ამ ქალ­ბა­ტო­ნის სიძ­ლი­ე­რე­ში სა­ზო­გა­დო­ე­ბა არა­ერ­თხელ დარ­წმუნ­და. ამ­ბობს, რომ ბევ­რჯერ ავი­და ცხოვ­რე­ბის კი­ბე­ზე და ისევ ჩა­მო­ვი­და. ახლა მძი­მე პე­რი­ო­დი აქვს. რამ­დე­ნი­მე თვის წინ "რუს­თა­ვი 2"-დან წა­მო­ვი­და, იმ ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან, სა­დაც წლე­ბი გა­ა­ტა­რა. ამას მოჰ­ყვა არე­უ­ლო­ბა კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში, მაგ­რამ მა­რი­ნა ბე­რი­ძე ძველ თა­ნამ­დე­ბო­ბას ისევ ინარ­ჩუ­ნებს. ამ­ბობს, რომ ბევ­რს უნდა, იქ აღარ მუ­შა­ობ­დეს და არც ამა­ში ხე­დავს პრობ­ლე­მას, მაგ­რამ გა­ჩე­რე­ბას არ აპი­რებს და მალე სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ახალ ამ­პლუ­ა­ში შე­ახ­სე­ნებს თავს.

- ქალ­ბა­ტო­ნო მა­რი­ნა, პი­რა­დად თქვენ რამ­დე­ნად ძლი­ერ ქა­ლად მი­გაჩ­ნი­ათ თავი?

- მე მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ ძლი­ე­რი ქალი არ არ­სე­ბობს. ქალი ქა­ლად იბა­დე­ბა, თა­ვი­სი სი­სუს­ტე­ე­ბით, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე ისე აგე­წყო­ბა, რომ ან ხარ ქალი, რო­მელ­საც გა­ნე­ბივ­რე­ბენ, გე­ფო­ფი­ნე­ბი­ან, ხე­ლის გულ­ზე გა­ტა­რე­ბენ, ან სა­კუ­თარ თავ­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­ბა თა­ვად გი­წევს. ცხოვ­რე­ბა გიჩ­ვე­ნებს, თუ გინ­და, ძლი­ე­რი ქალი იყო, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­ბა უნდა შე­გეძ­ლოს. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის თავი და ტვი­ნი უნდა გქონ­დეს. არ უნდა გე­ში­ნო­დეს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძლი­ერ ქა­ლად ცხოვ­რე­ბა გა­ყა­ლი­ბებს. და­მერ­წმუ­ნეთ, ქალ­მა რამ­დე­ნიც უნდა გიმ­ტკი­ცოთ, რომ ამით ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რია, ტყუ­ი­ლია. ქალი - ქა­ლია და რაც უნდა მა­გა­რი ჩან­დეს, ყვე­ლას სჭირ­დე­ბა თავ­ზე ხე­ლის გა­დას­მა და იმის თქმა, შე სა­წყა­ლო, რამ­დენს შრო­მო­ბო... არ­სე­ბობს კა­ტე­გო­რია, რო­მე­ლიც ამას მა­ლავს, მა­გა­ლი­თად მე. რა ვქნა, მიყ­ვარს ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­შიც კი თა­ვა­წე­უ­ლი სი­ა­რუ­ლი.

- შე­გიძ­ლი­ათ, ცხოვ­რე­ბა­ში და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­ღე­ბუ­ლი პირ­ვე­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა გა­იხ­სე­ნოთ?

- 35 წლის ვი­ყა­ვი, მამა რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა. მამა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მა­ნე­ბივ­რებ­და და ყვე­ლა პრობ­ლე­მას მიხ­სნი­და. კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, მერე უკვე კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ეს იყო პირ­ვე­ლი ყვე­ლა­ზე მძი­მე ტრავ­მა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. მივ­ხვდი, რომ ჩემ გარ­შე­მო ვინც დავ­რჩით, არა­ვინ აიღო პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა სა­კუ­თარ თავ­ზე. ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლე­ბა ის იყო, მამა რომ კვდე­ბო­და, ბოლო სი­ტყვე­ბი თქვა, მა­რი­ნას რა ეშ­ვე­ლე­ბაო. ათი წლით უფ­რო­სი და მყავს, რო­მე­ლიც მა­შინ უკვე ფეხ­ზე მყა­რად იდგა, მე მა­ინც ქრი­ა­ლა და გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მა­მის სი­ტყვე­ბის გამო სრუ­ლი მო­ბი­ლი­ზა­ცია მო­ვახ­დი­ნე და იმ დღი­დან თა­ვად და­ვი­წყე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა.

- ეს იყო ბრძო­ლის და­სა­წყი­სი?

- დიახ, რად­გან ხელ­მო­ცა­რუ­ლე­ბი დავ­რჩით. მამა დიდი ქარ­ხნის დი­რექ­ტო­რი იყო. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე წელ­ში ინფლა­ცია მოხ­და, არე­უ­ლო­ბა, კუ­პო­ნი­ზა­ცია. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რჯერ ავე­დი კი­ბე­ზე და ბევ­რჯერ ჩა­მო­ვე­დი.

- თუმ­ცა ისე ჩა­მო­დი­ო­დით, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თვალ­ში მა­ინც გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი რჩე­ბო­დით...

- ვცდი­ლობ­დი, ასე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, არ მიყ­ვარს სა­წყა­ლი ადა­მი­ა­ნის როლ­ში ყოფ­ნა. თუ შრო­მა გიყ­ვარს და სნო­ბი არ ხარ, ყო­ველ­თვის დად­გე­ბი ფეხ­ზე. მა­მას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ თვრა­მე­ტი კერ­ძო მოს­წავ­ლე მყავ­და, თან კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი და პა­რა­ლე­ლუ­რად ავ­ლა­ბარ­ში მუ­სი­კა­ლურ სტუ­დი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. სახ­ლში დავ­დი­ო­დი მოს­წავ­ლე­ებ­თან, მეტ­რო­თიც დავ­დი­ო­დი, როცა 35 წლამ­დე ყველ­გან მა­მას სამ­სა­ხუ­რის მან­ქა­ნა მემ­სა­ხუ­რე­ბო­და, მაგ­რამ ამის­გან ტრა­გე­დია არ შე­მიქ­მნია.

სო­ლო­ლაკ­ში ვცხოვ­რობ­დი და ავ­ლა­ბარ­ში სი­ა­რუ­ლი­სას ერთხელ სა­ო­ცა­რი რამ გა­დამ­ხდა. ეს ის პე­რი­ო­დი იყო, როცა ჯერ კი­დევ შე­მორ­ჩე­ნი­ლი მქონ­და კარ­გი ტან­საც­მე­ლი. ერთ ად­რი­ან დი­ლას მეტ­რო­ში ჩა­ვე­დი და მე­ო­რე მხა­რეს ვი­ღაც ბი­ჭე­ბი ამო­დი­ოდ­ნენ. ცოტა სა­სა­ცი­ლოდ ჟღერს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან კარ­გად მეც­ვა და უცებ ერთი ამ­ბობს, ბიჭო, ამას ახლა უნდა ეძი­ნოს და ნე­ტავ სად მი­დის ამ დი­ლა­ად­რი­ა­ნო (იღი­მე­ბა).

- თქვენ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ ად­ვი­ლად შე­გიძ­ლი­ათ ადა­მი­ა­ნის სა­კუ­თარ სი­მარ­თლე­ში დარ­წმუ­ნე­ბა და თქვენს მხა­რეს გა­დაყ­ვა­ნა.

- შე­მიძ­ლია, იმი­ტომ, რომ იმ წუ­თას მარ­თა­ლი ვარ. ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მი­ნუ­სი ის არის, რომ სი­მარ­თლეს ყვე­ლას პირ­ში ვე­უბ­ნე­ბი, რაც უნდა მწა­რე იყოს. ვე­რაფ­რით ვერ ვი­გებ, ეს რა­ტომ სწყინთ ადა­მი­ა­ნებს.

- ხში­რად არ უყ­ვართ ადა­მი­ა­ნებს სი­მარ­თლის­თვის თვა­ლის გას­წო­რე­ბა...

- ბევ­რი ტყუ­ი­ლი ურ­ჩევ­ნი­ათ? თუ ცუდი საქ­ცი­ე­ლი ჩა­ი­დი­ნა, უნდა უთხრა. ცოტა გა­ბუ­ქე­ბუ­ლია ამ გა­და­სა­ხე­დი­დან, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი მტე­რი მყავს. მე ამას ვერ ვგრძნობ, ვერც ქუ­ჩა­ში. დღეს ერთ რა­მეს მივ­ხვდი - მტე­რი თუ მყავს, ის შე­უმ­დგა­რი ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც ის აწუ­ხებს, რომ ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხუთ­ჯერ თუ ექ­ვსჯერ ჩა­ვე­დი და ავე­დი კი­ბე­ზე. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რო­გორც გინ­და და­არ­ქვით, ძლი­ე­რი გა­მოვ­დი­ვარ.

- თქვე­ნი მტრე­ბი ყო­ველ­თვის ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი იყ­ვნენ?

- კაცი ნაკ­ლე­ბად, კაცი მა­ინც კა­ცია. იდი­ოტ, შტერ მტერს ჭკვი­ა­ნი და გო­ნე­ბა­გახ­სნი­ლი მირ­ჩევ­ნია, რად­გან მას­თან ბრძო­ლა სა­ინ­ტე­რე­სოა. დღეს ყვე­ლა­ზე სა­ში­ში ამ ქვეყ­ნის­თვის შტე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის ბრძო­ლაა, ისი­ნი ყვე­ლა­ფერს სუ­ლე­ლუ­რად აკე­თე­ბენ.

- თქვენ­ზე ძლი­ე­რი მტე­რი თუ გყო­ლი­ათ?

- (ფიქ­რობს) არ ვიცი, მე უხი­ლა­ვი მტრე­ბი მყავს. ისე წა­რი­მარ­თა ჩემი ცხოვ­რე­ბა, რომ თვა­ლებ­ში ჩა­ხედ­ვით ჩემ­თვის მტრო­ბა არა­ვის გა­მო­უ­ცხა­დე­ბია. მე გა­მო­მი­ცხა­დე­ბია... ყვე­ლა­ზე მხდა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის თვი­სე­ბა ზურგს უკან ბრძო­ლაა.

- რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, რომ მათ ინ­ტერ­ვი­უ­ებს, რომ­ლებ­შიც თქვენ­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, არ გა­ნიც­დი­დით...

- რო­გორ არა, არ შე­იძ­ლე­ბა, არ გა­ნი­ცა­დო. ბევ­რი ტრავ­მა მი­ვი­ღე. ახლა ბოღ­მი­ა­ნი მტრო­ბაა ქა­ლაქ­ში მო­და­ში. მტრო­ბა კარ­გი რა­მეა, მაგ­რამ ამას ინ­ტე­ლექ­ტი უნდა დაჰ­ყვე­ბო­დეს. მე ჩემი თე­ო­რია მაქვს, ყვე­ლა­ზე ცუდი რა­მეც შე­იძ­ლე­ბა მტრო­ბის გა­რე­შე გა­არ­კვიო და ურ­თი­ერ­თო­ბის რა­ღაც ფორ­მა და­ი­ტო­ვო.

- გა­რეგ­ნუ­ლად თქვე­ნი გან­ცდე­ბი არ გვი­ნა­ხავს, არც თა­ვის მარ­თლე­ბის პო­ზი­ცი­ა­ში ჩამ­დგარ­ხართ...

- არა­სო­დეს... მე არ ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ქრო­ნი­კუ­ლად თავ­ზე ხელს უს­ვამს ვი­ღა­ცას. ადა­მი­ა­ნი თუ მარ­თა­ლი არ არის, ეს უნდა ვთქვა. რო­დე­საც ჟი­უ­რი­ში ვზი­ვარ, უნდა ვთქვა ის, რაც მეს­მის. არ მიყ­ვარს ჭო­რა­ო­ბა, ტყუ­ი­ლი, ენის მი­ტან-მო­ტა­ნა. არა­და, დღეს ყვე­ლა­ფე­რი ჭო­რებ­ზეა აგე­ბუ­ლი. ქრო­ნი­კუ­ლად ის­მის, - მე მბლო­კავ­და მა­რი­ნა. რას ნიშ­ნავს, ვინ უნდა დამ­ბლო­კოს, ან რო­გორ... წა­ვალ, სა­დარ­ბა­ზოს და­ვა­ლა­გებ და ჩემს ოჯახს გა­მოვ­კვე­ბავ. ტე­ლე­ვი­ზორ­ში რომ არ გა­მოვ­ჩნდე, ტრა­გე­დი­აა?.. ტრა­გე­დია ადა­მი­ა­ნე­ბის, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის და­კარ­გვაა. ხომ არ შე­იძ­ლე­ბა ბოლო ოცი წელი ამ რე­ჟიმ­ში ვი­ცხოვ­როთ?! მოდი და ნუ გახ­დე­ბი ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი. ყვე­ლა ნორ­მა­ლუ­რი ქალი ყვე­ლა­ფერს აკე­თებს სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის. არა­ნორ­მა­ლუ­რი კი ფიქ­რობს, ვი­ღა­ცას მოჰ­პა­როს, წა­გ­ლი­ჯოს და უშ­რომ­ლად იშო­ვოს. რომ ვერ შედ­გა, სხვას და­აბ­რა­ლოს. დღე­საც კი, მე, რო­მე­ლიც მო­დუ­რი აღარ ვარ, სა­კუ­თარ თავ­ში ვი­ქე­ქე­ბი, ყო­ველ ღამე ვფიქ­რობ, სად და­ვუშ­ვი შეც­დო­მა და არა­ვის არ ვაბ­რა­ლებ. ადა­მი­ა­ნი მარ­ტო იბა­დე­ბა და მარ­ტო კვდე­ბა. არა­ვის ვმო­ძღვრავ, უბ­რა­ლოდ, პა­ტა­რა აღარ ვარ და ძა­ლი­ან ბევ­რჯერ ავე­დი და ჩა­ვე­დი კი­ბე­ზე.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ლო­ბის­ტე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი დიდი ხა­ნია მოქ­მე­დებს, თქვენ არა­სო­დეს გყო­ლი­ათ "პატ­რო­ნი"?

- ჩემი მი­ნუ­სი ის არის, რომ მე ვპატ­რო­ნობ ყვე­ლას. არა­სო­დეს მყო­ლია ლო­ბის­ტი, მაგ­რამ ახლა სა­კუ­თარ თავ­ში ვი­ქე­ქე­ბი და ვფიქ­რობ, ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი და­ნა­შა­უ­ლი ის არის, რომ სულ მინ­და ვი­ღა­ცას ვუ­პატ­რო­ნო. შე­იძ­ლე­ბა ოჯა­ხის წევ­რებს უპატ­რო­ნო, მაგ­რამ თა­ნამ­შრო­მელს თა­ნამ­შრო­მე­ლი უნდა და­არ­ქვა, მე­ზო­ბელს - მე­ზო­ბე­ლი. მე ამას ცოტა გავ­ცდი და მინ­და გი­თხრათ, რომ დიდი ვე­რა­ფე­რი მი­ვი­ღე, მაგ­რამ იმის­თვის არ მი­კე­თე­ბია, რომ რამე მი­მე­ღო.

- შე­გიძ­ლი­ათ ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ო­დი გა­იხ­სე­ნოთ თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ოთხი­ვე ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის გა­მოც­ვლის დრო. ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის პა­რა­დოქ­სია. ოთხჯერ გა­მო­იც­ვა­ლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა და ოთხი­ვე­ჯერ მო­მიხ­და კი­ბე­ზე ას­ვლა და ჩას­ვლა.

- ამას "რუს­თა­ვი 2"-დან თქვე­ნი წას­ვლაც და­ემ­თხვა...

- დიახ, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ. რა­ტომ­ღაც ყვე­ლას მო­უნ­და, რომ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში მე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი მონ­სტრის როლ­ში, თით­ქოს სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რა და­ვან­გრიე.

- თუმ­ცა თქვენ ინარ­ჩუ­ნებთ სამ­სა­ხურს...

- ეს ბევ­რს არ სი­ა­მოვ­ნებს. არც ეს იქ­ნე­ბა ტრა­გე­დია, თუ ვი­ღა­ცას ძა­ლი­ან უნდა ეს ად­გი­ლი. აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ჩა­მო­მა­შო­რეს ყვე­ლა მუ­სი­კა­ლურ პრო­ექტს, ეს არ გა­უ­კე­თე­ბია სა­ხელ­მწი­ფოს, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, ეს გა­ა­კე­თეს იმ პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლე­ბიც მიტ­მას­ნი­ლე­ბი არი­ან. არა­სო­დეს არა­ვი­სი­ა­ნი არ ვყო­ფილ­ვარ. მე ვარ ქარ­თვე­ლი, დე­დით ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლი და მა­მით ბე­რი­ძე და ჩემი ქარ­თვე­ლო­ბა მაქვს. რო­გორც მა­თე­მა­ტი­კაა ჩემ­თვის ჩი­ნუ­რი, ისეა პო­ლი­ტი­კაც. ტე­ლე­ვი­ზი­ით ერ­თმა­ნეთს და­ტა­კე­ბუ­ლი ორი პო­ლი­ტი­კო­სი მი­ნა­ხავს და შემ­დეგ რეს­ტო­რან­ში ერ­თად შემ­ხვედ­რი­ან. ამი­ტომ ვგრძნობ, რომ ეს არის დიდი თა­მა­ში და არ არის ჩემი საქ­მე. თუ სად­მე ვარ, ზუს­ტად ვიცი, რომ ჩემს საქ­მეს კარ­გად ვა­კე­თებ.

- თქვე­ნი გუნ­დი "მა­ესტრო­ზე" მუ­შა­ო­ბას თქვენ გა­რე­შე აგ­რძე­ლებს. რო­გორც ქალ­ბა­ტონ­მა ლანა ქუ­თა­თე­ლა­ძემ მი­თხრა ინ­ტერ­ვი­უ­ში, მა­რი­ნამ აღარ მო­ინ­დო­მა ყვე­ლაფ­რის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბაო...

- ხმა­მაღ­ლა შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ შე­იძ­ლე­ბა ეს ჩემი ამ­ბი­ცი­აა, მაგ­რამ უნდა მქონ­დეს, მე იქ მივ­დი­ვარ, ვი­საც ვჭირ­დე­ბი. ყვე­ლა სამ­სა­ხუ­რი ასე მაქვს და­წყე­ბუ­ლი. რო­დე­საც ვგრძნობ, რომ არ ვჭირ­დე­ბი, იქ არა­სო­დეს წა­ვალ. ეს მტკივ­ნე­უ­ლი თე­მაა ჩემ­თვის და არა­სო­დეს აღარ გა­ვე­კა­რე­ბი კონ­კურ­სის ტი­პის პრო­ექ­ტებს.

- რო­გორ დაძ­ლი­ეთ ბოლო დროს მი­ყე­ნე­ბუ­ლი ტკი­ვი­ლი, თუ გქო­ნი­ათ ისე­თი მო­მენ­ტი, რომ მხო­ლოდ სახ­ლში ყოფ­ნა გინ­დო­დათ?

- რო­გორ არ მქო­ნია. სე­რი­ო­ზუ­ლი დეპ­რე­სია მქონ­და, უბ­რა­ლოდ, არა­ვის უგ­რძნია. ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად მქონ­და ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის იმე­დი, მაგ­რამ კი­დევ ერთხელ მივ­ხვდი, რომ მარ­ტომ უნდა ამოვ­ქა­ჩო. ძა­ლი­ან რთუ­ლია, მაგ­რამ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ შე­იძ­ლე­ბა ნელი ნა­ბი­ჯით, მაგ­რამ კი­დევ ერთხელ ავალ კი­ბე­ზე.

- "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" ახა­ლი ჟი­უ­რის შე­ფა­სე­ბა მინ­და გთხო­ვოთ - მიშა მშვილ­და­ძე, ზაზა შენ­გე­ლია და ნინი ბა­დუ­რაშ­ვი­ლი.

- რო­გორ შე­ვა­ფა­სო, ჯერ ვნა­ხავ (იღი­მე­ბა)...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი მათ და­სა­ხე­ლე­ბას არა­ერ­თგვა­როვ­ნად შეხ­ვდა...

- წვა­ლო­ბენ... აშ­კა­რად წვა­ლო­ბენ.

- და­სას­რულ გკი­თხავთ, ეთან­ხმე­ბით გა­მოთ­ქმას, რომ მა­მა­კა­ცებს არ უყ­ვართ ძლი­ე­რი ქა­ლე­ბი და მათ­თან ერ­თად ვერ ცხოვ­რო­ბენ?

- დიახ, ვერ ცხოვ­რო­ბენ. ძა­ლი­ან დიდი უნდა იყო, რომ ეს შე­ირ­გო, ვერ ირ­გე­ბენ... ერთი რა­ღაც მაქვს ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი და სრუ­ლი­ად სხვა ამ­პლუ­ა­ში, მაგ­რამ მა­ინც ვი­ტყვი ჩემს სი­ტყვას.

- წლე­ბი არ გა­ში­ნებთ?

- არა, თან ახლა წლე­ბი მო­დუ­რი გახ­და (იცი­ნის). მე იმ დროს გა­ვუ­ძე­ლი, რო­დე­საც ჩემი ასა­კის არა­ვინ იყო და არა­ვინ გა­ბე­დოს იმის თქმა, რომ ვი­ღაც მმ­ფარ­ვე­ლობ­და. მა­მის სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ არა­ვინ მმ­ფარ­ვე­ლობ­და. ვა­ზე­ლი­ნი მო­ი­კი­თხოს სხვამ, ეგ ჩემ­თან ახ­ლოს არ არის. ჩემი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში რაც პრო­ექ­ტი გა­მი­კე­თე­ბია, ვე­ძებ იმას, რაც არ არის, მერე ამა­ზე ფიქ­რს ვი­წყებ. მუ­სი­კა ძა­ლი­ან ბევ­რია და ის, რაც მე მინ­და, ჯერ არ ჩანს...

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)