თბილისელი ტაქსისტი ბებოს ისტორიები
მარინა პაატოვა მიიჩნევს, რომ თუ საქართველოში ოდესმე ექსტრემალურ პროფესიებზე რამე დაიწერება, მის სახელს აუცილებლად ახსენებენ... პირველ პროფესიად ექთანობა აირჩია და სამხედრო სამედიცინო სამსახურის უფროსი სერჟანტიც გახდა, მაგრამ ახლა ლაგოდეხში ტაქსის მძღოლად მუშაობს. თავის დროზე პედიკიურსაც აკეთებდა და მასაჟისტიც იყო. მანქანის მართვა დამოუკიდებლად ისწავლა და დააზიანა კიდეც, თუმცა უკან არ დაუხევია - ოჯახს რჩენა უნდოდა.
- ვოლგოგრადში სამედიცინო სასწავლებელი წარმატებით დავამთავრე და კომკავშირული საგზურით ბამის ასაღებად წავედი. 18 წლის ნაწნავებიანი გოგო რიგითი მუშა ვიყავი, ჩექმა და ნიჩაბი იყო ჩემი სამუშაო ფორმა. მომავალი მეუღლეც იქ გავიცანი. ჯერ დისკოთეკაზე დამპატიჟა, მერე - სადილზე. სუფრასთან განსაკუთრებულად გვემსახურებოდნენ. გამიკვირდა... მოგვიანებით გავიგე, რომ ჩემი მოწონებული, კანონიერი ქურდი, მეტსახელად "ბალაშა" ყოფილა. ბამზე დიდი ქორწილი გადაგვიხადეს. უკვე ფეხმძიმედ ვიყავი, სახლში რომ დავრეკე, გავთხოვდი-მეთქი. ჩელიაბინსკში მოსანახულებლად ჯერ მამა ჩამოვიდა, მერე - დედა... რვა თვის ფეხმძიმე ვიყავი, მოულოდნელად სახლში კარზე კაკუნის ხმა გავიგე, გავიხედე და მილიციელები შემრჩნენ ხელთ.
ქალიშვილი შეგვეძინა. ციხეში შევუთვალე, მიიღე გადაწყვეტილება - ან ოჯახი, ან შენი სამყარო-მეთქი, მაგრამ მეორე არჩია. წამოვედი, რადგან მე ოჯახი, სითბო და მეუღლეზე ზრუნვა მინდოდა და არა - ციხის კარზე სიარული.
- თქვენს საქართველოში დაბრუნებაზე არაფერი უთქვამს ან არ გეხმარებოდათ?
- ჩამოსული იყო, შერიგებას მთხოვდა, მაგრამ უარი ვუთხარი. მერე გავიგე, ქუჩაში მოუკლავთ... შვილის გაზრდაში დედა მეხმარებოდა, თან თონეში პურს აცხობდა, მე კი ვყიდდი.
- ოჯახმა თქვენს ტაქსის მძღოლობაზე რა თქვა?
- ჩემს ძმას ჯერ ხუმრობა ეგონა, მაგრამ მერე შეეგუა. ხან ვის ვეხვეწებოდი, მართვა ესწავლებინათ და ხან - ვის, მაგრამ უშედეგოდ. პირველი "ჟიგული" მყავდა. მანქანის მართვა ისე მინდოდა, მარტო მივუჯექი საჭეს და გვარიანადაც დავამტვრიე. დედამ საგარეო საქმეთა მინისტრი შემარქვა, რადგან ოჯახს ვამარაგებდი. დედა ცოცხალი აღარ არის, მე კი დილით შვილიშვილი ჯერ სკოლაში მიმყავს, მერე - მუსიკაზე, მერე, თუ კლიენტმა დამირეკა, ვემსახურები. ბავშვმაც იცის, რომ ბებია ტაქსის მძღოლია.
ერთხელ, ჩემი შვილიშვილი ცხრა თვის იყო, კლიენტმა დამირეკა. ბავშვის დამტოვებელი არავინ მყავდა და თან წავიყვანე. საფენებში გახვეული გვერდით სავარძელზე დავაწვინე. ნახევარი გზა გავიარეთ და მგზავრი მეკითხება, შვილო, ეს ბავშვი ვისიაო?
მეც დაუფიქრებლად ვუპასუხე, რა ვიცი, დეიდა, კლიენტმა დამიტოვა, მეც საფენები ვუყიდე და ასე დამყავს-მეთქი. ვაიმე, ვინ სასიკვდილემ გაიმეტა ასეო, უცებ მომაწყევლა. მერე ბავშვმა ტირილი რომ მორთო, შეწუხებულმა მითხრა, შვილო, დაკავებული ხარ, ტაქსაობ, ბავშვი ჩემთან დატოვე, მე გავზრდიო. ამ სიტყვების გაგონებაზე გამოვფხიზლდი, რას ბრძანებთ, ვიხუმრე, ბავშვი ჩემია, რა ვქნა, თუ არ ვიმუშავე, ვერ ვარჩენ-მეთქი. გამიღიმა, ფული გადამიხადა და დამლოცა... ბევრს გადავუგდივარ - ფული არ გადაუხდია, უფრო - ახალგაზრდებს, თუმცა არც ხანში შესული მამაკაცები ჩამორჩებიან.
როგორია, მიგყავს ბეხრეწი კაცი და უცებ გეუბნება, ფული არა მაქვსო. ყოფილა შემთხვევა, უთხოვიათ, ახლა არა მაქვს, მადროვეო. ნასვამებიც წამიყვანია, უთქვამთ, ფულს ამოგიტანთო და სიტყვა შეუსრულებიათ. მოვალეებიც მყავს, ხელფასამდე დაცდას მთხოვენ, მერე მირეკავენ, მოდი, ანგარიში გავასწოროთო. ათი წელია, ამ საქმეს ვაკეთებ და ისე გავიწაფე, თუ "ბირჟაზე" არ ვდგავარ და მირეკავენ, ხმაზე ვცნობ, გადამხდელია თუ არა.
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
