"დედისერთა ვარ, გაგანია მშვილდოსანი"

დაიბადა ბათუმში 1983 წლის 30 ნოემბერს. 2004 წლიდან ხელმძღვანელობდა ჯგუფ "სენიორ რობინსონს". ამჟამად ჯაზბენდ funky staff-ის ხელმძღვანელია. 2007 წლიდან იბეჭდებოდა ჟურნალში "ლიტერა და ხელოვნება". 2008 წლიდან ირიცხება საქართველოს მწერალთა შემოქმედებითი კავშირის წევრად. მისი პირველი კრებული "დაცემული ანგელოზი" 2010 წელს გამოიცა. იმავე წელს ჟურნალში "ლიტერატურული პალიტრა" დაიბეჭდა მისი ნოველა "დიდების ფსკერზე". მისი ლექსები შესულია "უახლესი ქართული პოეზიის ანთოლოგიაში". ჰყავს მეუღლე და ერთი შვილი, 3 წლის ანდრია, რომელიც უკვე დრამზეც უკრავს და ლექსებსაც ამბობს. "ირაკლი ფაღავა, ვაფშე ტა, ირაკლი ნოდაროვიჩ", - ასე გამეცნო, ბათუმში კაფე facebook-ში, როცა მისი ვინაობით დავინტერესდი. მანამდე კი იქ შეკრებილთ უცნაური სახელწოდების ჯგუფის "სველი ტრაკების" ხელმძღვანელად წარუდგინა თავი და ხალისიანი რამდენიმე საღამო გვაჩუქა. იმ საღამოზე ირაკლის ძაღლი "ოსკარიც" გავიცანით, რომლის დაბადების დღეც ყოფილა იმ დღეს. ასეთ საღამოებს ირაკლი "პაპსას" და ღლაბუცს უწოდებს, რადგან უნდა მეტად დაიხარჯოს და საამისოდ შესაძლებლობებსაც ეძებს. ორ ქალაქს - თბილისსა და ბათუმს შუა იხლიჩება. უყვართ ბათუმშიც, მის კონცერტებს ელიან თბილისშიც. ახლახან მისი მესამე კრებული გამოვიდა, სახელწოდებით "წერილები ბათუმს".

- დედისერთა ვარ, გაგანია მშვილდოსანი. ერთგული და ჰუმანურია ზოდიაქოს ეს ნიშანი, მიუხედავად ზოგჯერ დესპოტური და ეგოისტური გამოვლინებებისა. რეჟისორობა მინდოდა, მაგრამ მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ იურისტი უნდა ვყოფილიყავი და იურიდიულ ფაკულტეტზე ჩამაბარებინეს. ბოლოს, როგორც იქნა, მივაღწიე იმას, რომ დღეს კინოდრამატურგიის ფაკულტეტზე ვსწავლობ, მაგისტრატურის მეორე კურსზე ვარ.

- ბათუმში ერთ-ერთ კაფეში თქვენი სპონტანურად შექმნილი ჯგუფის - "სველი ტრაკების" სიმღერები მოვისმინე...

- რაც შეეხება ჩვენი ჯგუფის სახელწოდებას, სპონტანური ხუმრობა იყო, სანაპიროდან პირდაპირ საღამოზე მივედი, სულ სველი ვიყავი და სახელიც ასე შეირჩა. მუსიკოსები, რომლებიც ჩემთან ერთად უკრავდნენ, ჩემი მეგობრები არიან. მეტისმეტად თამამი აღმოჩნდა სახელი, მაგრამ გაამართლა.

- ასევე გყავს ჯგუფი funky staff...

- კი, "ფანკს" ვუკრავთ, თუმცა დღესდღეობით პაუზა გვაქვს. სამწუხაროდ, ერთი წევრი, გოგა გარსევანიშვილი გამოგვაკლდა, თავი მოიკლა. უნიჭიერესი საქსოფონისტი იყო, "ვანოს შოუშიც" უკრავდა. იმის მერე არ შევკრებილვართ. ზოგადად, იმ შესაძლებლობების ფარგლებში, რაც გაგვაჩნია, ყველაფერს ვაკეთებთ. არ გვაქვს აპარატურა, სარეპეტიციო დარბაზი. თავის დროზე, "მოძრაობის თეატრი" გვეხმარებოდა სანამ დაიწვებოდა... ახლა ცალკე ვაპირებ ექსპერიმენტული მუსიკის გაკეთებას, მაგრამ ეს ჯერ იდეის დონეზეა. ვნახოთ, რა გამოვა.

- ლექსები გაქვს, რომლებსაც "შავი ზღვის მარგალიტებს" უწოდებ. წერა ბათუმში რომ დაიწყე, ამიტომ დაარქვი მათ ასე?

- ალბათ (იღიმის). 16 წლის ვიყავი, პირველი ლექსი რომ დავწერე. მივუძღვენი გოგოს, რომელიც რეალურად არ არსებობდა.

"მე მივატოვებ იდუმალ ოთახს,/ ჩუმად ჩავაქრობ ანთებულ სანთელს./ და გაზაფხულის ვნებიან ნიავს/ მე გამოვატან შენთან ჩემს სახელს./ მე მივატოვებ გადაღლილ ფიქრებს,/ კვლავ დამიტირებს ალფას სიმები/ შენ თუ ინებებ, სიოდ წამოვალ/ და შიშველ მკერდზე დაგეფინები..." მიბაძვით დავიწყე წერა, ძირითადად, ფრანგი პოეტების, სიმბოლისტების გავლენის ქვეშ მოვექეცი.

- ახლახან შენი მესამე კრებული "წერილები ბათუმს" გამოვიდა...

- "წერილები ბათუმს" ისეთი შესაძლებლობაა, რომელმაც ნათლად გამომახატვინა გულმხურვალე მონატრება ამ ქალაქისადმი. ეს არ გახლავთ ხედვა ბათუმზე ბათუმიდან. ეს არის თბილისიდან დანახული, წერილებით ნაფერები, ჩემი ბათუმი. თავს უფლება მივეცი, ლექსების აღნიშნული კრებული შემოგთავაზოთ, როგორც მეგობრული მოწოდება: "ყოველი ჩვენგანი, ყველგან და ყოველთვის, გულით ატარებს თავის წილ ბათუმს".

- მოდი, ერთი ლექსი წაგვიკითხე ამ კრებულიდან შენს და ჩვენს საყვარელ ბათუმზე...

- "ჩემი ქუჩა მახსენდება ძველი,/ თავის იერს დღითი დღე რომ კარგავს,/ და რაც უფრო მეტი გადის წელი,/ საკუთარ თავს ძველებურად არ ჰგავს,/ ისევ მიწა ნამიანი, სველი,/ მომაგონებს დარდებს გადახლართულს./ კიდევ გავა უამრავი წელი/ და წაგვიშლის უწინდებურ ბათუმს./ მერე ვეღარ გავუწყრებით წვიმას, / თითქოს ხელი დედამიწას ვუშვით/ და სულეთში გავაქროლებთ იმას,/ რა სევდებსაც ვატარებდით გულში."

- საყვარელი პოეტი გყავს?

- ბანალურია, მაგრამ შოთა რუსთაველს, ვაჟა-ფშაველასა და გალაკტიონის ვერ ავცდები. და კიდევ, ირაკლი ფაღავას ლექსები მომწონს (იღიმის).

- ერთხელ თქვი, თანამედროვე ქართული ხელოვნება "პრიუტი" არ არისო. რას გულისხმობდი?

- თავშესაფარს ვგულისხმობდი. ავადმყოფური განცდების თავშესაფარი არ არის ხელოვნება. არ მინდა, ისე გამომივიდეს, თითქოს კვარცხლბეკიდან ვესაუბრები კაცობრიობას და ჭკუას ვარიგებ, მაგრამ მინდა, გაიგოს ყველამ, რომ ხელოვნება არ არის დაავადებული და დასნეულებული მოთხოვნილებები... ხელოვნება გამაჯანსაღებელი და შემეცნებითი რამ უნდა იყოს. უნდა გააკეთილშობილოს ადამიანი.

- პოლიტიკაზეც წერ. მახსოვს, ჯერ კიდევ არჩევნებამდე წერდი, როგორ მოვიდოდა ხელისუფლებაში ბიძინა ივანიშვილი და როგორ გვეშველებოდა ყველას.

- ეგ ლექსი არ იყო, არამედ ლექსსპრონტი. როცა პოლიტიკაზე წერ, ფოტოგრაფი ხდები. აფიქსირებ იმას, რაც ხდება ქვეყანაში. გამახსენდა, ერთი ასეთი ლექსსპრომტი მიშა სააკაშვილზე მაქვს: "რომ ვუყურებ მიშას, მღლის და მერე მთიშავს".

- მამა, ნოდარ ფაღავა, კონსერვატორიის რექტორი და ასლან აბაშიძესთან დაახლოებული პირი იყო. ეს ფაქტი ხომ არ იქცა სააკაშვილის მთავრობისადმი შენი პროტესტანტული ლექსების საბაბად?

- როგორ შეიძლება, ხელისუფლება მოგწონდეს? ნებისმიერი ხელისუფალი ფასადურად ეხმარება ქვეყანას განვითარებაში, მაგრამ სინამდვილეში ამით პროგრესს უშლის ხელს. პროგრესში სულიერ განვითარებას ვგულისხმობ და არა ტექნოლოგიურ პროგრესს. ტექნოლოგიურად ხელისუფლების გარეშეც განვვითარდებით... ახლა ერთ ლექსს წაგიკითხავთ: "შემოფარგლული სოროთი სულ არის გამოკეტილი./ არ მეცოდება ბოროტი, მე მეცოდება კეთილი./ გრძნობას არა აქვს ტარიფი, ის არის გრგვინვა მდინარის./ არ მეცოდება ღარიბი, მე მეცოდება მდიდარი".

- ოთხფეხა მეგობრებით არის აჭრელებული "ფეისბუკის" შენი კედელი. გიყვარს ცხოველები? შენს "ოსკარზეც" გვიამბე.

- ჩემი "ოსკარი" ბევრ ადამიანზე საყვარელი არსებაა. იმიტომ არა, რომ პირუტყვია და ვერ მეტყველებს. მას უანგარო სიყვარული შეუძლია. უხარია შინ რომ მივდივარ, განიცდის, როცა სახლიდან გავდივარ. შეიძლება, მთელი დღე მშიერი იყოს და არ შემაწუხოს.

- ბათუმში, თქვენს საღამოზე კედელზე გაკრული ტრანსპარანტი წარწერით, "მე არ მიყვარს თურქები" გამახსენდა...

- თურქეთის ბევრ ქალაქში ვარ ნამყოფი. როცა ამ ქვეყანაში ვმოგზაურობდი, როგორც სტუმარი ისე ვიქცეოდი. თურქები კი ჩვენს ქვეყანაში როგორც მასპინძლები ისე იქცევიან. ჩვენ კი ის პერსონალი გამოვდივართ, ვინც უნდა ემსახუროს მათ. მხოლოდ ეს აზრი დავაფიქსირე მაშინ. ისე, რას ვერჩი, გადასარევი ფიზიონომიის ხალხია...

- სამომავლო გეგმებზე რას მეტყვი?

- მომავალში კიდევ ერთი ბავშვის გაკეთებას ვაპირებ.

საუბარში ირაკლის მეუღლე, მარიამი ჩაგვერთო, რომელიც რედაქციაში ირაკლისთან ერთად გვესტუმრა:

მარიამი:

- ვისთან აპირებ მეორე ბავშვის გაკეთებას?

ირაკლი:

- ვინც შემხვდება (იცინიან). ახლა მარიამს სამი ბავშვი ჰყავს: მე, ანდრია და "ოსკარი".

მარიამი:

- კარგია, რომ აღიარებს... და საერთოდ, რატომ გვქვია ჩვენ სუსტი სქესი და ამათ ძლიერი, ვერ ვხვდები.

ირაკლი:

- ამ კითხვის პასუხისგან დღეს თავს შევიკავებ, იყოს ერთით ნული. ჯერ ფორას მოგცემ და მერე დაგეწევი (იცინიან).

ნინო მჭედლიშვილი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)