ბავ­შვო­ბა­ში ბა­ლეტ­ზე და­დი­ო­და, იდგა პო­დი­უმ­ზე, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­შიც სცა­და ბედი, უცხო ენე­ბის შეს­წავ­ლა ოც­ნე­ბად ექცა. ერთი სი­ტყვით, ყვე­ლა სფე­რო­ში ეძებ­და თავს. მა­მა­კაც­საც ისეთს ეძებ­და, რო­მე­ლიც ყვე­ლას არ ჰგავ­და, მაგ­რამ ჯერ ვერ მი­აკ­ვლია. ამ­ბობს, რომ ყვე­ლა ერ­თნა­ი­რია, ცხო­ვე­ლუ­რი ინ­სტინ­ქტე­ბი­თა და მე­ქალ­თა­ნის გა­მო­ხედ­ვით, მაგ­რამ ფარ-ხმა­ლი არ და­უყ­რია, ახ­ლა­ხან 31 წლის გახ­და. ამ­ბობს, რომ ქალი 30 წლის მერე ყვა­ვის.

ლე­ნუ­კა ყიფ­ში­ძეს ინ­ტერ­ვი­უს­თვის შინ ვეს­ტუმ­რეთ. სტუ­მარ­თმოყ­ვა­რე და ხმა­უ­რი­ა­ნი ოჯა­ხის­თვის არც ის დღე აღ­მოჩ­ნდა გა­მო­ნაკ­ლი­სი. ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი დრო­ე­ბით მე­გობ­რებს მოვ­წყვი­ტეთ და ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ჩვენს ოჯახს იტა­ლი­ურ ოჯახს ეძა­ხი­ან, იმი­ტომ, რომ ყვე­ლა ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით და ვცხოვ­რობთ დღემ­დე. სულ სტუმ­რე­ბი არი­ან ჩვენ­თან. პა­ტა­რე­ბი რომ ვი­ყა­ვით მე და გი­ორ­გი, დე­და­ჩე­მი­სა და მა­მა­ჩე­მის მე­გობ­რე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ. დღეს ჩემი და ჩემი ძმის მე­გობ­რე­ბი მო­დი­ან, მერე ნი­კუ­შა­სა და ნა­ტა­ლი­ას მე­გობ­რე­ბი ივ­ლი­ან და ასე, სულ ხა­ლი­სი და მხი­ა­რუ­ლე­ბაა ამ სახ­ლში.

- დი­ა­სახ­ლი­სი რა დღე­შია ამ დროს?

- მე ვარ დი­ა­სახ­ლი­სი. უკვე ტი­კე­ბი და­მე­წყო, - ეს რა­ტომ და­აგ­დეთ ძირს, მზე­სუმ­ზი­რას ნაფ­ცქვე­ნებს ვხე­დავ ია­ტაკ­ზე, - სულ ამ დღე­ში ვარ. თან რე­მონ­ტი გვაქვს და­უმ­თავ­რე­ბე­ლი და სულ მტვერ­სას­რუ­ტით დავ­რბი­ვარ (იცი­ნის). ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ბე­ბი­ა­ჩე­მი, დე­და­ჩე­მის დედა ჰერა იყო დი­ა­სახ­ლი­სი. მის სახ­ლში ვცხოვ­რობ­დით. სა­ო­ცარ კერ­ძებს ამ­ზა­დებ­და, დამ­ხმა­რე ქა­ლიც გვყავ­და. ბე­ბია ძა­ლი­ან კარ­გად კე­რავ­და. ცნო­ბი­ლი მკე­რა­ვი იყო, ნანი ბრეგ­ვა­ძეს უკე­რავ­და, თან თა­ვად არ­ჩევ­და, ვის­თვის უნდა შე­ე­კე­რა, ყვე­ლას არ უკე­რავ­და. სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, ერთხელ მა­ინც და­მი­ჯე­ქი, რა­ღაც ხომ უნდა დაგ­რჩეს ჩემ­გან, გას­წავ­ლიო, მაგ­რამ ვინ და­უ­ჯე­რა. მეც და კრის­ტი­საც ბე­ბი­ა­ჩე­მის შე­კე­რი­ლი კა­ბე­ბი გვეც­ვა ქორ­წილ­ში. მისი გაზ­რდი­ლი ვარ... მა­მას მე­გო­ბა­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი რომ მო­დი­ოდ­ნენ, ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. მა­მა­ჩე­მის მე­გობ­რებს ვეპ­რან­ჭე­ბო­დი (იცი­ნის), ალი­კო კვა­შალს, ანრი ბა­სი­ლა­ი­ას, თან ძა­ლი­ან ხუ­ლი­გა­ნი ვი­ყა­ვი, მა­უ­გლის მე­ძახ­დნენ, სულ დავ­რბო­დი, ვერ მა­ჩე­რებ­დნენ.

- გი­ორ­გი რას აკე­თებ­და ამ დროს?

- გი­ორ­გის ბე­რე­ტი და შარ­ფი აკ­ლდა და სუფ­თა პა­ტა­რა პო­ე­ტი იყო. ძა­ლი­ან იდე­ი­ნი ტიპი იყო, მა­გი­ჟებ­და, რა­ღა­ცებს მა­ტყუ­ებ­და. ჩემ­ზე უფ­რო­სია ხუთი წლით და ვუ­ჯე­რებ­დი. ერთხელ, მახ­სოვს, ფუ­ნი­კუ­ლი­ო­რის­კენ ავი­ღეთ გეზი, იქ გა­მოქ­ვა­ბუ­ლე­ბია, ოქ­რო­ე­ბია და ჩვენ უნდა მო­ვი­პო­ვო­თო, მი­თხრა. ჩა­ვა­ლა­გეთ ბარ­გი-ბარ­ხა­ნა და გზა­ში დაგ­ვი­ჭი­რეს მშობ­ლებ­მა. ასე მა­გი­ჟებ­და ჩემი ძმა.

- იქ­ნებ თა­ვა­დაც სჯე­რო­და ამ გან­ძის და შენ არ გა­გი­ჟებ­და?

- (იცი­ნის) არ არის გა­მო­რი­ცხუ­ლი. ცოტა უც­ნა­უ­რი ბავ­შვი იყო. მას რომ ჰკი­თხო, მე ვა­ტე­რო­რებ­დი, ვცემ­დი, მაგ­რამ მერ­წმუ­ნეთ, პი­რი­ქით იყო. ორ­ჯერ ისე გა­მამ­წა­რა, ერთხელ სამ­ზა­რე­უ­ლოს გრძე­ლი დანა გა­ვუ­ქა­ნე, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ას­ცდა და ერთხელ რკი­ნის კაკ­ლის სამ­ტვრე­ვი რომ არის - ის. ომი ატყდა სახ­ლში.

- მშობ­ლე­ბი­დან ვინ უფრო მკაც­რია?

- მამა. ზუ­რა­სი გვე­ში­ნო­და ყო­ველ­თვის, თა­ვი­სი ბოხი ხმით რომ დას­ჭექ­და... დე­და­ჩე­მის­გან არც ყვი­რი­ლი მახ­სოვს და არც დას­ჯა. მხო­ლოდ დამ­რი­გებ­ლუ­რი ტო­ნით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბო­და. მა­მა­ჩე­მის მწა­რე ხელი დღემ­დე მახ­სოვს. სულ ვე­უბ­ნე­ბი, და­ბერ­დე­ბი და არ ვიცი, რას გი­ზამ-მეთ­ქი (იცი­ნის). ზუ­რამ წკი­პურ­ტე­ბი იცო­და, მსგავ­სი სიმ­წა­რე არ გა­მო­მიც­დია. მე და გიო ერ­თმა­ნეთს ვე­ჩურ­ჩუ­ლე­ბო­დით, რომ და­ბერ­დე­ბა და ყა­ვარ­ჯნე­ბით ივ­ლის, ფე­ხებ­ში ვურ­ტყათ წკი­პურ­ტე­ბიო (იცი­ნის). არა­და, ზურა მე­უბ­ნე­ბა ხოლ­მე, შენი იმე­დი მაქვს, რომ დავ­ბერ­დე­ბიო.

ერთხელ ვუ­თხა­რი, ძა­ლი­ან გთხოვ, ისე ნუ და­ბერ­დე­ბი, მო­სავ­ლე­ლი გახ­დე-მეთ­ქი. სულ ბი­ჭუ­რად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა, ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია ზურა ბე­ბე­რი. ისე­დაც სულ ვე­უბ­ნე­ბი ჩემს მშობ­ლებს, იყა­ვით ფორ­მა­ში, არ და­მა­ნახ­ვოთ სი­ბე­რე-მეთ­ქი. დე­და­ჩე­მიც სულ ფორ­მა­შია, ჩემს და­ქა­ლებ­თან მე­გობ­რობს. ასე­თი იყო ჰე­რაც, დე­და­ჩე­მის და ჩემს და­ქა­ლებ­თან მე­გობ­რობ­და.

- ლე­ნუ­კა, ვის ჰგავ­ხარ ხა­სი­ა­თით?

- მა­მას. ემო­ცი­უ­რი, ფეთ­ქე­ბა­დი და იმავდრო­უ­ლად მე­გობ­რუ­ლი ვარ. რა­ღა­ცე­ბი ად­ვი­ლად მწყინს, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მა­ვი­წყდე­ბა. შუ­რი­ა­ნი და ბოღ­მი­ა­ნი არ ვარ.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- ბავ­შვო­ბი­დან ვცეკ­ვავ­დი, ბა­ლეტ­ზე დავ­დი­ო­დი, უკომ­პლექ­სო ვი­ყა­ვი. ყვე­ლას ეგო­ნა მსა­ხი­ო­ბი გავ­ხდე­ბო­დი. გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში შე­ვიც­ვა­ლე, დე­და­ჩემს დავ­ყვე­ბო­დი სამ­სა­ხურ­ში, მო­დე­ლებს სი­ა­რულს რომ ას­წავ­ლი­და. 13-14 წლის ასაკ­ში ჩვე­ნე­ბებ­ზე გა­მოს­ვლა მო­მინ­და. ბო­ლოს უცხო ენებ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ჩემი სწავ­ლის პე­რი­ო­დი ცუ­დად მახ­სოვს, იმი­ტომ, რომ ადრე გავ­თხოვ­დი. ჯერ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ზე ჩა­ვა­ბა­რე, მერე უც­ბად შე­ვიც­ვა­ლე პრო­ფე­სია, უცხო ენე­ბი მო­მინ­და. მოკ­ლედ, ათი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, 20-30 წლამ­დე არე­უ­ლი და უაზ­რო პე­რი­ო­დი მქონ­და. თით­ქოს მინ­და ეს დრო და­ვი­ვი­წყო. სა­კუ­თარ თავს ვე­ძებ­დი, ვერ მივ­ხვდი, რა მინ­დო­და და სად მე­ცა­და ბედი.

- პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი, პირ­ვე­ლი ჰო­ნო­რა­რი...

- ერთ-ერთ კლუბ­ში ჩვე­ნე­ბა­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, 15 წლის ვი­ყა­ვი და ჰო­ნო­რა­რი მომ­ცეს. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და­ვა­სა­ჩუქ­რე იმ ფუ­ლით. ამ პრო­ცეს­ზე ვგიჟ­დე­ბი... მინ­და გი­თხრათ, რომ დიპ­ლო­მი არ მაქვს. ჩემ­მა ქმარ­მა მი­თხრა, ერთი წელი აკა­დე­მი­უ­რი აიღე და მერე გა­ნაგ­რძეო. 18 წლის ვი­ყა­ვი, აი, ამი­ტომ არ ვარ­გა ადრე გა­თხო­ვე­ბა.

- რად­გან ქმა­რი ვახ­სე­ნეთ, სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზეც გვი­ამ­ბე აქვე...

- ზო­გა­დად ძა­ლი­ან პრან­ჭია ვი­ყა­ვი ბავ­შვო­ბი­დან. სტუ­მა­რი რომ მო­დი­ო­და სახ­ლში, მე ვიც­ვამ­დი და ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი. ბე­ბი­ა­ჩე­მი იყო ასე­თი, ლენა, ჰე­რა­ზე აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ. მუდ­მი­ვად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ ფრჩხი­ლე­ბი, თმა. სულ ჩა­მეს­მო­და, რომ ქალი სახ­ლშიც მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი უნდა იყოს, იმი­ტომ რომ ქმარს არ სი­ა­მოვ­ნებს მო­უვ­ლე­ლი ცოლი. ჩემი ჭკუ­ით, მეც ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი. ბი­ჭებ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი და დიდ­ხანს ვერ ვხვდე­ბო­დი, რა იყო ეს გრძნო­ბა. გი­ორ­გი ფეხ­ბურთს რომ თა­მა­შობ­და, მე კარ­ში ვი­დე­ქი. შენ­გან რა ქალი უნდა დად­გეს, რას ჰგავ­ხა­რო, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ სახ­ლში. 12-13 წლის ვი­ყა­ვი, ერთ-ერთ ჩვე­ნე­ბა­ზე ბიჭი რომ მო­მე­წო­ნა. თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი სულ მყავ­და. 17 წლის ასაკ­ში გა­ვი­ცა­ნი სან­დრო, ჩემი მე­უღ­ლე. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ეკა ოდი­შა­რი­ამ გა­მაც­ნო. ფილ­მებ­ში რომ არის, ზუს­ტად ისე მოხ­და, ხელ­ში კოკა-კო­ლე­ბი ეკა­ვა, რომ შევ­ხე­დე, ფეხი წა­მოჰ­კრა რა­ღა­ცას და და­ე­ცა (იცი­ნის). ეკას მან­ქა­ნით დავ­დი­ო­დით, კუს ტბა­ზე ვსე­ირ­ნობ­დით, მა­გა­რი დრო იყო. სა­მე­გობ­რო­ში მო­ბი­ლუ­რე­ბი, მან­ქა­ნე­ბი, პე­ი­ჯე­რე­ბი იყო. ერთი წელი ვი­ა­რეთ ერ­თად. ოჯახ­მაც იცო­და, რომ გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. რა­ტომ გა­ვი­პა­რეთ, არ ვიცი. 18 წლის გავ­ხდი თუ არა, გა­ვი­პა­რეთ. მახ­სოვს, კრის­ტი იყო სახ­ლში, მა­რი­შა მა­ი­სუ­რა­ძე. კრის­ტის ვუ­თხა­რი, ვი­პა­რე­ბით და არა­ფე­რი არ თქვა-მეთ­ქი. პა­ნი­კა­ში ჩა­ვარ­და კრის­ტი. სა­დარ­ბა­ზოს­თან ჩემი მე­გობ­რე­ბი, ცხო­ნე­ბუ­ლი ზვი­ა­დი და მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მე­ლო­დე­ბოდ­ნენ. ისი­ნიც უკვე ოჯახ­ზე ფიქ­რობ­დნენ და ორი­ვე წყვი­ლი ერ­თად გა­ვი­პა­რეთ. სა­წყა­ლი თა­მუ­ნა გაბ­რი­ე­ლაშ­ვი­ლი დარ­ბო­და პარ­კე­ბით, გვა­მა­რა­გებ­და. წი­ნას­წარ არა­ფე­რი გვქონ­და და­გეგ­მი­ლი. ჯერ ცხვა­რი­ჭა­მი­ა­ში წა­ვე­დით, მერე მოვ­ბრუნ­დით, სა­ნამ საწ­ვა­ვი გვე­ყო მან­ქა­ნა­ში, დავ­ბო­რი­ა­ლებ­დით. მა­მა­ჩე­მი ბოლ­თას ცემ­და ტუ­ა­ლეტ­ში, ტი­რო­და. მგო­ნი, ერთი კვი­რა არ გა­მო­დი­ო­და იქი­დან. ჩემი ძმა მი­რე­კავ­და, დაბ­რუნ­დი­თო. თა­მუ­ნა გაბ­რი­ე­ლაშ­ვი­ლი იჭყლი­ტე­ბო­და, კარ­გად გა­ი­ლან­ძღა. დღემ­დე მა­ძა­ხებს, რა დღე­ში ჩა­მაგ­დე­თო. წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ვი­ცხოვ­რეთ ერ­თად მე და ჩემ­მა ქმარ­მა. სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ "გავ­ქა­ჩეთ" ერ­თად. ახლა რომ ვფიქ­რობ იმ პე­რი­ოდ­ზე, ვხვდე­ბი, რომ მა­შინ ძა­ლი­ან მინ­დო­და ოჯა­ხი, შვი­ლი, ქმა­რი. მერე, პრობ­ლე­მე­ბი რომ გაჩ­ნდა, არე­უ­ლო­ბა, ვი­ღა­ცე­ბის ჩა­რე­ვა ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, გა­ფუჭ­და ყვე­ლა­ფე­რი. ძა­ლი­ან შე­ვიც­ვა­ლე ამის მერე, სხვა­ნა­ი­რი ვი­ყა­ვი.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- ძა­ლი­ან მი­ა­მი­ტი არც ადრე ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ უფრო თავ­დაც­ვი­სუ­ნა­რი­ა­ნი გავ­ხდი. იმ­დე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე ცხოვ­რე­ბა­ში... ხომ ამ­ბო­ბენ, სხვის შეც­დო­მებ­ზე უნდა ის­წავ­ლოო. კარ­გია, ეს თუ შე­გიძ­ლია, მაგ­რამ სა­კუ­თარ­ზე უკეთ სწავ­ლობ, ასე მგო­ნია. მწა­რედ გა­მახ­სოვ­რდე­ბა და იმა­ვე შეც­დო­მას აღარ და­უშ­ვებ. დღეს ვფიქ­რობ, რომ ძა­ლი­ან ადრე იყო მა­შინ ჩემ­თვის ოჯა­ხის შექ­მნა. ერ­თა­დერ­თი, რაც ამ ამ­ბი­დან მა­ხა­რებს, ჩემი 12 წლის ნი­კუ­შაა. და-ძმა­სა­ვით ვართ. გოგო მინ­და ძა­ლი­ან, აჩე­მე­ბუ­ლი მაქვს. მე­ყო­ლე­ბა ალ­ბათ (იღი­მე­ბა). მე­ო­რე შვილ­თან სხვა­ნა­ი­რი ვიქ­ნე­ბი. ძა­ლი­ან მკაც­რი ვარ. რაც მე მო­მაკ­ლდა გა­ნათ­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით, შვი­ლით მინ­და ავი­ნა­ზღა­უ­რო. მკაც­რად ვა­კონ­ტრო­ლებ ნი­კას გა­ნათ­ლე­ბას. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მი­ჯე­რებს.

- ისე რომ მო­გექ­ცეს, რო­გორც შენ მო­ე­ქე­ცი შენს მშობ­ლებს და და­უ­კი­თხა­ვად და­ო­ჯახ­დეს...

- არა, გა­მო­რი­ცხუ­ლია. ისე­თი თა­ო­ბა წა­მო­ვი­და, რო­მელ გა­პარ­ვა­ზეა ლა­პა­რა­კი. სა­ერ­თოდ, თუ ატყობთ, ისე შე­იც­ვა­ლა ყვე­ლა­ფე­რი, გო­გო­ნე­ბი თუ და­ა­ძა­ლე­ბენ ბი­ჭებს, თო­რემ... სად იყო ადრე ასე­თი აქ­ტი­უ­რო­ბა გო­გო­ნე­ბის მხრი­დან?! რამ­დე­ნი­მე დღის წინ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე 100 ვარ­დი მო­მარ­თვა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა... თან სა­ძი­ნე­ბელ­ში შე­მო­მი­ტა­ნა და და­მა­დო თავ­ზე (იცი­ნის). "ფე­ის­ბუქ­ზე" დავ­დე ეს ფოტო და ისე­თი ამ­ბა­ვი ატყდა, ვინ მო­გარ­თვაო, მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ. კარ­გით რა, ხალ­ხო, აღარ არი­ან დღეს ეგე­თი ბი­ჭე­ბი, ასეთ სი­ურპრი­ზებს რომ აკე­თე­ბენ. ეს მხო­ლოდ მე­გო­ბარ­მა შე­იძ­ლე­ბა გა­ა­კე­თოს. არა­და, მე და მა­მა­ჩემს არ გვიყ­ვარს გა­დაჭ­რი­ლი ყვა­ვი­ლე­ბი, მალე რომ კვდე­ბა, არ მოგ­ვწონს.

- კი­დევ რა სა­ჩუ­ქა­რი მი­ი­ღე და­ბა­დე­ბის დღე­ზე?

- საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი არ მყავს და შე­სა­ბა­მი­სად, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სა­ჩუ­ქა­რიც არ მი­მი­ღია. მან­ქა­ნე­ბი მიყ­ვარს ძა­ლი­ან. თუ მა­ჩუ­ქე­ბენ, უარს არ ვი­ტყვი (იცი­ნის).

- დღეს რომ კვლავ დად­გე ოჯა­ხის შექ­მნის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის წი­ნა­შე, ბევ­რს იფიქ­რებ?

- ძა­ლი­ან. მე­ში­ნია ამ ნა­ბი­ჯის, ძა­ლი­ან მე­ში­ნია. მას მერე ერთი მსგავ­სი რე­ა­ლუ­რი სი­ტუ­ა­ცია მქონ­და. ჩემი ოჯა­ხიც იც­ნობ­და იმ ბიჭს. ორი წელი დავ­დი­ო­დით ერ­თად. ჩემი ქმრის მერე მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნია, ვინც მიყ­ვარ­და. მის ვი­ნა­ო­ბას არ ვი­ტყვი, ოჯა­ხი აქვს უკვე.

- რა მოხ­და, ვერ გა­რის­კე?

- არა, მა­შინ არ მე­ში­ნო­და, იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. უბ­რა­ლოდ, რა­ღაც მოხ­და და ვე­ღარ ავა­წყვეთ ურ­თი­ერ­თო­ბა. ამას წი­ნათ მე და ჩემი ძმაც ვლა­პა­რა­კობ­დით, როცა ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სახე ეძ­ლე­ვა ურ­თი­ერ­თო­ბას, პრობ­ლე­მე­ბი იჩენს თავს, უფე­რულ­დე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა. სა­ინ­ტე­რე­სო ხარ მა­შინ, როცა ბო­ლომ­დე არ გიც­ნობს კაცი, მი­უღ­წე­ვე­ლი ხარ მის­თვის. იგი­ვეა ქა­ლის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც ვი­სა­უბ­როთ. ჩვენ ყვე­ლას გვაქვს ჩვე­ნი წილი შეც­დო­მა დაშ­ვე­ბუ­ლი ამ ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ერთი და მთა­ვა­რი, რო­მე­ლიც ხში­რად გახ­სენ­დე­ბა და სულ დარ­დობ, არის ასე­თი შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- რო­გორ ვთქვა, ადრე არ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი-მეთ­ქი, ამ­ხე­ლა ბიჭი ხომ არ მე­ყო­ლე­ბო­და, მაგ­რამ ოც­ნე­ბა მქონ­და სა­ზღვარ­გა­რეთ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და უცხო ენე­ბი მეს­წავ­ლა. დღემ­დე გან­ვიც­დი, რომ ეს ვერ გა­ვა­კე­თე. მაგ­რამ არა უშავს, გვი­ან არას­დროს არ არის. თან ახლა გავ­ხდი 31 წლის. სულ ვამ­ბობ, რომ ქალი 30 წლი­დან ყვა­ვის.

- ნი­კუ­შას­თან შე­თან­ხმე­ბუ­ლი გაქვს ეგ ამ­ბა­ვი?

- კი. აქამ­დე არ შე­ვუ­წუ­ხე­ბი­ვარ. ბოლო დროს გა­მო­მი­ცხა­და, არ უნდა გა­მი­ჩი­ნო დაო?! ძმა არ მინ­და, ჩა­მე­წი­ლე­ბა ყვე­ლა­ფერ­შიო (იცი­ნის). მარ­თლა მინ­და გო­გო­ნა ღია ფე­რის თვა­ლე­ბით და მუქი ფე­რის თმით.

- მთა­ვა­რია გა­მოჩ­ნდეს მა­მა­კა­ცი, რო­მე­ლიც ყვე­ლას არ ჰგავს, არა?

- არ არ­სე­ბობს ეგე­თი მა­მა­კა­ცი. დათ­მო­ბებ­ზე წას­ვლა მო­მი­წევს. ოღონდ ზუს­ტად ვიცი, რომ "ბაბ­ნიკ" კაცს ვე­რას­დროს ვერ შე­ვე­გუ­ე­ბი, არ შე­მიძ­ლია ეს მე­ქალ­თა­ნე კა­ცე­ბი და რა ვქნა?!

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)