Faceამბები
მსოფლიო

22

აპრილი

დღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი

სამშაბათი, მთვარის ოცდამეოთხე დღე დაიწყება 04:49-ზე, მთვარე მერწყულშია დღეს კარგია ახალი, მნიშვნელოვანი საქმეების დაწყება. ფინანსური საკითხების მოგვარება, ვაჭრობა. მოერიდეთ კამათს, საქმეების გარჩევას. არ გირჩევთ მგზავრობას, საცხოვრებელი მისამართის შეცვლას. სარგებელს მოგიტანთ კოლექტიური სამუშაო, მაგრამ კოლეგების მიმართ ირონიის, ცინიზმის გამოვლენას არ გირჩევთ. მოერიდეთ ალკოჰოლსა და სიგარეტს. გადადეთ ოპერაციები სახსრებზე, ბრმა ნაწლავზე, პროცედურები ფეხებზე, ნერვულ სისტემაზე. კარგი დღეა დასვენებისთვის, შიმშილისთვის. მოერიდეთ ალკოჰოლურ სასმელს.
სამხედრო
მეცნიერება
სპორტი
კულტურა/შოუბიზნესი
წიგნები
კვირის კითხვადი სტატიები
თვის კითხვადი სტატიები
სალომე ფაღავა - მა­შინ, რო­ცა ორი გზა ერ­თ­დე­ბა...
სალომე ფაღავა - მა­შინ, რო­ცა ორი გზა ერ­თ­დე­ბა...

ბავ­შ­ვო­ბა­ში, ალ­ბათ, ყვე­ლა გო­გო­ნა ოც­ნე­ბობს ბარ­ბის­ნა­ი­რი სახ­ლი ჰქონ­დეს, მას­სა­ვით ლა­მა­ზი იყოს და უფ­ლის­წუ­ლიც გა­მოჩ­ნ­დეს... მე­რე ყვე­ლა მათ­გა­ნი იზ­რ­დე­ბა და ოც­ნე­ბე­ბიც იც­ვ­ლე­ბა, თუმ­ცა სა­დღაც გუ­ლის სიღ­რ­მე­ში რჩე­ბა ის, რა­საც ყვე­ლა ეძებს, ზოგს უმარ­თ­ლებს და პო­უ­ლობს, ზოგს კი... სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თ­ვის ცნო­ბი­ლია, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, ნი­ჭი­ე­რი, ლა­მა­ზი... მი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლო­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ნამ­დ­ვი­ლად ახ­დენს. ცო­ტამ თუ იცის, რომ ცო­ტა ხნის წინ სა­ლო­მემ თბი­ლი და ლა­მა­ზი ოჯა­ხუ­რი ბუ­დე ააშე­ნა, მი­სი სი­ცოცხ­ლის აზ­რი კი, სულ ერ­თი თვი­საა და უკ­ვე ჟურ­ნა­ლის­თ­ვის პო­ზი­რებს. ბედ­ნი­ე­რია, თვა­ლე­ბი უბ­რ­წყი­ნავს და მო­მა­ვალს იმე­დის თვა­ლით უყუ­რებს, სავ­სეა სიყ­ვა­რუ­ლით, ზრუნ­ვი­თა და სით­ბო­თი...

სა­ლო­მე...

ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძე, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­საც სა­ლო­მემ ცხოვ­რე­ბა და­უ­კავ­ში­რა, რო­მელ­მაც მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა მი­სი ცხოვ­რე­ბა, მი­სი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა, თვი­თონ... ბე­ქა იუ­რის­ტია, საქ­მი­ა­ნი, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და კე­თი­ლი, აქვს უნა­რი, სით­ბო გა­უ­ნა­წი­ლოს გარ­შე­მომ­ყო­ფებს და მათ თა­ვი ბედ­ნი­ე­რად აგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნოს. სა­ლო­მე კმა­ყო­ფი­ლი და სი­ხა­რუ­ლით სავ­სეა, იმი­ტომ, რომ ხე­დავს, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უნ­და გა­ა­ტა­როს, ყვე­ლას­თ­ვის მი­სა­ღე­ბია. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა ოჯა­ხის შექ­მ­ნის შე­სა­ხებ საკ­მა­ოდ მოკ­ლე დრო­ში მი­ი­ღო ან არც მი­უ­ღია და ეს მა­ნამ­დეც, იქ, სა­დღაც ზე­მოთ იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი... ალ­ბათ, ში­ნა­გა­ნად იგ­რ­ძ­ნო და მი­ი­ღო სა­ჩუ­ქა­რი. ზუს­ტად არც ახ­სოვს, რო­გორ მოხ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ან ხე­ლი რო­გორ სთხო­ვა, ან რო­დის გა­და­ვი­და ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ცი­ლე­ბით სე­რი­ო­ზულ ფა­ზა­ში... ახ­სოვს სა­კუ­თა­რი თა­ვი ბე­ქას გაც­ნო­ბამ­დე, რო­ცა ფიქ­რობ­და სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­ზე, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან ცო­ტა ხნით წას­ვ­ლა­სა და იქ სწავ­ლის გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ზე. მე­რე ერთ დღეს იგ­რ­ძ­ნო, რომ ასე უნ­და მო­იქ­ცეს და სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა ბე­ქას და­უ­კავ­ში­რა. არა­ვის სჯე­რო­და, უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებ­საც კი, თუმ­ცა... დღეს ბედ­ნი­ე­რია, ძა­ლი­ან!

ყვე­ლა­ფე­რი კი იმით და­იწყო, რომ რა­მიშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნი გახ­ს­ნა. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ ის სწო­რედ ბე­ქას სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სის პირ­ველ სარ­თულ­ზე მდე­ბა­რე­ობ­და. თით­ქოს ასეც უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო, ბე­ქა იქ უნ­და შე­სუ­ლი­ყო, ენა­ხა სა­ლო­მე და მე­რე... სწო­რედ სა­ლო­ნი­დან და­იწყო მა­თი ნაც­ნო­ბო­ბა, თა­ვი­დან, ბე­ქაც ისე­ვე შე­დი­ო­და იქ, რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნი მე­ზობ­ლე­ბი. ცო­ტა ხან­ში კი, იქ იმ­დე­ნი­ვე დროს ატა­რებ­და, რამ­დენ­საც სა­ლო­მე და მი­სი მე­გო­ბა­რი. თა­ვი­დან­ვე მა­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა ისე აე­წყო, რომ ორი­ვე გრძნობ­და - ეს არაა ერ­თი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი. შეხ­ვედ­რე­ბი გაგ­რ­ძელ­და სა­ლონს გა­რეთ, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში, ისე წა­რი­მარ­თა ურ­თი­ერ­თო­ბა, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, სა­უბ­რის თე­მა სა­ოც­ნე­ბო ქორ­წი­ლი გახ­და. ბო­ლომ­დე ვერ მიხ­ვ­და, რო­გორ და­იწყეს ლა­პა­რა­კი სა­ქორ­წი­ნო სამ­ზა­დის­ზე, კა­ბა­ზე, სტუმ­რებ­ზე, ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ბუ­ნებ­რი­ვად მოხ­და... აღ­მოჩ­ნ­და, რომ მა­თი გე­მოვ­ნე­ბა და სურ­ვი­ლე­ბი და­ემ­თხ­ვა, ბე­ქა­საც ძა­ლი­ან უნ­დო­და ზა­ფხულ­ში ქორ­წი­ლი, ღია ცის ქვეშ ხე­ლის მო­წე­რა, ცო­ცხა­ლი მუ­სი­კა... ყვე­ლა­ფე­რი ზღა­პარს ჰგავ­და, თუმ­ცა რე­ა­ლო­ბამ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა, იმი­ტომ, რომ მე­რე იყო ოც­ნე­ბის ქორ­წი­ლი, რის შემ­დე­გაც ორი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის გზა ერთ კა­ლა­პოტ­ში მო­თავ­ს­და, გა­ერ­თი­ან­და და და­იწყო თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა. ეს ზღა­პარ­ზე მე­ტია, ეს რე­ა­ლო­ბაა!

ბე­ქა...

ყვე­ლა­ფე­რი და­წე­რი­ლი­ვით მოხ­და, თით­ქოს ვი­ღა­ცამ სა­დღაც და­წე­რა, რომ სა­ლო­მე მის სახ­ლ­თან გახ­ს­ნი­და სა­ლონს, რომ მი­სი სი­ლა­მა­ზე პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვი­სას შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მო­ახ­დენ­და და ოჯახს შექ­მ­ნიდ­ნენ, სხვა­ნა­ი­რად ვერც მოხ­დე­ბო­და! ახ­სოვს, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად ნა­ხა, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მის­მა გა­რეგ­ნო­ბამ მო­ახ­დი­ნა, თუმ­ცა მა­ლე­ვე მიხ­ვ­და, რომ მი­სი ღი­მი­ლი გუ­ლი­დან მო­დი­ო­და, ქცე­ვა და ხა­სი­ა­თი - ლა­ღი, ცო­ტა ბავ­შ­ვუ­რიც... უყუ­რებ­და და თით­ქოს გამ­ჭ­ვირ­ვა­ლე იყო, კრის­ტა­ლი­ვით სუფ­თა და ეს მო­ე­წო­ნა ძა­ლი­ან. ბე­ქას ადა­მი­ა­ნებ­ში სწო­რედ ეს მოს­წონს და იზი­დავს - გულ­წ­რ­ფე­ლო­ბა. 37 წლის ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის რთუ­ლიც იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და თან არც... მა­ნამ­დე ყვე­ლა ეკი­თხე­ბო­და, რო­დის და­ო­ჯახ­დე­ბო­და, თვი­თო­ნაც იცო­და, რომ უკ­ვე დროა, ეფიქ­რა სე­რი­ო­ზულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე, ოჯახ­ზე, შეხ­ვ­და თუ არა სა­ლო­მეს, მიხ­ვ­და, რომ სწო­რედ მას ელო­და. მე­რე ზღა­პა­რი და­იწყო, იყო და არა იყო რა - იყო სა­ლო­მე სა­ქორ­წი­ნო კა­ბა­ში, თვი­თონ ჩო­ხა-ახა­ლუხ­ში და...

სა­ლო­მე

თა­ვი­დან უც­ნა­უ­რიც კი იყო, სა­ლო­მეს, ქორ­წი­ლი­დან მა­ლე­ვე ბა­ქო­ში გა­და­ღე­ბებ­ზე მო­უ­წია წას­ვ­ლამ. რო­ცა დაბ­რუნ­და და ეს­მო­და ბე­ქას ფრა­ზა, ჩე­მი ცო­ლი ბა­ქო­დან ჩა­მო­ვი­დაო, ცო­ტა ეხა­მუ­შე­ბო­და კი­დეც. თა­ვი­დან, თვი­თო­ნაც ეჩ­ვე­ო­და ფრა­ზას და უფ­რო ალ­ბათ სტა­ტუსს. მა­ლე­ვე გა­ი­გეს, რომ ბავ­შვს ელო­დე­ბოდ­ნენ, მო­ნას­ტერ­ში მი­დი­ოდ­ნენ მა­მა ან­დ­რი­ას­თან და გზა­ში სა­ლო­მემ იგ­რ­ძ­ნო, იგ­რ­ძ­ნო ღვთის სა­ჩუ­ქა­რი. იმა­ვე წამს შეგ­რ­ძ­ნე­ბა გა­ახ­მო­ვა­ნა და თქვა: "მგო­ნი, ორ­სუ­ლად ვარ"! სა­ხელ­ზე ბევ­რი არ უფიქ­რი­ათ, ბავ­შვს მა­თი მა­მა­ოს სა­ხე­ლი და­არ­ქ­ვეს. იმ დღი­დან და­იწყო დე­დო­ბის­თ­ვის მზა­დე­ბა. გა­მუდ­მე­ბით ოც­ნე­ბობ­და, რომ მი­სი პა­ტა­რა ჯან­მ­რ­თე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­უ­ვი­წყა­რი იქ­ნე­ბა წა­მი, რო­ცა პა­ტა­რა მკერ­დ­ზე და­უწ­ვი­ნეს. ნამ­დ­ვი­ლად სას­წა­უ­ლი და სიტყ­ვით გად­მო­უ­ცე­მე­ლია დე­დო­ბა... ან­დ­რი­ამ ოჯ­ახის ცხოვ­რე­ბის წე­სი მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა, ყო­ვე­ლი დი­ლა მას­ზე ფიქ­რი­თა და ზრუნ­ვით იწყე­ბა.

ბე­ქა

სა­ო­ცა­რია თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა, რო­ცა ყო­ველ დი­ლას საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლის გვერ­დით იღ­ვი­ძებ, თუმ­ცა რო­ცა გვერ­დით შენს შვილს ტკბი­ლად ძი­ნავს, ეს აღ­მაფ­რე­ნაა. არა­ფე­რი შე­ედ­რე­ბა მა­მო­ბას, ალ­ბათ, ამა­ზე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ოც­ნე­ბობ­და. უყუ­რებს, იცის, რომ მის ცხოვ­რე­ბა­ზე პა­სუ­ხის­მ­გე­ბე­ლია, მის აღ­ზ­რ­და­ზე, მო­მა­ვალ­ზე... იცის, რომ უნ­და უყ­ვარ­დეს, იმი­ტომ, რომ მი­სი სის­ხ­ლი და ხორ­ცია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გო­ნე­ბა­შია და იცის... მაგ­რამ რო­ცა უყუ­რებს მძი­ნა­რე რო­გორ იღი­მის, მა­შინ ხვდე­ბა, რომ გო­ნე­ბა აქ არა­ფერ შუ­ა­შია, ეს ისაა, რა­საც ვერ ახ­ს­ნი, ვერ გად­მოს­ცემ, ეს მი­სი შვი­ლია და მორ­ჩა!

სა­ლო­მე

მო­მა­ვალს ერ­თად ასე ხე­დავს: წლე­ბის შემ­დეგ იცხოვ­რე­ბენ ქა­ლაქ­გა­რეთ, ეყო­ლე­ბათ რამ­დე­ნი­მე შვი­ლი, ექ­ნე­ბათ სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და სით­ბო­თი სავ­სე ოჯა­ხი, სა­დაც ყო­ვე­ლი დი­ლა ერ­თ­მა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვით გა­თენ­დე­ბა და და­ღამ­დე­ბა...

ბე­ქა

გრძნობს, რომ ბედ­ნი­ე­რია! სა­ლო­მეს გაც­ნო­ბამ­დე აღარც კი ახ­სოვს, რო­გო­რი იყო, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ცხოვ­რობ­და: და­დი­ო­და კლუ­ბებ­ში, ქარ­თუ­ლი სუფ­რა და დი­დი სა­დღეგ­რ­ძე­ლო­ე­ბი არას­დ­როს იზი­დავ­და, სულ სამ­სა­ხუ­რის საქ­მე­ებ­ში იყო ჩაფ­ლუ­ლი, აკე­თებ­დი მაქ­სი­მუმს და იხარ­ჯე­ბო­და, ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თ­ვის ხდე­ბო­და, რომ დღე­ვან­დელ დღემ­დე მო­სუ­ლი­ყო. მო­მა­ვალ­ზე ბევ­რს ფიქ­რობს, კი­დევ უნ­და შვი­ლე­ბი, უნ­და თბი­ლის­თან ახ­ლოს ჰქონ­დეთ სახ­ლი, ლა­მა­ზი ეზო­თი, გამ­წ­ვა­ნე­ბით, ორი ძაღ­ლით, სიმ­შ­ვი­დით და სიმ­ყუდ­რო­ვით სავ­სე. ად­გი­ლი, სა­დაც ოჯახ­თან ერ­თად ბედ­ნი­ე­რად იცხოვ­რებს იქამ­დე, სა­ნამ...

მა­შინ, რო­ცა გრძნო­ბა სა­ერ­თოა, სა­ერ­თოა მო­მა­ვალ­ზე ფიქ­რი და ოც­ნე­ბა, მა­შინ რო­ცა ორი ადა­მი­ა­ნის გზა ერ­თ­დე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლით იქ­მ­ნე­ბა ოჯა­ხი - ნამ­დ­ვი­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. აქ, ამ ფურ­ცელ­ზე კი, ესაა სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა­სა და ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძის სა­ერ­თო ბედ­ნი­ე­რე­ბა!

ქე­თი მი­ქა­ნა­ძე

ყო­ველ­თვი­უ­რი ჟურ­ნა­ლი "ბო­მონ­დი"

სალომე ფაღავა - მა­შინ, რო­ცა ორი გზა ერ­თ­დე­ბა...

სალომე ფაღავა - მა­შინ, რო­ცა ორი გზა ერ­თ­დე­ბა...

ბავ­შ­ვო­ბა­ში, ალ­ბათ, ყვე­ლა გო­გო­ნა ოც­ნე­ბობს ბარ­ბის­ნა­ი­რი სახ­ლი ჰქონ­დეს, მას­სა­ვით ლა­მა­ზი იყოს და უფ­ლის­წუ­ლიც გა­მოჩ­ნ­დეს... მე­რე ყვე­ლა მათ­გა­ნი იზ­რ­დე­ბა და ოც­ნე­ბე­ბიც იც­ვ­ლე­ბა, თუმ­ცა სადღაც გუ­ლის სიღ­რ­მე­ში რჩე­ბა ის, რა­საც ყვე­ლა ეძებს, ზოგს უმარ­თ­ლებს და პო­უ­ლობს, ზოგს კი... სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თ­ვის ცნო­ბი­ლია, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, ნი­ჭი­ე­რი, ლა­მა­ზი... მი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლო­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ნამ­დ­ვი­ლად ახ­დენს. ცო­ტამ თუ იცის, რომ ცო­ტა ხნის წინ სა­ლო­მემ თბი­ლი და ლა­მა­ზი ოჯა­ხუ­რი ბუ­დე ააშე­ნა, მი­სი სი­ცოცხ­ლის აზ­რი კი, სულ ერ­თი თვი­საა და უკ­ვე ჟურ­ნა­ლის­თ­ვის პო­ზი­რებს. ბედ­ნი­ე­რია, თვა­ლე­ბი უბ­რ­წყი­ნავს და მო­მა­ვალს იმე­დის თვა­ლით უყუ­რებს, სავ­სეა სიყ­ვა­რუ­ლით, ზრუნ­ვი­თა და სით­ბო­თი...

სა­ლო­მე...

ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძე, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­საც სა­ლო­მემ ცხოვ­რე­ბა და­უ­კავ­ში­რა, რო­მელ­მაც მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა მი­სი ცხოვ­რე­ბა, მი­სი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა, თვი­თონ... ბე­ქა იურის­ტია, საქ­მი­ა­ნი, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და კე­თი­ლი, აქვს უნა­რი, სით­ბო გა­უ­ნა­წი­ლოს გარ­შე­მომ­ყო­ფებს და მათ თა­ვი ბედ­ნი­ე­რად აგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნოს. სა­ლო­მე კმა­ყო­ფი­ლი და სი­ხა­რუ­ლით სავ­სეა, იმი­ტომ, რომ ხე­დავს, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უნ­და გა­ა­ტა­როს, ყვე­ლას­თ­ვის მი­სა­ღე­ბია. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა ოჯა­ხის შექ­მ­ნის შე­სა­ხებ საკ­მა­ოდ მოკ­ლე დრო­ში მი­ი­ღო ან არც მი­უ­ღია და ეს მა­ნამ­დეც, იქ, სადღაც ზე­მოთ იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი... ალ­ბათ, ში­ნა­გა­ნად იგ­რ­ძ­ნო და მი­ი­ღო სა­ჩუ­ქა­რი. ზუს­ტად არც ახ­სოვს, რო­გორ მოხ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ან ხე­ლი რო­გორ სთხო­ვა, ან რო­დის გა­და­ვი­და ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ცი­ლე­ბით სე­რი­ო­ზულ ფა­ზა­ში... ახ­სოვს სა­კუ­თა­რი თა­ვი ბე­ქას გაც­ნო­ბამ­დე, რო­ცა ფიქ­რობ­და სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­ზე, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან ცო­ტა ხნით წას­ვ­ლა­სა და იქ სწავ­ლის გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ზე. მე­რე ერთ დღეს იგ­რ­ძ­ნო, რომ ასე უნ­და მო­იქ­ცეს და სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა ბე­ქას და­უ­კავ­ში­რა. არა­ვის სჯე­რო­და, უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებ­საც კი, თუმ­ცა... დღეს ბედ­ნი­ე­რია, ძა­ლი­ან!

ყვე­ლა­ფე­რი კი იმით და­იწყო, რომ რა­მიშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნი გახ­ს­ნა. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ ის სწო­რედ ბე­ქას საცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სის პირ­ველ სარ­თულ­ზე მდე­ბა­რე­ობ­და. თით­ქოს ასეც უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო, ბე­ქა იქ უნ­და შე­სუ­ლი­ყო, ენა­ხა სა­ლო­მე და მე­რე... სწო­რედ სა­ლო­ნი­დან და­იწყო მა­თი ნაც­ნო­ბო­ბა, თა­ვი­დან, ბე­ქაც ისე­ვე შე­დი­ო­და იქ, რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნი მე­ზობ­ლე­ბი. ცო­ტა ხან­ში კი, იქ იმ­დე­ნი­ვე დროს ატა­რებ­და, რამ­დენ­საც სა­ლო­მე და მი­სი მე­გო­ბა­რი. თა­ვი­დან­ვე მა­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა ისე აეწყო, რომ ორი­ვე გრძნობ­და - ეს არაა ერ­თი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი. შეხ­ვედ­რე­ბი გაგ­რ­ძელ­და სა­ლონს გა­რეთ, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში, ისე წა­რი­მარ­თა ურ­თი­ერ­თო­ბა, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, სა­უბ­რის თე­მა სა­ოც­ნე­ბო ქორ­წი­ლი გახ­და. ბო­ლომ­დე ვერ მიხ­ვ­და, რო­გორ და­იწყეს ლაპარაკი სა­ქორ­წი­ნო სამ­ზა­დის­ზე, კა­ბა­ზე, სტუმ­რებ­ზე, ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ბუ­ნებ­რი­ვად მოხ­და... აღ­მოჩ­ნ­და, რომ მა­თი გე­მოვ­ნე­ბა და სურ­ვი­ლე­ბი და­ემ­თხ­ვა, ბე­ქა­საც ძა­ლი­ან უნ­დო­და ზაფხულ­ში ქორ­წი­ლი, ღია ცის ქვეშ ხე­ლის მო­წე­რა, ცოცხა­ლი მუ­სი­კა... ყვე­ლა­ფე­რი ზღა­პარს ჰგავ­და, თუმ­ცა რე­ა­ლო­ბამ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა, იმი­ტომ, რომ მე­რე იყო ოც­ნე­ბის ქორ­წი­ლი, რის შემ­დე­გაც ორი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის გზა ერთ კა­ლა­პოტ­ში მო­თავ­ს­და, გა­ერ­თი­ან­და და და­იწყო თა­ნაცხოვ­რე­ბა. ეს ზღა­პარ­ზე მე­ტია, ეს რე­ა­ლო­ბაა!

ბე­ქა...

ყვე­ლა­ფე­რი და­წე­რი­ლი­ვით მოხ­და, თით­ქოს ვი­ღა­ცამ სადღაც და­წე­რა, რომ სა­ლო­მე მის სახ­ლ­თან გახ­ს­ნი­და სა­ლონს, რომ მი­სი სი­ლა­მა­ზე პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვი­სას შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მო­ახ­დენ­და და ოჯახს შექ­მ­ნიდ­ნენ, სხვა­ნა­ი­რად ვერც მოხ­დე­ბო­და! ახ­სოვს, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად ნა­ხა, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მის­მა გა­რეგ­ნო­ბამ მო­ახ­დი­ნა, თუმ­ცა მა­ლე­ვე მიხ­ვ­და, რომ მი­სი ღი­მი­ლი გუ­ლი­დან მო­დი­ო­და, ქცე­ვა და ხა­სი­ა­თი - ლა­ღი, ცო­ტა ბავ­შ­ვუ­რიც... უყუ­რებ­და და თით­ქოს გამ­ჭ­ვირ­ვა­ლე იყო, კრის­ტა­ლი­ვით სუფ­თა და ეს მო­ე­წო­ნა ძა­ლი­ან. ბე­ქას ადა­მი­ა­ნებ­ში სწო­რედ ეს მოს­წონს და იზი­დავს - გულ­წ­რ­ფე­ლო­ბა. 37 წლის ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის რთუ­ლიც იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და თან არც... მა­ნამ­დე ყვე­ლა ეკითხე­ბო­და, რო­დის და­ო­ჯახ­დე­ბო­და, თვი­თო­ნაც იცო­და, რომ უკ­ვე დროა, ეფიქ­რა სე­რი­ო­ზულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე, ოჯახ­ზე, შეხ­ვ­და თუ არა სა­ლო­მეს, მიხ­ვ­და, რომ სწო­რედ მას ელო­და. მე­რე ზღა­პა­რი და­იწყო, იყო და არა იყო რა - იყო სა­ლო­მე სა­ქორ­წი­ნო კა­ბა­ში, თვი­თონ ჩო­ხა-ახა­ლუხ­ში და...

სა­ლო­მე

თა­ვი­დან უც­ნა­უ­რიც კი იყო, სა­ლო­მეს, ქორ­წი­ლი­დან მა­ლე­ვე ბა­ქო­ში გა­და­ღე­ბებ­ზე მო­უ­წია წას­ვ­ლამ. რო­ცა დაბ­რუნ­და და ეს­მო­და ბე­ქას ფრა­ზა, ჩე­მი ცო­ლი ბა­ქო­დან ჩა­მო­ვი­დაო, ცო­ტა ეხა­მუ­შე­ბო­და კი­დეც. თა­ვი­დან, თვი­თო­ნაც ეჩ­ვე­ო­და ფრა­ზას და უფ­რო ალ­ბათ სტა­ტუსს. მა­ლე­ვე გა­ი­გეს, რომ ბავშვს ელო­დე­ბოდ­ნენ, მო­ნას­ტერ­ში მი­დი­ოდ­ნენ მა­მა ან­დ­რი­ას­თან და გზა­ში სა­ლო­მემ იგ­რ­ძ­ნო, იგ­რ­ძ­ნო ღვთის სა­ჩუ­ქა­რი. იმა­ვე წამს შეგ­რ­ძ­ნე­ბა გა­ახ­მო­ვა­ნა და თქვა: "მგო­ნი, ორ­სუ­ლად ვარ"! სა­ხელ­ზე ბევ­რი არ უფიქ­რი­ათ, ბავშვს მა­თი მა­მა­ოს სა­ხე­ლი და­არ­ქ­ვეს. იმ დღი­დან და­იწყო დე­დო­ბის­თ­ვის მზა­დე­ბა. გა­მუდ­მე­ბით ოც­ნე­ბობ­და, რომ მი­სი პა­ტა­რა ჯან­მ­რ­თე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­უ­ვიწყა­რი იქ­ნე­ბა წა­მი, რო­ცა პა­ტა­რა მკერ­დ­ზე და­უწ­ვი­ნეს. ნამ­დ­ვი­ლად სას­წა­უ­ლი და სიტყ­ვით გად­მო­უ­ცე­მე­ლია დე­დო­ბა... ან­დ­რი­ამ ოჯ­ახის ცხოვ­რე­ბის წე­სი მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა, ყო­ვე­ლი დი­ლა მას­ზე ფიქ­რი­თა და ზრუნ­ვით იწყე­ბა.

ბე­ქა

სა­ო­ცა­რია თა­ნაცხოვ­რე­ბა, რო­ცა ყო­ველ დი­ლას საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლის გვერ­დით იღ­ვი­ძებ, თუმ­ცა რო­ცა გვერ­დით შენს შვილს ტკბი­ლად ძი­ნავს, ეს აღ­მაფ­რე­ნაა. არა­ფე­რი შე­ედ­რე­ბა მა­მო­ბას, ალ­ბათ, ამა­ზე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ოც­ნე­ბობ­და. უყუ­რებს, იცის, რომ მის ცხოვ­რე­ბა­ზე პა­სუ­ხის­მ­გე­ბე­ლია, მის აღ­ზ­რ­და­ზე, მო­მა­ვალ­ზე... იცის, რომ უნ­და უყ­ვარ­დეს, იმი­ტომ, რომ მი­სი სის­ხ­ლი და ხორ­ცია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გო­ნე­ბა­შია და იცის... მაგ­რამ რო­ცა უყუ­რებს მძი­ნა­რე რო­გორ იღი­მის, მა­შინ ხვდე­ბა, რომ გო­ნე­ბა აქ არა­ფერ შუ­ა­შია, ეს ისაა, რა­საც ვერ ახ­ს­ნი, ვერ გად­მოს­ცემ, ეს მი­სი შვი­ლია და მორ­ჩა!

სა­ლო­მე

მო­მა­ვალს ერ­თად ასე ხე­დავს: წლე­ბის შემ­დეგ იცხოვ­რე­ბენ ქა­ლაქ­გა­რეთ, ეყო­ლე­ბათ რამ­დე­ნი­მე შვი­ლი, ექ­ნე­ბათ სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და სით­ბო­თი სავ­სე ოჯა­ხი, სა­დაც ყო­ვე­ლი დი­ლა ერ­თ­მა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვით გა­თენ­დე­ბა და და­ღამ­დე­ბა...

ბე­ქა

გრძნობს, რომ ბედ­ნი­ე­რია! სა­ლო­მეს გაც­ნო­ბამ­დე აღარც კი ახ­სოვს, რო­გო­რი იყო, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ცხოვ­რობ­და: და­დი­ო­და კლუ­ბებ­ში, ქარ­თუ­ლი სუფ­რა და დი­დი სადღეგ­რ­ძე­ლო­ე­ბი არას­დ­როს იზი­დავ­და, სულ სამ­სა­ხუ­რის საქ­მე­ებ­ში იყო ჩაფ­ლუ­ლი, აკე­თებ­დი მაქ­სი­მუმს და იხარ­ჯე­ბო­და, ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თ­ვის ხდე­ბო­და, რომ დღე­ვან­დელ დღემ­დე მო­სუ­ლი­ყო. მო­მა­ვალ­ზე ბევრს ფიქ­რობს, კი­დევ უნ­და შვი­ლე­ბი, უნ­და თბი­ლის­თან ახ­ლოს ჰქონ­დეთ სახ­ლი, ლა­მა­ზი ეზო­თი, გამ­წ­ვა­ნე­ბით, ორი ძაღ­ლით, სიმ­შ­ვი­დით და სიმ­ყუდ­რო­ვით სავ­სე. ად­გი­ლი, სა­დაც ოჯახ­თან ერ­თად ბედ­ნი­ე­რად იცხოვ­რებს იქამ­დე, სა­ნამ...

მა­შინ, რო­ცა გრძნო­ბა სა­ერ­თოა, სა­ერ­თოა მო­მა­ვალ­ზე ფიქ­რი და ოც­ნე­ბა, მა­შინ რო­ცა ორი ადა­მი­ა­ნის გზა ერ­თ­დე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლით იქ­მ­ნე­ბა ოჯა­ხი - ნამ­დ­ვი­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. აქ, ამ ფურ­ცელ­ზე კი, ესაა სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა­სა და ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძის სა­ერ­თო ბედ­ნი­ე­რე­ბა!

ქე­თი მი­ქა­ნა­ძე

ყოველთვიური ჟურნალი "ბომონდი"

სალომე ჭაჭუა უცხოეთში მიემგზავრება - რომელი ქვეყნის "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" გამოჩნდება მოცეკვავე

"სადაც არ უნდა ყოფილიყო, ყოველთვის სახლში ბრუნდებოდა... თბილისში..." - რას წერს გენიალურ კომპოზიტორზე ხელოვნებათმცოდნე

„თბილისური ჩუქურთმა“ - იმპრესიონისტი მხატვრის გამოფენა, რომელიც თბილისობას ეძღვნება