28
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
გადის დრო, ის ჩვენთან აღარ არის, თუმცა მისი ლექსები კიდევ უფრო მეტ მკითხველს იძენს, მის მიერ განსახიერებული როლები კი თავისუფალი თეატრის სცენაზე, უხილავად, მაგრამ მაინც აგრძელებენ ცხოვრებას... პოეტი და მსახიობი ნიკო გომელაური 2010 წლის 13 აპრილს, 39 წლის ასაკში გარდაიცვალა... მისი დაკარგვით გამოწვეული სევდა მთელ საქართველოს ტკიოდა, ტიროდა ყველა და ტიროდა ნინა, რომელმაც დაკარგა ის ყველაზე ძვირფასი თანამოაზრე და ცხოვრების თანამგზავრი, რომელიც ყოველდღიურად ახერხებდა მის გაოცებას, აღფრთოვანებას და ცხოვრებით ტკბობის საშუალებას აძლევდა...
მართალია, ექვსი წელი გავიდა, მაგრამ ტკივილი არ განელებულა... ახლა უკვე ნინა ჩოდრიშვილი ცხოვრობს იმ სახლში, სადაც ნიკომ სიცოცხლის ბოლო წლები გაატარა... ბინაში თითქმის ყველაფერი უცვლელადაა დატოვებული - ნიკოსეული, ნიკოსხელმონაკიდი და ნიკოს ჩამოკიდებულ-დადგმული...
ნინა:
- მე და ნიკოს ბინა რომ არ გვქონდა და თეატრში ვცხოვრობდით, ეს ამბავი ყველამ იცის. მაგრამ სანამ აქ გადმოვიდოდით, მანამდე პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორიაზე, ძველისძველ სახლში დავფუძნდით, გავაკეთეთ რემონტი, რომელშიც ჩავდეთ მთელი ჩვენი ენერგია და ფინანსები, მოგვწონდა და გვიყვარდა ჩვენს ბინაში ყოფნა. ეს არ გახლდათ არც იტალიური ეზო, არც კერძო სახლი, ეს იყო ძველი აშენებული, რამდენიმესართულიანი, სადარბაზოიანი, ქალაქური სტილის, თბილისური სახლი, რომელიც მშვენივრად უძლებდა მიწისძვრის ყველანაირ ამპლიტუდას... ზუსტად იმ დროს, როცა დავლაგდით და გემრიელად მოვეწყვეთ, მოხდა საკმაოდ ძლიერი მიწისძვრა, საბედნიეროდ, სახლი არ დაზიანებულა, მაგრამ ვინაიდან ხის კონსტრუქციაზე იყო აგებული, მოძრაობისას ჭრიჭინის ხმა ისმოდა, არც ბზარები გახსნილა, არც რამე დანგრეულა...
საკმაოდ სოლიდური თანხის მქონე მოსკოველი ქართველი დაინტერესდა ჩვენი სახლით და მისი შესყიდვა მოინდომა... მაშინ, როცა ხალხი მართლა უსახლკაროდ დარჩა, ცინიკურია, მაგრამ ჩვენ მიწისძვრით დაზარალებულებად გამოგვაცხადეს... იმ ბიზნესმენმა იქაურ მცხოვრებლებს კარგი პირობები შემოგვთავაზა, დათანხმდა ყველა და მათ შორის ჩვენც. საშინელება ის იყო, რომ მთელი ჩვენი ფინანსები ბინის გაკეთებაში ჩავდეთ და აღმოჩნდა, რომ ახლა უკვე ახალი სახლი გვქონდა გასარემონტებელი. ავიღეთ ბანკიდან სესხი და შევუდექით სამუშაოებს, ამაში იგულისხმება ის, რომ ძირითადი გამკეთებელი ვიყავი მე (იღიმის). მე დავდიოდი ელიავაზე, ვკონტაქტობდი ხელოსნებთან და ა.შ. ამასთან დაკავშირებით ერთი საინტერესო ამბავი მახსენდება: სარემონტო სამუშაოები რომ დასრულდა და ავეჯზე გადავედით, საძინებელში კარადის გასაკეთებლად დურგალი მოვიყვანეთ. ნიკომ დამიბარა, ერთი მხარე ფრაკისთვის გააკეთებინე, ჩამოკიდებისას რომ არ მოიკეცოსო. ვუთხარი, მოდი და თავად აუხსენი-მეთქი. რას ლაპარაკობ, მე სამი რეპეტიცია მაქვს, ძალიან დაკავებული ვარო... რაღას ვიზამდი, დავადექი თავზე დურგალს და ვუხსნი, რა უნდა ნიკოს... ამ დროს მირეკავს ჩემი მეგობარი, როგორ ხართ, ახლა ნიკო ვნახე, ნასვამი იყო, თეატრალურის გვერდით კაფეში ლექსებს კითხულობდაო. საშინლად გავბრაზდი, ვურეკავ, არ იღებს ტელეფონს. უკვე ცალი ყბით ველაპარაკები დურგალს, ძალიან აღრენილი ვარ... გავიდა დრო, გადმოვედით უკვე ბინაში საცხოვრებლად, გადმოვიტანეთ ბარგი, ტანსაცმელი და ნიკოს ვუთხარი, კარადაში შენი ნივთები თავად შეაწყვე-მეთქი, დამთანხმდა... უცებ შემოდის და მეუბნება, კი მაგრამ, მე ხომ გთხოვე, ისე გაგეკეთებინა, რომ შარვალი არ მოკეცილიყო, ფრაკი სად დავკიდო ახლაო.
სად და, თეატრალურის გვერდით რომ კაფეა, იქ-მეთქი (იცინის)...
ნიკოს ჩვენი სახლი ძალიან მოსწონდა. ჟურნალისტები ხშირად მოდიოდნენ გადასაღებად და ეს სიამოვნებდა. ერთხელაც, ჟურნალისტი მყავს სტუმრად, ვსაუბრობთ რემონტზე, სახლზე და მეც ვუყვები, რას და როგორ ვაკეთებდი. ეტყობა მისმინა, მისმინა, გამოვიდა მერე აივანზე და ნაწყენმა თქვა, კი მაგრამ, ჩემი წვლილი საერთოდ არაა ამ სახლშიო?! როგორ არ არის, არის!.. როგორც კი ფული გაუჩნდებოდა, მოჰქონდა, რომ რამე მიმემატებინა, მერე კი სულ ინტერესდებოდა, იმ ფულით რა გააკეთეო. თუ ისეთ რამეს ვყიდულობდი, რაც არ ჩანდა, მაგალითად, მილი, რომელიც კედელშია, ეს დიდ სიამოვნებას არ ანიჭებდა, მოსწონდა, როცა შესამჩნევ ნივთებს ვიძენდი...
