"ის ამა­ყი და ჯი­უ­ტია. თუ გაბ­რაზ­და, უფრთხილ­დით. არც რო­მან­ტი­კას სწყა­ლობს. მისი სიყ­ვა­რუ­ლი ყო­ველ­გვარ "აფეთ­ქე­ბებს" მოკ­ლე­ბულ ემო­ცი­ებს ეფუძ­ნე­ბა. სა­სურ­ველ ქალს დევ­ნას არას­დროს და­უ­წყებს. ურ­ჩევ­ნია, მო­ხიბ­ლოს თა­ვი­სი რჩე­უ­ლი და აი­ძუ­ლოს, თვი­თო­ნაც ელტვო­დეს მას", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ხა­რის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ კუ­როს, ეს კი ჟურ­ნა­ლისტ ვახო სა­ნა­ი­ას ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. ვიდ­რე გა­ვარ­კვევთ, ას­ტრო­ლოგ­თა და­ხა­სი­ა­თე­ბი­დან რა ემ­თხვე­ვა მის ხა­სი­ათს და რა - არა, მა­ნამ­დე ვახო ახა­ლი გა­და­ცე­მის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბობს. მა­ყუ­რე­ბელ­თან 4-თვი­ა­ნი გან­შო­რე­ბის შემ­დეგ, ჟურ­ნა­ლის­ტი "ღია ეთე­რის­თვის" ემ­ზა­დე­ბა.

- ვახო, პირ­ველ რიგ­ში, ეთერ­ში დაბ­რუ­ნე­ბას გი­ლო­ცავ!

- გმად­ლობ. გა­და­ცე­მა "ღია ეთე­რი" მე­ო­რე სი­ცო­ცხლეს იწყებს. გვექ­ნე­ბა დე­ბა­ტე­ბი, გაზ­რდი­ლია სტუმ­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა, გა­და­ცე­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცე­მათ დარ­ბაზ­ში მსხდომ ექ­სპერ­ტებს, სტუ­დენ­ტებს, სხვა­დას­ხვა სფე­როს წარ­მო­მად­გენ­ლებს. გვექ­ნე­ბა ინ­ტე­რაქ­ტი­ვი კვი­რის მნიშ­ვნე­ლო­ვან თე­მა­ზე, რო­მელ­შიც მა­ყუ­რე­ბე­ლი აზრს გაგ­ვი­ზი­ა­რებს.

"ფე­ის­ბუკ­ზე" ოფი­ცი­ა­ლუ­რი გვერ­დი გვაქვს, რად­გა­ნაც სო­ცი­ა­ლურ მე­დი­ას გა­ნუ­სა­ზღვრე­ლი როლი აქვს თა­ნა­მედ­რო­ვე სამ­ყა­რო­ში. ამ გა­და­ცე­მა­ზე ძა­ლი­ან კარ­გი გუნ­დი მუ­შა­ობს. მთა­ვა­რი პრო­დი­უ­სე­რია სოფო კვინ­ტრა­ძე. მეც ერთ-ერთი პრო­დი­უ­სე­რი ვარ და გა­და­ცე­მის და­გეგ­მვა­ში, რეს­პონ­დენ­ტე­ბის შერ­ჩე­ვა­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. მე არ ვარ ის წამ­ყვა­ნი, რო­მე­ლიც გამ­ზა­დე­ბუ­ლი გა­და­ცე­მის წა­საყ­ვა­ნად მი­დის და სხვის და­წე­რილ ტექსტს კი­თხუ­ლობს... გა­და­ცე­მის მომ­ზა­დე­ბა­ში აქ­ტი­უ­რად იქ­ნე­ბა ჩარ­თუ­ლი "იმე­დის" სა­ინ­ფორ­მა­ციო სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სი ბაია ცა­ნა­ვა. პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მის მო­ნა­ხა­ზი უკვე გა­კე­თე­ბუ­ლია, მაგ­რამ დღე­ვან­დე­ლი ქარ­თუ­ლი პო­ლი­ტი­კა იმ­დე­ნად დი­ნა­მი­კუ­რია, რომ სტუმ­რე­ბი ჯერ შერ­ჩე­უ­ლი არ გვყავს.

- "ღია ეთე­რით" ნინო შუბ­ლა­ძის "პო­ზი­ცი­ას" უნდა გა­უ­წიო კონ­კუ­რენ­ცია. ამა­ზე რას იტყვი?

- შე­ჯიბ­რე­ბა ნამ­დვი­ლად მოგ­ვი­წევს და ეს ძა­ლი­ან კარ­გია. კონ­კუ­რენ­ცია ფორ­მა­ში გა­ყე­ნებს და ხა­რისხს ზრდის.

- წარ­მა­ტე­ბას გი­სურ­ვებ! ახლა კი ვნა­ხოთ, რო­გო­რია შენი ას­ტრო-ფსი­ქო­პორ­ტრე­ტი.

- ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, რას მე­ტყვი. მარ­თა­ლია, პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პი არას­დროს შე­მიდ­გე­ნია, მაგ­რამ ას­ტრო­ლოგ­თა და­ხა­სი­ა­თე­ბას ხში­რად ვეც­ნო­ბი. ბევ­რი რამ ჩემს ხა­სი­ათს ემ­თხვე­ვა.

- ამა­ყი ხარ?

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი თა­ვი­სე­ბუ­რად ამა­ყია და გა­მო­ნაკ­ლისს არც მე წარ­მო­ვად­გენ. მთა­ვა­რია, სი­ა­მა­ყე ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა­ში არ გა­და­ვი­დეს. ვცდი­ლობ, თავ­მდა­ბა­ლი ვიყო.

- ეს გა­მოგ­დის?

- ესეც ჩემს ხა­სი­ათ­შია: მცი­რე წარ­მა­ტე­ბას მა­ინც თუ მი­ვაღ­წევ, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­შინ ვგრძნობ, რომ თავ­მდა­ბა­ლი უნდა ვიყო.

- სი­ა­მა­ყე შენ­ში რო­დის იღ­ვი­ძებს?

- არის ადა­მი­ა­ნე­ბის კა­ტე­გო­რია, რო­მელ­თა­ნაც თავ­მდაბ­ლო­ბა ყო­ველ­თვის არ ამარ­თლებს.

- "მას ყო­ველ­თვის შე­იც­ნობთ მშვი­დი და მდუ­მა­რე გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბით. ლა­პა­რა­კის და მოძ­რა­ო­ბის დროს აუჩ­ქა­რე­ბე­ლია".

- ამ სი­ტყვებ­ში სი­მარ­თლის მარ­ცვა­ლი არის. ზოგ­ჯერ ისეთ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, ლა­პა­რაკს მოს­მე­ნა მირ­ჩევ­ნია, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ ბევ­რს ვლა­პა­რა­კობ. მუდ­მი­ვად სიმ­შვი­დეს ვერ ვი­ნარ­ჩუ­ნებ, ხან­და­ხან სი­ფი­ცხეც მა­ხა­სი­ა­თებს.

- "თუ რა­მე­ში არ გე­თან­ხმე­ბა, რაც უნდა გა­უ­კე­თო, ვე­რა­ფერს და­უმ­ტკი­ცებ. თავი და­ა­ნა­ბეთ და ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა".

- (იცი­ნის) ასეა. უფრო მარ­ტი­ვად რომ ვთქვა, ამას სი­ჯი­უ­ტე ჰქვია. ეს ჩემი ნაკ­ლია. თუ ვინ­მე რქე­ბით მო­მაწ­ვე­ბა, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში, დათ­მო­ბა­ზე არ წა­ვალ, მაგ­რამ თუ სწო­რად მო­მიდ­გე­ბი და შენს მე­ო­რე მხა­რე­საც და­მა­ნახ­ვებ, ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად დავ­თმობ.

- "თუ გაბ­რაზ­და, უფრთხილ­დით. გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი სტი­ქი­ა­სა­ვით და­უნ­დო­ბე­ლია..."

- 100%-ით გე­თან­ხმე­ბი. შე­მიძ­ლია ყვე­ლა­ფერს გა­ვუძ­ლო, მო­ვით­მი­ნო, მაგ­რამ არ­სე­ბობს ზღვა­რი, რომ­ლის იქი­თაც უკვე ყვი­რილს ვი­წყებ. ერთხელ კუ­რო­ებ­ზე წა­ვი­კი­თხე, - ფა­ი­ფუ­რის მა­ღა­ზი­ა­ში ჩა­კე­ტი­ლი გან­რის­ხე­ბუ­ლი ხა­რია; თუ გაბ­რაზ­და, ყვე­ლა­ფერს ლე­წავ­სო. მაქვს უსა­ზღვრო მოთ­მი­ნე­ბა, მაგ­რამ არა­ვის ვურ­ჩევ, ჩემი მოთ­მი­ნე­ბა გა­მო­ცა­დოს. თუ წო­ნას­წო­რო­ბი­დან გა­მო­მიყ­ვა­ნენ, შე­მიძ­ლია ყვე­ლა­ფე­რი დავ­ლე­წო, ამ სი­ტყვის პირ­და­პი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბით, მაგ­რამ დრო გავა და გაბ­რა­ზე­ბა თა­ვის­თა­ვად გა­და­მივ­ლის.

- "სა­სურ­ველ ქალს დევ­ნას არას­დროს და­უ­წყებს. მას ურ­ჩევ­ნია, მო­ხიბ­ლოს თა­ვი­სი რჩე­უ­ლი და აი­ძუ­ლოს, თვი­თონ ელტვო­დეს".

- უნდა ვა­ღი­ა­რო, სი­მარ­თლეა. ეს ჩემ­თვის კომ­ფორ­ტუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბაა.

- სა­პი­რის­პი­რო სქეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას თა­მა­ში გყვა­რე­ბია.

- (იცი­ნის) ეგრე გა­მო­დის? კარ­გი, არ შე­გე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი. ეს ჩემი ხა­სი­ა­თია.

- "ყო­ველ­გვარ უსი­ა­მოვ­ნე­ბას ვაჟ­კა­ცუ­რად ხვდე­ბა, და­სა­ხუ­ლი მიზ­ნის­კენ მტკი­ცედ მი­ი­წევს".

- ას­ტრო­ლო­გებს ჩემ­ზე ყვე­ლა­ფე­რი სცოდ­ნი­ათ. ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რომ მიზ­ნის­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზე რა­ი­მე ბა­რი­ე­რი დამ­ხვდეს და ვერ გა­დავ­ლა­ხო. როცა "კე­დე­ლი" მხვდე­ბა, რომ­ლის დან­გრე­ვაც შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ზე­მო­დან გა­დავ­დი­ვარ ან გვერდს ვუვ­ლი...

- "ოჯა­ხი­სა და მე­გობ­რე­ბი­სად­მი მისი ერ­თგუ­ლე­ბა უსა­ზღვროა".

- ნამ­დვი­ლად, ერ­თგუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ეს ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი არ არის.

- "ყო­ველ­თვის მუ­ყა­ი­თად შრო­მობს, სა­კუ­თარ საქ­მეს სხვას არას­დროს გა­ა­კე­თე­ბი­ნებს".

- ამა­ში მგო­ნი, ყვე­ლა ის ადა­მი­ა­ნია დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, ვის­თა­ნაც ოდეს­მე საქ­მი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქო­ნია. ინ­ტერ­ვი­უს და­სა­წყის­შიც გი­თხა­რი: ჩემი გა­და­ცე­მის ერთ-ერთი პრო­დი­უ­სე­რი ყო­ველ­თვის თა­ვად ვარ-მეთ­ქი. ჩემ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, გულ­ზე ხე­ლებ­დაკ­რე­ფი­ლი ვიჯ­დე, ტექ­სტზე, გა­და­ცე­მის ფორ­მა­სა და სტუმ­რე­ბის მოწ­ვე­ვა­ზე კი სხვე­ბი ფიქ­რობ­დნენ. 17 წლი­დან ვმუ­შა­ობ და 10 წე­ლი­წად­ზე მე­ტია, არ და­მის­ვე­ნია.

- "გამ­ჭრი­ა­ხო­ბა არ ჰყოფ­ნის, რომ სა­მოქ­მე­დო გეგ­მა წი­ნას­წარ შე­ი­მუ­შა­ოს ან მო­სა­ლოდ­ნელ შე­დეგ­ზე და­ფიქ­რდეს".

- ეს ტყუ­ი­ლია! რო­გორც წესი, ყვე­ლა­ფერს წი­ნას­წარ ვგეგ­მავ, მაგ­რამ ეს არ ნიშ­ნავს იმას, რომ სპონ­ტა­ნუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა არ შე­მიძ­ლია.

- "გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი პა­სი­უ­რო­ბის გამო საყ­ვე­დუ­რო­ბენ".

- ხში­რად, ზედ­მე­ტი აქ­ტი­უ­რო­ბის გამო უფრო მე­ტად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ, ნა­თე­სა­ვე­ბი კი - მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო.

- "ბუ­ნე­ბით ჭეშ­მა­რი­ტი მა­ტე­რი­ა­ლის­ტია".

- ას­ტრო­ლო­გებს ამა­შიც ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი: კომ­ფორ­ტის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ჩემ­თვის კომ­ფორ­ტუ­ლო­ბა არ ნიშ­ნავს იმას, რომ მქონ­დეს ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ავე­ჯი, ტე­ლე­ვი­ზო­რი და ა.შ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნია. ვიც­ნობ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ტა­ნი­სა­მოს­ზე გიჟ­დე­ბი­ან და აღარ იცი­ან, სად რო­მე­ლი ბრენ­დი შე­ი­ძი­ნონ. ჩემ­თვის კი მთა­ვა­რია, სა­მო­სი კომ­ფორ­ტუ­ლი იყოს. ახლა სტივ ჯობ­სი გა­მახ­სენ­და: ცოტა ხნის წინ გა­მოქ­ვეყ­ნდა ფო­ტო­ე­ბი, რო­მელ­საც ის მთე­ლი 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იღებ­და და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამ ხნის მან­ძილ­ზე, ერთი და იგი­ვე ტან­საც­მე­ლი ეცვა.

- უფუ­ლო­ბა გთრგუ­ნავს?

- არა. ამას შეჩ­ვე­უ­ლი ვარ. თუმ­ცა, ისიც მახ­სოვს, რომ ბევ­რი ფული გვქონ­და, მერე ომი და­ი­წყო და ყვე­ლა­ფე­რი დავ­კარ­გეთ. ყო­ველ­თვის ვბრაზ­დე­ბი ადა­მი­ა­ნებ­ზე, რომ­ლებ­საც ადრე არა­ფე­რი ება­დათ, თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე და­ნიშ­ვნის შემ­დეგ კი ფულს რომ იშო­ვი­ან, სიმ­დიდ­რე აბრმა­ვებთ, სა­ოც­რე­ბებს აკე­თე­ბენ, კო­რუფ­ცი­ა­ში ეფ­ლო­ბი­ან. ფული იმის­თვის უნდა გქონ­დეს, რომ შენი გეგ­მე­ბი გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლო და არა იმის­თვის, რომ კარ­გად იცხოვ­რო.

- ბავ­შვო­ბას ხში­რად იხ­სე­ნებ?

- საკ­მა­ოდ ხში­რად. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი ბავ­შვო­ბა აფხა­ზე­თის ომის პე­რი­ოდს ემ­თხვე­ვა, კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა. აფხა­ზე­თი­დან ბოლო დღემ­დე არ წა­მოვ­სუ­ლართ, გულ­რიფ­ში 27 სექ­ტემ­ბერს დავ­ტო­ვეთ. მა­შინ 7 წლის ვი­ყა­ვი და ომის სი­სას­ტი­კე ბო­ლომ­დე ვერც გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე. მახ­სენ­დე­ბა ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რე­ბი, გულ­რიფ­შე­ლი მე­ზობ­ლე­ბი... მათ­თან კონ­ტაქ­ტი სულ გვაქვს.

- "მო­წი­ფუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში მას­ში იუ­მო­რის გრძნო­ბა იღ­ვი­ძებს, რაც ძა­ლი­ან აკ­ლია ცხოვ­რე­ბის გზის და­სა­წყის­ში".

- მარ­თლა? ვინც მიც­ნობს, ყვე­ლა და­მე­თან­ხმე­ბა, რომ იუ­მო­რის გრძნო­ბა არას­დროს მაკ­ლდა. ცუდ გან­წყო­ბი­ლე­ბა­ზე მყო­ფიც კი, გა­მუდ­მე­ბით ხუმ­რო­ბის ხა­სი­ათ­ზე ვარ.

- "რო­მან­ტი­კა მის­თვის უცხო რამ არის. მისი სიყ­ვა­რუ­ლი მი­წი­ერ, ყო­ველ­გვარ "აფეთ­ქე­ბებს" მოკ­ლე­ბულ ემო­ცი­ებს ეფუძ­ნე­ბა. სა­მა­გი­ე­როდ, სტა­ბი­ლუ­რი და მუდ­მი­ვია".

- ეს მტკნა­რი სიც­რუ­ეა. ჩემ­ში ყვე­ლა­ფე­რი პი­რი­ქი­თაა - რო­მან­ტი­კუ­ლი ვარ. ჩემი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი არას­დროს უკავ­შირ­დე­ბა მი­წი­ერ, ყო­ფით რა­ღა­ცებს. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა გო­გოს­თან შე­სახ­ვედ­რად სახ­ლი­დან ისე გავ­სულ­ვარ, ჯი­ბე­ში ლა­რიც კი არ მქო­ნია. უფუ­ლო­ბას ჩემ­თვის ხელი არას­დროს არა­ფერ­ში შე­უშ­ლია.

- მე­უღ­ლეს­თან და­შო­რე­ბუ­ლი ხარ, არა?

- დიახ. 2 შვი­ლი მყავს.

- მგო­ნი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ, არა?

- (იცი­ნის) კი, ერთი გოგო მიყ­ვარს.

- ხელ­მე­ო­რედ და­ო­ჯა­ხე­ბას აპი­რებ?

- არ ვიცი... ჯერ­ჯე­რო­ბით თავს ასე უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ.

- შენს რჩე­ულს გაგ­ვაც­ნობ?

- არა და არც მას­ზე ვი­ლა­პა­რა­კებ.

- ნუ ილა­პა­რა­კებ, მაგ­რამ გახ­სოვ­დეს, ას­ტრო­ლო­გე­ბი ვირ­თხის, გვე­ლის და მამ­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებ­თან ქორ­წი­ნე­ბას გირ­ჩე­ვენ.

- გმად­ლობ, ამას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ...

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)