თით­ქმის 15-წლი­ა­ნი პა­უ­ზის შემ­დეგ, ქალ­ბა­ტო­ნი ას­მათ ტყაბ­ლა­ძე მსა­ხი­ო­ბის კა­რი­ე­რას წარ­მა­ტე­ბით გა­ნაგ­რძობს: მის მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი თუნ­დაც, პა­ტა­რა როლი მა­ყუ­რებ­ლე­ბის­თვის და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სოა. მსა­ხი­ო­ბო­ბის გარ­და, ხელ­მარ­ჯვე, საქ­მი­ა­ნი ქალ­ბა­ტო­ნი თბი­ლის­ში 2 ცნო­ბილ ბარს უძღვე­ბა და ჰპატ­რო­ნობს. ერთი შე­ხედ­ვით, მკაც­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებს, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი უბ­რა­ლოდ, შრო­მის­მოყ­ვა­რე, გულ­თბი­ლი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია. მისი სუს­ტი წერ­ტი­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი - ბარ­ბა­რე გახ­ლავთ. პა­ტა­რა ბარ­ბა­რეს ხსე­ნე­ბა­ზე ქალ­ბა­ტონ ას­მათს სახე ებად­რე­ბა.

- უსაქ­მუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ მიყ­ვარს, "ყვარ­ყვა­რე­ებს" ვერ ვი­ტან. სხვის მიერ მო­პო­ვე­ბუ­ლის ლო­დი­ნი სა­მარ­ცხვი­ნო საქ­ცი­ე­ლია. ქო­ნე­ბი­სა თუ სარ­ჩო-სა­ბა­დებ­ლის­თვის თა­ვად უნდა ვიშ­რო­მო. ჩემი დე­დი­კოც ასე­თი იყო. მა­მას ქე­ი­ფი და დროს ტა­რე­ბა კი უყ­ვარ­და, მაგ­რამ უსაქ­მუ­რი არ ყო­ფი­ლა - გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი კაცი, მე­ტყე­ვე-ინ­ჟი­ნე­რი გახ­ლდათ. ჩემი გამ­ზრდე­ლი პაპა (დე­დის მამა) ყვე­ლა სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მო­სა­ვალს ეძებ­და. ჩემ­მა ოჯახ­მა ბევ­რი რამ გა­და­ი­ტა­ნა: მსოფ­ლიო ომი, რეპ­რე­სი­ე­ბი... სტა­ლი­ნის ეპო­ქა­ში პა­პა­ჩე­მი და­ი­ჭი­რეს, ცი­ხი­დან გა­მო­სულს კი მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა ჩა­მორ­თმე­უ­ლი ჰქონ­და - შინ უნდა მჯდა­რი­ყო. წარ­მო­შო­ბით ხევ­სუ­რი გახ­ლდათ. ხევ­სუ­რეთ­ში ჩა­დი­ო­და და ცხვრი­სა თუ თხის ტყა­ვის­გან ტუ­ლუ­პებს კე­რავ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იყო, რომ უც­ბად მო­ი­ფიქ­რა, თუ რო­გორ ერ­ჩი­ნა ოჯა­ხი. ერთი პე­რი­ო­დი, მეც ვკე­რავ­დი, ვქსოვ­დი და ნა­მუ­შევ­რე­ბის გა­ყიდ­ვით აღე­ბუ­ლი ფუ­ლით, სახ­ლში რე­მონ­ტი გა­ვა­კე­თე. მა­ღა­ზია არ მქონ­და - მა­შინ არ შე­იძ­ლე­ბო­და, სა­კუ­თა­რი მა­ღა­ზია გქო­ნო­და. მა­გა­ლი­თად, სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი ხომ ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო? ჰოდა, მე ქუ­დებს და კაშ­ნე­ებს ვქსოვ­დი, ის კი გა­ყიდ­ვა­ში მეხ­მა­რე­ბო­და. და­მი­რე­კავ­და ხოლ­მე: გოგო, ახლა გვინ­და 2 მწვა­ნე, 2 - შავი და სას­წრა­ფოდ მოქ­სო­ვეო. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, ყვე­ლა­ფერ­ში მეხ­მა­რე­ბო­და... ჩემს საქ­მე­ში ყვე­ლა მე­გო­ბა­რი ჩარ­თუ­ლი იყო. მათ სა­ჩუქ­რებ­საც ვუ­ძღვნი­დი: ზუ­რაბ ლა­ფე­რა­ძე­სა და კოტე მა­ხა­რა­ძეს ჯემპრე­ბი მო­ვუქ­სო­ვე. ისე­თი ლა­მა­ზი იყო, ყვე­ლას სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი ეგო­ნა.

- ქსო­ვა და კერ­ვა თქვე­ნი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო ცხოვ­რე­ბის რო­მელ ეტაპ­ზე იყო?

- ქსო­ვა სტუ­დენ­ტო­ბი­სას და­ვი­წყე. ლე­ნი­ნის სტი­პენ­დი­ით ბი­ნის ქი­რას ვიხ­დი­დი, მაგ­რამ სა­არ­სე­ბო წყა­როც ხომ მინ­დო­და? ქსო­ვა და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვის­წავ­ლე. სხვა­თა შო­რის, კარ­გად ჩაც­მა ისე მიყ­ვარ­და, რომ რა­ღა­ცებს ბავ­შვო­ბი­დან ვკე­რავ­დი. მე­ექ­ვსე კლა­სის მოს­წავ­ლე გახ­ლდით, როცა მე­ზო­ბელ­მა კა­ბის შე­კერ­ვა მთხო­ვა. ზო­მე­ბის აღე­ბაც არ ვი­ცო­დი - თვა­ლის ზო­მით ვკე­რავ­დი. კა­ბის სა­ხე­ლო კარ­გად ვერ შევ­კე­რე, რის გა­მოც მე­ზო­ბე­ლი მე­ჩხუ­ბა.

- კა­ბის შე­კერ­ვა­ში გა­სამ­რჯე­ლო აი­ღეთ?

- რო­გორ გე­კად­რე­ბათ? - მსი­ა­მოვ­ნებ­და და ამას იმი­ტომ ვა­კე­თებ­დი. დე­დამ იმ ქალს უსაყ­ვე­დუ­რა, - მე­ექ­ვსე­კლა­სელ ბავ­შვს კა­ბის შე­კერ­ვა სთხო­ვე, ახლა რა­ღაც არ მო­გე­წო­ნა და ეჩხუ­ბე­ბი, ნორ­მა­ლუ­რი ხარო? მერე მი­თხრა, - კერ­ვას თავი და­ა­ნე­ბეო, მაგ­რამ პაპა შე­ე­პა­სუ­ხა, - ბავ­შვის­თვის ხე­ლის შეშ­ლა არ გა­ბე­დო, ის­წავ­ლოს და იცო­დე­სო... შემ­დეგ ისე კარ­გად ვკე­რავ­დი, რომ სტუ­დენ­ტო­ბი­სას ჩემ მიერ შე­კე­რი­ლი პი­ჯა­კე­ბი და კა­ბე­ბი ახლა ჩემს შვილს აც­ვია... ყო­ველ­თვის ვშრო­მობ­დი. სახ­ლში რე­მონტს რომ აკე­თებ­დნენ, ხე­ლო­სანს ვეხ­მა­რე­ბო­დი, რჩე­ვებს ვაძ­ლევ­დი. კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბაც კარ­გად ვიცი. ახლა ბარი მაქვს, სა­დაც ჩემს შე­ნიშ­ვნებს ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ, რად­გან ყვე­ლა­ზე უკეთ ვიცი, რა რო­გორ მზად­დე­ბა, კერ­ძის გა­ფორ­მე­ბა რო­გორ სჯობს და ა.შ.

- სა­კუ­თა­რი შე­მო­სავ­ლის ქო­ნის სურ­ვი­ლი რო­დის გა­გიჩ­ნდათ?

- 14 წლი­დან ხელ­ფა­სი მქონ­და: როცა მუ­სი­კა­ლუ­რი სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­ბა­რე­ბამ­დე პე­და­გოგ­მა მო­წა­ფე­ე­ბის მომ­ზა­დე­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. ბავ­შვებს მუ­სი­კა­ში ვამ­ზა­დებ­დი და გა­სამ­რჯე­ლო­საც ვი­ღებ­დი. შემ­დეგ, მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში პე­და­გო­გად დამ­ნიშ­ნეს. პა­რა­ლე­ლუ­რად, ტექ­ნი­კუ­მის სტუ­დენ­ტი გახ­ლდით. მო­წა­ფე­ე­ბი თბი­ლის­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც ავიყ­ვა­ნე - მათ­თან სახ­ლში დავ­დი­ო­დი და მუ­სი­კა­ში ვა­მე­ცა­დი­ნებ­დი. ინ­სტი­ტუ­ტში ყოფ­ნი­სას ამას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ­დი, ამი­ტომ ქსო­ვა­ზე გა­და­ვერ­თე... შრო­მას ისე შე­ვეჩ­ვიე, ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, ვინ­მეს ხე­ლის შემ­ყუ­რე ვიყო. არა­ვი­თარ "ივა­ნიშ­ვი­ლებს" არ ვი­ღებ: დახ­მა­რე­ბა არა­ვის­თვის მი­თხო­ვია და ამის სურ­ვი­ლი არც მათ გა­მო­უთ­ქვამთ... სხვა­თა შო­რის, სა­ჩუქ­რე­ბიც არ მიყ­ვარს: არ მომ­წონს, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩემ გამო ირ­ჯე­ბი­ან და იხარ­ჯე­ბი­ან. რად­გან და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ხელ­ცა­რი­ე­ლი მოს­ვლა არ შე­უძ­ლი­ათ, ვე­უბ­ნე­ბი, რომ იე­ბის პა­ტა­რა კონა მო­მი­ტა­ნონ. თე­ბერ­ვალ­ში ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი და ამ დროს იები უკვე არის...

- ბა­რის გახ­სნის იდეა რო­გორ გა­გიჩ­ნდათ?

- წლე­ბის წინ, თე­ატ­რში მომ­ხდარ უზ­ნეო ამ­ბავ­ზე ლა­პა­რა­კი აღარ მინ­და - ეს ისე­დაც, ყვე­ლამ იცის. თან, ის ადა­მი­ა­ნი ამ­ქვეყ­ნად აღარ არის... მოკ­ლედ, თე­ატ­რის გა­რეთ დარ­ჩე­ნილს, რა­ღაც უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ამ დროს ახ­ლო­ბელ­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, - ბარს ვა­კე­თებთ და ხომ არ შე­მოგ­ვი­ამ­ხა­ნაგ­დე­ბიო? ჯერ უარი ვუ­თხა­რი. სხვა­თა შო­რის, მა­შინ, როცა მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად მი­ჭირ­და, ერთ-ორ­ჯერ სა­ზღვარ­გა­რე­თაც წა­ვე­დი; სხვებ­თან ერ­თად, რა­ღა­ცე­ბი მეც ჩა­მო­ვი­ტა­ნე და გა­სა­ყი­დად მა­ღა­ზი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რე. ამის თქმის არ მრცხვე­ნია - მა­თხოვ­რო­ბას შრო­მა ჯო­ბია!.. მერე კი­დევ ერ­თმა ადა­მი­ან­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, - მოდი, ბარი გავ­ხსნა­თო. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, ბარ­ში რა უნდა მე­კე­თე­ბი­ნა, შემ­დეგ დავ­ფიქ­რდი: თუკი ღრი­ან­ცე­ლი არ იქ­ნე­ბა და გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი მუ­სი­კის ფონ­ზე კარგ შეხ­ვედ­რებს მო­ვა­წყობთ, რა­ტო­მაც არა-მეთ­ქი? სა­ზღვარ­გა­რეთ სი­ა­რუ­ლის წყა­ლო­ბით დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ცო­ტა­ო­დე­ნი თან­ხა ბა­რის გა­კე­თე­ბას მო­ვახ­მა­რე. ფუ­ლის სეს­ხე­ბაც დაგ­ვჭირ­და. მოკ­ლედ, გავ­რის­კე, მაგ­რამ ისე არა, რომ წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ქუ­ჩა­ში დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. თუ საქ­მე არ გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და, ჩემი ქო­ნე­ბის რა­ღაც ნა­წილს გავ­ყიდ­დი და ვალს გა­და­ვიხ­დი­დი. პირ­ვე­ლი ბარი 16 წლის წინ გავ­ხსე­ნით. მერე მე­ო­რე ბა­რის მო­წყო­ბის სურ­ვი­ლიც გაგ­ვიჩ­ნდა, რო­მე­ლიც უკვე 4 წე­ლია, ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს. ბა­რის წარ­მა­ტე­ბა ჩვე­ნი ბარ­მე­ნის - დი­მას დამ­სა­ხუ­რე­ბაც არის: ადა­მი­ანს Kკა­რის ზღურ­ბლზე და­ი­ნა­ხავს თუ არა, უკვე იცის, რო­გო­რი მუ­სი­კა მო­ე­წო­ნე­ბა. ახლა თბი­ლის­ში უამ­რა­ვი ბა­რია: უცხო­ე­ლებ­მა აღარ იცი­ან, სად წა­ვიდ­ნენ, მაგ­რამ ჩვე­ნი ბარი უკვე ბრენ­დია, ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რო­ბას ინარ­ჩუ­ნებს. ვცდი­ლობთ, არა­ფე­რი შეგ­ვე­შა­ლოს.

- ხელ­მარ­ჯვე მსა­ხი­ო­ბი ქალ­ბა­ტო­ნი ახალ სა­მუ­შაო სფე­რო­ში თა­ნამ­შრომ­ლებს რო­გორ არ­ჩევ­დით?

- საქ­მეს ალღო ად­ვი­ლად ავუ­ღე. 1 "მი­ნუ­სი" მაქვს: სამ­სა­ხუ­რი­დან გა­საგ­დე­ბად ყვე­ლა მებ­რა­ლე­ბა. ადა­მი­ანს ჯერ შე­ნიშ­ვნას ვაძ­ლევ, მაგ­რამ ზოგს არ ეს­მის. ბო­ლოს თა­ვად ხვდე­ბი­ან, რომ სამ­სა­ხუ­რი­დან უნდა წა­ვიდ­ნენ. ადა­მი­ა­ნის ქუ­ჩა­ში გაშ­ვე­ბა ცოტა რთუ­ლია. ვცდი­ლობ, ამას თავი ავა­რი­დო.

- ახა­ლი თა­ნამ­შრომ­ლის მი­სა­ღე­ბად გა­სა­უბ­რე­ბას რო­გორ წარ­მარ­თავთ, ყუ­რა­დღე­ბას რაზე ამახ­ვი­ლებთ?

- თვა­ლებ­ში ვუ­ყუ­რებ. თვა­ლებ­ში ადა­მი­ა­ნის წე­სი­ე­რე­ბა კარ­გად ჩანს. ვინ­მეს რე­კო­მენ­და­ცი­ით, სამ­სა­ხურ­ში უცხოც მი­მი­ღია. მა­გა­ლი­თად, ბარ­მე­ნად ახალ­გაზ­რდა ყმაწ­ვი­ლი მი­ვი­ღე (სას­წავ­ლებ­ლად), რო­მე­ლიც თურ­მე, მა­ნამ­დე ბარ­ში სა­ერ­თოდ არ იყო ნამ­ყო­ფი და აქ ჩარ­თუ­ლი მუ­სი­კაც პირ­ვე­ლად მო­ის­მი­ნა. 1 თვე­ში მის­გან სა­ოც­რად კარ­გი ბარ­მე­ნი დად­გა. 4-5 წელი იმუ­შა­ვა,N მერე კი ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო, დიდი ბო­დი­შის მოხ­დით წა­ვი­და, მაგ­რამ დღემ­დე ვმე­გობ­რობთ. რე­კო­მენ­და­ცი­ით სხვაც მი­ვი­ღე: მი­თხრეს - ყო­ჩა­ღი­აო... მიმ­ტა­ნად კარ­გი, წე­სი­ე­რი გო­გო­ნა ავიყ­ვა­ნე, რო­მელ­საც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად უჭირს. ყვე­ლა­ნა­ი­რად მხარ­ში ვუდ­გა­ვარ. აქ ყვე­ლა მიც­ნობს და ზედ­მეტს ვე­რა­ვის გა­უ­ბე­და­ვენ. იშ­ვი­ა­თად თუ მა­ინც გა­ბე­დეს, ვე­უბ­ნე­ბი, - აქე­დან მიბ­რძან­დით, ჩვე­ნი ღირ­სი არ ხართ-მეთ­ქი.

- თქვე­ნი ბა­რი­დან რა მი­ზე­ზით მი­დი­ან?

- უკე­თე­სი ხელ­ფა­სის გამო. ჰგო­ნი­ათ, სხვა­გან ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად ექ­ნე­ბათ... სხვა­თა შო­რის, უცხო­ე­ლე­ბი სასმლის ნა­ირ­სა­ხე­ო­ბით გა­ო­ცე­ბუ­ლე­ბი რჩე­ბი­ან. აღ­ნიშ­ნა­ვენ, - ასე­თი ლა­მა­ზი ბარი იშ­ვი­ა­თო­ბა­აო. ამას წი­ნათ, ტუ­რის­ტებ­მა მკი­თხეს, - ასე­თი გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი მუ­სი­კა ვინ შე­არ­ჩი­აო? ისიც გა­უკ­ვირ­დათ, რომ მეც ბარ­ში ვი­ყა­ვი და კლი­ენ­ტებს ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი...

- ქალ­ბა­ტო­ნო ას­მათ, არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია - "თე­მი­და" რო­დის და რა მიზ­ნით შექ­მე­ნით?

- როცა დე­პუ­ტა­ტო­ბა­ზე კენ­ჭს ვიყ­რი­დი, მა­შინ შევ­ქმე­ნი. პი­რა­დად ჩემ მი­მართ ბევრ უსა­მარ­თლო­ბას ვხე­დავ­დი: 9 სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სი მო­ვი­გე, მაგ­რამ მო­სა­მარ­თლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ში ბო­ლოს მა­ინც მა­შინ­დე­ლი პრე­ზი­დენ­ტი - ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძე ჩა­ე­რია... არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბი რა­ღაც ისეთ გრან­ტებს იღე­ბენ, რა­საც მე ვერ ვი­კად­რებ: იე­ღო­ვე­ლე­ბი­სა და სექ­სუ­ა­ლუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის დამ­ცვე­ლი ვერ გავ­ხდე­ბი. სა­კუ­თარ საქ­მეს თა­ვად მი­ხე­დონ, ჩემი და­სა­ცა­ვი არა­ფე­რი სჭირთ, მით უმე­ტეს, არ­სად მი­ნა­ხავს, რომ მათი უფ­ლე­ბა დარ­ღვე­უ­ლი­ყოს. სხვა­თა შო­რის, იე­ღო­ვე­ლე­ბი ძალ­ზე ცუ­დად იქ­ცე­ვი­ან: ოჯა­ხებ­ში მი­დი­ან - გინ­და თუ არა, ჩვე­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რა წა­ი­კი­თხე­თო. უამ­რავ ფულს ხარ­ჯა­ვენ... არა­ვის­თან მივ­სულ­ვარ და არ მით­ქვამს, - იე­ღო­ვე­ლი ხარ და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი გახ­დი-მეთ­ქი. ჩემი წი­ნაპ­რე­ბი მიყ­ვარს. ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა სა­კუ­თა­რი რწმე­ნით ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა დღემ­დე მო­იყ­ვა­ნეს. მო­ძა­ლა­დე­ებს ვერ ვი­ტან. "სო­რო­სე­ბის" ფულს ხელს არა­სო­დეს მოვ­კი­დებ. ფუ­ლის გამო, სული და გული არ უნდა გა­ყი­დო. ნა­ხეთ, რო­გო­რი ხე­ლე­ბი მაქვს (ხე­ლებს მიჩ­ვე­ნებს. - ავტ.). ხომ ეტყო­ბა, რომ ნაშ­რო­მია? გრძელფრჩხი­ლი­ან, ლაქწას­მულ ხე­ლებს, რო­მელ­თა პატ­რო­ნე­ბი სო­რო­სის ფულს იღე­ბენ, ეს მირ­ჩევ­ნია...

- გრან­ტი არა­სო­დეს მი­გი­ღი­ათ?

- არა და არც მი­თხო­ვია. ვფიქ­რობ, საქ­მეს გრან­ტის გა­რე­შეც გა­ვა­კე­თებ: ას­ფალ­ტის და­გე­ბა­სა თუ მშე­ნებ­ლო­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მი­ღია, სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე მივ­სულ­ვარ - ვი­ღა­ცას დავ­ხმა­რე­ბი­ვარ, შუ­ა­მავ­ლის როლი შე­მის­რუ­ლე­ბია... მოკ­ლედ, სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წე­ვი.

- თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად რამ­დე­ნად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლია?

- ერთ-ერთ სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში მუ­შა­ობს, მაგ­რამ მინ­და, უკე­თე­სი სამ­სა­ხუ­რი ჰქონ­დეს. ის ჭკვი­ა­ნი, გ­ანათ­ლე­ბუ­ლი, ნა­კი­თხი გო­გო­ნაა. გა­რეგ­ნო­ბი­თაც კარ­გია და ბუ­ნე­ბი­თაც. 4 უცხო ენა - გერ­მა­ნუ­ლი, ინ­გლი­სუ­რი, რუ­სუ­ლი და იტა­ლი­უ­რი იცის.

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევთ საქ­მი­ან ქალ­ბა­ტო­ნებს?

- დი­ლით რომ ად­გე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იფიქ­რო, - რა გა­ვა­კე­თო? ახ­ლო­ბელს თუ თა­ნამ­შრო­მელს რა მო­ვა­წო­ნო? ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სოდ უნდა იცხოვ­რო. მა­გა­ლი­თად, თუნ­დაც გა­და­ღე­ბი­სას, მთელ შე­მოქ­მე­დე­ბით ჯგუფ­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს - ყვე­ლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. როცა გა­და­ღე­ბა­ზე მიწ­ვე­ვენ, სი­ხა­რუ­ლით კი არ მივ­დი­ვარ, მივ­ქრი - მსა­ხი­ო­ბო­ბა მა­ინც "ჩე­მია", ეს საქ­მე უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მგო­ნია. მინ­და, კი­დევ დიდ­ხანს მქონ­დეს სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ ფეხ­ზე ვიდ­გე და საქ­მე ვა­კე­თო.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)