"მა­ესტროს" დი­ლის გა­და­ცე­მის - "მაღ­ვი­ძა­რას" წამ­ყვა­ნი, ლე­ვან ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი "გზის" ერ­თგულ­მა მკი­თხვე­ლებ­მა და "მგზავ­ნე­ლებ­მა" თა­ვის დრო­ზე, რუბ­რი­კი­დან - "გზავ­ნი­ლე­ბი" ლეო91-ის მეტ­სა­ხე­ლით გა­ვი­ცა­ნით. ის მე­სი­ჯე­ბით სა­ხა­ლი­სო ამ­ბებს სა­ინ­ტე­რე­სოდ გვიყ­ვე­ბო­და. შემ­დეგ, როცა ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა გა­და­წყვი­ტა, ჩვენს ჟურ­ნალ­თა­ნაც თა­ნამ­შრომ­ლობ­და. სა­ჟურ­ნა­ლე მა­სა­ლებს ისე მოკ­ლედ და ამომ­წუ­რა­ვად წერ­და, რომ ჩვე­ნი რე­დაქ­ტო­რე­ბი ხუმ­რობ­დნენ, - რე­პორ­ტა­ჟე­ბის ნაც­ვლად, "დე­პე­შებს" გვიგ­ზავ­ნი­სო... ამ­ჟა­მად ლე­ვა­ნის ძი­რი­თა­დი საქ­მი­ა­ნო­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ას უკავ­შირ­დე­ბა, თუმ­ცა ჩვენს ძველ "მგზავ­ნელს" ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის სხვა­დას­ხვა სფე­რო აინ­ტე­რე­სებს...

- "მაღ­ვი­ძა­რის" წამ­ყვა­ნებს მა­ღა­ლი სი­ცხეც რომ გვქონ­დეს, დი­ლით ეთერ­ში მა­ინც ოთხი­ვე უნდა ვი­ყოთ. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ეს რთუ­ლი იყო. ახლა "მე­ძი­ნე­ბა­ზე" წუ­წუ­ნი აღარ გა­მოგ­ვდის.

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში რო­გორ მოხ­ვდი?

- პა­ტიმ­რე­ბის წა­მე­ბის ამ­სახ­ვე­ლი ვი­დე­ო­ე­ბის გავ­რცე­ლე­ბის შემ­დეგ, "მა­ესტრო­ზე" ისე­თი გა­და­ცე­მის შექ­მნის იდეა გაჩ­ნდა, რო­მელ­შიც სტუ­დენ­ტე­ბი თა­ვი­ანთ პრო­ტესტს გა­მოთ­ქვამ­დნენ. მა­მუ­კა ღლონტთან გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე იმა­ვე დღეს მი­ვე­დი. მი­თხრა: დღეს უკვე ეთერ­ში გა­დი­ხა­რო. სტუ­დი­ა­ში გა­და­ცე­მის და­წყე­ბამ­დე 15 წუ­თით ადრე შე­ვე­დი. კა­მე­რებს დაბ­ნე­უ­ლი ვუ­ყუ­რებ­დი. წინ ლეპ­ტო­პი მედო და ხე­ლე­ბი მი­კან­კა­ლებ­და. რო­გორც ჩანს, იმე­დი გა­ვა­მარ­თლე, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში - არ "ჩავფლავ­დი". შემ­დეგ, როცა უკვე "მაღ­ვი­ძა­რა­ზე" ფიქ­რი და­ი­წყეს, ჩვენს პრო­დი­უ­სერს - თა­მუ­ნა მჟა­ვა­ნა­ძეს გა­ვახ­სენ­დი. კას­ტინგზე მი­მიყ­ვა­ნეს. თემა უნდა მო­მემ­ზა­დე­ბი­ნა და კა­მე­რის წინ მე­სა­უბ­რა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ეს ბა­რი­ე­რიც გა­დავ­ლა­ხე... რა თქმა უნდა, ეთერ­ში ლაფ­სუ­სე­ბი გვქონ­და და ალ­ბათ ახ­ლაც გვაქვს, მაგ­რამ ვცდი­ლობთ, ჩვე­ნი საქ­მე კარ­გად ვა­კე­თოთ. თავ­და­პირ­ვე­ლად, პრე­სის მი­მო­ხილ­ვა ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, რად­გან მო­სამ­ზა­დებ­ლად დრო არ მქონ­და, შემ­დეგ შე­და­რე­ბით და­ვიხ­ვე­წე. მახ­სოვს, ერთხელ ერთ-ერთი ბო­როტ­მოქ­მე­დის გვა­რი შეც­დო­მით ვთქვი, სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფაქ­ტობ­რი­ვი შეც­დო­მა ეთერ­ში არ და­მიშ­ვია.

- როცა ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა გა­და­წყვი­ტე, ამის შე­სა­ხებ "გზის" ფურ­ცლე­ბი­დან შე­ვი­ტყვეთ - რუბ­რი­კა "გზავ­ნი­ლებ­ში" აქ­ტი­უ­რად ამე­სი­ჯებ­დი...

- "გზავ­ნი­ლებ­ში" ბავ­შვუ­რი და ბა­ნა­ლუ­რი მეტ­სა­ხე­ლით - ლეო91-ით ვწერ­დი (იცი­ნის). სა­ერ­თოდ, პრე­სას ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან ვეც­ნო­ბო­დი. მა­შინ რა­ტომ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, არ ვიცი, მაგ­რამ ვკი­თხუ­ლობ­დი, თუ ვინ იყ­ვნენ მი­ნის­ტრე­ბი, პო­ლი­ტი­კა­ში რა ხდე­ბო­და... "გზავ­ნი­ლებ­ში" და­მე­სი­ჯე­ბა და­ახ­ლო­ე­ბით, 12 წლი­სამ და­ვი­წყე: სა­ინ­ტე­რე­სო გა­რე­მო­ში ვცხოვ­რობ­დი და ამის შე­სა­ხებ ვყვე­ბო­დი.

- გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი, "მგზავ­ნე­ლე­ბი" ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი უნარ-ჩვე­ვე­ბის გა­მო­სა­მუ­შა­ვებ­ლად, ერ­თმა­ნეთ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ებს ვწერ­დით. შენ რა­ტომ არ აქ­ტი­უ­რობ­დი?

- მა­შინ აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი და გა­მოც­დე­ბის მე­ში­ნო­და, რად­გან მა­თე­მა­ტი­კას­თან მწყრა­ლად ვარ. ჰოდა, ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი... ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ბევ­რი სფე­რო მა­ინ­ტე­რე­სებს. არ მინ­დო­და, მხო­ლოდ მწე­რა­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის მერე კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მე­დი­ას­კო­ლის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, რა­მაც სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა, ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი მეს­წავ­ლა, რაც ჟურ­ნა­ლისტს ბევრ რა­მე­ში ეხ­მა­რე­ბა. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სკო­ლის­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­რე­მო დამ­ხვდა. სკო­ლა­ში ბავ­შვს აზ­როვ­ნე­ბის უნა­რი ჯერ კი­დევ წარ­თმე­უ­ლი აქვს, მას­წავ­ლე­ბელ­თან შე­კა­მა­თე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა. ამის გამო პრობ­ლე­მე­ბი ხში­რად მექ­მნე­ბო­და. ჰოდა, მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი - ანა ვა­წა­ძე პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად, სკო­ლის ბან­კეტ­ზეც არ ვყო­ფილ­ვართ.

- ახლა გული არ გწყდე­ბა, რომ სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად გა­მარ­თულ ბან­კეტს არ და­ეს­წა­რი?

- გულ­და­წყვე­ტი­ლი მა­შინ ვიქ­ნე­ბო­დი, ბან­კეტ­ზე რომ მივ­სუ­ლი­ყა­ვი. ჩვენ­მა კლას­მა მო­ი­სურ­ვა, რომ მკაც­რი და ობი­ექ­ტუ­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც ანას ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, ბან­კეტ­ზე არ და­ე­პა­ტი­ჟე­ბი­ნა. ბან­კეტ­ზე წა­უს­ვლე­ლო­ბის მი­ზე­ზი მეც მქონ­და... მე და ანა კურ­სე­ლე­ბიც ვი­ყა­ვით (სწავ­ლის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ის უკვე კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ფა­კულ­ტე­ტის მე­ნე­ჯე­რად და­ტო­ვეს)... ჩვენ­თან ერ­თად უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მი­ნის­ტრის შვი­ლე­ბი და მათი ახ­ლობ­ლე­ბი სწავ­ლობ­დნენ, მაგ­რამ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ეს არ იგ­რძნო­ბო­და: იქ თუ არ სწავ­ლობ, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ვისი შვი­ლი ხარ - უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან უბ­რა­ლოდ, "გა­ვარ­დე­ბი". ვინც დავ­რჩით, "შეკ­რუ­ლი" გუნ­დი ვი­ყა­ვით, ლა­მის 24 სა­ათს ერ­თად ვა­ტა­რებ­დით. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ლექ­ტო­რებს ახალ­გაზ­რდის აზრი აინ­ტე­რე­სებთ. სტუ­დენ­ტო­ბამ სრუ­ლი­ად შემ­ცვა­ლა - აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა პი­როვ­ნე­ბად მაქ­ცია.

- შენი ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბე.

- სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტში სტუ­დენ­ტო­ბი­დან­ვე აქ­ტი­უ­რად ჩა­ვერ­თე. გა­მი­მარ­თლა - "ინ­ტერ­ნი­უს­ში" მოვ­ხვდი, რომ­ლის ძი­რი­თა­დი მი­მარ­თუ­ლე­ბა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ებ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა, მე­დი­ის სა­კი­თხე­ბის გა­შუ­ქე­ბა გახ­ლავთ. სე­რი­ო­ზულ თე­მებ­თან შე­ჭი­დე­ბა მიხ­დე­ბო­და. შემ­დეგ უკვე "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­ში" მოვ­ხვდი: როცა ჟურ­ნალ "გზის" ერთ-ერთ რე­დაქ­ტორს და რუბ­რი­კა "გზავ­ნი­ლე­ბის" ავ­ტორს - მარი ჯა­ფა­რი­ძეს ვუ­თხა­რი, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ­დი, შე­მომ­თა­ვა­ზა, - ჩვენ­თან მოდი და მუ­შა­ო­ბა სცა­დეო. ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სოვს, როცა ერთხელ "გზის" თათ­ბირს "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ის" შეფი - ირაკ­ლი თევ­დო­რაშ­ვი­ლი ეს­წრე­ბო­და. ახა­ლი მომ­ხდა­რი იყო ტრა­გე­დია - გი­ურ­ზამ ბავ­შვი დაკბი­ნა. თათ­ბირ­ზე ვთქვი, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და, ეს პრობ­ლე­მა გაგ­ვე­შუ­ქე­ბი­ნა. ბა­ტონ­მა ირაკ­ლიმ შე­მომ­ხე­და და მი­თხრა: წადი და გა­ა­შუ­ქეო. მე­გო­ნა, ცოტა დროს მომ­ცემ­დნენ, მაგ­რამ "პრეს­კარ­ტა" სა­ხელ­და­ხე­ლოდ გა­მიმ­ზა­დეს და თეთ­რი­წყა­რო­ში გა­მიშ­ვეს. სო­ფელ ტაბ­ლი­ა­ნა­ში მი­სულს რაც გა­დამ­ხდა, ეს ცალ­კე ამ­ბა­ვია (იცი­ნის)... ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, მაგ­რამ ჩემი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი მა­სა­ლა ჟურ­ნა­ლის გა­რე­კან­ზე მოხ­ვდა. რა თქმა უნდა, რე­პორ­ტაჟ­ში მო­თხრო­ბი­ლი ამ­ბა­ვი სა­სი­ხა­რუ­ლო არ იყო, მაგ­რამ და­წე­რი­ლი მა­სა­ლის გა­მოხ­მა­უ­რე­ბის გამო პირ­ვე­ლი სი­ხა­რუ­ლი სწო­რედ მა­შინ გან­ვი­ცა­დე და პრე­მი­აც ავი­ღე (იღი­მის)... შემ­დეგ სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, ტრე­ნინ­გის სა­ხით, ბევ­რი ქვე­ყა­ნა მო­ვი­ა­რე. კონ­ფლიქ­ტე­ბის გა­შუ­ქე­ბის სა­კი­თხში შარ­შან 8-თვი­ა­ნი ინ­ტენ­სი­უ­რი კურ­სი გა­ვი­ა­რე, რო­მელ­საც "ბი­ბი­სის" ტრე­ნე­რი - მარკ გრი­გო­რი­ა­ნი მი­კი­თხავ­და. მას­თან დღემ­დე კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს, "სკა­ი­პით" ხში­რად ვსა­უბ­რობთ. შე­იძ­ლე­ბა, ის კვლე­ვა­ში - "რო­გორ აშუ­ქებ­და მე­დია აფხა­ზე­თის ომს" - ჩემი ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყოს. მო­გეხ­სე­ნებთ, მა­შინ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ომში მი­დი­ოდ­ნენ და ცალ ხელ­ში დიქ­ტო­ფო­ნი ეჭი­რათ, მე­ო­რე­ში - ია­რა­ღი. ეს კლა­სი­კუ­რი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა არ იყო... ამის შე­სა­ხებ არც ერთი ნაშ­რო­მი არ არ­სე­ბობს. კონ­ტაქ­ტი აფხა­ზეთ­თა­ნაც მაქვს. იქაც ბევრ "წო­ნი­ან" რეს­პონ­დენტს ჩავ­წერ და ამა­ში მარ­კი და­მეხ­მა­რე­ბა... პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, სა­თაყ­ვა­ნე­ბელ ად­გი­ლას - "ბი­ბი­სი­ში" მოვ­ხვდი. პრინ­ცი­პებს, რომ­ლებ­საც მა­ნამ­დე თე­ო­რი­უ­ლად ვეც­ნო­ბო­დი, პი­რის­პირ შე­ვე­ჩე­ხე. იქ ისე­თი სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­რე­მოა, რომ გგო­ნია, "ნიუს რუმ­ში" კი არა, "ლა­უნ­ჯში" ხარ - ჟურ­ნა­ლის­ტის­თვის მაქ­სი­მა­ლუ­რი კომ­ფორ­ტია შექ­მნი­ლი. ეთი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სით, მათ­გან ქარ­თველ ჟურ­ნა­ლის­ტებს ბევ­რი რამ გვაქვს სას­წავ­ლი. "მაღ­ვი­ძა­რას" პრო­დი­უ­სე­რიც და წამ­ყვა­ნე­ბიც ვცდი­ლობთ, ისე­თი ტერ­მი­ნე­ბი არ გა­მო­ვი­ყე­ნოთ, რომ შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე რო­მე­ლი­მე პირ­მა თავი შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლად იგ­რძნოს...

- პო­პუ­ლა­რო­ბა მოგ­წონს?

- კი, მსი­ა­მოვ­ნებს. მგზავ­რო­ბი­სას 2 უკი­დუ­რე­სო­ბას ვა­წყდე­ბი: ტაქ­სის­ტე­ბი ფულს ან არ მარ­თმე­ვენ, ან ორ­მაგს მახ­დე­ვი­ნე­ბენ. რა­ტომ­ღაც ჰგო­ნი­ათ, რომ ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი მი­ლი­ო­ნე­რია (იცი­ნის). ზოგ­ჯერ ხალ­ხი შე­ნიშ­ვნას მაძ­ლევს, თუ რო­გორ უნდა წა­ვიყ­ვა­ნო გა­და­ცე­მა. ეს კარ­გია - ე.ი. "მაღ­ვი­ძა­რა" პო­პუ­ლა­რუ­ლია.

- შენი ოჯა­ხიც გაგ­ვა­ცა­ნი...

- ამ­ჟა­მად თბი­ლის­ში, დას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ. ის სტუ­დენ­ტი გახ­ლავთ. ჩემი მშობ­ლე­ბი ქუ­თა­ის­ში არი­ან. იქ ხში­რად ვერ ჩავ­დი­ვარ, რად­გან თით­ქმის ყო­ველ­დღე ეთე­რი მაქვს. მე და ჩემი და გენ­დერუ­ლი ბა­ლან­სის მო­დერ­ნის­ტუ­ლი გან­სა­ხი­ე­რე­ბა ვართ: დღის წეს­რიგ­ში არ დგას სა­კი­თხი, თუ ვინ უნდა და­რე­ცხოს ჭურ­ჭე­ლი. როცა ვხე­დავთ, რომ რა­ღაც გა­სა­რე­ცხია, ვრე­ცხავთ. მკაც­რი ძმის როლს ვერ მო­ვირ­გებ - რა­ღა­ცე­ბის აკ­რძალ­ვა სა­სა­ცი­ლოდ გვეჩ­ვე­ნე­ბა. მთა­ვა­რია, დამ გა­მაფრ­თხი­ლოს, რომ მე­გო­ბარ­თან რჩე­ბა ან შინ გვი­ან დაბ­რუნ­დე­ბა. მას შემ­დეგ, რაც ერ­თად ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყეთ, უფრო და­ვახ­ლოვ­დით, ერ­თმა­ნე­თის ხა­სი­ა­თი აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გა­ვი­ნა­წი­ლეთ...

- სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­ზო­ნის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ დროს რო­გორ ატა­რებ?

- მი­ხა­რია, რომ სე­ზო­ნი დას­რულ­და, მაგ­რამ სა­მუ­შაო რე­ჟიმს ისე მი­ვეჩ­ვიე, თვა­ლებს მა­ინც დი­ლის 6 სა­ათ­ზე ვა­ჭყეტ. მალე სტამ­ბოლ­ში გამ­გზავ­რე­ბას ვა­პი­რებ - კულ­ტუ­რულ-შე­მეც­ნე­ბი­თი ტური დავ­გეგ­მე. შემ­დეგ ბა­თუმ­ში ჩა­ვალ და კარ­გად გა­ვერ­თო­ბი.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)