე­ბელ სა­პა­ტენ­ტო საქ­მი­ა­ნო­ბა­საც. აქაც ბევ­რი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა...

- მოგ­ვი­ყე­ვით სო­ფელ ალექ­სე­ევ­კა­ზე, რო­მელ­შიც ამ საქ­მე­ებს ჩა­ე­ყა­რა სა­ფუძ­ვე­ლი და სა­დაც უმე­ტეს დროს ატა­რებთ...

- ადრე ალექ­სე­ევ­კა და­სახ­ლე­ბუ­ლი იყო ძი­რი­თა­დად ოსე­ბით, მაგ­რამ 90-იან წლებ­ში სახ­ლე­ბი გა­ყი­დეს და წა­ვიდ­ნენ... შემ­დეგ სვა­ნე­ბი თა­ვი­სი სურ­ვი­ლით ჩა­მო­სახ­ლდნენ და დღეს იქ 90% სვა­ნი მო­სახ­ლე­ო­ბაა... ძი­რი­თა­დად მე­ცხო­ვე­ლე­ო­ბას მის­დე­ვენ. ჰყავთ ძრო­ხა, ღორი. ამ­ზა­დე­ბენ სულ­გუნს...

- რო­გო­რია თქვე­ნი ერთი დღე?

- ძა­ლი­ან რთუ­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა... წარ­მო­ე­ბის­თვის რა­ღა­ცის შე­ძე­ნა - ბოთ­ლი, სა­ცო­ბი, ქერი, სი­მინ­დი, ფერ­მენ­ტი, შემ­დეგ სა­ტე­ლე­ფო­ნო სა­უბ­რე­ბი, მუდ­მი­ვი წერა-კი­თხვა, თუ იქ ვარ, მშე­ნებ­ლო­ბის ორ­გა­ნი­ზე­ბა (ევ­რო­კავ­ში­რის გრან­ტის ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი ვართ)... კვე­ბა, ეზო, ყვა­ვი­ლი, სტუ­მა­რი, სა­უბ­რე­ბი ტექ­ნო­ლო­გი­ა­ზე, ის­ტო­რი­ა­ზე - ყვე­ლა­ფერ­ზე... ბევ­რი ისე­თი რამ, რა­ზეც ადრე არც მი­ფიქ­რია, რომ ჩემი სა­ფიქ­რა­ლი იქ­ნე­ბო­და...

ეს მო­გე­ბუ­ლი გრან­ტიც ჩემი გა­და­სა­წყვე­ტი იყო, შე­ვე­ჭი­დე­ბო­დი თუ არა. ალე­კომ და­წყე­ბა მო­ას­წრო, სულ პირ­ვე­ლი მარ­ტი­ვი ნა­ბი­ჯე­ბი, და­ნარ­ჩე­ნი - ჰა­ერ­ში იყო. მერე ღრმად ჩა­ვი­სუნ­თქე და საქ­მეს ისე შე­ვე­ჭი­დე.

ჩვენ ბევ­რს ვსა­უბ­რობ­დით გეგ­მებ­ზე. ვიცი, მისი სურ­ვი­ლე­ბი და ინ­ტე­რე­სე­ბი. ჯერ იმ ეტაპ­ზე ვარ, რომ შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო მისი და­წყე­ბუ­ლი და ახალ­ფე­ხად­გმუ­ლი საქ­მე... უამ­რა­ვი რამ და­მი­ტო­ვა უკვე მოგ­ვა­რე­ბუ­ლი, ვი­ფიქ­რებ, მხო­ლოდ გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე... მის ერთ ოც­ნე­ბას უკვე ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ და და­ბა­დე­ბის დღის­თვის "ვა­ჩუ­ქებ"...

უა­ლე­კო­ო­ბა ძნე­ლია... და­ნარ­ჩე­ნი მეტ-ნაკ­ლე­ბად დაძ­ლე­ვა­დი. ხე­ლის ჩაქ­ნე­ვა ად­ვი­ლი გა­მო­სა­ვა­ლია, მე ამ­ჯე­რა­დაც რთუ­ლი გზა ავირ­ჩიე, თო­რემ შვი­ლი, სიძე და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი მყავს გერ­მა­ნი­ა­ში და წა­ვი­დო­დი... ქა­ლიშ­ვი­ლი იქ ერთ-ერთ კლი­ნი­კა­ში გი­ნე­კო­ლო­გი­უ­რი გან­ყო­ფი­ლე­ბის გამ­გეა... აქ მხო­ლოდ შვე­ბუ­ლე­ბით ჩა­მო­დის... თუ რა­მის გა­კე­თე­ბა გინ­და, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ა­კე­თებ, თუ არა, ყო­ველ­თვის არის მი­ზე­ზი, რა­ტომ არ გა­ა­კე­თე...

- ე.ი. მყა­რად და გულ­და­გულ აგ­რძე­ლებთ მის და­წყე­ბულ საქ­მეს.

- აუ­ცი­ლებ­ლად ისევ ვაგ­რძე­ლებ და ისე, რო­გორც მას უნ­დო­და და მი­აჩ­ნდა... ახი­რე­ბა არა­ფერ­ში იცო­და, ყვე­ლა დე­ტა­ლი გა­აზ­რე­ბუ­ლი და ნა­ფიქ­რი ჰქონ­და... რა­ღაც ასე რომ იყო, ე.ი. ტყუ­ი­ლად არ იყო ასე... ბევ­რს კი­თხუ­ლობ­და და აზრს ხვე­წდა... მე მხო­ლოდ ლა­ბო­რა­ტო­რი­ის ინ­ტე­რი­ე­რი „შევ­ცვა­ლე“, და­ვა­მა­ტე მისი ჯილ­დო­ე­ბი, ფო­ტო­ე­ბი, ხელ­ნა­წე­რე­ბი, პირ­ვე­ლი ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის „პას­პორ­ტე­ბი“...

ალე­კოს იდე­ი­დან არა­ნა­ი­რად არ ვა­პი­რებ გა­დახ­ვე­ვას, არა იმი­ტომ, რომ ბრმად მივ­დევ, არა­მედ იმი­ტომ, რომ ის მისი აზ­რია და მე მისი იდე­ის შემ­ნარ­ჩუ­ნე­ბე­ლი და იმ ხა­რისხში გამ­კე­თე­ბე­ლი ვარ... ამას ხომ მის­თვის ვა­კე­თებ...

ამას­თან, მხო­ლოდ ვის­კი არ გვაქვს, არის კი­დევ ორი და­სა­ხე­ლე­ბის ღვი­ნო, რო­მელ­საც ანა­ლო­გი არ აქვს. გა­ფორ­მე­ბუ­ლია ხელ­ნა­კე­თი ეტი­კე­ტე­ბით, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად თი­თო­ე­უ­ლი ბოთ­ლის­თვის კეთ­დე­ბა, ბოთ­ლე­ბი და­ნომ­რი­ლია და ეტი­კე­ტი არ მე­ორ­დე­ბა, რად­გან მათ მე ვხა­ტავ. ასე რომ, ალე­კოს ვუ­კე­თებ იმას, რაც ძა­ლი­ან უყარ­და...

მგო­ნია, რომ უნდა მო­ვი­დეს და უნდა და­ვახ­ვედ­რო თა­ვა­წე­ულ­მა არ­გა­ჩე­რე­ბუ­ლი მისი ნა­ფე­რებ-ნა­ლო­ლი­ა­ვე­ბი და არა ათა­სი, ან თუნ­დაც ერთი მი­ზე­ზით ახ­სნი­ლი - რა­ტომ ვერ... მის­თვის მხო­ლოდ რომ მეთ­ქვა - და­ვი­ღა­ლე და ვერ შევ­ძე­ლი, - ესეც საკ­მა­რი­სი იქ­ნე­ბო­და... ზუს­ტად ვიცი, რა უნ­დო­და და ზუს­ტად ვიცი, რომ არ­და­ვი­წყე­ბის ღირ­სია.

ნა­ხეთ ვრცლად "კვი­რის პა­ლიტ­რა­ზე"