თბილისში ხმა გავარდა: ლადო მოკლეს!

"კვირის პალიტრის" წინა ნომერში გამოქვეყნებულმა სტატიამ, "დედ ჰასანის" შავი დღეები",”საზოგადოების დიდი ინტერესი გამოიწვია, განსაკუთრებით ერთმა ეპიზოდმა, სადაც ლაპარაკი იყო ლადო ქოქიაშვილის მკვლელობაზე. რამდენიმე დღის წინ რედაქციაში წერილი მივიღეთ.

ყურადღებით წავიკითხე წერილი "დედ ჰასანის" შავი დღეები." სიმართლე გითხრათ, ბევრი რამ მენიშნა. ბევრი რამ ადრე ყურმოკვრით ვიცოდი. მაგრამ ერთი საყურადღებო ფაქტის შესახებ მინდა გითხრათ, რომელიც ლადო ქოქიაშვილის მკვლელობას უკავშირდება. მართალია, საზოგადოების გარკვეულ წრეებში ქოქიაშვილის მკვლელად "ქურთ ჰასანს" ასახელებდნენ, სინამდვილეში ის სულ სხვამ მოკლა, "ქურთ ჰასანს" კი მკვლელობა ალბათ იმიტომ მიეწერა, რომ ნამდვილი მკვლელის მეტსახელიც "ჰასანა" იყო. შესაბამისად, ახლახან მოკლულ "დედ ჰასანსაც" არ ჰქონია ამასთან კავშირი. დიდი დრო გავიდა ამ საშინელი ტრაგედიიდან, მაგრამ კიდევ არიან ადამიანები, ვისაც კარგად ახსოვს ამ მკვლელობის დეტალები. იქნებ დაწვრილებით გაახსენებინოთ".

თენგიზ ჭონქაძე, თბილისი

საზოგადოების სურვილის გათვალისწინებით, შევეცადეთ, გაგვერკვია თბილისში ერთ დროს მეტად გახმაურებული მკვლელობის დეტალები.

გასული საუკუნის 50-იანი წლების თბილისში (სადაც, როგორც მხცოვანი თბილისელები იხსენებენ, ყველა ერთმანეთს იცნობდა და ყველაფერს თავისი სახელი ერქვა) ქალაქის გამორჩეულ ყმაწვილებს შორის ახალგაზრდა მოქანდაკე ლადო ქოქიაშვილს განსაკუთრებულ პატივს სცემდნენ (ლადოს მამა, იოსებ ქოქიაშვილი საქართველოს დამსახურებული მხატვარი-კარიკატურისტი გახლდათ, ძმა, ვახტანგი, ცნობილი მოქანდაკე). ლადო შესაშური აღნაგობის გარდა (ოჯახის წევრების განცხადებით, მოქანდაკე ჯუნა მიქატაძის ცნობილი "მზეჭაბუკის", რომელიც სპორტის სასახლის წინ დგას, პროტოტიპი სწორედ ლადო ქოქიაშვილია), ქალაქში სამართლიანობითაც გამოირჩეოდა. ყველა მასთან დამეგობრებას ცდილობდა...

"1956 წელი იყო, ზაფხული. ერთ საღამოს მე, ლადო და გედი ჭყონია რუსთაველის კინოთეატრიდან გამოვედით. შინისკენ გავწიეთ (ლადო ალ. ჭავჭავაძის ქუჩაზე ცხოვრობდა, იქვე, რუსთაველთან, მე - ვერაზე). ქაშუეთთან უამრავი ხალხი იყო შეკრებილი და ჩოჩქოლებდა. ამბის გასაგებად ხალხში გავერიეთ და ასეთ სურათს გადავაწყდით: 5 ახალგაზრდას ერთი ბიჭი გაეგდო ფეხქვეშ და უმოწყალოდ სცემდნენ. ეტყობა, იმ საწყალს არაქათი გამოლეოდა და ვეღარ ეწინააღმდეგებოდა თავდამსხმელებს. უცებ ლადომ დაიყვირა, - მიშა, ბიჭოო... დასისხლიანებულმა ლადოს ერთი შეხედა და გაეღიმა (მივხვდი - მისი დანახვა ძალიან გაუხარდა). უცებ ლადო მოგვიბრუნდა და გაგვაფრთხილა, - განზე იდექით, არ შემოხვიდეთო და მოჩხუბრებს დაერია...

კარგად მახსოვს, რომ ერთი, როგორც კი ლადო დაინახა, გაიქცა, დანარჩენებს კარგად მოხვდათ.

წამოვაყენეთ წაქცეული. ლადომ დაუყვავა.

ჩხუბის მიზეზიც მაშინ გავიგეთ: ამ ბიჭებს მიშას ბიძაშვილი გოგონასთვის რაღაც უდიერად უთქვამთ, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი ბევრნი იყვნენ, მიშას გოგონას დაცვაზე უარი არ უთქვამს და ჩხუბიც ამტყდარა".

გელა ქოქიაშვილი, ლადო ქოქიაშვილის ბიძაშვილი

როგორც იხსენებენ, თბილისში მაშინ ბევრს ჩხუბობდნენ - მტყუან-მართალი ასე ირკვეოდა. დანის ხმარება იმ დროში წარმოუდგენლად მიიჩნეოდა, სხვა იარაღზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, ყველაფერს მუშტი წყვეტდა. ჩხუბის მერე ნაჩხუბრები ყოველთვის რიგდებოდნენ და შერიგების აღსანიშნავად ერთ სუფრას შლიდნენ. დაუძინებელი მტრობა ქალაქისთვის უცხო ხილი იყოო, - ამბობენ.

ლადოს ერთ-ერთ გამორჩეულ თვისებად ითვლებოდა ის, რომ ადამიანის დაჩაგვრას ვერ იტანდა. ქალაქში ყველამ იცოდა, რომ ასეთ შემთხვევაში საქმე მასთან ექნებოდათ. მაშინ ლადო ქოქიაშვილს მეგობრები ხუმრობით არსენასაც ადარებდნენ...

"რესტორან "არაგვის" ნაცვლად ადრე სამსართულიანი შენობა იდგა. მესამე სართულზე მოჭიდავეები ვვარჯიშობდით, მეორე სართულზე კი მოკრივეების რინგი იყო. ლადო, როგორც კრივის მოყვარული, კვირაში ერთი-ორჯერ შემოივლიდა ხოლმე დარბაზში და კრივის ილეთებს სწავლობდა.

ერთ დღეს, როდესაც საჭიდაოდ მივედი, ლადოს კრივის დარბაზში მოვკარი თვალი. მისი სპარინგპარტნიორი იმ დღეს ზაურ კოზაევი (საბჭოთა კავშირის პრიზიორი, საქართველოს მრავალგზის ჩემპიონი) იყო.

შუა ვარჯიშის დროს მოულოდნელად მოჭიდავე კოხტა გიორგაძე შემოვარდა და დაიყვირა, - ლადო ნოკდაუნშიაო. დიდიან-პატარიანად მეორე სართულზე ჩავცვივდით. დავინახეთ - ლადო რინგის კუთხეში იყო ჩაკუზული.

ასეთ მდგომარეობაში ლადო ჯერ ქალაქს არ ენახა.

უცნაური განცდა დამეუფლა, არ ვიცი, ეს ცნობისმოყვარეობით იყო გამოწვეული თუ კიდევ სხვა რამით...

იხილეთ სტატიის რული ვერსია