პო­პუ­ლა­რო­ბა პირ­ვე­ლი­ვე კურ­სი­დან მო­ი­პო­ვა, მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­მა რომ ათა­მა­შა ტე­ლეს­პექ­ტაკლში - "გზაჯ­ვა­რე­დინ­ზე"; ამას ტე­ლეს­პექ­ტაკ­ლი "ჯერ და­ი­ხოც­ნენ, მერე იქორ­წი­ნეს" მოჰ­ყვა (იმ­ხა­ნად უკვე მე­ო­თხე კურ­სზე სწავ­ლობ­და), მერე კი­დევ სხვა და ასე წა­ვი­და... ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად სწო­რედ "ჯერ და­ი­ხოც­ნენ, მერე იქორ­წი­ნეს" ნახ­ვის შემ­დეგ აღი­ბეჭ­და: ხმა არა­ვი­სას ჰგავ­და, ინ­ტო­ნა­ცი­აც უც­ნა­უ­რი იყო, გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი: "მა­ში­კოო, სუ­ლი­კოო!"... წლე­ბის შემ­დეგ კი პი­რის­პირ შევ­ხვდი, თა­ნაც - არა­ერ­თხელ. კად­რი­ვით შე­მომ­რჩა უდი­დე­სი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რო­გორ კი­თხუ­ლობ­და ტე­რენ­ტი გრა­ნე­ლის ლექ­სებს სა­ქარ­თვე­ლოს რა­დი­ოს მე-9 სტუ­დი­ა­ში: შუა კი­თხვი­სას ემო­ცი­უ­რად წყვეტ­და სტრი­ქონს, წა­მოხ­ტე­ბო­და სკა­მი­დან და იქვე, სტუ­დი­ა­ში ბოლ­თას სცემ­და, თით­ქოს რა­ღა­ცას ეძებ­და, მერე კი, უცებ, მო­წყვე­ტით მი­უჯ­დე­ბო­და მიკრო­ფონს და გა­ნაგ­რძობ­და... "გა­ლა­კტი­ონ­ში არის დე­მო­ნი და ჩემ­ში უფრო ან­გე­ლო­ზია"... - იცი, პირ­ვე­ლად ასე, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად, სწო­რედ მე წა­ვი­კი­თხე ტე­რენ­ტი გრა­ნე­ლიო, - მი­თხრა.

მისი ცხოვ­რე­ბის გზა თით­ქმის ერ­თდრო­უ­ლად გა­და­ე­ჯაჭ­ვა თე­ატრს, ეკ­რანს, რა­დი­ო­სა და პო­ე­ზი­ას. გა­და­ე­ჯაჭ­ვა კი არა, შე­ე­სის­ხლხორ­ცა და გამ­თლი­ან­და ერთ ადა­მი­ან­ში, რო­მელ­საც მურ­მან ჯი­ნო­რია ჰქვია.

- ბავ­შვო­ბი­დან რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და, კარ­გად მახ­სოვს და დავ­დი­ო­დი კი­დეც დრამ­წრე­ზე, "პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში"; "გე­პე­ი­ში" (ახ­ლან­დე­ლი ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. - ავტ.) ვსწავ­ლობ­დი და მის თე­ატ­რშიც ვმსა­ხი­ო­ბობ­დი, მერე თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში (ახ­ლან­დე­ლი თე­ატ­რი­სა და კი­ნოს უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. - ავტ.) ჩა­ვა­ბა­რე და მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. მა­ლე­ვე მა­თა­მა­შეს სპექ­ტაკ­ლებ­ში და ასე შე­ვუ­დე­ქი "აქ­ტი­ო­რის" გზას... ად­რე­ულ ასაკ­ში ბო­ლომ­დე ვერც აც­ნო­ბი­ე­რებ მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ას, მაგ­რამ გრძნობ, რომ უნა­რი გაქვს. რაც მთა­ვა­რია, მსა­ხი­ო­ბო­ბა გინ­და, გიყ­ვარს, ოღონდ უნდა მიხ­ვდე, რა­ტომ გინ­და - სხვაგ­ვა­რად ეს სი­ტყვე­ბი არა­ფერს ნიშ­ნავს. ხე­ლოვ­ნე­ბის სტუ­დი­ა­ში ახალ­მო­სულს პირ­ვე­ლად სწო­რედ ამას ვე­კი­თხე­ბი, რა­ტომ უნდა მსა­ხი­ო­ბო­ბა და ახ­სნა­საც მისი ასა­კის შე­სა­ბა­მი­სად ვი­თხოვ. თა­ვი­დან­ვე უნდა გქონ­დეს იმ­პულ­სი, რი­თიც გინ­და, ამ პრო­ფე­სი­ას ემ­სა­ხუ­რო, მის­თვის თავი დადო, თუნ­დაც რომ წა­ა­გო, არ შე­შინ­დე, ამოხ­სნა სა­კუ­თა­რი თავი, სამ­ყა­რო და ასე შემ­დეგ.

- თქვენ­თვის რომ ეკი­თხათ მა­შინ, ცხოვ­რე­ბის გზაჯ­ვა­რე­დინ­ზე, მსა­ხი­ო­ბო­ბას რა­ტომ ირ­ჩე­ვო, რას უპა­სუ­ხებ­დით?

- იცი, დე­და­ჩემს თე­ატ­რი ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. პრო­ფე­სი­ით ქი­მი­კო­სი იყო, მაგ­რამ - ნამ­დვი­ლი თე­ატ­რა­ლი და მე და ჩემი ძმა ბავ­შვო­ბი­დან დავ­ყავ­დით სპექ­ტაკ­ლებ­ზე. ამას­თან, და­უს­რუ­ლებ­ლად ჰყვე­ბო­და უშან­გი ჩხე­ი­ძე­ზე, ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე­ზე, მათ რო­ლებ­ზე, სპექ­ტაკ­ლე­ბი­დან გა­მო­ყო­ლილ გან­ცდებ­ზე. მე ხომ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი იმ სპექ­ტაკლში არ მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ იმ­ხა­ნად არ­სე­ბობ­და ე.წ. ქსე­ლის რა­დიო, რო­მე­ლიც მუ­დამ ჩარ­თუ­ლი გვქონ­და და ყვე­ლა­ნი ვუს­მენ­დით. რა­დი­ო­დად­გმე­ბი, ნა­წყვე­ტე­ბი სპექ­ტაკ­ლე­ბი­დან ემო­ცი­უ­რად მეხ­მა­რე­ბო­და, წარ­მო­სახ­ვას მიმ­დიდ­რებ­და: დე­დის მო­ნა­ყო­ლი მახ­სოვ­და და ამ დროს უშან­გი ჩხე­ი­ძის და ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძის ხმებს ვის­მენ­დი, მათ სინ­თეზს კი სხვა სამ­ყა­რო­ში გა­დავ­ყავ­დი. მერე შე­სა­ბა­მის ლი­ტე­რა­ტუ­რა­საც გა­ვე­ცა­ნი და ასე, ნელ-ნელა მივ­ხვდი, რომ ჩემ­თვის მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ში უპირ­ვე­ლე­სი გარ­და­სახ­ვა იყო - ადა­მი­ა­ნი, ვთქვათ, უშან­გი ჩხე­ი­ძე ან აკა­კი ხო­რა­ვა, ან სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე, ან სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი, ან გი­ორ­გი შავ­გუ­ლი­ძე, რო­მელ­ზეც ვგიჟ­დე­ბო­დი, უცებ სხვა არ­სე­ბე­ბად გარ­და­ი­სა­ხე­ბოდ­ნენ. აბა, წარ­მო­იდ­გი­ნე: უშან­გი ჩხე­ი­ძე - ჰამ­ლე­ტი, მერე - ური­ე­ლი და უცებ - ყვარ­ყვა­რე. ეს სა­ოც­რე­ბა იყო. დღემ­დე მა­ინც ის შეგ­რძნე­ბაა ჩემ­თვის მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი, ერთი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან სხვა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში რომ გა­დავ­დი­ვარ. ალ­ბათ, პო­ე­ზი­ა­შიც იმი­ტომ მი­ვე­დი, რომ თითო ლექსში თითო მდგო­მა­რე­ო­ბა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე. 70 ლექსს ხომ მა­ინც ვამ­ბობ სპექ­ტაკლში, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ამ ლექ­სე­ბის და­ზე­პი­რე­ბა კი არ არის, არა­მედ ის, რომ სხვა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში გა­და­ვი­დე და იქ შე­ვიგ­რძნო აღ­მაფ­რე­ნა. თით­ქოს უწო­ნა­დო­ბა­ში შევ­დი­ვარ - არ ვიცი, ვარ თუ არ ვარ, სად ვარ და ასე შემ­დეგ. მაგ­რამ ამის მიღ­წე­ვა, ყვე­ლაფ­რის და­მუ­შა­ვე­ბა რთუ­ლია, მი­ზანს მხო­ლოდ ტემ­პე­რა­მენ­ტით ვერ მი­აღ­წევ. მი­ტა­ცებს, რო­დე­საც თვი­თო­ნაც არ ვიცი, რა მოხ­დე­ბა და ბო­ლოს, მა­ინც რომ ხდე­ბა, მაგ­რამ მა­ნამ­დე თითო ფრა­ზის 100 ვა­რი­ანტს მა­ინც ვა­მუ­შა­ვებ. ამი­ტომ ვა­ი­გი­ვებ მხატ­ვრულ კი­თხვას მსა­ხი­ო­ბო­ბას­თან... არ ვიცი, უნდა და­წე­რო თუ არა ეს, მაგ­რამ ჩემი მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ ხში­რად უთ­ქვამთ, - ლექ­სის კი­თხვი­სას ცრემ­ლი მო­მად­გაო. ამა­ზე უკე­თე­სი შე­ფა­სე­ბა აბა, რა უნდა მო­ვის­მი­ნო?! თუმ­ცა, მე ლექსს კი არ ვკი­თხუ­ლობ, ლექ­სის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში შევ­დი­ვარ და რა­ღაც გან­წყო­ბას გად­მოვ­ცემ, რაც მა­ყუ­რე­ბელ­თან მი­დის და ოდეს­ღაც მის წარ­მო­სახ­ვა­ში, ნა­ოც­ნე­ბარ­სა თუ ნა­ფიქ­რს ეხ­მი­ა­ნე­ბა, ერ­წყმის.

- ასე არ ხდე­ბა ლოც­ვი­სას? როცა გულ­წრფე­ლად ლო­ცუ­ლობ, სწო­რედ მა­შინ გდის უნებ­ლი­ეთ ცრემ­ლი...

- დის­კზე მაქვს ჩა­წე­რი­ლი ჩვე­ნი უწ­მინ­დე­სის ლოც­ვა-გა­ლო­ბა: "და­ვი­ღა­ლე, და­ვი­ღა­ლე, მოდი ჩემ­თან, უფა­ლო", - და როცა მას ვუს­მენ, თვა­ლი მიც­რემ­ლდე­ბა, ე.ი. გულ­წრფელ სი­ტყვას, მე­ლო­დი­ას, ნა­ხატს რა­ღაც მდგო­მა­რე­ო­ბამ­დე მიჰ­ყავ­ხარ. ეს არის ხე­ლოვ­ნე­ბა და არა ის, რომ გცნო­ბენ, პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ. გული მტკი­ვა ხოლ­მე, როცა ადა­მი­ანს და­ა­ჯილ­დო­ე­ბენ და ვი­ღაც იკი­თხავს, - ეს ვი­ნა­აო? ვა­ი­მე, ეს ჩემ­ზეც რომ თქვან, და­ვი­ღუ­პე­ბი, იმ­წუ­თას­ვე და­ვა­ნე­ბებ თავს ამ პრო­ფე­სი­ას.

- ჩემი ბედი თვი­თონ გა­მოვ­ჩორკნეო, - გით­ქვამთ, არა­და, პირ­ვე­ლი­ვე პრო­ფე­სი­უ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი­სას თით­ქოს სწო­რედ ბედ­მა შე­გახ­ვედ­რათ დი­დე­ბულ მსა­ხი­ო­ბებს, რე­ჟი­სო­რებს. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რას გუ­ლის­ხმობ­დით ამ ნათ­ქვამ­ში?

- იმ ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა ბედ­ნი­ე­რე­ბა რო­გორ არ იყო, მაგ­რამ ჩემი ბედი მარ­თლაც, თა­ვად გა­მოვ­ჩორკნე და მი­ხა­რია, რომ ეს ღმერ­თმა შე­მაძ­ლე­ბი­ნა. სულ მეს­მო­და, - რე­ჟი­სო­რის გა­რე­შე მსა­ხი­ო­ბი ვე­რა­ფერს გახ­დე­ბაო. აბა, მა­შინ ჩემი პრო­ფე­სია რა არის? რე­ჟი­სო­რის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს? ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, ამ ფიქ­რმა გა­მაბ­რა­ზა კი­დეც და გაბ­რა­ზე­ბამ ხუთი მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი გა­მა­კე­თე­ბი­ნა. განა, რა ჯო­ბია კარგ რე­ჟი­სორ­თან და კარგ პარტნი­ო­რებ­თან მუ­შა­ო­ბას, მაგ­რამ რომ არ გა­გი­მარ­თლოს და ვერ შეხ­ვდე ასე­თებს, ჰა­ერ­ში უნდა დარ­ჩე? მე შევ­ხვდი, მაგ­რამ მა­ინც გან­ცალ­კე­ვე­ბა ვამ­ჯო­ბი­ნე. ყოფა-ცხოვ­რე­ბა­ში სი­მა­მა­ცით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი, მაგ­რამ ჩემს სი­მა­მა­ცედ ეს 5 მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი მი­მაჩ­ნია. ურ­თუ­ლე­სი იყო მათი შექ­მნა, რო­დე­საც ყვე­ლა­ფერს - ინ­სცე­ნი­რე­ბას, რე­ჟი­სუ­რას, მხატ­ვრო­ბას, მუ­სი­კა­ლურ გა­ფორ­მე­ბა­სა და ასე შემ­დეგ, ერთი ადა­მი­ა­ნი აკე­თებ; ამ საქ­მეს ისე­თი ენერ­გია მი­აქვს, შე­იძ­ლე­ბა გა­გა­გი­ჟოს კი­დეც. ამი­ტომ ვამ­ბობ, - ჩემი ბედი თა­ვად გა­მოვ­ჩორკნე-მეთ­ქი. მი­მაჩ­ნია, რომ მა­ყუ­რებ­ლის გარ­და, ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ზე ვე­ნე­ბი არა­ვის გა­და­უჭ­რია! თით­ქოს გულ­სატ­კე­ნია, არა? მაგ­რამ მა­ყუ­რე­ბე­ლი უდი­დე­სი სა­ჩუ­ქა­რია, ღვთის სა­ჩუ­ქა­რი. სა­ერ­თოდ, ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა ბე­რის ცხოვ­რე­ბას ჰგავს - რო­გორც ყვე­ლა ვერ შედ­გე­ბა ბე­რად, ისე ვერ იქ­ნე­ბა ყვე­ლა ხე­ლო­ვა­ნი; რო­გორც ბერს, უამ­რა­ვი გან­საც­დე­ლი და ტან­ჯვა ხვდე­ბა გზა­ზე, ასე­ვე, მსა­ხი­ობს ბევ­რი წა­მე­ბა და წვა­ლე­ბა აქვს, გზად შური და ამ­ბი­ცია ეღო­ბე­ბა! ამი­ტო­მაც მო­ვი­გო­ნე ეს მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი. ბე­რი­ვით გან­მარ­ტო­ე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ამა­ვე დროს - ჩემს სამ­ყა­რო­ში გახ­ლა­ვართ; ერთი ვარ, მაგ­რამ - მთლი­ა­ნიც. ამ მო­მენტს ვი­ჭერ ჩემს მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლებ­ში და ამი­ტომ არის თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი უძ­ვირ­ფა­სე­სი. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის ექ­სპე­რი­მენ­ტულ სცე­ნა­ზე უკვე 42-ჯერ ვი­თა­მა­შე მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლი "ქარი მწყუ­რია" და სულ - ანშლა­გით. თა­ნაც, მა­ყუ­რებ­ლის 90% ახალ­გაზ­რდო­ბაა. ტექ­ნი­კუ­რი და თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ბის დარ­ბა­ზებ­ში ჩემს მო­ნოს­პექ­ტაკლზე ორ­ჯერ მეტი ახალ­გაზ­რდა მო­ვი­და, ვიდ­რე დარ­ბა­ზი და­ი­ტევ­და. წარ­მო­გიდ­გე­ნია? - 65 წლის კა­ცის მო­სას­მენ-სა­ყუ­რებ­ლად ამ­დე­ნი ახალ­გაზ­რდა მობ­რძან­და. ჩემს პროგ­რა­მა­ში დავ­წე­რე: მინ­და, ახალ­გაზ­რდო­ბა თა­ვის ანუ ქარ­თულ გე­ნე­ტი­კურ მახ­სოვ­რო­ბამ­დე მი­ვიყ­ვა­ნო-მეთ­ქი. პო­ე­ზია, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, ენა, სი­ტყვა - ეს არის მთა­ვა­რი და სხვას რას ვემ­სა­ხუ­რო?

- კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა და რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რებ­ში მუ­შა­ობ­დით. ნუთუ, არ დაგ­რჩათ სა­ოც­ნე­ბო რო­ლე­ბი, სათ­ქვე­ნოდ რომ მი­გაჩ­ნდათ და ვერ ითა­მა­შეთ?

- კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რში დონ-ჟუ­ა­ნი ვი­თა­მა­შე, ერთი მსა­ხი­ო­ბის თე­ატ­რში - ჰამ­ლე­ტი, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის "მეფე ლირ­ში" - კენ­ტი და კი­დევ 80-ზე მეტი როლი, სა­ოც­ნე­ბო კი მარ­თლა არ დამ­რჩა, რად­გან პო­ე­ზი­ამ ყვე­ლა როლ­ში შე­მიყ­ვა­ნა; აი, ასე­თი გა­მო­სა­ვა­ლი გა­მოვ­ძებ­ნე, შე­უს­რუ­ლე­ბე­ლი რო­ლე­ბის გამო გული რომ არ დამ­წყვე­ტო­და.

- თქვენს სტუ­დი­ა­ში თუ გე­გუ­ლე­ბათ თუნ­დაც, ერთი-ორი შე­გირ­დი, რო­მე­ლიც სწო­რედ იმ იმ­პულ­სის მა­ტა­რე­ბე­ლია, რაც მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ას სჭირ­დე­ბა?

- არ ვიცი... მე უნდა ვი­ყივ­ლო და გა­თენ­დე­ბა თუ არა, ჩემ­ზე არ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ვა­პი­რებ, გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტროს ვთხო­ვო, სტუ­დი­ას ორ­წლი­ა­ნი სას­წავ­ლებ­ლის სტა­ტუ­სი მი­ა­ნი­ჭოს, რათა კურსდამ­თავ­რე­ბუ­ლებ­მა სრულ­ფა­სო­ვა­ნი დიპ­ლო­მის აღე­ბა შეძ­ლონ. ამის შემ­დეგ კი თვი­თონ­ვე გა­ერ­კვე­ვი­ან, სურთ თუ არა შე­უდ­გნენ "ბე­რო­ბას".

- დე­დათ­ქვე­ნი­ვით უამ­ბობთ თქვენს პა­ტა­რა ქა­ლიშ­ვილს - ნი­ნას თე­ატ­რის ჯა­დოს­ნურ სამ­ყა­რო­ზე ან თუ ატყობთ თე­ატ­რით და­ინ­ტე­რე­სე­ბას?

- ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი ხოლ­მე, რათა თე­ატ­რის სამ­ყა­რო შე­იგ­რძნოს, მაგ­რამ ასე, ლა­პა­რა­კით შვილს მსა­ხი­ო­ბო­ბას ვერ ას­წავ­ლი. ჩემს ძმა­საც კი უამ­ბობ­და დედა, მაგ­რამ მხო­ლოდ ჩემ­ზე გაჭ­რა... ვფიქ­რობ, ამ­ქვეყ­ნად ბევ­რი რა­მის გა­კე­თე­ბა შევ­ძე­ლი: სახ­ლი ავა­შე­ნე, შვი­ლი მყავს, ხე­ე­ბი დავრგე და კი­დევ, სე­ნა­კის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ სორ­ტა­ში ღვთის­მშობ­ლის მი­ძი­ნე­ბის ეკ­ლე­სია ავა­შე­ნე, ბა­ზი­ლი­კის ტი­პის. გა­გი­ხარ­დე­ბა, ისე­თია. რო­დე­საც უწ­მინ­დესს ეკ­ლე­სი­ის აშე­ნე­ბის სურ­ვი­ლი გა­ვუმ­ჟღავ­ნე, მკი­თხა, - ჯან­მრთე­ლო­ბით რო­გორ ხარო? მა­შინ ვერ ჩავ­წვდი კი­თხვას და მხო­ლოდ 7 წლის შემ­დეგ, როცა მშე­ნებ­ლო­ბა და­ვას­რუ­ლეთ და ეკ­ლე­სი­ი­დან სულ რა­ღაც 300 მეტ­რით და­შო­რე­ბულ ჩემს სახ­ლამ­დე ძა­ლა­გა­მოც­ლილ­მა, ღობე-ღობე სი­ა­რუ­ლით ძლივს მი­ვაღ­წიე, მა­შინ შე­ვიგ­რძე­ნი პატ­რი­არ­ქის წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლუ­რი შე­კი­თხვა. რთუ­ლი იყო, უდი­დე­სი სუ­ლი­ე­რი ძალა გა­მო­მა­ცა­ლა, მაგ­რამ მა­ინც ამა­შე­ნე­ბი­ნა უფალ­მა! ხო­ნი­სა და სამ­ტრე­დი­ის ეპარ­ქი­ის მიტ­რო­პო­ლიტ­მა, მე­უ­ფე სა­ბამ მი­თხრა: ხომ კარ­გი არ­ტის­ტი ხარ, მაგ­რამ ამ ეკ­ლე­სი­ით შენს ცხოვ­რე­ბას გვირ­გვი­ნი და­ად­გიო.

- და მა­ინც, რა არის მთა­ვა­რი არ­ტის­ტის­თვის, რა არის პი­რა­დად თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის კრე­დო?

- მე ასე ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე: სრულ­ყო­ფი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის შე­საქ­მნე­ლად არ­ტის­ტის ამა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი უნდა იყოს იდუ­მა­ლე­ბა, რო­მან­ტიზ­მი და სენ­ტი­მენ­ტა­ლო­ბა. მთა­ვა­რი შენი სათ­ქმე­ლია და შემ­დეგ, რო­გორ იდუ­მა­ლე­ბა­ში მო­აქ­ცევ, ის იმის­და მი­ხედ­ვით ხდე­ბა ბევ­რის მომ­ცვე­ლი. რო­მან­ტი­კუ­ლო­ბა კი უფრო მაღ­ლაა, სცდე­ბა მი­წი­ერ ცხოვ­რე­ბას, წარ­მო­სახ­ვი­თია. აქვე ერ­თვე­ბა სენ­ტი­მენ­ტა­ლო­ბა, რო­მე­ლიც წარ­მო­სახ­ვით ინ­დი­ვიდს ცრემლსაც კი მო­ა­დენს. ამ ყვე­ლა­ფერს კი დიდი ფიქ­რით, წვა­ლე­ბით მი­აღ­წევ. სათ­ქმე­ლის გა­მო­სახ­ვის ხერ­ხს უნდა მი­აგ­ნო, სათ­ქმელ­თან ერ­თად ცვა­ლო და სწო­რედ მა­შინ იქ­ნე­ბა შენი ხე­ლოვ­ნე­ბა ღი­რე­ბუ­ლი; სწო­რედ მა­შინ მო­ი­ტანს აღ­მაფ­რე­ნას! ამი­ტო­მაა, რომ ჩვენს პრო­ფე­სი­ა­ში მსა­ხუ­რე­ბაა სა­ჭი­რო და ამი­ტო­მაც ვა­და­რებ მსა­ხი­ო­ბო­ბას ბე­რო­ბას.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)