ინ­ტერ­ვი­უს თავს არი­დებ­და ხოლ­მე, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად ჩვე­ნი და მკი­თხვე­ლე­ბის ერ­თობ­ლივ­მა თხოვ­ნამ გაჭ­რა და იო­ლად და­ვი­ყო­ლიე.

მომ­ღე­რა­ლი მაია ჯა­ბუა კარ­გა ხა­ნია, არც სცე­ნა­ზე გა­მო­ჩე­ნი­ლა, არც - პრე­სა­ში. კან­ტი­კუნ­ტად თუ წა­ა­წყდე­ბო­დით მის ინ­ტერ­ვი­უს და მა­ში­ნაც, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გუ­ლახ­დი­ლო­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. ალ­ბათ უც­ნო­ბე­ბის­თვის გუ­ლის გა­დაშ­ლა არც არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, თუმ­ცა ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე მკი­თხვე­ლე­ბი სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოს ფიქ­რო­ბენ. მგო­ნი, ამ­ჯე­რად გა­უ­მარ­თლათ: მა­ი­ამ გან­ვლილ ცხოვ­რე­ბა­სა და დღე­ვან­დე­ლო­ბა­ზე საკ­მა­ოდ გუ­ლახ­დი­ლად ისა­უბ­რა. მისი თუ­თი­ყუ­ში კო­კო­შა კარ­გა ხანს გვის­მენ­და ყუ­რა­დღე­ბით და ბო­ლოს, გულ­მა რომ არ მო­უთ­მი­ნა, "სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბე­ბიც გაგ­ვი­ზი­ა­რა". ეგ კი არა, ლა­მის მა­ი­ას გა­და­ა­ჭარ­ბა მას­პინ­ძლო­ბა­ში - სულ სიმ­ღერ-სიმ­ღე­რით გა­მო­მა­ცი­ლა...

მაია:

- პირ­ველ რიგ­ში, ჩემს მსმე­ნელს ვე­ტყვი დიდ მად­ლო­ბას, ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის. მომ­ღერ­ლის ფასი არა­ფე­რია, თუკი მას მსმე­ნე­ლი არ ჰყავს; თუკი არ იცის, ვის­თვის მღე­რის.

- არა­და, მსმე­ნელს აშ­კა­რად მო­ა­ნატ­რეთ თავი. წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­თვის არა­სა­სურ­ველ ხე­ლო­ვან­თა რი­გებ­ში ხალ­ხის­თვის საყ­ვა­რე­ლი ბევ­რი მომ­ღე­რა­ლი აღ­მოჩ­ნდით...

- ისე არა­ჯან­სა­ღად, არას­წო­რად შე­ე­რია პო­ლი­ტი­კა სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა სფე­როს, მათ შო­რის - ხე­ლოვ­ნე­ბა­საც, რომ ბევ­რი რამ გა­ა­ფუ­ჭა; ამით ვი­ღაც აღ­ზევ­და, ვი­ღაც კი უგუ­ლე­ბელ­ჰყვეს. პო­ლი­ტი­კის­გან ყო­ველ­თვის შორს ვი­ყა­ვი და ღიად არა­ვის დავ­პი­რის­პი­რე­ბი­ვარ. ერ­თა­დერ­თი, რო­დე­საც მივ­ხვდი, რომ გა­ჩუ­მე­ბა აღარ შე­იძ­ლე­ბო­და, - ანუ 2007 წლის ნო­ემ­ბრის აქ­ცი­ე­ბი­სას, ჩემს ხალ­ხს გვერ­დით და­ვუ­დე­ქი. დღემ­დე ვერ ვი­ვი­წყებ ორ კადრს - მო­მი­ტინ­გე­თა შო­რის მდგომ წარ­მო­სა­დეგ ქარ­თველ მა­მა­კაცს, ხურ­და ფულს რომ იღებს ჯი­ბი­დან და გვიჩ­ვე­ნებს: აი, ამით ვარ რა­ჭი­დან ჩა­მო­სუ­ლიო და სი­მარ­თლის სა­ძებ­ნე­ლად ქუ­ჩა­ში გა­სუ­ლი, პარ­კინ­სო­ნით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნის მო­კან­კა­ლე სხე­ულს (ეცა­და და­ე­მა­ლა, მაგ­რამ მა­ინც შევ­ნიშ­ნე ცრემ­ლი. - ავტ.). იმ წამს დე­და­ჩე­მი და­მიდ­გა თვალ­წინ - მა­საც პარ­კინ­სო­ნის და­ა­ვა­დე­ბა ჰქონ­და. იქ, მი­ტინგზე იყო ჩემი მშობ­ლე­ბის თა­ო­ბა, რო­მე­ლიც სამ­სა­ხუ­რე­ბი­დან უბ­რა­ლოდ კი არ და­ი­თხო­ვეს, არა­მედ უთხრეს: თქვე­ნი დრო წა­ვი­დაო და, "გა­და­ყა­რეს". ამი­ტომ ვერ დავ­რჩე­ბო­დი შინ. თუმ­ცა პო­ლი­ტი­კუ­რი გან­ცხა­დე­ბე­ბი არც მა­შინ გა­მი­კე­თე­ბია, მხო­ლოდ ადა­მი­ა­ნუ­რად თა­ნა­ვუგ­რძნობ­დი ჩემს ხალ­ხს. რო­გორც ჩანს, იმ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­თვის ესეც საკ­მა­რი­სი აღ­მოჩ­ნდა სა­ი­მი­სოდ, რომ მო­წი­ნა­აღ­მდე­გედ მი­ვეჩ­ნიე.

- რას ელით ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის­გან?

- ვფიქ­რობ, რომ ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან ობი­ექ­ტუ­რი ვარ და (ამას სა­კუ­თარ შვი­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­თაც ვხვდე­ბი) ამას­თან - უან­გა­როც: არა­ფერს ვი­თხოვ ან ველი პი­რა­დი გა­მორ­ჩე­ნის­თვის, არც ილუ­ზი­ებს ვიქ­მნი, ფა­ნა­ტიზმს კი სა­ერ­თო­დაც, პა­თო­ლო­გი­ად მი­ვიჩ­ნევ. ასე რომ, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­საც ობი­ექ­ტუ­რად ვა­ფა­სებ. ღმერ­თმა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქვე­ყა­ნა მოგ­ვცა და მჯე­რა, უპირ­ვე­ლე­სად ჩვენ - აქ მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი უნდა გავ­ხდეთ ღირ­სე­უ­ლი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბი; უნდა ვი­ვარ­გოთ და მხო­ლოდ 100 დე­პუ­ტატს ან 10 მი­ნისტრს არ უნდა და­ვაბ­რა­ლოთ ქვეყ­ნის უკე­თუ­რე­ბა და უბე­დუ­რე­ბა. ეს ყვე­ლა ჩვენ­გა­ნის ქვე­ყა­ნაა და თი­თო­ე­ულს სა­კუ­თა­რი წილი საქ­მე გვაქვს სა­კე­თე­ბე­ლი, სა­კუ­თა­რი წილი პა­ტი­ოს­ნე­ბა და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი გვჭირ­დე­ბა. თუ ამ ყვე­ლა­ფერს გა­ვი­აზ­რებთ და ჩვენს მო­ვა­ლე­ო­ბას მა­ღალ დო­ნე­ზე შე­ვას­რუ­ლებთ, სხვა­საც, ხე­ლი­სუ­ფა­ლი იქ­ნე­ბა თუ რი­გი­თი ადა­მი­ა­ნი, იო­ლად მოვ­თხოვთ ანა­ლო­გი­უ­რის გა­კე­თე­ბას, ეს კი აუ­ცი­ლებ­ლად წა­ად­გე­ბა ქვე­ყა­ნა­საც და ხალ­ხსაც. რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ზე დიდი ინ­ტე­რე­სი ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­სად­მი მაქვს. ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვიცი, რა პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი აქვს კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს, შო­რი­დან არა­ფე­რი ჩანს, ჩვე­ნი - მომ­ღერ­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ში კი ჯერ არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. შე­იძ­ლე­ბა, და­სა­წყი­სის­თვის თე­ო­რი­უ­ლად მუ­შა­ო­ბენ მი­მარ­თუ­ლე­ბებ­ზე, პრო­ექ­ტებ­ზე, ვე­რა­ფერს გე­ტყვით. თა­ნახ­მა ვარ, კონ­ცერ­ტე­ბი და ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი მხო­ლოდ მას შემ­დეგ ჩა­ტარ­დეს, რაც ხალ­ხის სო­ცი­ა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბას და­ე­ტყო­ბა სი­კე­თე. მინ­და და­ვი­ნა­ხო, რომ პენ­სი­ო­ნე­რი 2 აბ წა­მალს კი არ ყი­დუ­ლობს ხე­ლის კან­კა­ლით, არა­მედ მთე­ლი სამ­კურ­ნა­ლო კურ­სის სამ­ყოფს; მინ­და და­ვი­ნა­ხო, რომ და­უ­საქ­მე­ბელ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყეს; მსურს ყვე­ლა გა­ნე­წყოს სა­კონ­ცერ­ტოდ და მას­ზე და­სას­წრე­ბი ბი­ლე­თის შე­სა­ძე­ნი ფუ­ლიც ჰქონ­დეთ.

- დიდი ხნის წინ მსგავს პრობ­ლე­მებ­ზე ცოტა თუ ფიქ­რობ­და, ბავ­შვე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბაც ლა­ღად ცხოვ­რობ­და, მით უფრო - თქვენ, პო­პუ­ლა­რუ­ლი ან­სამ­ბლის - "მზი­უ­რი" ერთ-ერთი პო­პუ­ლა­რუ­ლი წევ­რი. რო­გო­რი იყა­ვით მა­შინ, რო­გორ ცხოვ­რობ­დით?

- და­ბა­დე­ბი­დან უც­ნა­უ­რი ბუ­ნე­ბა მქონ­და. ბავ­შვო­ბა­ში თით­ქმის არ ვტი­რო­დი, არც რა­ი­მეს ყიდ­ვას ვი­თხოვ­დი, არც არა­ფერს ვა­ფუ­ჭებ­დი და არც არა­ვის ვერ­ჩო­დი, მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და მშვი­დი ვი­ყა­ვი, ოღონდ - თა­ვი­სე­ბუ­რი: ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან, ყო­ველ­გვა­რი ჩხუ­ბის, ტი­რი­ლი­სა და ფე­ხე­ბის ბა­კუ­ნის გა­რე­შე "მო­ვი­თხოვ­დი", დამ­ლა­პა­რა­კე­ბოდ­ნენ ისე, რო­გორც ზრდას­რულს. ასეც მექ­ცე­ოდ­ნენ, ყვე­ლა­ფერ­ში ან­გა­რიშს მი­წევ­დნენ (იცი­ნის). ადა­მი­ა­ნი ძა­ლი­ან უნდა მომ­წო­ნე­ბო­და, მას­თან და­ლა­პა­რა­კე­ბის და და­მე­გობ­რე­ბის სურ­ვი­ლი რომ გამ­ჩე­ნო­და. ბევრ დროს ვა­ტა­რებ­დი ეზო­ში. სხვა­დას­ხვა ასა­კის ბავ­შვებ­თან ვთა­მა­შობ­დი, მაგ­რამ გო­გო­ნებ­ზე მე­ტად ბი­ჭებს ვუ­მე­გობ­რდე­ბო­დი. დიდი ასა­კის ბი­ჭე­ბიც კი მან­დობ­დნენ თა­ვი­ანთ სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებს, რად­გან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი იყ­ვნენ, არა­ვის­თან დამ­ცდე­ბო­და. ჩემი ორი დის­გან - ნი­ნო­სა და რუ­სოს­გან ბუ­ნე­ბი­თაც გან­ვსხვავ­დე­ბო­დი და გა­რეგ­ნო­ბი­თაც. სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბა არას­დროს მომ­წონ­და. ვფიქ­რობ­დი, რომ ულა­მა­ზო ვი­ყა­ვი. დიდთმი­ა­ნი დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ და ბავ­შვო­ბი­დან "ჩოლ­კას" ვა­ტა­რებ­დი. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, როცა ბე­ბი­ამ თმა სა­შინ­ლად ამი­ქა­ჩა და და­მი­მაგ­რა. გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი აბა­ზა­ნა­ში შევ­ვარ­დი, შიგ­ნი­დან ჩა­ვი­კე­ტე და სარ­კე­ში დიდ­ხანს ვუ­ყუ­რე სა­კუ­თარ თავს; მერე რე­ზი­ნი მო­ვიგ­ლი­ჯე და და­ვი­ქად­ნე: არა უშავს, გა­ვიზ­რდე­ბი და მე ვიქ­ნე­ბი-მეთ­ქი! დღემ­დე ვერ ვხვდე­ბი, რას ვგუ­ლის­ხმობ­დი იმ "მე ვიქ­ნე­ბი­ში" (იცი­ნის)... დედა ამ­ბობ­და ხოლ­მე: ამ მა­ი­ას ვე­რა­ფე­რი გა­ვუ­გე - მას­თან არც გაბ­რა­ზე­ბა ჭრის და არც მო­ფე­რე­ბაო. თით­ქოს პა­ტა­რა­ო­ბი­დან დიდი ვი­ყა­ვი. ამი­ტო­მაც იყო, რომ მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის და დე­დის ავად­მყო­ფო­ბის დროს სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი მე გად­მო­მა­ბა­რეს.

- შო­რი­დან მე­ტის­მე­ტად სე­რი­ო­ზუ­ლი და კუშ­ტი ჩან­ხართ. ასე­თი მო­ცი­ნა­რი მაია ჯა­ბუა კი არას­დროს მი­ნა­ხავს.

- ახ­ლოს რომ გა­მიც­ნო­ბენ, ბევ­რის­თვის მარ­თლაც აღ­მო­ჩე­ნაა ჩემი იუ­მო­რი, სი­ცი­ლი. სხვა­თა შო­რის, გა­რეგ­ნო­ბით - არა, მაგ­რამ იე­რით დე­დას ვგა­ვარ. ის მეც ბრა­ზი­ა­ნი მე­გო­ნა კარ­გა ხანს (იღი­მის). აი, მამა კი ყო­ველ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად თბი­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე იყო.

- თქვენ რო­გო­რი დედა ხართ?

- ერთხელ ჩემ­მა გო­გო­ნამ, ლი­ზამ მი­თხრა: სხვა დე­დე­ბი­ვით ენის მო­ჩლე­ქით რომ და­მე­ლა­პა­რა­კო და მო­მე­სიყ­ვა­რუ­ლო, გავ­გიჟ­დე­ბიო. ეს არც დე­და­ჩემს შე­ეძ­ლო და არც მე შე­მიძ­ლია. სამი შვი­ლი მყავს: 24 წლის თორ­ნი­კე, 15 წლის ლიზა, 7 წლის ნი­კუ­შა. სა­მი­ვე­ზე ვგიჟ­დე­ბი, მაგ­რამ მთლად "ჩი­ტუ­ნი­ებ­სა და მერ­ცხლებს" ვე­რაფ­რით და­ვუ­ძა­ხებ. კარ­გად მეს­მის, შვი­ლე­ბი რომ იზ­რდე­ბი­ან, თით­ქოს, ნელ-ნელა გვშორ­დე­ბი­ან - ეს ბუ­ნებ­რი­ვი პრო­ცე­სია. ვფიქ­რობ, გო­ნი­ე­რი მშო­ბე­ლი უნდა მიხ­ვდე, რომ სა­სურ­ვე­ლია, ასე­ვე ნელ-ნელა "გა­უშ­ვა" შვი­ლი შენ­გან, გა­უშ­ვა მშვი­დად და უმ­ტკივ­ნე­უ­ლოდ. შვი­ლის გარ­და­ტე­ხის ასაკს პირ­ვე­ლად რომ შე­ვე­ჯა­ხე, რო­დე­საც ვიგ­რძე­ნი, თორ­ნი­კე ჩემ­გან "მი­დი­ო­და", რა­ღაც ძა­ლი­ან მეტ­კი­ნა სულ­ში. იოლი არ იყო მისი დაგ­ვი­ა­ნე­ბე­ბის ატა­ნა, მის მო­ლო­დინ­ში ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბა, პირ­ვე­ლი დათ­რო­ბა, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს შევ­ცვლი­დი. მთა­ვა­რი ის იყო, რომ იცო­და, იქვე ვი­ყა­ვი და რა წამ­საც დავ­ჭირ­დე­ბო­დი, შე­ეძ­ლო და­ე­ძახ­ნა. შვილ­მა შე­იძ­ლე­ბა წა­ი­ფორ­ხი­ლოს, წა­იქ­ცეს კი­დეც, მაგ­რამ მე იმის­თვის ვარ, რომ წა­მო­ვა­ყე­ნო... როცა მამა გარ­და­მეც­ვა­ლა, უკვე დიდი ვი­ყა­ვი, შვი­ლე­ბიც მყავ­და; რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში დე­დაც გარ­და­მეც­ვა­ლა და იცით, რა ვიგ­რძე­ნი? ზურგს უკან მცი­ო­და - კე­დე­ლი, რა­საც ჩემი მშობ­ლე­ბი წარ­მო­ად­გენ­დნენ, თით­ქოს გაქ­რა, თით­ქოს ხერ­ხე­მა­ლი გა­მო­მე­ცა­ლა. მერე, რა­ღაც პე­რი­ო­დი გა­ვი­და და თა­ვად გავ­ხდი კე­დე­ლი ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის. თორ­ნი­კე უკვე კა­ცია. მგო­ნი, ცო­ლის შერ­თვა­საც აპი­რებს (იღი­მის). ნი­კუ­შა პა­ტა­რაა, ახლა სჭირ­დე­ბა ჩემი მო­ფე­რე­ბა და კოც­ნა. აი, ლიზა კი სწო­რედ იმ ასაკ­შია, ჩემ­გან წას­ვლას რომ ცდი­ლობს.

სწო­რედ ამ მო­მენ­ტში ოთახ­ში ძა­ლი­ან მოხ­დე­ნი­ლი და ლა­მა­ზი ლიზა შე­მო­ვი­და. ის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე წას­ვლის ამ­ბავს უთან­ხმებ­და დე­დას. მა­ი­ამ ორი წუ­თით დაგვტო­ვა და მეც, შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლე:

- რო­გო­რი დე­დაა მაია?

- სა­მა­გა­ლი­თო! ის ყვე­ლა­ზე კარ­გი მრჩე­ვე­ლია. მარ­თა­ლია, კი­თხვებს ხში­რად არ ვუს­ვამ, რად­გან დე­დაა და ჩემ­თან სიმ­კაც­რე­საც იჩენს, მაგ­რამ თა­ვად მა­ინც მაძ­ლევს ხოლ­მე რჩე­ვებს. მე­გობ­რუ­ლიც არის, ოღონდ, რა­ტომ­ღაც - სხვე­ბის­თვის. მე თით­ქოს, ისე კარ­გად ვერ ვე­მე­გობ­რე­ბი.

- იქ­ნებ ეგ შენი ასა­კის ბრა­ლია? ალ­ბათ, მე­გობ­რებს უფრო ენ­დო­ბი.

- ეგ მო­მენ­ტიც არის, მაგ­რამ ვხე­დავ, რომ ჩემი მე­გობ­რე­ბი უფრო ახ­ლოს არი­ან თა­ვი­ანთ დე­დებ­თან. ალ­ბათ დე­და­ჩე­მი მათ­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია ან მე ვერ შე­ვე­წყვე... მაგ­რამ მარ­თლა სა­მა­გა­ლი­თოა და ვცდი­ლობ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად მივ­ბა­ძო.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რა მოგ­წონს მის ხა­სი­ათ­ში? რი­თია სა­მა­გა­ლი­თო?

- ძა­ლი­ან მი­ზან­და­სა­ხუ­ლია, მშრო­მე­ლი და მინ­და, მეც ასე­თი ვიყო (ამა­სო­ბა­ში მა­ი­აც დაგ­ვიბ­რუნ­და. - ავტ.).

- ლიზა, სა­მო­მავ­ლოდ რას აპი­რებ? მახ­სოვს, ბავ­შვო­ბა­ში მღე­რო­დი.

- ახ­ლაც ვმღე­რი. მინ­და, მსა­ხი­ო­ბი მომ­ღე­რა­ლი გა­მო­ვი­დე.

ლი­ზას და­ვემ­შვი­დო­ბე და სა­უ­ბა­რი კვლავ მა­ი­ას­თან გან­ვაგ­რძე:

- თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა თით­ქოს, ერიხ-მა­რია რე­მარ­კი­სე­ულს ჰგავს. სწო­რედ მან თქვა: ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე მე­ტის­მე­ტად ხან­გრძლი­ვია ერთი სიყ­ვა­რუ­ლის­თვი­სო. თქვენს ცხოვ­რე­ბა­შიც თით­ქოს, ასე მოხ­და: რამ­დე­ნი­მე სიყ­ვა­რულს სამ­ჯერ ოჯა­ხის შექ­მნა, სამი შვი­ლი და ორ­ჯერ ოჯა­ხის დან­გრე­ვა მოჰ­ყვა. რა იყო ეს - შეც­დო­მა, სიყ­ვა­რუ­ლის და­სას­რუ­ლი, იმედ­გაც­რუ­ე­ბა თუ ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად?

- ოჯა­ხი ძა­ლი­ან რთუ­ლი მე­ქა­ნიზ­მია. თუ წყვილს შო­რის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი, ურ­თი­ერ­თგა­გე­ბა არ არის, ერ­თად ცხოვ­რე­ბა ძნე­ლია. სულ ვამ­ბობ: ყო­ველ­თვის იმ­დე­ნი გაქვს, რამ­დე­ნიც გსურს და სა­დაც სურ­ვი­ლი მთავ­რდე­ბა, იქ ან ნელ-ნელა იმ­სხვრე­ვა ყვე­ლა­ფე­რი, ან ერ­თბა­შად ქრე­ბა-მეთ­ქი.

- პირ­ველ მე­უღ­ლეს­თან - ლე­ვან ბე­რი­კაშ­ვილ­თან საკ­მა­ოდ დიდ­ხანს იცხოვ­რეთ, არა?

- ექვს წე­ლი­წადს... სა­ერ­თოდ, ბევ­რი რამ კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნის მოთ­მი­ნე­ბის უნარ­ზე, ნე­ბის­ყო­ფა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ვი­ღა­ცას ოჯა­ხის დან­გრე­ვა ტრა­გე­დია ჰგო­ნია, ვი­ღა­ცას ამ ნა­ბი­ჯის უბ­რა­ლოდ ეში­ნია, ვი­ღა­ცის­თვის კი ეს ყვე­ლაფ­რის და­სას­რულს ნიშ­ნავს... ერთი რამ ვიცი: რაც ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია - გან­საც­დე­ლია, საშ­რო­მი თუ საწ­ვა­ლე­ბე­ლი, მარ­ტომ უნდა გა­ვა­კე­თო. ოდეს­ღაც მივ­ხვდი, რომ ვი­ღა­ცებს რა­ღა­ცე­ბი იო­ლად გა­მოს­დით, მე კი ცოტა სხვაგ­ვა­რად მაქვს ყვე­ლა­ფე­რი. თუმ­ცა ამა­ზე არ ვწუ­წუ­ნებ. ყვე­ლა ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა თა­ვად მი­ვი­ღე და ამი­ტო­მაც, არა­ვის­ზე ვბრა­ზობ. თა­ნაც, ოჯა­ხის დან­გრე­ვა­ში ტრა­გე­დი­ას ვერ ვხე­დავ. თუკი ისე არ აე­წყო ყვე­ლა­ფე­რი, რო­გორც ორი­ვეს გვინ­დო­და და რო­გორც გვე­გო­ნა, იქ­ნე­ბო­და, მერე რა მოხ­და?! როცა ხვდე­ბი, რომ ძა­ლით ვე­ღარ შე­ა­წე­ბებ ურ­თი­ერ­თო­ბას, უნდა და­შორ­დე. თან, ეს მა­ნამ­დე უნდა მო­ა­ხერ­ხო, ვიდ­რე მტრად გა­და­ე­კი­დე­ბი. ასეთ დროს ოჯახს კი არ ან­გრევ, არა­მედ ნან­გრე­ვებ­ში ცხოვ­რე­ბა აღარ გსურს. რაც შე­ე­ხე­ბა შვილს: არც ის უნდა აცხოვ­რო ნან­გრე­ვებ­ში, მაგ­რამ ისე უნდა მო­იქ­ცე, რომ მამა არ შე­ა­ძუ­ლო. თორ­ნი­კე პა­ტა­რა იყო, როცა ლე­ვანს დავ­შორ­დი. მო­ვა­ხერ­ხე, რომ იუ­მო­რით მი­მე­წო­დე­ბი­ნა მის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი. ჰოდა, ამი­ტო­მაც არ იქცა ჩემი და ლე­ვა­ნის და­შო­რე­ბა თორ­ნი­კეს­თვის ტრა­გე­დი­ად. მას მა­მას­თან დღე­საც მშვე­ნი­ე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს.

- ბევ­რს და­ა­მახ­სოვ­რდა თქვე­ნი ოჯა­ხუ­რი და სას­ცე­ნო დუ­ე­ტი ლი­ზას მა­მას­თან - აჩი­კო ყე­ნი­ას­თან. მას გა­ცი­ლე­ბით მოკ­ლე ხან­ში და­შორ­დით.

- იყო ლა­მა­ზი პე­რი­ო­დი, მაგ­რამ ასე­თია ცხოვ­რე­ბა: რა­ღაც იწყე­ბა, რა­ღაც მთავ­რდე­ბა. არა­ფერს მივ­ტი­რი, რად­გან ზუს­ტად ვიცი: იმ ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას არ მიც­რუ­ია. როცა ვიგ­რძე­ნი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა, ეს და­სას­რუ­ლიც ვა­ღი­ა­რე. მერე და­ი­წყო კი­დევ ახა­ლი ამ­ბა­ვი და ვარ ბედ­ნი­ე­რი... თან, ძა­ლი­ან კარ­გი შვი­ლე­ბი მყავს. ღმერ­თს მათ ჯან­მრთე­ლო­ბა­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვთხოვ.

- დღეს ბედ­ნი­ე­რი ხართ?

- ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ! ამ ქვეყ­ნად ტყუ­ი­ლად არა­ფე­რი ხდე­ბა. გან­საც­დე­ლიც შენი გა­მოც­დაა; იმის მი­ხედ­ვით, თუ რამ­დე­ნად სწო­რად და ღირ­სე­უ­ლად იქ­ცე­ვი ამა თუ იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, შე­სა­ბა­მის სა­ფა­სურს იღებ იმა­ვე ღმერ­თის­გან, რო­მელ­მაც გან­საც­დე­ლი მო­გივ­ლი­ნა. არც ერთ გან­საც­დელს არ დავ­მალ­ვი­ვარ და ისე ვხვდე­ბო­დი, რო­გორც ამას ჩემი ზნე­ო­ბა მკარ­ნა­ხობ­და. არ ვიცი, ვინ რას გუ­ლის­ხმობს ადა­მი­ა­ნის სიძ­ლი­ე­რე­ში, ჩემ­თვის კი პი­როვ­ნე­ბა მა­შინ არის ძლი­ე­რი, როცა მძი­მე ვი­თა­რე­ბა­შიც არ იკად­რებს იმას, რაც ღირ­სე­ულ ადა­მი­ანს არ ეკად­რე­ბა.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)