მისი ცხოვ­რე­ბა კარ­გი რე­ჟი­სო­რის გა­და­ღე­ბულ ფილ­მს ჰგავს და მთლი­ა­ნად კი­ნოს უკავ­შირ­დე­ბა. კინო - კი­ნო­ში: მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი - კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი, მა­ნა­ნა ორ­ბე­ლი­ა­ნი.

ორ­ბე­ლი­ა­ნებ­მა მას მა­ნა­ნა და­არ­ქვეს. სულ პა­ტა­რა იყო, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნებს სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლის ხსე­ნე­ბა­ზე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბა შე­ამ­ჩნია - ანუ, ის ცნო­ბი­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი, ვის სეხ­ნი­ა­დაც ბედ­მა არ­გუ­ნა ეცხოვ­რა, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის ღირ­სი იყო! როცა კი­თხვა ის­წავ­ლა და დიდი მა­ნა­ნა ორ­ბე­ლი­ა­ნის შე­სა­ხებ დე­დის ნა­ამ­ბობს სა­კუ­თა­რი თვა­ლით წა­კი­თხუ­ლი სტრი­ქო­ნე­ბი მი­უ­მა­ტა, მიხ­ვდა, რომ ადა­მი­ა­ნით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის ერ­თა­დერ­თი მი­ზე­ზი არ­სე­ბობს: მისი ლა­მა­ზი ცხოვ­რე­ბა. თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცი­ის­თვის სპორ­ტუ­ლი ტან­ვარ­ჯი­ში აირ­ჩია, რო­მელ­საც რო­გორც ცეკ­ვას, ისე უყუ­რებ­და და სა­ქარ­თვე­ლოს 4-გზის ჩემ­პი­ო­ნიც გახ­და სპორ­ტის ამ სა­ხე­ო­ბა­ში...

დამ­თხვე­ვე­ბი: ის და მისი ცხოვ­რე­ბი­დან ამოჭ­რი­ლი კად­რე­ბი ერ­თმა­ნეთს კი­ნო­ფი­რი­ვით ებ­მი­ან:

- ოდრი! - ქუ­ჩა­ში და­უ­ძა­ხეს... მა­შინ 12 წლის იყო და არ იცო­და, ვინ იყო ოდრი... მაგ­რამ მალე "რო­მა­უ­ლი არ­და­დე­გე­ბი" ნახა და მიხ­ვდა, რომ იმ დღეს უზარ­მა­ზა­რი კომ­პლი­მენ­ტი მი­ი­ღო. მერე კლას­ში სირ­ბი­ლით გუ­ლა­მო­ვარ­დნი­ლი თა­ნაკ­ლა­სე­ლი შე­მო­ვარ­და - კიკ­ვი­ძის ბაღ­ში კი­ნოს იღე­ბე­ნო... და უყუ­რა, რო­გორ მოფ­რი­ნავ­დნენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი ფე­რად-ფე­რა­დი პა­რა­შუ­ტე­ბით სი­მაღ­ლი­დან. იმ დღეს იქ "ღი­მი­ლის ბი­ჭებს" იღებ­დნენ... მერე, სპორ­ტუ­ლი სკო­ლის რამ­დე­ნი­მე მოხ­დე­ნილ გო­გო­ნა­თა­გან მა­ნა­ნა შე­არ­ჩი­ეს სპორ­ტის სა­სახ­ლე­ში სა­ა­ხალ­წლო ზე­ი­მის­თვის და მსა­ხი­ო­ბებს შო­რის მოხ­ვდა. თა­ვი­სი ტექ­სტიც ახ­სოვს: "ეს სიმ­ღე­რა ქარ­თველ­მა კომ­პო­ზი­ტორ­მა, ია­კობ ბო­ბო­ხი­ძემ თქვენ­თვის და­წე­რა"... შემ­დეგ ფო­ნოგ­რა­მა ირ­თვე­ბო­და და დღე­ში სამ­ჯერ, მა­ნა­ნა ზოგ­ჯერ გულ­ში, ზოგ­ჯერ ხმა­მაღ­ლაც აჰ­ყვე­ბო­და ხოლ­მე ამ ტექსტს: "ფიფ­ქე­ბი­იი ცვი­ვა დააა ფიფ­ქე­ბი­იი გე­ლი­ა­ა­ა­ან"... ბედ­ნი­ე­რი იყო... ბი­ჭი­კო ჩხე­ი­ძე პირ­ვე­ლი რე­ჟი­სო­რი იყო, ვის­თა­ნაც იმუ­შა­ვა.

გა­და­ვახ­ვი­ეთ კად­რი... როცა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მი­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ, ერთ-ერთი კა­ბი­ნე­ტის კარ­ზე წა­ი­კი­თხა: "ია­კობ ბო­ბო­ხი­ძე"... გამ­ბე­და­ო­ბა მო­იკ­რი­ბა და კა­ბი­ნე­ტის კარ­ზე და­ა­კა­კუ­ნა, რომ მო­ე­ყო­ლა, რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბა აჩუ­ქა ამ სიმ­ღე­რის ავ­ტორ­მა ერთ პა­ტა­რა გო­გოს, წლე­ბის წინ...

ოღონდ, კი­ნოს­ტუ­დი­ამ­დე ჯერ კი­დევ გზა იყო გა­სავ­ლე­ლი.

მა­ნა­ნას ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბით ნა­საზ­რდო­ებ ოჯახ­ში მთა­ვა­რი სი­ტყვა მა­მა­კა­ცებს ეკუთ­ვნო­დათ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, ამის უფ­ლე­ბა ვერ მი­ი­ღო. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ი­რი­ცხა. თით­ქოს მშვი­დად იყო... მისი ჩუმი პრო­ტეს­ტი ჩაც­მის სტილ­ში თუ გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და მხო­ლოდ. ჰბა­ძავ­და ოდ­რის და თა­ვი­სი ხე­ლით იკე­რავ­და კა­ბებს... ოჯა­ხი კმა­ყო­ფი­ლი იყო; კმა­ყო­ფი­ლი იყო დიდი ერო­სი მან­ჯგა­ლა­ძეც - მათი ოჯა­ხის ერ­თგუ­ლი ნა­თე­სა­ვი და მე­გო­ბა­რი, რო­მელ­საც მა­ნა­ნა ვე­რაფ­რით გა­ე­მე­ტე­ბი­ნა მისი სი­ტყვე­ბით, - "ჯო­ჯო­ხე­თუ­რი პრო­ფე­სი­ის­თვის".

მაგ­რამ... უნი­ვერ­სი­ტე­ტი სხვა აზ­რი­სა გახ­ლდათ გა­ნათ­ლე­ბა­ზე და სა­კუ­თარ სტუ­დენ­ტებს არ­ჩე­უ­ლი პრო­ფე­სი­ის გა­და­ხედ­ვა­ში ეხ­მა­რე­ბო­და. მე­ო­რე კურ­სზე იყო, რო­დე­საც კი­ნომ­ცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტე­ტი გა­იხ­სნა და ის კაცი, რო­მე­ლიც ერთხელ კიკ­ვი­ძის ბაღ­ში ჩა­მოფ­რე­ნილ პა­რა­შუ­ტებ­თან და­ი­ნა­ხა, პე­და­გო­გად მო­ევ­ლი­ნა. მალე, მო­წყუ­რე­ბუ­ლი სტუ­დენ­ტი ლექ­ცი­ა­ზე პირ­ველ რიგ­ში იჯდა და ყუ­რა­დღე­ბით უს­მენ­და რეზო ჩხე­ი­ძეს.

ზა­ფხუ­ლის ერთ მზი­ან დღეს, ავ­ტო­ბუ­სის გა­ჩე­რე­ბა­ზე ულა­მა­ზეს ცოლ-ქმარს, გუ­რამ ვახ­ტან­გიშ­ვილ­სა და ანა მხე­ი­ძეს შეხ­ვდა. გუ­რამ­მა ნო­დარ მა­ნა­გა­ძის ფილმში ეპი­ზო­დუ­რი რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბა შეს­თა­ვა­ზა. ხუთი ხევ­სუ­რი გო­გო­ნას­გან - ერთ-ერ­თის... და მისი ცხოვ­რე­ბის მე­ო­რე სე­რი­აც და­ი­წყო...

ამ ფილ­მის - "ამაღ­ლე­ბის" დი­რექ­ტო­რი გივი კა­ჭა­რა­ვა გახ­ლდათ - მა­ნა­ნას მე­უღ­ლის, კი­ნო­რე­ჟი­სორ გი­ორ­გი კა­ჭა­რა­ვას მამა. გია დი­რექ­ტო­რის შვი­ლი იყო და მხო­ლოდ ერ­თმა­ნე­თის შეთ­ვა­ლი­ე­რე­ბით შე­მო­ი­ფარ­გლ­ნენ... ეს ის შემ­თხვე­ვაა, როცა შე­მიძ­ლია დავ­წე­რო, რომ ყვე­ლა თვალ­საზ­რი­სით, ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზე იყო... 36 წლის მან­ძილ­ზე ნაგ­რო­ვებ, მი­სი­ვე გა­და­ღე­ბულ ფო­ტო­ფი­რებ­ში იმ პირ­ვე­ლი გა­და­ღე­ბუ­ლი კად­რე­ბი­დან ამოკ­რე­ბილ ფო­ტო­ებს მიჩ­ვე­ნებს - ხევ­სუ­რი გო­გო­ნა, მა­ნა­ნა ორ­ბე­ლი­ა­ნი...

ხევ­სუ­რე­თი­დან სხვა­ნა­ი­რი დაბ­რუნ­და. მეტი ძალა ჰქონ­და და უფრო სა­ღად ხე­დავ­და მოვ­ლე­ნებს. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ძია კო­ლია ზან­დუ­კე­ლის და­რი­გე­ბაც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა და სამ­სა­ხუ­რის უშე­დე­გოდ მა­ძი­ე­ბელ­მა, კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში სა­კუ­თარ ლექ­ტორს მი­ა­კი­თხა. პირ­ვე­ლი გან­ცდა, რო­დე­საც მუშა ფუტკრე­ბის სკა­სა­ვით გა­დავ­სე­ბულ კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში შე­ა­ბი­ჯა, ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. დე­რეფ­ნებ­ში ბევ­რი ხალ­ხი ირე­ო­და და ყვე­ლა უღი­მო­და... რეზო ჩხე­ი­ძე­საც გა­ე­ღი­მა მის და­ნახ­ვა­ზე და შეჰ­პირ­და, - ად­გილს გი­პო­ვიო... მერე ორი კვი­რა არ ეძი­ნა... ბა­ტონ რე­ზოს რო­გორ გა­უ­ბე­დავ­და, რომ და­ნა­პი­რე­ბი შე­ეხ­სე­ნე­ბი­ნა... არც დას­ჭირ­ვე­ბია. მა­შინ "დათა თუ­თაშ­ხი­ას" პირ­ვე­ლი 4 სე­რია უკვე გა­და­ღე­ბუ­ლი იყო. რეზო ჩხე­ი­ძეს­თან ვი­ზი­ტის შემ­დეგ, ზუს­ტად თო­თხმეტ დღე­ში კი, ის რეზო გა­ბეს­კი­რი­ას და გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის ჯგუ­ფის წევ­რი გახ­და. მერე, შემ­დე­გი 14 წე­ლი­წა­დი რეზო ჩხე­ი­ძის­თვის დახ­მა­რე­ბის­თვის აღარ მი­უ­მარ­თავს, ჩათ­ვა­ლა, რომ სა­კუ­თა­რი შრო­მით უნდა და­ემ­კვიდ­რე­ბი­ნა ად­გი­ლი.

პირ­ველ და­ვა­ლე­ბა­ზე ახლა ეღი­მე­ბა... რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში უნდა მი­სუ­ლი­ყო ქალ­ბა­ტონ ზინა კვე­რენ­ჩხი­ლა­ძეს­თან და შე­ე­თან­ხმე­ბი­ნა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მის­ვლის დღე. სულ ეს იყო, მაგ­რამ როცა მა­ყუ­რებ­ლის­გან და­ცა­რი­ე­ლე­ბულ, და­დუ­მე­ბულ თე­ატ­რში შე­ვი­და და პირ­ვე­ლი­ვე შემ­ხვედ­რი, იზა გი­გოშ­ვი­ლი და­ი­ნა­ხა, მას­თან მი­ვი­და და ზინა კვე­რენ­ჩხი­ლა­ძის ნაც­ვლად, კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში ის და­ი­ბა­რა.

კმა­ყო­ფი­ლი წა­მო­ვი­და თე­ატ­რი­დან... მე­ო­რე დღეს კი­ნოს­ტუ­დი­ის დე­რე­ფან­ში იზა გი­გოშ­ვი­ლი რე­ჟი­სო­რებ­თან მო­სა­ლა­პა­რა­კებ­ლად მო­იჩ­ქა­რო­და, გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი კი გა­ო­ცე­ბუ­ლი უყუ­რებ­და. გუ­რამ ბუ­იღ­ლიშ­ვილ­მა უშ­ვე­ლა, - იზა მე და­ვი­ბა­რე, რა­ღაც სა­კი­თხე­ბი მაქვს და­სა­ზუს­ტე­ბე­ლიო, - და­იბ­რა­ლა. მოკ­ლედ, ქალ­ბა­ტონ იზას­თან მარ­თლაც იყო პა­ტა­რა დე­ტა­ლე­ბი გა­სარ­კვე­ვი და მას თავი უხერ­ხუ­ლად არ უგ­რძნია... მა­ნა­ნას კი აღა­რას­დროს და­უშ­ვია შეც­დო­მა. ზინა კვე­რენ­ჩხი­ლა­ძეს კი იმ დღეს­ვე მი­ა­კი­თხა და ანა­ნურ­ში, მო­ნას­ტრის სცე­ნე­ბის გა­და­ღე­ბებ­ზეც ახ­ლდა თან. თა­თუ­ლი დო­ლი­ძეც მა­შინ ნახა პირ­ვე­ლად - მო­წა­ფე­სა­ვით გა­მო­წყო­ბი­ლი, მისი კბი­ლა, სა­ო­ცა­რი სი­ლა­მა­ზის გო­გო­ნა...

თუ ოჯა­ხის წევ­რი ხარ, თავი არ უნდა და­ზო­გოო, - ამ­ბობს და ამი­ტო­მაც ეკი­და თო­კე­ბით იალ­ტა­ში, დათა თუ­თაშ­ხი­ას მკვლე­ლო­ბის, ფი­ნა­ლუ­რი სცე­ნე­ბის გა­და­ღე­ბი­სას, კლდე­ზე, ოპე­რა­ტო­რის ასის­ტენ­ტებ­თან ერ­თად - ოპე­რა­ტო­რი ლე­ვან ნამ­გა­ლაშ­ვი­ლი უნდა და­ე­ზღვი­ათ. - მო­მა­შო­რეთ ეს გოგო თა­ვი­დან! - შე­ში­ნე­ბუ­ლი ყვი­რო­და გიგა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე...

მერე ერთ ფილ­მს მე­ო­რე ცვლი­და...

"თბი­ლი­სი-პა­რი­ზი-თბი­ლი­სის­თვის" ფრუნ­ზიკ მკრტი­ჩი­ა­ნი უნდა მო­ეწ­ვი­ათ. ტე­ლე­ფო­ნით მო­ლა­პა­რა­კე­ბა ვერ შედ­გა და მა­ნა­ნა თა­ვის პირ­ველ მივ­ლი­ნე­ბა­ში გა­ემ­გზავ­რა... ერე­ვან­ში მსა­ხი­ო­ბის ბი­ნის კარი ღია დახ­ვდა... შე­შინ­და და მე­ზო­ბელს და­უ­კა­კუ­ნა. - შედი, შედი, ეტყო­ბა სახ­ლშია, მა­გან ასე იცი­სო, - ძა­ლით შე­იყ­ვა­ნა შე­ღე­ბულ კარ­ში მე­ზობ­ლის ქალ­მა. სახ­ლის პატ­რონს ეძი­ნა. რას იზამ­და, ჩა­მოჯ­და და მოთ­მი­ნე­ბით ელო­და, მაგ­რამ თვა­ლებ­მა მოს­ვე­ნე­ბა არ მის­ცა და გა­მო­ფე­ნი­ლი სუ­რა­თე­ბის თვა­ლი­ე­რე­ბა და­ი­წყო. ერთ-ერთ სუ­რათს მე­ო­რე გა­დაჰ­ფა­რე­ბო­და, გა­მო­ქა­ჩა და წიგ­ნიც გად­მო­ი­ყო­ლა.

- ვაა, ბა­ტო­ნო მა­ნან­ჯან, აქ ხარ? - წა­მოხ­ტა ჩა­ძი­ნე­ბუ­ლი ვარ­სკვლა­ვი. არ იცის, რა თვა­ლით და­ი­ნა­ხა, მაგ­რამ იმ დღი­დან ფრუნ­ზიკ მკრტი­ჩი­ა­ნი და მა­ნა­ნა ყო­ველ­თვის უპ­რობ­ლე­მოდ თან­ხმდე­ბოდ­ნენ გა­და­სა­ღებ დღე­ებ­ზე. ჯერ იმან უმას­პინ­ძლა მე­ფუ­რად ამ პა­ტა­რა გო­გოს თა­ვის ქა­ლაქ­ში, მერე - მა­ნა­ნამ და მის­მა ოჯახ­მა უმას­პინ­ძლეს. წას­ვლა აღარ უნ­დო­და თბი­ლი­სი­დან... იმ დღე­ე­ბის სახ­სო­ვა­რიც აქვს, - ფრუნ­ზი­კას ფო­ტო­სუ­რა­თი, წარ­წე­რით: "ბა­ტო­ნო მა­ნან­ჯან, როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზე იქ­ნე­ბი, და­ხე­დე და გა­ი­ღი­მე"...

გა­ღი­მე­ბა­ში კი ბა­და­ლი არა ჰყავს. დაქ­ცე­ულ კი­ნოს­ტუ­დი­ა­სა და 2008 წლის ომს ბუ­ნებ­რი­ვად მი­ვა­დე­ქით... გია მა­შინ ბრა­ზი­ლი­ა­ში ცხოვ­რობ­და. სამი შვი­ლი­სა და ორი შვი­ლიშ­ვი­ლის (ახლა უკვე სამი ჰყავს) პატ­რონ­მა გა­დამ­წვა­რი გორი გა­ი­ა­რა და თა­ვის ოა­ზის­ში, პა­ტა­რა სო­ფელ მა­ი­დან­ში ჩა­ა­კი­თხა შვი­ლიშ­ვი­ლებს. გია ყო­ველ წუთს ურე­კავ­და და ამ­ბავს კი­თხუ­ლობ­და. მერე რა­ღაც მო­მენ­ტში იკი­თხა - რო­გორ გი­პო­ვო­თო? ეს პა­ტა­რა ქოხი, ულა­მა­ზე­სი ეზო-ბა­ღით, მა­ნა­ნა რომ ოა­ზისს ეძა­ხის, მე­უღ­ლის არ­ყოფ­ნა­ში შე­ი­ძი­ნა, თა­ვი­სი ნაგ­რო­ვე­ბი "კა­პი­კე­ბით". ჰოდა, მო­ნატ­რე­ბუ­ლი ქმრის­თვის გზა უნდა ეს­წავ­ლე­ბი­ნა. ბნელ ღა­მე­ში სახ­ლი­დან გა­მო­ვი­და, სან­თლე­ბი ბა­ლა­ხებ­ში ჩა­ა­მაგ­რა და გზა ისე გა­ა­ნა­თა, რო­გორც აე­რო­პორ­ტის ასაფ­რე­ნი ბი­ლი­კი. გია ამ ბი­ლი­კით დაბ­რუნ­და და აღარც არა­სო­დეს წა­სუ­ლა.

ბოლო წლე­ბის ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი მო­გო­ნე­ბე­ბი "ყავა და ლუდს" უკავ­შირ­დე­ბა... აქაც მე­ო­რე რე­ჟი­სო­რი იყო... პირ­ველ სცე­ნებს ქუ­ჩა­ში იღებ­დნენ. კარ­ლო სა­კან­დე­ლი­ძე პარ­კით ხელ­ში მო­ვი­და. გულ­მა რე­ჩხი უყო... არც შემ­ცდა­რა - ბა­ტონ­მა კარ­ლომ კი­ნოს­ტუ­დი­ის დრო­ინ­დე­ლი ტრა­დი­ცია გა­იხ­სე­ნა და ფილ­მის გა­და­ღე­ბის პირ­ვე­ლი დღე შამ­პა­ნუ­რით აღ­ნიშ­ნა... ახალ­გაზ­რდებს ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­დათ...

სიყ­ვა­რუ­ლით მო­წო­დე­ბუ­ლი ლუკ­მის გე­მოც იცის. გიას ბრა­ზი­ლი­ა­ში ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში ბა­ტო­ნი იაშა ბო­ბო­ხი­ძე ხში­რად აკი­თხავ­დათ ხოლ­მე. ამო­ვი­დო­და, გა­მო­ა­ღებ­და მა­ცი­ვარს და პრო­დუქ­ტით აუვ­სებ­და... - თა­ვად არა­ფე­რი გა­აჩ­ნდაო, - წუხს მა­ნა­ნა... რეზო თა­ვარ­თქი­ლა­ძის ნა­ჩუ­ქა­რი კონ­ვერ­ტი კი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი აქვს... ომის და­წყე­ბის დღეს მო­უ­ტა­ნა. ამ­დე­ნი ბავ­შვი გყავს, გია აქ არ არის, მე კი მარ­ტო­ხე­ლა ვარო... მა­შინ მიხ­ვდა, "დიდ ფულ­სა" და "ბევრ ფულს" შო­რის გან­სხვა­ვე­ბას...

სიკ­ვდილ­სა და მი­ტო­ვე­ბას შო­რის გან­სხვა­ვე­ბა­ზე სო­ფი­კოს­გან იცის. სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლის სცე­ნებს ("ყავა და ლუდ­ში") ბა­კუ­რი­ან­ში იღებ­დნენ. ბევ­რი საქ­მე იყო, ორი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში თით­ქმის არ უძი­ნი­ათ... ერთ ღა­მეს ახალ­გაზ­რდებ­მა მა­ინც გა­და­წყვი­ტეს ექე­ი­ფათ, მაგ­რამ სო­ფი­კო აღარ შე­ა­წუ­ხეს... მე­ო­რე თუ მე­სა­მე სა­დღეგ­რძე­ლო­ზე, თა­ვად ჩა­მო­ა­კი­თხა. - ეს რო­გორ გა­მი­კე­თეთ, მე რა, ღა­მის­თე­ვა გა­მი­ჭირ­დე­ბო­დაო?! - ბრა­ზობ­და... და ისე­თი სა­ღა­მო გა­ა­ტა­რე­ბი­ნა ყვე­ლას, ვე­რას­დროს ამო­იგ­დებს თა­ვი­დან...

სო­ფი­კოს კოტე მო­უკ­ვდა, მაგ­რამ კო­ტეს სო­ფი­კო არ მი­უ­ტო­ვე­ბია... იქვე იყო, მხარ­ზე აჯდა თით­ქოს! შემ­თხვე­ვით არა­ფე­რი ხდე­ბა: სო­ფი­კომ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და­იმ­სა­ხუ­რა!

რა­კი­ღა გულ­ხელ­დაკ­რე­ფი­ლი ყოფ­ნა არ შე­უძ­ლია და რე­ა­ლუ­რად სა­მუ­შაო მხო­ლოდ იშ­ვი­ა­თად აქვს, სა­კუ­თარ თავს საქ­მე თა­ვად გა­მო­უ­გო­ნა და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ნაგ­რო­ვე­ბი ფო­ტო­სუ­რა­თე­ბი (ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბის სუ­რა­თი და მო­ნა­ცე­მი, ვი­საც კი შეხ­ვედ­რია 36 წლის მან­ძილ­ზე) სის­ტე­მა­ში მო­იყ­ვა­ნა და სა­ი­ტად აქ­ცია... ამ სა­ი­ტით ხში­რად უან­გა­როდ ეხ­მა­რე­ბა რე­ჟი­სო­რებს სა­სურ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ჟის მო­ძი­ე­ბა­ში... უყ­ვარს ყვე­ლას­გან მი­ვი­წყე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბის გახ­სე­ნე­ბა... არა, ანა­ზღა­უ­რე­ბა­ზე უარს კი არ იტყო­და დიდი ოჯა­ხის დი­დე­ბუ­ლი დი­ა­სახ­ლი­სი, მაგ­რამ თუ სა­ხელ­მწი­ფო ჯე­რაც ვერ ზრუ­ნავს კულ­ტუ­რა­ზე, ადა­მი­ა­ნე­ბი კი, რო­მელ­თაც კი­ნოს კე­თე­ბა სუ­ლი­თა და გუ­ლით უნ­დათ, დახ­მა­რე­ბას ითხო­ვენ, ხელი ხომ უნდა გა­უ­წო­დოს? მსა­ხი­ო­ბე­ბი ხში­რად ურე­კა­ვენ: მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რომ სი­ცო­ცხლე და­მიბ­რუ­ნეო...

ვუს­მენ მა­ნა­ნას და მინ­და ვკი­თხო: რა­ტომ უყ­ვარ­ხარ ამო­დე­ნა სამ­ყა­როს ან რა­ტომ გიყ­ვარს ეს ამო­დე­ნა სამ­ყა­რო? მისი ნა­ამ­ბო­ბით, მგო­ნი ამ "სა­ი­დუმ­ლოს" ამოხ­სნა ახლა თქვენც შე­გიძ­ლი­ათ...

მა­ნა­ნა ორ­ბე­ლი­ა­ნის კინო... ამ ფილ­მის მე­სა­მე სე­რია გრძელ­დე­ბა.

დეა ცუც­ქი­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)