27
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
"მშობლები მე და ჩემს დას არაფერს გვაკლებდნენ, ზამთარში - ბაკურიანი, ზაფხულობით - გაგრა... დედა მასწავლებელი იყო, მამა - პარტიული მუშაკი, ამიტომ მანქანა გვემსახურებოდა. მამა ძალიან ადრე გარდამეცვალა, მერე დედაც... ჩემი და ამერიკაში ცხოვრობს და საბალეტო სკოლაში კონცერტმაისტერად მუშაობს", - მომღერალი, რეჟისორი, მსახიობი და ამჟამად, სპორტის სასახლის დირექტორი - გიო ხუციშვილი თავისი ცხოვრების ეპიზოდებს იხსენებს.
სცენას შემოვრჩი
- ბავშვობაში ვცურავდი, თხილამურებზე ვიდექი, წყალბურთში საქართველოს ნაკრების წევრი ვიყავი. გარდა ამისა, ვმღეროდი, მაგრამ სცენა არ მიზიდავდა. მშობლები სიმღერას მაძალებდნენ. ბავშვობაში ზუკაზე მაღალი ხმა მქონდა. ჩემი და კარგად მღეროდა - ნანა გელოვანისა და ხათუნა ხუციშვილის დუეტი ცნობილი იყო. ერთხელ, ხელოვნების მუშაკთა სახლში მათ კონცერტს ვესწრებოდი. 5 წლისა ვიქნებოდი, პუტკუნას მოკლე შარვალი მეცვა და პირველ რიგში ვიჯექი. ვიღაცამ წერილი გადმომაწოდა, - კონცერტის წამყვანს გადაეციო. სცენაზე ავედი. თურმე, წერილში ეწერა: "ეს ბავშვი აუცილებლად ამღერეთ". წამყვანმა ხელი მომკიდა. გავჯიუტდი, მაგრამ სცენაზე მაინც დამტოვეს. ვინერვიულე, არ ვიცოდი, რა მემღერა. პატარაობიდან სულ დიდი კაცების სიმღერებს ვასრულებდი. ძალიან სასაცილო იყო 5 წლის ბავშვისგან "მე ვარ თამადა ამ სუფრაზე" - ასეთი და მსგავსი სიმღერების მოსმენა.
მახსოვს, ჩვენს სახლში მუდამ ქეიფი იყო. ზოგჯერ გამაღვიძებდნენ, მეც ავდგებოდი და სტუმრების წინაშე ვმღეროდი. ალბათ, 5-6 წლის ვიყავი, როცა მამაჩემთან ერთად, გია ყანჩელი მოვიდა ღამის 2 საათზე და მთხოვეს, მემღერა. ჩემი და უკრავდა, მე კი ვმღეროდი. დილით, დაახლოებით 11 საათზე, ბატონმა გიამ გამომიარა და ხმის ჩამწერ სტუდია "მელოდიაში" წამიყვანა. მისი უზომოდ მადლობელი ვარ, რადგან ჩემი ხმის პირველი ჩანაწერი დარჩა, რომელსაც ძალიან ვუფრთხილდები. მერე ბევრი ანსამბლი მთხოვდა, რომ მათთან მემღერა, მაგრამ სცენაზე დგომა არ მინდოდა. მამუკა ჩარკვიანის "ბრალია" სცენაზე ჩემი ასვლა. სტუდენტობის მერე, მე და მამუკა ჩარკვიანი, მის სიმღერას ვმღეროდით, ერთხელ სცენაზეც ავედით და შემოვრჩით.
კინო...
- კინო ყოველთვის მიყვარდა. 4 თუ 5 წლისა გადამიღეს შოთა მანაგაძის ფილმში "წუთისოფელი", სადაც სოფიკო ჭიაურელი, ზურა ყიფშიძე და სხვა ცნობილი მსახიობები თამაშობდნენ. იქ ერთი სცენაა, სადაც სამი ბიჭი მღერის "ალილოს", თენგიზ არჩვაძის გმირი კი, რომელიც ფილმში თეთრგვარდიელი ოფიცერია, კანფეტებს გვირიგებს. გადაღებები ბაკურიანში მიმდინარეობდა. მაშინ პატარა ვიყავი, მაგრამ ეს ეპიზოდი მეხსიერებაში სამუდამოდ ჩამრჩა და ყოველთვის მინდოდა, კინო თავად გადამეღო. სკოლის დამთავრების შემდეგ, კინოსარეჟისორო ფაკულტეტის სტუდენტი გავხდი, დოკუმენტალისტიკას გავყევი. ჩემთან ერთად სწავლობდნენ: გოდერძი ჩოხელი, ოთარ ლითანიშვილი, ოთარ შამათავა და სხვები. თეატრალურ ინსტიტუტში უდიდეს რეჟისორებს ვხედავდი: თენგიზ აბულაძეს, რეზო ჩხეიძეს... დოკუმენტური ფილმების სტუდიის სამონტაჟოში ერთხელ, რეზო თაბუკაშვილი დამხვდა. აი, ასეთ ხალხთან მომიწია ცხოვრებამ და ურთიერთობამ. შემდეგ გიორგი შენგელაიამ გადამიღო კომედიაში "სიყვარული ყველას უნდა", მერე იყო ფილმი "ხარება და გოგია", სადაც ასევე ცნობილი მსახიობები თამაშობდნენ. რადგან სარეჟისორო ფაკულტეტზე სამსახიობო ოსტატობასაც გვასწავლიდნენ, რაღაც უნარები უკვე გამაჩნდა. პრაქტიკას მოსკოვის კინემატოგრაფიის ინსტიტუტში გავდიოდით. იქ უამრავი ფილმი ვნახეთ: ნიკოლსონის, რედფორდის, ნიუმენისა და სხვების მონაწილეობით. ჩემთვის ეს დაუვიწყარი ემოციები იყო. იგივე ფილმები მოგვიანებით თბილისში, ვიდეოკასეტებზე გაჩნდა. კინოზე ოცნება ბოლომდე ვერ ავიხდინე, რადგან მხატვრული ფილმის გადაღება მინდოდა. ამაზე ახლაც ვფიქრობ... მაგრამ იმ დროს ყველაფერი დაინგრა: ინფრასტრუქტურა, სტუდიები... ამიტომ შევიცვალე პროფესია და ეკონომიკურ ფაკულტეტზე ჩავაბარე...განაგრძეთ კითხვა
