აფ­რო­დი­ტა ჩემი კორ­პუ­სის ეზო­ში გა­ი­ზარ­და. მახ­სოვს, მის ხელ­ში აყ­ვა­ნა­სა და მო­ფე­რე­ბას ერ­თმა­ნეთს ვას­წრებ­დით - მარ­თლა ზღვის ქა­ფი­დან გა­მო­სულს ჰგავ­და - მსხვი­ლი, ქერა კუ­ლუ­ლე­ბი­თა და დიდი, ცის­ფე­რი თვა­ლე­ბით... მა­შინ ვე­რა­ვინ წარ­მო­იდ­გენ­და, რომ ამ პა­ტა­რა გო­გოს რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში ცხოვ­რე­ბა სე­რი­ო­ზულ გა­მოც­დას მო­უ­წყობ­და; ისეთს, მხო­ლოდ ერ­თე­უ­ლებს რომ შე­უძ­ლი­ათ გა­უძ­ლონ... 2013 წელი მის­თვის მარ­თლა "13" აღ­მოჩ­ნდა - 6 თვის ინ­ტერ­ვა­ლით, ჯერ სი­ცო­ცხლით სავ­სე 41 წლის მამა, შემ­დეგ კი იმა­ვე ასა­კის, ლაღი და ყვე­ლას მი­მართ მო­სიყ­ვა­რუ­ლე დედა და­კარ­გა... ამ ტრა­გე­დი­ას კი­დევ უფრო დრა­მა­ტულს ის ხდის, რომ მარ­ჩე­ნალ­და­კარ­გულ ოჯახ­ში მხო­ლოდ ის და მო­ხუ­ცი ბე­ბია დარ­ჩნენ.

- სულ რა­ღაც ერთი წლის წინ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, მშვი­დი ოჯა­ხი მქონ­და, ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო დე­დას და მა­მას ბოლო რამ­დე­ნი­მე წელი სა­ზღვარ­გა­რეთ მო­უხ­დათ წას­ვლა. 2013 წლის 6 იან­ვარს ყვე­ლა­ფე­რი თავ­და­ყი­რა დად­გა - მამა ავა­რი­ა­ში მოყ­ვა: ვე­ლო­სი­პე­დით მი­მა­ვა­ლი, ჩან­თის გა­სას­წო­რებ­ლად და­ი­ხა­რა; სწო­რედ ამ დროს წინ მი­მა­ვა­ლი ტრა­ი­ლე­რი უხ­ვევ­და და მა­მას სი­ცო­ცხლეც შე­ი­წი­რა... მისი სხე­უ­ლი ნა­წი­ლე­ბად ჩა­მო­მი­ტა­ნეს... დავ­კარ­გე შვილ­ზე გა­და­რე­უ­ლი მამა, მაგ­რამ თავი მა­ინც ძლი­ე­რად მი­მაჩ­ნდა - დედა მყავ­და, რო­მელ­საც დაბ­რკო­ლე­ბე­ბის არ ეში­ნო­და... ოჯა­ხის მარ­ჩენ­ლად დედა იქცა, ამი­ტომ მა­ლე­ვე მო­უხ­და ისევ თურ­ქეთ­ში დაბ­რუ­ნე­ბა. ნელ-ნელა, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე, ჯან­მრთე­ლო­ბა შე­ერ­ყა. და­უდ­გი­ნეს ნერ­ვის ან­თე­ბა და მკურ­ნა­ლო­ბა და­უ­ნიშ­ნეს. სა­ბო­ლო­ოდ, ნერ­ვის პრობ­ლე­მა სა­ერ­თოდ არ აღ­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ დე­დას უკვე წამ­ლე­ბის აუ­რა­ცხე­ლი რა­ო­დე­ნო­ბა ჰქონ­და და­ლე­უ­ლი... დედ-მა­მა­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბის გამო ბა­ბუა - დე­დას მამა გარ­და­იც­ვა­ლა. დედა მა­მა­მი­სის დაკ­რძალ­ვა­ზე ქუ­თა­ის­ში ჩა­მო­ვი­და. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ნა­თე­სა­ვე­ბი ამ­ბობ­დნენ, რომ გას­ვე­ნე­ბა­ზე დე­დას მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო უფრო დარ­დობ­დნენ, ვიდ­რე გარ­დაც­ვლილ ბა­ბუ­ას... სა­ბო­ლო­ოდ, ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბის და­უ­დევ­რო­ბით, არას­წო­რი დი­აგ­ნო­ზი­თა და მკურ­ნა­ლო­ბით მა­მას გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 6 თვე­ში დე­დაც გარ­და­იც­ვა­ლა. 21 წლის ასაკ­ში ცხოვ­რე­ბის პი­რის­პირ სრუ­ლი­ად მარ­ტო, ნა­თე­სა­ვე­ბი­სა და პენ­სი­ო­ნე­რი ბე­ბი­ის იმე­დად დავ­რჩი.

- ერთი ადა­მი­ა­ნის­თვის ამ­ხე­ლა სტრე­სი მე­ტის­მე­ტია. ვიცი, სპაზ­მუ­რი შე­ტე­ვე­ბი გქონ­და, გა­ძი­ნებ­დნენ... რო­გორ და­აღ­წიე თავი ამ მდგო­მა­რე­ო­ბას?

- დე­დას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ სრუ­ლი აგო­ნია მქონ­და. ნერ­ვუ­ლი სის­ტე­მა სა­ერ­თოდ გა­მო­ვი­და მწყობ­რი­დან, ნერ­ვებ­მა ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­ით­რია, მთე­ლი სხე­უ­ლი მტკი­ო­და, მეწ­ვო­და. ახ­ლაც მრა­ვალ­მხრი­ვი მკურ­ნა­ლო­ბა მჭირ­დე­ბა. სტუ­დენ­ტუ­რი და­ზღვე­ვით ექი­მებ­თან ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ იმ­დე­ნი წა­მა­ლი გა­მო­მი­წე­რეს, ვერ ვი­ყი­დე... ეს სტრე­სი, ასე თუ ისე, სა­მე­გობ­რომ გა­და­მა­ტა­ნი­ნა: დღე და ღამე ჩემ­თან იყ­ვნენ. დე­დას­თან და მა­მას­თან წას­ვლის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მომ­ცეს... გარ­და ამი­სა, როცა ვხე­დავ, რას უძ­ლე­ბენ ჩემი ბე­ბი­ე­ბი, თავს ცუ­დად ყოფ­ნის უფ­ლე­ბას ვერ ვაძ­ლევ. ხში­რად, ინ­სტინ­ქტუ­რად, ბე­ბია დე­დას სა­ხელს მე­ძა­ხის.

- გა­მო­დის, ოჯა­ხის შე­მო­სა­ვა­ლი მხო­ლოდ ნა­თე­სა­ვე­ბის შე­მო­წი­რუ­ლო­ბაა?

- და ბე­ბი­ას პენ­სია. ბე­ბი­აც ცუ­და­დაა. ნერ­ვი­უ­ლო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე ჯან­მრთე­ლო­ბა ძა­ლი­ან შე­ერ­ყა. ტკი­ვი­ლის გა­მო­ხატ­ვის უფ­ლე­ბა­საც კი არ აძ­ლევს სა­კუ­თარ თავს - მე მიფრ­თხილ­დე­ბა. ბოღ­მა მახ­რჩობს, რომ ვე­რაფ­რით ვეხ­მა­რე­ბი...

- და­საქ­მე­ბის ან დახ­მა­რე­ბის მიზ­ნით, სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რე­ბის­თვის არ მი­გი­მარ­თავს?

- ჩემი მე­გობ­რე­ბი ყველ­გან იყ­ვნენ, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ რო­გორც სრულ­წლო­ვანს, არა­ფე­რი მე­კუთ­ვნის. სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლა­დაც არ ჩამ­თვა­ლეს. გვი­თხრეს, რომ კომ­პი­უ­ტე­რი მარ­ჩე­ნა­ლის და­კარ­გვას ვერ აფიქ­სი­რებს, მა­ცივ­რის ქონა კი ორი ადა­მი­ა­ნის­თვის უკვე ზედ­მე­ტი­აო... ნევ­რო­ზი მაქვს და წნე­ვა თუ და­მი­ვარ­და, შე­იძ­ლე­ბა, სამი დღე მე­ძი­ნოს... ეს იმის გა­მოც ხდე­ბა, რომ ძი­რი­თა­დად, უნი­ვერ­სი­ტეტ­სა და სახ­ლში მი­წევს ყოფ­ნა. მინ­და თუ არა, მე­ფიქ­რე­ბა მშობ­ლებ­ზე, მო­მა­ვალ­ზე... ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ ყვე­ლას თა­ვი­სი ოჯა­ხი, ცხოვ­რე­ბა აქვს და ადრე თუ გვი­ან, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ვე­ღარ მო­ა­ხერ­ხე­ბენ ჩემ გვერ­დით დგო­მას. იცით, ცხოვ­რე­ბის შიში რა არის?! არა­ვის ვუ­სურ­ვებ, ეს შიში ჩა­უ­სახ­ლდეს სულ­ში... სო­ცი­ა­ლუ­რი სა­მუ­შა­ოს ფა­კულ­ტეტს ვამ­თავ­რებ "ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­ში". და­ვამ­თავ­რებ და მერე რა იქ­ნე­ბა? სამ­სა­ხუ­რის პოვ­ნა მე კი არა, პრო­ფე­სო­რებს უჭირთ... პრობ­ლე­მას ისიც ქმნის, რომ ჩემ გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი გა­მო­სა­ვალს ჩემს გა­თხო­ვე­ბა­ში ხე­და­ვენ. უფრო მე­ტიც, ოჯახს ჩემი ასა­კის ბიჭი კი არა, "კაცი" სჭირ­დე­ბა, სტა­ბი­ლუ­რი შე­მო­სავ­ლით - ესეც გა­და­წყვე­ტი­ლი აქვთ და ეს პა­ნი­კა­ში მაგ­დებს. დედა ოთახ­ში ეს­ვე­ნა, როცა გა­თხო­ვე­ბის შე­სა­ხებ რჩე­ვა-და­რი­გე­ბებს ვის­მენ­დი. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, გა­თხო­ვე­ბა­ში ეძე­ბო გა­მო­სა­ვა­ლი?! ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბის გა­რან­ტი­აა?! ან კი­დევ, შა­ვებ­ში, მგლო­ვი­ა­რე რო­გორ უნდა გა­თხოვ­დე მხო­ლოდ იმის­თვის, რომ "ოჯახს პატ­რო­ნი ჰყავ­დეს" ანუ ლუკ­მა­პუ­რი გვქონ­დეს?!. ერ­თა­დერთ გა­მო­სავ­ლად სამ­სა­ხუ­რი მი­მაჩ­ნია, მხო­ლოდ ეს და­მიბ­რუ­ნებს მო­მავ­ლი­სა და სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნას. ვარ ჯან­მრთე­ლი, ასე თუ ისე, არც გა­ნათ­ლე­ბა მაკ­ლია და მინ­და მხო­ლოდ სამ­სა­ხუ­რი. არც კა­ბი­ნეტს ვი­თხოვ... მხო­ლოდ ის მინ­და შევ­ძლო, ჩემს გამ­წა­რე­ბულ ბე­ბი­ას სი­ბე­რის წლე­ბი ცოტა მა­ინც შე­ვუმ­სუ­ბუ­ქო... მხო­ლოდ მშობ­ლე­ბის და­კარ­გვა არ არის პრობ­ლე­მა, მათ ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ დარ­ჩათ გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, რაც "მემ­კვიდ­რე­ო­ბით" მერ­გო... სად არ ვი­ყა­ვი, ვის არ ვთხო­ვე დახ­მა­რე­ბა სამ­სა­ხუ­რის თა­ო­ბა­ზე! უამ­რა­ვი გან­ცხა­დე­ბა დავ­წე­რე, მაგ­რამ გა­მოც­დი­ლე­ბის არ­ქო­ნი­სა და ნაც­ნო­ბის არ­ყო­ლის გამო ვერ­სად დავ­საქმდი.

- ვიცი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბით დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე გი­ჭირს სა­კუ­თარ თავ­თან ბრძო­ლა...

- დიახ. ჩემს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე, 23 ნო­ემ­ბერს ყვე­ლა­ზე მძაფ­რად ვიგ­რძე­ნი ეს უბე­დუ­რე­ბა. სა­საფ­ლა­ო­ზე წა­ვე­დი და საფ­ლავ­ზე დამ­ხო­ბი­ლი, ღმერ­თს მათ­თან წაყ­ვა­ნას ვთხოვ­დი. იქი­დან მო­სულს და­მე­ძი­ნა. მე­გობ­რებ­მა გა­მაღ­ვი­ძეს - მე­ზობ­ლის ბავ­შვე­ბი დიდი ტორ­ტით მო­მად­გნენ... ცოტა ხან­ში კლა­სე­ლე­ბიც მო­ვიდ­ნენ ტორ­ტით და ბო­ლოს - კურ­სე­ლე­ბი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­ნამ­დე თავს სა­შინ­ლად ვგრძნობ­დი, მათ­მა ამ საქ­ცი­ელ­მა მაგ­რძნო­ბი­ნა, რომ ჩემი სი­ცო­ცხლე სა­ჭი­როა თუნ­დაც, მათ­თვის... ასე­ვე მოხ­და ახალ წელს - სა­დღე­სას­წა­უ­ლო ზე­იმს გა­მო­აკ­ლდნენ და ჩემ­თან ერ­თად იყ­ვნენ.

- რა­ი­მეს ნა­ნობ?

- ვნა­ნობ, რომ ცხოვ­რე­ბის კონ­კრე­ტუ­ლი პე­რი­ო­დი მშობ­ლე­ბის გა­რე­შე გა­ვა­ტა­რე. ვნა­ნობ, რომ დე­დას უფრო მე­ტად არ მო­ვე­ფე­რე. ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბა... მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა გა­მო­მე­ხა­ტა სით­ბო მა­ნამ­დე, ვიდ­რე მას მამა "წა­მარ­თმევ­და"...

- ისე სა­უბ­რობ, თით­ქოს მათ­ზე ეჭ­ვი­ა­ნობ კი­დეც.

- არ მოგჩ­ვე­ნე­ბი­ათ... იცით, ხში­რად ჩხუ­ბობ­დნენ, მაგ­რამ მა­ინც, წა­მი­თაც ვერ ძლებ­დნენ ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე. როცა მამა გარ­და­იც­ვა­ლა, დედა გა­ნუ­წყვეტ­ლივ იმე­ო­რებ­და, - გოჩა მალე წა­მიყ­ვანს. ვიცი, უჩე­მოდ არ გა­ჩერ­დე­ბაო. ეს ძა­ლი­ან მაბ­რა­ზებ­და. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მა­მას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მე და დედა ხში­რად ერ­თნა­ირ სიზ­მრებს ვხე­დავ­დით: თით­ქოს მამა გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო. უხა­რო­და, რომ მალე და­რე­ჯანს ნა­ხავ­და. ორი­ვე ვხე­დავ­დით, რომ მა­მას საფ­ლა­ვის გვერ­დით დე­დას ად­გი­ლი იყო ამო­თხრი­ლი... ბა­ბუ­ას გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე 2 კვი­რით ადრე, მამა და­მე­სიზ­მრა და ამის შე­სა­ხებ მი­თხრა... როცა გო­ჩას გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 40 დღე გა­ვი­და და დედა მე­ო­რე დღეს თურ­ქეთ­ში უნდა წა­სუ­ლი­ყო, იმ ღა­მით მა­მას ვიხ­სე­ნებ­დით, ვტი­რო­დით. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მი­თხრა: აფრო, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ, ბევ­რი რამე იცი; იცო­დე, მა­მა­შე­ნი მალე წა­მიყ­ვანს, შენ ეს არ უნდა გე­წყი­ნოს; გა­თხოვ­დე­ბი და მიხ­ვდე­ბი, რო­გო­რი ძვირ­ფა­სი იქ­ნე­ბა შენ­თვის ის ადა­მი­ა­ნიო. მახ­სოვს, ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი. ვუ­თხა­რი, შენ ჩემ­ზე სა­ერ­თოდ არ ფიქ­რობ, გო­ჩას გარ­და აღა­რა­ვინ გახ­სოვს-მეთ­ქი... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ბო­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი სტკი­ო­და, გა­მუდ­მე­ბით "სას­წრა­ფო" იყო ჩვენს კარ­ზე. თა­ვი­სი სამ­კურ­ნა­ლო ფული აიღო და სა­საფ­ლაო გა­ა­კე­თა... მა­მა­ზე ამ­ბო­ბენ ხოლ­მე: - რო­გო­რი ეგო­ის­ტი ყო­ფი­ლა, შვილს დედა წა­არ­თვაო... როცა პირ­ვე­ლად დედა თურ­ქეთ­ში წა­ვი­და, მა­მას, ფაქ­ტობ­რი­ვად, გლო­ვა ჰქონ­და გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი: არ­სად გა­დი­ო­და, ვერც ერთ სუფ­რა­ზე ვერ ნა­ხავ­დით. დე­დამ იზ­რუ­ნა, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა მალე წა­ეყ­ვა­ნა და წა­იყ­ვა­ნა კი­დეც. მე კი თბი­ლის­ში მარ­ტო დამ­ტო­ვეს... სა­ბო­ლო­ოდ, შე­ე­წი­რა კი­დეც დედა მა­მას სიყ­ვა­რულს. ახლა უკვე თბი­ლის­ში კი არა, ამ წუ­თი­სო­ფელ­ში დამ­ტო­ვეს მარ­ტო... არ ვიცი, ამას ეჭ­ვი­ა­ნო­ბას თუ და­ვარ­ქმევთ, მაგ­რამ მე­ო­რე მხრივ, იმა­საც ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ ეს უფ­ლის და გან­გე­ბის ნე­ბაც იყო.

- გო­ჩას შენ­თან ერ­თად სად­მე წას­ვლა არ უყ­ვარ­და?

- არ უყ­ვარ­და (იცი­ნის). ჩვენ შო­რის სხვა­ო­ბა დიდი არ გახ­ლდათ. ის ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდუ­ლად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და და ხში­რად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვე­გო­ნეთ. ამა­ზე ძა­ლი­ან ბრაზ­დე­ბო­და და გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი ჩემ­თან ერ­თად არ­სად და­დი­ო­და. იცით, სა­ო­ცა­რი იყო მა­მას წი­ნათ­გრძნო­ბა. თე­ბერ­ვალ­ში თურ­ქეთ­ში უნდა ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვი. დე­კემ­ბერ­ში მამა მე­უბ­ნე­ბო­და, - რომ ჩა­მოხ­ვალ, რა­ღა­ცე­ბი ერ­თად ვი­ყი­დო­თო. მერე უცებ იტყო­და: თუმ­ცა, ცო­ცხალს ვე­ღარ მნა­ხა­ვო. გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე ცოტა ხნით ადრე თა­ვი­სი კლა­სე­ლის­თვის მი­უ­წე­რია, - 7 რი­ცხვის­თვის ისეთ ად­გი­ლას ვიქ­ნე­ბი, იქ ინ­ტერ­ნე­ტი არ იქ­ნე­ბაო. 6 იან­ვარს, გვი­ან ღა­მით გარ­და­იც­ვა­ლა... ცოტა ხნით ადრე ყვე­ლას­თვის ბო­დი­ში მო­უხ­დია. დედა და მამა სუფ­რა­ზე იყ­ვნენ, გოჩა აი­ვან­ზე გა­სუ­ლა. დე­დამ - მეც გავ­ყე­ვიო. თურ­მე სიმ­ღე­რას უს­მენ­და და ტი­რო­და, სიმ­ღე­რის ტექ­სტი კი ასე­თი იყო: "ჩემო სი­ცო­ცხლევ, ცო­ტაც მი­ცო­ცხლე, ჩემო სიკ­ვდი­ლო, ცო­ტაც მა­ცა­ლე". ვიდ­რე ავა­რია მოხ­დე­ბო­და, ახ­ლო­ბელ­თან გა­უვ­ლია. სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში 2 სა­ა­თი ჩა­კე­ტი­ლა და ნამ­ტი­რა­ლე­ვი გა­მო­სუ­ლა. იქი­დან წა­სულს 15 წუთ­ში ავა­რია შე­ემ­თხვა...

- შე­გიძ­ლია თქვა, რომ ამ ტრა­გე­დი­ამ რამე გას­წავ­ლა?

- როცა დე­დაც გარ­და­იც­ვა­ლა, მე­გო­ნა, რომ ცხოვ­რე­ბა დას­რულ­და. ყვე­ლა­ფე­რი გა­უ­ფა­სურ­და, აზრი და­კარ­გა... მე­გო­ნა, ვერ გავძლებ­დი, მაგ­რამ რაც დრო გა­დის, ვხვდე­ბი, რომ სიკ­ვდი­ლის მე­რეც გრძელ­დე­ბა სი­ცო­ცხლე. დიახ, მგო­ნია, რომ ჩემ­ში ახლა სამი სი­ცო­ცხლე გრძელ­დე­ბა... ამ ტრა­გე­დი­ის ერთ-ერთი მწა­რე გაკ­ვე­თი­ლი კი­დევ ის არის, რომ ერთი შვი­ლის ყოლა, როცა შე­გიძ­ლია, კი­დევ გა­ა­ჩი­ნო, - და­ნა­შა­უ­ლის ტოლ­ფა­სია... თუ კად­ნი­ე­რე­ბად არ ჩა­მეთ­ვლე­ბა, მინ­და, ყვე­ლა დე­დას, ვინც ამა თუ იმ მი­ზე­ზის გამო მე­ო­რე და მეტი შვი­ლის გა­ჩე­ნას არ აპი­რებს, ვუ­თხრა: ნუ იფიქ­რე­ბენ მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე, ეს იმ შვი­ლის­თვის უნდა გა­ა­კე­თონ, რო­მე­ლიც უკვე ჰყავთ. არა­ვინ იცის, რა მოხ­დე­ბა ცხოვ­რე­ბის ნე­ბის­მი­ერ მო­მენ­ტში. დღეს სრუ­ლი­ად მარ­ტო ვარ. და ან ძმა რომ მყავ­დეს, ასე მგო­ნია, სულ სხვა ძალა მექ­ნე­ბო­და, სხვა აზრი ექ­ნე­ბო­და ჩემს ცხოვ­რე­ბას. გარ­და ამი­სა, სწო­რედ დე­დას ძმა და მა­მას და არი­ან დღეს­დღე­ო­ბით ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. ერთი რამ ზუს­ტად ვიცი - აუ­ცი­ლებ­ლად ბევრ შვილს გა­ვა­ჩენ, თუკი, რა თქმა უნდა, უფა­ლი ამას ინე­ბებს.

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე