"ახა­ლი ხმის" მე­ო­რე ად­გი­ლის მფლო­ბელ­მა, 20 წლის ნინი ცნო­ბი­ლა­ძემ პრო­ექ­ტის გან­მავ­ლო­ბა­ში თავი ისე სრულ­ყო­ფი­ლად ვერ წარ­მო­ა­ჩი­ნა, რო­გორც უნ­დო­და, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ, მო­პო­ვე­ბუ­ლი პო­ზი­ცი­ით კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩა. თუმ­ცა "ახალ ხმა­ში" ბევ­რი ისე­თი რამ ნახა, რა­საც არას­დროს შეხ­ვედ­რია, მა­გა­ლი­თად, კონ­კუ­რენ­ცია სწო­რედ ამ პრო­ექ­ტში შე­იგ­რძნო მთე­ლი სიმ­ძაფ­რით და მიხ­ვდა, რომ შე­საძ­ლოა, ადა­მი­ა­ნი პი­რა­დად ერთ რა­მეს გე­უბ­ნე­ბო­დეს და ზურგს უკან - სხვას. ნინი სტე­ფა­ნე­სა და მა­ი­ას გუნ­დის წევ­რი იყო. მის კონ­კუ­რენტ მაგ­და ვა­სა­ძეს იმა­ვე გუნ­დი­დან ასე­ვე მრა­ვა­ლი მხარ­დამ­ჭე­რი ჰყავ­და, თუმ­ცა ნინი ფი­ნალ­ში გა­და­ვი­და და სა­ლო­მე ქა­თა­მა­ძეს­თან და­მარ­ცხდა.

- ბავ­შვო­ბი­დან მღე­რი?

- ბავ­შვო­ბი­დან არ ვმღე­რი, მაგ­რამ მუ­სი­კო­სე­ბის ოჯა­ხი­დან ვარ. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნეს, რვა წელი ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე დავ­დი­ო­დი და წარ­მა­ტე­ბე­ბიც მქონ­და ამ მხრივ, მაგ­რამ სიმ­ღე­რის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა არას­დროს მქო­ნია და არც სურ­ვი­ლი, რომ მე­ცა­და... ერთხელ ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, გი­ტა­რის­ტმა ბონ­დო მე­ფა­რიშ­ვილ­მა რა­ღაც მე­ლო­დია და­უკ­რა, აკომ­პა­ნე­მენ­ტი გა­მი­წია და წა­მამ­ღე­რა. რო­გორც მუ­სი­კოს­მა, რა­ღაც და­ი­ჭი­რა ჩემს ხმა­ში და მი­თხრა, სხვა­ნა­ი­რი ტემ­ბრი გაქ­ვსო. ეს მე­გობ­რე­ბის წრე­ში მოხ­და. 13-14 წლის ვი­ყა­ვი. მას მერე და­ვი­წყე სიმ­ღე­რა. ამან იმ­დე­ნად გა­მი­ტა­ცა, სულ მინ­დო­და, ყო­ველ­დღე ახალ-ახა­ლი ქა­ვე­რე­ბი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, თუმ­ცა თა­ვა­დაც ვწერ სიმ­ღე­რებს. მუ­სი­კა სი­გი­ჟემ­დე მიყ­ვარს... ხმის მხრივ არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი. თა­ვად ვე­რას­დროს მივ­ხვდე­ბო­დი, რომ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხმა მქონ­და, მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს. სულ მირ­ჩევ­დნენ, "ნუ­ცას სკო­ლა­ში" ან "ჯე­ოს­ტარ­ში" მე­ცა­და ბედი, მაგ­რამ ამის სურ­ვი­ლი არას­დროს მქო­ნია.

- რა­ტომ?

- სულ მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, რომ ეს კონ­კურ­სე­ბი ერ­თფე­რო­ვა­ნი იყო და მომ­ღე­რალს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რო­ბას არ უნარ­ჩუ­ნებ­დნენ. ყვე­ლა კონ­კურსს აქვს ფორ­მა­ტი, მაგ­რამ "ახა­ლი ხმა" უფრო მომ­წონს და ყვე­ლა და­ნარ­ჩე­ნის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ი­წყე­ბო­და, მა­ნამ­დე ამე­რი­კულ თუ ინ­გლი­სურ ვა­რი­ან­ტებს ინ­ტერ­ნე­ტით ვა­დევ­ნებ­დი თვალს და ვამ­ბობ­დი, თუკი ეს პრო­ექ­ტი გა­კეთ­დე­ბო­და ჩვენ­თან, აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ვი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. სწო­რედ იმ წელს ჩა­მო­ი­ტა­ნეს ეს პრო­ექ­ტი და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა გა­დავ­წყვი­ტე.

- მშობ­ლე­ბი ინ­სტრუ­მენ­ტა­ლისტ­ები არი­ან თუ ვო­კა­ლის­ტე­ბი?

- დედა ფორ­ტე­პი­ა­ნოს ას­წავ­ლის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში, ასე­ვე - ევ­გე­ნი მი­ქე­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში, მამა კი მუ­სი­კო­სი არ გახ­ლავთ, მო­ცეკ­ვა­ვეა, ბა­ბუა გახ­ლდათ ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი, ნი­კო­ლოზ ურუ­შა­ძე, ბე­ბია ცეკ­ვავ­და. გარ­შე­მო სულ ხე­ლო­ვა­ნე­ბი მყავს.

- მშობ­ლებს ალ­ბათ გა­უ­ხარ­დათ, როცა "ახალ ხმა­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა გა­და­წყვი­ტე...

- ყვე­ლა­ზე სა­ო­ცა­რი ის არის, რომ მხო­ლოდ ერთი-ორ­ჯერ ჰქონ­დათ მოს­მე­ნი­ლი ჩემი წამ­ღე­რე­ბა და აზ­რზე არ იყო არც ერთი, რომ ვმღე­რო­დი. ჩემი გა­მოს­ვლა მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სში გა­უკ­ვირ­დათ რო­გორც ოჯა­ხის წევ­რებს, ასვე სხვა ნა­თე­სა­ვებ­სა და ახ­ლობ­ლებს, მე­გობ­რე­ბის გარ­და. პირ­ვე­ლად ჩემი ნამ­ღე­რი სცე­ნა­ზე მო­ის­მი­ნეს.

ერთ-ერთ ჩემს მე­გო­ბარს აქვს სარ­და­ფი, სა­დაც ვიკ­რი­ბე­ბო­დით ხოლ­მე, ვერ­თო­ბო­დით და ვმღე­რო­დით, ამ სარ­დაფს გა­რეთ არა­ფე­რი გაგ­ვი­ტა­ნია. დე­და­ჩე­მი გულ­შე­მატ­კივ­რებ­ში არც კი წა­მომ­ყვა, რად­გან რო­გორც მუ­სი­კოსს, ეში­ნო­და ჩემი პირ­ვე­ლად მოს­მე­ნა, აუ­დი­ტო­რი­ა­ში დაჯ­და სხვებ­თან ერ­თად. როცა მო­ის­მი­ნა, გა­ო­ცე­ბუ­ლი დარ­ჩა. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლია ჩემ მი­მართ. მშობ­ლებს ახა­სი­ა­თებთ კრი­ტი­კა, მაგ­რამ ეს ჩემ­თვის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა და სტი­მუ­ლია.

- სტე­ფა­ნე­სა და მა­ი­ას გუნდში მო­ხვედ­რა რა­ტომ გინ­დო­და?

- სულ ამას ვამ­ბობ, ასა­კით პა­ტა­რა ვარ, 20 წლის, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნე­ბის ამოც­ნო­ბა შე­მიძ­ლია. სტე­ფა­ნე და მაია თა­ვი­დან­ვე, პირ­ვე­ლი­ვე შე­ხედ­ვით, ალა­ლე­ბი მო­მეჩ­ვე­ნენ. მა­ი­ას შე­მოქ­მე­დე­ბას დიდი ხა­ნია თვალს ვა­დევ­ნებ, სტე­ფა­ნე­სას ნაკ­ლე­ბად ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ თან­და­თან მო­ვუს­მი­ნე. აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი დავ­რჩი. ორი­ვე­ნი ღიად ლა­პა­რა­კობ­დნენ, შე­ფა­სე­ბი­სას ამ­ბობ­დნენ იმას, რა­საც ფიქ­რობ­დნენ და ამან მომ­ხიბ­ლა. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მათ­თან მოვ­ხვდი. პირ­ველ რიგ­ში იმი­ტომ, რომ მათი სა­ხით მე­გობ­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე და გარ­და ამი­სა, პა­ტივს ვცემ მათ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზმს.

- ელო­დი, რომ მწვრთნე­ლე­ბი შენ­ზე იტყოდ­ნენ, ეს არის სა­ქარ­თვე­ლო­ში ნამ­დვი­ლად ახა­ლი ხმაო?

- ნამ­დვი­ლად არ ვე­ლო­დე­ბო­დი. ჩემს ხმას გვერ­დი­დან ხომ ვერ ვუს­მენ. ალ­ბათ ამ­დე­ნი კომ­პლი­მენ­ტი სა­კუ­თარ თა­ვამ­დე არ უნდა მი­ი­ტა­ნო. ვერ ვი­ტან გა­მო­ნათ­ქვამს, "თავ­ში ავარ­დნა", ამი­ტომ ვი­ტყვი, რომ შე­საძ­ლოა, ამ კომ­პლი­მენ­ტებ­მა მე­ტად თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი გაგ­ხა­დოს და ნაკ­ლე­ბად იმუ­შაო სა­კუ­თარ თავ­ზე. კომ­პლი­მენ­ტი უნდა მი­ი­ღო, მაგ­რამ უფრო მე­ტად უნდა გა­ფილტრო. ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა ბევ­რად უფრო მი­სა­ღე­ბია ჩემ­თვის. ჯერ არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია. ეს კონ­კურ­სი პირ­ვე­ლი იყო ჩემ­თვის და სა­ოც­რად კმა­ყო­ფი­ლი ვარ იმით, რა­საც მი­ვაღ­წიე. ახლა ჩემს მიზ­ნებ­ზე ვფიქ­რობ.

- რა გას­წავ­ლა ამ პრო­ექ­ტმა?

- მარ­ტო მუ­სი­კის მხრივ არ მის­წავ­ლია ბევ­რი, პრო­ექ­ტმა ბევ­რი რამ და­მა­ნახ­ვა ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის მხრივ. აქამ­დე არ მი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის ბევ­რი ჯგუ­ფი არ­სე­ბობს. ჩემს მე­გობ­რებ­თან ვურ­თი­ერ­თობ­დი და ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ მათ ნამ­დვი­ლად ვუყ­ვარ­დი, ამით ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. თურ­მე ყო­ველ­თვის ასე არ ხდე­ბა. და­ვი­ნა­ხე ის, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი თა­მა­შობს და ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი არი­ან. შე­უძ­ლი­ათ, ბევ­რი სა­ქე­ბა­რი სი­ტყვა გი­თხრან და ზურგს უკან გა­მოგ­ლან­ძღონ. ეს არის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ზო­გად კონ­კურ­სში. აწყდე­ბი ისეთ რა­ღა­ცებს, რაც მარ­თლა ძა­ლი­ან გტ­კენს გულს და ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი ტრავ­მა ჩემ­თვის. პრო­ექ­ტი ბო­ლოს­კენ რომ წა­ვი­და, მივ­ხვდი, რომ ნევ­რო­ზი მქონ­და და ამას ყველ­გან გა­მოვ­ხა­ტავ­დი, მათ შო­რის მე­გობ­რებ­თა­ნაც და ოჯა­ხის წევ­რებ­თა­ნაც.

ვი­საც კონ­კურ­სში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მო­უნ­დე­ბა, ვურ­ჩევ, ინ­ტერ­ნეტ­ში კო­მენ­ტა­რე­ბის წა­კი­თხვას თავი აა­რი­დოს. გაქვს სურ­ვი­ლი, წა­ი­კი­თხო ხალ­ხის აზრი, რად­გან გა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ ამის გა­კე­თე­ბა არ არის სა­ჭი­რო. ბევ­რი ისე­თი რამ იწე­რე­ბო­და, რისი წა­კი­თხვაც ძა­ლი­ან არ მსი­ა­მოვ­ნებ­და. არ მე­გო­ნა, თუკი ასე ახ­ლოს მი­ვი­ტან­დი გულ­თან, მაგ­რამ ასე მოხ­და. სა­ში­ნე­ლე­ბაა...

- რო­გორც მივ­ხვდი, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი შიდა კონ­კუ­რენ­ცია იყო. გსმე­ნია რა­ი­მე ცუდი შენ­ზე შენი კონ­კუ­რენ­ტის­გან?

- ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ ჭო­რე­ბის დო­ნე­ზე, ვერ და­ვა­კონ­კრე­ტებ. ალ­ბათ ყველ­გან ხდე­ბა ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი, მე პირ­ვე­ლად წა­ვა­წყდი და ადა­მი­ა­ნუ­რად ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. ვინც გა­მოც­დი­ლია, ალ­ბათ, მის­თვის ად­ვი­ლად გა­და­სა­ლა­ხა­ვი იქ­ნე­ბო­და, მე კი დეპ­რე­სი­უ­ლი მო­მენ­ტე­ბიც მქონ­და. ზოგ­ჯერ სახ­ლი­დან გას­ვლა არ მინ­დო­და და უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებს არ ვპა­სუ­ხობ­დი ტე­ლე­ფონ­ზე, ძა­ლი­ან ვითგრუ­ნე­ბო­დი ლა­პა­რა­კი­თაც კი.

- დაძ­ლიე ეს სტრე­სი?

- დღე­საც ბო­ლომ­დე ვერ დავძლიე (იღი­მე­ბა). ცოტა დრო მჭირ­დე­ბა რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის­თვის.

- თუმ­ცა ბევ­რი და­დე­ბი­თი მხა­რეც იქ­ნე­ბო­და...

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, რომ არ ჰქო­ნო­და, ალ­ბათ გავ­გიჟ­დე­ბო­დი. შე­ვი­ძი­ნე ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი, მა­გა­ლი­თად, მაგ­და ვა­სა­ძე, რო­მე­ლიც უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნია, მა­რი­ამ შარ­მა­ნაშ­ვი­ლი და ა.შ.

- სტე­ფა­ნე­სა და მა­ი­ას გუნ­დი­დან მაგ­და და შენ იყა­ვით ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში. რო­დე­საც მაგ­და გა­მო­ე­თი­შა პრო­ექტს, ზო­გი­ერ­თი მისი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი წერ­და, რომ ფი­ნალ­ში ად­გი­ლი სწო­რედ მას ეკუთ­ვნო­და...

- მე და მაგ­დას შო­რის კონ­კუ­რენ­ცია არ ყო­ფი­ლა. ეს იყო ერ­თა­დერ­თი მო­მენ­ტი, რო­დე­საც კონ­კუ­რენ­ცია მარ­თლა არ მიგ­რძნია და არა იმი­ტომ, რომ მე ვჯობ­დი ან ის მჯობ­და. იმ­დე­ნად მე­გობ­რუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იყო ჩვენ შო­რის და ორი­ვე ჩვენ­გა­ნი თავს გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლად გრძნობ­და, რად­გან ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში მოვ­ხვდით, რომ არ გვა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ვინ გა­და­ვი­დო­და ფი­ნალ­ში, მთა­ვა­რია, ჩვე­ნი გუნ­დის წევ­რს მო­ე­გო. ხალ­ხმა შე­იძ­ლე­ბა არ და­ი­ჯე­როს, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად ასეა.

- ფი­ნალ­ში მწვრთნე­ლებს შო­რის და­ი­ძა­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა, სა­ლო­მე ქა­თა­მა­ძე უკვე ცნო­ბი­ლი ხმაა, ნინი კი ნამ­დვი­ლად ახა­ლიო, ამ­ბობ­დნენ. რო­გო­რი იყო შენ­თვის ეს პე­რი­ო­დი?

- ჩემ­თვის ზო­გა­დად ის კვი­რა იყო ძა­ლი­ან სტრე­სუ­ლი, რად­გან გამ­ზრდე­ლი ბე­ბია გარ­და­მეც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან რთუ­ლია, იდგე სცე­ნა­ზე და შენს ოჯახ­ში ასე­თი რამ ხდე­ბო­დეს. ასე­თი რამ ვე­რას­დროს წარ­მო­მედ­გი­ნა. ისიც გა­მიკ­ვირ­და, რომ ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში სა­ერ­თოდ შევ­ძე­ლი სცე­ნა­ზე დად­გო­მა. ვფიქ­რობ, რომ იმ დღეს ყვე­ლა­ზე სუს­ტად ვიმ­ღე­რე. ამის მი­ზე­ზი ალ­ბათ ისიც იყო, რომ მხო­ლოდ ერთხელ მო­ვას­წა­რი რე­პე­ტი­ცი­ის გავ­ლა და არ ვი­ყა­ვი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი. ბე­ბია ნა­ხე­ვარ­ფი­ნა­ლამ­დე სამი დღით ადრე გარ­და­იც­ვა­ლა და წინა დღეს გა­ვას­ვე­ნეთ, ამი­ტო­მაც წინა დღე­ებ­ში რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ლა­პა­რა­კი ზედ­მე­ტი იყო. რაც შე­ე­ხე­ბა ფი­ნა­ლურ სიმ­ღე­რას, რე­პე­ტი­ცია კვი­რას პირ­და­პირ სცე­ნა­ზე გა­ვი­ა­რე. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ გა­დავ­ლა­ხე ეს მო­მენ­ტი და შევ­ძე­ლი სიმ­ღე­რა.

- ფიქ­რობ­დი გა­მარ­ჯვე­ბა­ზე?

- კი, ვფიქ­რობ­დი, მაგ­რამ მე­სი­ჯე­ბით კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლის გა­მოვ­ლე­ნას არ მი­ვე­სალ­მე­ბი. "ფე­ის­ბუ­ქის" გა­მო­კი­თხვით 1000-ზე მეტი ხმა მქონ­და და ვლი­დე­რობ­დი. გული არ დამ­წყვე­ტია, სულ რომ ბოლო ად­გილ­ზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ხალ­ხის იმ­ხე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლი და მხარ­და­ჭე­რა მი­ვი­ღე, რომ ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი დავ­რჩი და მეც მინ­და, იმა­ვე სიყ­ვა­რუ­ლით ვუ­პა­სუ­ხო ჩემს გულ­შე­მატ­კი­ვარს. თა­ნაც, ვფიქ­რობ, კონ­კურ­სის ფორ­მა­ტის გამო, ვი­ნა­ი­დან სულ ხუთი გა­მოს­ვლა იყო, არ მო­მე­ცა ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის სრულ­ყო­ფი­ლად გა­მოვ­ლე­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

- რო­დე­საც მე­ო­რე და პირ­ვე­ლი ად­გი­ლე­ბი გა­მო­ა­ცხა­დეს, დარ­ბაზ­ში მხო­ლოდ სტე­ფა­ნე იყო შენი მწვრთნე­ლე­ბი­დან, მა­ი­ამ, რო­გორც ვნა­ხეთ, და­ტო­ვა წი­თე­ლი სა­ვარ­ძე­ლი. რა გი­თხრეს სტე­ფა­ნემ და მა­ი­ამ კონ­კურ­სის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ?

- ალ­ბათ წყე­ნა იყო, რად­გან მეს­მის მათი, უნ­დო­დათ გა­მარ­ჯვე­ბა. ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­ჭერ­დნენ მხარს ბო­ლომ­დე და მამ­ხნე­ვებ­დნენ, თუმ­ცა თავს და­მარ­ცხე­ბუ­ლად კი არა, გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლად ვგრძნობ. მე­ო­რე ად­გი­ლი იმ კონ­კურ­სში, სა­დაც მე­სი­ჯე­ბით წყდე­ბა გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლის ბედი, ცუდი ნამ­დვი­ლად არ არის. ფი­ნა­ლის­ტი ჟი­უ­რის რომ გა­მო­ევ­ლი­ნა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს, ალ­ბათ გული დამ­წყდე­ბო­და და ძა­ლი­ან ცუდ დღე­ში ვიქ­ნე­ბო­დი, გული მე­სი­ჯებ­ზე ნამ­დვი­ლად არ მწყდე­ბა, თა­ნაც, ჩემ­სა და სა­ლო­მეს შო­რის 7-%-იანი გან­სხვა­ვე­ბა იყო, რაც დიდი სუ­ლაც არ არის.

- გი­ფიქ­რია, რა­ტომ გა­ი­მარ­ჯვა სა­ლო­მემ და არა შენ?

- სა­ლო­მე უნი­ჭი­ე­რე­სი მომ­ღე­რა­ლია. ვინ მეტ მე­სიჯს მი­ი­ღებს, ამას წი­ნას­წარ ვერ გათ­ვლი. აშ­კა­რაა, რომ მო­ი­გო და მთე­ლი გუ­ლით ვუ­ლო­ცავ. არც მი­ფიქ­რია, მე რა­ტომ არ გა­ვე­დი პირ­ველ ად­გილ­ზე-მეთ­ქი.

- რით გა­ჯო­ბა?

- ალ­ბათ იმით, რომ ისე­თი სიმ­ღე­რა ჰქონ­და, რო­მე­ლიც მა­სა­ზე უფრო იყო გათ­ვლი­ლი. რაც კი შეგ­ვირ­ჩე­ვია, ერ­თობ­ლი­ვად, მე და ჩემს მწვრთნე­ლებს, ვცდი­ლობ­დით, გე­მოვ­ნე­ბით აგ­ვერ­ჩია და არა მა­სა­ზე გათ­ვლით. არა­ვინ მი­წყი­ნოს, მაგ­რამ მუ­სი­კა­ლუ­რო­ბის მხრივ, ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი უფრო მე­ტად იყო გე­მოვ­ნე­ბა­ზე გათ­ვლი­ლი. აქვე მინ­და ვი­სარ­გებ­ლო შემ­თხვე­ვით და დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო პრო­დი­უ­სერ ნატო დუმ­ბა­ძეს, რო­მე­ლიც პრო­ექ­ტში გა­მო­ჩე­ნის შემ­დეგ გა­ვი­ცა­ნი და მან უამ­რა­ვი კარ­გი რჩე­ვა მომ­ცა, რო­მელ­თა­გან ბევ­რი გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და ძა­ლი­ან გა­მო­მად­გა. გვერ­დით და­მიდ­გა. ბევრ რა­მე­ში და­მეხ­მა­რა რო­გორც მუ­სი­კა­ლუ­რი, ასე­ვე სხვა მხრივ.

- ხომ არ აპი­რებთ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას?

- წი­ნას­წარ ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი...

- სხვა ჯილ­დო­ე­ბიც მი­ი­ღე...

- 20 ათა­სი ლარი და საგ­ზუ­რი დიდ ბრი­ტა­ნეთ­ში, სა­დაც ოთხ კონ­ცერტს და­ვეს­წრე­ბი - რი­ა­ნას, რობი უი­ლი­ამ­სის, "Maroon 5"-ისა და მა­იკლ ბუბ­ლე­ის კონ­ცერ­ტე­ბი ტარ­დე­ბა. არ მაქვს გა­და­წყვე­ტი­ლი, ვის წა­ვიყ­ვან ჩემ­თან ერ­თად და არც ის, რაში დავ­ხარ­ჯავ მო­გე­ბულ თან­ხას. შე­იძ­ლე­ბა, სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რო.

- ამ­ბო­ბენ, რომ იმ ბან­კის თა­ნამ­შრო­მე­ლი ხარ, რო­მელ­მაც და­გა­ჯილ­დო­ვა...

- არ არის მარ­თა­ლი. უბ­რა­ლოდ, ადრე გა­ვი­ა­რე სტა­ჟი­რე­ბა ამ ბან­კში, თა­ნამ­შრო­მე­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. სტა­ჟი­რე­ბა პი­ა­რის გან­ხრით გა­ვი­ა­რე, ისე კი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტე­ტი მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა გა­და­ვი­ფიქ­რე, პი­ა­რის კუ­თხით გა­ვაგ­რძე­ლებ სწავ­ლას მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში, უცხო­ეთ­ში მინ­და წას­ვლა სას­წავ­ლებ­ლად.

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე რას იტყვი?

- ვე­რა­ფერს. კა­რი­ე­რა­ზე ვა­კე­თებ აქ­ცენტს და ჯერ­ჯე­რო­ბით პი­რად ცხოვ­რე­ბას გვერ­დზე ვწევ. წი­ნას­წარ ვე­რა­ფერს გათ­ვლი, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით სხვა ინ­ტე­რე­სე­ბი მაქვს.

- თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­თა არ­მია არ შე­მო­გე­სია?

- არ­მი­ას ვერ და­ვარ­ქმევ, მაგ­რამ ყვე­ლა პო­პუ­ლა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში არი­ან თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი. არი­ან ჩემს ცხოვ­რე­ბა­შიც, მაგ­რამ მე არ ვინ­ტე­რეს­დე­ბი.

- ალ­ბათ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ერ­კვე­ო­დეს მუ­სი­კა­ში...

- არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. თუ იქ­ნე­ბა მუ­სი­კა­ლუ­რი, კარ­გია, მაგ­რამ მთა­ვა­რი სხვა რა­მეა, კრი­ტე­რი­უ­მე­ბი არ მაქვს. გა­რეგ­ნო­ბის მი­ხედ­ვით, მით უმე­ტეს, არ ვა­ფა­სებ, ალ­ბათ, პირ­ველ რიგ­ში, იმით, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია...

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

ასე­ვე იხი­ლეთ: "ახა­ლი ხმის" ტრი­უმ­ფა­ტო­რი სა­ლო­მე ქა­თა­მა­ძე და სცე­ნა­ზე და­ჩო­ქი­ლი დათო ფორჩხი­ძე