ინ­ჟინ­რე­ბის ოჯახ­ში სი­ღა­რი­ბე­ში გა­ი­ზარ­და. იმის გამო, რომ მა­შინ ირ­გვლივ ყვე­ლა ღა­რი­ბი იყო, დი­დად არ გა­ნიც­დი­და ამ ამ­ბავს. გა­ნიც­დი­და მხო­ლოდ იმას, რომ მამა ცი­ხე­ში იყო. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ეს მაგ­რად "ტე­ხავ­და". "ტე­ხავ­და" ისიც, რომ სიყ­ვა­რულ­ში ძი­რი­თა­დად არ უმარ­თლებ­და, მორ­ცხვი იყო და იმი­ტომ, ვერ ამ­ხელ­და. სა­მა­გი­ე­როდ უმარ­თლებ­და მე­გობ­რებ­ში, "კა­ვე­ენ­ში", მუ­სი­კა­ში. დღეს ერთ-ერთი რე­ი­ტინ­გუ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­ექ­ტის, "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" ჟი­უ­რი­შია. ეს საქ­მე მოს­წონს.

- მიშა, ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე უნდა ვი­სა­უბ­როთ და მოდი იმ გა­მოც­დი­ლე­ბით და­ვი­წყოთ, რო­მე­ლიც მი­ი­ღე ოჯა­ხი­დან, მშობ­ლე­ბის­გან და იმ გა­რე­მო­დან, რო­მელ­შიც იზ­რდე­ბო­დი...

- დედა ინ­ჟი­ნე­რი გახ­ლდათ. მას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი წვლი­ლი აქვს ჩემს აღ­ზრდა­ში, იმი­ტომ რომ ჩემი ბავ­შვო­ბი­სა და თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის დიდი ნა­წი­ლი მა­მა­ჩე­მი პა­ტი­მა­რი იყო. შე­სა­ბა­მი­სად, მე და ჩემს დას ძი­რი­თა­დად დე­და­ჩე­მი გვზრდი­და.

- რა და­ა­შა­ვა მა­მამ, რის­თვის გა­ა­სა­მარ­თლეს?

- ათა­სი სი­სუ­ლე­ლე.

- უფრო კონ­კრე­ტუ­ლად?

- რა მუხ­ლით იჯდა ის გა­ინ­ტე­რე­სებთ? არ მახ­სოვს. შან­ტა­ჟი, გა­მო­ძალ­ვა თუ ყა­ჩა­ღო­ბა. სა­ში­ში არა­ფე­რი, მაგ­რამ ჟღე­რა­დი მუხ­ლი ჰქონ­და.

- დიდ­ხანს იყა­ვით მამა-შვი­ლი ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე?

- ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე არ ვყო­ფილ­ვართ. "სვი­და­ნი­ებ­ზე" დავ­დი­ო­დი მა­მას­თან ცი­ხე­ში, ვნა­ხუ­ლობ­დი. 7 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იჯდა ცი­ხე­ში. 10 წლის ვი­ყა­ვი, რომ და­ი­ჭი­რეს და 17-ის - რომ გა­მო­უშ­ვეს. სწო­რედ ის პე­რი­ო­დი გა­ვა­ტა­რე უმა­მოდ, როცა ადა­მი­ა­ნად ვყა­ლიბ­დე­ბო­დი. უმა­მო­ბას ბი­ძე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, უფ­რო­სი მე­გობ­რე­ბი მივ­სებ­დნენ. სა­ქარ­თვე­ლო სო­ცი­ა­ლუ­რად აქ­ტი­უ­რი ქვე­ყა­ნაა და სო­ცი­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ზოგ­ჯერ შე­მა­წუ­ხებ­ლად ღრმაა. შე­სა­ბა­მი­სად, მა­შინ, 80-იან წლებ­ში, როცა ჯერ კი­დევ უფრო ცო­ცხა­ლი იყო ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის ტრა­დი­ცია ნა­თე­სა­ვებს შო­რის, ამის პრობ­ლე­მა ნამ­დვი­ლად არ იყო. მა­მა­კა­ცურ წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებ­სა თუ თვი­სე­ბებ­საც ვსწავ­ლობ­დი ვი­ღაც-ვი­ღა­ცე­ბის­გან.

- გახ­სოვს პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი მა­მას­თან ცი­ხე­ში?

- კი, რო­გორ არა. სა­სა­მარ­თლოც მახ­სოვს. ძა­ლი­ან ცუდი სი­ტუ­ა­ცია იყო, მაგ­რად "ტე­ხავ­და". მა­მა­შე­ნი და­ი­ჭი­რე­სო, რომ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, მაგ­რად მრცხვე­ნო­და. მოკ­ლედ, იმ პე­რი­ო­დის ამ­ბებს ვყვე­ბი, როცა ცი­ხე­ში მაგ­რად "ტე­ხავ­და". მერე ისე­თი დროც იყო, როცა ას­წო­რებ­და კი­დეც ცი­ხე­ში ჯდო­მა.

- მაგ პე­რი­ოდ­შიც მო­უ­წია მა­მას ცი­ხე­ში ჯდო­მამ?

- წელს გარ­და­იც­ვა­ლა მა­მა­ჩე­მი. მა­მუ­კა კო­მი­კუ­რად ტრა­გი­კუ­ლი ბი­ოგ­რა­ფი­ის კაცი იყო. მა­გა­ლი­თად, ცი­ხი­დან გა­მო­ვი­და მა­შინ, როცა წე­სი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ცი­ხე­ში უნდა ჩამ­ჯდა­რი­ყო - 1992 წელს. გა­მო­ვი­და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად დაშ­ლი­ლი, მის­თვის უცხო და ახალ არარ­სე­ბულ ქვე­ყა­ნა­ში, თა­ვი­სი ძვე­ლი ჩვე­ვე­ბით. თუმ­ცა მა­ლე­ვე აუღო ალღო ყვე­ლა­ფერს. პრო­დუქ­ტი­უ­ლი ტიპი იყო. სულ რა­ღა­ცას ჩა­ლი­ჩობ­და, მუ­შა­ობ­და. რო­გორც თვი­თონ აცხა­დებ­და, ისიც დე­და­სა­ვით ინ­ჟი­ნე­რი იყო, მაგ­რამ ხა­რის­ხი­ა­ნი და სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი გა­ნათ­ლე­ბა ამ მხრივ არ მი­უ­ღია. ძი­რი­თა­დად მისი სამ­სა­ხუ­რე­ბი ქა­ლაქ­ში საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი ბა­ბუ­ა­ჩე­მის სა­ნაც­ნო­ბო გავ­ლე­ნებს უკავ­შირ­დე­ბო­და. ის თუ რა­მეს იჩა­ლი­ჩებ­და და სად­მე მო­ა­წყობ­და...

- რო­გო­რი იყო მა­მას­დრო­ინ­დე­ლი ციხე. გახ­სოვს ის კედ­ლე­ბი, ის გან­ცდე­ბი?

- მახ­სოვს უინ­ტე­რე­სო და ჭუ­ჭყი­ა­ნი კედ­ლე­ბი. ცუდი მო­გო­ნე­ბე­ბის და­ვი­წყე­ბა მირ­ჩევ­ნია ხოლ­მე, ამი­ტომ დე­ტა­ლებ­ში ვერ გა­ვიხ­სე­ნებ. მახ­სოვს რი­გე­ბი, "პე­რე­და­ჩე­ბის" შე­მოწ­მე­ბა. ცი­ხის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი საჭ­მლის ნა­წილს იღებ­დნენ, თა­ვის­თვის იტო­ვებ­დნენ. ეს კო­ლო­ნია ავ­ჭა­ლა­ში იყო. დავმწკრივ­დე­ბო­დით მე, დე­და­ჩე­მი, ჩემი და და ვი­დე­ქით რიგ­ში სა­ა­თო­ბით. ხან ვნა­ხუ­ლობ­დით, ხან - ვერა.

- რო­დის, როცა ცი­ხი­დან გა­მო­სულ მა­მას ახა­ლი გა­რე­მო დახ­ვდა?

- კი. მამა მშფოთ­ვა­რე სუ­ლის პატ­რო­ნი იყო და ხში­რად ეხ­ვე­ო­და თავ­გა­და­სავ­ლებ­ში. მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი ვხუმ­რობ­დით კი­დეც, რომ მამა უფრო იყო ჩემი უფ­რო­სი ბიჭი, ვიდ­რე მე - მისი.

- ხა­სი­ა­თით დე­დას ჰგავ­ხარ თუ მა­მას?

- ალ­ბათ ორი­ვეს. დე­და­ჩე­მი უფრო მშვი­დი და ფრთხი­ლია, მამა უფრო ემო­ცი­უ­რი იყო. მე ამ ორი ადა­მი­ა­ნის მიქ­სი ვარ.

- დე­დას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და, რას გიკ­რძა­ლავ­და? ალ­ბათ ფრთხი­ლობ­და, რად­გან უმა­მოდ იზ­რდე­ბო­დი.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არ მზღუ­დავ­და, არც დიდი ყუ­რა­დღე­ბა მჭირ­დე­ბო­და. თა­ვი­დან­ვე კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი. გამ­ჯდა­რი მქონ­და ის, რომ ჩე­მით მე­მე­ცა­დი­ნა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­მე­ხე­და სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის. ამ მხრივ პრობ­ლე­მებს არ ვქმნი­დი. რთუ­ლად აღ­საზ­რდე­ლი არ ვყო­ფილ­ვარ.

- ბავ­შვო­ბა­ში უც­ნა­უ­რი, სა­ოც­ნე­ბო პრო­ფე­სია არ გქო­ნია?

- 4 წლის ასაკ­ში ფო­ტოგ­რა­ფო­ბა მინ­დო­და. გა­ზე­თე­ბი­დან ფო­ტო­ებს ვჭრი­დი და ვი­ნა­ხავ­დი ჩე­მო­დან­ში. ერთი პე­რი­ო­დი ას­ტრო­ფი­ზი­კო­სო­ბაც მინ­დო­და. სხვა­თა შო­რის, წერა-კი­თხვა ჩე­მით ვის­წავ­ლე. ზე­პი­რად ვი­ცო­დი "თხა და ვე­ნა­ხი". დედა მი­კი­თხავ­და ხოლ­მე და ვის­წავ­ლე. ერთხე­ლაც და­ვაკ­ვირ­დი წარ­წე­რას ამ ბრო­შუ­რა­ზე და მივ­ხვდი, რო­მე­ლი იყო თ, ხ, ა - აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ რაც გეს­მის, იმას­ვე ხე­დავ, რომ აუ­დიო და ვი­ზუ­ა­ლუ­რი გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მე­ბი თან­ხვედ­რა­შია ერ­თმა­ნეთ­თან. შე­სა­ბა­მი­სად - პირ­ვე­ლად ვის­წავ­ლე ასო "ხ", მერე "ა", "ი" და ა.შ. რომ მივ­ყვე­ბო­დი, ვხვდე­ბო­დი სად რო­მე­ლი ასო იყო, მერე ჩემი ხე­ლით გა­დავ­წე­რე "თხა და ვე­ნა­ხი". დღის ბო­ლოს უკვე ყვე­ლა ასოს ცნო­ბა ვი­ცო­დი.

- სკო­ლა­ში მშობ­ლე­ბი და­უ­ბა­რე­ბი­ათ შენი უსაქ­ცი­ე­ლო­ბის გამო?

- ხში­რად ვცელ­ქობ­დი, ვთა­მა­შობ­დი ფეხ­ბურთს შეს­ვე­ნე­ბა­ზე, ვჭი­და­ობ­დი კლას­ში, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი და­მი­შა­ვე­ბია. ყვე­ლა­ზე ცუდი რაც გა­მი­კე­თე­ბია, დე­და­ჩე­მის სო­ფელს, მა­ხა­თა­ურს უკავ­შირ­დე­ბა. მერ­ვე კლას­ში ვი­ყა­ვი. მა­შინ ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბის გა­რიჟ­რა­ჟი იყო. სკო­ლის ბიბ­ლი­ო­თე­კა გავ­ტე­ხეთ, მე ავი­ყო­ლიე ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი. მა­შინ საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლო იყო და სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბი­სა და ნა­ტო­ში გა­წევ­რი­ა­ნე­ბის მომ­ხრე ვი­ყა­ვი. გა­მო­ვი­ტა­ნეთ ყვე­ლა წიგ­ნი, რაც კო­მუ­ნის­ტურ ყრი­ლო­ბებს ეხე­ბო­და. ერთი სი­ტყვით, საბ­ჭო­თა ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­მო­ვი­ტა­ნეთ და დავ­წვით.

- გა­დარ­ჩით?

- კი. არა­ვის არა­ფე­რი გა­უ­გია. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გაგ­რძელ­და ცხოვ­რე­ბა. მა­შინ რა­ღა­ცე­ბის გა­ტეხ­ვა, ქურ­დო­ბა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი იყო.

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი, ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა რო­გო­რი იყო ოჯახ­ში?

- ძა­ლი­ან ღა­რი­ბე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ მა­შინ ყვე­ლა ღა­რი­ბი იყო.

- გქო­ნია ცხოვ­რე­ბა­ში ისე­თი პე­რი­ო­დი, როცა ფი­ზი­კუ­რად გი­მუ­შა­ვია ოჯა­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად?

- მქო­ნია. ვმუ­შა­ობ­დი მან­ქა­ნათმშე­ნებ­ლო­ბის სა­მეც­ნი­ე­რო კვლე­ვით ცენ­ტრში, სვა­ნე­თის უბან­ში, რო­მე­ლიც მერე გა­და­ვა­კე­თეთ, მან­ქა­ნის აკუ­მუ­ლა­ტო­რე­ბის ტყვი­ის ფირ­ფი­ტე­ბი უნდა გა­მოგ­ვეშ­ვა, და­ნად­გა­რიც ავა­წყვეთ, სე­რი­ო­ზუ­ლად მო­ვე­კი­დეთ ამ საქ­მეს, მაგ­რამ დიდი ტემ­პე­რა­ტუ­რა, შე­სა­ბა­მი­სად, ბევ­რი ელექტრო­ე­ნერ­გია სჭირ­დე­ბო­და ამ პრო­ცესს, ტყვი­ის დნო­ბას. რკი­ნიგ­ზი­დან "ლევი" დენი გვქონ­და გად­მოყ­ვა­ნი­ლი, რომ­ლის უფ­რო­სიც მე­გობ­რობ­და ჩვენ­თან. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, უშუ­ქო­ბის პე­რი­ოდ­ში რა ხდე­ბო­და. მა­ლე­ვე მოხ­სნეს ეს კაცი და ახალ­მა შეფ­მა დენი აღარ მოგ­ვცა. ასე ჩა­ვარ­და ჩვე­ნი აკუ­მუ­ლა­ტო­რე­ბის წარ­მო­ე­ბის დიდი ბიზ­ნე­სი. კო­მერ­ცი­უ­ლი ჯი­ხუ­რის ამუ­შა­ვე­ბაც გვინ­დო­და მე და ჩემს მე­გო­ბარს, მაგ­რამ ეგ ამ­ბა­ვიც ჩა­ი­შა­ლა.

- სო­ფე­ლი ახ­სე­ნე წე­ღან, მი­წათ­მოქ­მე­დე­ბაც არ არის უცხო შენ­თვის?

- ზა­ფხუ­ლის არ­და­დე­გებს სო­ფელ­ში ვა­ტა­რებ­დი და ნამ­დვი­ლად არ იყო ეს საქ­მე უცხო ჩემ­თვის. თო­ხიც მჭე­რია ხელ­ში და ბა­რიც. რთუ­ლი ასათ­ვი­სე­ბე­ლი არ არის ეს ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი, მთა­ვა­რია, ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი არ იყო.

- შენ რო­გო­რი ხარ?

- არც მა­შინ და არც ახლა ძა­ლი­ან ზარ­მა­ცი არ ვარ.

- ყვე­ლა მა­მა­კა­ცის ცხოვ­რე­ბა­ში დგე­ბა დრო, როცა ის ქუ­ჩა­ში გა­დის თა­ვის და­სამ­კვიდ­რებ­ლად...

- ქუ­ჩამ თვალ­თმაქ­ცო­ბი­სა და სას­ტი­კი პი­რო­ბე­ბით თა­მა­შის გა­მოც­დი­ლე­ბა მომ­ცა, მეტი არა­ფე­რი. დავ­დი­ო­დით და ძა­ლი­ან სას­ტი­კებს ვთა­მა­შობ­დით. ვაბ­რი­ა­ლებ­დით თვა­ლებს, ვი­ტყუ­ე­ბო­დით, ვი­თომ ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. სე­რი­ო­ზუ­ლი წარ­მა­ტე­ბე­ბი მქონ­და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, თუმ­ცა შემ­დეგ აღარ გან­მი­ვი­თა­რე­ბია ეგ ტა­ლან­ტი, "კა­ვე­ე­ნი" გა­მოჩ­ნდა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, მუ­სი­კის დაკ­ვრა და­ვი­წყე და სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით "გავ­ხურ­დი".

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი...

- თბი­ლი­სო­ბა­ზე მომ­ცეს პირ­ვე­ლი გა­სამ­რჯე­ლო. გლე­ხე­ბი ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, მან­ქა­ნე­ბით ჩა­მოჰ­ქონ­დათ პრო­დუქ­ტი და ყიდ­დნენ. მახ­სოვს, სა­ზამ­თრო­თი სავ­სე "გრუ­ზა­ვი­კი" დავ­ცა­ლეთ მე და ჩემ­მა ძმა­კაც­მა და 15 სა­ზამ­თრო გვა­ჩუ­ქეს. ისე გაგ­ვი­ხარ­და, გავ­სკდით, იმ­დე­ნი ვჭა­მეთ. პირ­ვე­ლი სა­კუ­თა­რი ფული რა­საც ჰქვია, თა­მა­შის შე­დე­გად ავი­ღე. "პირ­ველ არხზე" იყო ასე­თი გა­და­ცე­მა "მთე­ლი ღამე". ნინო ზა­უ­ტაშ­ვილს მიჰ­ყავ­და. კი­თხვებს სვამ­და და ერთ-ერთი გა­მო­ვი­ცა­ნი. ფული მო­ვი­გე და მე­ო­რე დღეს ვი­ქე­ი­ფეთ უბან­ში.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას მე­ტყვი?

- ჩემი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა ძი­რი­თა­დად წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი რო­მა­ნე­ბის­გან შედ­გე­ბო­და. სკო­ლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, სულ ვი­ღაც მიყ­ვარ­და. შემ­დეგ უკვე უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც დავ­დი­ო­დი და ქარს ვე­ძებ­დი, თმა რომ აეფ­რი­ა­ლე­ბი­ნა, აქაც მქონ­და რამ­დე­ნი­მე წა­რუ­მა­ტე­ბე­ლი რო­მა­ნი. მე მიყ­ვარ­და, იმან ხან იცო­და, ხან - არა. მორ­ცხვი ვი­ყა­ვი, ჩემ­თვის ვბორ­გავ­დი. მა­შინ სიყ­ვა­რუ­ლი ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის ფორ­მებს სცდე­ბო­და, მთე­ლი საძ­მა­კა­ცო ერ­თად მივ­დი­ო­დით და მის ფან­ჯრებ­თან ვი­პურ­ჭყე­ბო­დით. ეს იყო სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბა. იმა­თაც მოს­წონ­დათ.

- ფი­ა­ლე­ბით ხელ­შიც ხომ არ გიმ­ღე­რია?

- შე­იძ­ლე­ბა. ყვე­ლა­ნა­ი­რად "ვპაპ­სა­ვი­კობ­დით" მა­შინ. გი­ტა­რა და სიმ­ღე­რა "პაპ­სა­ვი­კო­ბის" ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი ფორ­მა იყო. თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბის ბევ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გვქო­ნია. 30 წლის რომ ვხდე­ბო­დი, შე­მიყ­ვარ­და ჩემი ცოლი, თე­ო­ნა ავა­ლი­ა­ნი, რა­დიო 105-ში ვმუ­შა­ობ­დი, რომ გა­ვი­ცა­ნი. ოფის­მე­ნე­ჯე­რი იყო. ორი წელი ვე­ლო­დე­ბო­დი ქარს, რომ ამო­ვარ­დნი­ლი­ყო და თმა აე­შა­ლა და ამო­ვარ­და ბო­ლოს.

- რო­გორ მო­ხიბ­ლე?

- არ ვიცი. რო­გორც მი­თხრა, ლტოლ­ვა რომ გა­უჩ­ნდა ჩემ მი­მართ, მერე მიხ­ვდა, რომ ვუყ­ვარ­დი. ასე ამიხ­სნა მარ­ტი­ვად და პრაგ­მა­ტუ­ლად. 8 წე­ლი­წა­დია ერ­თად ვართ. ცოლ­ქმრო­ბის ის კრი­ტი­კუ­ლი ზღვა­რი, შვიდ წელს რომ უკავ­შირ­დე­ბა, დაძ­ლე­უ­ლი გვაქვს. "გვი­ან რა­ტომ მო­დი­ხა­რო" იყო, მაგ­რამ სე­რი­ო­ზუ­ლი კონ­ფლიქ­ტე­ბი არ გვქო­ნია. მგო­ნი, ნორ­მა­ლუ­რი ქმა­რი ვარ.

- შვი­ლე­ბი გყავთ?

- არა, ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ გვყავს.

- საკ­მა­ოდ რე­ი­ტინ­გუ­ლი პრო­ე­ქტის, "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" ჟი­უ­რი­ში ხარ. აქამ­დე ყო­ფილ­ხარ ამ სტა­ტუ­სით სად­მე?

- "კა­ვე­ე­ნის" ჟი­უ­რი­ში ვყო­ფილ­ვარ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მაგ­რამ მუ­სი­კა­ლურ ჟი­უ­რი­ში არა. კას­ტინ­გი კი ჩა­მი­ტა­რე­ბია მომ­ღერ­ლე­ბის­თვი­საც და მსა­ხი­ო­ბე­ბის­თვი­საც.

- თუმ­ცა ბევ­რი შენს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას ამ პრო­ექ­ტში ამ კუ­თხით კრი­ტი­კუ­ლა­დაც უყუ­რებს, რას ეტყვი მათ?

- ყვე­ლას თა­ვის გზა­ზე და თა­ვი­სი აზ­რე­ბით გა­უ­მარ­ჯოს ღმერ­თმა.

- მუ­სი­კას­თან შენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე სა­უბ­რობ­დი წე­ღან, რა დო­ნის ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და?

- რო­კჯ­გუ­ფი გვქონ­და. და­სარ­ტყამ ინ­სტრუ­მენტზე ვუკ­რავ­დი. რამ­დე­ნი­მე კონ­ცერ­ტიც გვქონ­და. მომ­ღე­რა­ლი არ ვარ.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)