მე­რაბ გორ­გა­ძე ცი­ხი­დან პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სით გა­მო­ვი­და. ამ­ბობს, რომ ბრა­ლი შე­უ­თი­თხნეს, რად­გან სამ­სა­ხუ­რი­დან წას­ვლა­ზე უარი თქვა. 3 მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლის მამა ახლა უმუ­შევ­რო­ბის გამო ნერ­ვი­უ­ლობს. იმე­დი აქვს, რომ ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში მას და მის მსგავ­სად გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლებს პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა­ში და­ეხ­მა­რე­ბა.

მე­რაბ გორ­გა­ძე:

- 2009 წლის 5 ივ­ლისს სოდ-ის თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა ბა­თუმ­ში და­მა­კა­ვეს და ნა­ხე­ვა­რი გრა­მი ჰე­რო­ი­ნი ჩა­მი­დეს. არ ვა­ღი­ა­რებ­დი და ამის გამო, ფი­ზი­კუ­რი და სი­ტყვი­ე­რი შე­უ­რა­ცხყო­ფა მო­მა­ყე­ნეს. ჩემს წა­მე­ბა­ში პრო­კუ­რო­რი ავთო კოჭ­ლა­მა­ზაშ­ვი­ლი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. რო­გორც შე­ვი­ტყვე, ახლა და­უ­წი­ნა­უ­რე­ბი­ათ. უშუ­ა­ლოდ სოდ-ის უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლე მცემ­და, სხვე­ბიც ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, ხელ­კე­ტებ­სა და წიხლს მირ­ტყამ­დნენ. გა­ყი­ნულ­წყლი­ა­ნი ბოთ­ლი­თაც მცე­მეს. გონ­და­კარ­გუ­ლი, რო­გორ ჩა­მათ­რი­ეს დრო­ე­ბი­თი და­კა­ვე­ბის იზო­ლა­ტორ­ში, არ მახ­სოვს. ისე სას­ტი­კად ვი­ყა­ვი ნა­ცე­მი, იზო­ლა­ტორ­ში არ მი­მი­ღეს და "სას­წრა­ფო" გა­მო­ი­ძა­ხეს. ჩემს გა­დარ­ჩე­ნას არა­ვინ ელო­და. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში რომ არ გა­და­ვეყ­ვა­ნე, ალ­ბათ ცო­ცხა­ლი არ ვიქ­ნე­ბო­დი. ეს გა­მო­ნაკ­ლი­სი შემ­თხვე­ვა იყო. რო­გორც წესი, ნა­ცემ ხალ­ხს არ ათავ­სებ­დნენ იქ, მაგ­რამ სხვა გზა არ ჰქონ­დათ, თუ გა­დავ­რჩე­ბო­დი, არა­ვის ეგო­ნა. გონ­ზე რომ მო­ვე­დი, ისევ დრო­ე­ბი­თი და­კა­ვე­ბის იზო­ლა­ტორ­ში და­მაბ­რუ­ნეს. პა­ტიმ­რო­ბის შე­ფარ­დე­ბის შემ­დეგ კი ბა­თუ­მის მე­სა­მე სა­პყრო­ბი­ლე­ში აღ­მოვ­ჩნდი. იმ­დე­ნად სა­ში­ნე­ლი სი­ტუ­ა­ცია დამ­ხვდა, ცოტა ხან­ში ცი­ხის მთე­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა და­ი­ჭი­რეს და ისი­ნიც შემ­დეგ ჩემ­თან ერ­თად იხ­დიდ­ნენ სას­ჯელს "მატ­რო­სო­ვის ცი­ხე­ში".

- რა ხდე­ბო­და სა­პყრო­ბი­ლე­ში?

- ფული უნდა გა­და­გე­ხა­და, და­სა­წო­ლი ად­გი­ლი რომ მო­ე­ცათ. პა­ტიმ­რებს ისეთ დღე­ში აგ­დებ­დნენ, იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, სახლ-კარი გა­ე­ყი­დათ და ფული მი­ე­ტა­ნათ. ცი­ხე­ში არ ვუ­ცე­მი­ვარ, რად­გან ყო­ფი­ლი თა­ნამ­შრო­მე­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ პი­რო­ბე­ბი აუ­ტა­ნე­ლი იყო. ერთი სა­წო­ლი 3 ადა­მი­ანს გვე­კუთ­ვნო­და, წყა­ლი არ იყო, გა­ყი­ნულ ია­ტაკ­ზე ვი­წე­ქით... 11 წელი მო­მი­სა­ჯეს ნარ­კო­ტი­კის შე­ნახ­ვა-ტა­რე­ბის­თვის. საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბას მთა­ვა­ზობ­დნენ, მაგ­რამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი ვთქვი. არ მი­ღი­ა­რე­ბია, რაც არ ჩა­მი­დე­ნია. ახლა ნა­წი­ლობ­რივ და­დას­ტუ­რე­ბუ­ლია ჩემი უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბა, პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სი მაქვს, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლებ, სი­მარ­თლე რომ და­ვამ­ტკი­ცო. ჩემი საქ­მე სტრას­ბურ­გშია და გან­ხილ­ვას ვე­ლო­დე­ბი... 6 თვის შემ­დეგ, ბა­თუ­მი­დან თბი­ლის­ში, ავ­ჭა­ლის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გად­მო­მიყ­ვა­ნეს.

- იქ რა პი­რო­ბე­ბი დაგ­ხვდათ?

- 450 პა­ტი­მა­რი ვი­ყა­ვით პა­ტა­რა, ორ­სარ­თუ­ლი­ან და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში. გა­უ­საძ­ლი­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო, 2010 წლი­დან კა­ტას­ტრო­ფუ­ლად გა­ი­ზარ­და და­კა­ვე­ბულ­თა რი­ცხვი. პა­ტიმ­რებს, შე­ნო­ბა ვე­ღარ იტევ­და. ბა­თუმ­ში თუ ერთ სა­წოლ­ზე 3 პა­ტი­მა­რი ვი­წე­ქით, ავ­ჭა­ლა­ში 3 თვე და 5 დღე ისე გა­ვა­ტა­რე, რომ სა­წო­ლი სა­ერ­თოდ არ მქო­ნია. სა­ში­ნელ სი­ცი­ვე­ში, ია­ტაკ­ზე ჩა­მო­საჯ­დომს თუ იშო­ვი­დი, დიდი მიღ­წე­ვა იყო. იმ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო ოთახ­ში, ვერ გა­ივ­ლი­დი. 3 თვის მერე 14 კაცი ერ­თდრო­უ­ლად რა­ღაც შე­წყა­ლე­ბით გა­ვი­და და მომ­ცეს სა­წო­ლი. იქ სა­სა­დი­ლო არ არ­სე­ბობ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ერთ, უვენ­ტი­ლა­ციო ოთახ­ში, 100 კაცი რომ იქ­ნე­ბა და საჭ­მე­ლიც რომ იქ კეთ­დე­ბა, იქვე ეწე­ვი­ან, იმი­ტომ, რომ სხვა ად­გი­ლი არ არის. არ იყო და­ბა­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა. ამ გა­უ­საძ­ლის პი­რო­ბებ­ში ბევ­რი პა­ტი­მა­რი და­ი­ღუ­პა. ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, ჰა­ე­რის უკ­მა­რი­სო­ბით იღუ­პე­ბოდ­ნენ. ხელი ჩემ­თვის ცი­ხე­ში არა­ვის და­ურ­ტყამს, მაგ­რამ ამ ფორ­მით წა­მე­ბა არა­ნაკ­ლე­ბია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე აი­სა­ხა და გუ­ლის ნერ­ვი მაქვს და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, ათა­სი უბე­დუ­რე­ბაც მჭირს. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, მა­შინ, როცა ხა­თუ­ნა კალ­მა­ხე­ლი­ძე გა­მო­დი­ო­და ტე­ლე­ვი­ზი­ით და ამ­ბობ­და, რომ ევ­რო­პუ­ლი სტან­დარ­ტის ციხე ჰქონ­და, სა­წო­ლი არ მქონ­და და ვე­ლო­დე­ბო­დი, რო­დის გა­თენ­დე­ბო­და, რომ წა­მომ­დგა­რიყ­ვნენ ბი­ჭე­ბი და რო­მე­ლი­მეს ცოტა ხნით თა­ვი­სი ად­გი­ლი და­ეთ­მო. ვი­ყი­ნე­ბო­დი ღამე სი­ცი­ვე­ში და ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ვუ­ყუ­რებ­დი, რო­გორ აჩ­ვე­ნებ­დნენ იმ ერთ სა­გან­გე­ბოდ გა­მო­წყო­ბილ ოთახს და კალ­მა­ხე­ლი­ძე რო­გორ ამ­ბობ­და, ყვე­ლა­ფე­რი იდე­ა­ლუ­რად არი­სო.

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, სა­კან­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პა...

- მარ­ტო ჩემს ოთახ­ში 8 პა­ტი­მა­რი გარ­და­იც­ვა­ლა. ესეც დიდი სტრე­სი და ტკი­ვი­ლი იყო ჩვენ­თვის. ვერ ეხ­მა­რე­ბი ადა­მი­ანს, ხე­დავ, რო­გორ კვდე­ბა უჰა­ე­რო­ბით. ზაზა ჩი­ტა­ია, მალ­ხაზ კორ­ძა­ხია, გუ­რამ ოდი­შა­რია, ბად­რი ხუ­ციშ­ვი­ლი, ედ­ნარ გო­ჩი­ტი­ძე, პა­ა­ტა ჭა­ხი­აშ­ვი­ლი, გა­ი­ოზ ხინ­ჩი­კაშ­ვი­ლი, ზუ­რაბ გრძე­ლი­ა­ნი­ძე - ჩემს ოთახ­ში და­ი­ღუპ­ნენ. მათი სიკ­ვდი­ლი "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" სინ­დის­ზეა. ზო­ნის მას­შტა­ბით, ციფ­რი გა­ცი­ლე­ბით მეტი იყო. ბევ­რის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას ვერც ვი­გებ­დით. მალ­ხაზ კორ­ძა­ხი­ამ და გუ­რამ ოდი­შა­რი­ამ უჰა­ე­რო­ბას ვერ გა­უძ­ლეს. და­სა­წო­ლი ად­გი­ლი არ ჰქონ­დათ, ფეხ­ზე იდ­გნენ და ცუ­დად გახ­დნენ. ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, მათ­თვის სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა რომ გა­ე­წი­ათ, გა­დარ­ჩე­ბოდ­ნენ. ჰა­ერ­ზე გაყ­ვა­ნაც საკ­მა­რი­სი იქ­ნე­ბო­და ალ­ბათ. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, შენ გვერ­დით მყო­ფი "ადი­ა­ლა­ში" უნდა გა­ახ­ვიო და გარ­დაც­ვლი­ლი გა­ა­ტა­ნო. მერ­წმუ­ნე, ეს თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის­თვის უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი იყო. სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი ეჭვი მაქვს, რომ გარ­დაც­ვლი­ლე­ბი მერე ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ან რო­მე­ლი­მე კლი­ნი­კა­ში გა­დაჰ­ყავ­დათ, რომ სხვა­გან გა­ფორ­მე­ბუ­ლი­ყო მათი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა. 40 წლი­საც არ იყო ბად­რი ხუ­ციშ­ვი­ლი. ორ­შა­ბათს ბად­რიმ ექიმს უთხრა, კუჭი სა­შინ­ლად მა­წუ­ხებ­სო. ხუთ­შა­ბა­თო­ბით მო­დი­ო­და ცი­ხის სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან მან­ქა­ნა და იქი­დან მოჰ­ყავ­და გა­მო­წე­რი­ლი პა­ტიმ­რე­ბი. თუ ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო ვინ­მე, იქ გა­დაჰ­ყავ­დათ. ბად­რის უთხრეს, და­ი­ცა­დე ხუთ­შა­ბა­თამ­დეო. ტკი­ვი­ლებს ვე­ღარ უძ­ლებ­და, ხუთ­შა­ბათს გა­და­იყ­ვა­ნეს, გა­ირ­კვა, რომ თურ­მე კუჭი გა­ხეთ­ქი­ლი ჰქონ­და, ორ­გა­ნიზ­მი მო­ე­წამ­ლა და გარ­და­იც­ვა­ლა. სტა­ტის­ტი­კას უფრთხილ­დე­ბოდ­ნენ, თო­რემ ადა­მი­ა­ნის ბედი არა­ვის ანაღ­ვლებ­და.

- ექიმს არ იძა­ხებ­დით?

- ვი­ძა­ხებ­დით, მაგ­რამ ექიმს წა­მა­ლი არ ჰქონ­და. ნა­ხავ­და პა­ტი­მარს და ეტყო­და, არა­ფე­რია, გა­გივ­ლი­სო და მი­დი­ო­და. ასე იყო კორ­ძა­ხი­ას შემ­თხვე­ვა­ში. ისევ სა­კან­ში შე­აბ­რუ­ნეს, კარი ჩა­რა­ზეს და კაცი და­ი­ღუ­პა. ამ ყვე­ლა­ფერს გულ­გრი­ლად ვერ ვუ­ყუ­რებ­დი. არ ვჩერ­დე­ბო­დი და ვცდი­ლობ­დი, ამ­ბე­ბი გა­რეთ მყოფ­თათ­ვის მი­მე­წო­დე­ბი­ნა, ამის გამო კარ­ცერ­ში ვხვდე­ბო­დი.

- შემ­დეგ ე.წ. "მატ­რო­სო­ვის ცი­ხე­ში" გად­მო­გიყ­ვა­ნეს ყო­ფი­ლი ძა­ლოვ­ნე­ბი. იქ უკე­თე­სი პი­რო­ბე­ბი დაგ­ხვდათ?

- იქ უფრო დიდი ტე­რი­ტო­რია იყო, სამი კორ­პუ­სი იდგა. სა­სა­დი­ლო ცალ­კე იყო, შე­და­რე­ბით უკე­თე­სი იყო იმით, რომ ჩემი სა­წო­ლი მქონ­და, მაგ­რამ მერე იქაც გაჩ­ნდა პრობ­ლე­მა და მო­რი­გე­ბოთ ეძი­ნათ ბი­ჭებს. სუნ­თქვა შე­იძ­ლე­ბო­და. არ­ჩევ­ნე­ბის წინა პე­რი­ოდ­ში და­კა­ვე­ბულ­თა რა­ო­დე­ნო­ბა 1200 კაც­ზე ავი­და, არა­და, 900 კაც­ზე იყო იქა­უ­რო­ბა გათ­ვლი­ლი... არც ლო­გი­ნი და­უ­მა­ტე­ბი­ათ და არც არა­ფე­რი. კრი­ტში უნდა იჯ­დეს ის, ვინც გა­ნა­წესს და­არ­ღვევს ან არის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­ნა­შა­უ­ლის მქო­ნე. ად­გი­ლე­ბი რომ არ იყო, იქ ათავ­სებ­დნენ ხალ­ხს. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, პა­ტი­მა­რი წლე­ბი ამ­ყო­ფო კრი­ტში, თუ მას სხვა რე­ჟი­მი ეკუთ­ვნის?! ჯან­მრთე­ლო­ბა მო­უს­პეს ადა­მი­ა­ნებს. "ღა­მის შო­უ­ში" გა­მო­დი­ო­და კალ­მა­ხე­ლი­ძე და ხუმ­რობ­და, ჩემი საყ­ვა­რე­ლი საჭ­მე­ლი "ბა­ლან­და" არი­სო, ამით დაგ­ვცი­ნო­და. ყვე­ლა­ფერს ცი­ხის მა­ღა­ზი­ა­ში ვერ იყი­დი. ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ იყო. საჭ­მე­ლი სა­ში­ნელ ცხიმ­ზე მზად­დე­ბო­და, ჭა­მის­თა­ნა­ვე ცუ­დად ხდე­ბო­დი, მაგ­რამ როცა არ გაქვს ყიდ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რა უნდა ჰქნა?! სა­ბო­ლო­ოდ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ორ­გა­ნიზ­მის დან­გრე­ვას იწ­ვევს. ვრე­ცხავ­დით მო­ტა­ნილ საჭ­მელს და თა­ვი­დან ვა­კე­თებ­დით. სა­ში­ნე­ლი სი­ბინ­ძუ­რე იყო, ბაღ­ლინ­ჯო­ე­ბი სის­ხლს გვწოვ­დნენ. ოთახ­ში ტა­რაკ­ნე­ბი და ვირ­თხე­ბი და­სე­ირ­ნობ­დნენ. მოკ­ლედ, 3 წელი და 6 თვე უკა­ნო­ნო პა­ტიმ­რო­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე. ჩემ­მა ოჯახ­მა უმ­ძი­მე­სი წლე­ბი გა­და­ი­ტა­ნა, ამა­ზე ხომ უნდა აგოს პა­სუ­ხი ვინ­მემ.

- თუ უდა­ნა­შა­უ­ლო იყა­ვით, მა­შინ რას უკავ­ში­რებთ თქვენს და­კა­ვე­ბას?

- ბა­თუმ­ში სა­სა­ზღვრო პო­ლი­ცი­ა­ში სამ­მარ­თვე­ლოს უფ­რო­სის თა­ნა­შემ­წე ვი­ყა­ვი იუ­რი­დი­ულ სა­კი­თხებ­ში. ბად­რი ბი­წა­ძე რომ გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლეს, ყვე­ლას მოგვ­თხო­ვეს იქი­დან წას­ვლა, რად­გან მის კად­რად ვით­ვლე­ბო­დი. და­მი­ბა­რეს გე­ნინ­სპექ­ცი­ა­ში და მი­თხრეს, გან­ცხა­დე­ბა და­მე­წე­რა, ამა­ზე უარი ვთქვი, ჯი­უ­ტად ვაგ­რძე­ლებ­დი მუ­შა­ო­ბას და მალე ასე გა­მის­წორ­დნენ, წა­მა­ლი ჩა­მი­დეს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, 1-ელ ოქ­ტომ­ბერს ყვე­ლა­ნი გა­დავ­რჩით. არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე 2 კვი­რით ადრე, ის პა­ტიმ­რე­ბი, რომ­ლებ­საც არ­ჩევ­ნებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შე­ეძ­ლოთ და 5 წლამ­დე პა­ტიმ­რო­ბა ჰქონ­დათ მის­ჯი­ლი, ღა­მის 4 სა­ათ­ზე წა­მო­ყა­რეს სა­წო­ლე­ბი­დან და 2 სა­ა­თი სი­ცი­ვე­ში ეზო­ში ჰყავ­დათ. ამ ფორ­მით ახ­დენ­დნენ მათ­ზე ზე­წო­ლას, რომ ხმა "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის­თვის" მი­ე­ცათ. 20 დღით ადრე, სრუ­ლი­ად უმი­ზე­ზოდ კრი­ტში ჩა­მიყ­ვა­ნეს. ჩემ­ნა­ი­რად აქ­ტი­უ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ცდი­ლობ­დნენ გა­ე­ტა­ნათ გა­რეთ ამ­ბე­ბი, იქ გა­მოგ­ვკე­ტეს. გვიშ­ვე­ლა არ­ჩევ­ნებ­მა, თო­რემ ვინ იცის, კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პე­ბო­და.

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბის ნახ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა გქონ­დათ?

- სამი შვი­ლი მყავს, მაგ­რამ ამ დრო­ის მან­ძილ­ზე ისი­ნი არ მი­ნა­ხავს. იქ შუ­შის მიღ­მა უნდა მე­ნა­ხა ჩემი ოჯა­ხი და ამა­ზე უარი ვთქვი. 10 ადა­მი­ა­ნი ერ­თდრო­უ­ლად შე­დის პა­ემ­ნე­ბის ოთახ­ში, შუ­შის მე­ო­რე მხა­რეს ხე­დავ შენს შვილს, ცოლს და შუ­ა­ში კი­დევ და­მა­ტე­ბი­თი გი­სო­სია. რო­გორ უნდა გა­უძ­ლო ამას? მათ ფსი­ქი­კას ხომ არ და­ვუ­მა­ხინ­ჯებ­დი. ძმა და­დი­ო­და ორ თვე­ში ერთხელ, ბა­თუ­მი­დან ჩა­მო­დი­ო­და. მშობ­ლე­ბი არ მყავს და ჩემი მე­უღ­ლე დარ­ჩა მარ­ტო უამ­რა­ვი პრობ­ლე­მით. და­ნა­შა­ულს რომ არ ვა­ღი­ა­რებ­დი, ამის გამო ოჯა­ხით მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ. ჩემი მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი სო­ფელ­ში გა­და­მა­ლუ­ლი მყავ­და. პა­ტა­რა 4 წლი­საა, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, არ მიც­ნობს. ოჯა­ხი გა­წუ­რუ­ლი ლი­მო­ნი­ვით დამ­ხვდა. მარ­თა­ლია, ცი­ხი­დან გა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ ჯერ ვერ ვეხ­მა­რე­ბი მათ და ამას გან­ვიც­დი. პირ­ველ რიგ­ში, სა­მუ­შაო მინ­და. ასე­ვე, რაც მთა­ვა­რია, სა­მარ­თალს ვი­თხოვ, ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი სა­ხე­ლი უნდა და­ერ­ქვას და უნდა აღ­დგეს სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა. იქ­ნებ სა­ხელ­მწი­ფომ იფიქ­როს ამა­ზე და სა­ნამ ჩვე­ნი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია მოხ­დე­ბა, მა­ნამ­დე ელე­მენ­ტა­რუ­ლი სა­კი­თხე­ბი მოგ­ვიგ­ვა­რონ.

- მა­ინც რას ითხოვთ და რას გპირ­დე­ბათ ახა­ლი მთავ­რო­ბა?

- ჩემი საქ­მე სტრას­ბურ­გშია, ვფიქ­რობ, იქ ვი­პო­ვი სა­მარ­თალს. ყვე­ლა ჩვენ­განს ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად კი არა, ფი­ზი­კუ­რად სჭირ­დე­ბა პირ­ველ რიგ­ში, დახ­მა­რე­ბა, ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, ექი­მი, გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი. ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად რაც გა­და­ვი­ტა­ნეთ, ეს ცალ­კე თე­მაა. ჯერ მან­ქა­ნის მარ­თვის უფ­ლე­ბაც კი არ გვაქვს აღ­დგე­ნი­ლი. გვი­თხრეს, რომ ორ თვე­ში მოგ­ვიხ­სნი­ან ნა­სა­მარ­თლო­ბას მათ, ვი­საც პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სი გვაქვს. 23 მარტს პო­ლიტ­პა­ტიმ­რებს ყრი­ლო­ბა გვაქვს და­გეგ­მი­ლი და იქ ბევრ სა­კი­თხზე შევ­ჯერ­დე­ბით. არ გვინ­და, არე­უ­ლო­ბა მოხ­დეს ქვე­ყა­ნა­ში, მაგ­რამ "ნაც­მოძ­რა­ო­ბამ" პა­სუ­ხი უნდა აგოს ჩა­დე­ნილ და­ნა­შა­უ­ლებ­ზე.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)