ზურა ვადაჭკორიას მოგზაურობა კასაბლანკაში

ილუზიონისტი ზურა ვადაჭკორია ცოტა ხნის წინ დაბრუნდა მაროკოდან, სადაც 25 თებერვლიდან 25 მარტამდე, გასტროლზე იმყოფებოდა. ზურა მაროკოში 2011 წელსაც იყო და მაშინაც საოცარი შთაბეჭდილებით დაბრუნდა, მაგრამ ახლანდელმა გასტროლმა, როგორც ამბობს, ყველანაირ მოლოდინს გადააჭარბა.

- მოვიარე ქალაქები: ხურიბგა, ნეკნესი, ელქხუსიმა, რაბატი... ყველგან კონცერტი მქონდა. ესპანეთის საზღვართან, ქალაქ ნადორშიც გახლდით. სცენაზე ერთსაათიანი პროგრამით გავდიოდი. მაროკოში ჩემთან ერთად მარიონეტების თეატრის მსახიობი - ბახვა წერედიანიც გახლდათ, რომელსაც თავისი საოცარი თოჯინები "ჰყავდა წამოყვანილი" და მაყურებელს კარგ სანახაობას სთავაზობდა... 5 მარტს კასაბლანკაში იუმორისტული ფესტივალი გაიმართა და ჩვენ, როგორც საპატიო სტუმრები, მიგვიწვიეს; გვთხოვეს, ფესტივალის გახსნაში მიგვეღო მონაწილეობა. ქართველების გარდა, იქ იყვნენ: იტალიელები, ფრანგები, ბერძნები და ა.შ. მაგრამ სიჭარბით ფრანგები გამოირჩეოდნენ. მოგეხსენებათ, მაროკო წლების განმავლობაში, საფრანგეთის კოლონია გახლდათ და ადგილობრივებიც ფრანგულად უკეთ ლაპარაკობენ, ვიდრე - ინგლისურად...

იუმორის ფესტივალის ორგანიზატორებმა სცენაზე 6 მარტსაც გვამუშავეს და 7-ში, დახურვაზეც გვთხოვეს სცენაზე გასვლა. არადა, ამაზე შეთანხმებულები არ ვიყავით. თან, იმ პერიოდისთვის ჩემი სასცენო პერანგებიც გარეცხილი მქონდა. ამიტომ უარი ვუთხარი, - პერანგი არ მაქვს-მეთქი. - არასასცენო პერანგით გამოდითო. მოკლედ, ოღონდაც დახურვაზე გავსულიყავი, ყველაფერზე თანახმანი იყვნენ, რადგანაც იმ საღამოს გუბერნატორებსა და მეფის ოჯახის წევრებს ელოდებოდნენ. საბოლოოდ, მაინც დამითანხმეს და რაც მეცვა, სცენაზე იმ სამოსით გავედი. იმუშავა ბახვამაც... მერე, ქალაქ ხურიბგაშიც იგივე განმეორდა: ერთი კონცერტის შემდეგ გვითხრეს, - 23-ში კიდევ უნდა გამოხვიდეთ, ხალხს მოეწონა თქვენი ნომრებიო... კონცერტი რომ დასრულდა, კულისებში გავედით, მაყურებელი კი დარბაზიდან არ იძვროდა. "პაკლონზე" რამდენჯერმე მოგვიხდა გასვლა, ისინი კი არა და არ მიდიოდნენ (იღიმის)...

ისეთ ადგილებშიც ვიმუშავეთ, სადაც მეფის ეგიდით, მზრუნველობამოკლებული ბავშვებისთვის, სპეციალურად, კონცერტები გამართეს და მათ სიურპრიზები მოუწყვეს. კონცერტის დროს ბავშვები სცენაზე ამყავდა, ფოკუსებს ვაკეთებინებდი, რაც ცხადია, ძალიან უხაროდათ...

- მაროკოში ვისი მიწვევით იყავი?

- იქ ქართველ ქალბატონს - რუსუდან ფიცხელაურ-ჯაჭვლიანს ასოციაცია აქვს შექმნილი. წელიწადში სამჯერ, ქართული კულტურის წარმომადგენლები მაროკოში ჩაჰყავს და მათ ჩვენს კულტურას აცნობს. ამ ქალბატონმა ქართველებს სახელი გაუთქვა. ასე რომ, მაროკოში ქართულ ხელოვნებას კარგად იცნობენ. განსაკუთრებით მოსწონთ ფოლკლორი: ცეკვა, სიმღერა... ქალბატონ რუსუდანს საზღვარგარეთ საბავშვო ანსამბლებიც მიჰყავს და თითოეულ გასტროლს სერიოზულ ორგანიზებას უკეთებს. მას ჯერ კიდევ 2008 წელს უნდოდა მაროკოში ჩემი მიწვევა, მაგრამ მაშინ წასვლა ვერ შევძელი. სამაგიეროდ, 2011 წელს გავემგზავრე. არჩევანი ჩემზე რატომ შეაჩერა? - რაბატის თეატრი 4000 მაყურებელზეა გათვლილი, ამიტომ, ისეთი ილუზიონისტის წაყვანა უნდოდა, რომელსაც დიდი პროგრამა ექნებოდა მომზადებული...

წელს მარიონეტებთან ერთად, სცენაზე პირველად ვიმუშავე და ძალიან მომეწონა. ბახვასაც დიდი პროგრამა ჰქონდა. რაბატის თეატრში გამოსვლის წინ ცოტა არ იყოს, გვეშინოდა, რადგანაც უზარმაზარი სამეფო თეატრია და სცენაც საკმაოდ დიდია, მაგრამ ყველაფერმა მშვენივრად ჩაიარა. ყველა ქალაქში, სადაც კონცერტი გავმართეთ, ჩემთან ადგილობრივი ილუზიონისტები მოდიოდნენ და შოუს შემდეგ, სამახსოვრო სურათის გადაღებას მთხოვდნენ. თან, ამას მოწიწებით აკეთებდნენ, რაც ძალიან მიკვირდა. როგორც ჩანს, ეშინოდათ, თხოვნაზე უარი არ მეთქვა. სურათის გადაღებასთან ერთად, სამახსოვროდ რაიმე ნივთის ჩუქებასაც მთხოვდნენ. ჰოდა, ვიღაცას კარტი, ვიღაცას დისკი ვაჩუქე. ზოგიერთმა ისიც მითხრა, - იქნებ შენთან ერთად სცენაზე მეც გავიდე, რათა წარმადგინოო. ეს უკვე ვეღარ შევძელი, რადგანაც ჩემს კომპეტენციას სცდებოდა. ერთ-ერთმა მათგანმა მაინც მოახერხა იმდენი, რომ სცენაზე გამოვიდა, ორი ჩემოდანი რეკვიზიტი მოიტანა, ყველაფერი გააწყო, რათა საზოგადოებისთვის თავისი შესაძლებლობები ეჩვენებინა, მაგრამ კონცერტის ორგანიზატორებმა ამის ნება არ დართეს...

- კიდევ რამ მიიქცია მაროკოში ყოფნისას შენი ყურადღება?

- საოცარმა სტუმართმოყვარეობამ. ისე გაგვიმასპინძლდნენ, გავოცდი. ჰოდა, წონაშიც მოვიმატე (იღიმის). მერე უარი ვთქვი ჭამაზე და ეწყინათ, უკადრისობაში ჩამითვალეს. არადა, რა მექნა, ფრაკი აღარ მეტეოდა და სცენაზე ხომ უნდა მემუშავა?.. ყოველი კონცერტის შემდეგ ბანკეტი იყო, ქართველი ემიგრანტებიც გვპატიჟებდნენ. მოკლედ, კარგი პატივი გვცეს.

- მოდი, იქაურ ქართველებზე მოგვიყევი...

- ვისარგებლებ შემთხვევით და დიდ მადლობას გადავუხდი მაროკოში მცხოვრები ქართველების სამ ოჯახს. ქალბატონი რუსიკო უკვე 12 წელია, კასაბლანკაში ცხოვრობს და როგორც გითხარით, თავისი ბიზნესი აქვს. შვილები და შვილიშვილები საქართველოში ჰყავს. თავის საქმიანობაში ბევრჯერ, მინუსებშიც "გადის", სამაგიეროდ, ყველაფერს გულით აკეთებს, ყოველთვის მსახიობების ერთგულია...

ქალბატონი მარინა გინეკოლოგი გახლავთ, კვალიფიციური სპეციალისტია. მას არაბი მეუღლე - აბდელი ჰყავს. ისინი წლების წინ, რუსეთში ერთად სწავლობდნენ და მერე შეუღლდნენ. მარინას იქ საკუთარი კლინიკა აქვს. კარგი ოჯახია, ორი შვილი ჰყავთ. მატერიალურად წელგამართულები არიან. სხვადასხვა ადგილას ოთხი ბინა აქვთ. აბდელი კმაყოფილია ქართველი მეუღლით. ამბობს, - მარინა რომ არ მყოლოდა, ამდენს ვერ მივაღწევდიო.

მაროკოში ცხოვრობს ნუგზარ ცერცვაძის ოჯახიც. ბატონი ნუგზარი 82 წლის გახლავთ. საქართველოდან 1991 წელს წასულა და მას მერე აქ აღარ დაბრუნებულა. ჰყავს მეუღლე და შვილი - გოჩა, რომელიც კომპიუტერების ფირმაში მუშაობს. შვილიშვილები ფრანგულად კარგად ლაპარაკობენ. გოჩას ქართველი მეუღლე ჰყავს. ცერცვაძეები მაროკოში ქართულად ცხოვრობენ...

- რას გვეტყვი, როგორი ქვეყანაა მაროკო?

- კონტრასტების ქვეყანაა. მაგალითად, მოდის მაგარი მანქანა, რომელსაც მაგარი გოგო მართავს, მაგრამ იქვე, ვიღაცა ხილით დატვირთული ვირის "ტაჩკით" მიდის. მაროკოში აზიისა და ევროპის საოცარი შერწყმაა... რა თქმა უნდა, დავათვალიერეთ მეფის სასახლე, მეჩეთი, რომელიც მსოფლიოში სიდიდით მეორეა. სხვათა შორის, მეფეს ყველა ქალაქში თავისი სასახლე აქვს. კასაბლანკაში მის უზარმაზარ სასახლეს ულამაზესი ეზო აქვს, სადაც ფორთოხლის ხეებია გაშენებული, მაგრამ ამბობენ, რომ ის ნაყოფი არ იჭმება, დეკორატიული ხილიაო. ქუჩებში მშვენიერი გაზონებია. თვალში გეცემა სისუფთავე.

- ე.ი. მაროკოელებმა საქართველოს შესახებ ბევრი რამ იციან, არა?

- ასეა! ტაქსისტმაც მითხრა, - ვიცი, თქვენი ჯორჯია, რომელია. აქ თქვენი ფოლკლორული ანსამბლები ხშირად ჩამოდიანო. ბაზარში ერთმა კაცმა პრეზიდენტი გამსახურდია გაიხსენა. სტალინი და შევარდნაძე ხომ იციან და იციან! ჰო, კიდევ, მითხრეს, - თქვენ ის ქვეყანა არ ხართ, რუსეთს რომ ეომებოდაო?.. იქაურმა ქართველებმა ფრანგული ენა ძალიან კარგად იციან... ისე, ერთი უცნაურობა კი მჭირს: ადრე გასტროლზე რომ მივდიოდი, ფოტოაპარატს სულ თან ვატარებდი და ყველაფერს ვიღებდი, ბოლო დროს აპარატი კი მიმაქვს, მაგრამ სურათებს არ ვიღებ ხოლმე. სხვებს რომ ვუყურებდი, რომლებიც გარშემო ყველაფერს სურათს უღებდნენ, ჩემი თავი მახსენდებოდა: პირველად "პაეზდკაში" ნეპალში რომ ვიყავი, ფოტოაპარატით - "სმენა" ყველაფერის ფირზე აღბეჭდვას ვცდილობდი... ჰო, მართლა, მაროკოს ფრანგულენოვან გაზეთში - "ლოპინიონი" ჩვენზე სტატია გამოქვეყნდა და ტელევიზიითაც გაკეთდა სიუჟეტი. არაბულ გაზეთებშიც იყო ჩვენზე ინფორმაცია.

ლალი ფაცია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)