ლევან ხურციამ 10 კილო დაიკლო

რუსთაველის თეატრის მსახიობი ლევან ხურცია რამდენიმე თვეა, ''იმედზე'' ყოველ ორშაბათს გადაცემა ''ემერჯენსს'' უძღვება. თეატრში ''სტუმარ-მასპინძლის'' მორიგი წარმოდგენის შემდეგ შევხვდით, სპექტაკლში ის ზვიადაურის როლს განასახიერებს. საგრიმიოროში მაგიდაზე პიტერ ბრუკის წიგნი დევს სახელად ''ცარიელი სივრცე''. მისი კითხვა ახალი დაწყებული აქვს და ამბობს, რომ წიგნში მსახიობისთვის ძალიან საინტერესო ნიუანსებზეა აქცენტი გაკეთებული. ეს რაც შეეხება პროფესიულ ლიტერატურას, იმავდროულად, ბოლო პერიოდში მსახიობი ისტორიული თემებით არის დაინტერესებული და სიამოვნებით შეასრულებდა რაიმე როლს ამავე ჟანრის ფილმში...

- ''ემერჯენსის'' ახალი სეზონი ახლახან, 20 იანვარს დაიწყო. ამ გადაცემას აქვს კიდევ რამდენიმე პროექტი, რომელიც უახლოეს მომავალში უნდა განხორციელდეს. წამყვანობას იმიტომ დავთანხმდი, რომ ეს გადაცემა არ ჰგავს შოუს. ერთი პერიოდი ძალიან ვიყავი ჩართული შოუებში და ამ ეტაპზე ვცდილობ, მათ თავი ავარიდო. გადაცემა თემატურად ძალიან საინტერესოა. სამედიცინო სფერო ყოველთვის მიზიდავდა, სკოლის პერიოდში ვაპირებდი, ჩემი ცხოვრება სამედიცინო ხაზით გამეგრძელებინა. სამედიცინო სფერო ჩვენს ოჯახში ძალიან აქტუალური იყო. ჩემი და მიკრობიოლოგია, ის ახლა ლონდონში ცხოვრობს და თავის საქმიანობას ეწევა. თან, იმ ადამიანებთან მუშაობაც მსიამოვნებს, რომლებიც გადაცემას ამზადებენ. ერთი სიტყვით, მომწონს ის საქმე, რომელსაც ახლა ამ გადაცემაში ვაკეთებ.

- რატომ აღარ გინდა შოუების წაყვანა?

- ასე ''აღარ მინდა'' არაა. უბრალოდ, მინდა, რასაც წავიყვან, ჩემთვის საინტერესო იყოს. თან ერთფეროვნებას გავურბივარ და არც მე მინდა, ასეთი გავხდე. მსურს, უფრო მეტი დრო დავუთმო თეატრს, ასევე კინოს.

- საქართველოში ხშირად არ გვაქვს კინოს გადაღების ფუფუნება...

- სამწუხაროდ, ასეა, მაგრამ რასაც იღებენ, კასტინგის, ანუ შერჩევის სისტემაც ცოტა გაუგებარია ჩემთვის. მიხვალ ერთხელ, გადაგიღებენ ორ ფოტოს, გათქმევინებენ რაღაცას, გაყვირებენ და დამთავრდა. იმ დროს შეიძლება, არც ფოტოზე არ გამოხვიდე კარგად და ვერც ვერაფერი გააკეთო. ერთ მაგალითს გეტყვით, გადაცემა ''სუპერსტარის'' გახმოვანების დროს ერთი მსახიობი ამბობდა, ფილმზე დამიძახეს, ზუსტად სამი თვის განმავლობაში ყოველ კვირა გავდიოდი კასტინგს, შემდეგ როლზე დამამტკიცეს და მომცეს ერთი წელი იმისათვის, რომ ახალი როლისა და ფილმისთვის მოვმზადებულიყავიო. საქართველოში ასეთი რამ წარმოუდგენელია. ჩემზე ბევრჯერ უთქვამთ, ცოტა მძიმეაო, მე ასე არ მივიჩნევ. თუ რაღაცაზე ობიექტური პრეტენზია გიჩნდება, მაშინ გამოდის, რომ მძიმე ხარ.

ერთ-ერთ კასტინგზე ვიყავი მისული. არ ვიცი, ვინ იყო პერსონაჟი, არც გმირის ხასიათზე მითხრეს რამე, რაღაცა რეკლამას ვიღებთ და ახლა გვინდა, რომ გადაიხარხაროო. ვკითხულობ, ეს როგორ, როგორც ლევანი გადაიხარხარებს, თუ როგორც პერსონაჟი, რომელიც არ ვიცი, ვინ არის. პასუხი ვერ მივიღე. გადაიხარხარე! აი, ასეთია რეკლამის კასტინგი. მე ვერ გადავიხარხარე, ავდექი და წამოვედი. გადაეცით მას, ვინც რეკლამის კასტინგს აკეთებს, რომ არ გადავიხარხარებ, რადგან ეს ასე არ ხდება-მეთქი. ეს ერთი გითხარით, თორემ ასეთი შემთხვევა მილიონია. ეს ვიღაცას აღიზიანებს, ვიღაცას - არა, მე კი ჩემი შეხედულება და ცხოვრება მაქვს. ამბიციური არ ვარ, მაგრამ ერთი რამის ამბიცია მაქვს: მინდა, ყველაფერი იყოს პროფესიულ დონეზე, სადაც ბოლომდე დავიხარჯები. კონკრეტულად არავის ვგულისხმობ, მაგრამ როცა არაპროფესიონალიზმი გხვდება, შენი პროფესიონალიზმი თეთრი ყვავივით მოჩანს. ასეთი დამოკიდებულება არ შეიძლება: ფილმის გადაღება მინდა და მერე რა, რომ ოპერატორი ვარ, ან მერე რა, რომ ექიმი ვარ. აბა, მე რაღატომ ვისწავლე წლები, რატომ ვიმუშავე მეტყველებაზე, სცენაზე მიხვრა-მოხვრაზე. როგორ გამომდის, ეს სხვა თემაა, მაგრამ თეორიულად ხომ ვიცი?! იმან თეორიაც არ იცის, მაგრამ მიაჩნია, რომ არც არის საჭირო. ამიტომ არის, რომ ვფიქრობ, უფრო მეტი ენერგია ჩავდო რუსთაველის თეატრში. ხელოვნების სფეროში ამაზე ძვირფასი საჩუქარი, რომელიც, პირველ რიგში, უფლისგან მაქვს და შემდეგ - რობერტ სტურუასგან, ჯერჯერობით არ მქონია.

იხილეთ სტატიის გაგრძელება