Ambebi.ge გთა­ვა­ზობთ სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლებს "პა­ლიტ­რა მე­დი­ის" სხვა­დას­ხვა ბეჭ­დუ­რი გა­მო­ცე­მე­ბის არ­ქი­ვე­ბი­დან. წარ­მო­გიდ­გენთ ჟურ­ნალ "გზის" 2002 წლის პუბ­ლი­კა­ცი­ას.

***

ჩემს რეს­პონ­დენტს ზოგი გა­ამ­ტყუ­ნებს, ბევ­რი ალ­ბათ გა­ა­მარ­თლებს. ამ­გვარ შემ­თხვე­ვებ­ში, ადა­მი­ა­ნე­ბი უმე­ტეს­წი­ლად, ინ­კოგ­ნი­ტოდ დარ­ჩე­ნას ამ­ჯო­ბი­ნე­ბენ ხოლ­მე. ამ ქალ­მა კი გა­და­წყვი­ტა, სა­კუ­თა­რი თა­ვი­ცა და თა­ვი­სი ოჯა­ხის დიდი ტკი­ვი­ლიც სა­აშ­კა­რა­ო­ზე გა­მო­ე­ტა­ნა და არც ვი­ნა­ო­ბა და­ე­მა­ლა. დალი სეხ­ნი­აშ­ვი­ლი-მი­ქა­ვა, რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, 7 ან­გე­ლო­ზი­სა და კი­დევ ერთი - ზნე­და­ცე­მუ­ლი ან­გე­ლო­ზის დე­დაა. ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რე­ბი (ტყუ­პე­ბი) - 9 წლი­სა­ნი არი­ან, ხოლო უფ­რო­სი, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც ვი­სა­უბ­რეთ, 21 წლის გუ­ლია, იგი­ვე - ქეთი მი­ქა­ვაა. ის თბი­ლის­ში, ერთ-ერთ სა­უ­ნა­ში მუ­შა­ობს და რო­გორც ამ­ბო­ბენ, კლი­ენ­ტთა შო­რის საკ­მაო პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს...

- ქალ­ბა­ტო­ნო დალი, რამ გა­და­გა­წყვე­ტი­ნათ, თქვე­ნი სა­წუ­ხა­რი სა­აშ­კა­რა­ო­ზე გა­მო­გე­ტა­ნათ?

- ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ: კაც­მა ჭირი მალა, მაგ­რამ ჭირ­მა თავი არ და­მა­ლაო? მე რაც არ უნდა ვმა­ლო და ვფა­რო, ქვეყ­ნად თავი უკვე მოჭ­რი­ლი მაქვს. ძა­ლი­ან მი­ჭირს ჩემს სა­კუ­თარ შვილ­ზე, ჩემს სის­ხლსა და ხორ­ცზე საქ­ვეყ­ნოდ ლა­პა­რა­კი; ისიც მი­ჭირს, მას მე­ძა­ვი რომ და­ვარ­ქვა, მაგ­რამ სი­მარ­თლეს სად და­ე­მა­ლე­ბი?! ცხოვ­რე­ბა ისეა მო­წყო­ბი­ლი, რომ ყვე­ლა ყვე­ლა­ფერს იგებს, სულ ბო­ლოს კი - ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, მაგ­რამ მე უკვე კარ­გა ხა­ნია ვიცი, ჩემი შვი­ლი რო­გო­რი ცხოვ­რე­ბი­თაც ცხოვ­რობს, რით სუნ­თქავს...

- რა იცით ქე­თის შე­სა­ხებ?

- ვიცი, რომ სა­ბურ­თა­ლო­ზე, ერთ-ერთ სა­უ­ნა­ში მუ­შა­ობს; ვიცი, რომ ერთ ღა­მე­ში, სა­შუ­ა­ლოდ, 3-4 კლი­ენტს ის­ტუმ­რებს და ფულს ამით შო­უ­ლობს... მოვა გამ­თე­ნი­ი­სას, დაღ­ლილ-და­ქან­ცუ­ლი, ჭა­მის თა­ვიც აღარ აქვს; ლო­გინ­ზე მი­ეგ­დე­ბა და იძი­ნებს. შუ­ა­დღის 3-4 სა­ათ­ზე, ისევ გა­დის სახ­ლი­დან და ასე მე­ორ­დე­ბა ყო­ველ­დღე...

- რო­გო­რი ბავ­შვი იყო ქეთი?

- პა­ტა­რა­ო­ბი­სას, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი და დამ­ჯე­რი იყო. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, 8 შვი­ლი მყავს. პა­ტა­რე­ბი სულ მა­გის გაზ­რდი­ლე­ბი არი­ან; ოჯა­ხის საქ­მე­შიც მეხ­მა­რე­ბო­და. ქეთი ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სია და ყვე­ლა­ზე მეტი ჯაფა მას ად­გე­ბო­და. და­უ­ზა­რე­ლი და ცო­ცხა­ლი ბავ­შვი იყო... რომ წა­მო­ი­ზარ­და, ისე შე­იც­ვა­ლა, რომ ვე­ღარ ვცნობ­დი... 13 წლი­სა, პირ­ვე­ლად გაგ­ვექ­ცა სახ­ლი­დან. რამ­დე­ნი­მე დღე ვე­ძებ­დით, მერე ნა­თე­სავ­თან ვი­პო­ვეთ და უკან და­ვაბ­რუ­ნეთ... ბი­ჭი­ვით იც­ვამ­და, სვამ­და კი­დეც, კა­ცი­ვით იგი­ნე­ბო­და... 14 წლი­სა გა­თხოვ­და. ერთი სა­ა­თის გაც­ნო­ბილ, თა­ვის­ზე 14 წლით უფ­როს კაცს გაჰ­ყვა. თა­მა­მად ვი­ტყვი, რომ სუფ­თა და უმ­წიკ­ვლო ჩა­ბარ­და ქმარს. კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო ჩემი სიძე - გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, სა­ხე­ლო­ვა­ნი კაცი. ცოლს ხე­ლის­გულ­ზე ატა­რებ­და. ერთი წელი გაძ­ლო მას­თან, მაგ­რამ ვაი, იმ გაძ­ლე­ბას. ქმარს სცემ­და, ამ­წა­რებ­და. ამ ერთი წლის მან­ძილ­ზე, რამ­დენ­ჯერ­მე, პო­ლი­ცი­ა­ში ხელ­წე­რი­ლი და­ა­წე­რი­ნეს, რომ მე­უღ­ლეს ფი­ზი­კურ და სი­ტყვი­ერ შე­უ­რა­ცხყო­ფას აღარ მი­ა­ყე­ნებ­და, მაგ­რამ შე­ა­ყა­რე კე­დელს ცერ­ცვი... სი­მარ­თლე რომ გი­თხრათ, იყო თუ არა მისი ერ­თგუ­ლი, ისიც არ ვიცი, მაგ­რამ მას რომ გა­შორ­და, მას შემ­დეგ უამ­რა­ვი საყ­ვა­რე­ლი გა­მო­იც­ვა­ლა. ნა­ხავ­და ვინ­მე ახალ "კუ­როს", მერე იმის ყვე­ლა ძმა­კაცს ლო­გინ­ში უწ­ვე­ბო­და...

- რო­გორ ფიქ­რობთ - რამ გა­მო­იწ­ვია ის, რომ ქეთი ასე ძლი­ერ შე­იც­ვა­ლა?

- არ ვიცი. ალ­ბათ მე­გობ­რებ­მა ან ცხოვ­რე­ბამ... პა­ტა­რა­ო­ბი­სას ქე­თიმ საკ­მა­ოდ ია­ვად­მყო­ფა; თუ რა­ი­მე ბა­ტო­ნე­ბი არ­სე­ბობს, ყვე­ლა თით­ქმის ერ­თბა­შად შეხ­ვდა. შე­იძ­ლე­ბა ამან მის ნერ­ვულ სის­ტე­მა­ზე იმოქ­მე­და: ოდ­ნავ გაბ­რაზ­დე­ბა თუ არა, თავს ვე­ღარ აკონ­ტრო­ლებს, - შე­უძ­ლია ყვე­ლა­ფე­რი და­ლე­წოს და თავ­ზე დაგ­ვამ­ხოს.

- არ გიც­დი­ათ, რო­გორ­მე გე­მოქ­მე­დათ მას­ზე? ან მშვი­დად და­ლა­პა­რა­კე­ბო­დით, ან ეკ­ლე­სი­ა­ში წა­გეყ­ვა­ნათ...

- მე მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნი ვარ, მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ქრის­ტი­ა­ნი. ვლო­ცუ­ლობ იმის­თვის, რომ ჩემი ქეთი ჭა­ო­ბი­დან ამო­ვიყ­ვა­ნო, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით, არა­ფე­რი გა­მომ­დის. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­უ­ბარს - მას­თან და­ლა­პა­რა­კე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა: არ მის­მენს, იგი­ნე­ბა, სახ­ლი­დან გარ­ბის. ერთხელ, წმინ­და გი­ორ­გის ხატ­თან მი­ვიყ­ვა­ნე, სან­თე­ლი და­ვან­თე და ვთხო­ვე, ელო­ცა. სულ გა­გიჟ­და: ხატს სულ ზედ აფურ­თხა და არა­ნორ­მა­ლუ­რი მე­ძა­ხა... ერთხელ, ახ­ლობ­ლე­ბი გვეს­ტუმრნენ. უხე­შად მომ­მარ­თა მათი თან­დას­წრე­ბით. შვი­ლო, დედა ვარ შენი, ასე რა­ტომ მექ­ცე­ვი-მეთ­ქი? - რით ვერ გა­ი­გო ამ იდი­ოტ­მა ქალ­მა, რომ ყვე­ლა ბოზს პა­ტი­ო­სა­ნი ხალ­ხი ეჯავ­რე­ბაო?! - სტუმ­რებს მი­უბ­რუნ­და ქეთი... სახ­ლში რო­დე­საც მო­დის, ყვე­ლა­ნი ვუყ­ვარ­ვართ, და-ძმებს ეფე­რე­ბა, სა­ჩუქ­რე­ბიც მო­აქვს პა­ტა­რე­ბის­თვის; სახ­ლი­დან გავა თუ არა, ყვე­ლა­ნი ვა­ვი­წყდე­ბით: შე­უძ­ლია, კვი­რა­ო­ბით არ მო­ვი­დეს შინ და არც იდარ­დოს იმა­ზე, ცო­ცხლე­ბი ვართ თუ მკვდრე­ბი. ამ­ჟა­მად, ფაქ­ტობ­რი­ვად, მთელ ოჯახს ის ინა­ხავს.

- იქ­ნებ, გა­ჭირ­ვე­ბამ აი­ძუ­ლა, ამ გზას დას­დგო­მო­და?

- არა, გა­მო­რი­ცხუ­ლია. როცა მან ასე­თი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო, ჩვენ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად არ გვი­ჭირ­და, პი­რი­ქით - საკ­მა­ოდ წელ­გა­მარ­თუ­ლე­ბიც ვი­ყა­ვით. მას ასე­თი ცხოვ­რე­ბა მოს­წონს. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ: სამ­სა­ხუ­რიც რომ ვუ­შო­ვოთ ნორ­მა­ლურ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში, მა­ინც და­უბ­რუნ­დე­ბა ჩვე­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბას.

- რომ გა­მოჩ­ნდეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც შე­იყ­ვა­რებ­და, იქ­ნებ, მის მი­მართ ერ­თგუ­ლე­ბაც გა­მო­ე­ჩი­ნა?

- ასე­თი ადა­მი­ა­ნი არ­სე­ბობს: ქე­თის უყ­ვარს, მაგ­რამ მისი ერ­თგუ­ლი მა­ინც არ არის. თით­ქმის ორი წე­ლია, მას­თან მე­გობ­რობს. იმა­ნაც იცის, ქეთი რით სუნ­თქავს. უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბაც მოს­დით ხოლ­მე ამის გამო, ცემა-ტყე­პამ­დეც კი მი­დის საქ­მე, მაგ­რამ თავს იმარ­თლეს - სუ­ლით კი არ გღა­ლა­ტობ, ეს ჩემი ხორ­ცია და რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რო­გორ მო­ვე­პყრო­ბიო?! - ეს არის ჩემი სამ­სა­ხუ­რი, სა­დაც ვალ­დე­ბუ­ლი ვარ, მი­ვი­დე და ვი­მუ­შაო, შენ კი, მიყ­ვარ­ხარ და შენი გუ­ლის­თვის თავ­საც გავ­წი­რა­ვო, - ეუბ­ნე­ბა... ერთხელ, ქე­თიმ თა­ვის საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­ზე იეჭ­ვი­ა­ნა და ვე­ნებ­გა­დახ­სნი­ლი, ძლივს გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ. უამ­რა­ვი ჭრი­ლო­ბა მი­ა­ყე­ნა თავს ამის გამო.

- მე­გობ­რე­ბი თუ ჰყავს?

- ჰყავს, მაგ­რამ წე­სი­ე­რი და და­ლა­გე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბის მქო­ნე - არა­ვინ. ისე, მე­გობ­რე­ბის გა­ტა­ნა და მათ­თვის თავ­და­დე­ბა, ქე­თის ყვე­ლა­ზე და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბაა. მათი გუ­ლის­თვის, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი საქ­მის გა­კე­თე­ბაც კი შე­უძ­ლია. ქეთი კე­თი­ლია, სა­ოც­რად თბი­ლი და მიმ­ნდო­ბი. ერთხელ, გვი­ან ღა­მით ქუ­ჩა­ში და­უ­ნა­ხავს გო­გო­ნა რო­მე­ლიც ხეზე მიყრდნო­ბი­ლი ტი­რო­და. მო­ე­ფე­რა და­უყ­ვა­ვა და შინ მო­იყ­ვა­ნა. თვე­ე­ბის მან­ძილ­ზე ცხოვ­რობ­და ქე­თის­თან. არ გე­გო­ნოთ, კი­თხვე­ბით შე­უ­წუ­ხა გული - ვინ ხარ, რა­ტომ ტი­რო­დი, ან შინ რა­ტომ არ მი­დი­ხა­რო?.. ის გო­გო­ნა ისე წა­ვი­და, მისი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ არა­ვინ არა­ფე­რი იცო­და.

- თქვენ­მა მე­უღ­ლემ თუ იცის ეს ყვე­ლა­ფე­რი?

- არა. მინ­და, ჩემს მე­უღ­ლეს დიდი ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დო, რად­გან სი­მარ­თლეს ვუ­მა­ლავ­დი. ამ კაცს ყვე­ლა ნაც­ნო­ბი პა­ტივს სცემს და, რო­გორც პა­ტი­ო­სან ადა­მი­ანს, ისე იც­ნობს. აქ­ტი­უ­რად იყო ჩაბ­მუ­ლი ეროვ­ნულ მოძ­რა­ო­ბა­ში, ამი­ტომ, შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ვერ მი­ი­ღო; ეს საქ­მე მთლი­ა­ნად მე მო­მან­დო, მე კი, სა­უ­ბე­დუ­როდ, ვერ გა­ვუ­მარ­თლე... თუ ასე გულ­ღი­ად გე­სა­უბ­რე­ბით, ეს კი­დევ იმი­ტომ, რომ მინ­და, ყვე­ლა დედა და­ა­ფიქ­როს ამ წე­რილ­მა: ქა­ლე­ბი ხში­რად ხუ­ჭა­ვენ თვალს შვი­ლე­ბის უმ­სგავს საქ­ცი­ელ­ზე, ქმრებს უმა­ლა­ვენ სი­მარ­თლეს, შემ­დეგ კი, ჩემ­სა­ვით სა­ვა­ლა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვარ­დე­ბი­ან ხოლ­მე. პი­რა­დად მე, მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემს შვილს სა­ტა­ნა და­ე­პატ­რო­ნა და ვე­რაფ­რით მო­მი­ხერ­ხე­ბია, რომ ხე­ლი­დან გა­მოვ­გლი­ჯო.

- ასე­თი ცხოვ­რე­ბის წესი მის ჯან­მრთე­ლო­ბას არ და­ე­ტყო?

- ვე­ნე­რი­უ­ლი და­ა­ვა­დე­ბით ქეთი არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი. ისე, რამ­დენ­ჯერ­მე სიკ­ვდილს ძლივს გა­მოვ­გლი­ჯეთ ხე­ლი­დან. ცუ­დად ხდე­ბო­და ზუს­ტად იმ დღეს, როცა ყვე­ლა­ზე დიდი სა­ეკ­ლე­სიო დღე­სას­წა­უ­ლი იყო... ვერ­ცერ­თი დედა ვერ გა­ი­მე­ტებს შვილს სა­სიკ­ვდი­ლოდ. მეც, მუხ­ლებ­ზე და­ცე­მუ­ლი ვე­ვედ­რე­ბო­დი ღმერ­თს - ჩემი ქეთი და­მიბ­რუ­ნე-მეთ­ქი, თან ვამ­ბობ­დი: ახლა მა­ინც მოვა გონს და გა­მოს­წორ­დე­ბა-მექთი, მაგ­რამ მტერ­სა და ავს ჰქონ­დეს ისე­თი სა­წუ­ხა­რი, მე რომ მაქვს.

- თა­ვად ქე­თის თუ გას­ჩე­ნია სურ­ვი­ლი, ოდეს­მე თქვენ­თვის გა­და­ე­შა­ლა გული?

- იშ­ვი­ა­თად. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბი­დან რა­ღაც ამ­ბა­ვიც მო­უ­ყო­ლია. თუ ნას­ვა­მია, ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა იტი­როს კი­დეც; თით­ქოს ნა­ნობს თა­ვის საქ­ცი­ელს, მაგ­რამ შემ­დეგ ისევ ავი­წყდე­ბა, ერთხელ შევ­თა­ვა­ზე: ერთი ქალი გა­მო­ლოც­ვებს აკე­თებს და წა­გიყ­ვან, იქ­ნებ რა­ი­მე გიშ­ვე­ლოს-მეთ­ქი? ვე­რაფ­რით და­ვი­თან­ხმე, რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დგე, ჩემი ყუ­რით მო­ვის­მი­ნე, თა­ვის მე­გო­ბარს რომ ეუბ­ნე­ბო­და: რომ გა­მო­მი­ლო­ცონ, ვიცი, შე­ვიც­ვლე­ბი და სხვა­ნა­ი­რად ვი­ცხოვ­რებ, ამი­ტომ არ მინ­და, დე­და­ჩემს რომ გავ­ყვეო... კი­დევ ერთი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა: გაბ­რა­ზე­ბულ­მა (უკვე მე­რამ­დე­ნედ, არ ვიცი), ბოთ­ლი და­ამ­სხვრია და ვე­ნე­ბი გა­და­იჭ­რა. შვე­ლა გვინ­დო­და, მაგ­რამ სახ­ლი­დან გაგ­ვექ­ცა. სის­ხლი თქრი­ალ-თქრი­ა­ლით მოს­დი­ო­და. დიდ­ხანს ვე­ძებ­დით, ბო­ლოს, ეკ­ლე­სი­ა­ში მი­ვა­გე­ნით: მი­სუ­ლა და შვე­ლა უთხო­ვია, მღვდლებს კი, ისეთ სი­ტყვებს ეუბ­ნე­ბო­და, შე­ში­ნე­ბუ­ლე­ბი პირ­ჯვარს იწერ­დნენ და - ღმერ­თმა შე­გინ­დო­სო, - მარ­ტო ამის თქმას­ღა ახერ­ხებ­დნენ...

- ვინ მი­იყ­ვა­ნა ქეთი სა­უ­ნა­ში სა­მუ­შა­ოდ?

- თა­ვის­მა მე­გო­ბარ­მა. ერ­თა­დერ­თი, რაც იმ ქა­ლის შე­სა­ხებ ვიცი, ის არის, რომ 16 წლი­დან, ასე­თი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობს. კა­ნო­ნი­ე­რი ქურ­დის შვი­ლია. დღეს 30-ს კარ­გა გვა­რი­ა­ნად გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლია და კვლავ ქე­თის მე­გობ­რად რჩე­ბა. მა­მა­მი­სი კი, ამ რამ­დე­ნი­მე წლის წინ და­ი­ღუ­პა.

- ის ქა­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ფულს ასე­თი გზით შო­უ­ლო­ბენ, ყვე­ლა­ზე ხში­რად, ამის მი­ზე­ზად, სი­დუ­ხ­ჭი­რეს ასა­ხე­ლე­ბენ და ამ­ბო­ბენ: ფულს მო­ვაგ­რო­ვებთ, რა­ი­მე საქ­მეს წა­მო­ვი­წყებთ და სხვა­ნა­ი­რად ვი­ცხოვ­რებ­თო... ქე­თის არა­სო­დეს უთ­ქვამს მსგავ­სი რამ?

- არა­სო­დეს. იცით, ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, რომ ფუ­ლის სიყ­ვა­რულ­მა და­ა­ყე­ნა ასეთ გზა­ზე: უზო­მოდ ბევ­რს ხარ­ჯავს. თუ ფული აქვს, არ ენა­ნე­ბა, მაგ­რამ ყო­ფი­ლა ისე­თი შემ­თხვე­ვაც, რომ მა­მა­კაცს უთ­ქვამს: ოღონდ ჩემ­თან იყა­ვი და არა­ფერს მო­გაკ­ლებ, მან­ქა­ნას გი­ყი­დი, ცალ­კე ბი­ნას შე­გი­ძენ, ფუ­ლიც თავ­ზე საყ­რე­ლად გექ­ნე­ბაო, - მაგ­რამ მა­ინც ძვე­ლე­ბუ­რად ცხოვ­რე­ბა არ­ჩია; გა­მო­დის, რომ მოს­წონს ნაირ-ნაირ კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და უზ­ნეო ქცე­ვა... ერთხელ ვკი­თხე; ის მა­ინც გა­მა­გე­ბი­ნე, რო­გორ უძ­ლებ ამ­დენ კაცს, ნუთუ არ გბეზ­რდე­ბა-მეთ­ქი? იცით, რა მი­პა­სუ­ხა? - ყვე­ლა, შენ­ნა­ი­რი ხე და რკი­ნა ხომ არ გგო­ნი­აო... ვფიქ­რობ, რომ მე­ძა­ო­ბა, მისი მო­წო­დე­ბაა, სი­ა­მოვ­ნე­ბას ჰგვრის და სურ­ვი­ლიც არ აქვს, ამ ჭა­ო­ბი­დან ამო­ვი­დეს. არც რა­ი­მე სი­ნა­ნუ­ლის გრძნო­ბა აქვს და არც ცდი­ლობს თა­ვი­სი ცოდ­ვი­ლი სუ­ლის გა­დარ­ჩე­ნას. შე­საძ­ლოა, გა­ვი­დეს წლე­ბი და მწა­რედ ინა­ნოს, მგა­რამ უკვე გვი­ა­ნი იქ­ნე­ბა.

- თქვე­ნი და­ნარ­ჩე­ნი შვი­ლე­ბი რას ამ­ბო­ბენ ქე­თის შე­სა­ხებ?

- ბავ­შვებს უზო­მოდ უყ­ვართ თა­ვი­ან­თი და. მოზ­რდი­ლე­ბი, საკ­მა­ოდ გა­ნიც­დი­ან მის მდგო­მა­რე­ო­ბას. ქეთი იმ­დენ­საც ვერ ხვდე­ბა, რომ თა­ვი­სი ქცე­ვით, უმ­ცრო­სებ­საც უმ­რუ­დებს ცხოვ­რე­ბის გზას. 8 შვი­ლი­დან, 7 გოგო მყავს. უფ­რო­სი, ცუდი მა­გა­ლი­თის მიმ­ცე­მია მათ­თვის და მე­ში­ნია, ისი­ნიც ამ გზას არ და­ად­გნენ. ესეც რომ არ იყოს, სე­რი­ო­ზუ­ლი და ნორ­მა­ლუ­რი ოჯა­ხის შვი­ლი არა­ვინ ახ­ლოს არ გა­ე­კა­რე­ბა ჩემს გო­გო­ებს: მე­ძა­ვი დის პატ­რონს ვინ ითხოვს?!. ასე რომ, ქეთი მარ­ტო თა­ვის თავ­ზე არ უნდა ფიქ­რობ­დეს. მის უკან დგას მამა, რომ­ლის­თვი­საც ამ ამ­ბის გა­გო­ნე­ბა, უზარ­მა­ზა­რი დარ­ტყმა იქ­ნე­ბა; დედა, რო­მე­ლიც დღე და ღამე მის­თვის ლო­ცუ­ლობს და 7 და-ძმა, რო­მე­ლიც ცხოვ­რე­ბას ახლა იწყებს და უკვე უზარ­მა­ზარ ტვირთს ატა­რებს. თუმ­ცა, ქე­თის ეს ნაკ­ლე­ბად აღელ­ვებს; მისი მომ­დევ­ნო გოგო, 19 წლის არის და ქეთი საყ­ვე­დუ­რობს: რომ დამ­ჯდარ­ხარ სახ­ლში და გულ­ხე­ლი და­გიკ­რე­ფია, - გადი და შენც ისე­ვე იშო­ვე ფული, რო­გორც მე ვშო­უ­ლობ; რით ხარ ჩემ­ზე მეტი, ჩემს კმა­ყო­ფა­ზე რა­ტომ უნდა იჯ­დეო?!..

P.S. მე თვი­თონ, რამ­დენ­ჯერ­მე შევ­ხვდი ქე­თის. ლა­მა­ზი, თბი­ლი გო­გო­ნაა. თა­ვად რომ არ ჰყვე­ბო­დეს გულ­წრფე­ლად სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ, ვერც წარ­მო­იდ­გენ, რომ ამ გზას დას­დგო­მია. ქალ­ბა­ტო­ნი და­ლის მო­ნა­ყო­ლი, დე­დის გუ­ლის­ტკი­ვი­ლით არის ნა­კარ­ნა­ხევ და შე­საძ­ლოა, ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში მცდა­რიც კი იყოს, რად­გან და­ნამ­დვი­ლე­ბით არა­ვინ იცის, რა ცე­ცხლი ან­თია ამ გო­გო­ნას გულ­ში... ღმერ­თი იყოს მისი მფარ­ვე­ლი; უფ­ლის წყა­ლო­ბა მას ახლა ყვე­ლა­ზე მე­ტად სჭირ­დე­ბა. ჩვენ კი, თუ გუ­ლახ­დი­ლი სა­უბ­რის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდე­ბა, მზად ვართ, ქე­თის აღ­სა­რე­ბა­საც და­ვუთ­მოთ ჟურ­ნა­ლის ფურ­ცლე­ბი...

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#20 16.05.2002