ანია გო­გუ­ა­ძე ახალ­გაზ­რდა ფო­ტოგ­რა­ფია. მას მკი­თხვე­ლი პრო­ექ­ტე­ბი­დან "მე ანია" და "ხე­ლე­ბი მო­ნა­ფე­რე­ბი­დან" იც­ნობს. რო­დე­საც პრო­ექტ "მე ანი­ა­ზე" მუ­შა­ობ­და, უნ­დო­და, ამ გა­მო­ფე­ნით ქვე­ყა­ნა­ში პან­დუ­სე­ბის პრობ­ლე­მა მოგ­ვა­რე­ბუ­ლი­ყო, რათა შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნებს, რო­მელ­თა ერთ-ერთი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი თა­ვა­და­ცაა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­და­ად­გი­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა ჰქო­ნო­დათ. ფიქ­რობს, რომ მისი აქ­ტი­უ­რო­ბა ზღვა­ში წვე­თია, მაგ­რამ იმის იმე­დიც აქვს, რომ მალე ეს ზღვა შე­ივ­სე­ბა და გად­მო­ვა. ორი წე­ლია, რაც ახალ პრო­ექ­ტზე აღარ უმუ­შა­ვია. ფიქ­რობს, რომ ამის მი­ზე­ზი ნიუ-იორკში წას­ვლის აუს­რუ­ლე­ბე­ლი ოც­ნე­ბაა. შე­მო­სავ­ლე­ბის სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ო­ბის გარ­და, ფო­ტო­ხე­ლო­ვანს კი­დევ ერთი ახა­ლი საქ­მე აქვს - ანი­ას "მე­ცხრე არხზე" გა­და­ცე­მა "ჩე­მი­ა­ნი" მიჰ­ყავს.

- ბავ­შვო­ბა­ში აკ­ვა­რელ­ში ვხა­ტავ­დი, მაგ­რამ შემ­დეგ, რაც სხვა სახ­ლში მო­მი­წია გა­დას­ვლამ, პა­ტა­რა სივ­რცე იყო და მოლ­ბერტს ვერ ვდგამ­დი. შემ­დეგ კომ­პი­უ­ტე­რი ვი­ყი­დე და იქ გა­ვაგ­რძე­ლე ხატ­ვა. მალე ჩემი კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ნა­ხა­ტე­ბის პა­ტა­რა გა­მო­ფე­ნაც გა­ვა­კე­თე. რაც შე­ე­ხე­ბა ფო­ტოგ­რა­ფი­ით გა­ტა­ცე­ბას, ხში­რად მო­მი­ყო­ლია, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ნინო ქა­თა­მა­ძე და ახ­ლოს ვიც­ნობ. 15 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ერთ-ერთ კლუბ­ში კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ ნინო სცე­ნი­დან ჩა­მო­ვი­და და ჩემს მა­გი­დას­თან დაჯ­და. მი­უ­ხე­და­ვად დაღ­ლი­ლო­ბი­სა, მკი­თხა, ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა ხომ არ გიც­დი­აო. გა­მიკ­ვირ­და, ამა­ზე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია. მი­თხრა, მე­გო­ბა­რი მყავს, ირი­ნა აბ­ჟან­და­ძე, კა­მე­რაც ვი­შო­ვოთ და გა­და­ღე­ბას გას­წავ­ლი­სო. არა­სო­დეს არა­ფე­რი და­მი­გეგ­მავს ცხოვ­რე­ბა­ში, ისე ხდე­ბა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ნებ­რი­ვად მო­დის. პირ­ვე­ლი ფოტო ნი­ნოს ეზო­ში გა­და­ვი­ღე. ირი­ნა და­ი­ბა­რა და თა­ვი­სი კა­მე­რა "ზე­ნი­ტი" მა­თხო­ვა. მა­შინ მე და ირი­ნამ ნი­ნოს ხე­ლე­ბი გა­და­ვი­ღეთ. ირი­ნამ მას­წავ­ლა ფო­ტო­ა­პა­რა­ტის და­ყე­ნე­ბა, კად­რის გას­წო­რე­ბა და მისი წას­ვლის შემ­დეგ ნი­ნოს ვუ­თხა­რი, ფო­ტო­გა­და­ღე­ბას რომ ვის­წავ­ლი, შემ­დეგ გა­მო­ფე­ნას გა­ვა­კე­თებ, სა­დაც მარ­ტო ხე­ლე­ბის სუ­რა­თებს გა­მოვ­ფენ-მეთ­ქი. წლე­ბის შემ­დეგ მარ­თლაც გა­ვა­კე­თე გა­მო­ფე­ნა "ხე­ლე­ბი მო­ნა­ფე­რე­ბი".

- სა­კუ­თა­რი ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი რო­დის შე­ი­ძი­ნეთ?

- თა­ვი­დან ნი­ნოს ფო­ტო­ა­პა­რა­ტით ვი­ღებ­დი. სუს­ტი ხე­ლე­ბი მაქვს და მძი­მე კა­მე­რის ტა­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია. ამის გამო პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ კა­მე­რას ვერ ვყი­დუ­ლობ და სა­მოყ­ვა­რუ­ლო­თი ვი­ღებ. ნი­ნოს ფო­ტო­ა­პა­რა­ტის შემ­დეგ კი­დევ ერთი ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი მა­ჩუ­ქეს, მერე კი "ფო­რუ­მე­ლებ­მა" ახა­ლი წლის ღა­მეს ძა­ლი­ან კარ­გი აპა­რა­ტი მი­სახ­სოვ­რეს. ფო­ტო­ა­პა­რა­ტი დღემ­დე სულ თან და­მაქვს, მაგ­რამ ორი წე­ლია, რაც სე­რი­ო­ზულ სე­რი­ა­ზე აღარ მი­მუ­შა­ვია.

- რამ გა­მო­იწ­ვია ეს პა­უ­ზა?

- ჩემი ერთ-ერთი პრო­ექ­ტის "მე ანი­ას" გა­კე­თე­ბის შემ­დეგ მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა გა­მიჩ­ნდა, სივ­რცე შე­მეც­ვა­ლა და ნიუ-იორკში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. თა­ვი­დან ვფიქ­რობ­დი, რომ სას­წავ­ლებ­ლად წა­ვი­დო­დი, ინ­გლი­სუ­რის სწავ­ლა და­ვი­წყე და ერთი წელი თავი არ ამი­წე­ვია. შემ­დეგ გა­ირ­კვა, რომ ძა­ლი­ან ძვი­რი დაჯ­დე­ბო­და სას­წავ­ლებ­ლად წას­ვლა, რად­გან დამ­ხმა­რეც მჭირ­დე­ბო­და. სწავ­ლის სურ­ვი­ლი ორ­კვი­რი­ა­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! სურ­ვი­ლით შევ­ცვა­ლე. მინ­დო­და წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ფო­ტო­ე­ბი გა­და­მე­ღო და უკან დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. სამ­ჯერ შე­ვე­დი ამე­რი­კის სა­ელ­ჩო­ში და სამ­ჯერ­ვე უარი მი­ვი­ღე. ყვე­ლა სა­ბუ­თი წეს­რიგ­ში მქონ­და, თან მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და სტა­ბი­ლუ­რი შე­მო­სა­ვა­ლიც მქონ­და. წელს ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბის შემ­დეგ იმე­დი გა­მიჩ­ნდა, ორი სამ­სა­ხუ­რის სა­ბუ­თის წარ­დგე­ნის შემ­დეგ მა­ინც და­მი­ჯე­რებ­დნენ, რომ ამე­რი­კა­ში არ დავ­რჩე­ბო­დი, მაგ­რამ მა­ინც უარი მი­ვი­ღე. არ მინ­და ვი­ფიქ­რო, რომ პა­უ­ზა ფო­ტოგ­რა­ფი­ა­ში ამი­ტომ გა­მო­მი­ვი­და, მაგ­რამ ასეა. ამე­რი­კა­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბა ერ­თა­დერ­თია, რაც დავ­გეგ­მე და არ გა­მო­მი­ვი­და.

- სხვა რო­მე­ლი­მე ქვე­ყა­ნა თუ გი­ნა­ხავთ?

- არა, ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, აპ­რილ­ში პა­რი­ზი მე­ნა­ხა და შე­მოდ­გო­მა­ზე - ნიუ-იორ­კი.

- პრო­ექტ "მე ანი­ა­ზე" ვი­სა­უბ­როთ, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი აღ­მოჩ­ნდა თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში.

- ამ იდე­ის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ში "ჯე­ო­სე­ლი" და­მეხ­მა­რა. არა­ვის არ ვიც­ნობ­დი, დავ­წე­რე პრო­ექ­ტი და ინ­ტერ­ნე­ტით გავ­გზავ­ნე. მინ­დო­და გა­და­მე­ღო ლა­მა­ზი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ეტ­ლში ის­ხდე­ბოდ­ნენ და ისეთ პომ­პე­ზურ ად­გი­ლებ­ში, რომ ეტლი სივ­რცე­ში და­კარ­გუ­ლი­ყო. ჩვიდ­მე­ტამ­დე ქალ­ბა­ტო­ნი გა­და­ვი­ღე. ამ სე­რი­ა­ში მოხ­ვდნენ ჩემი მე­გობ­რე­ბიც, რომ­ლე­ბიც მი­მაჩ­ნია, რომ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზე­ბი არი­ან. ცოტა დრო მქონ­და, დი­ლის ცხრი­დან გა­რეთ ვი­ყა­ვი და ზუს­ტად თვე-ნა­ხე­ვარ­ში თბი­ლი­სის ყვე­ლა სას­ტუმ­რო და კაფე მო­ვი­ა­რე, რომ ის ად­გი­ლე­ბი მე­პო­ვა, სა­დაც ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას შევ­ძლებ­დი.

- რამ­დე­ნად პრე­ტენ­ზი­უ­ლე­ბი იყ­ვნენ ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ე­ბი გა­და­ღე­ბე­ბი­სას?

- ზო­გის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო იყო ეტ­ლში ჩაჯ­დო­მა. თან ისე, რომ ეპო­ზი­ო­რათ. გლა­მუ­რუ­ლი ფო­ტო­ე­ბი გა­და­ვი­ღე. ფო­ტო­ე­ბის მთა­ვა­რი დე­ტა­ლია, რომ არც ერთ ქალს არ უდევს ფე­ხე­ბი ეტ­ლის სპე­ცი­ა­ლურ ფე­ხის და­სა­დებ­ზე. ეტლი ისე უნდა მო­ერ­გოთ, რო­გორც სკა­მი. პრე­ტენ­ზი­უ­ლე­ბი არ ყო­ფი­ლან. ფო­ტო­ე­ბი რომ გა­და­ვი­ღე, მა­შინ არა­ვინ მიც­ნობ­და. ად­ვი­ლად და­ვი­თან­ხმე, ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რის­თვის კეთ­დე­ბო­და პრო­ექ­ტი.

- უარი არა­ვის უთ­ქვამს?

- კი, ერთ-ერ­თმა ძა­ლი­ან ცნო­ბილ­მა სა­ხემ მი­თხრა უარი და მი­ზე­ზად მო­უც­ლე­ლო­ბა და­ა­სა­ხე­ლა. ვფიქ­რობ, მას არ ეგო­ნა, თუ პრო­ექ­ტი ასე­თი მას­შტა­ბუ­რი იქ­ნე­ბო­და. რამ­დე­ნი­მე მო­ნა­წი­ლემ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მი­თხრა, ვა­მა­ყობთ, სა­კუ­თარ პორ­ტფო­ლი­ო­ში ამ სე­რი­ი­და­ნაც რომ გვაქვს ფო­ტოო. მე ვფიქ­რობ, რომ იმ ცნო­ბი­ლი სა­ხის შემ­თხვე­ვა­ში ეს არ ყო­ფი­ლა დრო­ის უქონ­ლო­ბის ბრა­ლი, რო­მე­ლი­მე ცნო­ბილ ფო­ტოგ­რაფს რომ შე­ე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა გა­და­ღე­ბა, უარს არ იტყო­და.

- გარ­და იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ფო­ტო­სე­სია დარ­ჩა, შე­დე­გი რა მო­ი­ტა­ნა?

- ეს იყო წვე­თი იმ ზღვა­ში, რო­მე­ლიც მალე აივ­სე­ბა და მა­შინ გად­მო­ვა, რო­დე­საც რა­ტი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი გახ­დე­ბა გა­ე­როს კონ­ვენ­ცია, რო­მე­ლიც გუ­ლის­ხმობს შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე პი­რე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვას. ახლა მე არ მაქვს არა­ნა­ი­რი უფ­ლე­ბა და ვერ გა­ვა­სა­ჩივ­რებ იმას, რომ ვერ შევ­დი­ვარ ბან­კში, რად­გან იქ არის კიბე და არ აქვთ პან­დუ­სი. ვი­ღა­ცე­ბი რომ ამ­ბო­ბენ, გზე­ბი და­ა­გე­სო, იქ არა­ვინ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა პან­დუ­სი, რომ ვი­ღაც კა­ფე­ში, რეს­ტო­რან­ში, ტრან­სპორ­ტში მი­ვი­დეს. რო­დე­საც ყვი­თე­ლი ავ­ტო­ბუ­სე­ბი შე­მო­ვი­და, რა­ტომ­ღაც არა­ვინ იფიქ­რა პან­დუს­ზე, შე­დე­გად მე, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ქა­ლა­ქე, სამ­მაგს ვიხ­დი, რომ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლას მი­ვი­დე, რო­დე­საც შე­მიძ­ლია, 80 თეთ­რი დავ­ხარ­ჯო. "მე ანი­ას" შემ­დეგ და­ი­წყო ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი. მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში ხალ­ხი ხე­დავ­და და ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, რა­ტომ ვსვამ­დით მო­დე­ლებს ეტ­ლში.

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც არ არის ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი ამ პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ.

- დიახ, ჰგო­ნი­ათ, რომ რად­გან ვერ და­დი­ხარ, ვერ ხე­დავ, უნდა შე­გი­ცო­დონ, არა­და, შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი შე­იძ­ლე­ბა უფრო რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი იყოს. რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი ვიცი, ვი­საც ძა­ლი­ან უნდა, გა­რეთ გა­მო­ვი­დეს, ია­როს. დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­საც. არ შე­იძ­ლე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტებს ყო­ველ წუთს უმე­ო­რებ­დე, რომ უნარ­შე­ზღუ­დუ­ლი კი არა, შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე უნდა თქვას. ის, რომ თუ შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ანს იღებ, შემ­დეგ პა­ნაშ­ვი­დის მუ­სი­კა არ უნდა და­ა­დო კად­რებს. ამა­ზე ხში­რად გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვარ, ახლა შე­და­რე­ბით გა­მოს­წორ­და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, სა­ში­ნე­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყო. ქუ­ჩა­ში სე­ირ­ნო­ბის დროს შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას და­ე­ტი­რა ჩემ­თვის და სახე და­ე­ხო­კა.

- სამ­სა­ხურ­ზე გკი­თხავ...

- შე­მო­სავ­ლე­ბის სამ­სა­ხურ­მა ვა­კან­სია გა­მო­ა­ცხა­და, სა­დაც შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი უნდა და­ე­საქ­მე­ბი­ნათ. "სივი" გავ­გზავ­ნე და მას შემ­დეგ იქ ვმუ­შა­ობ. მა­ნამ­დე იყო რა­დიო. 13 წლის ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად რა­დი­ო­ში რომ მი­ვე­დი. დიდი გა­და­ცე­მა იყო "ზღაპ­რე­ბი", სა­დაც ჩემი რუბ­რი­კა მქონ­და. შემ­დეგ მუ­სი­კა­ლურ წამ­ყვა­ნად ვმუ­შა­ობ­დი, რაც ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა და დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, იქ კი­დევ ვი­მუ­შაო, უხელ­ფა­სო­დაც კი. "მე­ცხრე არხზე" შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! ქე­თი­ნო დუმ­ბა­ძის­გან მი­ვი­ღე. და­მი­რე­კა და მი­თხრა, თუ გინ­და, გა­და­ცე­მა გა­ვა­კე­თო­თო. თა­ვი­დან უარი ვუ­თხა­რი. დღემ­დე არ ვდებ "ფე­ის­ბუ­ქის" კე­დელ­ზე ჩა­ნა­წე­რებს და ბევ­რმა მე­გო­ბარ­მა არც იცის, რომ გა­და­ცე­მა მიმ­ყავს, რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, რომ არ გა­მომ­დის. ტე­ლე­ვი­ზია რომ ახალ შე­ნო­ბა­ში გა­და­ვა, გვინ­და, გა­და­ცე­მას უფრო მას­შტა­ბუ­რი სახე მივ­ცეთ. დრო­ე­ბით კა­ფე­ში იწე­რე­ბა. იშ­ვი­ა­თად ვუ­ყუ­რებ გა­და­ცე­მის ჩა­ნა­წერს, არ ვნერ­ვი­უ­ლობ, მაგ­რამ ჯერ კი­დევ სწავ­ლი­სა და ათ­ვი­სე­ბის პრო­ცეს­ში ვარ. ჩემ­თან "ჩე­მი­ან­ში" სულ ჩე­მი­ა­ნე­ბი მო­დი­ან.

- რო­დის მოვა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში ის ეტა­პი, როცა ჩათ­ვლით, რომ ეს გა­და­ცე­მა უფრო მეტ­მა ადა­მი­ან­მა უნდა ნა­ხოს, თუნ­დაც "ფე­ის­ბუ­ქის" სა­შუ­ა­ლე­ბით?

- ერთ-ერ­თმა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ტე­ლე­ვი­ზო­რი ჩარ­თო და და­მი­ნა­ხა ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვილ­თან ერ­თად. და­მი­რე­კა: - სად ხარ, ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვილ­მა მი­გიწ­ვია გა­და­ცე­მა­შიო? - არა, მე მი­ვიწ­ვიე-მეთ­ქი (იღი­მე­ბა). სა­ერ­თოდ, არ მიყ­ვარს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში სა­კუ­თა­რი თა­ვის რეკ­ლა­მა.

- დღეს რას აკეთ­ებთ იმის­თვის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­მდე უფრო ახ­ლოს მი­ი­ტა­ნოთ შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბის პრობ­ლე­მე­ბი?

- მე არ მაქვს ჩემი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია, არა­და ჩემ­ზე უკეთ ვის ეს­მის ეს პრობ­ლე­მა?! შე­მიძ­ლია ფო­ტო­ე­ბი კი არ გა­და­ვი­ღო, წა­ვი­დე და გრან­ტი ავი­ღო. ჩემი პრო­ექ­ტე­ბი "მზი­უ­რი", "მე ანია", ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში გა­მო­ჩე­ნა ამ პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა. სხვა­გან არ­სა­დაა ტე­ლე­სივ­რცე­ში გა­და­ცე­მა, სა­დაც წამ­ყვა­ნი ეტ­ლში ზის და სა­უ­ბა­რი მხო­ლოდ ამ თე­მას არ ეხე­ბა. რუ­სულ არხზე ვიცი ერთი გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლის წამ­ყვა­ნიც ვერ და­დის, მაგ­რამ სა­სა­უბ­რო თემა მხო­ლოდ მსგავ­სი პრობ­ლე­მე­ბია. იმი­ტომ დავ­თან­ხმდი, რომ მა­ყუ­რე­ბელს რაც შე­იძ­ლე­ბა ხში­რად ენა­ხა, თუ ვერ და­დი­ხარ, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ შე­გიძ­ლია. თუმ­ცა, როცა სა­შუ­ა­ლე­ბა მეძ­ლე­ვა, ამ პრობ­ლე­მა­საც აუ­ცი­ლებ­ლად ვე­ხე­ბი.

- "მზი­უ­რის" ფეს­ტი­ვა­ლი, რო­მე­ლიც თქვენ დააა­რსეთ, რვა წლის ხდე­ბა.

- ძა­ლი­ან მიყვ­არს ნო­დარ დუმ­ბა­ძე, მაგ­რამ რო­დე­საც მე­კი­თხე­ბი­ან, რო­მე­ლი მწე­რა­ლი გიყ­ვარ­სო, მას­ზე არ ვამ­ბობ, რად­გან ჩე­მი­ა­ნია (იღი­მე­ბა). ფეს­ტი­ვა­ლის იდეა 2006 წელს "მზი­ურ­ში" ყოფ­ნი­სას და­ი­ბა­და და მო­მინ­და, ერთი დღე მა­ინც ყო­ფი­ლი­ყო ისე­თი, რო­დე­საც უამ­რა­ვი ბავ­შვიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! მო­ვი­დო­და და ლა­მა­ზად მოვ­რთავ­დით "მზი­ურს". ჩემს იდე­ას ფო­რუმ­ზე უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­მო­ეხ­მა­უ­რა. ყო­ველ წელს ბევ­რი მო­ხა­ლი­სე გვყავს, რომ­ლე­ბიც ამ დღეს მთე­ლი წელი ელო­დე­ბი­ან და გვეხ­მა­რე­ბი­ან. პირ­ვე­ლი­ვე წელს მივ­ხვდი, რომ ფეს­ტი­ვა­ლი კი­დევ უნდა გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო.

- ანია, თქვენ მა­ინც ახერ­ხებთ თქვე­ნი იდე­ე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას. ალ­ბათ გი­ფიქ­რი­ათ, სხვა ქვე­ყა­ნა­ში, თუნ­დაც ამე­რი­კა­ში რომ და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვით, უფრო მეტს გა­ა­კე­თებ­დით?

- ალ­ბათ იქ არ მო­მი­წევ­და სად­მე წას­ვლის დროს იმა­ზე ფიქ­რი, სად უნდა გა­ვა­ჩე­რო მან­ქა­ნა. ბევ­რი რამ იქ­ნე­ბო­და უფრო ად­ვი­ლი. არ ვიცი, ცენ­ტრალ პარკში გა­ვა­კე­თებ­დი "მზი­ურს"?.. იცით, რა­ტომ მეჩ­ქა­რე­ბა ამე­რი­კა­ში წას­ვლა, ვიცი, რომ ერთი, ორი და აღარ ვარ... დრო ძა­ლი­ან ცო­ტაა. ყო­ველ­თვის კარგ ხა­სი­ათ­ზე კი არ ვარ, შარ­შან ძა­ლი­ან ცუდი პე­რი­ო­დი მქონ­და. პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი ცხოვ­რე­ბა­ში დეპ­რე­სი­ა­ში. რომ მახ­სენ­დე­ბა, "მზი­უ­რის" ფეს­ტი­ვა­ლის და­არ­სე­ბი­დან რვა წელი გა­ვი­და და ჩემი და­ქა­ლე­ბის შვი­ლე­ბი იქ გა­ი­ზარ­დნენ, რო­დე­საც თოთო ბავ­შვე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! მო­ვიდ­ნენ, მი­ხა­რია. ცხოვ­რე­ბა იმ­დე­ნად ხან­მოკ­ლეა, რომ სი­სუ­ლე­ლე­ებ­ზე ფიქ­რში არ უნდა გა­იყ­ვა­ნო. მი­ნი­მა­ლუ­რი რა­ღა­ცე­ბით შე­გიძ­ლია კარ­გად იგ­რძნო თავი, უბ­რა­ლოდ, ეს უნდა ის­წავ­ლო და გა­მო­ი­მუ­შაო.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)