ზუ­რაბ გუ­რუ­ლი ამე­რი­კა­ში მო­მუ­შა­ვე ქარ­თვე­ლი ექი­მია. ბავ­შვთა ქი­რურ­გი, ამე­რი­კის მონტგო­მე­რის სა­ხე­ლო­ბის კლი­ნი­კის, ანეს­თე­ზია-რე­ა­ნი­მა­ცი­ის დი­რექ­ტო­რია, ასე­ვე, მი­სი­სი­პი­სა და ლუ­ი­ზი­ა­ნის უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ბის პრო­ფე­სო­რი. რო­გორც თა­ვად გვი­თხრა, სურ­ვი­ლი აქვს, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში დაგ­რო­ვი­ლი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს ჯან­დაც­ვის სფე­როს მო­ახ­მა­როს.

და­მე­თან­ხმე­ბით, ად­ვი­ლი არ იქ­ნე­ბო­და ამე­რი­კა­ში ექი­მო­ბის უფ­ლე­ბის მო­პო­ვე­ბა. ბა­ტო­ნი ზუ­რა­ბი "სკა­ი­პის" სა­შუ­ა­ლე­ბით გვიყ­ვე­ბა გან­ვლილ გზა­ზე, ამე­რი­კუ­ლი ცხოვ­რე­ბის სიძ­ნე­ლე­ებ­სა და სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­მენ­ტებ­ზე.

- პირ­ვე­ლად ამე­რი­კა­ში 1995 წელს გა­ვემ­გზავ­რე. მა­ნამ­დე, სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვამ­თავ­რე სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და ექიმ­თა და­ხე­ლოვ­ნე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში, ას­პი­რან­ტუ­რა­ში ჩა­ვა­ბა­რე. დი­სერ­ტა­ცი­აც და­ვი­ცა­ვი, რის შემ­დე­გაც, სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით გაჩ­ნდა იმის შან­სი, რომ ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ამე­რი­კა­ში, ნიუ-ორ­ლე­ა­ნის სა­ბავ­შვო სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­მევ­ლო პრაქ­ტი­კა. ვმუ­შა­ობ­დი სხვა­დას­ხვა კვლე­ვა­ზე და პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­ლი­ცენ­ზიო გა­მოც­დე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბო­დი. სპე­ცი­ა­ლუ­რი ლი­ცენ­ზი­ის გა­რე­შე არ შე­იძ­ლე­ბო­და, პა­ცი­ენ­ტთან უშუ­ა­ლო კონ­ტაქ­ტი მქო­ნო­და.

- ალ­ბათ დი­დია გან­სხვა­ვე­ბა ჩვენ­სა და ამე­რი­კულ სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მებს შო­რის, არა?

- ნამ­დვი­ლად. ამე­რი­კა­ში ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი ოთხწ­ლი­ა­ნია და მისი დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ რე­ზი­დენ­ტუ­რა­ში აგ­რძე­ლე­ბენ სწავ­ლას. კონ­კურ­სი ძა­ლი­ან დი­დია. რე­ზი­დენ­ტუ­რა­ში მო­სახ­ვედ­რად, მა­ღა­ლი ქუ­ლე­ბის აღე­ბაა სა­ჭი­რო. მე ძა­ლი­ან ძლი­ერ კონ­ტინ­გენ­ტთან მო­მიხ­და შე­ჭი­დე­ბა. სწავ­ლის ამ სა­ფე­ხურ­ზე უკვე ხდე­ბა არ­ჩე­ვა იმი­სა, თუ რა კუ­თხით სურს ექიმს მუ­შა­ო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბა. ბავ­შვთა ქი­რურ­გი გახ­ლა­ვართ. რო­გორც გი­თხა­რით, თა­ვი­დან 1 წლით გა­ვემ­გზავ­რე ამე­რი­კა­ში, რის შემ­დე­გაც დავ­ბრუნ­დი და იაშ­ვი­ლის კლი­ნი­კა­ში გან­ვაგ­რძე მუ­შა­ო­ბა. სურ­ვი­ლი იმი­სა, რომ ამე­რი­კე­ლე­ბი­ვით კარ­გი და ხა­რის­ხი­ა­ნი გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ღო, იმ­დე­ნად ძლი­ე­რი იყო, რომ მერე ხან­გრძლი­ვი დრო­ით გა­ვემ­გზავ­რე და მი­ჩი­გა­ნის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გან­ვაგ­რძე სწავ­ლა.

- რამ­დე­ნად გა­მო­გად­გათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ღე­ბუ­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა?

- კარ­გი კი­თხვაა. იმ დროს, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ამე­რი­კა ამ სფე­რო­ში და­ახ­ლო­ე­ბით, 30 წლით წინ იყო. ძა­ლი­ან ბევრ გა­ნათ­ლე­ბულ ექიმს თა­ნა­მედ­რო­ვე მე­დი­ცი­ნა­ზე მორ­გე­ბუ­ლი სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ე­ბი ჰქონ­და და­წე­რი­ლი, მაგ­რამ ჩვენ­და სა­უ­ბე­დუ­როდ, ის წიგ­ნე­ბი მოს­კოვ­ში უნდა და­ბეჭ­დი­ლი­ყო, ეს პრო­ცე­სი კი, რო­გორც წესი, 15 ან 20 წლით იწე­ლე­ბო­და, ამა­სო­ბა­ში მე­დი­ცი­ნა წინ მი­ი­წევ­და და სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლოც ძველ­დე­ბო­და. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ჩემი სწავ­ლის პე­დი­ოდ­ში ლი­ტე­რა­ტუ­რის მო­ძი­ე­ბაც რთუ­ლი იყო. არ მიგ­ვიწ­ვდე­ბო­და ხელი სა­ერ­თა­შო­რი­სო ბიბ­ლი­ო­თე­კებ­ზე - ინ­ტერ­ნეტ­ზე ხომ ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტია. რაც შე­ე­ხე­ბა ბა­ზი­სურ მეც­ნი­ე­რე­ბებს, მა­გა­ლი­თად - ანა­ტო­მი­ას, ყველ­გან ერ­თნა­ი­რად ის­წავ­ლე­ბო­და. პრაქ­ტი­კის მი­ღე­ბის თვალ­საზ­რი­სით, 25 წლით ჩა­მოვ­რჩე­ბო­დით ამე­რი­კას. ჩას­ვლის­თა­ნა­ვე, ძა­ლი­ან ბევ­რი რა­მის სწავ­ლა თა­ვი­დან მო­მიხ­და. გარ­და ამი­სა, ამე­რი­კე­ლებს და­უნ­დო­ბე­ლი პრაქ­ტი­კუ­ლი წვრთნის პრო­ცე­სი აქვთ, ეს გან­სა­კუთ­რე­ბით ქი­რურ­გი­ულ სპე­ცი­ა­ლო­ბებ­ზე იგ­რძნო­ბა. პირ­ვე­ლად სა­ო­პე­რა­ცი­ო­ში რომ შე­ვე­დი და წვერ­გა­უ­პარ­სა­ვი, თვა­ლებ­ჩაც­ვე­ნი­ლი, მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი და­ვი­ნა­ხე, შე­მე­შინ­და... ერთი თვის შემ­დეგ მეც ისე­თი­ვე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი. ერთხელ, ძა­ლი­ან გა­მოც­დილ­მა და ასა­კო­ვან­მა ექიმ­მა მი­თხრა: ექი­მად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის­თვის არ კმა­რა მხო­ლოდ სურ­ვი­ლი, - ამის­თვის სა­ჭი­როა, მუ­შა­ო­ბის რთულ პი­რო­ბებ­შიც შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო აზ­როვ­ნე­ბის სის­ხარ­ტე და ფი­ზი­კუ­რი გამ­ძლე­ო­ბაო. ოპე­რა­ცია ხში­რად 13 სა­ათს გრძელ­დე­ბო­და და მთე­ლი ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ფეხ­ზე დგო­მა გვი­წევ­და!.. და­მო­უ­კი­დებ­ლად მუ­შა­ო­ბა რომ და­ვი­წყე, მა­შინ მივ­ხვდი, თუ რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ის წვრთნა, რა­საც რე­ზი­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში გავ­დი­ო­დი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე­თი მიდ­გო­მა არ არის. ჩვენ­ში მრავ­ლად არი­ან 22 წლის ექი­მე­ბი, ამე­რი­კა­ში კი ასე­თი რამ თით­ქმის შე­უძ­ლე­ბე­ლია. ექი­მო­ბა არ არის ხე­ლო­ბა, ეს ხე­ლოვ­ნე­ბაა. სა­ჭი­როა, პა­ცი­ენ­ტი ბო­ლომ­დე გა­იხ­სნას; ხში­რად ჩვენც გვი­წევს "აღ­სა­რე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა"... ამე­რი­კა­ში ექი­მი რომ გახ­დე, ამის­თვის 16 წე­ლია სა­ჭი­რო. კი­დევ ერთი პრობ­ლე­მაა: სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ არ­სე­ბობ­და ექი­მის ხა­რის­ხის შემ­ფა­სე­ბე­ლი კო­მი­სია. ამე­რი­კა­ში ყო­ვე­ლი წლის ბო­ლოს, რე­ზი­დენ­ტმა კო­მი­სი­ას უნდა წა­რუდ­გი­ნოს, რამ­დე­ნი ოპე­რა­ცი­ის გა­კე­თე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და რა შე­დე­გით სრულ­დე­ბო­და ისი­ნი. რო­დე­საც სა­უ­ბა­რია რუ­სე­თის­კენ გე­ზის აღე­ბა­ზე, ხალ­ხმა უნდა იცო­დეს - თუ ეს მოხ­დე­ბა, გა­ნათ­ლე­ბა, ჯან­დაც­ვა, კულ­ტუ­რა უკუს­ვლას და­ი­წყებს: რუ­სეთს ათე­უ­ლი წლე­ბი აქვს გა­სავ­ლე­ლი გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი სტან­დარ­ტე­ბის მი­საღ­წე­ვად.

- ამ­დე­ნი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მი­ღე­ბულ ცოდ­ნა­სა და გა­მოც­დი­ლე­ბას სა­ქარ­თვე­ლოს ექი­მებს თუ უზი­ა­რებთ?

- 2001 წლამ­დე არა­ვის აინ­ტე­რე­სებ­და, რამ­დე­ნი ექი­მი ვი­ყა­ვით წა­სუ­ლი და რას ვსაქ­მი­ა­ნობ­დით. ვა­შინგტონ­ში, ამე­რი­კა­ში სა­ქარ­თვე­ლოს მა­შინ­დე­ლი ელ­ჩის, ბათუ ქუ­თე­ლი­ას ინი­ცი­ა­ტი­ვით ჩა­ტარ­და კონ­ფე­რენ­ცია და სხვა­დას­ხვა შტატ­ში მო­მუ­შა­ვე ექი­მებ­მა მა­შინ გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი შეხ­ვედ­რა იყო, რად­გან ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბეთ ამე­რი­კულ-ქარ­თუ­ლი ასო­ცი­ა­ცია, სა­დაც ექი­მე­ბი გა­ვერ­თი­ან­დით. და­ვი­წყეთ იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რო­გორ დავ­ხმა­რე­ბო­დით სა­ქარ­თვე­ლოს ჯან­დაც­ვის სის­ტე­მას. სამ­წუ­ხა­როდ, ძი­რე­უ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბი ვერ ხერ­ხდე­ბა, მხო­ლოდ ერთჯე­რად დახ­მა­რე­ბებს ვუ­წევთ ჩვენს მო­ქა­ლა­ქე­ებს, კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბის სა­ხით. თბი­ლის­ში 2 სა­ერ­თა­შო­რი­სო კონ­ფე­რენ­ცი­აც ჩა­ვა­ტა­რეთ, რო­მელ­შიც ექი­მე­ბი და სტუ­დენ­ტე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ. ვა­პი­რებთ შე­ვად­გი­ნოთ სია იმ ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბი­სა, რომ­ლე­ბიც რე­გუ­ლა­რუ­ლად ივ­ლი­ან სა­ქარ­თვე­ლო­ში ლექ­ცი­ე­ბის წა­სა­კი­თხად. მო­მა­ვალ­მა თა­ო­ბამ უნდა იცო­დეს სი­ახ­ლე­ე­ბის შე­სა­ხებ. ეს პრო­ცე­სი ახლა თუ არ და­ი­წყო, სა­სი­კე­თო შე­დე­გე­ბის მიღ­წე­ვა ძა­ლი­ან დაგ­ვი­ან­დე­ბა. არ შე­იძ­ლე­ბა, სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბით იყოს და­კომ­პლექ­ტე­ბუ­ლი. პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი მხო­ლოდ თა­ვი­ანთ ად­გი­ლებ­ზე ფიქ­რო­ბენ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი კი აა­შე­ნე­ბენ სის­ტე­მას, რო­მე­ლიც წლე­ბის მან­ძილ­ზე და­იხ­ვე­წე­ბა და ჩა­მო­ყა­ლიბ­დე­ბა.

- მთავ­რო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებ­თან თუ გქო­ნი­ათ სა­უბ­რე­ბი, კონ­სულ­ტა­ცი­ე­ბი?

- დიახ. ცოტა ხნის წინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ყა­ვი და ჯან­დაც­ვის მი­ნის­ტრთა­ნაც მქონ­და შეხ­ვედ­რე­ბი. ჩემი სურ­ვი­ლია, სა­ქარ­თვე­ლო­საც ჰქონ­დეს ისე­თი­ვე სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მა სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­ში, რო­გო­რიც ამე­რი­კე­ლებს აქვთ და მის შექ­მნა­ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო კლა­სის სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი უნდა ჩა­ერ­თონ. ამის­თვის, ასე­ვე უნდა იყოს სა­ხელ­მწი­ფოს ნება, ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ შე­იც­ვა­ლოს. ძა­ლი­ან კარ­გი სა­მე­დი­ცი­ნო დი­ას­პო­რა გვყავს. ეს ხალ­ხი 90-იან წლებს გა­ექ­ცა, რათა სა­კუ­თა­რი პრო­ფე­სია არ და­ე­კარ­გა. მათი ცოდ­ნა და გა­მოც­დი­ლე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის მო­მა­ვალს უნდა მო­ვახ­მა­როთ. სა­ხელ­მწი­ფოს ნე­ბის გა­რე­შე ეს იცით, რას ჰგავს? - ადა­მი­ანს თავი რომ სტკი­ვა და მხო­ლოდ გა­მა­ყუ­ჩე­ბელს ას­მევ; არ ფიქ­რობ, გა­მო­იკ­ვლიო, რა იწ­ვევს თა­ვის ტკი­ვილს... ჰო, კი­დევ, გა­მა­ო­ცა იმ ფაქ­ტმა, რომ რე­ზი­დენ­ტე­ბი კლი­ნი­კებ­ში სწავ­ლის სა­ფა­სურს იხ­დი­ან. ამე­რი­კა­ში სა­ხელ­მწი­ფოა და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი, ექიმ­მა ის­წავ­ლოს და კვა­ლი­ფი­კა­ცია აი­მაღ­ლოს, ამი­ტომ თი­თო­ე­უ­ლი რე­ზი­დენ­ტის­თვის სა­ხელ­მწი­ფო კლი­ნი­კას წე­ლი­წად­ში 150 ათას დო­ლარს უხ­დის. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­ში დღე­საც ისე­თი­ვე ქა­ო­სია, რაც წინა მთავ­რო­ბის დროს იყო. ჯი­უ­ტად ვცდი­ლობ, მათ ვა­ი­ძუ­ლო, რომ საღი აზრი გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ.

- რამ­დე­ნად ხში­რად უწევთ კონ­სულ­ტა­ცი­ებს ქარ­თვე­ლებს? ალ­ბათ ძი­რი­თა­დად, ბავ­შვებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით მოგ­მარ­თა­ვენ, არა?

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი "დიდ პა­ტივს გვცემს". "ფე­ის­ბუ­კის" წყა­ლო­ბით, ამე­რი­კი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი მე­დი­კა­მენ­ტე­ბით ერთი ბავ­შვი სრუ­ლი­ად განვკურ­ნე. შუ­ა­მავ­ლო­ბას ხში­რად ქარ­თვე­ლი ექი­მე­ბიც გვი­წე­ვენ. ბავ­შვებ­ში ბევ­რი თან­და­ყო­ლი­ლი პა­თო­ლო­გი­აა, რომ­ლის მკურ­ნა­ლო­ბა ძვი­რი ჯდე­ბა. ხში­რად გა­მი­გო­ნია, რომ სრუ­ლი­ად უი­მე­დო პა­ცი­ენ­ტის­თვის სა­ქარ­თვე­ლო­დან სხვა­დას­ხვა კლი­ნი­კა­ში უზარ­მა­ზა­რი თან­ხე­ბი გა­ე­დი­ნე­ბა: ვი­ნა­ი­დან სა­ზღვარ­გა­რეთ პა­ცი­ენ­ტებს არა­ვინ იცავს, ფულს უპ­რობ­ლე­მოდ იჯი­ბა­ვენ ექი­მე­ბი და კლი­ნი­კე­ბი. ბევ­რი ექი­მი ჩა­მო­დის სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მაგ­რამ ხში­რად არც ვი­ცით, რა კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის მქო­ნეა. სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან ჩა­მო­სუ­ლი ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი ექ­სპერ­ტად არ უნდა მი­ვიჩ­ნი­ოთ.

- თქვენს ოჯახ­ზე მო­მი­ყე­ვით. რო­გორც ვიცი, მე­უღ­ლე და 2 ვა­ჟიშ­ვი­ლი გყავთ. ისი­ნიც თქვენ­თან, ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რო­ბენ?

- ჩემი მე­უღ­ლეც ექი­მი გახ­ლავთ, გი­ნე­კო­ლო­გია. ვი­ფიქ­რეთ, სა­ქარ­თვე­ლო­დან 2 ექი­მის წას­ვლა არ იქ­ნე­ბო­და კარ­გი საქ­ცი­ე­ლი... მე­უღ­ლე სა­ქარ­თვე­ლო­ში მუ­შა­ობს. ცოტა ხნის წინ, დი­სერ­ტა­ცია და­იც­ვა და დოქ­ტო­რის წო­დე­ბა მი­ი­ღო. გარ­და ამი­სა, მი­სი­სი­პის გი­ნე­კო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­თან თა­ნამ­შრომ­ლობს. რაც შე­ე­ხე­ბათ შვი­ლებს, - გა­დავ­წყვი­ტეთ, სა­ბა­ზი­სო გა­ნათ­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ე­ღოთ. უფ­როს­მა ვაჟ­მა თბი­ლი­სის ამე­რი­კუ­ლი აკა­დე­მია და­ამ­თავ­რა და ახლა ამე­რი­კა­ში, სა­მე­დი­ცი­ნო კო­ლე­ჯში სწავ­ლობს, მერე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­აგ­რძე­ლებს სწავ­ლას. უმ­ცრო­სი ვაჟი სა­ქარ­თვე­ლო­შია და ჯერ­ჯე­რო­ბით, სკო­ლის მოს­წავ­ლეა. ის ჩემ­თან ზა­ფხუ­ლო­ბით ჩა­მო­დის.

- რო­გორც მი­თხა­რით, ამე­რი­კა­ში ექი­მებს, ბევ­რი მუ­შა­ო­ბა გი­წევთ. შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბა შე­სა­ბა­მი­სია?

- ამე­რი­კა­ში მო­მუ­შა­ვე ექი­მე­ბი შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბით, ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ზე ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი მო­სამ­სა­ხუ­რე­ე­ბის რიგ­ში შე­დი­ან. რო­გორც გი­თხა­რით, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა ძა­ლი­ან ძნე­ლია, სტრე­სუ­ლი სა­მუ­შა­ოა და კონ­კუ­რენ­ცი­აც დი­დია. აქ გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ექი­მი არ არ­სე­ბობს. არც ისე­თი ეკო­ნო­მი­კუ­რი კრი­ზი­სი ყო­ფი­ლა, რომ ექიმს სამ­სა­ხუ­რი და­ე­კარ­გოს. სო­ლი­დუ­რი და პა­ტივ­ცე­მუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი გახ­ლავთ. ენ­თუ­ზი­აზმს ნაკ­ვერ­ჩხა­ლი­ვით მუ­დამ გაღ­ვი­ვე­ბა სჭირ­დე­ბა და ეს შე­სა­ბა­მი­სი ანა­ზღა­უ­რე­ბით გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა. ყო­ველ­დღე სა­კუ­თარ თავ­ზე ვმუ­შა­ობთ, სულ გა­მოც­დებს ვა­ბა­რებთ. ლუ­ი­ზი­ა­ნი­სა და მი­სი­სი­პის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი ვარ და სტუ­დენ­ტე­ბის სწავ­ლე­ბა მიხ­დე­ბა, ამი­ტო­მაც სა­ჭი­როა, ყვე­ლა სი­ახ­ლე ვი­ცო­დე. დიდ უფ­ლე­ბებს დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაც მოს­დევს.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)