ფარ­მა­ცევ­ტე­ბის ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, სა­მე­დი­ცი­ნო სფე­რო­ზე არას­დროს უფიქ­რია, თუმ­ცა არც ის საქ­მი­ა­ნო­ბა გა­მო­ად­გა ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­ად აირ­ჩია. ამ­ბობს, რომ ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე კი არ ის­წავ­ლა, მო­ის­მი­ნა.

სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდ­მა ნა­წილ­მა ის "კა­ვე­ე­ნი­დან" გა­იც­ნო. მას მერე არა­ერ­თი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო არხი და გა­და­ცე­მა იყო მის ცხოვ­რე­ბა­ში. დღეს ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მუ­შა­ობს. ზრდის ახალ თა­ო­ბას და სამ შვილს. ნიკა ქავ­თა­რა­ძეს დღეს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- უპირ­ვე­ლე­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა და წესი, რაც შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მო­მად­გა, არის ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ფორ­მე­ბი. ჩემი ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი და გახ­სნი­ლია. ჩვენ­თან ყო­ველ­თვის იყო ბევ­რი სტუ­მა­რი, მხი­ა­რუ­ლე­ბა, კარ­გი გან­წყო­ბა, ერ­თმა­ნე­თის სიყ­ვა­რუ­ლი. ზეს­ტა­ფონ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე. სკო­ლაც იქ და­ვამ­თავ­რე. დიდი ოჯა­ხი მქონ­და. ბე­ბია და ბა­ბუა მას­წავ­ლებ­ლე­ბი იყ­ვნენ, მშობ­ლე­ბი - ფარ­მა­ცევ­ტე­ბი.

- ხა­სი­ა­თით ვის ჰგავ­ხარ მშობ­ლე­ბი­დან?

- უფრო მა­მას. იუ­მო­რი, კარ­გი ხა­სი­ა­თი, სი­კე­თე მის­გან მაქვს. დე­დაც ასე­თია, მაგ­რამ ის უფრო პრაგ­მა­ტუ­ლად მო­აზ­როვ­ნეა. მამა უფრო მსუ­ბუ­ქი ტი­პია, მძი­მე ხა­სი­ა­თი არ აქვს. დედა მზრუნ­ვე­ლი, ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია. ამით ვგა­ვარ დე­დას.

- სიმ­კაც­რეს რო­მე­ლი უფრო იჩენ­და შენ მი­მართ?

- მა­მას ბევ­რი საქ­მე ჰქონ­და და ბევრ დროს ვერ ატა­რებ­და შვი­ლებ­თან. ზო­გა­დად ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ას­თან უფრო დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დი, ვიდ­რე მშობ­ლებ­თან. დედა მომ­თხოვ­ნი იყო, გაკ­ვე­თი­ლებს მას ვა­ბა­რებ­დი. მამა სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვად აქ­ტი­უ­რი ტიპი იყო, იშ­ვი­ა­თად ნა­ხავ­დით სახ­ლში. სა­აფ­თი­ა­ქო გა­ერ­თი­ა­ნე­ბე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლდათ და სულ სამ­სა­ხურ­ში უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, დღეს რომ ყვე­ლა წერ­ტილ­ში აფ­თი­ა­ქია, ასე არ იყო კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს. მა­მა­ჩე­მის მონ­დო­მე­ბა­სა და კე­თილ­გან­წყო­ბა­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მა­გა­ლი­თად, რა წა­მა­ლი ყო­ფი­ლი­ყო ქა­ლაქ­ში, ვის დახ­მა­რე­ბო­და. შე­იძ­ლე­ბა ღა­მით და­ე­რე­კათ და ვახო სამ­სა­ხურ­ში წა­სუ­ლი­ყო იმის გამო, რომ იმ კონ­კრე­ტულ წა­მალს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი აფ­თი­ა­ქის გამ­ყიდ­ვე­ლი ვერ გას­ცემ­და. ამის გამო მა­მა­ჩე­მი ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ტი­პია დღემ­დე. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნია, ვინც დღე­საც მხვდე­ბა და მე­უბ­ნე­ბა, რომ არა მა­მა­ჩე­მი, მისი მე­უღ­ლე, მამა ან შვი­ლი ვერ გა­დარ­ჩე­ბო­და. ზეს­ტა­ფონ­ში მე დღემ­დე ვა­ხოს შვი­ლი ვარ. არის თა­ო­ბა, რომ­ლის­თვი­საც ვახო არის ნი­კას მამა. ეს ჩვე­ნი ხუმ­რო­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი ხში­რად გამ­ხდა­რა.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ზე რას გვე­ტყვი?

- მე­ცხრე კლა­სამ­დე ხუ­თო­სა­ნი ვი­ყა­ვი. ნიშ­ნებ­ში არც მერე მქო­ნია პრობ­ლე­მა, მაგ­რამ ცოტა გავ­ცელ­ქდი. გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე ვა­ცი­ნებ­დი კლა­სე­ლებს და ამით მას­წავ­ლებ­ლებს ხელს ვუშ­ლი­დი. თუმ­ცა ოჯა­ხის გამო, ბე­ბი­ის, ბა­ბუ­ის გამო ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი ქცე­ვებს, ისე ვმა­ი­მუ­ნობ­დი, რომ არ გავ­შიფ­რუ­ლი­ყა­ვი.

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ფონი, ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა რო­გო­რი იყო ოჯახ­ში?

- ოჯა­ხის ოთხი წევ­რი მუ­შა­ობ­და, 90-იანი წლე­ბის პე­რი­ო­დი ყვე­ლას­თვის რთუ­ლი იყო, მაგ­რამ არ გვში­ო­და და არც გვცი­ო­და. ოჯა­ხის ცხოვ­რე­ბის წესი გა­მო­რი­ცხავ­და იმას, რომ ჩვენ ფუ­ფუ­ნე­ბის საგ­ნე­ბი გვქო­ნო­და. შე­იძ­ლე­ბა, ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა იყო კი­დეც, მაგ­რამ უც­ნა­უ­რი სა­თა­მა­შო­ე­ბით ან ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ტან­საც­მლით არ გვა­თა­მა­მებ­დნენ. ეს კო­მუ­ნის­ტუ­რი ცხოვ­რე­ბის წესი იყო. მა­მაც და ბა­ბუ­აც პარ­ტი­ის წევ­რე­ბი იყ­ვნენ და დიდი რის­კი იყო. მსგავ­სი რამ რომ გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ, შე­იძ­ლე­ბო­და ბი­უ­როს სხდო­მა­ზე გა­ე­კი­ცხათ და პარ­ტი­ი­და­ნაც კი გა­ე­რი­ცხათ.

- სა­თა­მა­შოს ყიდ­ვის გამო?

- თუნ­დაც. მახ­სოვს, მე და ჩემი და რომ მოგ­ვნათ­ლეს, ბე­ბი­ა­ჩე­მის და­ბა­დე­ბის დღედ "გა­ვაპ­რა­ვეთ" ეს ამ­ბა­ვი. პარ­ტი­ის წევ­რე­ბის შვი­ლე­ბის მო­ნათ­ვლა სამ­შობ­ლოს ღა­ლა­ტის ტოლ­ფა­სი იყო.

- თბი­ლის­ში, სტუ­დენ­ტო­ბი­სას და­მო­უ­კი­დებ­ლად მო­გი­წია ცხოვ­რე­ბამ?

- სტუ­დენ­ტი რომ გავ­ხდი, მამა სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მო­ვი­და და თბი­ლის­ში გად­მო­ვი­და, სა­დაც მა­ნამ­დეც ეპა­ტი­ჟე­ბოდ­ნენ სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვად. ჩემ­მა დამ - ეკა­მაც აქ ჩა­ა­ბა­რა. ერთი სი­ტყვით, მთე­ლი ოჯა­ხი გად­მო­ვე­დით. თუმ­ცა იყო პე­რი­ო­დი, როცა მშობ­ლე­ბი რა­ი­ონ­ში მი­დი­ოდ­ნენ და ჩვენ და­მო­უ­კი­დებ­ლად გვი­წევ­და ცხოვ­რე­ბა. სრუ­ლი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის ეტა­პი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ ყო­ფი­ლა, მარ­ტო არას­დროს მი­ცხოვ­რია. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ო­დი ბევ­რად რთუ­ლი იყო, ვიდ­რე ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა პე­რი­ო­დი. მაგ დროს ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და ოჯახს. ამის გამო მძი­მე სტუ­დენ­ტო­ბა გვქონ­და. უშუ­ქო­ბა იყო, ლამ­პის შუქ­ზე ვსწავ­ლობ­დით, "კე­რა­სინ­კა­ზე" ვთბე­ბო­დით. კარ­გი ბევ­რი არა­ფე­რი მახ­სენ­დე­ბა იმ პე­რი­ო­დი­დან, გარ­და იმი­სა, რომ ერ­თმა­ნე­თის სო­ლი­და­რო­ბა­სა და გვერ­დში დგო­მას ვსწავ­ლობ­დით.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე, კონ­სი­ლი­უ­მი მო­ა­წყვეთ ოჯახ­ში?

- სპონ­ტა­ნუ­რად. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ დე­და­საც და მა­მა­საც სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბა ჰქონ­დათ, ექი­მო­ბა არ მინ­დო­და. მა­თე­მა­ტი­კა ვი­ცო­დი კარ­გად და ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში მივ­ხვდი, რომ ამ ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა მა­ინ­ცდა­მა­ინც აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ იყო. არ გავ­ხდი ეკო­ნო­მის­ტი. იმის გამო არა, რომ და­მე­ზა­რა, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არ იყო კარ­გი სი­ტუ­ა­ცია იმ მხრივ, რომ ინ­ტე­რე­სი გას­ჩე­ნო­და სტუ­დენტს თა­ვი­სი საქ­მის მი­მართ. მა­შინ­დე­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი მო­წყუ­რე­ბუ­ლი იყო, რომ სტუ­დენ­ტებს ვერ ეს­წავ­ლათ, ჩაჭ­რი­ლიყ­ვნენ.

- მო­წყუ­რე­ბუ­ლი თუ მო­წო­დე­ბუ­ლი?

- მო­წყუ­რე­ბუ­ლიც და მო­წო­დე­ბუ­ლიც არა იმა­ზე, სტუ­დენტს რო­გორ ეს­წავ­ლა, არა­მედ იმა­ზე, თუ ვერ ის­წავ­ლი­და, რა სან­ქცი­ე­ბი გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ. არას­წო­რი მიდ­გო­მა იყო, ქრთა­მე­ბის პე­რი­ო­დი.

- გა­და­გიხ­დია ინ­და­უ­რი, გოჭი?..

- არა, რა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, რომ ვერ მეს­წავ­ლა, უბ­რა­ლოდ, არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ვერ და­მა­ინ­ტე­რე­სეს, ეს იყო პრობ­ლე­მა.

- რა გა­ინ­ტე­რე­სებ­და?

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ახა­ლი გზე­ბი, რო­მე­ლიც უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩემ­თვის "კა­ვე­ე­ნი" აღ­მოჩ­ნდა. ის პე­რი­ო­დი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­მოდ­გა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის თვალ­საზ­რი­სით. 500-1000-კა­ცი­ან აუ­დი­ტო­რი­ა­ში მი­წევ­და გა­მოს­ვლა. ჩვე­ნი იუ­მო­რი უნდა მოს­წო­ნე­ბო­დათ მა­თაც და ჟი­უ­რი­საც. პირ­ვე­ლი­ვე თა­მა­შის შემ­დეგ ჩვე­ნი გუნ­დი­დან მე და გოჩა თან­და­რაშ­ვი­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ნაკ­რებ­ში აგ­ვიყ­ვა­ნეს.

- პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი, პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი...

- "დი­ლის გა­ზეთ­ში" ვმუ­შა­ობ­დი ტექ­ნი­კურ სტამ­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ნა­წილ­ში. 50 ლარი მქონ­და ხელ­ფა­სი. რაში დავ­ხარ­ჯე, არ მახ­სოვს. ალ­ბათ დავ­ლიე მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. 50 ლარს მთლი­ა­ნად არ დავ­ხარ­ჯავ­დი. სხვა­თა შო­რის, ფუ­ლის გა­და­ნახ­ვის გა­მოც­დი­ლე­ბა ცხოვ­რე­ბამ ვერ შემ­ძი­ნა. "შავი დღის­თვის" გა­და­დე­ბუ­ლი ფული არ ზის ჩემ­ში. ეს ძა­ლი­ან ცუ­დია ჩემს ასაკ­ში.

- გა­მოგ­ვრჩა პე­რი­ო­დი, რო­მელ­საც "ქუ­ჩის აკა­დე­მი­ას" ვე­ძა­ხით...

- არა­სო­დეს მქო­ნია მაგ აკა­დე­მი­ას­თან კავ­ში­რი, გარ­და იმი­სა, რომ მაგ აკა­დე­მი­ის წევრ-კო­რეს­პონ­დენ­ტე­ბი პა­ტივს მცემ­დნენ აქეთ.

- რო­გორ მო­ა­ხერ­ხე?

- კარ­გი ბიჭი ვი­ყა­ვი. ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი არ მქონ­და შავ სამ­ყა­როს­თან, ჩემი ენით, ჩემი მო­ხერ­ხე­ბუ­ლო­ბით ცალ­კე­უ­ლი პრობ­ლე­მა თუ ჩხუ­ბი გა­მი­ნე­იტ­რა­ლე­ბია.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მაქვს ამ მხრივ, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ის­ტო­რი­ე­ბი არ ყო­ფი­ლა. შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღაც მომ­წონ­და, მიყ­ვარ­და კი­დეც, მაგ­რამ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი არ მყო­ლია. ჩემი ენერ­გი­ის სუბ­ლი­მა­ცია არ ხდე­ბო­და სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში. სხვა აქ­ცენ­ტე­ბი გა­ვა­კე­თე ცხოვ­რე­ბა­ში. ჩემი ტოლი ბი­ჭე­ბი დრო­სა და ენერ­გი­ას ხარ­ჯავ­დნენ იმა­ში, რომ გო­გო­ნე­ბის­თვის თავი მო­ე­წო­ნე­ბი­ნათ. მე მინ­დო­და აქ­ტი­უ­რი სტუ­დენ­ტი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, რო­მელ­საც თა­ვი­სი პრო­ტეს­ტი ჰქონ­და და ამ პრო­ტესტს სხვა­დას­ხვა ფორ­მით გა­მო­ხა­ტავ­და. ვი­საც ამის გამო მოვ­წონ­დი, კარ­გად ვი­ღებ­დი. უბ­რა­ლოდ, გო­გო­ნე­ბის მო­ხიბ­ვლა­ზე არ მი­ჩა­ლი­ჩია. "კა­ვე­ენ­ში­კის" სტა­ტუ­სი გო­გო­ნებს მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მოს­წონ­დათ. ჩვენ ცოტა პან­კუ­რი "დუ­ხის" ტი­პე­ბი ვი­ყა­ვით, რომ­ლებ­საც ფე­ხებ­ზე გვე­კი­და სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი. არ დავ­დი­ო­დით მან­ქა­ნე­ბით, შავი ტან­საც­მლით და არ ვჩხუ­ბობ­დით გო­გო­ნე­ბის გამო. დღე­საც კი სა­ქარ­თვე­ლო­ში აზ­როვ­ნე­ბა­შია პრობ­ლე­მა, სე­რი­ო­ზუ­ლი ადა­მი­ა­ნი უფრო ჭკვი­ა­ნად ით­ვლე­ბა, ვიდ­რე მხი­ა­რუ­ლი. უფრო კარ­გი ტი­პია ის, ვინც იბღვი­რე­ბა, ვიდ­რე ის, ვინც ლა­ღია.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ მყო­ლი­აო, მი­თხა­რი, მაგ­რამ გქონ­და ოჯა­ხი...

- მქონ­და. მა­შინ ჩავ­თვა­ლეთ, რომ გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი. შვი­დი წელი ვი­ცხოვ­რეთ ერ­თად. სამი შვი­ლი გვყავს - 9 წლის სან­დრო, 7 წლის ნინო და 2 წლის ალექ­სან­დრა.

- თა­ვად რა გა­მოც­დი­ლე­ბას უზი­ა­რებ შვი­ლებს?

- მინ­და, ბევ­რი რამ შე­ი­მეც­ნონ სამ­ყა­რო­ში, ბევრ წიგნს ვყი­დუ­ლობ მათ­თვის. იმ დროს, რა­საც მათ­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ, მათი ცოდ­ნის შე­მოწ­მე­ბა­სა და გაღ­რმა­ვე­ბა­ში ვი­ყე­ნებ. მინ­და და­ვა­ინ­ტე­რე­სო, რომ იმა­ზე მე­ტად გა­ნათ­ლე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ვიდ­რე მათ სკო­ლა ან გა­რე­მო პი­რო­ბე­ბი სთა­ვა­ზობს. მინ­და არ იყ­ვნენ კონ­ფლიქ­ტუ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთ­თან, გარე სამ­ყა­როს­თან, მინ­და იყ­ვნენ კა­ნონ­მორ­ჩი­ლე­ბი. მათ­თან ერ­თად არ გა­დავ­დი­ვარ ქუ­ჩა­ზე იქ, სა­დაც გა­დას­ვლა არ შე­იძ­ლე­ბა. მინ­და იცოდ­ნენ, რომ ქუ­ჩის და­ნაგ­ვი­ა­ნე­ბა სირ­ცხვი­ლია.

- შვი­ლებს ხში­რად ნა­ხუ­ლობ?

- კვი­რა­ში ორი დღე ჩემ­თან არი­ან, ასე შევ­თან­ხმდით, ისე­დაც მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა ტე­ლე­ფო­ნით, ინ­ტერ­ნე­ტით.

- რო­გორ მი­ი­ღეს შვი­ლებ­მა ის, რომ მათი მშობ­ლე­ბი ცალ-ცალ­კე ცხოვ­რო­ბენ?

- ადეკ­ვა­ტუ­რად. მთა­ვა­რია, სწო­რად აუხ­სნა ბავ­შვებს. ხვალ და ზეგ რა იქ­ნე­ბა, ეს მშობ­ლე­ბის უნა­რი­ა­ნო­ბა­სა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ამას წი­ნათ სწო­რედ ამ თე­მა­ზე ვმსჯე­ლობ­დი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. ოჯა­ხი კუნ­ძულ­ზე რომ ცხოვ­რობ­დეს და მშობ­ლე­ბი გა­ი­ყა­რონ, მა­შინ თუ იქ­ნე­ბა ბავ­შვე­ბი­სათ­ვის ეს ტრავ­მა. არ იქ­ნე­ბა, რად­გან არა­ვინ წა­მო­ა­ძა­ხებს მათ, რომ დან­გრე­უ­ლი ოჯა­ხის შვი­ლე­ბი არი­ან. სა­ზო­გა­დო­ე­ბაა ამა­ში დამ­ნა­შა­ვე.

- შე­იძ­ლე­ბა, შენი ოჯა­ხის დან­გრე­ვის მი­ზე­ზი გკი­თხო?

- რე­სურ­სი, რა­ზეც ოჯა­ხი უნდა იდ­გეს, ამო­ი­წუ­რა. ეს იყო მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი. მე­ტე­ო­რი არ დას­ცე­მია ჩვენს ოჯახს. მას მერე ორი წელი გა­ვი­და. ახლა იო­ლია ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი ჩემ­თვის.

- ამ რე­სურსს სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქვია?

- ამ რე­სურსს ჰქვია ყვე­ლა­ფე­რი, რა­ზეც გა­მარ­თუ­ლი ოჯა­ხი უნდა იდ­გეს, მათ შო­რის სიყ­ვა­რუ­ლიც.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზე გკ­ითხავ, თუ გაქვს ისე­თი შეც­დო­მა დაშ­ვე­ბუ­ლი, ხში­რად რომ გახ­სენ­დე­ბა?

- უკან რომ დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი, ალ­ბათ უფრო მეტ ენერ­გი­ას ჩავ­დებ­დი ჩემს პრო­ფე­სი­ულ წინსვლა­ში, თვით­დი­ნე­ბით აღარ ვივ­ლი­დი. რა­ზეც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მწყდე­ბა გული, არის ის, რომ ცხოვ­რე­ბის გარ­კვე­ულ ეტაპ­ზე არ მი­ვი­ღე გა­ნათ­ლე­ბა სა­ზღვარ­გა­რეთ იმ სფე­რო­ში, რა სფე­რო­შიც დღემ­დე ვარ.

- რას აკე­თებს დღეს ნიკა ქავ­თა­რა­ძე?

- ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვმუ­შა­ობ, რამ­დე­ნი­მე ინ­ტერ­ნეტპ­რო­ექ­ტის იდე­ის ავ­ტო­რი და ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლა­ვართ. ახალ მე­დი­ა­ში ვიმ­კვიდ­რებ ად­გილს, ამი­ტო­მაც ვაქ­ტი­უ­რობ სო­ცი­ა­ლურ მე­დი­ა­შიც. ამი­ტომ "ფე­ის­ბუ­ქი" ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი გახ­და. ეს არის სივ­რცე, სა­დაც აზრს გა­მოვ­ხა­ტავ.

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში აღარ გა­მოჩ­ნდე­ბი?

- გა­დავ­წყვი­ტე, არ ვიყო ტიპი, რო­მე­ლიც ტე­ლე­ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნა­ზე მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად "ჩა­ლი­ჩობს". თუ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! იქ­ნე­ბა, სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდე­ბი.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)